รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 27- 28}

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็ไม่เรียกว่าไงครับ พี่แค่ไม่ชอบพูดอะไรบ่อยๆรักของพี่คือรัก รักจริงๆถึงพูดไม่บ่อยแต่ใจไม่เคยลืม”มันพูดแล้วกดจูบอย่างอ่อนโยนลงมาที่หน้าผากผมเพียงเท่านี้ผมก็หายงอนมันแล้ว ผมชอบเวลาไอ้โรมจูบหน้าผากกับปลายจมูกผมมากผมไม่พูดอะไรตอบแค่ยกขาไปก่ายบนตัวไอ้โรมแล้วซุกหน้าไปที่อกอุ่นๆของมันหลับตาอยากนอนเป็นที่สุด เพราะเหนื่อย
ตอนที่ 27
“เฮ้ยๆ อะไรกันเนี้ย ก็หยุดกันไปสองวันเต็มๆยังจะมานั่งหลับกันอีก”เสียงไอ้แชมป์ดังขึ้นมาข้างๆหูกู ก็จะไม่ให้ง่วงได้ไงล่ะ ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอน เฮ้อ ส่วนไอ้ตัวข้างๆกูที่สะลืมสะลือเนี่ยก็เป็นไอ้จ๊ะ สภาพเดียวกันมาเลย ระหว่างสองวันที่อยู่บ้านไอ้มี่ ไอ้จ๊ะไม่ได้กลับบ้าน เพิ่งจะเห็นเมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียน
“อย่าพูดมาก กูง่วง!”กูเงยหน้าพูดเสียงยาน แล้วฟุบลงมานอนต่อ
“โรลลี่ โรลๆ ไปห้องพยายามบาลกัน ไปๆ”ไอ้จ๊ะเอามือสะกิดที่แขนกู ทำตาปรือๆเหมือนคนลืมตาไม่ขึ้น
“ไปทำไม ไม่สบายหรอวะ”กูหันไปถาม
“หึ!ป่าววะ ไปนอนห้องพยาบาลสบายกว่า”ไร้ซึ่งคำโต้แย้งใดๆ พยักหน้าแล้วเดินตามกันออกไป ฝากไอ้แชมป์กับไอ้นุเรียนเป็นที่เรียบร้อย
“อ้าว!พี่โรล พี่จ๊ะ ไปไหน!”เสียงไอ้เนมตะโกนอยู่หน้าห้องเรียนมัน คนเริ่มหันมามอง สังเกตได้หลังจากวันงานคนเริ่มให้ความสนใจพวกกูเยอะขึ้น ไม่รู้ว่าจำหน้ากันได้หรือเปล่า
“นอน!”กูกับไอ้จ๊ะตอบอย่างพร้อมเพรียง เดินตาปรือมาห้องพยาบาล ไม่สนใครทั่งนั้นแหละ อาจารย์ห้องพยาบาลโรงเรียนกูใจดี ไม่ค่อยมีไรมาก แค่มองนิดๆหน่อยพอเป็นสังเขป
“เที่ยงนะมึง!”ไอ้จ๊ะบอกก่อนหันหลังไปนอน กูพยักหน้าแล้วนอนมั้ง สบายกว่าเมื่อกี้เยอะเลย
“โรลลี่ครับ ตื่นครับ เป็นอะไรทำไมมานอนที่นี้”เสียงคนมาพูดงุงงิงที่หู กูพลิกตัวหนี เอามือปัดๆออกอย่างน่ารำคาญคนจะนอน เว้ย!
“…………………….”
“ไม่สบายหรือเปล่า ลืมตาดิ!”ยัง ไอ้มารพจญตัวกูยังไม่ยอมหยุด มีเอามือมาลูบหน้าด้วย แต่ดีที่มึงอุ่นนะกูเลย
ให้อภัย อยากลูบก็ปล่อยให้ลูบไป
“……………………”
“ไม่ตื่นพี่จูบโชว์นะครับ”ชัดเลย คราวนี้ไอ้ตัวมารมันกระซิบชิดใบหูกูเลย น้ำเสียงแบบนี้ไอ้มี่ชัวร์ ถึงว่าทำไมรู้สึกมือคุ้นๆ กูลืมตาตื่นทันที แต่ก็ต้องหันหน้าหนีเพราะพวกพี่ๆเพื่อนมันยืนกันอยู่เต็ม
“ฮ่าๆ ไอ้จิมเมียมึงอายว่ะ ฮ่าๆ”เสียงไอ้พี่โค้กตัวดีเลย ขี้แซวห่า!
“สัด แซวแฟนกูนะมึง”ไอ้มี่ด่า แล้วเดินมานั่งลงบนเตียงจับกูให้ลุกขึ้นนั่ง เอามือมาอังที่หน้าผากคงคิดว่ากูเป็นไข้จริงๆ
“ไม่ได้เป็นไข้ ไม่ต้องวัด!”กูพูดแล้วปัดมือมันออก เอื้อมมือไปสะกิดไอ้จ๊ะที่นอนอยู่อีกเตียง มันนอนหันหลังให้เลยไม่มีใครรู้ว่าเป็นไอ้จ๊ะ
“อะ อื้ม ปลุกทำไม ยังไม่เที่ยง”ไอ้จ๊ะงัวเงียหนัมาถาม มันเลยโดนพี่ชายมันดีดเข้าไปที่หน้าผากเต็ม ถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“โดดกันมาใช่มั้ยเนี้ย ถึงว่าเมื่อกี้เดินผ่านหน้าห้องไม่เห็น”ไอ้มี่พูด กูกับไอ้จ๊ะไม่สนใจทำท่าจะนอนต่อแต่โดนไอ้มี่ดึงไว้ทั้งสองคน
“พี่อย่าเพิ่งมาตอนนี้นะ เค้าง่วง!”ไอ้จ๊ะงอแงกับพี่มัน
“แล้วไปทำไรมาถึงง่วง!”หน้าแดงขึ้นมาทันที ทั่งที่ในห้องแอร์ก็ออกจะเย็นฉ่ำ ด้วยความที่กูสมองสั่งการไว
ลุกขึ้นแหวกคอเสื้อนักเรียนไอ้จ๊ะทันที
“ห่า!โรลทำเหี้ยไร!”มันแว๊ดใส่กูเสียงดังลั่น จนอาจารย์ต้องเข้ามาเตือน
“หึ! ไอ้โรมกูใช่ได้เหมือนกันนี้หว่า”กูพูดเดาะลิ้น ทำหน้าเจ้าเล่ห์ จนไอ้มี่หมั่นไส้ขยี้หัวกูอย่างแรง
“อะไรๆ”
“ทำไมๆ หรือไม่จริง ถึงว่าหายไปสองวันเต็มๆ บ้านช่องไม่กลับ”ได้ทีกูก็เอาใหญ่เลย ไอ้จ๊ะทำอะไรกูไม่ได้เพราะเถียงไปก็ไม่ชนะ ขอความช่วยเหลือจากพี่มันรึก็ไม่ได้ผล ให้มันรู้ซะมั้งพี่มึงอ่ะแฟนใคร ฮ่าๆ
“พูดมากดิมึงอ่ะ ว่าแต่กูมึงก็เหมือน กกอยู่บ้านกูสองวันเต็มๆ”ไอ้จ๊ะพูดออกมา แม่งเน้นตรงคำว่ากกอย่างดังจนไอ้พี่โค้กกับพี่เบสที่ยืนดูอยู่ด้านหลังหัวเราะ
“ห่า! กกเหี้ยไร หัวเราะไรมี่!”ทำน้องมันไม่ได้ ทำพี่มันแทนล่ะกัน กูถีบไปที่ขาไอ้มี่อย่างหมั่นไส้
“ก็ขำอ่ะ ไม่ให้หัวเราะให้ร้องไห้หรือไง”ไอ้มี่ถามอย่างกวนตีน หันหน้าไปยักคิ้วกับน้องชายมัน
“งั้นหัวเราะไปเลยนะมึง หยุดมากูทุบหลังขาดแน่!”กูพูดอย่างโมโห จะนอนก็ไม่ได้มันดึงมืออยู่ จะหนีก็ไม่ได้อีกนั่นแหละ ทำได้แค่นั่งฟังไอ้สองพี่น้องมันหัวเราะเยาะ ค่อยดูจะฟ้องไอ้โรมมึงโดนแน่
“ฮ่าๆ พี่อ่ะไม่แกล้งมัน ดูดิปากจะชิดกับจมูกอยู่แล้ว ฮ่าๆ”ไอ้จ๊ะไอ้เวร เดี๋ยวมึงเจอกูแน่
“ไหนๆ จริงด้วย ชิดแล้วๆเอาลงๆ”ไอ้มี่เอามือมาเขี่ยๆที่ปากกู กูทั่งสะบัดทั่งตบเริ่มหงุดหงิดจริงๆแล้วนะ แกล้งไม่เลิก ไม่ใช่อะไรกูไม่มีพวก
“สันดาร!”กูด่าไอ้มี่อย่างเหลืออด หยิบหมอนด้านหลังมาฟาดใส่หน้าไอ้มี่อย่างแรงแล้วกดหมอนลงกับหน้ามัน กระโดนนั่งลงบนตบไปที่หัวมัน(มีหมอนกันอยู่ เหอะๆ ตบหัวไอ้มี่จริงๆคาดว่าโดนสนกลับกันมั่ง)
“เจ็บๆ ไม่เล่นแล้วเจ็บๆ ไม่หยอกแล้ว!”เสียงไอ้มี่โวยวายอยู่ใต้ล่าง มีรึกูจะยอมทั่งตบทั่งกัดไม่สนว่าใครจะอยู่หรือเปล่า
“ว๊าย! พวกเธอทำอะไรกันเนี้ย นี้มันห้องพยาบาลนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น!!!”เสียงอาจารย์ประจำห้องพยาบาลดังขึ้นมา กูหยุดชะงักทันที รีบลุกขึ้นลงมายืนข้างเตียงอย่างสลด
“…………………….”เงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจเล็ดลอด
“ไปเลยนะ จัดการบนที่นอนให้เรียบร้อยเหมือนเดิม แล้วไปเรียนเดี๋ยวนี้เลย!”อาจารย์สั่งเสียงเฉียบพวกกูมองหน้ากันแล้วยิ้มแหยๆ กูกับไอ้จ๊ะนี้หลุดหัวเราะหลายครั้งแล้ว แปลกๆตลอดอ่ะโดนด่าทีไรกูกับไอ้จ๊ะหัวเราะ
ทุกที โดนด่าตลอด
“ครับ!”พวกกูรับคำอย่างหนักแน่น แต่กูว่าเหมือนประชดมากกว่า
“ไงล่ะ สองคนผัวเมียมึงเล่นกันจนได้เรื่องเลย ฮ่าๆ”ไอ้พี่โค้กหันมาแขวะกูกับไอ้มี่ทันที แต่กูว่าวันนี้แม่งเงียบแปลกๆรู้สึกไอ้เตี้ยพี่เบสจะไม่ค่อยพูด หัวเราะก็ไม่เหมือนปกติเท่าไร
“คนรักก็แบบนี้แหละเนาะ ใช่มั้ยลี่!”ไอ้มี่กระแทกไหล่ถามกู
“ไรมึง ใช่เหี้ยไร อย่าพูดมากจัดที่นอนเลย กูทำไม่เป็น”กูสั่งแล้วเดินมายืนข้างๆพี่เบส ไอ้มี่อ้าปากชี้หน้าตัวเองกูเลยต้องพยักหน้าอีกครั้ง
“โหยพี่!เอามันทำไมเนี้ย ทำห่าไรเป็นมั้ง พี่กูคุณชายนะมึง อยู่บ้านมีคนทำให้ตลอดแต่มึงสั่งมันทำอ่ะ!”ไอ้จ๊ะโวยวายแทนพี่มัน ทำหน้าหน่ายกับกูสุดฤทธิ์ อยากจะบอกกูก็มีคนทำให้เหมือนกัน
“เดือดร้อนเหรอมึง พี่มึงไม่เห็นว่าไรกูเลย”
“ว่าได้ที่ไหนล่ะ”เหมือนจะได้ยินไอ้มี่แว่วๆ กูหันไปมองตาขวางมันไม่พูดอะไร ตบๆดึงๆเตียงให้เรียบร้อย
“บ่นไร ไม่พอใจก็บอก จะได้ทำเอง!”กูเดินเข้าไปพูดเสียงไม่พอใจ ไม่ชอบแบบนี้ไม่พอใจ ไม่พูด หรือไม่อยากทำให้ก็บอกเลย แต่อย่ามาชักสีหน้าใส่
“เปล่าซะหน่อย!”
“เรื่องของมึง!”กูหงุดหงิดแล้ว เลยเหวี่ยงใส่มันเต็มๆดึงหมอนที่มือไอ้มี่มาจัดการเอง แล้วเดินนำหน้าออกมาเลย ไม่ได้โกรธอะไรมันสักนิด แต่แค่ไม่อยากเห็นหน้าก็แค่นั่น กูเดินไปซื้อข้าวซื้อน้ำเองไม่พูดจาอะไรกับใคร
สักคน กูเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าไม่พอใจหรือโมโหอะไร จะกลายเป็นคนเงียบขึ้นมาทันที
“โทษนะครับ พี่โรลที่ได้รับรางวัลเมื่อวันงานใช่มั้ยครับ ?”รุ่นน้อง ม.4 คนนึงเดินเข้ามาทักกูที่โต๊ะกินข้าว ไม่มีใครอยู่เหลือแค่กูคนเดียว
“มีอะไรหรือเปล่า…ครับ”ทำให้เสียงให้เป็นปกติที่สุด
“นี้ครับ โฟครู้ว่าพี่ชอบกินเลยซื้อมาฝาก”น้องมันพูดพร้อมกับยื่นอมยิ้มประมาณห้าอันในมือมาให้ แล้วเดินลิ่วออกไปเลย ไม่ทันได้พูดอะไร
“เป็นเอามาก!”กูบ่นเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ดีเหมือนกันวันนี้มีอมยิ้มยัดปากแล้ว
“อ้าว!ทำไมมานั่งคนเดียวแบบนี้ว่ะ พวกหายไปไหนหมด!”มีคนเดินเข้ามาทักกูอีกแล้ว ทำไมเวลานั่งคนเดียวต้องมีคนเดินมาทักให้ปวดหัวด้วยวะ กูรำคาญจริงๆ
“ไปซื้อข้าว ทักทำไมเนี้ย”กูเงยหน้าถาม เป็นไอ้พี่ฝิ่นเวรกูเอง มันเลยเขกมมาที่หัวกูอย่างแรง
“ปากดีเหลือเกิน โหยไปซื้อมาจากไหนเนี้ย ขออันดิ”มันหยิบอมยิ้มกูขึ้นไปดู กูรีบหยิบออกจากมือมันทันที
“ไม่ให้เว้ย มีคนเอามาให้”
“ใครๆ แม่งขี้หวงกับกูนะมึง เดี๋ยวกูไม่ซื้อกระเป๋าที่มึงอยากได้ให้เลยแม่ง!”อีกไม่นานจะถึงวันนัดรวมน้องรหัสกัน ใครอยากได้อะไรก็มาบอกพี่หรือน้องตัวเอง กูยังไม่ได้ไปถามน้องกูเลยว่าจะเอาอะไร
“อย่านะ มึงสัญญากับกูแล้วอ่ะ!”กูโวยวายทันที เพราะกระเป๋าใบนั่นกูเล็งไว้นานแล้ว จะขอตังค์แม่เพื่อไปซื้อคาดว่าคงโดนตีนหรือไม่ก็ตะหลิวกลับมา
“งั้นกูขออันนึง จะเอาให้ไปเด็กหน่อย”
“ไรวะ เด็กมึง มึงก็ไปหาซื้อใหม่ดิ นี้น้องเค้าเอามาให้กูนะ!”
“น้องไหน!”เสียงดังมาจากด้านหลัง ไอ้พี่ฝิ่นเวรแม่งหัวเราะกูอ่ะ ไม่ยอมบอกกันเลยนะมึงว่าไอ้มี่มาแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะปิด แต่ก็ไม่ได้อยากจะบอกให้มันรู้
“ก็น้องตัวขาวๆ ปากแดงๆ น่ารักๆ ไงมึง”ไอ้พี่ฝิ่วเวรเสือกตอบแทน แต่แม่งเห็นหรอวะถึงบอกออกมาซะถูกต้องเหลือเกิน น้องเมื่อกี้น่ารักจริงแต่กูอารมณ์ไม่ดีเลยไม่ได้สนใจ
“พูดมากเด้!”
“ก็เรื่องจริงอ่ะ เดี๋ยวเนี้ยมึงอ่ะดังใหญ่แล้วรู้เปล่า”ไอ้พี่ฝิ่นแม่งยังไม่เลิก มึงไม่เห็นหน้าไอ้มี่ตอนนี้หรือไงวะ
คิ้วผูกติดจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว
“พูดมากไปเลยๆ ไปกินข้าวเลย เพื่อนเรียกแล้ว”กูดึงมือไอ้พี่ฝิ่นออกมาทันที ขืนให้มันยืนพูดอยู่นานๆคาดว่าไม่แคล้วกูได้ตีกับไอ้มี่อีกรอบแน่
“กลัวหรอมึง ไม่อยากจะเชื่อ”
“เป็นไรมากป่ะ อยากได้นักใช่มั้ย เอาไปเลยกูให้สองอัน!”กูพูดแล้วยัดอมยิ้มให้ไอ้พี่ฝิ่นเวร แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวทันที มาถึงก็ต้องตีหน้าเข้มอีก
“……………………”เงียบเหลือจะเงียบ ไม่มีใครพูดสักคน มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา กูไม่พูดอยู่แล้วอารมณ์ยังไม่ดี นั่งกินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ามันอยากรู้เดี๋ยวก็ถามกันเองนั่นแหละ
“ใคร!”แล้วไอ้มี่ก็ถามขึ้นมาจนได้ รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที
“รุ่นน้อง”
“คนไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้จัก”คุยกันนะ แต่หน้าไม่มองกูนั่งกินของกูต่อไป ไอ้มี่ทำหน้าอย่างไงกูไม่รู้ไม่ได้หัน
ไปมอง
“ไม่รู้จักแล้วจะเอามาให้ได้ไง”
“เป็นไรมากป่ะ ก็กูไม่รู้จัก น้องเค้าจะรู้จักหรือเปล่าอีกเรื่องนึง”
“แล้วทำไมต้องรับ”
“คนเอาของมาให้ จะให้เขวี้ยงทิ้งต่อหน้าหรือไง”กูหันไปมองหางตามันนิดๆมันถามเหมือนไม่รู้ เหมือนว่าไม่เคยโดนแบบนี้ ทั่งที่มันออกจะมีคนเดินเอาขนมมาให้บ่อยๆ
“…………………….”ไอ้มี่เงียบ ไม่พูดอะไร มันทำท่าจะลุกขึ้นขยับไปนั่งข้างไอ้จ๊ะ กูเลยดึงมือมันไว้ก่อนซูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากทะเลาะด้วยเรื่องไร้สาระ
“จะไปไหน นั่งข้างๆกูนี่แหละ เค้าจะได้รู้กันไงว่ามึงเป็นอะไรกับกู!”พูดขนาดนี้ ยอมขนาดนี้แล้ว ถ้าไอ้มี่โง่ไม่เข้าใจอีก กูก็จนปัญญาแล้ว
“หึหึ”
“ที่งี้ล่ะมาหัวเราะ เมื่อกี้ทำหน้าเหมือนจะแดกหัวกู”กูว่าให้มั้ง เลื่อนจานข้าวไปข้างๆ ไม่อยากกินแล้ว จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะกินอยู่แล้ว แค่หงุดหงิดเลยไม่ทันได้คิดอะไร
“กินข้าวให้หมด แล้วค่อยกิน!”ไอ้มี่พูดแล้วดึงอมยิ้มออกจากมือกู จะเข้าปากอยู่แล้ว
“ไม่เอา กินแล้วอย่ามาบังคับดิ”
“บังคับ ต้องบังคับ โรลลี่กินข้าวหมด ติดเป็นนิสัยกินข้าวไม่หมดชอบเหลือ”มันด่ากูอ่ะ เสียงนี้โคตรจริงจังขึ้นมาเลย
“ไม่กิน อย่าบังคับ”เอาดิ กูไม่ยอมเหมือกัน ที่ไอ้มี่พูดก็ถูกแต่ก็ไม่ได้ติดเป็นนิสัย แค่ทำบ่อยไปหน่อยเอง
“จะกินดีๆหรือจะให้บีบปาก”กูถลึงตาใส่ทันที แต่ไอ้มี่ไม่สนใจเลื่อนจานข้าวมาตรงหน้ากู หันไปมองขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้ แต่ละคนยิ้มเหมือนซะใจกูมากเลย
“เออ!กินเองก็ได้ แต่ไม่กินมะเขือเทศนะ”กูขอต่อรองอีกนิด พยายามแล้วกับมะเขือเทศกินทีไรอ้วกแตกทุกที
ไอ้มี่มองหน้ากูนิดหน่อย แต่ก็ยอมพยักหน้าให้ กูเลยต้องจำใจยัดข้าวลงกระเพราะเหมือนเดิม
“อร่อยป่ะ”ไอ้มี่ก้มลงมาถามกู มันขยับตัวเข้ามาชิดแล้วโอบเอวกูไว้
“จะอ้วก!”กูบอก แล้วตักข้าวคำใหญ่จ่อไปที่ปากมัน ไอ้มี่สั่นหัวไม่ยอมกิน
“กินเอง กินให้หมด อยากซื้อมาเอง สงสัยจะโมโหมากชี้ๆสั่งอย่างเดียว ไม่ได้ดูว่าตัวเองกินได้มั้ย ?!”
“อย่าขี้บ่นดิเด้!”กูไปมองหน้ามันเคืองๆ
“เป็นบ้าอะไร! โทรมาทำไม่รับ!”เสียงดังเหมือนฟ้าผ่าหมา แต่ไม่ใช่เสียงพวกกูที่นั่งกันอยู่ แต่เป็นใครที่บางคน
ที่เพิ่งมา
“ห่าไรไอ้นุ ตะคอกใคร ?!”ไอ้จ๊ะลุกขึ้นด่าทัน
ตอนที่ 28
“เป็นอะไรไหนลองว่ามาดิ โทรศัพท์ถ้าไม่อยากรับก็ไม่ต้องใช้!”ไอ้นุไม่สนใจไอ้จ๊ะ แม่งก็ยังตั้งหน้าตั้งตาตะคอกใส่อยู่นั่นแหละ ที่ตรงนั่นมี ไอ้จ๊ะ พี่เบส ข้างๆเป็นไอ้พี่โค้ก
“มึงด่าใคร?! ห่า”ไอ้จ๊ะถามอย่ามหงุดหงิด มีผลักไหลนิดหน่อย ไอ้นุไม่สนใจเดินมาอ้อมหลังมายืนตรงพี่เบส ชัดเลยไม่ต้องอธิบาย กูหันไปมองไอ้ตัวข้างๆหน้ามันนิ่งมากอ่ะ ยิ่งพี่เสือนะสุดๆ
“ดีด้วยไม่ชอบใช่มั้ย?! ถึงเป็นแบบนี้”ดูเหมือนไอ้คนที่โดนถามยังคงไม่สนใจ นั่งเขี่ยจานข้าวต่อไป ไอ้นุจะเป็นคนสองบุคคิล ไม่สนิทหรือมันไม่คิดจะชอบหรือเล่นด้วยมันจะนิ่งๆ แต่ถ้าแบบสนิทหรือโดนใจ ไอ้นุจะกะล่อนใส่ทันที
“ใครขอ”เสียงพี่เบสพูดออกมา น้ำเสียงเย็นๆแต่เหมือนจะติดสั่นหน่อยๆ คือตอนนี้พวกกูที่ไม่รู้เรื่องรวมทั่งกูด้วยงงเป็นไก่ตาแตกกันไปแล้ว
“กูเสือกเองงั้นดิ!”
“เฮ้ย!”เสียงไอ้มี่กับพี่เสือดังขึ้นพร้อมกัน  ทำเอากูสะดุ้งเลย ดูก็รู้ว่ามันไม่พอใจที่ไอ้นุพูดแบบนั่น โรงเรียนกูจะซีเรียสเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องมากอยู่ในโรงเรียนต้องพี่เป็นพี่ น้องเป็นน้อง แต่ถ้าอยู่ด้านนอกแล้วแต่
“ขอโทษครับ”ไอ้นุพูด แต่ตาแม่งจ้องหลังพี่เบสเหมือนจะเอาให้ทะลุเลย
“มีเรื่องอะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้”พี่เสือถามออกมานิ่งๆ
“ก็ถามเพื่อนเฮียดิ นุโทรไปไม่ยอมรับสาย ไม่พอใจอะไรไม่บอก ใครจะไปตรัสรู้!”
“ใครขอล่ะ”เสียงไอ้พี่เบสเถียงขึ้นมาทันควัน ใช่ได้เหมือนกันเว้ย
“เป็นอะไร ไหนลองว่ามาดิ เมื่อคืนที่โทรมาแง๊วๆกับกูเรื่องนี้ใช่มั้ย ?!”ไอ้มี่ถาม อ่อเมื่อคืนที่กูอุตสาห์ตีกับไอ้มี่ไปรอบนึงเพราะมันไม่ยอมบอกว่าใครโทรมา ไม่บอกไม่ว่า เสือกออกไปคุยระเบียงด้านนอกอีก จะตามออกไปก็ไม่ยอม เลยอาละวาดซะโดนไอ้มี่ด่านิ่ง
“หึ!เหลือเกินจริงๆนะมึงอ่ะ โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ แล้วไอ้ประเภทไม่พอใจแล้วไม่รับโทรศัพท์หยุดเลย”ที่พี่เสือด่าทำเอาพวกกูแอบสะดุ้ง ไอ้เนมโดนเต็มๆอ่ะ ก็โมโหใครแม่งอยากรับโทรศัพท์ว่ะ
“ทำไม ไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่งขอร้องที่ไหนล่ะ”ไอ้พี่เบสเถียงมันเลยโดนไอ้มี่ชี้หน้าเลย
“แล้วพอไม่ยุ่งไม่สนใจก็เป็นแบบเนี่ย!”ไอ้นุพูดออกมาอย่างโมโห กูกับไอ้จ๊ะมองหน้ากันแล้วหันไปมอง
ไอ้แชมป์ที่ยืนยิ้มแหยๆงานนี้มีเคลียร์ปิดบังกันนะมึง
“แล้วยังไง มึงไม่สนใจกูมาได้ตั้งสองอาทิตย์แล้วนี้ ไม่สนอีกหน่อยกูไม่รู้สึกหรอก”ไอ้พี่เบสพูดใส่หน้าไอ้นุอย่างดังแล้วกระแทกไหล่ออกไปทันที
“ฮึ้ย! เพื่อนเฮียแม่งสุดๆอ่ะ!”ไอ้นุพูดอย่างหัวเสีย แล้วเดินตามไอ้พี่เบสออกไปติดๆ ส่วนไอ้มี่กับพี่เสือมองหน้าแล้วส่ายหัว ท่าทางในกลุ่มพี่เบสแม่งเอาแต่ใจตัวเองสุดๆแน่เลย
“หยุด อยู่ตรงนั้นเลย อย่าแม้จะคิดหนี มานั่งนี้!”ไอ้จ๊ะพูดขัดไอ้แชมป์ที่ทำท่าจะเดินหนีออกไป ไอ้แชมป์ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ต้องมามองหน้าแบบนั่น งานนี้กูกับไอ้จ๊ะ ไม่จัดชุดใหญ่ให้มึงก็เท่าไรแล้ว เล่ามาให้หมด”กูขู่ทับเข้าไปอีก ไอ้แชมป์เลยไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆทั่งสิ้น กูว่ากูเสือกแล้วนะ ไอ้เนมเสือกกว่าถึงขนาดสลับที่กับพี่เสือเพื่อมาฟังใกล้ๆ
“พวกมึงอ่ะ ให้มันเล่าเองไม่ดีกว่าเหรอวะ กูไม่รู้เรื่อง”
“อย่ามาเลย มึงไม่รู้ไม่มีทาง คบกันมากี่ปีแม่ง สัด!”กูว่าจะไม่ด่าแล้วแต่ปากมันไปเอง เลยโดยไอ้มี่หยิกมุม
ปากเลย
“พูดจาให้มันเข้ากับหน้าตาหน่อยดิ”มันด่า
“ยุ่งดิ! เล่ามาเลยมึงอย่ามานอกเรื่อง เอาให้พวกกูเข้าใจหมดด้วยนะ”
“เออๆ ขู่กูกันเหลือเกิน เรื่องมันเป็นแบบนี้ เมื่อกี้มึงคงรู้แล้วใช่มั้ย ว่าไอ้นุกับพี่เบสเป็นอะไรกัน”
“ก็เออดิ ยืนด่ากันปาวๆแบบนั่น มึงนี้ยังไงวะ เล่ามาดิ!’คราวนี้เป็นไอ้จ๊ะที่โวยวาย มันเลยโดนไอ้มี่ตบหหัวไปอีกหนึ่งดอก
“จริงๆเลยพวกมึงเนี่ย กูเล่าไม่ถู กอยากรู้ตรงไหน ก็ถามมาดิ!”ไอ้แชมป์พูดพร้อมกับทำหน้าระอากูกับไอ้จ๊ะแบบมากมาย
“ได้กันยัง โอ๊ย!”ไม่ตั้งใจนะ แต่มันบังเอิญกูกับไอ้ถามขึ้นพร้อมกัน เลยโดนไอ้มี่ดีดไปคนละที
“ห่า! ดูพวกมึงถามดิ ไม่รู้ว่ะ แต่กูว่าไม่น่าจะรอด มึงก็รู้ไอ้ห่านุสามชั่วโมงแม่งก็พาเข้าห้องได้”ไอ้แชมป์พูด
“น้อยๆหน่อย ที่พูดอยู่เพื่อนกูนะ!”เสียงพี่เสือเตือนขึ้นมานิ่งๆ ทำเอาพวกกูสลดกันไปพักนึง
“อืมๆ แล้วพวกมันไปจีบกันตอนไหน?!”กูถาม
“ใครมัน พูดดีๆโรลลี่!”ดูไอ้มี่ดิ ทำไมต้องมาว่ากูต่อหน้าคนอื่นด้วยเนี่ย  คนเขาหัวเราะเยาะกูกันใหญ่แล้ว
“มึงอ่ะ !! แล้วพี่เบสกับไอ้คุณนุเนี้ย มันไปจีบกันตอนไหนไม่ทราบครับ”กูพูดประชดใส่หน้ามันเต็มๆ
“วันไหนนะเฮีย แชมป์จำวันนั้นไม่ได้!”มันหันไปถามไอ้พี่โค้ก
“ไม่รู้ กูจำไม่ได้ รู้อีกทีเพื่อนมึงก็ตามจีบเพื่อนกูแล้ว”ช่างเป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆ ไอ้พี่โค้กเนี้ย
“ไม่รู้เว้ย จำไม่ได้ รู้แต่ว่าไอ้นุตามจีบพี่เบสมาได้สองเดือนแล้ว!”
“สองเดือน!”กูกับไอ้จ๊ะอีกแล้ว โต๊ะข้างๆเริ่มหันมามองนิดๆ
“เออ หูแตก สัด!”
“เป็นไปไม่ได้อ่ะ จีบยังไง กูเห็นตอนอยู่โรงเรียนไอ้นุแม่งไม่มีท่าทีอะไรเลยนะ เฉยๆเจอหน้าพี่เบสก็นิ่งๆ
ไม่หยอกหรืออะไร”ไอ้จ๊ะถามออกมาอย่างสงสัย
“พวกมึงไม่รู้อะไร เพื่อนพวกมึงอ่ะนะ ไปรับไปส่งเพื่อนกูทุกวัน ทุกเที่ยงมีขนมมาให้ตลอด”ไอ้พี่โค้ก กูหันไปมองหน้าไอ้มี่อย่างไม่เชื่อ ไอ้นุเนี่ยนะแทคแคร์คนขนาดนี้
“แอบไปตอนไหนวะ ไมกูไม่รู้”กูถาม
“รู้ไงพวกมึงสองตัว ถ้าไม่เรียนก็นอนอยู่สองอย่าง”
“อ้าว!”กูกับไอ้จ๊ะอุทานขึ้นพร้อมกัน ทำไมวันนี้พูดพร้อมกันหลายรอบจังวะ
“แล้วๆ ทำไมถึงโกรธเนี่ย”ไอ้จ๊ะถาม
“ก็ไอ้นุอ่ะ มึงก็รู้งานโรงเรียนที่ผ่านมาไอ้นุรับงานไปเต็มๆมันเป็นคนประสานกับหลายๆอย่าง เออแล้วมัน
ก็ไม่ว่างเลย ไม่ได้ไปรับไปส่ง กลางคืนก็ไม่ค่อยได้โทรหา สงสัยพี่เค้าคงน้อยใจมั้ง”
“ไม่ต้องสงสัยเพื่อนกูน้อยใจชัวร์ ใช่มั้ยมึง”ไอ้พี่โค้กพูดแล้วหันมาถามไอ้มี่
“เกินไปป่าวพี่ ไม่ว่างขนาดไหนเชียวถึงไม่มีเวลาเลย โทรมาสักนิดก็ยังดี ไม่คิดบ้างหรือไงว่าจะมีคนรอโทรศัพท์”อันนี้ไม่ใช่กูหรือไอ้จ๊ะ แต่เป็นไอ้เนมแทน
“เออ!ที่ไอ้เนมพูดก็ถูกนะเว้ย ไอ้นุโทรจีบพี่เบสได้กี่วันแล้ว”ไอ้จ๊ะถาม
“ตั้งแต่วันแรกเลย จนถึงวันนี้ก็จะเข้าสามเดือนแล้ว แต่สองอาทิตย์ก่อนไม่ได้โทรเลย”
“นั่นไง ข้ออ้างหรือเปล่า โทรหาได้ตั้งนาน อยู่ดีๆก็ไม่โทร คราวหลังถ้าไม่อยากโทรมาก็บอกดิจะได้ไม่ต้องรอ!”ไอ้เนมใส่ออกมาอย่างเต็มแรง จนก็เริ่มคิดแล้วว่า มึงเอาเรื่องตัวเองมาปนด้วยหรือเปล่า
“แสดงว่าเมื่อกี้มึงหูหนวก ไม่ได้ยินหรือไง คนเขาบอกอยู่ว่าไม่ว่าง ไม่ใช่ไม่อยากโทร” พี่เสือหันไปบอก ไอ้เนมทำเสียงไม่พอใจทันที กัดปากตัวเองจนแดงไปหมด แต่ช่วงก่อนงานโรงเรียนที่ผ่านม.5ที่รับผิดชอบงาน กับม.6 โคตรจะวุ่นเลย ขนาดกูกับไอ้มี่ยังไม่ค่อยได้คุยเลย ดีที่กูต้องไปซ้อมเดินกับมันทุกวันเลยเจอหน้ากันอยู่
“เหมือนกันนั้นแหละ!”ไอ้เนมเถียง
“จะทะเลาะมั้ย ?!” เหมือนเมื่อกี้จะคุยเรื่องไอ้นุกับพี่เบส ไหงตอนนี้กลายมาเป็นพี่เสือกับไอ้เนมจะตีกันว่ะ
“พอๆมึงก็ ไม่เอา”ไอ้มี่ต้องห้ามทับ ตบไหล่พี่เสือให้ใจเย็นๆ แม่งโคตรโหดอ่ะถ้ากูเป็นแฟนพี่เสือคาดว่าคงโดนตีนทุกวันแน่เลย
“แล้วยังไงต่อ พี่เค้าเลยงอนไม่รับโทรศัพท์ไอ้นุ”กูถาม ไอ้แชมป์พยักหน้า
“อ่อๆ เข้าใจล่ะ เพื่อนมึงง้อยากมั้ย?!”กูหันไปถามไอ้มี่
“ไม่รู้! แล้วบุคคลความสำคัญ”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า ถ้าคนที่สำคัญมากๆก็จะงอนหนักและก็ง้อยากมากด้วย ไอ้เบสเหมือนเด็กที่บ้านตามใจ ไม่มีใครเคยทำกับมันแบบนี้ไง เข้าใจมั้ยครับ ฟอด”มันบอกแล้วขโมยหอมแก้มกูไปหนึ่งที มึงไม่ได้อายคนอื่นเลยใช่มั้ย ไอ้บ้า
“เอ้!! ไอ้บ้า!”
“น่ารักนะเราะ ด่าไอ้บ้าด้วย”นั้นๆ มีมาแซว
“ห่า!” เท่านั้นแหละ โดนมันหยิกแก้มอย่างแรงอ่ะ
“กูเจ็บนะ หยิกทำไม!”
“ก็พูดไม่เพราะทำไมล่ะ หน้าตาก็ดี แต่ปากไม่ไหวๆ”มันพูดแล้วทำหน้าแบบเบื่อหน่ายสุดๆ มีส่ายหัวด้วย กูจี๊ดขึ้นมาเลย
“เป็นแบบนี้แหละ ไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง!”
“โอ๋ๆ อย่างอน เป็นแบบนี้ก็รัก ไม่เอาครับ พี่หยอกเล่นนะ”ไอ้มี่เอานิ้วมาจิ้มๆที่แก้มกู แต่กูปัดมือออก
เคืองแล้ว เคืองมากด้วย
“ลี่อ่ะ มี่ล้อเล่น ไม่งอนดิ ยิ้มนะ ไม่งั้นหอมนะ”กูจะยิ้มตั้งแต่มันเรียกตัวเองว่ามี่แล้ว กูเคยบอกให้มันลองแทนตัวเองว่ามี่ดู เพราะเวลามันเรียกตัวเองว่าพี่แล้วกูพูดไม่แพราะใส่ คนอื่นดูไม่ดีเท่าไร แต่ไอ้มี่ไม่ชอบจะเรียกก็นานๆที ต้องอ้อนหรืองอนมันถึงจะยอม
“ก้มหน้ามาใกล้ๆดิ”กูพูดเสียงยังเคืองๆอยู่ เหมือนมันจะงง แต่ก็ยอมก้มหัวลงมา กูเลยจับแล้วกัดไปที่ต้นคอไอ้มี่แรง ชอบไอ้มี่คอหอม กูให้มันทาแป้งแคร์สีชมพูทุกเช้าเลย หอมกว่าน้ำหอมแพงๆอีก
“เจ็บนะ!”มันพูด ทำตาใสๆจนกูหมั่นไส้
“ก็ทำให้เจ็บ มึงชอบปากดี”
“ก็ดีดิ ไม่งั้นโรลลี่จะติดใจปากพี่ได้ไง เนาะ”ทำตาสายตาหื่นมากเลยนะมึง
“ควาย!ดีแต่จะทะลึ่งนะมึง ไปเรียนได้แล้ว กูมีสอบอีก”กูพูดแล้วหันไปเรียกไอ้จ๊ะที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ไม่ต้องบอกว่าคุยกับใคร ส่วนไอ้ข้างๆไอ้เนมกับพี่เสือก็นั่งง๊องแง๊งกันอยู่
“ไป ไปส่งที่ห้อง”มันลุกขึ้นเดินเอาจานไปเก็บที่ ไอ้จ๊ะก็ยังไม่เลิกคุยโทรศัพท์อีก กูเลยเดินไปยืนข้างๆแล้วขอคุยโทรศัพท์ แต่ไม่ได้บอกไอ้คนในโทรศัพท์มันนะ
“บอกเร็ว บอกมาเลยว่าคิดถึงหรือเปล่า พี่จะเข้าสอบแล้วนะ เร็วที่รัก เร็ว”เสียงคนในโทรศัพท์ กูจะอ้วกฉิบหาย ทำไมไอ้โรมมันหวานเลียนได้ขนาดนี้วะ ถึงว่าทำไมไอ้จ๊ะยืนบิดซ้ายบิดขวา หน้าแดง
“กูจะอ้วก ไม่เห็นจะคิดถึง ไปสอบได้แล้ว ตกมากูฟ้องแม่!”กูพูด ไอ้โรมร้องเฮ้ยออกมาอย่างดัง
“ห่า!ไอ้น้องมึง กูจะคุยกับมันเร็วดิ จะเข้าห้องสอบแล้ว!”
“เพื่อนกูก็จะไปสอบเหมือนกัน รู้ไรมั้งคุยอยู่ได้”
“เออๆ กูอวยพรมันเรียบร้อยแล้ว มึงก็ด้วยเกรดตกมากูจะฟ้องแม่แน่ ว่ามึงติดผู้ชายไม่สนการเรียน”
“ห่า! ไอ้โรม! ไปเลยสอบตก”กูด่ามันแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้ไอ้จ๊ะ มันก็รับเดินออกไปคุยห่างๆคน
“คุยกับใคร ?!”ไอ้มี่เดินมากอดคอกูแล้วถาม
“โรม”กูพูดแล้วหยิบดินสอที่กระเป๋าเสื้อไอ้มี่ออกมาอย่างถือวิสาสะ
“เอาไปทำไม แล้วพี่จะเอาไรใช้เรียนล่ะ”มันโวยวายแต่ก็ไม่ได้แย่งคืนอะไร จริงๆดินสออันนี้เคยเป็นของกูมาก่อนแต่ไอ้มี่มันจิ๊กเอาไป
“ซื้อใหม่ดิ ยืมไปสอบแปบ เดี๋ยวเย็นนี้คืนให้ ไปเรียกน้องมึงมาได้แล้ว บิดจนตัวจะเป็นเกรียวแล้ว”กูพูดแล้วดันหลังไอ้มี่ให้ไปเรียกไอ้จ๊ะ ขืนกูไปเรียกเองไอ้โรมไม่ยอมให้ว่างแน่ ถ้ามันยังไม่บรรลุเป้าหมาย
“ตั้งใจสอบนะครับ”ไอ้เดินมาส่งกูกับไอ้จ๊ะหน้าห้อง ไม่ได้มาส่งทุกวันหรอกแต่วันนี้มันมีเรียนในห้องวิทย์เลยเดินมาส่ง ทุกวันก็แยกกันตั้งแต่ที่โรงอาหารแล้ว
“กับน้องกับไส้ อวยพรบ้างไรบ้าง ยืนหน้าหล่ออยู่เนี้ย”ไอ้จ๊ะแขวะพี่ชายมัน
“เออ! เหมือนกันนั้นแหละ อย่ามั่วล่ะกัน ทำไม่ได้ข้ามไปก่อนเข้าใจมั้ย?!”
“ครับ!”กูกับไอ้จ๊ะรับคำอย่างพร้อมเพรียง
“ไอ้นุอ่ะ?!”กูหันไปถามไอ้จ๊ะ มันสั่นหัว
“มาแล้วนู้น! ด้านหลัง ฉุดกระชากมาเลยเว้ยมึง”ไอ้แชมป์พูดแล้วสะกิดให้ดู กระชากจริงนั้นแหละ หน้าบึ้งมาทั่งสองคนเลย
“หยุดบ้าสักแปบ สอบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาบ้าต่อรู้เรื่องด้วย เต็มนะ”ไอ้นุย้ำกับพี่เบสก่อนจะเข้าห้อง
ไอ้พี่เบสเหมือนจะตาแดงหน่อยๆ พวกกูมองหน้ากันแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องเห็นข้อสอบแล้วแทบอยากจะบ้าตาย ทำไมการบ้านกับข้อสอบมันไม่เหมือนกันเลยวะ

harain15

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุณคับผม

gigusa

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dfredf120

ขอบคถณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-38:}

doltae

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะครราฟ

kiloay

ขอบคุน น๊คราฟ

Kwu_y

ขอบคุณครับ

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟฟ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

SecretP

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

โรงเรียนนี้มีชายแท้กี่คนนะ