แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ิbababorbor เมื่อ 2013-8-13 00:49
Lovesnot late | รักไม่ยังไม่สาย
บทที่1 เริ่มรัก
แค่นี้เหรอพี่?จบแล้วใช่ไหมที่ผ่านๆมา? .........
มันผ่านมานานพอดูเรื่องของผม มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
ผมชื่อ สายหมอก เพื่อนชอบเรียกผมว่าหมอกส่วนชื่อเล่นผมขอไม่บอกนะครับเพื่อนผมผมยังไม่บอกเลย ฮ่าๆๆๆ ถ้าไม่รังเกียจ ต่อไปนี้คือเรื่องราวของผมกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
เรื่องของผมมันเริ่มตั้งแต่ตอนผมขึ้น ม.3 ใหม่ๆ ผมก็ไม่ใช่คนที่มีเพื่อนมากนักหรอกผมไม่ใช่คนชอบเข้าหาคนอื่นสักเท่าไหร่แฟนไม่ต้องพูดถึงไม่มีหรอกครับตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มีรุ่นน้องม.2มาจีบผมบ้างแต่ผมก็ไม่ได้ตอบตกลงไปไม่รู้สิครับ..ผมไม่รู้สึกอยากผูกมัดกับเขาเลย
“หมอก!!มึงบ่นไรอยู่คนเดียววะ?” ผมหันกลับไปมองมันเป็นเสียงไอ้แมนเพื่อนผมนี่เอง “กูคุยกับคนอ่า..เปล่าเว่ย..ไม่มีๆ” “พิลึกคนนะมึงเออๆกูทำเวรเสร็จแล้วกูกลับละนะบายๆๆ” ไม่พูดเปล่าครับมันปิดประตูขังผมไว้ในห้องเรียนแล้ววิ่งลงอาคารไปอย่างด่วนเลย “เห้ยยยยยย ไอเขี่ยนี่” ผมไม่อยู่ให้มันวังเวงหรอกครับนี่มัน4โมงครึ่งแล้วในห้องก็เหลือผมนั่นแหละนั่งรอมันทำเวรมีกันอยู่แค่2คนแถมฟ้าก็ครึ้มมาเชียว ผมน่ะเป็นคนกลัวผีอยู่แล้วด้วยที่กลัวหนักเลยเพราะไอ้เชี่ยแมนนั่นแหละเล่าเรื่องผีในโรงเรียนกรอกหูผมทุกวันเลย ปัง!ด้วยความเก่าของประตู+กลอนสมัย ร.5 (เวอร์ไปไอ้หมอก)ผมเปิดประตูไม่ออก!? “เฮ้ย! อะไรกันวะตอนกลางวันแดดจัดๆไม่เป็นมาเป็นอะไรกันตอนนี้” ผมดันประตุรัวๆ ชั่วอึดใจก็มีเสียงกุกกักดังแว่วมาจากหลังห้องผมเย็นสันหลังวาบ แล้วประเคนบาทาใส่ประตูสัปะรังเคบานนั้นต่ออย่างบ้าคลั่ง “ผลัวะ!” ในที่สุดมันก็เปิดออกผมวิ่งออกจากห้องและปิดประตูบานนั้น(ด้วยเท้า)อย่างเร็วก่อนหันหลังกลับมากะวิ่งลงบันไดเต็มที่เปรี้ยง!ฟ้าร้องเสียงดังสนั่น กับฝนที่เทลงมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ผมต้องชะงักโดยธรรมชาติฟ้าผ่าเมื่อกี้ทำให้ไฟฟ้าทั่วทั้งโรงเรียนดับก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงผมเห็นร่างร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงโถงทางเดินตอนแรกผมคิดว่าตัวเองตาฝาดพอฟ้าแลบอีกครั้งผมจึงเห็นว่ามีบางอย่างอยู่ตรงนั้นจริงๆ! “ไม่..ไม่เอานะ นะโมตัสสะนะโมตัสสะ” ผมถอยหลังหนีจนติดลูกกรง (เป็นประตูลูกกรงที่จะปิดทางลงบันไดฝั่งซ้ายของตึกเรียนทุกเย็นเพื่อบังคับให้คนในตึกลงบันไดกลางบันไดเดียวเท่านั้น) “อย่า! อย่าเข้ามา ผมกลัวแล้วครับ!” ผมไม่มีที่จะหนีไปไหนแล้วได้แต่ซุกตัวลงนั่งติดกับประตูลูกกรงเอามือป้องหน้าไว้น้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าตาร่างร่างนั้นยังไม่หยุดหากแต่ใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามาเร็วขึ้น..เร็วขึ้นจนมายืนอยู่เบื้องหน้าของผมแล้ว ผมรู้สึกได้ก่อนที่มันจะเอื้อมมือเข้ามาใกล้..เข้ามาใกล้ “น้องๆ” “?” ผมคิดในใจ “น้องๆเหรอ?” ก่อนจะกลั้นใจหรี่ตามองไฟสำรองทำงานแล้วตอนนี้ (ผมเกลียดโรงเรียนนี้จัง)เบื้องหน้าผมตอนนี้คือ รุ่นพี่คนหนึ่ง ตัดผมรองทรงสูงผิวคล้ำนิดๆผมจำได้คุ้นๆว่าเขาเป็นมือกีต้าร์ของโรงเรียนผมที่หน้าตาดีมากเลยผมแอบปลื้มพี่เขาอยู่นิ.. “น้องๆ” รุ่นพี่เรียกผมอีกครั้ง “คะ..ครับพี่” “เป็นอะไรป่าว? พี่เห็นแหกปากลั่นเชียว?” “อะ..อ่าไม่..ไม่ครับ” (แค่โดนเพื่อนเวรกับประตุสัปปะรังเคและไฟฟ้าแกล้งเท่านั้นแหละพี่)“ทำไมมาอยู่นี่คนเดียว? บ้านอยู่ไหนนี่?” “บ้านผมอยู่แถว--------ครับ” “หูยยยย ไกลไปป้ะ? แล้วจะกลับไงนี่ป่านนี้แล้วพ่อ-แม่เป็นห่วงตายเลย” เกลียดคำถามนี้จังเลย.. “ไม่หรอกพี่ผมอยู่คนเดียวฮะ” “เฮ่ย จริงดิ? เหมือนกันเลย” หา?อะไรนะ? ตอนที่ผมกำลังอ้าปากจะพูดต่อนั้นพี่แกก็พูดขึ้นมาอีก“บ้านพี่อยู่แถวนี้เองไปค้างบ้านพี่ก่อนไหมจะได้ไม่ต้องฝ่ามรสุมไปถึงบ้านน้อง” “อะ..อ่า” ผมพูดไม่ออกครับ ไม่ใช่ว่ารังเกียจนะ ไม่มีอะไรให้ผมต้องคิดมากด้วยเพราะบ้านผมก็ไม่มีใครอยู่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์อีกต่างหาก..แต่ทำไมผมต้องอึกอักก็ไม่รู้ทั้งๆที่โอกาสมาถึงแล้วแท้ๆ “น้อง? เป็นไรป่าวนิ่งเลย?ไม่ไปไม่เป็นไรนะพี่ถามเฉยๆ” “ปะ..ไปครับไปๆ” อ้าว..ไอ้หมอกไมมึงง่ายนักวะ? เออ..แต่ก็ดีนะ55555+ “อ่ะงั้นลุกตามพี่มาเดี๋ยวตึกปิดเราจะซวยโรงเรียนเราตอนกลางคืนใช่ย่อยซะเมื่อไหร่” ผมขนลุกซู่เลยครับรีบถีบตัวเองลุกขึ้นยืนเลยพี่เขาเดินนำผมไปที่ที่จอดรถของนักเรียน พี่แกขับZoomer X ครับเหมือนต้าฮอร์โมนเลย “เอาไปๆได้แล้วอึ้งอะไรอยู่” อีกครั้งที่พี่แกปลุกผมตื่นครับ “ฮะพี่” ผมโดดขึ้นซ้อนท้ายเรียบร้อยพี่เขาก็ขับพาผมไปบ้านแกทันทีครับ ใกล้ๆก็จริงแต่กว่าจะมาถึงได้ก็เปียกไปทั้งตัวแล้วผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความที่ว่าตัวผมเปียกเดี๋ยวน้ำจะหยดเปียกเลอะพื้นบ้านพี่เขา“อ้าว..น้องเข้ามาเลยๆไม่ต้องเกรงใจพี่อยู่คนเดียว”ผมเลยจัดแจงถอดรองเท้า-ถุงเท้าผึ่งไว้นอกประตูก่อนก้าวเข้ามา ฮ๊ะ!?ไม่ใช่อะไรครับพี่แกถอดเสื้อออกหมดเลยพี่เขาหุ่นดีมากยิ่งกว่านั้นตัวยังขาวมากอีกด้วย(ผิวที่อยู่ใต้เสื้อคงแทบไม่ได้โดนแดดเลย)แล้วกำลังขยับจะถอดกางเกงนักเรียนสีดำออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์สีขาวครับซึ่งมันเปียกจนเห็นกางเกงในพี่แกหมดแล้ว-///- “เอ้าถอดเสื้อผ้ามานี่” “ฮ๊ะ?”ผมตื่นจากห้วงความคิดอีกครั้ง “พี่บอกว่าถอดเสื้อผ้ามาพี่จะเอาไปตาก” ไม่พูดเปล่าพี่แกเดินมาหาผมแล้วเริ่มปลดกระดุมเม็ดแรก “เฮ่ย!พะ...พี่!?-///-” “เอ้าก็เห็นชักช้าเดี๋ยวเป็นหวัด” แหมมมม ใครเค้าจะไปชักเร็ว(?)แบบพี่กันล่ะคร้าบ -///-“ พี่เขาเลยหยุดยืนรอแล้วปล่อยให้ผมถอดเองผมเลยค่อยๆถอดเสื้อ-กางเกงออก ส่งชุดให้พี่เขาแล้วยืนก้มหน้าไม่ใช่อะไรนะ อายน่ะครับ ไม่เคยโป๊แบบนี้ต่อหน้าใครมาก่อนเลยพี่เขารับเสื้อผ้าไปผึ่งแล้วโยนผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าของพี่เขามาทางผม“นี่ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าพี่สมัยก่อนน้องน่าจะใส่ได้..ไปอาบน้ำก่อนครับสระผมด้วยนะเดี๋ยวเป็นหวัดห้องน้ำอยู่ขวามือนะ”ผมพยักหน้าแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำเร็วจี๋หลังจากผมและพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเราก็มานั่งกันอยู่ที่โซฟาที่หันหน้าเข้าหากัน “น้อง..ชื่ออะไรเนี่ยพี่ลืมถาม’ พี่เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “เอ่อ..สาย..สายหมอกครับ” “หืม?อื้ม...พี่ชื่อดิวนะ’ “ฮะ” ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง “น้องน่ารักดีนะนี่ฮ่าๆๆๆ” สะดุ้งสิครับ อะไรนี่? “อะไรนะพี่?” “พี่บอกว่าน้องอ่ะ น่ารักดีครับ มีแฟนแล้วสิท่า?”“ยะ..ยังครับ”ตอบพร้อมก้มหน้างุดคว้าหมอนอิงใบใหญ่ข้างๆตัว(ใหญ่จริงๆนะถ้าเอาไส้หมอนออกผมคงเข้าไปนอนขดได้เลยอ่ะ) มากอดไว้ เขินน่ะครับ ไม่กล้าสู้หน้าเลย “เหรอ? ฮ่าๆๆไปนอนเถอะ” พี่เขาพูดพร้อมเดินขึ้นชั้น2ผมก็ต้องเดินตามแกไปเงียบๆห้องนอนพี่เขามีแอร์ด้วยแล้วก็มีโต๊ะคอมพ์+ตู้ใบใหญ่1ใบแล้วก็มีเตียงครับเป็นเตียงที่นอนได้2คนพอดี “เดี๋ยวน้องนอนบนเตียงนะพี่นอนพื้นเอง” “ไม่พี่นอนข้างบนด้วยกันก็ได้ครับ” ผมมันคนขี้เกรงใจครับ แต่คิดไปคิดมาน่าตบปากตัวเองจริงๆ“เอางั้นเหรอ? ก็ได้ครับ”สรุปเรา2คนก็นอนเตียงเดียวกัน ก่อนที่ผมจะหลับไป..รู้สึกตัวอีกทีคือเหมือนลมหายใจมารดหน้าผมผมลืมตาขึ้นก็ต้องใจเต้นรัวหน้าพี่เขาอยู่ห่างจากผมไม่ถึง3นิ้วด้วยอะไรผมก็ไม่ทราบได้ผมถึงใจเต้นรัวขนาดนี้หน้าตอนพี่เขาหลับดูน่ารักมากคิ้วเข้มๆตาที่หลับพริ้มปากนิดจมูกหน่อยมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว..ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับพี่เขามากขึ้น..มากขึ้นมาจนริมฝีปากของเราประกบกันทันใดนั้นพี่เขาก็ลืมตาขึ้นมา “อื้อ!?” พี่เขาลุกพรวดขึ้นมาเปิดไฟที่หัวเตียงทันทีผมเองก็ลุกพรวดขึ้นนั่งเช่นกัน ความเงียบและบรรยากาศหนักอึงเข้าปกคลุมห้อง “น้อง..น้องเป็นเกย์เหรอ?”
|