รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 31- 32}

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เห็นแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าไม่รัก ไม่ดูแลพี่ให้ดีทำให้พี่เสียใจบ่อยๆ มีคนจ้องจะเอาอยู่หลายคนฉะนั้นโรลลี่ต้องรักและดูแลพี่มากๆด้วย ห้ามให้คนอื่นเอาไปเด็ดขาด!”ไอ้มี่พูดอ้อนๆ แล้วรังเอวกูเข้ามากอดเอาหน้าแนบกับหน้าท้องกูเลยเอามือไปลูบที่แก้มมันทั้งสองข้าง
ตอนที่ 31
“เดินนานแล้วมี่ เอาซักอย่างเหอะ”กูหันไปบอกกับไอ้คนข้างๆมันลากกูมาเดินห้างตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่เห็นได้อะไรกลับไปซะอย่าง
“เลือกดิ เอาอะไรก็ได้มาอย่างนึง”มันบอก หวานปากกูล่ะทีนี้ เล็งยีนส์สีเข้มขาสั้นอยู่ตัวนึง เสื้อแขนยาวอีก
ครั้งที่แล้วมาดูกับไอ้จ๊ะแต่ตังค์ไม่พอเลยไม่ซื้อ เพราะเอาไปซื้อสร้อยให้ไอ้มี่เป็นของขวัญวันเกิด กูเพิ่งให้เมื่อสองสามวันที่ผ่านมาเอง เพราะสร้อยเพิ่งเสร็จ
“งั้นมาร้านนี้!”กูลากมันมาร้านประจำที่กูกับไอ้จ๊ะมากันบ่อยมาก แทบจะมากันเกือบทุกวัน แต่ก่อนนะแต่เดี๋ยวนี้ไม่ว่าง เหอะๆ
“หึหึ มาดูไว้ตั้งนานแล้วใช่มั้ย?!”มันพูด กูพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงที่กูจะเอา
“อ้าว!โรลลี่ สุดหล่อนั้นเอง มาเอาของใช่มั้ย?!”พี่ใหม่เจ้าของร้านทัก เพราะกูบอกพี่เค้าไว้แล้วว่าไม่ต้องขายเดี๋ยวกูจะมาเอา กูทำแบบนี้ประจำแหละ แต่เฉพาะร้านนี้ร้านเดียวนะ
“ครับพี่ ยังอยู่ใช่ป่ะ?”
“อยู่ซิ! ของลูกค้าสำคัญ รอแปบเดี๋ยวหยิบให้ วันนี้มีของใหม่ด้วยเพิ่งเอามาลง”พี่ใหม่พูดแล้วก้มลงไปหยิบของขึ้นมาให้กู พร้อมกับเอาเสื้อแบบใหม่ที่เพิ่งมาขึ้นมาด้วย
“มี่! มานี้!”กูตะโกนเรียกไอ้มี่ที่กำลังยืนเกาะอยู่ตู้ขายรองเท้า นี่ถ้ามันได้รองเท้าเป็นอันว่ากูต้องจ่ายตังค์เอง
ใช่มั้ยเนี้ย ไม่เป็นไรก็ดีเหมือนกัน
“แปบๆ ดูรองเท้าแปบ”มันตอบกลับมา กูเลยต้องมาหันมาดูเสื้อแบบใหม่รอไปพลางๆ
“พี่ครับ รองเท้ามีแค่ที่โชว์หรอครับ มีไซร์อื่นป่ะ?!”ไอ้มี่เดินเข้ามาถาม
“คู่ไหนค่ะ ถ้าของ Van ก็มีเท่าที่เห็น แต่ถ้าอันอื่นมีหลายแบบ พี่เพิ่งเอามาลงยังไม่จัดร้าน”พี่ใหม่พูดแล้วหยิบรองเท้าหลากหลายแบบและยี่ห้อขึ้นมาให้ดู ไอ้มี่ตาวาวขึ้นมาทันที ส่งทุกสิ่งทุกอย่างในมือมาให้กูถือ
“สวยป่ะ?!”มันหันมาถาม เป็นรองเท้าหนังสีน้ำตาล กูดูมันก็เหมือนอีกหลายๆคู่ของมัน แต่เจ้าตัวมันบอกว่าไม่เหมือนกูเลยขี้เกียจเถียงปล่อยมัน
“พี่ใหม่เอาใส่ถุงให้ผมเลย”กูบอก เพราะมั่นใจว่าไอ้มี่ต้องเอารองเท้าแน่ กูเลยจ่ายตังค์เองดีกว่า ขืนให้มันมาจ่ายของกูอีกคาดว่าได้เป็นเรื่องกันมั่ง ราคาไม่ใช่น้อยๆเฉพาะร้องเท้าก็นะ เหอะๆ
“เฮ้ย!รีบจ่ายไปไหน รอก่อน”มันแย้งจับมือกูไม่ให้ส่งของไปก่อน
“อะไร มึงก็เลือกไปดิ กูจะจ่ายของกู”
“ไม่ต้อง!ก็บอกแล้วไงว่าจะจ่ายให้ เป็นไรมากป่ะ?!”มันพูดแล้วทำหน้าขัดใจ หยิบกระเป๋าตังค์ในมือกูไปถือไว้
“ยุ่งดิ ของกู กูจ่ายเองได้”กูพูดแล้วเอื้อมมือจะไปหยิบกระเป๋าตังค์คืน แต่ไอ้มี่ไม่ยอม ไม่ใช่อะไรกูเกรงใจ
“เป็นแบบเนี่ย ทุกทีเลย!”ไอ้มี่พูดหน้างอ กระแทกกระเป๋าตังค์ลงตรงหน้ากูอย่างดัง กูเงยหน้าไปมองหน้ามันแบบงงๆกูผิดหรอวะ ดีที่พี่ใหม่ไม่อยู่เดินไปเอาของ ไม่งั้นได้อายคน
“……………………….”เงียบไม่มีใครพูดอะไร ไอ้มี่นั่งเลือกรองเท้าต่อไป ส่วนกูก็นั่งมองหน้าไอ้มี่ไม่พูดอะไร  ดูดิว่ามันจะทำอะไรของมันต่อไป
“เป็นอะไร!”กูถามเสียงห้วน และเป็นกูเองที่ทนไม่ไหว เกลียดหน้าไอ้มี่ตอนเป็นแบบนี้จริงๆ
“……………….”
“หูแตกหรือไงถามไม่ตอบ”
“………………”
“จะไม่พูดใช่มั้ย ?! จะไม่พูดกับกูใช่มั้ย งั้นกูกลับ”กูพูดแล้วลุกขึ้นหันหลังจะเดินออกจากร้าน แต่ไอ้มี่มาดึงมือไว้ก่อน พอดีกับที่พี่ใหม่เดินมาพอดี เลยต้องทำตัวให้เป็นปกติ
“นี้จ่ะ ของโรลลี่”พี่ใหม่ยื่นถุงของมาให้กู กูหันไปมองหน้าแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมา ไม่สนมันแล้ว อยากโกรธอยากงอนก็เรื่องของมัน
“นี้ครับ คิดรวมกับคู่นี้ด้วยนะ”ไอ้มี่แทรกขึ้นแล้วส่งรองเท้าที่มันเลือกให้ไป กูไม่ได้พูดอะไร อยากจ่ายก็จ่ายไปค่อยฝากตังค์ไปคืนกับน้องมันก็ได้
“ขอโทษนะ”ไอ้มี่พูดออกมา กูหันไปมองหางตาแต่ไม่ได้พูดอะไร หยิบโทรศัพท์ไอ้มี่มาดูเล่นคือไม่รู้ปั้นหน้ายังไงดีจะตีหน้าบึ้งเหมือนเดิมหรือยังไง
“ใคร?!”กูถาม ยื่นโทรศัพท์ให้มันดู เป็นรูปไอ้มี่ถ่ายกับเด็กผู้ชายอายุประมาณสี่ขวบมั้ง น่ารักมากอ่ะขนาดกู
ไม่ค่อยชอบเด็กยังดูมันน่ารักเลย แก้มป่องมัดจุกเป็นน้ำพุบนหัว
“หลาน ลูกน้า”ไอ้มี่บอกแล้วขยับเก้าอี้มาใกล้ๆ
“น่ารัก ชื่ออะไร”
“ฟี่ นาฟี่”มันบอก แล้วชิงหอมแก้มอย่างว่องไว
“ชอบ! เอามาให้เล่นหน่อย”ไอ้มี่สั่นหัวรัวเลย กูเลยทำหน้าบึ้งทันที ก็อยากเล่นด้วยอ่ะ
“ซน ไม่ไหว ขืนเอามาให้เล่นกับโรลลี่บ้านพี่ก็เละดิ”
“กูไม่ใช่เด็กนะ!”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง นาฟี่มันซนมากถึงมากที่สุด แค่ไอ้จ๊ะคนเดียวก็จะบ้าอยู่แล้ว”ไอ้มี่พูดบ่นๆ แล้วลุกขึ้นจ่ายตังเพราะพี่ใหม่เอาของมาให้พอดี กูหันไปยิ้มให้พี่ใหม่แล้วเดินดูรูปไอ้เด็กนาฟี่ออกจากร้าน เพลินเลย มันน่ารักจริงๆ
“โรลลี่! กินข้าวที่นี้เลยมั้ย?!”
“……………..”
“โรลลี่! เป็นเอามาก อยากได้มากมั้ย?! เดี๋ยววันเสาร์พามาให้เล่นด้วย”กูเงยหน้าไปมองมันตาปริบๆ
“จริงนะ พามาจริงๆนะ อยากมีน้อง”กูพูดแล้วทำท่าเคลิ้มฝันสุดฤทธิ์  ฝันอยากมีน้องมานานแล้ว จะแกล้งให้ร้องเลย มีแต่ไอ้โรมแกล้งอย่างเดียว ก็แม่ไม่ยอมมีน้องให้
“มี่ๆ นั้นๆไอ้นุกับพี่เบสๆๆ”กูสะกิดและชี้ให้ดูตรงร้านที่เราเพิ่งเดินออกกันมาเมื่อกี้ ไอ้นุก็เป็นลูกค้าประจำของพี่ใหม่เหมือนกัน กำลังฉุดกระชากลากเข้าร้านเลย ท่าทางไอ้เตี้ยพี่เบสน่าจะเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
“หึหึ”
“อะไร หัวเราะไร มึงรู้นานแล้วว่าสองคนนี้คบกันทำไมไม่บอกกูมั่ง!?”กูหันไปถามไอ้มี่หน้าตาเอาเรื่องเลย เหมือนจะมีแค่กูกับไอ้จ๊ะที่ยังไม่รู้เรื่อง
“อ้าว!ก็ไอ้นุเป็นเพื่อนลี่ พี่ก็นึกว่าเดี๋ยวพวกมันก็จะบอกเอง”
“ไม่ต้องเลย ตั้งแต่เรื่องไอ้จ๊ะแล้วนะ แม่ง! มีไรไม่เคยจะบอก” สัด กูเคืองมึง
“โหย อะไรอ่ะ แล้วมาเคืองพี่ไมเนี้ย ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่ไม่ใช่เรื่องของพี่จะให้เอาไปบอกคนอื่นก็ใช่เรื่อง”
“อ่อ! งั้นกูก็เป็นคนอื่นสำหรับใช่มั้ย?! ซึ้งสัด”
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย โรลลี่แม่งก็ตีความไปซะนู้นเลย”มันดึงมือกูให้เข้าไปนั่งใกล้ๆเหมือนเดิม เมื่อกี้กูขยับหนีออกมา
“ไปนู้นไปไหน ก็เมื่อกี้มึงบอกเองอ่ะ ว่าคนอื่น!”
“เหลือเกินจริงๆนะ ไม่ต้องมางอนมั่วซั่วมานี้ขยับมานั่งใกล้ๆเร็ว”
“ไม่! กูจะนั่งตรงนี้แหละ ขยับไปเลย”กูพูดอย่างเอาแต่ใจ ใช้มือดันไหล่ไอ้มี่ให้ออกห่างๆแรกๆมันขืนๆไม่ยอมหลังๆสงสัยรำคาญมั้งเลยขยับออกห่างจริงๆ กูรีบเอากระเป๋ามากั้นทันที
“สุดๆอ่ะ”มันว่าแล้วตักเชอร์รี่ในถ้วยกูไปกินหน้าตาเฉย กูเลยเอื้อมมือไปตักวิปปิ้งครีมของมันมาหมดเลย เล่นไปเล่นมาก็กลับมานั่งชิดกันเหมือนเดิม ส่วนใต้โต๊ะกูถอดรองเท้าแล้ววางเท้าลงบนเท้าไอ้มี่ ไม่ลงน้ำหนักอะไรมากแค่วางไว้เฉยๆ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะกูทำแบบนี้ประจำ
“เอาไรอีกป่ะ?!”ไอ้มี่ถามระหว่างนั่งเช็คโทรศัพท์กูอยู่ มันบอกเดี๋ยวนี้เริ่มดังเด็กติดเยอะ กลัวกูไปอ่อยใคร
ไว้มั่วซั่ว
“ไม่เอาแล้ว แค่นี้ยังไม่หมดเลย”กูบอก ไอ้มี่มันกินนิดเดียว ประมาณสามคำได้หลังจากนั้นก็ไม่กินแล้ว ภาระเลยตกมาที่กูแต่เป็นภาระที่กูเต็มใจเลยไม่ได้ว่าอะไร
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ”ระหว่างที่กำลังนั่งกินไอติมกันอยู่ ไอ้พี่ชินคนที่เลี้ยงไอติมกูเมื่อตอนบ่ายก็เดินเข้ามาทักจากหลังแถมยังเอามือมาจับบ่ากูอีก ไอ้มี่มองตาเขียวปั๊ดเลย
“เอ่อ..อ”
“อะไร อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้ เพิ่งเลี้ยงไอติมไปเมื่อตอนบ่ายเอง”คราวนี้คิ้วไอ้มี่เริ่มชิดกันขึ้นเรื่อยๆ มือมันที่จับมือกูอยู่ก็เพิ่มแรงบีบจนเจ็บกระดูก
“อะไร?!”ไอ้มี่หันมาถามกูเสียงห้วน พลางจ้องหน้าไอ้พี่ชินไปในตัว พวกมันสองคนต้องรู้จักกันอยู่แล้วแต่จะกินเส้นกันหรือเปล่านั้นไม่รู้
“อะไรนะหรอ ก็เมื่อตอนบ่ายกูเพิ่งเลี้ยงไอติมน้องโรลลี่ไป ทำไม”ไอ้พี่ชินเสือกพูดขึ้นมาเอง กูไม่ทันได้อ้าปาก หน้าไอ้มี่โคตรจะบึ้งแบบสุดๆจนกูเริ่มหวั่นๆ
“ไหนบอกว่าไปกับไอ้จ๊ะกับฟ้า!”เสียงแข็งไปไหมมึง กูกลัวนะ
“ก็ไปกับไอ้จ๊ะจริง แต่พี่เค้ามาเลี้ยงเอง”กูรีบบอกไอ้มีทันที ขืนช้าเดี๋ยวไอ้พี่ชินปากมากอีก กูได้ตายแน่งานนี้
“แล้วทำไมตอนที่ถามไม่บอกให้หมด!”กูหันไปมองตาขวางใส่ไอ้พี่ชินทันที หาเรื่องให้ไอ้มี่โกรธกูจนได้ กูสั่นหัวรัวทันทีลูบมือไอ้มี่ให้ใจเย็นๆ
“ก็ไม่สำคัญเลยไม่อยากบอก”กูบอกเสียงอ่อย
“รู้ได้ไง ว่าอันไหนสำคัญหรือไม่สำคัญ”มันถามเสียงแข็ง เปลี่ยนจากที่จับมือมาเป็นโอบไหล่กูแทน
“ขอโทษ”
“เดี๋ยวได้คุยกันอีกยาวแน่!”ไอ้มี่ขู่กูเสียงเข้มแล้วหันไปมองหน้าไอ้พี่ชินที่ยืนทำหน้ากวนตีน
“หึหึ งั้นที่เค้าลือๆกันก็ถูกอะดิ ว่ากัปตันทีมบาสเป็นแฟนกับเด็กผู้ชาย ม.5 ”ไอ้พี่ชินพูด ตอนนี้กูโคตรอยากจะให้ไอ้มี่ซัดไอ้พี่ชินแล้ว แม่งปากดีนัก
“เสือกไรมึง”ไอ้มี่สวนกลับไป
“ก็ไม่ได้อยากเสือกเท่าไร แต่ทีต้องเสือกเพราะแฟนมึงถูกใจกู”
“ไอ้ห่า!”ไอ้มี่สบถออกมาเสียงดัง จะเข้าไปต่อยทันทีแต่กูดึงแขนมันไว้ได้ก่อน รีบไปจ่ายตังแล้วดึงมือไอ้มี่ออกมาทันที ไอ้มี่เวลาโมโหแม่งไม่สนสถานที่อะไรแล้ว
“ใจเย็นๆนะ มึงไม่ต้องคิดเรื่องมันพูดนะ”กูดึงมือมาที่ลานจอดรถ ดันมันเข้ากับผนังจับมือมันไว้ พร้อมกับลูบแก้มมันเบาๆ เวลาโมโหถ้าจะให้มันหายต้องลูบแก้มเพราะมันจะเพลินจนลืมโกรธ
“ไม่ให้คิดงั้นหรอ ขนาดพี่ยืนอยู่ตรงหน้ายังพูดออกมาขนาดนั้นเลย!”ไอ้มี่พูดออกมาอย่างหงุดหงิด โอบเอว
กูแล้วกระชากไปชิดกับน่าอกมัน
“ก็ปล่อยให้มันพูดไปดิ กูไม่เล่นด้วยซะอย่าง”กูพูดอ้อนๆแล้วจูบไปที่ปลายคางมัน
“ได้ไง มันไม่แม้จะสมควรพูดออกมาด้วยซ้ำ ค่อยดูนะแม่งกูเอาให้ตายเลย!”
“บ้าแล้วมึง มึงทำมันตาย มึงก็ต้องติดคุกแล้วกูจะอยู่กับใครล่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย เราก็เหมือนกันทำไมไม่บอกว่ามันเลี้ยงไอติมเมื่อตอนบ่าย นี้ถ้าไอ้ชินไม่เสือกมาวันนี้พี่คงไม่รู้ไปอีกนานใช่มั้ย?!”
“ไม่ใช่! กูไม่อยากให้มึงมาสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่อง”กูพูดแล้วเอามือแนบหน้าไอ้มี่ทั้งสองบีบเข้าหากันจนไอ้มี่ทำปากจู๋
“จะเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไง มันเป็นเรื่องแน่เพราะคนที่เข้ามายุ่งกับโรลลี่เป็นไอ้เหี้ยชิน ไม่ใช่คนอื่น!”
“ทำไม พี่คนนั้นมันขนาดไหน”
“ไม่ต้องไปเรียกมันว่าพี่ ห้ามเลยนะ ไม่ได้ ไม่ว่าจะกับไอ้ชินหรือคนอื่นก็เหมือนกัน”
“อ้าว!”
“ไม่ต้องงง อย่าเลยนะโรลลี่ กับไอ้ชินพี่ไม่ไว้หน้าแน่!”มันพูดขู่  เอามือทั้งสองข้างโอบมาที่กูคอแล้วก้มหน้าลงมาให้ชิดกัน ดีนะที่ตรงนี้เป็นลานจอดรถ คนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไร
“รู้แหละน่า กูก็ไม่ได้พิศวาสมันตั้งแต่แรกเห็นอยู่แล้ว”กูพูดแล้วจูบที่ปากไอ้มี่เบาๆ ไม่อยากเอาจริงๆจังกลัวเตลิดแล้วเป็นเรื่องแล้วกูจะเจ็บตัว เหอะๆ
“อะ อื้ม ให้มันแน่! คืนนอนที่ห้องนะ”ไอ้มี่พูดแล้วแล้วก้มลงมาจูบปากกูอีกครั้ง คราวนี้มันสอดลิ้นเข้ามาปากในปากด้วย จากที่ว่าจะเอาเบาๆตอนนี้ต้องเปลี่ยนแล้ว
ตอนที่ 32
หลังจากวันนั้นที่ไอ้มี่ปะทะกับไอ้พี่ชินที่ห้างจนทำให้กูต้องเจ็บตัวไปตามๆ เวลาอยู่โรงเรียนว่างเมื่อไรไอ้มี่จะมาเดินผ่านแถวหน้าห้องกูตลอด แต่ไม่ได้คุยอะไรกันหรอก พอตอนกลางวันก็นั่งกินข้าวมันจะแยกเขี้ยวทุกครั้งที่เห็นหน้าไอ้พี่ชินไม่ว่าระยะใกล้หรือไกล
“มึงพอจะรู้มั้ย?ว่าทำไมไอ้มี่กับไอ้พี่ชินมันไม่ชอบขี้หน้ากัน”กูกระซิบถามไอ้จ๊ะ ระหว่างรอไอ้มี่ไปซื้อข้าวมาให้กิน
“หึ!ทำไมว่ะ?”
“ไม่ทำไม กูแค่ไม่เข้าใจทำไมไอ้มี่มันเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นด้วย แค่กูเผลอหลุดชื่อไอ้พี่ชิน มันแทบจะหัก
คอกู”
“อ้าว!ก็มึงเป็นแฟนมัน มันก็ต้องโกรธดิ ที่มึงไปพูดถึงผู้ชายคนอื่น”
“ไม่ใช่ล่ะ กับไอ้มิ้นมันไม่เห็นเป็นขนาดนี้เว้ย คนอื่นก็เหมือนแต่กับไอ้พี่ชินไม่ได้เลย”
“อยากฟังจริงอ่ะ?!”ไอ้จ๊ะถามทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ก็เออดิ! ทำไมอ่ะ”กูถาม เริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของไอ้จ๊ะที่ทำเหมือนเป็นความลับขนาดนั้น
“ถ้าเล่าแล้วมึงห้ามเคืองไอ้มี่นะ”
“ทำไมต้องห้ามเคืองด้วย!”
“สัญญากับกูมาก่อน ถ้าไม่กูก็ไม่เล่า!”
“เออๆ ก็ตกลง มึงเล่ามาดิ ทำไม่เป็นเรื่องผู้หญิงหรือไง”กูถามออกไป แต่ไม่คิดว่าจะคำตอบของไอ้จ๊ะจริงๆ
ไม่ถูกกันเพราะเรื่องผู้หญิง งั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสำคัญกับไอ้มี่ถึงขนาดที่ทำให้มันโกรธได้ แค่คิดทำไมใจกูสั่นแบบนี้ล่ะ นี้กูกำลังกลัวอยู่ใช่มั้ย ?
“ไม่เป็นใช่มั้ย?! โอเคหรือเปล่า”ไอ้จ๊ะสะกิดถามกูที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา บอกไม่ถูกกับอารมณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทันทีที่ได้ฟังเรื่องไอ้จ๊ะเล่า ทำให้กูรู้สึกไม่ชอบ ไม่พอใจ ขึ้นมาทันมี เมื่อรู้ว่าไอ้มี่เคยรักคนคนนึงก่อนหน้านี้ รักมากรักมาก่อนที่จะมาเจอกู
“ไม่เป็นไร กูโอเคเรื่องแค่นี้เอง”กูพูดแล้วปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นปกติเพราะไอ้มี่กำลังเดินมาทางนี้
“หน้าตากับคำพูดแม่งคนละเรื่องเลย อย่าคิดมาก กูแค่เล่าในส่วนที่กูรู้ มึงยังไม่ได้ฟังจากไอ้มี่อย่าด่วนตัดสิน”
ไอ้จ๊ะพูดปลอบแล้วขยับไปนั่งตรงข้ามกู
“คุยไรกัน ทำไมหน้าเป็นงี้”ไอ้มี่หันไปถามน้องชายมัน ไอ้จ๊ะส่ายหน้า
“เป็นอะไรครับ ทำไมหน้าแห้งแบบนี้ล่ะ”ไอ้มี่นั่งลงข้างๆกูแล้วก้มหน้าลงมาถาม กูเบือนหน้าหนี ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน รู้ว่าเป็นเรื่องอดีตแต่ทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี เมื่อมารู้ว่าไอ้มี่เคยรักๆคนคนนึงมากและเขาคนนั้นก็เป็นผู้หญิงด้วย มันทำให้กูนึกถึงเจ้าของสร้อยข้อเท้า ที่ไอ้มี่เคยบอกว่ามีคนให้มาและเป็นคนสำคัญด้วย
“เปล่า ไม่มีอะไร ไหนข้าวอ่ะ”กูพูดแล้วดึงจานข้าวไอ้มี่มานั่งกินโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“เดี๋ยวกูมานะ ไปซื้อขนมแปบ”กูพูดแล้วลุกขึ้นเดินหนีออกมาเลย ไม่ได้ไปซื้ออมยิ้มอะไรหรอก แต่แค่ไม่อยากนั่งใกล้ไอ้มี่ในอารมณ์แบบนี้
ตุ๊บ!
“เป็นอะไรเนี่ย วิ่งมาจากไหนครับ”เมื่อกี้กูวิ่งออกมาอย่างเร็ว ไม่ได้ดูทางเลยชนกับไอ้พี่ชินเข้าให้ ยิ่งเห็นหน้าไอ้พี่ชินก็ยิ่งรู้สึกโกรธขึ้นมา รู้ว่าผู้หญิงเขารักแต่ก็ยังทำร้ายจิตใจ เหยียบย้ำจนเขาทนไม่ได้เลยต้องหนีไปไกล ทำให้ไอ้มี่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนที่สุภาพอ่อนโยน ต้องกลายมาเป็นเจ้าชู้เพลย์บอย
“อย่าเสือก!”กูด่าแล้วผลักมันออกให้พ้นทาง ก่อนวิ่งมาทางประตูหลังโรงเรียน ไม่อยากเรียนแม่งแล้วอารมณ์
ไม่ดี
ครืด  ครืด
โทรศัพท์กูสั่นเพราะไอ้มี่โทรเข้ามา แต่กูไม่รับปล่อยให้มันสั่นไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวพอหมดเวลาพักมันก็เลิกโทรเอง กูเดินมาออกทางหลังโรงเรียน เห็นตู้โทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ แต่ไม่รู้จะโทรหาใครดี เพราะป่านนี้เค้าก็เรียนกันหมด จะให้ไปเดินห้างก็ใช่เรื่อง น่าเบื่อจะตาย ดีไม่ดีเจอสารวัตนักเรียนอีก ซวยโดนแม่ด่าอีก
“ฮัลโหลมีไรมึง!”กูรับสายโทรศัพท์ เป็นสายของไอ้จ๊ะ ไม่ได้ตั้งใจจะรับแต่จะกดโทรออกพอดี เลยต้องจำใจ
“ห่า! อยู่ไหนไอ้โรลลี่ ออกไปไม่บอกกู สัด!”เสียงไอ้จ๊ะโวยวายเสียงดังลั่น
“เออ มีไร ถ้าไม่มีกูจะวาง”กูพูด กำลังจะกดตัดสายอยู่แล้วแต่มีเสียงไอ้มี่แทรกขึ้นมา
“โรลลี่อยู่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ แล้วโดดเรียนทำไม กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”ไอ้มี่ตะหวาดดังมาจากปลายสาย ทำเอาอารมณ์กูที่ยังไม่คงที่ ประทุแตกขึ้นมาทันที
“อย่าเสือก!”กูตะคอกกลับไปแล้ววางสายทันที พร้อมกับโทรออกหาไอ้มิ้น มันอยู่ใกล้ๆนี้หว่าไปแรดๆแถวนั้นมั้งได้ข่าวเด็กโรงเรียนมันหน้าตาดีใช่ย่อย
“พี่โรล! อยู่ไหนๆ คิดถึง!”เสียงไอ้มิ้นดังออกมาจากปลาย นี้คือทักทายของไอ้มิ้นเวลารับโทรศัพท์ถึงกู
“หน้าโรงเรียนมิ้น ออกมาหาหน่อยดิ มีเรียนป่ะ?!”กูบอกเชิงบังคับ ถึงออกไม่ได้ก็ให้จะออกอ่ะ มีไรป่ะ?!
“จริงอ่ะ?! งั้นรอแปบนะ เดี๋ยวมิ้นออกไปหา”ไอ้มิ้นพูดเสียงใสกดวางสาย โดยไม่ทันได้พูดอะไร มองซ้ายมองขวาจะไปรอไอ้มิ้นที่ไหนดีว่ะ ขืนยืนรอหน้าโรงเรียนไม่แคล้วยามได้เดินออกมาถามแน่ ไปนั่งตรงร้านนมใกล้ๆดีกว่า รอไม่นานไอ้มิ้นก็เดินหน้าใสเข้ามาในร้าน
“มาได้ไง ทำไมไม่โทรบอกก่อน!”ไอ้มิ้นเดินมานั่งลงข้างๆกู กอดแขนเอาหัวมาบี้ๆที่ไหล่ นี้มึงไม่อายเจ้าของร้านเขาเลยรึไงนะ
“ก็โทรบอกแล้วไงเมื่อกี้ ออกมาไม่มีเรียนแล้วหรอ”กูถาม
“แหม!ถึงมี พี่โรลก็บังคับให้มิ้นออกมาหาอยู่ดี ไม่มีแล้วครับ”ไอ้มิ้นตอบยิ้มๆ เดินไปหยิบเมนูกับกระดาษจดที่เคาร์เตอร์ไม้ตรงประตูทางเข้า ร้านนี้แม่งบริการตัวเองแบบนี้แหละ
“จริง! เลี้ยงหน่อยดิ ไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา”กูแกล้งพูดอ้อนๆใส่ ทำหน้าตาหน้าสงสาร
“เรื่องจริง มิ้นก็ไม่มีตังค์ ทำไมดีล่ะ ล้างจานใช้หนี้เอามั้ย?!”ไอ้มิ้นก็รับมุขกูสุดฤทธิ์
“ไม่เอาล้างจานเหนื่อย เอามิ้นไปขายดีกว่า ได้ตังค์เยอะกว่า”กูพูดไอ้มิ้นกัดมาที่แขนกูทันที
“นิสัยวะ ใช่ซิ ไม่รักกันเลยหนิคนเรา เชอะงอน”ไอ้มิ้นพูดแล้วทำแก้มป่อง ปากจู๋ทันที เห็นหมั่นเขี้ยว กูเลยเอามือไปแนบแก้มมันแล้วบี้ไปแรงๆ
“โอ๋ๆ น้องมิ้นอย่างอนพี่โรลเลยนะ น่ารักขนาดนี้ไม่รักก็บ้าดิ”กูพูดแล้วหยิกแก้มไอ้มิ้นอย่างหมั่นเขี้ยว
แก้มนิ่มๆแบบนี้มีใครเคยหอมหรือยังวะ
“ไม่ต้องเลย มิ้นงอนแล้ว ง้อเลย”ไอ้มิ้นพูดแล้วทำเบะเหมือนจะร้องไห้ แต่กูรู้ว่ามันแกล้ง
“หว่า! เจ้าของแกมันงอนแล้ว งั้นอมยิ้มสองอันนี้ก็ต้องเป็นหมันดิ!”กูพูดแล้วหยิบอมยิ้มที่ตั้งใจจะซื้อมาให้ไอ้มิ้นขึ้นมา แกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าไอ้มิ้น เจ้าตัวหันมาทำตาวาวทันที
“อ๊ะ มิ้นไม่งอนแล้ว หายงอนแล้ว มิ้นขอนะ”ไอ้มิ้นทำตาปริบ ยกมือขึ้นแบมือขอเหมือน…เลย แต่มันทำแล้วน่ารักไม่ได้หน้าเกลียด ตาหวานๆของมันทำเอากูอยากแกล้ง
“ไม่ให้! ถ้าอยากได้หอมแก้มดิ กล้าเปล่า!”กูพูดอย่างเจ้าเล่ห์ เอียงแก้มนุ่มๆหอมๆไปให้
“บ้า!พี่โรล เดี๋ยวพี่จิมมี่มาเห็น มิ้นก็โดนดิ คราวที่แล้วยังจำได้อยู่เลย”
“ไม่เห็นหรอกหน่า มันอยู่โรงเรียน เร็ว! อยากได้มั้ย ถ้าอยากได้ก็ต้องหอมแก้ม”
“พี่จ๊ะมา! จุ๊บ!”กูรีบหันไปดูทันที แต่ผิดคาดไม่มีคนที่ไอ้มิ้นแถมยังโดนมันหอมแก้มที่เผลออีก เจ้าเล่ห์นักนะ
“จริงๆเลยนะ จะให้ดีมั้ยวะ?”กูแกล้งพูดแล้วเก็บจะอมยิ้มจะเข้ากระเป๋า แต่ไอ้มิ้นรีบคว้ามือกูไว้หยิบอมยิ้มเอาไปถือทันที
“แบร่ๆ”กูส่ายหัวกับความปัญญาอ่อยของไอ้มิ้น กว่าจะได้สั่งก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมนั่งเล่นนั่งหยอก คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองหน้ากูกับไอ้มิ้นแล้วก็ยิ้ม บางคนก็หน้าบึ้ง
“พี่โรลหนีออกมาแบบนี้ พี่จิมมี่ไม่ว่าเอาหรอ”ไอ้มิ้นถาม เพราะมันกลัวไอ้มี่มากถึงมากที่สุด เวลากูคุยโทรศัพท์แล้วไอ้มี่อยู่ด้วย ไอ้มิ้นจะกลัวไม่ค่อยกล้าพูดหรืออ้อนอะไรมากมาย มันเคยคุยกันครั้งนึงไม่รู้ไอ้มี่ไปขู่อะไรไว้ แค่ได้ยินเสียงนี้แทบจะขอวาง
“ไม่รู้มัน ไม่ได้สนใจ”กูพูด พลันก็ทำให้นึกถึงเรื่อที่ไอ้จ๊ะเล่า ไม่รักมากจริงๆคงไม่ยอมทำให้ขนาดนี้หรอก ทั่งที่รู้ว่าไม่เคยรักแต่ก็ยอมทำให้ทุกอย่าง ทั่งที่รู้ว่าทำไปแล้วตัวเองจะต้องเจ็บ แต่ไอ้มี่ก็ยังจะทำเพื่อผู้หญิงคนนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกันมาเหรอ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย ทำไม”กูถามแล้วตักเค้กป้อนใส่ปากไอ้มิ้น
“ก็ดูหน้าดิ ที่สำคัญถ้าไม่ทะเลาะกันจริง พี่โรลไม่หนีออกมาหามิ้นตอนบ่ายๆแบบนี้หรอก”
“ขนาดนั้นเลย ก็คิดถึงเลยมาหา ทำไมมาไม่ได้หรือไง”
“ไม่ใช่ซะหน่อย มิ้นไม่ได้คิดแบบนั้น แต่แค่สงสัยเอง พี่โรลอ่ะ!”ไอ้มิ้นพูดเสียงงอนๆ
“เปล่าหรอก ไม่ได้ทะเลาะกัน แต่…ไม่รู้ดิบอกไม่ถูกแค่ไม่อยากเห็นหน้า”กูพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมุนเล่น ถึงปากจะบอกไม่อยากเห็นหน้าหรือไม่อยากคุย แต่ใจก็ยังหวังว่ามันจะโทรมาตาม แต่ก็เปล่าเพราะไม่มีแม้ซักสาย
“อ้าว! ไหงงั้น มีเรื่องอะไรกัน เล่าให้มิ้นฟังได้มั้ย?!”ไอ้มิ้นพูดแล้วขยับเก้าอี้มานั่งให้ชิดกัน
“ถ้ามิ้นมารู้ว่า แฟนเราเคยรักผู้หญิงคนนึงมาก มากแบบมากที่สุดอ่ะ ตอนนี้ก็ยังรัก มิ้นจะทำไง”รู้สึกว่าเสียงตัวเองเบามากถึงมากที่สุด จุกตั้งแต่ที่ไอ้จ๊ะบอกว่าไอ้มี่รักผู้หญิงคนนั้นมาก
“พี่โรลหมายความว่าไง จะบอกว่าพี่จิมมี่เคยรักผู้หญิงเหรอ”กูพยักหน้าแทนคำตอบ
ไอ้มิ้นลุกขึ้นมากอดกูทันทีมันลูบหัวเหมือนปลอบโยนให้กำลังใจ ด้วยความเป็นน้องคนเล็กมีเรื่องไม่สบายใจ
ทีไร ไอ้โรมมันจัดการให้ตลอด เรื่องรักใคร่ๆแบบนี้ก็เหมือนกัน ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ไอ้โรมมันรู้เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวกู พอมาโดนไอ้มิ้นกอดแบบนี้ทำให้นึกถึงไอ้โรมขึ้นมาทันที ถ้าเปลี่ยนจากไอ้มิ้นเป็นไอ้โรม กูคงร้องไปนานแล้ว
“อย่าคิดมากนะ มันแค่อดีต แต่ปัจจุบันพี่จิมมี่ก็รักพี่โรลคนเดียว โอ๋ๆ”
“มิ้นมีแฟนยัง เป็นแฟนกับพี่มั้ย?!”กูถาม ไอ้มิ้นผลักกูออกทันทีสั่นหัวรัวคอแทบหลุดออกมา
“บ้า! พี่โรลพูดอะไรออกมา มิ้นไม่เอาหรอกพี่โรลมีแฟนแล้ว ที่สำคัญมิ้นรักพี่โรลเหมือนพี่สาวต่างหาก โอ๊ย!”
กูดีดไปที่ปากไอ้มิ้นทันที ดูมันพูดออกมานะ
“พูดให้ดี ใครพี่สาว เดี๋ยวโดน”กูพูดแล้วชี้หน้าไอ้มิ้น ดึงมือไอ้มิ้นให้เข้ามาใกล้เหมือนเดิม
“หรือไม่จริง พี่โรลรู้มั้ย? แม่มิ้นเห็นรูปพี่โรลตอนแรกยังนึกว่าเป็นผู้หญิงเลย”ก็รูปตอนวันวิชาการที่ผ่านมา และอีกหลายๆรูปที่กูส่งให้ไอ้มิ้นทางเมล
“อ้าว! แล้วแม่ไปเห็นรูปพี่ได้ไง”
“ก็มิ้นเปิดให้ดูดิ พวกญาติๆนะถามกันใหญ่ว่าใคร แต่ไม่ต้องห่วงมิ้นกันท่าให้เรียบร้อยแล้ว”
“แหม!หวังดีจังนะ จะปล่อยหน่อยก็ไม่ได้”
“ได้ไงล่ะ ถ้ามิ้นไม่กันท่าพี่จิมมี่เอามิ้นเลยตาย”กูหันไปมองหน้ามันงงๆ ไปคุยอะไรกันตอนไหน
“อะไร ยังไง”กูแกล้งถามเสียงเข้ม ไอ้มิ้นเบะปากใส่ทันที ทำท่าจะไม่เล่าแต่กูขู่จนมันต้องเล่า
“ไม่มีอะไรซะหน่อย ก็วันนั่นที่เล่นเอ็มกันอ่ะ มิ้นไม่รู้ว่าพี่โรลไปอาบน้ำ เห็นออนทิ้งไว้ มิ้นเลยบอกไปว่ามีคนขอเบอร์ แต่วันนั้นพี่จิมมี่เป็นคนเล่น เลยโดนขู่ให้กันท่าออกให้หมด”
“แค่นั้น”
“ก็ใช่อ่ะดิ มิ้นไม่กล้าคุยพอรู้ว่าเป็นพี่จิมมี่ มิ้นกลัว”
“หึหึ กลัวอะไรมันใจดีกว่าพี่อีก”กูพูดแล้วขยี้หัวไอ้มิ้นแบบหมั่นเขี้ยว
“ใครบอกล่ะ พี่โรลให้คุยกับมิ้นทีไร เสียงเข้มตลอดเลย ใครจะไปกล้า”
“ฮ่าๆ นี้ไอ้มี่มันจะรู้มั้ยเนี่ยว่ามิ้นกลัวมันขนาดนี้ พี่บอกมันดีกว่า”
“ไม่เอานะ พี่โรลไม่ต้องบอกเลย แค่นี้ก็เกร็งจะตายแล้ว”ไอ้มิ้นพูดเซ็งๆหยิบอมยิ้มที่ให้เอามากิน
“บ้าแล้ว! เห็นกับพี่จุ๊บมิ้นไม่กลัว”กูถาม เพราะกับพี่จุ๊บเห็นไอ้มิ้นพูดเป็นต่อยหอยเลย
“อยู่แล้วซิ ก็ตอนพี่จุ๊บมาจีบพี่ส้มแรกๆมิ้นเป็นตัวช่วยหนิ ไม่มีมิ้นมีรึพี่จุ๊บจะได้พี่ส้มเป็นแฟน”
“ขนาดนั้นเลย งั้นก็ต้องรู้จักไอ้โรม พี่ชายพี่ดิ”กูถามอีก ไอ้มิ้นพยักหน้า
“แน่นอน พี่โรมอ่ะขี้แกล้ง รู้ด้วยว่าพี่โรมเป็นแฟนกับพี่จ๊ะเพื่อนพี่โรล”
“นะ! รู้เรื่องเยอะเหมือนกันนี่หว่า ไปรู้ได้ไง กับไอ้จ๊ะเคยคุยกันมั้ย?!”
“เคยดิ… เวลาพี่โรมพาพี่จ๊ะไปที่มหาลัยแล้วมิ้นก็โดนพี่ส้มลากไปเป็นเพื่อนเวลาไปหาเฮียที่คณะ”โอ้โฮ้ นี้ไอ้มิ้นมันจะรู้เรื่องเยอะกว่ากูอีกนะ
“ไอหยะ! เคยรู้มาก่อนว่าพี่เป็นน้องไอ้โรม”ไอ้มิ้นสั่นหัว
“แล้วตอนนี้ล่ะ”กูลองแกล้งกวนตีนมันเห็นตั้งหน้าตั้งตากินทั้งเค้ก อมยิ้มในปาก ไหนบอกแจ้วๆของมันอีก
“รู้ซิ! พี่โรลก็ เอ๊ะ.. โทรศัพท์มาแปบๆๆ”ไอ้มิ้นบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปรับโทรศัพท์พออยู่คนเดียวแม่งก็คิดเคืองไอ้มี่ขึ้นมาทันทีหายไปนานขนาดนี้ไม่คิดจะโทรมาตามเลยหรือไงว่ะ

ton521

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

gigusa

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-17:}

dfredf120

ขอบคุณครับ

doltae

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะครราฟ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

Kwu_y

ขอบคุณครับ

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟฟ

ShangHai

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ข บคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

SecretP

ขอบคุณมากครับ