ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หยุดบ้าสักแปบ สอบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาบ้าต่อรู้เรื่องด้วย เต็มนะ”ไอ้นุย้ำกับพี่เบสก่อนจะเข้าห้อง
ไอ้พี่เบสเหมือนจะตาแดงหน่อยๆ พวกกูมองหน้ากันแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องเห็นข้อสอบแล้วแทบอยากจะบ้าตาย ทำไมการบ้านกับข้อสอบมันไม่เหมือนกันเลยวะ
ตอนที่ 29
“เจอกันพรุ่งนี้ ขอบจัยเว้ยมึง”เสียงไอ้แชมป์เพื่อนสนิทผมบอกก่อนที่มันจะเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านไป เดี๋ยวนี้พวกผมมีซ้อมบาสกันทุกเย็น พวกรุ่นพี่แม่งโหดแต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแฟนไอ้โรลลี่ กับอีกคนพี่เสือแฟนไอ้เนมกิ๊กเก่าไอ้โรลลี่ เฮียสองคนแม่งบรมโหดเลย แต่ก็ดีเพราะปีหน้าผมก็ต้องรับหน้าที่แทนเลยไม่ต้องเหนื่อย พูดมาแค่นี้รู้ใช่มั้ยว่าผมเป็นใคร ไอ้นุงัย
ครืด ครืด
“ว่าไงครับแม่ นุจะถึงหน้าบ้านแล้ว”ผมบอกปลายสายที่โทรมา เป็นเบอร์ของท่านคุณนายของผมเอง แม่มักจะรอผมกินข้าวทุกวัน ทั่งที่บอกแล้วว่าไม่ต้องรอแต่ท่านก็ไม่ยอม
“จ๊ะๆ แม่รอทานข้าวนะ”แม่พูดกลับมา แม่มักใจดีกับลูกๆแบบนี้เสมอๆ ระหว่างทางกลับบ้านผมก็มองไปเรื่อยๆ ไม่ได้ขับรถเร็วอะไรมากมาย แต่ก็ต้องสะดุดกับร่างเล็กๆร่างหนึ่ง พอขับเข้าไปดูใกล้ๆชัดเลย เป็นเพื่อนของเฮียนี่หว่า ถ้าจำไม่ผิดชื่อเบสมั่ง (?) ไหงมาอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย
ปรี้น ปรี้น
ผมบีบแตรรถให้พี่เขาได้ยิน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่พอใจ ทำหน้าน่ารักใหญ่แล้ว เฮ้ย!ไม่ใช่ไอ้นุมึง
กัดปากแน่น หันซ้ายหันขวา ผมก็ยิ่งแกล้ง จนผมทนไม่ไหวทำไมถึงได้ทำหน้าได้น่าสงสารขนาดนี้นะ ทั่งที่อยู่โรงเรียนออกจะซ่าส์
“มาทำไรตรงนี้ ลงป้ายผิดหรือไง”ผมลดกระจกแล้วตะโกนถาม อยากจะพูดเพราะๆเหมือนเวลาพูดกับพวกเฮียจิมนะ แต่เห็นหน้าหวานๆแล้วพูดไม่ลง ถ้าบอกว่าเป็นรุ่นน้องยังเชื่อเลย
“ยุ่ง!”
“บ้าอะไร คนอุตสาห์ถามดีๆ เดินมืดๆคนเดียวไม่โดนฉุดหรือไง”ผมลองแกล้งแหย่ ได้ผลเจ้าตัวหันมาทำหน้าบึ้งใส่ แต่ดูยังไงก็น่ารัก ทั่งที่เจอกันบ่อยที่โรงเรียนแต่ทำไมผมเพิ่งเห็นวันนี้วะ อาจเพราะตอนอยู่โรงเรียนผมไม่สนใครด้วยมั้งกำลังหลบไอ้เด็กซันเมียเก่าผมอยู่
“ปากหมา!”
“ว่าปากหมา ระวังหมากัดปากนะ”
“สัด!”นั้นไง แล้วก็ด่าคำหยาบออกมาจนได้ ผมส่ายหัวแล้วขับรถมาจอดตัดหน้า ว่าจะลงไปถามให้รู้เรื่องเลยดีกว่าจะให้มาคุยแบบอีกคนเดิน อีกคนอยู่ในรถนี้ใช่เรื่องนะ
“เอาดีๆแล้ว บ้านพี่ถึงก่อนบ้านผมนะ แล้วทำไมถึงมาเดินตรงนี้ได้ กลับบ้านเองหรือไง”ผมถาม ดูจากสภาพแล้วท่าจะเดินมานานแล้ว เพราะทุกวันผมเห็นจะมีรถมารับกลับบ้านทุกเย็น
“อย่าเสือกได้มั้ย?!”ทำไมคนน่ารักๆถึงปากแบบนี้ทั้งนั่นเลยวะ ดูได้จากไอ้สองตัวคู่ดูโอไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะ ปากนี้เหมือนเปิดฟาร์มหมาไว้ในปาก
“ไม่ได้อยากจะเสือกหรอกนะ แค่สงสารเด็กที่มันอวดเก่ง”ผมไม่ใช่คนใจดีหรือใจเย็นที่จะทนอะไรได้นานๆหรอกนะ โยกโย้ไปโย้กโย้มา ก็เรื่องของมึงล่ะกัน
“มึงว่าใครอวดดี พูดให้มันดีๆ”ไอ้พี่เบสพูดเสียงแข็งแล้วเดินมาประจันหน้ากับผม อยากจะบอกตัวหอมมาก
นี้มันมืดแล้วนะ ทำไมยังหอมแบบนี้วะ
“ก็เด็กแถวนี้แหละที่มันอวดดี หลงใช่มั้ย?หาทางกลับบ้านไม่ถูก ชัวร์!”
“ไม่ได้หลง มึงอย่ามามั่วดิ!”
“ไม่หลงแล้วเขาเรียกว่าอะไร สำรวจพื้นที่หรือไง มานี้เดี๋ยวไปส่งบ้าน!”ผมพูดแล้วดึงมือไอ้พี่เบสให้ไปขึ้นรถ แต่เจ้าตัวเสือกดิ้นไม่ยอมอีก รู้มั้ยรถคันนี้มีแต่คนอยากทั่งนั้นนะเว้ย!!
“ไม่ต้องมาเสือก กูโตแล้วหาทางกลับบ้านเองได้!!”ไอ้พี่เบสพูดแล้วสะบัดแขนผมหวังจะให้ปล่อย แต่มีรึจะสู้แรงไอ้นุได้ แค่ส่วนสูงก็กินขาดแล้ว
“แล้วที่เป็นอยู่ ได้มั้ยล่ะ อย่าอวดดีไปหน่อยเลยนะ ไม่ได้จะมีคนล้อซะหน่อยว่าเด็กม.6หาทางกลับบ้านเอง
ไม่เป็น”
ปั๊ก โอ๊ย!
เป็นเสียงที่ผมโดนกระเป๋าถือฟาดมาเต็มๆหัว ผมหันกลับไปจ้องตาขวางเลย ท่าเป็นคนอื่นนี้สวนไปนานแล้วนะ แต่นี้พอเห็นหน้าแล้วทำไม่ลง กลัวแก้มป่องๆจะแดง
“เจ็บนะเว้ย!”ผมทำได้ตะหวาด แต่แค่นี้ก็ทำเอาเจ้าตัวตาแดงขึ้นมาทันที ลูกคุณหนูหรอวะโดนตะคอกไม่ได้เนี้ย อย่าร้องนะ โอ๋คนไม่เป็น
“ปากมากทำไมล่ะ!”เถียงไปเอามือหลังมือเช็ดแก้มตัวเองไป ยิ่งดูยิ่งน่ารักยิ่งอยากแกล้ง
“ก็หรือมันไม่จริง เคยกลับบ้านเองป่ะเนี้ย ถามจริง?”ผมถามแล้วจับเจ้าตัวนุ่มนิ่มใส่ในรถ จะเรียกแบบนี้แหละ ไม่เรียกพี่อะไรแล้ว น่าเด็กกว่ากูอีก
“ไม่เคย!”เจ้าตัวตอบแล้วสะบัดหน้าเข้าหากระจก
“แล้วทำไมวันนี้ถึงดื้อจะกลับเอง ไม่ชอบหรือไงมีคนมารับมาส่ง!”ผมถาม เจ้าตัวหันมาทำหน้าบึ้งใส่แล้วหันไปมองกระจกเหมือนเดิม
“อย่ามาว่ากูนะ!”
“ไม่ได้ว่าแค่ถาม เป็นไรมากป่ะ บ้านอยู่ซอยไหนบอกมา!”ผมพูดแล้วถามทางไปบ้าน พอรู้ว่าเป็นซอยไหนก็ขับไปหมู่บ้านลูกคุณหนูทั่งนั่นถึงว่าออกมาเป็นแบบนี้
“หลังที่มีรถสีแดงจอดอ่ะ!”เจ้าตัวบอกน้ำเสียงหงุดหงิด สภาพดูไม่ได้เลย เหมือนเด็กที่เล่นเหนื่อยมาทั่งวัน กลับบ้านไปต้องโดนแม่จัดการอาบน้ำแต่งตัว
“ขอบจัย!”ไอ้นุ่มนิ่มพูดแล้วเปิดประตูจะลง แต่ผมไม่ปล่อยจับข้อมือไว้แล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ หวังจะหอมแก้มเลยนะแต่ เผอิญมีคนเดินออกมาจากบ้านพอดี
“ไม่เป็นไรครับ”ผมเลยทำได้แค่พูด แล้วส่งจูบไปให้ น่ารัก ชอบ! พรุ่งนี้โดนจีบแน่ 55 แต่เอ๊ะผู้ชายที่เดินออกมาหน้าคุ้นๆเหมือนรู้จัก ผมเลยเปิดประตูลงไปดู
“อ้าว/เฮ้ย!”ดังขึ้นพร้อมกันระหว่างผมกับพี่บุ๊ค เป็นพี่ที่โรงเรียนผมนักกีฬาเก่าเหมือนกัน ซี้กันเลยเที่ยวกลางคืนเจอกันบ่อยๆ ผมเดินเข้าไปทัก ไอ้นุ่มนิ่มทำหน้างงๆ
“น้องพี่เหรอ”ผมถามแล้วมองไปทางไอ้เด็กดื้อที่มันยืนทำปากเบ๊ะๆเหมือนจะร้อง สงสัยโดนดุอะไรแน่เลย
“เออดิ ไปไงมาไง รู้จักน้องกูด้วย!”พี่บุ๊คถามแล้วเดินกอดคอผมเข้ามาในบ้าน มืออีกข้างก็จูงมือไอ้นุ่มนิ่มอยู่
“เหอะๆ รู้จักกันโดยบังเอิญ ว่าแต่พี่เป็นไงบ้าง”พอเข้ามาในบ้าน ไอ้นุ่มนิ่มก็โดนไล้ไปอาบน้ำ ผมกับพี่บุ๊ค
เลยได้คุยกันยาวรอไอ้นุ่มนิ่มอาบน้ำเสร็จ ผมเลยต้องโทรไปหาท่านคุณหญิงแล้วบอกว่าจะทานข้าวที่บ้านรุ่นพี่ เลยโดนบ่นนิดๆหน่อยๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วมึงไปเจอมันที่ไหน กูโทรไปไม่รับด้วยนะ”พี่บุ๊คถาม หลังจากที่ถามไถ่กันได้ความว่าไอ้นุ่มนิ่มมันอยากลองกลับบ้านเองมั้ง เหตุเพราะมันโดนไอ้พี่โค้กแซวว่าโตแล้วยังให้พี่มารับมาส่งอีก เลยเกิดความหึกเหิม
จะกลับบ้านเอง ทั่งที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยกลับบ้านเอง เวลาไปเที่ยวพวกเฮียมารับตลอด เลยหลงแบบนี้ไง
“แถวบ้านผม น้องพี่นี้เป็นเอามาก ถ้าเป็นน้องผมนะดื้อขนาดนี้โดน”ผมพูดหวังให้คนที่เพิ่งเดินลงมาได้ยิน แต่งตัวน่ารักเหลือเกินนะ ชุดนอนลายเหมือนเด็กมาก ปะแป้งมาซะตัวหอม
“สุดๆอ่ะ น้องคนเล็ก มึงทำไง”พี่บุ๊คพูดบ่นๆ พาผมเดินมาที่โต๊ะกินข้าวที่มีไอ้นุ่มนิ่มนั่งรออยู่แล้ว แต่หน้าบึ้งตึงเหมือนเดิม
“นั้นอ่ะดิ โดนตามใจจนเคยตัว”ผมหันไปพูดกับคนข้างๆ เจ้าตัวมันย่นคอนี้ทันที
“อะไร ว่างนักหรือไง มานั่งนินทาคนอื่น นิสัยไม่ดี”นั้นไงปากดีมาเลย ถ้าได้เป็นแฟนเมื่อไรนะ จะกัดให้ปากเจ่อเลย คอยดู
“เรานั้นแหละ! คอยดูเดี๋ยวเฮียจะฟ้อง ม๊า ว่าเบสดื้อ!”โดนดอกนี้เข้าไปนั่งก้มหน้าลงทันที ปากแดงๆก็ขมุบขมิบด่าไปเรื่อย
“เบสไม่ได้ดื้อซะหน่อย แค่อยากกลับบ้านเองเหมือนคนอื่นเค้ามั้ง”น้ำเสียงติดงอนเอามากๆ
“แล้วเป็นไง กลับได้มั้ยล่ะ พี่ไม่ว่าถ้าจะกลับบ้านเอง แค่ขอให้บอกจะได้บอกว่ากลับยังไง”พี่บุ๊คพูดเสียงเข้ม
ไอ้นุ่มนิ่มมันทำหน้าไม่พอใจ หันมองหน้าผมตาขวาง กูผิดไรเนี้ย
“หึ!”ทำเสียงซะน่ารักเชียว ธรรมดาผมไม่ค่อยชอบเด็กดื้อแบบนี้เท่าไรนะ น่าแบ๊วๆแบบนี้ด้วย ส่วนมากที่ผมจะคั่วเป็นประเภทแรงๆไปเลย จะได้ไม่ต้องสอนอะไรมากมาย ขึ้นเตียงแล้วจะได้ไม่ต้องสะดุด
“กินๆ ไอ้นุกิน ไม่ต้องไปสนใจเด็กดื้อมัน”
“ข้าวบ้านมึงไม่มีหรือไง มากินบ้านคนอื่นเขาอ่ะ?”น่านๆโมโหแล้วพาล อีกนิสัยนึงที่ผมต้องดัดถ้าได้คบกับ
ไอ้นุ่มนิ่ม
“พูดจาไรแบบนั้น เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ เห็นตามใจแล้วเหลิง”พี่บุ๊คว่ามัน มันหันไปจ้องหน้าพี่บุ๊คงอน แล้วตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ใครจะรู้ว่าใต้โต๊ะกินข้าวกำลังเกิดศึกต่อสู้กัน ระหว่างเท้าผมกับไอ้นุ่มนิ่ม เหยียบกันไปเหยียบกันมา
“ขี้โกง!”อยู่ๆไอ้นุ่มนิ่มก็ตะโกนขึ้นมา ผมถึงกับหลุดหัวเราะก็เมื่อกี้เล่นกันอยู่ ผมเผลอหรือไงก็ไม่รู้เอามือไปว่างบนหน้าขามันแล้วลูบ ปกตินั่งกินข้าวกับมือแล้วทำแบบนี้ประจำไง
“เป็นอะไร ตะโกนทำไม”พี่บุ๊คถาม
“หึ!เบสไปนอนแล้ว กลับไปได้แล้วมึงอ่ะ! ห่า!”เหลือเกินจริงๆ ก่อนจะไปก็ฝากสัตว์สหงวนกลับบ้านไปอีก
“กูขอโทษแทนมันด้วยนะ น้องเล็กก็เป็นแบบนี้แหละ”พี่บุ๊คพูดกับผม ไอ้เราก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว เพราะชินกับไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะแล้ว สองคนร่วมมือกันพยศเมื่อไร ก็พอๆกันเลย
“ไม่ซีพี่ ผมไม่ถืออยู่แล้ว งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนดึงแล้ว เดี๋ยวโดนดึงหูอีก”ผมลุกขึ้นลาแล้วเดินออกมาจะขึ้นรถเผลอมองขึ้นไปด้านบน พอดีกับห้องไอ้นุ่มนิ่มอยู่ทางนี้บวกกับเจ้าตัวกำลังยืนมองลงมาที่ผมเหมือนกัน
“บายครับ”ผมพูดแล้วโบกมือบายๆ เจ้าตัวมันปิดม่านใส่ผมทันที ฮ่าๆเพิ่งรู้ว่าเวลาแกล้งคนน่ารักๆแล้วมันสนุกแบบนี้ คืนนี้กลับบ้านไปนอนหลับฝันดีแน่
“ไงค่ะ พอคุณลูกชายกว่าจะกลับได้ ไปกินข้าวที่ไหนมา”แม่ผมทักระหว่างที่นั่งดูโทรทัศน์ ผมเดินเข้าล้มตัวลงนอนตักถีบไอ้เนยน้องชายผมให้พ้นทาง
“บ้านแฟนแน่เลยแม่!”เสียงไอ้เนยสอดขึ้นมา มันเลยโดนผมเตะไปหนึ่งที
“แม่! ดูไอ้นุดิ! มันถีบเนยอะ!”มันลุกขึ้นฟ้องแม่ทันที บ้านผมมีกันอยู่แค่สามคนนี้แหละ พ่อหายไปจากชีวิตพวกผมตั้งแต่ไอ้เนยเกิดได้ห้าเดือน ตอนนั้นผมยังไม่สบายขนาดนี้ กว่าจะมีถึงขนาดนี้แม่เหนื่อยมาเยอะมาก ผมเลยอยากตั้งใจเรียน เพราะรู้ว่าผมไม่มีทางมีหลานให้แม่ได้
“น้อยๆหน่อยกูพี่มึงนะ!”ผมลุกขึ้นนั่งแล้วดึงไอ้เนยลงมานั่งข้าง ก่อนล็อกคอมันแล้วลงกับหน้าท้องผม มันโวยวายใหญ่เลย ส่วนแม่ก็นั่งหัวเราะอย่างเดียว ชินซะแล้วผมกับไอ้เนยเล่นแบบนี้กันประจำ
“พอๆแกล้งน้องเราก็นะ ไปอาบน้ำได้แล้วไป มาเหนื่อยๆ”แม่พูดแล้วลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ผมลุกขึ้นหอมแก้มแม่ก่อนขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“แชมป์มึงมานี้ดิ!”ผมหันไปสะกิดเรียกไอ้แชมป์ มันกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอย่างเมามัน ส่วนไอ้คู่ดูโอไม่รู้หาย
หัวไปไหน สงสัยนอนอยู่หลังห้อง
“ห่าไรมึง กำลังสนุกเนี้ย”มันโวยวาย แต่ก็ยอมเดินมาหา
“กูเจอแล้ววะ”ผมบอก ไอ้แชมป์หันมามองหน้างงๆ
“เจอใคร มึงให้รู้เรื่องดิ”
“ของจริง”
“ของจริงเหี้ยไร มึงเป็นไรมากป่ะเนี้ย บอกมาดีๆดิ!”ไอ้ห่าแชมป์กูตื่นเต้นนะสัด
เมื่อคืนก่อนนอนผมโทรไปหาพี่บุ๊คแล้วเสนอหน้าเป็นคนอาสารับส่งไอ้นุ่มนิ่มเอง พี่บุ๊คแม่งดังหึเลย แต่ไม่ว่าอะไรยอมให้กูไปรับไปส่งไอ้นุ่มนิ่ม กำลังจะนอนมีสายเข้าไม่ขึ้นเบอร์ผมเลยรับ ไม่ทันได้พูดปลายสายมันด่าออกมาซะหูแทบพัง ฟังมันด่าจบถึงจะรู้ว่าไอ้นุ่มนิ่มโทรมาโวยวาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ต้องยอมให้ผมไปรับ
ไปส่งอยู่ดี เพราะถ้าดื้อพี่บุ๊คเอาไปฟ้องแม่มัน ฮ่าๆ เมื่อเช้ากว่าจะมาโรงเรียนได้ก็เกือบตีกันตาย
“กูจะจีบพี่เบส”
“ห๊ะ! มึงจะจีบใครนะ!”ไอ้แชมป์แหกปากลั่นห้อง ไอ้โรลลี่ตื่นเลย แต่ไม่ได้เดินมาด่า
“เหี้ยมึงเหรอ สัด! แหกปากหาไรล่ะ อย่างที่ได้ยิน”
“บ้าแล้วมึง ไปอะไรยังไงกันตอนไหน?”ไอ้แชมป์ถาม ลากผมมาคุยเป็นการส่วนตัว เรื่องนี้ผมยังไม่อยากบอกไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะ รอให้แน่ใจกว่านี้ก่อนค่อยบอก
“เมื่อวานวะ”แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ไอ้แชมป์ มันถึงกับตบหน้าขาตัวเองดังป๊าบ
“สุดยอด นี้พวกมึงจะเอากันเองใช่มั้ย ?!”
“ห่า! เลือกได้ที่ไหน มันถูกใจคนนี้หว่า ตัวจริงเลย”
“เอาให้จริงเหอะมึง เล่นๆเหมือนคนก่อนๆ มึงได้โดนตีนเฮียแน่!”
“ไม่ต้องขู่ กูรู้แหละน่า”ถึงไม่มีเรื่องเฮีย ผมก็ว่าจะจีบจริงๆจังอยู่แล้ว เมื่อคืนเป็นคืนที่ผมนอนฝันหวานที่สุดเลย ขนาดนั่งๆทำการบ้าน ยังเผลอคิดถึงเรื่องไอ้นุ่มนิ่มเลย เป็นเอามากแล้ว
“เออ! เอาไงเอากัน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน แล้วเอาไงจะบอกไอ้สองตัวนั้นมั้ย มารู้ที่หลังคาดว่าโดน”ไอ้แชมป์พูดหวาดๆเพราะรู้ฤทธิ์ไอ้สองตัวนั้นดี
วันนั้นเลยกลายเป็นวันแรกที่ผมเริ่มจีบไอ้นุ่มนิ่มจริงจังๆ โทรไปให้โดนด่าในช่วงแรกๆ หลังๆเหมือนติด
ต้องโทรทุกวัน แต่เจอกันที่โรงเรียนยังนิ่งๆกันอยู่ พอเลิกเรียนไอ้นุ่มนิ่มก็ต้องมารอผมซ้อมบาส ไม่ได้เต็มใจหรอกแต่ผมบังคับให้มา จนมาช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่ว่างเลยจริงๆงานมันยุ่งวุ่นวายไปหมดเลยไม่ได้โทรหา ส่วนกลับบ้านก็ให้พี่บุ๊คบอกให้ลุงคนขับรถมารับเหมือนเดิม แต่มันดื้อไม่ยอมกลับด้วยพี่บุ๊คเลยต้องมารับเอง ผมจะเจอหน้ากับไอ้นุ่มนิ่มก็ต่อเมื่อเวลามันซ้อมเดินแค่นั้น คิดถึงอยากหอมแก้มจะแย่
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ เป็นบ้านอะไร!”ตอนนี้ผมบุกมาถึงบ้านไอ้นุ่มนิ่มเพราะทนไม่ไหวแล้วหลังจากงานโรงเรียนเสร็จผมโทรมามันยังไม่รับโทรศัพท์เลย สองวันแล้วนะ พรุ่งนี้ก็มีสอบอีกยังไม่ได้อ่านเลย
“………………”มันเงียบไม่สนใจ พอผมมามันเดินขึ้นบ้านเฉยเลย
“ก็เป็นซะแบบเนี่ย!”ผมตะโกนไล้หลังไปอย่างโมโห คงคิดว่าผมไม่สน ก็โทรมาเพื่อจะอธิบายนี้ไง ทำไมไม่ฟังกันบ้างวะ คืนนั้นเลยกลับบ้านไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด อ่านไม่ค่อยจะเข้าหัวเท่าไร แต่ก็ต้องอ่าน พอตอนเช้ารีบไปดักรอมันที่หน้าบ้าน เกือบมีเรื่องแล้วแต่พี่บุ๊คออกมาก่อนไอ้นุ่มนิ่มเลยรอดไป พอตอนเที่ยงผมเลยต้องมาหามันที่โรงอาหารคนก็อยู่เยอะอีก เผลอพูดไม่ดีร้องไห้วิ่งหนี เกือบโดนเฮียกระทืบเพราะหลุดคำหยาบใส่มัน แต่ก็นะทำไรไม่ได้ ต้องตามออกมาง้อ ถ้าง้อไม่สำเร็จมีปล้ำแน่
“เป็นอะไร อย่าร้องไห้ ขอโทษที่ตะคอกใส่”ผมพูดแล้วดึงมันเข้ามากอด เหมือนมันจะดิ้นในช่วงแรกๆแต่หลัง
ก็สู้แรงผมไม่ไหวปล่อยให้ผมกอด
“ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาสนใจ เรื่องของกู!”
“ไม่ให้ยุ่ง ไม่ให้สนใจได้ไง ร้องไห้ขนาดเนี่ย งอนเรื่องอะไรไหนบอกมาดิ!”ผมผละมันออกมาเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนิ่มๆออกจนหมด แล้วหอมแก้มปลอบขวัญเขาหน่อย
“ไม่ได้งอน! ไม่มีสิทธิ์!”
“งั้นก็น้อยใจนุเรื่องอะไรครับ นุ่มนิ่มน้อยใจนุเรื่องอะไร”ผมถามเสียงหวานแบบสุดๆแล้วนะ เวลาคุยโทรศัพท์ผมเรียกมันนุ่มนิ่มตลอด แรกๆมันก็ด่าหลังๆไม่แล้ว
“ไม่ได้น้อยใจด้วย ไม่ต้องมาสนใจ ปล่อยจะเข้าเรียน!”มันพยายามแกะมือผมออก
“แล้วพอไม่สนใจ เดี๋ยวก็ยิ่งบ้ากว่าเดิมอีก อยากรู้อะไรทำไมไม่ถาม หัดฟังคนอื่นเขาซะบ้าง!”ผมตะคอกออกมาอย่างดัง มันนิ่งทันที น้ำตาที่แห้งเมื่อกี้กลับคลอเบ้ามาเหมือนเดิม
“…………………….”นิ่ง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ผมยืนนิ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ ส่วนมันยืนนิ่งแกะมือผมออกอย่างเดียว แต่ไม่เป็นผลยิ่งแกะผมก็ยิ่งบีบแน่น
กริ๊ง
เสียงออดเป็นสัญญานให้รู้ว่าผมหมดเวลาพัก ผมหันไปมองทางพวกไอ้แชมป์ พวกมันรอกันอยู่หน้าห้องดีนะ
ที่ไอ้นุ่มนิ่มมันต้องเรียนห้องวิทย์พอดี มันก็มีสอบเหมือนกันมั้ง
“ค่อยคุยนะ!”ผมพูดนิ่งๆแล้วดึงมือมันมาที่ห้องอวยพรนิดหน่อยให้มันทำข้อสอบได้ แต่ตัวเองนี้จะเป็นบ้า
อยู่แล้ว บอกตามตรงเห็นข้อสอบครั้งแรกแทบเขวี้ยง ก่อนตั้งสติใหม่ ก้มหน้าทำข้อสอบให้เสร็จ
“เฮ้ยๆ ไปไหนมึง รีบไปไหนวะ”ไอ้แชมป์ทัก ผมไม่ตอบเดินมาหาไอ้นุ่มนิ่มทันที เพิ่งเรียนเสร็จเหมือนกัน
ผมเดินเข้ามาจับมือมันไว้ลากออกมาตรงไม่ค่อยมีคน
“ทำได้มั้ย?!”ผมถาม เอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้ ยิ่งเช็ดเหมือนจะยิ่งไหล ถ้าไม่มีคนผมกอดไปแล้วนะเนี่ย
“……………………”
“อย่าร้องดินะ ขอร้องนะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะ”ผมพูดแล้วเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ไอ้นุ่มนิ่มฟัง ยิ่งเล่ามันยิ่งบีบมือผมแน่นขึ้นกว่าเล่าเสร็จมือแดงไปตามๆกัน
“หายงอนนะ ไม่ได้ตั้งใจจะเมิน แต่ไม่ว่างจริงๆ”
“เรื่องของมึง สนใจกูทำไมล่ะ กูไม่สนใจซะหน่อย”เหลือเกินจริงๆไอ้นุ่มนิ่มเอ๊ย คอยดูคืนนี้จะเอาให้หนักเลยเล่นเอากูเครียดอยู่เป็นวัน ๆ
ตอนที่ 30
“เป็นไงมึง ทำได้มั้ย?!” กูถามไอ้จ๊ะกับไอ้ฟ้าที่เดินหน้าแห้งกันออกมาจากห้องสอบสูตรเคมีมาเป็นตับ ถามว่าทำได้มั้ย ตอบเลยว่าไม่ได้แต่อาศัยตัวช่วยเอาผิดกับไอ้แชมป์กับไอ้ห่านุสองคนนี้เก่งคำนวณมากขนาดเป็นนักกีฬาโรงเรียนต้องซ้อมบาสตลอด การบ้านบ้างครั้งก็มาลอกแต่สอบไม่เคยตกแดก4ตลอด
“อย่าถาม กูจะอ้วกออกมาเป็นสารตั้งต้นแล้ว ห่าอยาก!!”ไอ้ฟ้าบนกระปอดกระแปดเดินมานั่งลงข้างๆกู สอบเสร็จอาจารย์ให้ออกมานั่งด้านนอกกูเลยขยับมานั่งหน้าห้องวิทย์ห้องที่ไอ้มี่กำลังเรียนอยู่พวกมันเรียนฟิสิกส์จดสูตรกันยิกๆตั้งใจเรียนกันมาก
“มึงๆไปกินติมกัน”ไอ้จ๊ะสะกิดกูกูหันไปมองหน้าไอ้ฟ้า มันพยักหน้า พวกกูเลยเดินลงมาที่โรงอาหาร เด็ก ไม่ค่อยมีแล้วแม่บ้านกำลังทำความสะอาดกันอยู่พอดี
“สั่งให้กูด้วย”กูบอกไอ้ฟ้าแล้วเดินมาซื้ออมยิ้มกับโชกี้ๆของโปรดเลยนะ แต่ต้องซื้อหลายอันเพราะไอ้เหี้ย พวกนี่มันต้องขอ
“โรลลี่มานี้เด้!”เสียงไอ้ฟ้าเรียกมันเอาซะดังเลยรู้ว่าไม่มีคนอีนี้แหกปากลั่น
“มีอะไรมึง ตะโกนไม่อายคน”
“อายไรไม่มีคน เอาตังค์มากูมีแบงค์ใหญ่ แม่ค้าไม่มีตังค์ทอน”ไอ้ฟ้าแบมือขอเงิน กูมองหน้ามันอย่างหมั่นไส้หมายจะให้มันเลี้ยงเสือกต้องมาเลี้ยงพวกมัน
“นี้ครับ คิดรวมกับพวกน้องเค้าเลยครับ”
พวกูหันไปมองไอ้คนหน้าใหญ่ที่เพิ่งมา กูไม่รู้จักแค่เคยเห็นหน้าแต่ไม่สนใจไม่น่ารักกูไม่ค่อยสนใจ แต่มันน่าตาดีแบบตี๋ๆเทห์ๆ หัวสกินเฮดหน่อยๆ
“ใครว่ะ ?!”ไอ้จ๊ะกระซิบถามกูสั่นหัวเพราะกูไม่รู้จะตอบว่าใคร
“พี่ชิน รุ่นพี่ห้องเก้านักบอลโรงเรียนนะมึง ฮอตนะจ่ะไปอยู่ไหนกันมา”ไอ้ฟ้ายื่นหน้ามาตอบ พร้อมกับบรรยายสรรพคุณอย่างเสร็จสรรพรู้เรื่องดีเหลือเกินแต่กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดีทำไมต้องมาออกให้
“ก็อยู่ที่โรงเรียนเนี่ย”ไอ้จ๊ะตอบกวนตีนไป
“สัด”ไอ้ฟ้าด่า
“นี้ครับเงิน”กูพูดแล้วยื่นแบงค์ห้าสิบให้ไอ้พี่ชินไปไม่อยากให้เอามาเป็นข้ออ้างในตอนหลังขี้เกียจฟังไอ้มี่บ่น
“ไม่เป็นไรครับ พี่ตั้งใจจะเลี้ยงพวกเราอยู่แล้ว”
“เพื่ออะไรครับ?!”ไอ้จ๊ะถาม
“เหอะๆ ตรงๆนะครับ พี่ชอบโรลลี่!”กูแทบเซลงตรงนั้นโดนบอกว่าชอบตรงๆมันเป็นแบบนี้เองใช่มั้ยดีแต่เคยหม้อคนอื่น กับไอ้มี่มันก็หยอดจนชิน แต่นี้ไม่เคยรู้จักมาบอกว่าชอบ
“อูย”ไอ้ฟ้ากับไอ้จ๊ะดังขึ้นมาพร้อมกัน
“ผมมีแฟนแล้วครับ”กูบอกไปตรงๆ
“รู้ครับ ก็โรลลี่เล่นประกาศซะขนาดนั้นแต่พี่ไม่สนจะจีบโรลลี่ไม่ได้จีบแฟนโรลลี่ซะหน่อย”น่านหน้าด้านกว่านี้มีอีกมั้ย?!
“พี่มั่นใจว่าจะจีบผมติด เป็นเกย์หรือไง”กูถาม
“จะว่าเกย์ก็ได้มั้ง ก็ชอบผู้ชายด้วยกันนี้น่า!”ไอ้ฟ้าแทบกรี๊ดตรงนั้น เพราะมันแม่งจิกมือกูจนแดงไปหมดแล้ว คงอยากจะกรี๊ดระบายความเสียดายที่รุ่นพี่ที่มันปลื้มเป็นเกย์มาอีกหนึ่ง
“อะนะ แต่ผมว่าพี่ไปชอบคนอื่นดีกว่า เพราะถึงยังไงผมก็มีแฟนแล้วขี้เกียจฟังมันบ่น”
“อยากรู้จังใครเป็นแฟนโรลลี่น่า บอกได้มั้ยครับ”
“จะอยากรู้ไปทำไม มันไม่สำคัญหรอกครับแค่พี่รู้ไว้ก็พอว่าผมมีแฟนแล้วก็จบ ส่วนเรื่องค่าไอติมวันนี้ถ้าพี่ไม่เอาตังค์คืนผมก็ขอบคุณ เราเป็นพี่น้องร่วมสถาบันกันนะดีแล้ว”กูพูดร่ายยาวออกมาจนหมดแล้วหันมือไปดึงไอ้จ๊ะกับไอ้ฟ้าให้ตามมา ไม่ได้รักหรือกลัวไอ้มี่รู้นะแต่ไอ้พิ่ชินมันไม่ใช่สเป็กของกูต้องแบบไอ้เนม ไอ้มิ้นไรเงี้ยพูดถึงไอ้มิ้นเอาเบอร์กูไปยังไม่โทรมาเลย
“สัด! กูว่าแม่งไปกันใหญ่แล้วหลังจากเรื่องมึงกับพี่จิมมี่กระจายออกไปนะ ผู้ชายเป็นเกย์เยอะฉิบหาย หรือแม่งแอ๊บกันมาตั้งนานวะ”ไอ้ฟ้าบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดแต่ที่ไอ้ฟ้าพูดก็ถูก รู้สึกว่าตั้งแต่ได้ไอ้มี่เป็นแฟนผู้ชายเริ่มเข้าหามากขึ้นไม่ไหวๆ
“เหอะๆ สงสารผู้หญิงแบบพวกมึงเนาะอยากจะมีแฟนกับเขาทั้งทีต้องเลือกให้ดี ได้แฟนเป็นเกย์ขึ้นมาแม่งปวดใจ”ไอ้จ๊ะพูด กูพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง ไอ้ฟ้าทำหน้าเบื่อหน่ายกัดโคนไอติมซะไม่เหลือซาก เสือกมาแย่งของกูไปกินอีกตอนท้องแม่ไอ้ฟ้าแม่งโคตรห้าวแน่เลย ลูกถึงออกมาขนาดเนี่ย
“ห่า! พูดมาก ไม่เกิดเป็นเกย์มั้งให้รู้ไป!”ไอ้ฟ้าพูดอย่างหงุดหงิดกูกับไอ้จ๊ะมองหน้ามันแล้วเขกหัวไปคนละที
“ควาย!”พวกกูสองคนพร้อมใจกันด่าไอ้ฟ้าไม่สนใจขมุบขมิบปากบ่นไปเรื่อย พวกกูนั่งกินนั่งคุยกันจนหมดคาบนั้นค่อยเดินกลับมาที่ห้องอาจารย์กำลังเดินออกพอดี มีเรียนสองคาบแต่วันนี้สอบอีกคาบเลยว่างเพราะอาจารย์แม่งให้เวลาสอบคาบเดียวจับเวลา
“ไปไหนกันมา ออกมาหายไปกันหมด”ไอ้แชมป์เดินเข้าถามแล้วหยิบโชกี้ในกระเป๋าเสื้อกูไปแกะกิน
“กินไอติม ไอนุอ่ะ?!”ไอ้จ๊ะถามไอ้แชมป์บุ้ยปากไปทางหน้าห้องที่ไอ้มี่เรียน พวกมันเรียนเสร็จพอดีเห็นไอ้นุยืนจับพี่เบสอยู่แต่ไม่สบตาหวานซึ้งนะ ไอ้พี่เบสหันหน้าหนีไปอีกทางไอ้นุมองมาอีกทางหน้าแม่งโคตรหงุดหงิด กูเลยเดินเข้าไปหาไอ้มี่
“ทำได้มั้ย?!”มันดึงมือกูลงไปนั่งข้างๆ
“ระดับไหนแล้ว ทำไม่ได้ ก็มันยากอ่ะ!”กูโวยวายทันทีหยิบโชกี้ๆส่งให้ไอ้มี่มันสั่นหัวแต่หยิบอมยิ้มกูไปแทน ห่า!กูซื้อมาแค่สองอันเองนะ แต่ว่าอะไรไม่ได้เดี๋ยวแม่งหยิบเอาไปทั้งสอง
“ไหงงั้น ก็เมื่อคืนสอนแล้วไม่ใช่หรือไง!”
“หึ! ก็กูลืมไปแล้วหนิ ยากจะตาย เพราะมึงนั้นแหละ!”กูพูด ก็เมื่อคืนไอ้มี่สอบการบ้านเคมีกูจริงไอ้ตอนสอนแรกๆมันก็สอนจริงๆจังๆหรอกนะ เข้าขั้นโหดเลยแหละแต่หลังๆพอกูเริ่มทำเองเป็นไม่ต้องให้มันสอน มันก็นัวเนียคลอเคลียกูจนได้เรื่อง
“ได้ไง ก็สอนไปแล้วตั้งหลายท่า!”
“มี่!”กูหันไปตะวาดใส่หน้ามันแล้วหยิกไปที่หน้าขาไอ้มี่จนเป็นรอยแดงเลยแต่มันไม่ได้ว่าอะไรแค่ทำหน้าเบ้แค่นั่นเอง
“เจ็บ! ไปไหนมา เห็นออกมาตั้งนานแล้วไม่เห็น”มันถามพวกกูนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง นั่งหันหน้าเข้าหากันแต่ไม่ได้ชิดเหมือนตอนอยู่บ้าน ยังเว้นระยะห่างพอสมควร
“กินไอติม”กูบอก
“กับใคร ?!”
“ไอ้จ๊ะ กับไอ้ฟ้า” ไอ้มี่หันมามองหน้ากูเลิกคิ้วเหมือนจะสื่อว่าแค่นั้นเหรอ
“ทำไม มีไร”กูถามเอื้อมมือไปดีดหน้าผากมัน
“ก็เปล่า ไม่ได้ว่าไรซะหน่อยวันนี้ตอนเย็นไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยนะ”ไอ้มี่บอกแต่ตามองไปที่สนามหญ้าด้านล่างมันมีพวกเด็กที่โดดเรียนอาจารย์เลยให้มายืนกางสนามแดดร้อนๆเลย
“ซื้อไร”
“ไม่รู้ดิ ยังคิดไม่ออกแต่อยากได้ อะไรก็ได้ซักอย่าง”มันพูดแล้วชี้ให้ดูเด็กที่กำลังโดนวิ่งรอบสนาม แล้วตะโกนดังๆว่าผมจะไม่โดดเรียนแล้วครับ ฮ่าๆ
“รวยจังนะมึง เอามาเลี้ยงกูมา”
“จะเอาไรอ่ะ อยากได้ไรซื้อให้เลย”มันหันมาถามแต่สายตานี้แม่งเจ้าชู้ไปมั้ย
“อะไร ใจดีมาจากไหน เห็นทุกทีเวลาจะซื้อของแม่งบ่น!”
“ก็ไม่ให้บ่นได้ไงโรลลี่ชอบซื้อที่มีอยู่แล้วเหมือนเดปดำจะซื้อไปทำไมหลายๆตัว”
“ก็กูอยากได้อะ มึงก็เหมือนรองเท้าซักวันมันจะล้นบ้าน!”กูย้อนให้มั้ง ไอ้มี่เป็นคนที่มีรองเท้าเยอะมาก ถามว่ามันสะสมมั้ยมันบอกว่าไม่ได้สะสมทุกคู่ที่ซื้อมาใช้ทุกคู่ มีตั้งแต่คู่ละ 80 ถึงคู่ละเกือบหมื่น หรือมากกว่านั้นกูก็ไม่รู้ แต่รองเท้ามันใครห้ามเอาไปใส่โดยไม่ขออนุญาตนะ ขนาดขอบางครั้งมันยังไม่ให้เลยแต่กูได้ใส่แล้ววันงานโรงเรียนคู่ที่กูใส่ขึ้นประกวด ฮ่าๆ
“ล้นก็ย้ายบ้านดิ ถึงจะซื้อแต่ก็ไม่ซื้อแบบเดิม”
“แล้วไม่เหมือนตรงไหน รองเท้ามันก็เหมือนกันทุกคู่ต่างก็แค่สีหรือลาย”
“ไม่เหมือนครับที่รัก ไม่งั้นราคารองเท้าจะแพงกว่าเสื้อได้ไง”ดูไอ้มี่นะ เถียงเรื่องรองเท้ากับมันทีไร ไม่เคยไม่ยอมเลยเถียงกันไปเถียงกันมาจนทะเลาะถึงจะเลิก
“พอเลย! มึงตลอดอ่ะ”กูต้องรีบขัดซะก่อนไม่งั้นไอ้มี่ไม่เลิกแน่
“อะไรๆ ใครเริ่มก่อนคิดให้ดี”
“แล้วไง มึงนั้นแหละ ไม่รู้ ไม่สนใจ กูไม่ไปด้วยเล่า!”พาลแม่งเลยกู พอหงุดหงิดเถียงไอ้มี่ไม่ได้พาลซะเลย
“งั้นชวนคนอื่นไปแทนก็ได้ มีคนอยากไปด้วยตั้งหลายคน”
“เออ!งั้นก็ชวนไปเลย ไม่ต้องมาลากกูไปนะ จิ๊!!”กูทำเสียงหงุดหงิด ลุกจะเดินกลับห้องแต่ไอ้มี่ดึงมือให้นั่งลงเหมือนเดิมชี้ให้ดูเด็กที่กำลังเดินไปเดินมา
“ไม่เห็นมีไรเลย ชี้ให้ดูไรเนี้ย!”กูถามแต่ตาก็มองตามมือที่ไอ้มี่ชี้นะ
“ก็นี้ไง ฟอด หายงอนนะ”มันเอานิ้วมาชี้หน้ากูแล้วจิ้มที่แก้มก่อนก้มลงมาหอมแก้มอย่างว่องไว ดีที่อาจารย์ ไม่เดินผ่านมานะ กูแม่งหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“อือ! เดี๋ยวอาจารย์ก็ด่าหรอก!”กูพูดแล้วทุบไปที่ไหล่มันแรงๆมันยิ้มแล้วก้มมาหอมแก้มกูอีกข้างนึง
“ไม่เห็นหรอกน่า อาจารย์ไปประชุมกันหมดแล้วไม่มีคน!”ไอ้มี่พูด แล้วจ้องหน้ากูตาหวานเลย กูกัดริมฝีปากตัวเองโดนจ้องใกล้ๆขนาดนี้เลยทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะยิ้มหรือโมโหดี
“จ้องห่าไร มีไรติดหน้า”แล้วกูก็เลือกที่จะหงุดหงิดใส่ไอ้มี่ปล่อยมือจากแก้มกูแล้วทำหน้าเซ็งทันที มันขยับตัวออกห่างแล้วหันไปมองทางอื่นทำเอากูใจเสียเลยแม่ง ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแต่ปากมันไปก่อนเสมอ
“จิมมี่! อยู่นี้เองเพียวตามหาตั้งนาน”เสียงอีพี่เพียวคนที่ทำให้กูหงุดหงิดได้ตลอดเวลาแต่ไม่ใช่ตอนนี้เพราะไอ้มี่กำลังเซ็งกูอยู่ขืนงี่เง่าใส่อีกเป็นอันว่าต้องโดนไอ้มี่ด่าแน่
“มีอะไร!”ไม่ใช่ไอ้มี่แต่เป็นกูถามแล้วขยับเข้ามานั่งชิดกับไอ้มี่เหมือนเดิม ไหนๆอาจารย์ก็ไม่อยู่แล้วไม่ต้องกลัวอะไร ห้องไอ้มี่กับห้องกูก็รู้เรื่องกันหมดแล้ว
“ยุ่งอะไร!”อีพีเพียวตอบกลับมากูจิกตาใส่ทันที ไอ้มี่รู้หน้าที่เอามือมาโอวกูไว้และกระชับกอดให้ชิดกันมากขึ้น
“เพียวมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ่อ คือเพียวแค่จะเอาสมุดคณิตมาคืนนะ ขอบคุณมากนะอ่านของมี่แล้วเพียวเข้าใจเลย”กูหันขวับไปมองหน้า อีพี่เพียวสลับกับไอ้มี่ทันที ไม่ได้เคืองให้สมุดเอาไปดูแต่ไม่ชอบที่มีคนอื่นมาเรียกไอ้มี่ว่ามี่ ยิ่งเป็นผู้หญิงคนนี้ยิ่งไม่ได้
“จิมมี่ครับ”ไอ้มี่พูด มันคงรู้ว่ากูไม่ชอบใจ
“หะ ห๊ะ อะไรนะ”อีพี่เพียวทำหน้างง
“จิมมี่ครับ ไม่ใช่มี่!”ไอ้มี่พูดนิ่งๆอีพี่เพียวหน้าเสียไปเลย สมน้ำหน้าให้มันรู้ซะมั้งว่าของใคร
“อ่อค่ะ นี้สมุดค่ะ จิมมี่เย็นนี้วางมั้ยพอดีเพียวอยากได้หนังสือเล่มใหม่ เลยอยากให้จิมมี่ไปเลือกให้หน่อย” กูพยายามไม่สน นั่งเล่นมือลูบแหวนที่ไอ้มี่ใส่เหมือนของกู
“อ่อ พอดีวันนี้ผมไม่ว่าง เพียวไม่ลองชวนเพื่อนเพียวไปดูล่ะ”
“เพื่อนเพียวไม่มีคนว่างสักคนเลย นะนะ จิมมี่ นะนะ”อย่ามาอ้อนไอ้มี่นะ !
“ก็เขาบอกว่าไม่ว่าง ไม่รู้เรื่องหรือไง!”กูพูดขึ้นไอ้มี่กระแอมเตือนกูทันที หันหน้ามามองหน้ากูแล้วสั่นหัวไม่ให้พูดอะไร
“อย่างที่บอก วันนี้ผมไม่ว่าง ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเพียวอย่าทำให้เรื่องยุ่งยากไปมากกว่านี้ อย่างน้อยเรา ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้”น้ำเสียงมันดูจริงจังเป็นการเป็นงานขึ้นมาทันที
“ไม่ค่ะ เพียวไม่ยอมทำไมเมื่อก่อนเรายังไปไหนมาไหนด้วยกันได้อยู่เลย แต่พอมีไอ้เด็กนี้เข้ามาจิมมี่ก็เปลี่ยนไป!”อีพี่เพียวพูดอย่างโมโหน้ำตาคลอเบ้าจนไอ้มี่ต้องหันหน้าหนี ขนาดกูยังไม่อยากดูเลยผู้หญิงร้องไห้เป็นอะไรที่ผู้ชายไม่ค่อยอยากดูมากที่สุด
“ผมไม่ได้เปลี่ยนเพราะโรลลี่หรือใครถึงไม่มีโรลลี่เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน เพียวก็รู้ตั้งแต่แล้วนี้เราตกลงกัน ว่ายังไง”
“ไม่! เพียวไม่ยอม เพียวรักจิมมี่นะ รักมากรักมาก่อนอีเด็กนี้ด้วย!!”เริ่มไม่ไหวแล้วนะมาด่ากูว่าเด็กสอง รอบแล้ว
“เพียวไม่ได้รัก เพียวแค่ต้องการเอาชนะเพราะรู้สึกเสียหน้าที่เห็นคนที่เพียวควงไปเดินกับคนอื่นก่อนที่เพียว จะเบื่อ!”
“เพียวยอมรับว่าแรกๆเพียวคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพียวรักจิมมี่ รักมากด้วย”น้ำตาของอีพี่เพียวไหลออกมาเป็นสายจนไอ้มี่ทนดูไม่ไหวต้องส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้
“ไม่ได้รัก แค่รู้สึกเสียดาย ลองกลับไปคิดให้ดี!”
“ไม่! เพียวมั่นใจในความรู้สึกตัวเอง ไม่รู้แหละยังไงเพียวก็ไม่ยอมแน่ ระวังตัวไว้ด้วยนะ!”อีพี่เพียวพูดถึงท้ายก่อนหันมามองหน้ากูตาขวางแล้วเดินกลับไปไอ้มี่ถึงกับส่ายหัว
“เห็นแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าไม่รัก ไม่ดูแลพี่ให้ดีทำให้พี่เสียใจบ่อยๆ มีคนจ้องจะเอาอยู่หลายคนฉะนั้นโรลลี่ต้องรักและดูแลพี่มากๆด้วย ห้ามให้คนอื่นเอาไปเด็ดขาด!”ไอ้มี่พูดอ้อนๆ แล้วรังเอวกูเข้ามากอดเอาหน้าแนบกับหน้าท้องกูเลยเอามือไปลูบที่แก้มมันทั้งสองข้าง
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2013-8-17 14:53:32
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2013-8-17 20:13:59
โพสต์ 2013-8-17 20:53:37
โพสต์ 2013-8-19 19:18:24
โพสต์ 2013-8-19 22:54:04
โพสต์ 2014-2-12 17:41:07
โพสต์ 2014-3-5 14:13:33
โพสต์ 2015-1-26 20:36:19
