รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 25- 26}

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อะ อืม พอแล้วหิวโคตรๆเลยหาไรกินให้หน่อยดิ”กูพลักอกมันออกเบาๆ
“ครับ!งั้นโรลลี่อาบน้ำให้พี่นะ”กูพยักหน้าแล้วจัดการอาบน้ำให้ทั่งตัวเองและก็ไอ้มี่ให้เรียบร้อยสะอาดหมดจด
“อุ้ม!”กูพูดแล้วกระโดดเอาขาเกี่ยวรัดเอวไอ้มี่ไว้มันก็รู้หน้าที่ดีรับตัวกูได้อย่างแม่นยำเพิ่งจะรู้ก็ตอนคบกับไอ้มี่นี้แหละว่าเป็นคนแบบนี้ ชอบให้คนอื่นทำอะไรให้
ตอนที่ 25
“กินไรดีครับ ว่ามาเลยเดี๋ยวพี่ทำให้”มันหันมาถามกูที่นั่งรอเป็นคุณชายอยู่บนเคาร์เตอร์ทำกับข้าว ส่วนมันกำลังก้มๆเงยๆที่อยู่หน้าตู้เย็น
“กินมึงไง ได้หรือเปล่า”กูพูดทีเล่นที่จริง แต่คิดจริง ไอ้มี่เดินมายืนอยู่ตรงเอามือกูไปจับที่เป้ามันแล้วก้มลงมากัดที่คอกูแรงๆ
“แค่นี้พอนะครับ มากก็กว่านี้คงต้องวางยาพี่หละกัน”มันพูดแล้วเดินผ่านกูไปทำกับข้าว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กูนี้อ้าปากค้างเลย ระหว่างที่ทำกับข้าวจากที่นั่งบนเคาร์เตอร์โดนไอ้มี่เนรเทศออกมานั่งที่โซฟา เลยต้องหาหนังดูแก้เบื่อ
“มี่เบื่อหิว ข้าวเสร็จยัง!”กูตะโกนแหกปากลั่นบ้าน ไม่กลัวคนลงมาด่าเพราะบ้านนี้อยู่กันแค่สามคน พ่อแม่มันไม่อยู่ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนไอ้จ๊ะโดนไอ้โรมลากกลับบ้านกูหรือคอนโดไอ้โรมนี้แหละ ส่วนพี่จุ๊บเมื่อคืนก็ไปนอนกับพี่ตาหวาน
“เป็นคุณชายเชียวนะ ลุกขึ้นมากินเร็ว”กูสั่นหัว เพราะจะกินบนโซฟา หนังกำลังมันส์
“ไม่เอา ไม่กินบนโซฟาเดี๋ยวหกเลอะเทอะ!”มันพูดแล้วเดินเข้าไปในครัว
“ไม่หก! จะกินบนนี้แหละ เอามาให้หน่อย”
“ไม่!โรลลี่อย่าดื้อนะ มากินบนโต๊ะเร็ว หนังก็กดหยุดไปก่อนดิ มากินข้าว”แงๆ ไอ้มี่ดุใส่อะ
“ไม่! จะกินบนโซฟา”กูพูดอย่างเอาแต่ใจ หันหลังให้มัน
“งั้นก็นั่งอดไป เพราะพี่ไม่เอาไปให้แน่ ดื้อ!!”มันว่าอย่างไม่ถึงใจกูเลยอะ ไม่มาง้อจริงๆด้วย นึกเจ็บใจมันขึ้นมาทันทีเลย
“โรลลี่ทำอะไร เดี๋ยวสร้อยขาด!!”เสียงไอ้มี่ตวาดลั่น ก็ตอนนี้กูกำลังกระชากสร้อยออกจากคออย่างเอาเป็นเอาตาย สร้อยเส้นนี้ไอ้มี่เป็นคนให้มา จริงๆมันไม่ได้จะให้หรอก แต่กูชอบเลยแกะออกมาจากคอมันแล้วเอามา
ใส่เอง
“………………………”กูไม่สนใจ ยังจะกระชากสร้อยต่อไป ขาก็ถีบหมอนร่วงไปตามๆกัน คอยดูจะอาละวาดให้รู้ฤทธิ์เลย
“ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ สร้อยขาด!”เมื่อมันเห็นว่ากูไม่เลิกง่ายๆแน่ จากที่นั่งๆอยู่ก็เดินมาประชิดตัวกูแล้วกระชากมือกูออกทันที รู้สึกเจ็บที่คอขึ้นมาเลย
“เหี้ย!”กูเงยหน้าไปด่ามัน ไม่รู้เหมือนกันปากมันไปเอง แต่ตอนนี้น้อยใจอย่างเดียวแล้ว
“เกินไปแล้วนะ!”มันพูดเสียงแข็ง ไม่รู้ว่าเผลอหรือตั้งใจแต่มือมันกำลังบีบปากกูอย่างแรง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“ทำ ทำไม ทำแบบนี้ทำไม อยากคอขาดหรือไง เป็นรอยแดงหมดแล้ว!”มันพูดน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อกี้เยอะ
แต่ก็ยังไม่อ่อนโยนเหมือนปกติ
“ไม่ต้องมายุ่ง คอกู!”กูพูดแล้วพลักมันออก จะลุกขึ้นกลับบ้านแล้ว ไม่อยู่แล้ว แต่ไอ้มี่ดึงมือไว้แล้วออกแรงกระชากให้กูมานั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม นี้กูคงลืมไปซินะว่าไอ้มี่ไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรใครง่ายๆเหมือนกัน
“เจ็บมั้ย?! ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ เลือดออกด้วย”มันพูดแล้วก้มมาดูที่คอกูใกล้ๆ ก่อนใช้ปลายลิ้นเลียเบาๆ
กูถึงกับต้องกัดฟันแน่นเลย
“ไม่ต้องมายุ่ง!”พูดเองยังรู้สึกเลยว่าเสียงสั่นๆ คนไม่เคยโดนเมิน โดนตะคอกแรงๆ ยิ่งกับไอ้มี่นับครั้งเลยก็ว่าได้
“ไม่ยุ่งได้ไง เป็นแผลขึ้นมาทำไง ไหนดูดิ”มันจับหน้ากูเงยขึ้นแล้วพลิกไปพลิกมา
“สนใจทำไม!”กูปัดมือมันออก แล้วก้มหน้านิ่ง ได้ยินมันถอนหายใจเบาๆก่อนจะรู้สึกตัวลอย เพราะไอ้มี่จับกูอุ้มขึ้นมานั่งตัก
“เป็นอะไร ไหนลองว่ามาดิ โรลลี่ตัวแสบ หายไปไหนแล้วครับ”มันพูดเบาๆที่ข้างหูกู ก้มจมูกมาที่แก้มแรงๆ
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรได้ไง แล้วเมื่อกี้ทีทำอะ หมายความว่าไง”
“………………….”กูเงียบเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรเหมือนกัน ว่าจะให้บอกว่าไง ที่ทำไปแค่อยากให้มันหันมาดูว่าถ้าขัดใจกูจะเป็นแบบนี้ นิสัยเสียแบบนี้
“ไม่อยากใส่สร้อยของพี่แล้วหรอครับ ถึงจะดึงออกอ่ะ ฮืม”กูสั่นหัวทันที จับมือไอ้มี่ขึ้นมาบีบเล่น
“แล้วเป็นอะไร ไม่พอใจอะไร คอแดงหมดแล้ว เจ็บมั้ย?!”น้ำเสียงแบบนี้แหละที่ต้องการ
“เจ็บ หิวข้าว!”กูพูดเบาๆ ไอ้มี่หอมแก้มกูอีกครั้ง แล้วเดินจูงมือกูมานั่งลงที่โต๊ะที่ตรงกินข้าว กูนั่งกินเงียบๆ
โดยมีไอ้มี่คอยตักกับข้าวให้เป็นระยะๆ ถึงมันจะใจดีแต่ก็ไม่ได้ตามใจจนเหลิงอยู่ดี
“มี่อยากกินเงาะ เอาให้หน่อยดิ มีป่ะ?”กูเงยหน้าบอกมันระหว่างดูหนัง หลังจากที่หงอมาได้สักพักก็กลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิม ไอ้มี่ดุกูได้ไม่นานหรอก ฮ่าๆ
“จะกินหรอ งั้นลุกขึ้นเดี๋ยวไปเอามาให้”มันพูด ดันตัวกูให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบของในครัว มันออกมาพร้อมกับของกินเยอะแยะ
“มีเฉาก๋วยด้วยแหงะ เอามาๆจะกินๆ”กูรีบลุกขึ้นนั่งให้ดีทันที ชูไม้ชูมือจะเอา ของโปรดเลยนะนั่น
“กินดีๆห้ามให้หกเลอะเทอะนะ”
“รู้แล้วแหละหน่า ไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย”กูบ่น ตักเข้าปากคำใหญ่เลย ไอ้มี่รีบเอากระดาษทิชชู่มารองทันที ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา
“ป้อนมั้งดิ! กินมั้ง”ไอ้มี่พูดแล้วยื่นปากเข้ามาใกล้ๆ กูเลยขยับตัวเข้าไปคล่อมตัวไอ้มี่เอาขาเกี่ยวเอวมัน
ตักเฉาก๋วยเข้าปากตัวเองแล้วก้มลงไปจูบที่ปากมัน
“อร่อยมั้ย?!”กูถามแล้วเช็ดขอบปากมันให้ มันทำปากจู๋แต่ไม่พูดอะไร หันไปสนใจหนังเหมือนเดิม กูเลยเปลี่ยนท่าเป็นมานั่งเอาหลังพิงน่าอกมัน
“ใส่สร้อยข้อเท้าตั้งแต่เมื่อไร!”ไอ้มี่ถาม เอื้อมมือมาดึงข้อเท้ากูไปดู เพิ่งใส่เมื่อเช้าเอง ค้นๆเจอในห้องไอ้มี่เห็นว่าสวยดีเลยเอามาใส่ เจ้าตัวมันยังไม่รู้หรอก
“เหอะๆ ของมึงนั่นแหละ ขอโทษที่เอามาโดยไม่บอก”
“ขอโทษทำไม ไม่ได้โกรธซะหน่อย สวยดีนี้หว่า มีคนซื้อให้ลืมไปแล้วนะเนี้ยว่ายังมีอยู่”
“ใครให้หรอ คนสำคัญหรือเปล่า”อยู่ดีๆก็ถามออกมาไป ไอ้มี่ทำยิ้ม เอามือมาลูบแก้มกูเบาๆ
“จะอ้อนถามหรือเปล่าเนี้ย ทำไมทำเสียงแบบนี้”
“เปลา!ไม่ได้จะอ้อนซะหน่อย แค่กูอยากรู้ว่าใครให้มึง ถ้าคนสำคัญให้มาจะถอดออก”กูพูดแล้วพยายามจะแกะไอ้เชือกผูกข้อเท้านั่นออก
“ไม่รู้ดิ สำคัญมั้ง แต่ลี่ไม่ต้องถอดหรอกใส่แบบนี้แหละสวยดี”
“ไม่เอา คนสำคัญมึงให้เอามาไว้ที่กูเดี๋ยวเค้าก็เสียใจหรอก!”
“ไม่หรอกเค้าใจดี น่ารักด้วย”สีหน้าไอ้มี่เวลาพูดถึงคนคนนั่นทำไมยิ้มมีความสุขขนาดนี้ด้วย บอกตามตรงกูรู้สึกแปลกๆที่ใจขึ้นมาทันที ไม่พอใจมีอยู่แน่นอน
“หรอ!คงน่ารักมากใช่มั้ย มึงถึงยิ้มขนาดนี้!”เป็นอีกครั้งที่กูถามในสิ่งที่ยังไม่ได้คิด
“เหอะๆ หึงหรือไงครับที่รัก”มันพูดแล้วจับตัวกูไปกอด กดหน้ากูลงไปซอกคอมันแล้วหอมแรงๆที่ท้ายทอย
“อือ! ไม่ได้หึง!”กูพูดเสียงอู้อี้ รู้สึกจั๊กจี้เพราะไอ้มี่มันแอบกัดเบาๆ
“ปากแข็งจังนะ ไหนดูดิว่าแข็งขนาดไหน”มันเอามือมาแนบที่แก้มกูทั่งสองข้าง แล้วทำปากจู๋ใส่ กูเลยแลบลิ้นเลยไปที่ริมฝีปากมันเบาๆ แล้วไอ้มี่ก็เปลี่ยนมาโอบคอกูไว้อ้าปากรับลิ้นกูให้เข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นมันในปาก ตบท้ายด้วยกัดที่ริมฝีปากล้างไอ้มี่แรงๆ
“เบื่อมั้ย ที่เป็นแบบนี้เบื่อมั้ย?”กูถามเบาๆเอาหน้าแนบกับอกไอ้มี่ แรกๆก็แค่รู้สึกชอบ จากชอบนิดๆมาเป็นชอบมากๆก่อนเปลี่ยนมาเป็นเริ่มรัก แล้วก็รักเต็มๆ รักจริงๆ ถึงตอนนี้กลายเป็นกลายเป็นรักมากไปแล้ว ถ้าคนตรงหน้าตอบออกมาว่าเบื่อจะเสียไม่น้อยเลย ยอมรับว่าติดไอ้มี่ไปแล้ว ติดทุกอย่าง ทุกการกระทำพูด ทุกสัมผัส และที่สำคัญใจกูติดไปกับมันแล้ว
“หมายถึงอะไรครับ ?”
“ทุกอย่างที่เป็น ที่พูดจาไม่เพราะ ที่ทำตัวไม่น่ารัก ที่ชอบหวงไร้สาระ”พูดเองรู้สึกได้ว่าเสียงสั่นๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร อยู่ดีก็กลัวขึ้นมา
“แล้วรักมั้ย? ที่ทำมาทั่งหมด โรลลี่รักพี่มั้ย ถ้ารักพี่ตอบได้เลยว่าไม่เคยเบื่อ แต่ถ้าไม่รักพี่คงเสียใจ โรลลี่รู้มั้ยพี่ไม่เคยคิดจะรักใครจริงๆในรักที่เป็นแบบนี้หรอกนะ เพราะรู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ แต่พอมาเจอลี่ไม่รู้ดิ กลับรู้สึกอยากรักกับคนคนนี้ขึ้นมาจริงๆ ถึงไม่ได้นอนด้วยก็ยอม”ไอ้มี่ร่ายยาวในสิ่งที่กูไม่เคยคิดว่าจะหลุดออกมาจากปากมัน นี้ซินะที่ทำให้มันยอมทำข้อตกลงที่กูตั้งไว้ มือที่ลูบหัวกูอยู่ กูมาแนบที่ซอกคอ ตัวไอ้มี่อุ่น ชอบกอดกี่ครั้งเลยไม่รู้สึกหนาว
“แล้วทำไมถึงคิดว่าคนคนนั้นเป็นกูหละ หรือเพราะหลงแค่หน้าตา”ที่ถามไม่ใช่จะดูถูกแต่ส่วนมากเขาก็หากันเพราะแบบนี้ทั่งนั่น หน้าตา เงิน เซ็กส์
“หึ!ก็ส่วนหนึ่ง แต่ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ที่คิดว่าใช่เพราะรู้สึกได้ ถามจริงๆโรลลี่รู้สึกยังไงที่เห็นหน้าพี่ครั้งแรก”มันถาม เห็นหน้าไอ้มี่ครั้งแรกนานมาแล้ว แต่ที่จ้องหน้ากันจริงๆก็ตอนรู้จักไอ้เนมแรกเพราะต้องเอาไอ้จ๊ะ
ไปด้วยบ่อยๆแล้วไอ้มี่ก็ต้องตามไปรับไอ้จ๊ะทุกครั้งไป อย่างที่บอกไอ้มี่เป็นคนแรกที่กูไม่กล้าสู้สายตาด้วย เพราะจะรู้สึกทำอะไรไม่ถูก พาลให้หงุดหงิดเลยไม่อยากเห็นหน้า เพราะกลัวไอ้มี่จะรู้ว่ากูแพ้สายตามัน
“เกลียด กูเกลียดสายตามึงที่สุด”กูพูดแล้วขยับขึ้นมานั่งตักไอ้มี่กอดคอมัน เอาหน้าวางไว้บนบ่ามัน ตะแคงมองปากที่กำลังพูดไปเรื่อยๆ บางครั้งก็จูบที่ปลายคางมันนิดหน่อย
“หึหึ ทำไมกลัวหรือไง”
“ไม่ได้กลัวแค่ไม่ชอบ มึงตาเจ้าชู้!”
“เจ้าชู้ที่ไหน เขาเรียกตาเซ็กซี่ จ้องตากับใครอีกฝ่ายจะเขิน ถูกมั้ย!?”มนถามขำๆกดริมฝีมาแก้มกู
“ไม่ได้เขินซะหน่อย มึงมั่ว!”
“เชื่อได้ตายละ เห็นพี่ไปรับไอ้จ๊ะทุกครั้ง โรลลี่จะหลบสายแล้วทำหน้าบึ้งตลอด”
“กูก็หมั่นไส้มากมึงอ่ะ กวนตีนกูตลอด สันดาร”
“ก็ชอบไงเลยแกล้ง เคยได้ยินป่ะ ยิ่งชอบยิ่งแกล้ง ยิ่งรักยิ่งร้าย เหมือนโรลลี่ไงร้ายกับพี่จะตาย รักพี่มากใช้มั้ยล่ะ”
“อะไรๆ พูดเองเออเอง คำพูดแบบนั่นใครเค้าพูดบ่อยๆละ”กูแกล้งพูดเสียงห้วนกลบความอาย
“แต่ถ้าไม่พูดเลยคนที่รอฟังก็จะน้อยใจเอานะ”ไอ้มี่พูดแล้วก้มลงมาจ้องตากับกู ถึงเป็นแฟนกันแล้วแต่ก็ยังไม่กล้าจ้องตากับมันอยู่ดี
“มึงน้อยใจหรือไง เมื่อคืนเพิ่งบอกไปเองหนิ”กูพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่หน้าด้านเหมือนไอ้มี่นะ
“โหยแต่กว่าจะเป็นแบบเมื่อคืนก็ต้องรออาทิตย์หน้าอีก โรลลี่ให้พี่ทำแบบเมื่อคืนดิทุกวันดิ พี่จะได้ชื่นใจ”
“มึงอยากให้กูตายใช่มั้ย ห๊ะ! กามเกินไปแล้ว!”กูพูดอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วกัดไปที่คอมันจนเป็นรอยฟัน
“เจ็บนะ! ก็เป็นกับลี่คนเดียวเหอะ ไม่ได้เจ้าชู้หว่านเสน่ห์ไปทั่ว!”น้ำเสียงไอ้มี่เหมือนกำลังกัดกูเรื่องไอ้มิ้น ถึงมันจะรู้ว่ากูกับไอ้มิ้นไม่ได้คิดอะไรกันเกินพี่น้อง แต่ก็คงอดเคืองไม่ได้เพราะมันเห็นตอนกูจับมือ ป้อนไข่ปลาหมึก เช็ดปาก วิ่งไปซื้อน้ำมาให้ เพราะแค่กูรู้ว่ามันเจอกับอีพี่เพียวกลางทางแล้วเดินเข้าไปซื้อด้วยกันยังโมโหเลย
มันบอกขนาดมันที่เป็นแฟนกูยังไม่ทำให้เลย
“หว่านที่ไหน เห็นน้องน่ารักดี เฉยๆ”
“นั่นไง ชอบใช่มั้ยหละ น่ารักๆอ้อนๆแบบนั่นอ่ะ ตอนไอ้เนมก็ทีนึงแล้วนะ!”ไอ้มี่เป็นคนที่ทำหน้างอนได้กวนตีนกูมากเลย มีแบนปากใส่ด้วยนะ ได้ข่าวว่าจะขึ้นมหาลัยแล้วนะ
“เมื่อก่อนอะใช่ แต่เดี่ยวเนี้ย ชอบหล่อๆมีเขี้ยวๆ สูงๆหุ่นดีๆ เจาะหูด้วย”มันทำหน้าบึ้งสักแปบนึงก่อนยิ้มออกมาแต่แล้วก็กลับไปทำหน้าบึ้งต่อ
“หลายคนจะตายที่เป็นแบบนี้!”
“แล้วกูชอบทุกคนที่เป็นแบบมึงมั้ยละ มี่!”เพิ่งรู้ว่าโดนไอ้มี่หลอกให้พูดก็หลังจากที่ตะโกนใส่หูมัน แล้วมันก็ยิ้มหวานโชว์อ่ะดิ ตลอดๆ ไอ้สันดาร
ตอนที่ 26
“พี่โรมจ๊ะต้องกลับเข้าโรงเรียนอีก พาออกมาทำไม”ผมโวยวายกับไอ้คนคนข้างๆผมที่ตอนนี้กำลังฉุดกระชากลากถูให้ผมไปขึ้นรถกับมัน เดี๋ยวนี้ไอ้พี่โรมมันบังคับให้ผมพูดเพราะๆกับมันห้ามขึ้นมึงกูเป็นอันขาด
“ไม่ให้กลับ ไม่ต้องกลับเข้าไปแล้ว ทำไมไม่บอกว่าต้องประกวดอะไรแบบนี้”มันถามออกมาอย่างฉุนเฉียว
“อ้าวก็นึกว่ารู้ซะอีก”
“รู้ได้ยังไงละ แต่นั่นไม่เท่าไร ทำไมต้องใส่ชุดแบบนี้อยากโชว์หรือไง”มันหันมาถามผมเสียงห้วน บีบมาที่แขนผมจนแดงหมดแล้วเนี้ย
“แล้วจะให้ทำไงละ ไม่อยากใส่ซะหน่อย แต่พี่น้ำให้ใส่หนิ!”
“ยังจะมาเถียงอีกนะ ถ้าไม่ยอมซะอย่างใครก็บังคับไม่ได้”มันตะคอกถามเสียงดัง ตรงนี้เป็นบริเวณสวนหลังโรงเรียนมีไว้เป็นลานจอดรถ
“หาเรื่อง พี่โรมหาเรื่อง ไม่อยากคุยด้วย ปล่อยเลย”ผมสะบัดแขนให้หลุดจากมือของมัน แต่ก็เหมือนจะไปเพิ่มแรงบีบให้มากขึ้นกว่าเดิม
“ไม่ปล่อย ยังไงวันนี้ก็ต้องมีเรื่องแน่ ประกวดห่าเหวอะไรนั้นแล้ว!”
“ไม่! พี่ไม่รู้เรื่อง พี่เอาแต่ใช่อารมณ์ เจ็บนะ ที่แขนอ่ะ เจ็บ!”ผมตะโกนใส่หน้ามันบ้าง มันหน้าเสียยอมผ่อนแรงลงกว่าเดิมแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจพี่แค่หงุดหงิด จ๊ะอย่าลืมนะ ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นแฟนพี่แล้ว ไม่ได้โสด!”มันดึงมือผมเข้า
ไปกอด จูบลงมาขมับข้างแรงๆ
“ไม่ได้ลืมซะหน่อย ไม่เคยลืมด้วย พี่โรมนั่นแหละลืมถึงได้มาบีบมาลากจ๊ะแบบนี้”ผมพูดน้ำเสียงงอนๆแทนตัวเองด้วชื่อแบบนี้จะเป็นการอ้อนไอ้พี่โรมไปในตัว
“ก็ดูเราแต่งตัวดิ ถึงจะเป็นผู้ชายก็ไม่ชอบอยู่ดี คนมองเราจนแทนกลืนเข้าไปทั่งตัวอยู่แล้วไม่รู้หรือไง”
“ไม่รู้ ไม่สนใจ และก็ไม่ได้อยากให้สนใจด้วย”
“ก็เป็นซะแบบเนี้ย ไม่รู้แหละ พี่หงุดหงิดมากด้วย ไปเที่ยวกัน”มันพูดอย่างเอาแต่ใจแล้วหันหน้ามาชวนผม
ต้องเรียกว่าบังคับให้ไปด้วยถึงจะถูก ตกลงผมก็ต้องไปเที่ยวกับมันโดยที่ไม่ได้เข้าโรงเรียนในตอนบ่าย พอตอนเย็นไอ้พี่โรมมันไม่ยอมพาไปส่งบ้าน ลากมานอนที่นี้
“จ๊ะครับ”เสียงไอ้พี่โรมมันเรียกผมไว้แล้วดึงมือผมเข้ามาใกล้ๆ ผลักตัวให้ชิดกับผนังห้อง มันเอามือมากั้นทางออกทุกทาง ก้มหน้าลงมาใกล้ๆจนจะได้ยินเสียงลมหายใจอยู่แล้ว
“อะไร”ผมขานรับเสียงอ้อมแอ้ม
“จ๊ะครับ”
“หือ”
“จ๊ะครับ”
“อะไร เรียกอยู่ได้ ไม่ขานแล้วนะ”ผมเงยหน้าพูดอย่างโมโห แต่ก็ต้องรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ทำไมต้องก้มลงมาชิดขนาดนี้ด้วยหละ
“รักพี่มั้ย?!”อะไรของมันอีกเนี้ย อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมา
“ถามทำไม”
“ก็อยากรู้ ตอบหน่อยรักมั้ย”มันสงสายตาหวานๆมาให้ด้วย อยากให้ตายตรงนี้ใช่มั้ยเนี้ย
“………………”ผมเงียบ ยื่นนิ่งๆไม่ยอมตอบ เขินจะตายให้บอกรักเนี้ยนะ
“เงียบทำไม ถามแค่นี้ถึงกับต้องคิดเลยหรอ”มันถามเสียงหงอยมาเลย มุขนี้ตลอด แต่ผมก็ยอมมันทุกที
“ไม่รัก…”ยังพูดไม่ทันจบ ไอ้พี่โรมมันก็ปล่อยมือลง ขยับตัวหนีทันที แต่ผมไวกว่าเอาขาเกี่ยวไว้ มือก็ดึงชายเสื้อมันไว้ ไอ้โรมหันมาทำหน้าไม่พอใจ จนผมเกือบใจเสียเลย
“ไม่รัก … แล้วจะคบด้วยทำไมหละ”แทบจะเป็นเสียงกระซิบ ก้มหน้าก้มตาจิกเสื้อไอ้พี่โรมอย่างเดียว มันเดินเข้าใกล้ผมเหมือนเดิม เริ่มกลับมาทำเหมือนเมื่อกี้เป๊ะ แต่คราวนี้ยกมือยันผนังไว้ด้วยมือขวาข้างเดียว ส่วนมือซ้ายเอามาลูบแก้มผมเล่น มันก้มลงมาหอมแก้มแล้วกดแช่ค้างไว้ มันแอบเอาลิ้นเลียๆหน่อยๆ จนผมต้องยกมือมาโอบคอมันไว้ ทำให้ตอนนี้หน้าเราสองคนชิดติดกัน
“หอมนะ”มันพูดออกมาเบาๆ ปากก็ยังกดแช่อยู่ที่แก้มผมเหมือนเดิม
“ก็หอมอยู่”
“จูบนะ”คราวนี้ผมไปไม่ถูก เพราะมันยังไม่ได้จูบ
“……………..”
“จูบนะ”มันถามย้ำอีกครั้ง มือที่ลูบแก้มผมตอนนี้ไปป่วนเปี้ยนแถวหน้าท้องผมแทน ยิ่งทำให้ผมเกร็งเข้าไปอีก
“อือ!”ผมส่งเสียงออกมา
“อืออะไร ให้หรือไม่ให้”ดูมันดิ ไอ้พี่โรมขี้แกล้งจะตาย
“จูบดะ…”ไม่ทันจบมันก็เลื่อนริมฝีปากมาปิดปากผม มือที่ลูบท้องผมอยู่เปลี่ยนมาโอบเอวไว้อย่างดี มันจับผมผลิกตัวให้ตัวเองมายืนพิงผนังห้อง แล้วค่อยๆย่อตัวนั่งลงกับพื้นโดยที่ปากเรายังไม่ห่างจากกันแม้ซักนาทีเดียว มือผมเริ่มรัดคอมันแน่นขึ้น ส่วนมือไอ้พีโรมทั่งสองข้างก็เปลี่ยนมาจับที่สะโพกผมไว้ ลูบเบาๆ
“อะ อื้ม!”ผมเสียงขัดใจออกมาอย่างลืมตัว ก็ไอ้โรมอยู่ดีๆมันก็ถอนปากออกเฉยๆ ทำเอาผมอายเลยต้องหน้า
ซบลงที่หัวไหล่มัน
“กอดนะ”มันพูดแล้วกดจูบมาที่ปากผมเบาๆ เอามือเช็ดคราบน้ำลายที่ตรงขอบปาก
“ก็กอดอยู่!”
“ไม่ใช่แบบนี้ อยากกอดให้ชิดกว่านี้”มันจับหน้าผมขึ้นมาจ้องตากับมันกับ ใช้นิ้วโป้งเขี่ยที่ริมฝีปากเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่ากอดที่มันอยากได้คืออะไร เพราะสายตาแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“เจ็บ”
“หือ”มันครางออกมาอย่างงงๆ
“โรลลี่บอกว่าเจ็บ!”ผมพูดแล้วสั่นหัวเบาๆ ไอ้โรมมันยิ้มแล้มก้มมาหอมแก้มผมทั่งสองข้าง
“ไปฟังโรลลี่มัน ถ้าเจ็บแล้วทำไมถึงชอบที่จะทำล่ะ”
“ก็คนทำไม่เจ็บ แต่คนที่โดนที่ทำเจ็บ!”ผมก็แย้งกลับไปทันทีเหมือนกัน ยังจำสภาพวันแรกที่ไอ้โรลมาโรงเรียนได้เลยถึงจะหยุดพักหนึ่งวันเต็มๆ ก็ว่าจะหายไปเห็นรอยซะหน่อย พี่ชายผมทำไมจะไม่รู้ว่าหื่นขนาดไหน
ไอ้เนมอีกเห็นตอนเช้ามาคอแดงเลย เดินก็แปลกๆด้วย
“รู้ได้ไง โรลลี่ไม่ได้บอกอะดิ ถึงจะเจ็บแต่ก็มีความสุข”หน้าไอ้โรมตอนนี้โคตรจะหื่นมากเลย
“ไม่! ถ้าเจ็บก็ไม่มีความสุขแล้ว”
“รู้ได้ยังไง ยังไม่เคยลองเลย”ดูมันพูดดิ พูดเสร็จก็ก้มลงมาจูบที่ต้นคอผม ลากลิ้นขึ้นมาติ่งหู ใช่ลิ้นหยอกล้อจนผมต้องย่นคอหนี แต่มันก็มีความพยายาม เปลี่ยนมาเล่นอีกข้างนึง
“ไม่เอา ถ้าจะทำพี่ต้องให้จ๊ะเป็นคนทำ”ไอ้โรมถลึงตาใส่ผมทันทีก่อนยิ้มมุมปากออกมา มันพยักหน้าลุกขึ้นยืนดึงมือผมให้เดินมาที่เตียง
“แน่ใจนะว่าทำเป็น ถ้ามั่นใจก็ทำ”มันพูดแล้วเดินมานั่งลงที่ขอบเตียง ผมถึงกับยิ้มชอบใจ ไอ้จ๊ะก็ไม่ใช่หมูเหมือนกันนะเว้ย ถึงไม่เคยกับผู้ชายแต่กับก็มีบ้างเป็นประสบการณ์ เหอะๆ ผมเดินเข้ามาผลักไอ้โรมให้นอนลงบนที่นอนแล้วขึ้นคล่อมมันทันที
ผมแนบริมฝีปากแตะยอดอก ลากลิ้นนุ่มนวล เคล้นคลึงยอดอกอีกข้างด้วยนิ้วมือ รู้สึกได้ถึงแข็งขึงของส่วนล่างในพริบตา แต่ยังไม่ถึงเวลาจู่โจมจุดนั้น  ได้ผูกขาดร่างกายที่แสนงดงามนี้ทันที เพราะผมอยากลิ้มรสชาติให้เต็มที่
“พี่โรม…จ๊ะชอบพี่โรมนะ”
เขากระซิบพลางลากลิ้นทั่วเรือนร่าง ลำคอ สีข้าง เรื่อยลงไปยังหน้าท้องแบนราบ
“ถ้าคิดจะเก่งต้องเก่งให้ถึงที่สุดนะ”
“อย่าพูดมากไปหน่อยเลย เตรียมเป็นเมียจ๊ะดีกว่า”
“เป็นจริงหรือไง เคยไปทำแบบนี้กับใคร”
คนฟังปั้นหน้าลำบากใจ เห็นสีหน้านั้นแล้วยิ่งนึกสนุก จ๊ะหัวเราะพลางรุกเร้าหนักยิ่งขึ้น ลากลิ้นวนรอบโคนของตัวตนกลางหว่างขาโดยไม่แตะต้องปลายยอด
“อือ จ๊ะ ไม่เอาแล้ว เลิกแกล้ง พี่ไม่เล่นแล้ว”
“ไม่ได้เล่นซะหน่อย จ๊ะเอาจริง ให้จ๊ะได้รักพี่โรมก่อนนะ”เขาเลียที่ต้นขา ขบผิวบางเบาๆ “ผิวเหมือนโรลลี่เลย ทั่งนุ่มทั้งลื่น”
“จ๊ะ…..”
หยาดน้ำหยดลงจากปลายยอด โรมพยายามประคองใบหน้าของคนปลุกเร้าให้หันขึ้น แต่เจ้าตัวไม่ยอมแตะต้องส่วนสำคัญจนแล้วจนรอด
ร่างโปร่งบางก้มหน้าลงกลางหว่างขา แลบลิ้นแตะจุดที่ไวสัมผัสที่สุด แก้เผ็ดคืนจากที่เคยเป็นฝ่ายถูกกลั่นแกล้งเสมอ โรมบิดกาย เอื้อมมือแตะผิวกายของเขาอย่างหมดความอดทน ไม่นาน นิ้วเรียวก็สอดแทรกเข้ามาในจุดอ่อนไหว ยังผลให้ต้องหยุดความเคลื่อนไหวสักพัก
“อย่าสิ จ๊ะจะเป็นฝ่ายทำ…”
ทว่า นิ้วของอีกฝ่ายกลับยิ่งสอดลึกเข้ามาเรื่อยๆ
“อ๊ะ…พี่โรม…บอกว่าอย่าไง คืนนี้จ๊ะจะเป็นคนทำ…ทั้งหมด”
พอรู้สึกตัว ใบหน้าคมเข้มก็อยู่ตรงกลางหว่างขาแล้ว ฝ่ายนั้นเริ่มนั้นโต้ตอบเขาอย่างอุกอาจในท่วงท่ากลับตาลปัตร
“อย่า…”
ร่างโปร่งบางรู้สึกเสียเปรียบอย่างมหันต์ แค่ถูกเล้าโลมนิดหน่อยก็รู้สึกดีอย่างเหลือล้นแล้ว
“ขี้โกงนี่น่า… ขี้โกง…..”
“คนที่ขี้โกงคือจ๊ะต่างหาก ไม่ยอมให้พี่ทำอะไรเลย….ไหนบอกว่าเป็นไง ไหงเป็นงี้”
ริมฝีปากอุ่นกอบอกุมอวัยวะไวสัมผัสของคนโต้กลับในที่สุด เข้าใช้เวลาในการแสดงความรักอย่างเต็มที่
แค่ปรับก็เริ่มต้นทำแบบเดียวกับเขาเช่นกันและเก่งกว่าหลายเท่าตัวด้วย เขาเกือบปลดปล่อยก่อนหลายต่อ
หลายครั้งจนต้องขยับหนี
“จ๊ะ … อย่าหนี”
“ไม่เอา จ๊ะจะทำให้พี่โรมหนิ อ๊ะ!”
คนประท้วงยันกายขึ้นอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นนั่งคล่อมบนร่างหนา ความกังวลเล่นพล่านบนสีหน้า หรือนี้จ๊ะมันคิดจะเป็นฝ่ายกอดเค้าจริงๆ โรมนึกหวั่นอย่างจริงๆจัง เพราะเขาคิดว่าอย่างจ๊ะไม่มีทางรุกคนแบบเขาได้แน่ แต่ตอนนี้ที่เป็นอยู่มันทำให้เขานึกหวั่นใจ
“คิดจริงๆน่ะ ? คิดหรือว่าผมจะทำจริง ?”
จ๊ะหัวเราะพลางเปิดทางให้ความแข็งขึงเข้ามาในเรือนร่างแล้วค่อยๆขยับขึ้นลง
“อ๊ะ….”
สะโพกมนเคลื่อนไหวให้ถูกจุดที่รู้สึกดีที่สุด สุขจนแทบจะหน้ามืด ได้รับความสุขสมขนาดนี้จากคนรัก ทำไมตอนแรกเขานึกอยากหนีเสียได้นะ
“พี่โรม…อื้อ นี่ จ๊ะทำแบบนี้ให้ รู้สึกดีมั้ย ?”
“ดีสิ ดีที่สุดเลย คนดีของพี่ อือ เก่งที่ สุด…”
โรมเริ่มกระแทกขึ้นลงจากข้างล่างด้วย ร่างบางวางมือบนแผ่นอกกว้าง ครางอย่างรวดเร็วรวดร้าวขณะขยับสะโพกขึ้นลงโดยแรง
“อื้อ อ๊ะ อ๊า ผมก็ … รู้สึกดี เหมือนกัน …”
เขานึกถึงตอนเด็กๆที่ชอบพ่อพาไปขี่ม้าบ่อยๆ ต้องยกสะโพกให้เป็นธรรมชาติตามจังหวะการเคลื่อนไหวของม้า ตอนนี้ก็เช่นกัน เขายกสะโพกตามจังหวะการโยกตัวของคนข้างล่างอย่างคล่องแคล่ว
“เก่งมาก ที่รัก จ๊ะ ไว้ว่างๆพี่พาไปขี่ม้าเอามั้ย?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาเพราะรู้ร่างบางตรงหน้าที่กำลังขยับขึ้นลงอยู่นี่ชอบการขี่ม้าเป็นชีวิตจิตใจ
“ไม่เอา พี่โรมดีกว่า….”
“อยากขี่พี่จริงอ่ะ ?”
“อื้อ…..ฮึ อ๊ะ อ๊า”
อยู่ข้างบนแล้วชักอึดอัด ร่างบางเอนกายต่ำลงเรื่อยๆ
“พอ…พอ….”
เรี่ยวแรงที่จะบริการอีกฝ่ายเหือดแห้งลงทุกที เขาแทบจะพ่ายแพ้ต่อความรัญจวนของตนเอง
“เปลี่ยนคนขี่ดีว่า ท่าทางคนดีของพี่คงไม่เหมาะกับการเป็นจ๊อกกี้”
โรมผลักร่างโปร่งออกโดยแรง พลิกให้คว่ำตัวลงแล้วดันกายเข้าสุดกำลังจากข้างหลัง
“อ๊ะ….. อ๊า”
จ๊ะขยำผ้าปูเตียงแน่น ยกสะโพกขึ้นตอบรับการรุกราน
“โธ่เอ๊ยไอ้โรมมึง! พี่กลัวจริงๆนะ คิดว่าจ๊ะที่น่ารักของพี่อยากจะกอดพี่จริงๆขึ้นมาซะอีก”
“อย่า อ๊ะ อ๊า”
“ร้องไห้น่ารักแบบนี้ต่างหากที่เหมาะสมกับจ๊ะที่สุด”
“อ๊า อยะ อยากทำให้… ถึงที่สุดแท้ๆ….”
“ถึงที่สุด งั้นก็อยู่แบบนี้ไปถึงเช้าเลยแล้วกัน ในเมื่อพี่ไม่คิดจะจบ”
“ไม่ได้นะ ต้องกลับบ้าน อ๊ะ อ๊า…”แค่คิดว่าวันนี้ไม่กลับบ้านแล้วมานอนกับไอ้โรมที่นี่ ถ้าไอ้พี่ชายทั่งสองมันรู้ขึ้นมาต้องเอาไปล้อแน่ๆ
“ไม่ต้องห่วงครับ พี่ส่งโรลลี่ไปจัดการแล้ว”
“อื้อ อ๊ะ นั่นน้องพี่โรมนะ”
เขานึกอยากเจาะสมองของไอ้พี่ชายทั่งหลายเหลือเกินว่าไม่เคยจะเป็นห่วงน้องตัวเองบ้างหรือไง
“อื้อ ใช่ที่ไหน ไอ้โรลลี่มันเต็มใจอยู่แล้ว พร้อมกันนะครับ”สิ้นเสียงของโรม การสนทนาก็จบลง ที่ได้ยินก็คงจะมีก็แค่เสียงครางของคนสองคนที่ตอนนี้ร้อนแรงจนแทบละลายเป็นคนเดียวกัน
“อ๊ะ… อ๊าส์!”แล้วร่างบางตรงหน้าก็ปล่อยออกมาอย่างสุดกลั้น โรมก้มมองหน้าของคนที่รักแล้วจูบเบาๆที่หน้าผาก ก่อนเลื้อนปากลงเช็ดคราบน้ำที่เปรอะอยู่เต็มหน้าท้องและหว่างขา
“รักจ๊ะนะครับ”โรมกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“อื้ม อย่าแกล้งง่วง”ผมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วผลิกตัวหนี ก็ไอ้โรมอะดิ มันนั่งเล่นแก้มผมเขี่ยไปเขี่ยมาอยู่
นานแล้ว คนเพิ่งได้นอนเมื่อใกล้รุ่งเช้าเองนะ ทำไมถึงยังมากวนกันได้อีกเนี้ย ผิดกับเขาที่แทบจะไม่มีแรง
เหลือแล้ว
“ตื่นได้แล้วไอ้เด็กขี้เซา หลับลึกเหลือเกินนะ”
“ไม่ต้องมายุ่งด้วยเลย ผมเกลียดพี่โรมแล้ว ไม่อยากยุ่ง!”ผมพูดแล้วกดหน้าลงกับหมอน ไม่อยากเห็นหน้าไอ้คนขี้แกล้งนิสัยไม่ดี ทั่งที่เมื่อคืนจะได้เป็นฝ่ายกด แต่พอเอาจริงๆเสือกเป็นฝ่ายที่โดนมันกดและเราก็เต็มใจด้วย
“จริงเหรอ เกลียดพี่จริงอ่ะ”มันก้มลงเอาหน้ามาชิดกับหน้าผมที่ซุกหมอนอยู่ จูบที่ปลายจมูกเบาๆ
“จริงดิ เกลียดมาก มากด้วย”ถ้าเชื่อขอให้ออกลูกเป็นควายเลยคอยดูซิ
“หว่า งั้นพี่ก็เสียใจ เพราะพี่ออกจะรัก เมื่อคืนก็บอกไปแล้วไง” โดยที่ความหมั่นไส้ปากมัน ผมเลยจับหน้ามันกดลงกับหมอนลุกขึ้นนั่งทับบนตัวมัน รู้ว่ามันแกล้งพูดแต่ไม่ชอบฟัง
“นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งๆ แกล้งตลอดเลย รู้ว่าคิดยังไงแล้วยังจะถามอีก ทีตัวเองเค้าให้พูดบ้างกลับบ่ายเบี่ยงเก็บไว้ให้สาวที่ไหนหรือไง”
ไอ้โรมชอบถามผมว่ารักมันมั้ย ถามทุกวัน แต่ตัวมันเองกว่าจะบอกออกมาแต่ละครั้งเหมือนจะง้างปาก แค่คิดก็อยากจะน้อยใจ แต่กลัวมันจะไม่ง้อ
“อ้า! บ่ายเบี่ยงที่ไหน”มันพลิกตัวขึ้นจากหมอนได้ ดึงตัวผมให้ลงไปนอนกอดกับมันแทน หน้าก็ซุกลงมาที่คอผมอย่างบ้าคลั่งได้ยินเสียงอู้อี้ แต่ฟังไม่รู้เรื่อง
“ไม่เรียกว่าบ่ายเบี่ยง แล้วจะเรียกว่าไง”
“ก็ไม่เรียกว่าไงครับ พี่แค่ไม่ชอบพูดอะไรบ่อยๆรักของพี่คือรัก รักจริงๆถึงพูดไม่บ่อยแต่ใจไม่เคยลืม”มันพูดแล้วกดจูบอย่างอ่อนโยนลงมาที่หน้าผากผมเพียงเท่านี้ผมก็หายงอนมันแล้ว ผมชอบเวลาไอ้โรมจูบหน้าผากกับปลายจมูกผมมากผมไม่พูดอะไรตอบแค่ยกขาไปก่ายบนตัวไอ้โรมแล้วซุกหน้าไปที่อกอุ่นๆของมันหลับตาอยากนอนเป็นที่สุด เพราะเหนื่อย

harain15

-ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุณคับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dfredf120

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ เหนื่อยจัง สายตาเหมือนจะพังไงไม่รุ้นอนดีกว่า{:sm-52:}

doltae

ขอบคุณครับ

cielsweet2532

ขอบคุณค้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะครราฟ

bastoww

ขอบคุนมากายเรยนะคราบบที่นำดีๆมาให้

kiloay

ขอบคุน น๊คราฟ

Kwu_y

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

SecretP

ขอบคุณมากครับ