รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 51- 52}

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอาหน่ะ..ไม่ต้องทำบึ้งที่พี่รู้ทันขนาดนั้นก็ได้..วันนี้พี่จะสงบศึกกับโรลลี่หนึ่งวันแล้วเปลี่ยนเป็นพาโรลลี่ไปคลายเคลียดดีกว่า”มันพูดแล้วจับมือพาเดินทันที
“ไม่สนุกมากูจะอาละวาดให้อายคนเลย!”กูพูดแล้วยักคิ้วกวนตีนให้มันไป
ตอนที่ 51
“อ๊าก”กูแหกปากออกมาอย่างสุดเสียงเพื่อข่มความเสียวบวกความกลัว ตอนนี้กูกำลังนั่งอยู่บนเครื่องเล่นที่เสียวที่สุดอย่างนึงในสวนสยาม ใช่แล้วไอ้พี่ชินมันพากูมาสวนสยาม ตอนแรกมันก็จะพาไปดรีมเวิลด์ แต่กูไม่ชอบมันเลยต้องพากูมาที่สวนสยามแทน
“เป็นไงมั้ง?..พอได้แหกปากแล้วรู้สึกดีขึ้นบ้างยัง ?”มันถามพร้อมกับส่งน้ำมาเปล่าในมือมาให้ กูรับแล้วพยักหน้าเป็นการขอบคุณ
“เอาอีกดิแค่นี้เฉยๆวะ”กูพูดแล้วซดน้ำเข้าปากไปเอิ๊กใหญ่ แทบหมดขวด
“ค่อยๆกินโรลลี่..เดี๋ยวก็สำลัก”มันพูด
“รู้แหละหน่า..ไม่ใช่เด็ก ไปเร็วแค่ไม่กี่อย่างเอง แก่แล้วหรอลุงแค่นี้เหนื่อย!”กูลุกขึ้นแล้วมองมันแบบกวนๆมันเลยเอากำปั้นมาบี้ที่หัวกู
“น้อยๆหน่อยเรียกลุง..อยากเล่นอันไหนว่ามา ไม่อ้วกแตกไม่กลับ โอเค!!”มันพูดแล้วเนียนกอดคอกู กูเลยมอบโชคศอกสองชั้นไปให้ ตัวงอเลย
“สุดๆอ่ะโรลลี่ นิดหน่อยก็ไม่ได้”มันพูดแต่กูไม่สนเดินหนีออกมา
“เร็วๆให้ว่อง โดนแค่นี้เจ็บ อย่ามาลูกไม้!”กูพูดแล้วเดินนำไปที่เครื่องอีกอย่างที่หวาดเสียวไม่แพ้กับอันที่กูเล่นเมื่อกี้เลย
“หิวมั้ย ?”ไอ้พี่ชินถามขึ้นมาหลังจากตระเวนเล่นเครื่องจนหน่ำใจ ลืมเรื่องไอ้มี่ไปเลยนะเนี่ย กูพยักเป็นคำตอบเพราะตั้งแต่มายังไม่ได้กินอะไรเลย
“กินไรดี”มันถามอีก
“ไม่รู้วะ..เอาอะไรก็ได้ ตอนนี้กินได้หมดแล้ว!”กูบอกพร้อมกับทำท่าลูบท้องให้มันรู้ว่ากูหิวจริงๆ
“ครับๆ เชื่อแล้วว่าหิว งั้นแวะเซเว่นซื้อไส้กรอกกินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวถึงที่แล้วพี่เรียก”มันพูดแล้วเดินนำกูไปขึ้นรถ ระหว่างที่อยู่ในรถไม่มีใครพูดอะไรเพราะกูหิวเลยไม่ว่างคุยจับยัดเข้าปากอย่างเดียว
“กินมะ ?”กูหันไปถามไอ้คนข้างๆ
“ไม่เอาครับ..คนสวยกินไปเหอะ..เห็นเรากินพี่ก็อิ่มแล้ว!”มันบอกแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวกู
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกคนสวย..เป็นไรมากป่ะ ?”กูหันไปถามมันหงุดหงิด หยิบขนมปังยัดใส่ปากมันเพราะรู้ว่ามันก็หิวเหมือนกัน
“ก็สวยอ่ะ..ไม่ให้เรียกคนสวยแล้วเรียกว่าไร..น้ำหน่อยโรลลี่ติดคอ”มันบอกพร้อมกับไอค่อกแค่กกูเลยต้องยื่นขวดน้ำไปให้ มันมองกูหน้านิ่งก่อนมองต่ำไปที่มือมันที่ขับรถอยู่
“เหอะ!”กูทำเสียงแต่ก็ยอมป้อนน้ำมัน
“แล้วเนี่ย..หนีมาแบบนี้ไอ้จิมมี่ไม่ว่าเอาหรือไง ?”มันถามขึ้น กูหันไปมองหน้าแล้วยักไหล่เหมือนไม่สนใจ
“โตแล้ว..ไม่ใช่เด็กซะหน่อย ที่ไปไหนต้องรายงานด้วย!”กูบอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องดู
มีเบอร์โทรเข้าไอ้มี่แค่สามสาย อีกยี่สิบกว่าสายเป็นของไอ้โรมกับไอ้จ๊ะ
“อะนะ..โอเคถึงแล้วครับ”มันบอกพร้อมกับหยุดรถตรงหน้าร้านอาหาร ร้านนี้กูผ่านบ่อยๆแต่ไม่เคยเข้ามากิน แต่ไอ้โรมบอกว่าข้าวซอยร้านนี้อร่อยมันเคยพาไอ้จ๊ะมากิน
“อ้าว!..พี่ชินมาได้ไงเนี่ย ไหนบอกไม่เข้าร้าน!”เสียงของเด็กผู้หญิงเข้ามาทัก ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นพนักงานร้านเพราะใส่ยูนิฟรอมร้านท่าทางจะสนิทกันพอสมควรเห็นมีลูบหัว
“เออหน่า..ไหนแม่อ่ะ ?”มันถามแล้วผลักหัวเด็กผู้หญิงแบบเอ็นดู น่าจะไม่ใช่พี่น้องเพราะน่าตาไม่เหมือนกัน
“ป้าอยู่หลังร้าน..เดี๋ยวไปเรียกมาให้ ว่าแต่ชายหนุ่มหน้าสวยคนนี้เป็นใครน๊า”เด็กผู้หญิงคนนั้นเอียงคอมองหน้ากูสสับกับไอ้พี่ชิน ยิ้มกรุ่มกริ่ม
“พูดมากดิ..ไปบอกแม่ว่าพี่มา”มันบอกแล้วเขกหัวไปหนึ่งที
“จะกินหรือเปล่า..จะได้บอกทีเดียวเลย”
“กินดิ!..โรลลี่กินข้าวซอยเป็นใช่มั้ย ?”ไอ้พี่ชินหันมาถาม
“ก็น่าจะได้..ถ้ามันไม่ยากกว่าเอาช้อนตักแล้วใส่ปากก็โอเคกินได้”กูบอกแล้วหันไปยักคิ้วกับไอ้เด็กผู้หญิงคนนั้นดูหน้าตาแล้วน่าจะเป็นรุ่นน้องกู
“กวนตีนจริงๆ ไปนั่งรอ  ส่วนแกรีบๆ หิวมาก!”ไอ้พี่ชินบอกแล้วเดินนำกูมานั่งที่โต๊ะ บรรยากาศร้านจัดเหมือนบ้านดี ของตกแต่งในร้านก็นำมาประยุกต์ใช้
“ลูกเจ้าของร้านเหรอ ?”กูถามขึ้น
“เปล่าอ่ะ..ลูกแม่ครัว”มันบอก กูทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ มันคงเป็นลูกแม่ครัวที่รวยมากคนนึงเพราะดูจากของที่มันใช้ไม่ใช่หมูๆ
“เอาดีๆดิ”กูบอกแล้วเตะไปขามันแบบหมั่นไส้
“ก็เรื่องจริงอ่ะ..แม่พี่เป็นแม่ครัวร้านนี้จริงๆ”มันบอกอีก พร้อมกันหันไปรับน้ำจากน้องคนนั้นเอามาเสริฟพอดี
“อย่าไปเชื่อค่ะ..เนี่ยลูกเจ้าของตัวจริงเสียงจริง ชอบอำคนอื่นว่าเป็นลูกแม่ครัวตลอด”น้องมันบอก
“เงียบปากไปเลยไอ้น้ำ..ก็แม่พี่เป็นแม่ครัวถูกมั้ย ? อาหารในร้านนี่ใครทำก็แม่พี่เป็นคนทำหมด หรือจะเถียง”
“ประสาท!”กูกับไอ้น้องนั้นด่าพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
“ไงจ๊ะ..นั่งคุยอะไรกันอยู่ ทำไมต้องทำหน้ากันแบบนี้ด้วย”ผู้หญิงน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่กูเดินเข้ามาทัก
กูไม่สงสัยเลยว่าทำไมไอ้พี่ชินมันหล่อเท่ห์แบบนี้ ก็ดูแม่มันดิ สวยวิ้งมาเชียว
“ป่าวครับแม่..แม่ครับนี้โรลลี่รุ่นน้องโรงเรียนชิน”มันลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำกูให้แม่มันรู้จัก
“สวัสดีครับ”กูกล่าวทักทาย
“สวัสดีจ๊ะ..แล้วนี้ไปไหนกันมาเนี่ย..ท่าจะหิวกันมาก”แม่มันถาม
“พาเด็กไปเที่ยวสวนสนุก”มันบอกกูทำได้แค่ยิ้มอย่างเดียว บอกตามตรงกูเป็นคนที่เข้าหาผู้ใหญ่ไม่ค่อยเป็น
แต่ถ้าสนิทกูจะยึดเหมือนเป็นแม่กูทันที
“อ่อจ๊ะ..หนูนี้หน้าคุ้น มีพี่ชายหรือเปล่าจ๊ะ”แม่มันหันมาถามกู
“เหอะๆ..มีครับ”กูบอกสงสัยจำหน้าไอ้โรมได้แน่เลย
“ใช่มั้ย..พี่ชายเราเรียนมหาลัยแล้วใช่มั้ย..ป้าจำได้ มากินที่นี้ออกบ่อย”แม่มันพูด แสดงว่าไอ้โรมเป็นลูกค้าประจำที่ร้าน แต่กูนับถือความพยายามของไอ้โรมมาก เพราะถ้ามากินที่นี้ต้องขับรถมาไกลมากอ่ะ
“ครับ!”กูบอก พอดีกับที่อาหารมาเสริฟพอดี แรกๆที่เห็นกูก็งงหน่อยๆเกิดมายังไม่เคยรู้จักข้าวซอยเลย ก็นึกว่าเป็นข้าว ไอ้โรมซื้อมากินที่บ้านก็ไม่เคยขอมันกิน
“เป็นมั้ย ? ทำหน้าซะเอ๋อเลย”ไอ้พี่ชินถาม
“เป็นหน่า..แค่นึกว่าไม่น่าจะใช่แบบนี้”กูบอกแล้วตักคำแรกขึ้นมากิน อร่อยแบบที่ไอ้โรมโม้ไว้จริงๆด้วย
“อร่อยใช่ไหม ทำตาหวานซะขนาดนั้นอ่ะ”ไอ้พี่ชินถาม
“อร่อยครับ”กูหันบอกทางแม่มัน
“จ่ะ..อร่อยก็กินเยอะๆเลย ไม่ต้องเกรงใจเดี๋ยวเจ้าชินมันเคลียร์เรื่องค่าเสียหายเอง แม่ขอตัวก่อนนะเหมือนจะมีลูกค้าสั่งแล้ว”แม่มันบอกแล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปที่เคาร์เตอร์
“ไปไหนอีกมั้ย ? หรือจะกลับบ้านเลย”ไอ้พี่ชินหันมาถามหลังจากกินข้าวเสร็จ กูกับมันก็มาเดินเล่นซื้อของกันที่จตุจักรต่อ กูว่ากูซื้อของไวแล้วนะเจอไอ้พี่ชินแม่งไวแล้วก็ตาดีกว่ากูอีก
“กลับเหอะ..เหนื่อยแล้ว พี่ไปส่งผมที่อนุสาวรีย์ละกัน”กูบอก
“ไปทำไมอีกอ่ะ..เดี๋ยวไปส่งที่บ้านให้เลย ไม่คิดตังค์”มันบอกพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนมาให้
“รู้หรือไงว่าบ้านผมอยู่ไหน?”กูถามพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีเพิ่งมาอีกเกือบสามสิบสาย มีข้อความจากไอ้มี่มาหนึ่งข้อความ
[อยู่ไหน..ทำไมไม่กลับบ้าน รีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลย!]
“จะให้บอกบ้านเลขที่ด้วยมั้ย?”มันหันมาถามแล้วยักคิ้วให้
“ขนาดนั้นเลย..งั้นก็ตามใจดีเหมือนกัน ของเยอะฉิบหายขี้เกียจขึ้นรถไฟฟ้า”กูบอกพร้อมกับส่งข้อความไปถามไอ้จ๊ะว่าไอ้มี่อยู่ไหน
“ถามจริง!..เวลาเครียดโรลลี่ช็อปปิ้งขนาดนี้เลยหรอ”
“หึหึ!..ไม่รู้ดิ ก็แล้วอารมณ์”กูบอกแล้วเปิดอ่านข้อความที่ไอ้จ๊ะส่งมา ได้ความว่าไอ้มี่รอกูอยู่ที่บ้านตั้งแต่บ่ายสามแล้ว เหอะๆตอนนั้นกูลังกินอยู่เลย ไอ้พี่ชินไม่พูดอะไร ระหว่างทางกลับบ้านก็คุยกันไปเรื่อย มันก็หาช่องทางหยอดกูตลอดอ่ะ แต่โดนกูสวนกลับไปทุกครั้ง
“ขอบคุณครับ”กูบอกก่อนเอี่ยวตัวไปหยิบของด้านหลังแล้วเปิดประตูรถ เห็นรถไอ้มี่จอดอยู่หน้าบ้านเลยให้ไอ้พี่ชินส่งเยื่องๆหน่อย ขี้เกียจให้สองคนมันเจอกัน
“ไม่เป็นไรครับ..เต็มใจครับ”มันตอบกลับมาแล้วหอมขโมยหอมแก้มกูไปหนึ่งฟอด กูหันไปมองตาขวางทันที
“อย่าทำแบบนี้อีก..ผมไม่ชอบ!”กูพูดแล้วก้าวลงจากรถทันที ไอ้พี่ชินมันหน้าเสียขึ้นมาเลย
“เฮ้ย!เดี๋ยวดิ โรลลี่พี่ขอโทษ คราวหลังไม่ทำแล้วก็ได้!!”มันเดินจับมือกูไว้ แต่กูสะบัดออกเดี๋ยวคนข้างบ้านออกมาเห็นขี้เกียจเป็นขี้ปากคน
“อืม”กูรับคำ
“อือ..ไม่เอาดิ ยิ้มหน่อยคนสวย ยิ้มหน่อยเร็ว!”มันเดินมาดักหน้ากูไว้ ทำไม้ทำมือเหมือนเอาไว้เล่นกับเด็กเวลาเด็กเล็กร้องไห้งอแง
“หลบจะเข้าบ้าน!..เหนื่อย!”กูพูดแล้วเดินชนมันไปเลย แต่ก็หยุดฉะชักอีกเพราะไอ้พี่ชินเสือกดึงมือไว้ เป็นจังหวะที่ไอ้มี่เดินออกมาโทรศัพท์หน้าบ้านพอดี
“โรลลี่!”ไอ้มี่ตวาดเสียงดังลั่น พร้อมกับเดินจ้ำอ้าวตรงที่กูกับไอ้พี่ชินทันที
“มานานแล้วแหงะ”กูถามเสียงปกติ แกะมือไอ้พี่ชินออกเพราะไอ้มี่จ้องเหมือนแดกเข้าไปทั้งตัวเลย มันเอื้อมมือมาจับที่แขนกูออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บ
“อย่าบีบ!..โรลลี่เจ็บ!”ไอ้พี่ชินพูดขึ้น เสียงมันเข้มขึ้นมาในแบบที่กูไม่เคยได้ยิน วันนี้ทั้งวันไอ้พี่ชินมันทำให้กูแปลกใจใจหลายๆเรื่อง ถ้าไม่มีเรื่องอีพี่เหมี่ยวเข้ามา มันก็เป็นบุคคลที่น่าคบหาคนนึงเลย
“เสือก!..เมียกู!”ไอ้มี่พูดพร้อมกับดึงตัวกูเข้าไปกอดจนแน่น แต่เหมือนบีบรัดมากกว่ากอด
“หึ..มึงกล้าพูดนะว่าเมียมึง”ไอ้พี่ชินสวนกลับมา ไอ้มี่หันมามองหน้ากูกับไอ้พี่ชินสลับกัน
“ไม่ต้องพูดไม่ต้องถามอะไรทั้งนั่น..ส่วนพี่กลับบ้านไปได้แล้วดึกแล้ว”กูบอกพร้อมกับบิดตัวออกจากไอ้มี่หันหลังจะเดินเข้าบ้าน
พลั๊วะ!
กูหันกลับไปดูด้วยความตกใจ เพราะมันขึ้นเร็วมาก ภาพที่เห็นคือไอ้พี่ชินลงไปนอนกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“กูบอกแล้วใช่มั้ย ?!..ว่าอย่ามายุ่งกับของของคนอื่น ไม่จำหรือมึง!”ไอ้มี่พูดทำท่าจะเดินเข้าไปซ้ำแต่กูเข้าไปขว้างไว้ได้ทันที
“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย!”กูตวาดใส่หน้ามันอย่างดัง
“ก็สั่งสองคนที่มายุ่งกับของของคนอื่นไง!”มันตอบกูเสียงเข้มตาจ้องไปที่ไอ้พี่ชินแบบกินเลือดกินเนื้อ
“ฟังนะ..กูจะพูดครั้งเดียว วันนี้กูไปกับพี่เค้ามาจริง แต่เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากกว่าพี่น้อง!”กูบอกพร้อมกับออกแรงผลักอกไอ้มี่เพราะมันตั้งท่าจะเข้ามาเอาเรื่องไอ้พี่ชินอีก
“พี่น้องงั้นหรอ..ดูตาก็รู้ว่อยากเป็นมากกว่าพี่น้อง!”ไอ้มี่พูด
“แล้วยังไง..มันอยากเป็นมากกว่าพี่น้องกับกู แล้วกูอยากจะเป็นมากกว่าพี่น้องกับมันหรือเปล่า!”กูถามกลับ
จ้องหน้าไอ้มี่นิ่ง เกลียดที่สุดเวลาไอ้มี่พูดจาเหมือนกูโง่ เหมือนไม่เชื่อใจ ทั้งที่มันรู้จักกูดีกว่าใคร
“เรื่องนี้มึงเป็นคนทำให้มันเกิด..มึงต้องให้มันจบ คิดดูดีๆว่าทำไมโรลลี่ต้องไปเที่ยวกับกู เพราะใคร? พี่ไปก่อนนะครับ เจอกันที่โรงเรียน”ไอ้พี่ชินพูดขึ้นมานิ่มๆ เอามือมาขยี้หัวกูแล้วเดินรถไป กูแทบน้ำตาร่วงตรงนั้น
“โรลลี่!”ไอ้มี่เรียกกูเสียงสั่น กูหันกลับไปมองหน้าแล้วสวมกอดมันแน่นก่อนหอมแก้มมันเบาๆแล้วผละออก
“กูบอกในสิ่งที่เป็นความจริงไปหมดแล้ว เชื่อไม่เชื่อคือเรื่องของมึง แต่หลังจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปมึงไม่ต้องมารับกูแล้วนะ กูจะไปโรงเรียนเอง กลางคืนก็ไม่ต้องโทรหา ทำแบบนี้มึงจะได้รู้ใจตัวเองไงว่าถ้าขาดสิ่งไหนไป มึงจะอยู่ได้ไหม ไม่ใช่ไม่รักนะมี่ แต่แค่ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เอาเขาหรือกูก็ได้ออกจากชีวิตมึงที กูเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่ใจกว้างพอที่จะเห็นมึงกับแฟนเก่าอยู่ด้วยกัน”กูพูดเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก่อนเดินหนีมันเข้าบ้าน ไม่อยากร้องต่อหน้ามัน กลัวไอ้มี่ปลอบแล้วจะใจอ่อน ไม่ได้โกรธแต่จำเป็นต้องทำแบบนี้ มันจะเคลียร์ตัวเองสักที
ตอนที่ 52
“เป็นไงเรียบร้อยไหม ?”ไอ้โรมถามกูที่ประตูเข้าบ้าน กูมองหน้ามันแล้ววิ่งเข้าไปกอดทันที น้ำตามากจากไหนก็ไม่รู้ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก
“ฮือๆ บอกแล้ว บอกมันไปแล้ว ฮือๆเจ็บ โรมเจ็บ ฮือๆ”กูพูดไปพลางร้องไห้ไปพลาง มือไอ้โรมก็ลูบหลังเบาๆ
“อย่าพูดเหมือนมึงบอกเลิกมันดิ..ยังไม่ได้เลิกซะหน่อย แค่พูดให้มันทำตัวเองให้เคลียร์”ไอ้โรมพูดปลอบเดิน
จูงมือกูเข้ามานั่งที่โซฟา
“นานไหม.อึก..นานไหมกว่ามันจะเคลียร์ตัวเองได้..อึก ฮือๆ โรมไม่เอา”
“ไม่นานหรอก..เชื่อกูนะ จิมมี่รักมึงมาก กูสัมผัสได้ แต่ที่มันเป็นแบบนี้เพราะมันแค่สงสารผู้หญิงคนนั้น”
“ไม่เอา..ไม่ให้สงสาร ฮือๆ ลูกผู้หญิงคนนั้นเรียกไอ้มี่ว่าพ่ออ่ะ ฮือๆ”
“เด็กโรลลี่..นั้นคือเด็ก ไม่ต้องคิดมาก ความจริงคือไอ้มี่ไม่ใช่พ่อมัน ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวแม่มาเห็นกูโดนด่า”ไอ้โรมพูดพร้อมกับกอดกูให้เห็นแน่นขึ้น กูก็ยิ่งร้องจนมันต้องเงียบไม่พูดอะไรปล่อยให้กูร้องจนพอใจ
“ฮึก..อึก แม่ไปไหน ?”กูถามพลางสะอึกไปพลาง
“แม่ไม่อยู่..ประชุมยังไม่กลับ”มันบอกแล้วหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดคราบน้ำตาที่แก้ม
“อึก กินข้าวยัง!”กูกับไอ้โรมถามขึ้นพร้อมกัน
“ยัง..มึงอ่ะ ?”มันถามกลับ
“กินแล้ว..แต่หิวอีก ทำให้หน่อย”กูพูดแล้วส่งสายตาน่าสงสารไปให้ งอแงๆแบบนี้ไอ้โรมไม่กล้าขัดเพราะมันรู้ว่าท่าขัดใจกูจะร้องแบบนอนสตอป อาจจะหยุดเพราะเหนื่อย แต่ถ้าเห็นหน้าแม่ปุบกูจะเบะปากร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้ง เคยเป็นมั้ย ?
“เออ..รอแปบ เอาของขึ้นไปเก็บล้างหน้าล้างตาลงมารอด้านล่าง”ไอ้โรมบอกก่อนลุกเดินเข้าครัวไป ส่วนกูก็เดินเอาของขึ้นไปเก็บ แต่แม่งเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นสติชตัวใหญ่ที่ไอ้มี่เป็นคนให้ ถ้าเป็นปกติกูจะวิ่งเข้าไปฟัดๆหอมๆพอให้หายหมั่นเขี้ยวเจ้าของมัน แต่วันนี้พอเห็นแล้วอยากร้องอีกรอบ นึกหน้าไอ้มี่เมื่อกี้ซีดพอๆกับกูถ้าดูไม่พลาดเหมือนมันก็ร้องไห้เหมือนกัน
ติ๊ด ๆ
[อาบน้ำก่อนนอนด้วยนะ อย่าลืมกินข้าวด้วยผอมจะแย่แล้ว พี่เคารพการตัดสินใจของโรลลี่นะ รักเหมือนเดิมสุดที่รัก ฝันดีคับ]
เป็นของความจากไอ้มี่ที่ส่งมา อ่านจบน้ำตาก็ไหลออกมาอีกจนได้ นี้ขนาดยังไม่ได้เลิกกูยังเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอวะ ไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่ทำให้เป็นได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่มีเด็กมากูไม่เคยบอกเลิกใครสักคนโดนบอกเลิกทั้งนั่น เพราะถ้าเมื่อไรเบื่อก็แค่ขาดการติดต่อไปแค่นั้น เพราะกูคิดเสมอว่ากูไม่ยอมบอกเลิกใครเด็ดขาดเพราะกูไม่อยากมาเจ็บด้วยคำพูดของตัวเอง ถึงจะเบื่อมากขนาดไหนก็ไม่บอกเลิกแค่ทำสันดารหมาๆใส่ทนไม่ไหวก็เดินมาขอเลิกเอง
“แล้ววันนี้ไปไหนกันมา”ไอ้โรมถามระหว่างนั่งกินข้าว ใครอกหักแล้วกินข้าวไม่ลงนั้นไม่ใช่กูเพราะถ้าเป็นกูยิ่งเครียดยิ่งเซ็งยิ่งกิน
“ไปสวนสยามมา”กูบอก
“กับใคร ?”มันถามอีกก่อนเดินไปหยิบข้าวมาเพิ่มให้
“รุ่นพี่ที่โรงเรียน..ลูกเจ้าของร้านที่มึงชอบไปกินบ่อยๆอ่ะ”กูบอกไอ้โรมทำหน้างง
“ร้านไหน ?”มันถาม
“ก็ร้านข้าวซอยอ่ะ!”กูบอกแล้วขมวดคิ้วใส่มัน
“อ่อๆ ไอ้เด็กนั้นหรอ ที่มาจีบมึงอ่ะ กูเห็นมันมาช่วยแม่มันร้านบ่อยๆ!”ไอ้โรมบอกพร้อมกับยื่นจานมารับผักคะน้าจากกูไปกินแทน
“เออ..คนนั้นแหละ”กูบอก
“แล้วไปไหนกันมาอีก..ทำไมเพิ่งกลับ”มันถามอีกกูเงยหน้ามองหน้ามันแบบเซ็งๆ แปลกเว้ยวันนี้ถามซอกแซก
“ก็เรื่อยๆ ไปเดินสวน ขับรถเล่น แล้วมันก็พามาส่งบ้าน แล้วก็เกิดเรื่อง”กูบอกพร้อมกับยื่นจานไปตรงมัน ให้มันแกะปลาทูให้
“เสียใจมั้ย ?”ไอ้โรมถามขึ้นมานิ่งๆ กูพยักสองสามที
“ถามทำไม..ลองเองมั่งไหมล่ะ! ระวังไว้เหอะ อย่าเที่ยวใจดีกับคนอื่นไม่ทั่วไอ้จ๊ะกับกูได้ๆกัน ยิ่งมันเงียบมากเท่าไรนั่นแสดงว่ามันเสียใจมากเป็นสองเท่า แต่ที่ไม่พูดเพราะไม่อยากทะเลาะ”กูบอกเสียงสั่น ทำไมจะไม่รู้ว่าไอ้โรมก็มีคล้ายๆไอ้มี่เหมือนกัน
“รู้แล้วครับ..กูรักเพื่อนมึงจะตายไม่ต้องกลัวมันเสียใจหรอกหน่า”มันบอกแล้วเลื่อนจานส่งกลับมาให้
“เหอะ!..กูเห็นไอ้มี่บอกกับไอ้จ๊ะแบบนี้เหมือนกัน ไหงกูต้องมาเป็นแบบนี้ล่ะ!”
“คนละคนเว้ย..คนเรามีวิธีการจัดการแตกต่างกันไป อยู่ที่ว่าเค้าเลือกใช้วีธีไหนกับสถานการณ์ใด”มันพูดอธิบายออกมา
“แล้วไง..ดูไม่ออกหรือไงว่าผู้หญิงคิดยังไง!”กูพูดเสียงหงุดหงิด เริ่มเคื่องไอ้โรมนิดๆเมื่อคิดว่ามันเข้าข้างไอ้มี่มากกว่ากู
“แล้วมึงจะให้มันยังไง..นึกย้อนเป็นตัวเอง.เขาคนนั้นเป็นผู้หญิงและที่สำคัญเค้าใช้เด็กเป็นสื่อ..กูเชื่อว่าไอ้มี่ไม่ได้ทำเพราะพิศวาสแม่..แต่แค่สงสารและเอ็นดูลูก แค่เกิดมาโดยไม่มีพ่อก็เจ็บจะแย่แล้ว”ประโยคสุดท้าย
ไอ้โรมพูดเสียงเศร้า มันโชคดีที่ยังได้เห็นหน้าพ่อบ้าง แต่กูไม่แม้จะได้เห็นแค่รูปยังไม่มีเลย
“ไม่รู้อ่ะ..กูไม่ชอบเด็กก็เด็กดิ ไม่ได้คิดไรทำไมต้องยอมให้เด็กมาเรียกว่าพ่อด้วย อยากมีลูกหรอ!”กูยังเถียง
ได้อยู่ ทั่งที่ก็เริ่มคิดตามที่ไอ้โรมพูดนิดๆล่ะ แต่ก็นั้นแหละทำแบบนี้ชัดเจนกว่า
“มึงนี่พาล..คบกับมันมากี่เดือน..แล้วเด็กคนนั้นเกิดมากี่ปี เรื่องอดีตโรลลี่เรากลับไปแก้ไขอะไร อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด ส่วนที่ไอ้เด็กนั้นมันเรียกไอ้จิมมี่ว่าพ่อมึงไม่ต้องคิดมากเอามาเป็นความ..เพราะเรื่องจริงคือไอ้มี่ไม่ใช่พ่อมัน!”ไอ้โรมพูดพร้อมกับตีหน้าเข้มใส่
“เหอะ..มึงเข้าข้างมัน กูเป็นน้องมึงนะ”เสียงเริ่มสั่น น้ำตาร่วงลงเผลาะๆ
“ก็เพราะมึงเป็นน้องกูไง..ถึงได้พูดเตือนสติ อย่าให้อารมณ์มาทำให้พวกมึงเลิกกัน และอย่าเอาคนอื่นมาเป็นตัวแปรทำให้มึงกับมันเป็นคนอื่น ถ้าจะเลิกกันต้องเลิกเพราะไม่รัก”ไอ้โรมพูด กูหมดอารมณ์กินข้าวแล้ว ยกมือเช็ดน้ำตาไหลออกมา
“ไม่เอา..ไม่เลิกดิ”กูพูดขึ้น จ้องหน้าไอ้โรมด้วยสายตาน่าสงสารสุดๆ
“ก็ไม่ได้บอกให้เลิกซะหน่อย..อย่าคิดมากมึงกับมันถ้าจะเลิกกันเพราะไม่รักคงอีกนานหรืออาจไม่มีทาง แต่ถ้าเลิกเพราะคนอื่นทำให้เลิกหรืออารมณ์อาจจะใช่”
“แล้วมันจะมาง้อมั้ย ?”กูถามเสียค่อย
“อยากให้มันมาง้อไหมล่ะ”มันถามกลับ น้ำเสียงโคตรกวนตีนอ่ะกูพยักหน้าแทนคำตอบ
“แต่ถ้ามาง้อ..แล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมกูไม่เอา..ถ้ามีกูต้องไม่มีผู้หญิงคนนั้น นิสัยเสียมีไรมั้ย ?”กูพูดอย่างเอาแต่ใจ
“รู้!..ไม่ต้องบอก แต่ถ้าจะเอาแบบนั้นมึงก็ต้องทนไปอีกหนึ่งอาทิตย์”ไอ้โรมบอก กูทำหน้าบึ้งทันที
“ทำไมต้องหนึ่งอาทิตย์!”กูถามขึ้น ขนาดทะเลาะง๊องแง๊งๆ โกรธ งอน ขนาดไหนไอ้มี่ก็หน้าด้านโทรมาตลอดอ่ะ ไม่เคยทะเลาะกันแบบไม่คุยเลยไม่มี แต่ตอนนี้กูเป็นฝ่ายบอกไม่ให้มันโทรมาเองนี่หว่า
“ก็ผู้หญิงคนนั้นกับลูกจะอยู่เมืองไทยอีกหนึ่งอาทิตย์หรืออาจจะนานกว่านั้น”ไอ้โรมบอก
“ทนได้ทน!..พรุ่งนี้ไปส่งกูที่โรงเรียนด้วย!”กูบอกมัน
“ทำไมว่ะ...ไอ้มี่มึงอ่ะ”ไอ้โรมถามหน้างอทันที
“โง่เหรอ..บอกอยู่ว่าทะเลาะกัน กูไม่ให้มันโทรหา มารับมาส่ง จนกว่าจะเคลียร์ตัวเองได้”กูพูดเสียงอ่อย ไอ้โรมหัวเราะเยาะทันที
“ภาระกู!..แล้วสุดที่รักกูละ..รายนั้นไม่ได้นะมึง ต้องไปรับไปส่งทุกเช้าครับ”ไอ้โรมแย้งขึ้น สีหน้ามันบ่งบอกว่าเริ่มหงุดหงิดแล้ว
“ไม่เห็นยากไร..มึงก็เอากูไปรับมันด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกหน่าป่านนี้ไอ้มี่คงเล่าเรื่องให้ไอ้จ๊ะฟังหมดแล้ว”กูพูดแล้วยิ้มหวานให้มัน
“ไม่ได้..สองต่อสองเข้าใจป่ะ?”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์
“น่าสงสารไอ้จ๊ะว่ะ..มีมึงเป็นแฟน โคตรหื่นบวกเจ้าเล่ห์มาก”กูลากเสียงยานแล้วดึงหูไอ้โรมทั้งสองข้าง
“ช่วยไม่ได้วะ..ไม่ทำรอยไว้คนก็ไม่รู้ดิ ว่ามีเจ้าของแล้ว ฟีโรโมนแม่งแรงกูละเหนื่อย!”มันพูดพร้อมกับดึงมาที่แก้มกูทั้งสองข้าง
“กูเจ็บนะ!..ปล่อยๆ”กูโวยวายแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากหูไอ้โรม แต่ตอนนี้กูเจ็บจนน้ำตาไหลแล้ว เลยเปลี่ยนจากจับหูมาจิกผมมันแทน มันเลยออกแรกหยิกแก้มกูมากขึ้นกว่าเดิม
“เจ็บ..โรมเจ็บ!..ปล่อยเด้ อึก”กูเริ่มมารยาใส่ ทำน้ำตาคลอๆเหมือนจะร้องไห้ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากหัว
ไอ้โรม มันก็ไม่ยอมยิ่งกูจิกมากขึ้นมันก็เพิ่มแรงบิดมากขึ้น
ปรื้น ปรื้น
“แม่มา!..มึงโดนแน่!”กูพูดแล้วปล่อยจากหัวไอ้โรม รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันที
“อ้าว..โรลลี่ทำไมมายืนตรงนี้..ไอ้โรมไปไหน...เอ๊ะ!ทำไมหน้าแดงตาแดงแบบนี้ล่ะ!”แม่ถามตาตื่นพร้อมกับเดินมาลูบที่แก้มกูที่เป็นรอย น้ำตากูร่วงเผลาะทันที มารยาลูกคนเล็กมีกันเกือบทุกบ้าน
“ฮึก..อึกโรมแกล้ง..มันหยิกแก้ม..มันจิกหัวด้วย”กูพูดเสียงสะอื้นเดินเข้าไปกอดแม่อย่างออดอ้อน
“โรม!”แม่กูแหกปากเรียกเสียงดัง
“อะไรอ่ะ..โรมป่าวนะ..โรลลี่มันดึงผมโรมก่อน”ไอ้โรมแก้ตัวพร้อมกับเดินมาตบหัวกูทันที แม่เลยเอากระเป๋าสะพายฟาดไปที่หลังอย่างแรง
“แล้วยังไง..ทำไมต้องหยิกจนแก้มน้องมันแดงขนาดนี้ด้วย..จะเอาให้ตายเลยหรือไง”แม่ด่าไอ้โรม มันหันมาส่งสายอาฆาตแค้นมาให้
“แม่อ่ะ..เข้าข้างมัน..นิสัยแบบนี้แหละ..ห่าไอ้มี่ไม่มาง้อหรอก!”ไอ้โรมพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าไปบ้านไป
“แม่อ่ะ..ฮึก ฮือๆ”กูร้องไห้โยเยกับแม่กูทันที ที่ร้องไม่ใช่เพราะเจ็บแก้ม แต่เพราะเจ็บใจที่ไอ้โรมพูดว่าไอ้มี่
จะไม่มาง้อ
“ไม่ร้องๆ..ไม่ต้องไปสนใจมัน..เดี๋ยวแม่จัดการให้”แม่พูดพร้อมกับลูบหัวปลอบกูพลางๆ กว่ากูนิ่งได้ก็สัก
พักเลย นอนกอดพุงแม่ดูโทรทัศน์จนรู้สึกง่วงถึงจะขึ้นไปนอน
ปัง ปัง
“ไม่ต้อง!..ไปนอนห้องมึงนู้น!”เสียงไอ้โรมตะโกนออกมาจากในห้อง แต่กูไม่ยอมแพ้ยังรัวเคาะอยู่เหมือนเดิม
ก็ไม่อยากนอนคนเดียว มันน่าเบื่อไม่มีโทรศัพท์ให้คุยเหมือนทุกคืน
“น่ารำคาญโรลลี่!..กูจะทำงาน!”เสียงมันตะโกนออกมาอีกครั้ง น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดจริงๆ
“ไม่!..จะนอน!”กูตะโกนสวนกลับไป ยืนเคาะอีกสักพักไอ้โรมก็เปิดประตูออกมา หน้าบึ้งหงิกงอ แต่กูไม่สนใจแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนมัน กวาดเอางานมันทุกอย่างไปวางไว้บนโต๊ะคอม
“ไม่คุยกับไอ้จ๊ะแหงะ ?”กูหันไปถาม ไอ้โรมส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะคอม
“ทำไมไม่คุยอ่ะ..โทรไปคุยดิ”กูพูดอีกเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มันที่หัวเตียงมากดเล่น
“ทำงานอยู่..เดี๋ยวค่อยคุย”มันหันมาบอกพร้อมกับสายตาที่จ้องเขม่งมาที่โทรศัพท์ในมือกู
“ชิ!..ไม่เล่นก็ได้ นอนแล้ว!”กูพูดก่อนหันหลังให้มัน เอาหมอนข้างของมันมากอดแทนไอ้สติชตัวใหญ่ ไม่อยากกอดเดี๋ยวจะพาลนึกถึงไอ้เจ้าของมัน ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั้ง แต่ช่วยไม่ได้นี่หว่าอยากใจดีเรี่ยราดเอง
“อ้าวมึง..ไหนบอกว่าจะไปพร้อมกัน”ไอ้โรมทักตอนเช้า เพราะมันเห็นว่ากูหยิบแค่แซนวิสหนึ่งชิ้นแล้วเดินมาใส่รองเท้าเลย
“ไม่เอาอ่ะ..ไปคนเดียวดีกว่า..ไปแล้วนะครับแม่ หอมหน่อยๆๆ”กูวิ่งเข้าไปหาแม่แล้วจัดหอมจนเสร็จสรรพ รู้สึกแปลกๆขึ้นมานิดหน่อย ก็ทุกวันจะมีคนมารับนี่หว่า ทะเลาะด่ากันให้ตายขนาดไหนมันก็หน้าด้าน
มารับตลอด
ครืด ครืด
“ไงมึง..อยู่ไหนเนี่ย ?!”ไอ้แชมป์โทรมาถามว่าอยู่ไหน กูงงสักแปบเพราะร้อยวันพันปีมันไม่เคยโทรมาตอนเช้าๆแบบนี้
“กำลังจะขึ้นรถ..มึงโทรมาไมเนี่ย อยู่ไหนล่ะ ?!”กูถามกลับพร้อมกับเดินขึ้นรถไป คนแม่งเยอะดีฉิบหาย แต่ดีหน่อยที่ตอนเช้ายังไม่ค่อยมีเหงื่อกันมากซะเท่าไร แต่ก็ต้องเวียนหัวกับกลิ่นน้ำหอมนานาพันธุ์
“อ้าวห่า!..ขึ้นรถล่ะ..เออๆงั้นเจอที่โรงเรียน”ไอ้แชมป์พูดแล้วกดตัดสายไป กูมองโทรศัพท์งงๆก่อนหยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพลง
ปรี้น ปรื้น
ได้ยินเสียงเหมือนคนบีบแตรใส่แต่ไม่ได้สนใจไรมาก กำลังเดินฟังเพลงสบายๆอยู่ด้วยมั้ง เช้าๆแบบนี้เสียงแตรรถดังเป็นว่าเล่น แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งดังและชัดมากขึ้นจนกูต้องหันไปมองอย่างหงุดหงิด
“ขึ้นรถดิ..เดินหนีทำไม”ไอ้เจ้าของรถมันลดกระจกลงมาเรียก เป็นใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ไอ้พี่ชิน
“ไม่!..จะถึงโรงเรียนแล้ว พี่เลิกบีบแล้วรีบไปเลย”กูบอก นึกสถาพคนนึงเดินบนฟุตบาทอีกคนขับรถช้าๆคุยกัน
“ไม่เอา..เร็วดิโรลลี่ รถด้านหลังบีบแตรไล่แล้ว!”มันบอกพร้อมกับบีบแตรให้ดังขึ้นอีก รถด้านหลังก็บีบแตรสวนกลับมา กูมองซ้ายมองขวานี้มันเขตโรงเรียนเด็กเยอะเลยต้องรีบขึ้นรถมันอย่างช่วยไม่ได้ แต่มันกวนตีนแม่ง เดินอีกนิดก็จะถึงปากประตูโรงเรียนแล้ว
“โรคจิตป่ะ ?!”กูเปิดฉากทันทีที่อยู่ในรถ มันไม่พูดอะไรแค่ยักคิ้วให้แล้วเลี่ยวรถเข้าโรงเรียน ถึงตอนนี้กูแอบหวั่นเพราะกลัวเจอไอ้มี่ เพราะมันก็ต้องมาจอดรถตรงนี้เหมือนกัน อย่างที่บอกไม่ได้โกรธแต่แค่อยากให้มันเลือกออกมาตรงๆไม่อยากให้มันคลุ่มเคลือแบบนี้ ที่สำคัญไม่ชอบเห็นไอ้มี่อยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่กับกู
“เป็นไงกันมั่ง ?”ไอ้พี่ชินถาม กูหันไปมองหน้ามันงงๆ
“ก็เมื่อวานไง..ดูดิรอยที่ไอ้หมาบ้ามันฝากไว้ เกือบหมดหล่อ”มันพูดอีกก่อนจัดการดับเครื่องล็อกรถให้เรียบร้อย
“หึหึ..ขอโทษแทนมันด้วยล่ะกัน อ๊ะ!”กูพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆแบบเคยชิน และก็ต้องชะงักเพราะเจอกันไอ้มี่จริงๆ มันชักสีหน้าบึ้งใส่ก่อนเปลี่ยนมาเรียบสนิทแล้วเดินผ่านกูออกไปเมือไม่มีตัวตน ทำเอากูแทบจะกดลบข้อความพร้อมกับตะโกนด่าตามหลังมันไป เมื่อเช้าหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินมาดูโทรศัพท์เหมือนทุกวันแล้วก็เจอกับข้อความที่ไอ้มี่ส่งมาให้
[ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา วันนี้ไม่ได้โทรปลุกห้ามงอแงตื่นสายนะ รีบๆอาบน้ำเจอกันที่โรงเรียน หอมแก้มโรลลี่ครับ]
ดูเนื้อหาข้อความกับที่มันแสดงออกเมื่อกี้นะ คงคิดว่ากูมาโรงเรียนกับไอ้พี่ชินแน่เลย ชั่งมันเพราะไอ้มี่ก็มีคดีเหมือนกัน
“ฮ่าๆ..โดนเมินหน้าเหวอเลย”ไอ้พี่ชินพูดขึ้นพร้อมกับขยี้หัวกูจนผมเสียทรง
“แล้วไง..สนที่ไหน?”กูหันไปบอก
“อ่ะนะ..ไม่สนก็ไม่สน แล้วตกลงเอาไงเย็นนี้ไปเล่นบอลมั้ย ?”ไอ้พี่ชินถามถึงเรื่องที่คุยกันตอนกินข้าวที่ร้านมัน เพราะถึงไม่มีเรื่องไอ้มี่กูก็ตั้งใจจะเล่นบอลอยู่แล้ว
“ไปดิ..ว่างๆพอดีเลย”กูบอก
“ว่างดิ..ก็ไม่ต้องไปนั่งเฝ้านักบาสแล้วหนิ..ว่าแต่มาเล่นแบบนี้ไม่กลัวมันโกรธมากกว่าเดิมหรือไง”
“กลัวก็ไม่ใช่ไอ้โรลลี่ดิ”กูบอกแล้วยักคิ้วให้ มันยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร กูกับไอ้พี่ชินเดินคุยเรื่องบอลกันจนมาถึงตึกเรียน ม.6 ก่อนแยกย้ายกันไปหาเพื่อนของตัวเอง
“ไงมึง..ทะเลาะกับเฮียไง?”ไอ้แชมป์ทักกูคำแรกด้วยคำถามนี้ กูยักไหล่เดินไปนั่งตรงหน้ามันเห็นอมยิ้มสามอันวางอยู่
“ของมึงนั้นแหละเขาเอามาให้เมื่อกี้ หน้าแม่งโหดเหมือนจับได้ว่าเมียแอบไปมีชู้เลย”ไอ้แชมป์พูดอีกกูหมั่นไส้เลยตบเกรียนมันไปเน้นๆ ดันอมยิ้มออกห่างนึกหมั่นไส้มันมานิดๆเสือกเมินกูเอง
“รู้ดีไปล่ะ..ไอ้จ๊ะบอก?”กูถาม
“กูฉลาดไง ดูสถานการณ์ออกแล้วมึงก็ช่วยรับไว้ด้วยไม่เช่นนั้นกูอาจโดนลูกหลงจากเฮีย”ไอ้แชมป์พูดพร้อมกับยัดอมยิ้มลงในกระเป๋านักเรียนกู

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุ๊นคับ {:sm-37:}

gigusa

ขอบคุณครับ

doltae

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่า อิอิ น่ารักอ่า {:sm-38:}

tarsii

ขอบคุณมากนะคะ

cawee

ขอบคุนนคราฟผม

kiloay

ขอบคุนครับ ผม

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟฟ

dfredf120

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

Alongkorn173

ขอบคุนนะคับ

4_NAY

ขยันหาเรื่องทะเลาะกันจริง

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Golfgg

นะ...นี่มันอะไรกัน