รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 91- 92 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เต็มร้อยเลย ไปสอบได้แล้ว เที่ยงนุโทรหา!”ผมพูดจุ๊บปากมันเบาๆแล้วเอื้อมไปเปิดประตูให้มันหันมามองหน้าผมอีกครั้งก่อนก้าวลงจากรถแล้วเดินไปหาเฮียที่เพิ่งมาถึงพอดี
“เฮ้อ! กูแข่งบาสอีก!”ผมตะโกนกับตัวเองลั่นรถก่อนเหยียบคันเร่งมุ่งสู่รั่วโรงเรียนป่านนี้ไอ้สามตัวนั้นมันคงยืนด่าสาปแช่งผมจนไม่ได้ผุดได้เกิดแล้วมั้งประเด็นคือพวกมันเสือกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง 555
ตอนที่ 91
“เฮ้ย!ไอ้เหี้ย ที่ไหนว่ะเนี่ย!”ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อตื่นขึ้นมาพบกับบรรยากาศและสถานที่ที่ผมไม่คุ้นตา
มองไปรอบๆเหมือนเป็นโรงงานหรือโกดังเก็บเหี้ยอะไรสักอย่าง และที่สำคัญตอนนี้ผมโคตรจะปวดหัวเอามากๆ ค่อยๆลำดับความจำในสมอง ก็ หลังจากกลับจากส่งไอ้นุ่มนิ่มที่มหาลัยเสร็จก็ไม่มีอะไร กลับอะไรแข่งกีฬาสีปกติ พอตอนเย็นก็แค่โทรบอกไอ้นุ่มนิ่มว่าวันนี้จะเย็นดึกหน่อยเพราะต้องอยู่แต่งอัฒจรรย์กันใหม่นิดหน่อยให้ไปเจอกันที่บ้านมัน หลังจากนั้นไอ้ฟ้าก็เดินมาบอกให้ผมออกมาซื้อของให้มันนิดหน่อย และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว กูมาได้ไงว่ะ
“เหี้ยไรเนี่ย!”หัวเสียอีกครั้งเมื่อพบว่าตัวเองขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้ ผมดิ้นสุดแรงเกิด
เลยครับ เก้าอี้จะหักก็ช่างแม่งมัน
“หึหึ..ดิ้นทำไม ดิ้นไปก็ไม่หลุดอยู่ดีเพราะกูใช่เชือกอย่างดี ไม่หลุดง่ายๆ”เสียงของไอ้ตัวเหี้ยที่จับผมมา พวกมันเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผมสามคน ด้านหลังก็มีพวกคนเสื้อดำแต่งตัวเหมือนพวกการ์ดยืนอยู่ประมาณอีกหกคน แต่ละคนตัวหนาอย่างกับหมีควาย
“ไอ้สัด มึงมันดีแต่ลอบกัด!”ผมด่าอย่างไม่เกรงกลัว ไอ้เหี้ยเต้หันไปหัวเราะเยาะผมกับเพื่อนมันแล้วเดินเข้ามาบีบต้นคอผมใช้มือตบแก้มผมแรงๆ
“มึงนี่มันปากดี ไม่เจียมเลยนะ จะตายอยู่ละยังจะปากดีอีก”
“ไอ้สัด!”สิ้นคำผม หมัดลุ่นๆก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของผมอย่างจัง รู้สึกได้ถึงเลือดทันที
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าปากดี มึงกับกูมันคนละชั้น อย่าคิดลองดีไม่เช่นนั้นมึงก็จะเจ็บแบบไม่รู้ตัวแบบนี้!”มันพูดแล้วสวนหมัดเข้ามาที่ท้องผมอีกครั้งเต็มๆ ไอ้นุตัวงอทันทีครับ ตอนนี้ผมกัดฟันแน่น โกรธเหมือนจะเป็นบ้าล่ะ สัญญากับตัวเองในหัวไว้แล้วว่าถ้าหลุดไปได้ ไอ้เหี้ยที่ชกหน้าผมมันไม่หน้าแหกผมไม่เลิกแน่
“ถุย! มึงมันพวกไม่มีสมอง มีกะโหลกไว้ให้ผมมันขึ้นเฉยๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วพี่เบสจะมองมึงหรือไง”ผมเงยหน้าถามอย่างไม่กลัว จ้องตากันจนทะลุออกมาล่ะ
“ไอ้เหี้ย!”แล้วมันก็ซัดเข้ามาที่หน้าผมอีกครั้ง ผมรีบกัดฟันตัวเองดูว่าโยกหรือเปล่า เดี๋ยวฟันหักไม่หล่อ
“มึงคิดว่าแน่มากใช่มั้ย ไอ้สัด ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ้ย!! ไม่มีมึงสักคนเบสก็ต้องกลับมาหากูเหมือนเดิม!”
“ถุยขี้กากเอ้ย!”ผมพ่นน้ำลายใส่หน้ามันอีกครั้งแล้วยกเท้าทีบเข้าที่ช่วงท้องมันจนมันหงายลงไปนอนกับพื้น เพื่อนและการ์ดมันทำท่าจะเข้ามารุมผม แต่ไอ้เหี้ยเสือกห้ามไว้
“ซ่าส์นักใช่มั้ยไอ้สัด อยากตายนักนะมึง แต่ก่อนที่มึงจะตายกูขอระบายหน่อยละกัน!”พูดเสร็จไอ้เหี้ยเต้ก็ใส่หมัดเข้าที่ใบหน้า ลำตัวผมไม่ยั้ง เหมือนมันไม่พอใจแก้มัดผมออกแล้วลากผมให้มายืนตรงกลางวงที่มันกับเพื่อนยืนล้อมผมไว้อยู่ก่อนที่พวกมันจะกระหน่ำตีนใส่ผมอีกครั้ง
“ไอ้สัดนรกเอ้ย!! แม่มึงสอนให้หมาหมู่ใช่มั้ย  ห๊ะ!”เสียงไอ้โรลลี่ผมจำได้ ผมพยายามใช่สติที่มีมองไปทางประตูใหญ่ มากันครบเลยครับ ทั้งพวกเฮีย พวกเพื่อนผม แล้วไหนจะลูกน้องพี่เสืออีก ไอ้โรลลี่เคยบอกหรือยังว่าพี่เสือเป็นลูกของผู้มีอิทธิพล หรือเรียกง่ายๆว่ามาเฟีย
“ใครว่ะแม่ง!”เสียงเพื่อนไอ้เหี้ยเต้ถามทันที ไม่ทันที่จะได้คำตอบหมัดหนักๆจากมือนิ่มๆของพี่เบสก็กระแทกเข้าที่หน้าไอ้เหี้ยเบสอย่างจัง เหมือนเป็นการเปิดพิธีเพราะหลังจากนั้นพวกเพื่อนผมก็วิ่งตรงเข้าหาของเล่นพวกมันทันที เห็นง๊องแง๊ง โง่ๆ งี่เง่า แบบนี้ก็เหอะ แต่เรื่องชกต่อยถือเป็นของโปรดของพวกมันอย่างดี
“ไงพี่ พอไหวมั้ย?”ไอ้เนมกับไอ้มิ้นวิ่งเข้ามาช่วยลากผมออกจากดงตีน ไอ้เนมรีบเอาผ้าขนหนูเย็นมาประคบหน้าผมทันที ผมไม่ตอบนั่งจูนสติของตัวเองสักแปบ ที่ผมโดนเมื่อกี้ถือว่าหนักครับหรืออาจจะหนักมากสำหรับคนที่ไม่เคยโดนยำตีน แต่กับผมที่โดน(เกือบ)ประจำในช่วงม.ต้น กำลังซ่าส์เลย ถือว่าโอเคครั้บยังรู้ว่าควรหลบนิดอะไรหน่อย ถึงไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้พวกมันเอาตีนมากระแทกหน้าผมอย่างจัง
“กับเขาด้วยนะพวกมึง!”ผมพูดกับไอ้สองรัก-ยมแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพวกผมที่ยืนล้อมวงพวกไอ้เหี้ยเต้อยู่ เหมือนพวกเฮียที่มาด้วยไม่ต้องออกแรงเลยสักนิด เรียกว่าคุมเชิงมากกว่า ส่วนการ์ดที่พี่เสือเรียกมาก็จัดการไอ้ยักษ์วัดแจ้งที่ไอ้เหี้ยเต้พามาได้อย่างราบคาบ
“ดูไม่ได้เลยนะไอ้สัด!”ไอ้แชมป์พูดแล้วถอยหลังหลบเพื่อเปิดทางให้ผมเดินเข้าไปดูหน้าไอ้พวกห่าที่บังอาจเอาตีนและมือเหี้ยๆเน่าๆมาโดนใบหน้าของผม
“มึงใช่มั้ยเมื่อกี้ ที่แตะชางโครงกู!”ผมถามหน้าเหี้ยมพร้อมกับแตะเข้าที่ชายโครงของเพื่อนไอ้เต้เข้าอย่างจัง
ล้มตัวงอไปเลยครับ
“ส่วนมึงกล้ามาก ที่มาซัดหน้ากู”ผมทำเหมือนที่ทำกับเพื่อนมันเลย เน้นๆ เอาให้เท่ากันเขาจะได้หาว่าผมไม่ลำเอียง
“ส่วนมึง กล้ามากที่คิดจะเอาพวกมารุมกูแล้วจะฆ่ากูทิ้ง พ่อมึงเป็ฯพระเจ้าหรอสัด ถึงคิดว่าจะทำไรใครเขาได้ง่ายๆอะห๊ะ!”ผมถามเสียงดังพร้อมกับแตะเข้าที่ชายโครงมันสองทีติดกัน
“นุพอ อย่า!”ไอ้นุ่มนิ่มเข้ามาดึงมือผมไว้พร้อมกับส่งสายตาข้อร้องมาให้ ถ้าเป็นทุกครั้งผมคงยอมแต่คราวนี้ผมไม่ยอม ใครที่บังอาจจะหมาหมู่กับผมมันต้องโดนแบบนี้ เหมือนไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะรู้ว่าผมคิดอะไรเลยเดินเข้ามาดึงไอ้นุ่มนิ่มกลับไป ส่วนผมก็หันมามองไอ้เศษสวะตรงหน้าผมต่อ
“มึงโง่มากที่ทำกับกูแบบนี้ มึงเป็นคนทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้เองนะ!”พูดเสร็จผมก็จับมันลุกขึ้นแล้วสวนหมัดเข้าตรงที่ทุกจุดที่มันเคยสร้างไว้บนหน้าผม ทุกตารางนิ้วที่ผมมีแผลไอ้เหี้ยเต้โดนเอาคืนหมด
“เอาเพื่อนมึงกลับไปซะ ถ้ามีสมองมากกว่านี้พวกมึงคงคิดได้ว่าต้องทำยังไง หรือไม่พอใจจะเจอกับกูใหม่อีกครั้งก็ได้ แต่คราวหน้ากูไม่รับรองว่าพวกมึงจะเดินหรือคลานกลับออกไป!”ผมพูดทิ้งท้ายก่อนหันไปดึงมือ
ไอ้นุ่มนิ่มให้เดินตามออกมา ขณะที่เดินระหว่างผมกับไอ้นุ่มนิ่มไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้ยินแค่เสียงไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะที่บ่นว่ายังไม่พอ อยากเอาอีก
“ขอโทษนะ!”ผมพูดขึ้นตอนที่อยู่ในรถ ไอ้นุ่มนิ่มเป็นคนขับแต่รถยังเป็นรถของผมเหมือนเดิม คนอื่นก็แยกย้ายไปขึ้นรถเพราะยังไงก็ต้องไปเจอกันที่บ้านไอ้โรลลี่ก่อนอยู่ดี เพราะพี่โรมกับพี่จุ๊บอยากรู้เรื่องเลยเรียกไปถาม
“เรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องที่ทำเมื่อกี้ไง คงเสียใจมากซินะ ที่นุไม่เป็นแบบที่คิด!”ผมพูดอีก ตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บตามร่างกายขึ้นมานิดๆล่ะ ไม่ได้โดนยำตีนแบบนี้มานาน เหมือนจะปวดหัวอีกแล้วด้วย
“หึหึ..ถ้าจะเสียใจ คงเป็นตัวกูเองมากกว่า เพราะกูทำให้มึงต้องโดนและทำแบบนี้ ถ้าไม่มีกูเรื่องก็คงไม่เกิด ถ้า..อะ”ผมไม่รู้ว่าไอ้นุ่มนิ่มมันจะพูดแบบนี้ออกมาเพื่ออะไร แต่สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือผมไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้นแค่รู้ว่ามันไม่โกรธ ไม่เกลียดผมก็ดีใจจะแย่แล้ว เหนื่อยครับ ทั้งเหนื่อยและเจ็บมากด้วย ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้แล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอหอมๆของมันก่อนที่สติของจะค่อยๆวูบลงที่ละน้อย
“นุ..นุ! นุเป็นอะไร นุ! ตื่นซิ!”รู้แค่ว่าได้ยินไอ้นุ่มนิ่มเรียก แต่ร่างกายผมไม่มีแรงที่จะตอบ ได้ยินมันเรีกยอีกสักพักก่อนที่จะไม่ได้ยินอะไร
“อะ..อืม ที่ไหนว่ะ เจ็บฉิบ!”ผมบ่นเบาๆพร้อมกับนิ่วหน้าเพราะอาการเจ็บตามร่างกายที่เล่นขึ้นมาทันที เมื่อปรับสภาพสายตาผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ที่ไหน โรงพยาบาลครับ ข้างๆผมมีไอ้นุ่มนิ่มนั่งจับมือผมแล้วซบหน้าลงกับเตียงของผม สงสัยจะหลับอยู่ ผมเลยค่อยๆชักมือกลับออกมาเบาๆแต่เหมือนไอ้นุ่มนิ่มมันจะหลับไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะแค่ขยับมือนิดหน่อยมันก็กระดิกตัวตื่นทันที
“ฟื้นแล้ว!! หาหมอนะ เดี๋ยวเรียกหมอให้ หมอ หมออยู่ไหน!!”ผมมองท่าทางลุกลี้ลุกลนของมันแล้วอดหัวเราะไม่ได้จริงๆครับ อะไรจะตื่นตูมขนาดนั้น
“ตื่นเต้นไปได้ ไม่ได้เป็นซะหน่อย ไม่ต้องเรียกหมอหรอก”ผมพูดพร้อมกับยันตัวขึ้นนิดหน่อยแล้วออกแรงล็อกเอวไอ้นุ่มนิ่มดึงมันขึ้นมานั่งบนเตียงกับผมจนได้
“ปากดี ไม่เป็นไรบ้านมึงซิ หลับไปวันนึงเต็มๆเป็นห่วงจะแย่”ผมยิ้มแก้มแตกทันที ก็ประโยคสุกท้ายเมื่อกี้มันเบามากจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ผมที่อยู่ใกล้กับมันมากเลยได้ยินเต็มสองรูหูเลย อยากปล้ำคนจังเลยแม่งอ่อยกูมาตั้งแต่เมื่อคืนวานล่ะ
“จริงอ่ะ..เพิ่งรู้นะเนี่ย ไหนๆมาหอมให้รางวัลคนเก่งหน่อยดิ ยื่นแก้มมา”ผมพูดแซวๆพร้อมกับดึงตัวมันให้เอนลงมาใกล้ๆหน้าผม ผมใช้มือขวาจับท้ายทอยไอ้นุ่มนิ่มแล้วกดจูบลงที่แก้มนุ่มๆของมันเบาๆแต่แช่เอาไว้นานๆเหมือนไม่ได้เจอมาหลายวัน
“คิดถึงจัง”ผมพูดเบาๆที่ข้างหู รู้สึกตัวนิดๆเหมือนกันว่านอนเต็มอิ่มมาก ไม่มีอะไรมารบกวน
“เดี๋ยวแม่จะมาเยี่ยม โดนแน่!”มันพูดขู่ผมปากยื่นปากยาวพร้อมกับเอานิ้วมาเคาะที่หน้าผากผมเบาๆ ผมหมั่นไส้เลยกดหน้ามันลงมากัดปากอีกครั้งด้วยความหมั่นเขี้ยว แปรงฟันแล้วครับไอ้นุ่มนิ่มมันการซื้อแปรงสีฟันมาเตรียมไว้ให้ผมเรียบร้อย
“กลัวที่ไหน ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะลูกสะใภ้แม่นั้นแหละ!”ผมไม่ได้ตั้งใจพูดต่อว่ามันนะ แต่คือยังไงอ่ะ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่ดูเหมือนไอ้นุ่มนิ่มมันจะเข้าใจอีกแบบ เพราะสีหน้าดูแฟบลงทันทีแถวยังมาทำตาน่าสงสารใส่ผมอีก รู้ว่าทำแล้วผมจะใจอ่อนนี่ทำใหญ่เลยนะ
“ขอโทษ!”มันพูดเสียงเบาหวิว ช้อนสายตาขึ้นมามองอย่างน่าสงสารเม้มริมปากตัวเองแน่น มือก็กำชายเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกลัวความผิด ผมดูแล้วยิ้มขึ้นมาทันที มันน่ารักอ่ะ น่ารักมากด้วย
“โอ๋ๆ ไม่ใช่จะว่าสักหน่อย ไม่เศร้านะๆๆ”ผมดึงตัวมันเข้ามากอดจนแน่น มือก็ลูบหัวมันเบาๆแบบปลอบโยน ไหนก็ลูบหัวแล้วเลยลงมาลูบหลังเลยละกัน แต่ก็นะไม่จับนานเลยคิดถึง ผมจึงสอดมือเข้าในเสื้อมันเพื่อให้สัมผัสกับผิวนุ่มๆของมันอย่างแท้จริง นุ่มและเนียนไปไหนคร๊าบ
“แต่ก็จริงหนิ”
“ไม่เอา ไม่พูดครับ เดี๋ยวแม่มาเห็นุ่มนิ่มร้อง นุโดนด่าอีกหาว่านุแกล้ง”ผมพูดดันตัวมันมามองหน้าแล้วยื่นหน้าไปให้จมูกเราสีกันเบาๆ
“รักนะ”ผมจุ๊บที่ริมฝีปากมันเบาๆหนึ่งที
แกร๊ก
“โอ๊ยพี่! โรงพยาบาลนะครับ ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านเกรงใจกันบ้างเหอะ!”เสียงมารพจญของผมดังขึ้น มันเป็นน้องชายผมเอง ไอ้เนยครับ ผมถึงกับถอนหายใจเซ็งๆเพราะหลังจากที่ผมบอกรักไอ้นุ่มนิ่มเมื่อกี้ มันก็เงียบก็นิ่งอยู่สักพักแล้วทำสิ่งที่ผมตกใจนิดๆ ก็มันเข้ามากอดคอผมไว้แล้วจูบผมก่อนทันที ไอ้เราก็นะของมันต้องการแบบนี้อยู่แล้ว เลยซัดกันนัวไปตามสเต็ปเทพและอารมณ์ เสื้อผ้าแทบหลุดถ้าไอ้เนยไม่เข้ามาซะก่อน
“แม่ง!มึงมาไมเนี่ย แม่อ่ะ!”ถามอย่างหัวเสียใช้มือเช็ดขอบปากตัวเองเซ็งๆ ส่วนไอ้นุ่มนิ่มนะหรอวิ่งจู๊ดเข้าไป
ในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยล่ะ
“คุยเพื่อนอยู่หน้าห้อง!”ไอ้เนยตอบ มันถือวิสาสะความหน้าด้านกดเปิดโทรทัศน์อย่างไม่เกรงใจ มันหันมามองหน้าผมนิดหน่อยแล้วหยิบถุงองุ่นแดงทีมันถือติดมือมาด้วยเดินเอามาให้ผม
“ไม่เอาให้กูพรุ่งนี้เลยล่ะ”ผมประชดทันที ไอ้เนมแสยะยิ้มพร้อมกับแบนปากใส่
“ก็ว่าจะไม่ให้แล้วแหละ เพราะดูท่าทางพี่คงได้กินอย่างอื่นที่มันหวานมากกว่าองุ่นที่แม่ซื้อมาแล้ว!”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์ เป็นจังหวะพอดีที่ไอ้นุ่มนิ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ตัวดีของผมตัวแดงแปร๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“แน่นอน แต่มึงเสือกเข้ามาขัด!”ผมชี้หน้าไอ้เนยอย่างคาดโทษ แต่มันไม่สนยักไหล่แล้วหันไปยิ้มกรุ่มกริ่มกับไอ้นุ่มนิ่มของผมแทน
“กินมะ”ผมยื่นลูกองุ่นกลมๆแดงๆไปตรงหน้าไอ้นุ่มนิ่ม มันก็นะอ้าปากรับอย่างดีเพราะตากำลังจ้องรายการในโทรทัศน์อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเห็นมันนั่งหัวเราะกับไอ้เนยมาได้สักพักล่ะ ไม่รู้จะขำไรนักหนา
“อะ แอ่มๆ แอ้มๆ!”ไอ้เนยสำลักครับ สมน้ำหน้ากินไปหัวเราะไปดีนัก หูแดงหมดแล้วครับ แม่ผมนี่ก็อีกคนไม่รู้คุยอะไรกับเพื่อนคนไหน ทำไมถึงยังไม่เข้ามาหาผมอีก
“เป็นอะไรเนย ทำไมสำลักน้ำตาไหลแบบนั้นฮืม”แม่ผมมาแล้วครับ เดินถือปิ่นโตกับข้าวขนาดใหญ่มาเลยครับ ไอ้นุ่มนิ่มกับไอ้เนยเหมือนรู้หน้าที่วิ่งเข้าไปช่วยถือของทันที ไอ้ผมที่เป็นคนไข้ก็สบายครับ
“ไงเรา ซ่าส์นักหรือไง ไปให้พวกยำตีนเอาอะห๊ะ!”แม่หันมาถามผมเสียงเรียบ แต่ผมรู้ครับว่าแม่ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร เพราะแม่รู้ตอนนี้ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบหาเรื่องกับคนไปวันๆ แต่ไอ้นุ่มนิ่มของผมที่กำลังยืนจัดกับข้าวถึงกับหยุดกึกเลยครับ มันคงกลัวว่าแม่จะโกรธผม
“ไม่ใช่ซะหน่อยนุเปล่า พวกเวรพวกนั้นมันมาเรื่องนุก่อน”
“เชื่อได้ใช่มั้ย น่าตาไม่ให้เลย แล้วนี่เป็นไงบ้าง หมอบอกอะไรบ้างหรือยัง หลับไปหนึ่งวันเต็มๆไปอดหลับ
อดนอนมาจากไหนจ๊ะพ่อลูกชาย”แม่เดินมาเข้ากอดผมแล้วจับโยกไปมาแต่ยังมีมาแอบหยิกที่ท้ายทอยผมนิดๆเหมือนสติให้ผมรู้ว่าควรจะมีความคิดให้มากกว่านี้ จะไม่ได้ต้องมีเรื่องกับใครอีก
“ยังเลย ไม่เห็นมีใครเดินเข้ามาสักคน”ผมบอกแล้วหันไปยักคิ้วให้กับไอ้นุ่มนิ่ม ให้มันรู้ว่าไม่มีอะไรแล้วสบายใจได้
แกร๊ก
“สงสัยเป็นหมอ”ไอ้นุ่มนิ่มพูด ทุกสายตาเลยจ้องไปประตูห้อง แต่บุคคลที่เข้ามากลับไม่ใช่หมอที่เป็นพวก
ไอ้โรลลี่แทน ขนมเต็มมือเฮียกับพี่เสือเลย แม่ผมนี่รับไหวกันแทบไม่ทัน
“มาไม”ผมหันไปถามพวกมันเสียงห้วน
“ตื่นหนิ ทำมาเสียงห้วนใส่ พวกกูอุตสาห์หาซื้อแต่ของดีๆมาให้ เสือกปากไม่ดี ไม่ต้องกินแม่งมันล่ะ!”ไอ้จ๊ะครับที่พูด มันทำท่าจะเก็บของกลับ
“โหย ไม่เอาดิ พี่นุปากไม่ดีก็ไม่ต้องกิน แต่เนยไม่พูดเนยไม่ผิดขนมที่ซื้อมาเนยขอนะ”ไอ้น้องเวรกูมันพุ่งหลาวเข้าไปคว้าถุงขนมเป็นที่เรียบร้อยล่ะ ของชอบมันจริงๆขนมอะไรก็ได้ขอให้เป็นขนม หวานๆหน่อยยิ่งดี
“น้อยๆหน่อยไอ้เนย ได้ข่าวกูที่ป่วยไม่ใช่มึง”
“ป่วยจริงหรือสำออยกันแน่!”ไอ้เนยหันมาย้อนทั้งที่ขนมยังเต็มปาก มันเลยโดนแม่หยิกเข้าให้น้ำตาจะไหล
พวกผมก็นั่งคุยนั่งเล่นกับไปเรื่อยครับ กว่าจะไล้พวกมันแต่ละคนไปกันได้ ไอ้เนยนี่แอบเลวมากถึงมากที่สุดเพราะมันตั้งหน้าตั้งตาแซวเรื่องที่มันเห็นผมกับไอ้นุ่มนิ่มจูบกันที่โรงบาล จนไอ้นุ่มนิ่มมันเคืองผมขึ้นมาซะงั้น ทั้งที่ปกติผมก็จูบโชว์มันเป็นประจำ ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยเต้นุ่มนิ่มมันคุยกับพี่บุ๊คเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มันยังนอน
โรงบาลอยู่เลย
“ไปไหนอ่ะ”ผมดึงมือไอ้นุ่มนิ่มไว้เพราะมันกำลังเดินไปไหนก็ไม่รู้ หลังจากกลับกันไปหมดจนเหลือแค่ผมกับไอ้นุ่มนิ่ม มันก็จัดการเข้าไปอาบน้ำจัดการตัวเองให้สดชื่น
“ก็นอนไง มึงก็นอนได้เล่า ดึกแล้ว!”
“ไม่เอาอ่ะ นอนไม่หลับ”ผมดึงตัวเข้ามาใกล้ๆจนใบหน้าเราชิดกัน ผมเลยแลบลิ้นที่ใบหูมันเบาๆรู้สึกได้ว่ามันขนลุกขึ้นมาทันที
“อือ ไม่เอา นอนๆเดี๋ยวก็หลับ”
“ไม่หลับแน่ ถ้าน้ำยังไม่ออกแบบนี้ นุ่มนิ่มทำให้นุหน่อยดิ มันหลายวันแล้วนะ”ผมพูดเสียงอ้อนๆพร้อมกับขบแก้มมันเล่นเบาๆอย่างยั่วๆ
“มึงอย่าหื่นดิ..โรงบาลนะเว้ย”
“แล้วไง ไม่มีกล้องติดในห้องซะหน่อย นะนุ่นนิ่มนะ ทำให้หน่อยๆ”อ้อนครับ งานนี้ทั้งอ้อนทั้งตื้อไม่ยอมกันบ้างก็ให้มันรู้กันไป
“นิดเดียวนะเว้ย ถ้ายังไม่หลับก็เรื่องของมึง!”มันด่าอายๆแล้วค่อยขยับตัวไปนั่งอยู่ที่ปลายเท้าผม ไม่บ่อยนักหรอกครับที่ผมจะขอให้มันแบบนี้ให้
“จูบทักทายมันหน่อยครับ”ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนให้มันนิดหน่อย ไอ้นุ่มนิ่มมองหน้าผมค้อนๆใช้มือทุบมาที่หน้าท้องผมอย่างแรงไม่จุกครับแต่เจ็บเพราะรอยช้ำยังมีอยู่ ไอ้นุ่มนิ่มประคองน้องชายผมขึ้นมาแล้วจูบลงเบาๆตามที่ผมบอก หลังจากนั้นก็เป็นไปตามสเต็ปครับ ผมแตกคาปากมันเต็มๆแต่ไม่มีสำลักให้ที่นอนต้องเปื้อนครับไอ้นุ่มนิ่มมันรับน้ำของผมแบบนี้ออกบ่อย
“นอนได้แล้วไอ้หื่น จ้องหน้าอยู่ได้!”มันแหวใส่อายๆ ผมยิ้มยื่นหน้าไปจูบหน้าผากมันอีกครั้ง หลังจากที่ไอ้นุ่มนิ่มมันจัดการกับผมเสร็จมันก็เดินเข้าไปห้องล้างหน้าล้างปากอีกครั้งแล้วเดินมานอนกับผมบนที่นอนคนไข้
“ก็ชอบมองอ่ะ จ้องนิดจ้องไม่ได้ไง หวงเหรอ”
“เออ หวงไม่ต้องมาจ้องปิดตาไปเลย”ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอามือมาปิดตาผมไว้อีก ไอ้นุก็ได้ทีรวบข้อมือไอ้นุ่มนิ่มไว้กับหน้าแล้วจูบแรงๆเร็วๆลงที่ฝ่ามือนิ่มๆของมัน
“ถ้าวันนึงเราไม่ได้เป็นแฟนกันนุ่มนิ่มจะเป็นยังไง อยู่ได้มั้ย?”ผมถามออกมาลอยๆอย่างไม่ต้องการคำตอบ
เคยคิดนะคิดออกบ่อยด้วย แต่คำตอบที่ได้มาเหมือนกันทุกครั้ง แม้จะอยู่ไม่ได้แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ถ้าวันนึงเราเกิดไม่รักกันขึ้นมาจริงๆ
“ถามทำไม!”เสียงแข็งไปไหนที่รัก
“ถามเล่นๆไม่เห็นต้องเสียงแข็งเลย”
“แล้วถามทำไมล่ะ หรือยังไง มึงไปเจอคนอื่นที่ชอบมากกว่ากูใช่มั้ยล่ะ!!”เริ่มไปไกลแล้วที่รัก ทั้งสีหน้าและท่าทาง ผมไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อยแค่ถามออกมาเฉยๆ
“ออกทะเลไปนู้นแล้วครับ นุแค่ถามเฉยๆไม่ได้คิดจริงจัง และอีกอย่างนุไม่เจอใครที่ถูกใจมากกว่านุ่มนิ่มด้วย”ผมพูดบอก ไอ้นุ่มนิ่มไม่พูดอะไรแต่จ้องหน้าผมหน้างอมันเปลี่ยนจากกอดเอวผมมากอดคอผมแทนพร้อมกับซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
“ไม่ให้หรอก”มันพูดเสียงอู้อี้ที่คอ แต่คำพูดนี้มันทำให้ผมยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว
“ไม่ให้ก็ไม่ให้ครับ ไม่ไปทั้งนั้นแหละ รักเด็กแถวนี้มันไปแล้วนี่ รักมากด้วยจะทิ้งไปได้ไง”
“อื้อ!”ไอ้นุ่มนิ่มส่งเสียงแค่นั้นพร้อมกับกอดคอผมให้แน่นขึ้น ผมยิ้มอีกครั้งกับท่าทางของมันก่อนจัดท่านอนให้ดีแล้วหลับลงอย่างมีความสุข
ตอนที่ 92
“โรลลี่ไอ้เด็กโค้กอะไรนั่นยังตามจีบเราอยู่หรือเปล่า?”ไอ้มี่ถามขึ้นระหว่างที่นั่งกินข้าวกันสองคนในครัวบ้านมัน งานกีฬาสีโรงเรียนเพิ่งจบไปเมื่อวานกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเล่นเอาเหนื่อย กลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำแล้วนอนเลยพอตอนเช้าไอ้มี่ก็มารับลากกูมานั่งกินข้าวกับมันที่บ้าน
“ไม่อ่ะ มันไม่ได้กูจีบตั้งแต่แรกอยู่แล้วหนิ”บอกปัดไปก่อนดีที่สุด
“แน่ใจ”เสียงสูงไปมั้ยไอ้หัวหมา ทำหน้าล้อเลียนเหมือนไม่เชื่อ
“ก็เออดิ อีกอย่างไอ้โค้กมันก็เป็นน้องรหัสกูจะให้ไม่คุยกันเลยก็เป็นไปไม่ได้ เหมือนมึงกับพี่รหัสมึงไง”กูบอก เพราะหลังจากไอ้โค้กเจอเสียงสดไปวันนั้นเหมือนมันจะซอฟๆลงมาก แต่ก็ยังเข้ามากวนตีน มาหยอดๆเหมือนเดิม แต่ไม่ได้หนักเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างกูว่าไอ้โค้กมันก็แค่ถูกใจกูช่วงแรกๆเหมือนทำให้เป็นสีสันของชีวิตมากกว่าหลังๆคงเริ่มปลง เพราะถ้ามันคิดจะจีบกูต่อจริงๆมันคงทำไม่ยากแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะบริวาร
ไอ้มี่แม่งเยอะเกินไหนจะไอ้สองรัก-ยมอีก ไอ้มิ้นนี่ก็มาหากูที่โรงเรียนเกือบทุกวัน
“ก็รู้แค่ถามดูเผื่อเด็กมันยังไม่เข้าใจจะได้เข้าไปสั่งสอนหน่อย”ไอ้มี่พูดหน้านิ่ง
“อย่านะมึง น้องกูนะ กูให้ไอ้พี่ฝิ่นเล่นมึงแน่”กูรีบออกตัวปกป้องทันที ถึงไอ้โค้กมันจะกวนๆไปบ้างแต่มันก็เป็นคนที่เพิ่งพาได้ดีเลย
“รักจังนะ”
“ประชดทำไม”กูถามกลับแบบเซ็งๆคือคบกันมาขนาดนี้ ทะเลาะกันมากี่รอบมันก็น่าจะรู้ได้แล้วนะว่ากูเป็นคนยังไง ประชดมากๆเดี๋ยวกูก็ขอทำแบบที่พูดแม่งเลย สะใจดี
“เปล่าซะหน่อย”เสียงเริ่มอ่อนลง คงรู้ว่ากำลังทำให้กูโมโห กูยิ่งเหนื่อยจากการเก็บกวาดของเมื่อวานอยู่
“เออๆขอร้องอย่าเพิ่งชวนทะเลาะ กูยังไม่พร้อม ง่วงมากอ่ะตอนนี้มึงไปลากกูมาตั้งแต่เช้า”กูบ่นนิดหน่อยแล้วเดินเอาจานไปล้าง ตานี่จะหลับอยู่แล้ว
“ไหวป่ะเนี่ย”ไอ้มี่เข้ามาแย่งจานจากมือกูไปล้างเอง กูพยักหน้าส่งๆเดินมาฟุบหน้าลงกับโต๊ะกินข้าวรอไอ้มี่จัดการให้เสร็จ
“ง่วง”กูลากเสียงยาน
“ก็จะพาไปนอนไง ลืมตาดิ หลับตาแบบนี้จะมองทางเห็นมั้ยล่ะ?”มันพูดพร้อมกับเอามือมาตบแก้มกูให้ตื่น แต่กูปัดมือออกแล้วกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ๆแล้วยกมือขึ้นกอดคอมันไว้หลวมๆ เอาขาตะกายๆเหมือนแมวเวลาจะขอให้อุ้ม
“มึงอุ้ม!”ไม่ต้องอธิบายให้มากความเป็นไปตามที่ใจกูต้องการ หลับสบายเลยแม่งตื่นมาอีกทีก็บ่ายสามพอดี
ท้องเริ่มหิว ในห้องตอนนี้ไม่มีใครอยู่ไอเจ้าของห้องก็ไม่รู้ไปไหน
“ไปไหนว่ะ”กูบ่นกับตัวเองแบบมึนๆยังตื่นไม่ค่อยดีเท่าไร เดินหาไอ้มี่รอบบ้านก็ไม่มีใครอยู่สักคน เมื่อเช้ามาบ้านก็เงียบ
ครืด ครืด
“ไรมึง”กูรับสายไอ้โค้ก กูเห็นมันโทรมาตั้งแต่สิบเอ็ดโมงล่ะแต่ตอนนั้นกูคงนอนอยู่เลยไม่ได้ยินเสียง
“พี่อยู่ไหนเนี่ย ทำไมไม่รับสาย!”เสียงมันแบบว่าหงุดหงิดมากอ่ะ
“ก็รับแล้วนี่ไง มึงมีไรว่ะ”กูถามพลางก็เดินเข้าไปหาของกินในครัวหน่อย เปิดตู้เย็นหยิบช็อกโกแลตของไอ้จ๊ะออกมากินก่อน
“คืนพรุ่งนี้ พี่โจ้บอกกว่าจะเลี้ยงนักกีฬา”มันบอก ไอ้พี่โจ้นี่เป็นรุ่นพี่ปีที่แล้ว ปีนี่มันมาช่วยเทรนพวกกูนิดหน่อย ใจป๊าโครตอ่ะเป็นเพื่อนกับไอ้พี่ฝิ่น
“เอาดิ กีโมง ที่ไหนว่ามา”
“………….”แล้วมันก็บอกชื่อร้านกับเวลาที่จะไป กูก็ตอบตกลงของฟรีซะอย่างชอบอยู่แล้ว คุยโทรศัพท์กับ
ไอ้โค้กสักแปบกูได้ยินเสียงรถเลยเดินออกไปดู เป็นรถไอ้มี่ ตามหลังมาติดๆก็รถพี่จุ๊บ
“แค่นี่นะเว้ย ค่อยเจอกัน!”กูพูดแล้วกดตัดสายทันที เดินมาแอบดูมันที่หน้าต่างบานเล็ก ใครว่ะทำไมพี่จุ๊บต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้นด้วย
“เฮ้ย!”กูร้องเสียงหลงทันที แม่ไอ้มี่นี่หว่า มากันครบเลย พ่อมันก็มาด้วย ทำไมไอ้มี่ไม่บอกกูก่อนว่ะ อะไรวะเนี่ยแล้วกูจะทำไงดีว่ะเนี่ย กูจิตตกไปล่ะวิ่งขึ้นมาบนห้องไอ้มี่ทันที เปลี่ยนชุดที่ใส่อยู่ให้เป็นชุดกู เดินกัดฟันไปมาทั่วห้อง เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
“โรลลี่ครับ”กูตกใจรีบหันไปทันที เจอไอ้มี่มายืนหน้าหล่ออยู่ตรงหน้า
“แม่มึงมา”กูพูดเสียงอ่อย กูทั้งเกร็ง ทั้งกลัว ตีรวนมั่วไปหมด
“ครับ ไม่ต้องกลัวนะ”มันเดินเข้ามากอดกูแล้วพูดปลอบ ความรู้สึกดีขึ้นมานิดแต่ก็ยังกลัวเหมือนเดิมคือไงอ่ะ
กูไม่เคยคุยกับแม่ไอ้มี่เลยสักครั้ง กูไม่รู้ว่าแม่มันจะรับได้กับเรื่องของกูกับไอ้มี่หรือเปล่า
“กินข้าวหรือยัง”มันถามขึ้นหลังจากเงียบกันมานาน กูสั่นหัวหน่อยๆ
“งั้นลงไปกินข้าวกันนะ ไม่ต้องกลัวพี่อยู่ทั้งคน เดี๋ยวไอ้จ๊ะก็มา”มันบอก กูส่งยิ้มแหยะๆไปให้ ไอ้มี่ก้มมาหอมแก้มกูอีกครั้งแล้วจูงมือกูลงมาด้านล่าง
“โห่พ่อ จุ๊บไม่เอา ไม่อยากไป!”เสียงพี่จุ๊บดังลั่นอย่างหงุดหงิด กูที่กำลังเดินลงมาสะดุ้งโหย่งทันที
“มึงไม่เอาแล้วใครจะเอา!”เสียงพ่อมัน
“ไอ้จิมมี่ดิ เรื่องไรล่ะ ไม่เอาหรอกให้ไปอยู่นู้น!”
“ทำไมไม่อยากไป เป็นอะไร ไม่ต้องพูดมากมึงเป็นพี่คนโต กูตายไปแล้วใครจะดูแลต่อ จะขายหรือไงห๊ะ!”
“ไม่ใช่อย่างงั้นซะหน่อย แต่จุ๊บยังเรียนไม่จบอีกอย่างก็..”พี่จุ๊บเงียบไม่พูดต่อ กูก็นิ่งไม่เดินต่อ เริ่มไม่กล้าขึ้นมาทันที
“ก็อะไร กูแค่ให้มึงไปดูงานแค่สามเดือน ไม่ได้ให้ไปอยู่ตลอดชีวิต!”
“นานนะพ่อ พ่อไม่เข้าใจหรอกเวลาห่างเมียนานๆมันทรมานขนาดไหน ลองไหมล่ะให้แม่อยู่ไทยแล้วพ่อก็อยู่นู้นคนเดียว!”
เปรี๊ยะ! เต็มๆกบาล หั่วสั่นกันเลยทีเดียว
“นี่มึงย้อนกูหรอ”พ่อมันถามหัวเสียยกมือขึ้นจะตบหัวพี่แกอีกครั้ง แต่พี่จุ๊บไวกว่าดึงมือแม่มันเข้ามาบังตัวไว้
พ่อไอ้มี่เลยไม่กล้าตี
“เอาหน่าคุณก็ โวยวายทำไม ลูกมันไม่อยากไปตอนนี้ก็ปล่อยไปก่อน อีกอย่างมันก็ยังไม่เรียนจบ!”แม่ไอ้มี่ช่วยพูดอีกคน พ่อมันเหมือนไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าขัด
“แล้วนี่น้องไปไหน?”พ่อมันถาม กูสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง บีบมือไอ้มี่แน่น ยังไม่กล้าเดินออกไปเจอ
“น้องไหนอ่ะ?”
“แล้วมึงมี่น้องกี่คนล่ะ”
“ใครจะไปรู้ พ่ออาจจะแอบไปน้องเพิ่มให้จุ๊บก็ได้!”
“ไอ้จุ๊บ!”เสียงพ่อดังขึ้นอีกครั้ง
“จิมมี่ ลงมาดิ!”เสียงพี่จุ๊บตะโกนเรียก กูกับมี่มองหน้ากันนิดหน่อยมันยิ้มเหมือนให้กำลังใจกู
“สบายๆ”มันบอกก่อนเดินจูงมือก็ลงมาด้านล่าง กูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กเท่ามดขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเหอะกูเกร็งจะตายห่าล่ะ
“สวัสดีครับ”กูยกมือขึ้นไหว้ท่านทั่งสองคน เกิดมาเสือกเป็นคนเข้ากับผู้ใหญ่ยากอีก
“หน้าคุ้นๆใช่โรลลี่เพื่อนน้องจ๊ะหรือเปล่า”แม่มันถาม กูยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
“แล้วมึงไปเอาลูกเขามาได้ไงเนี่ย แม่มันไม่ว่า”พ่อไอ้มี่ถาม กูเงยหน้าหันไปมองหน้าไอ้มี่งงๆพ่อมันพูดเหมือนรู้จักแม่กูยังไงยังงั้น
“น้ารินรู้ มี่ไม่ใช่พ่อซะหน่อยที่ชอบฉุด!”ให้ตายเหอะลูกชายบ้านนี่แม่งกวนตีนกันดีเหลือเกิน ถ้ากูเป็นพ่อมันนะกูคงประสาทแดก
“พวกมึงนี่พอกันเลยนะสมเป็นพี่น้องกันจริงๆ แล้วแม่เราล่ะเป็นยังไงบ้าง”พ่อมันหันมาถามกูหลังจากลงมือกับลูกตัวเองคนละที
“สบายดีครับ”กูตอบยิ้มๆ
“คงจริง ว่าจะชวนมากินข้าวด้วยกันหน่อย ไม่รู้จะบ้าเหมือนเดิมไหม?”พ่อมันตอบยิ้มๆเลยโดนแม่มันตีเข้าที่ไหล่หนึ่งที ส่วนกูได้แต่ยืนยิ้มอย่างเดียว ใจยังเต้นแรงอยู่เลย
“คุณก็ ไม่ต้องตกใจนะจ่ะ พ่อกับแม่หนูเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน”แม่พูด
“สงสารน้ารินเนาะ มีเพื่อนแบบพ่อ”พี่จุ๊บพูด พ่อเลยเตะเข้าที่ขาอย่างแรงดังปักเลย ตัวงอเลยดิ กูกับไอ้มี่ยืนขำ
“แม่!”เสียงดังมากกว่าสิบแปดหลอด มันดังมาจากด้านนอก
“คิดถึง ทำไมมาไม่บอกก่อนล่ะจ๊ะจะได้ไปรับ”ไอ้จ๊ะวิ่งเข้ามากอดแม่มันพร้อมกับหอมแก้มแม่มันด้วยความ
คิดถึง
“จ๊ะจะได้ไปรับ อ้วก!”พี่จุ๊บกับไอ้มี่พร้อมใจกันล้อเลียน ไอ้จ๊ะหันมาแบนให้พี่มันสองคนแล้วหันกลับไปอ้อนแม่มันต่อ สักพักไอ้โรมก็เดินถือของตามเข้ามา
“ไปไหนมาว่ะ”พี่จุ๊บถาม ไอ้โรมไม่ตอบแต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่แล้วหันมายักคิ้วให้แบบกวนตีน
“สวัสดีครับอา เห็นแม่บ่นถึงอยู่พอดีเลย”ไอ้โรมพูด ไอ้กูที่ไม่ค่อยรู้เรื่องก็ยืนเงียบดิจะให้พูดอะไรอ่ะ ไอ้โรมกับแม่ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นเพื่อนกับพ่อไอ้มี่มาก่อน ไอ้มี่เองก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟัง
“แม่มึงก็บ่นถึงกูตลอดแหละ นี่มันรู้หรือยังว่ากูถึงบ้านแล้วลงทุนโทรไปหากูถึงที่นู้นบอกให้ซื้อของมาให้ด้วย”พ่อไอ้มี่พูดเซ็งๆ ถ้าดูจากการพูดกูนึกว่าเป็นมาเฟียคุมบ่อนมากกว่านักธุรกิจส่งออกอีกนะ แว๊นส์ไปไหน
“รู้แล้วครับ แม่บอกว่าเดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จแล้วจะมาหา”
“อ่อๆ เออ ไปคุณขึ้นห้อง ผมง่วงจะตายหล่ะเดินทางมาเหนื่อย”พ่อไอ้มี่พูดพร้อมกับดึงมือแม่มันเดินขึ้นห้องผ่านหน้าพวกกูไปแบบชิวๆ
“เพลาๆบ้างเหอะพ่อ แก่แล้ว!”พี่จุ๊บตะโกนแซวตามหลังไปเลยโดนอะไรก็ไม่รู้เขวี้ยงกลับมา
“ไงมึงหน้าซีดเลยนะ”ไอ้จ๊ะเข้ามาคลุกวงในกูทันที
“ห่า กูตกใจดิอยู่ดีๆแม่กับพ่อมึงก็กลับมา ดีนะกูพอมีสติอยู่บ้าง”
“เหรอ แต่เมื่อกี้ที่พี่เห็นนี่หน้าซีด มือสั่นเลยนะ”ไอ้มี่แซวกูหันไปค้อนใส่ทันที
“พ่อกับแม่มึงรู้เรื่องนี้นานแล้วหรอ”กูหันไปถามไอ้มี่ คนอื่นแยกย้ายกันไปคุ้ยของ ไอ้จ๊ะกับพี่จุ๊บกำลังยืนแย่งเสื้อผ้ากันอยู่ โดยมีไอ้โรมนั่งเป็นแนวร่วมให้เมียมัน
“คงงั้น เพราะถ้าน้ารินรู้พ่อพี่ก็ต้องรู้”มันบอก
“ขนาดนั้นเลย ตกลงเขาเป็นเพื่อนเก่ากันหรือแฟนเก่ากันว่ะ ทำไมสนิทกันมากขนาดนั้น”กูถามหน้าซื่อๆเลย
“หึหึ อยากรู้ก็ถามดิ แต่ที่พี่รู้อ่ะพ่อกับน้ารินสนิทกันมากโคตรอ่ะ แม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนสองคนนี้เหมือน
ปาท๋องโก๋กันเลยอ่ะเจอพ่อที่ไหนต้องเห็นน้ารินที่นั่น”
“แล้วแม่มึงไม่หึงเลยหรอว่ะ”กูถามอีก คือไงอ่ะสำหรับกูเพื่อนผู้หญิงที่กูสนิทด้วยก็มีไอ้ฟ้าคนเดียวแต่ก็ไม่สนิทกันขนาดตัวติดเหมือนดูโอขนาดนั้นไง
“แล้วถ้าเป็นโรลลี่อ่ะ ถ้าพี่มีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิง โรลลี่จะหึงมั้ย?”มันถามหน้าเจ้าเล่ห์
“หึงไมอ่ะ เพื่อนนะเว้ย”
“ก็คิดได้นี่หว่า ผู้หญิงกับผู้ชายไม่จำเป็นจะต้องเป็นแฟนกันเสมอไปก็ได้ เป็นเพื่อนซี้กันตั้งเยอะแยะไป”
“มึงหลอกด่านี่หว่า”
“เปล่าซะหน่อย ใครจะกล้ารักจะตาย เนาะ”มันพูดแล้วหอมแก้มกูแรงๆหนึ่งที ไอ้กูก็นะโดนพูดแบบนี้เข้าหน่อยทำเป็นพูดไม่ออก เมื่อกี้กะว่าจะด่ากลับซักหน่อย
โครก ท้องกูร้องไอ้สัดยิ่งอายเข้าไปอีก ไอ้มี่มันยิ้มและหัวเราะกูทันที
“พี่หิวข้าว!”เสียงน้องชายสุดที่รักมันตะโกนขึ้น ในมือมันนี่หอบขนมไว้เพียบ
“เออๆงั้นรอแปบ ในมืออ่ะอย่าให้มันมากนัก ตัวมึงบวมขึ้นอ่ะรู้บ้างมั้ย?”ไอ้มี่เดินไปแย้งขนมจากอกไอ้จ๊ะแล้วโยนลงมาบนตักกู ส่วนไอ้จ๊ะพอโดนทักเรื่องตัวบวมก็หน้าบึ้งเดินกระแทกเท้ามาหาไอ้โรมที่นั่งหัวเราะอยู่บนโซฟาข้างกู
“เพราะพี่คนเดียวเลย”ไอ้จ๊ะพูดงุงงิงตรงหน้าไอ้โรม
“อ้าว!ไหงมาโทษพี่ละครับ พี่ไปเกี่ยวไรด้วย”
“ไม่รู้แหละ อ้วนเลยไอ้มี่ทักแสดงว่าอ้วนขึ้นมาก ไม่เอาอ่ะ!”มันเริ่มโวยวายหนักขึ้นเรื่อยๆ จริงๆกูว่าก็ไม่อ้วนหรือบวมขึ้นอะไรมากมาย แค่มันดูมีน้ำมีนวลขึ้นมากกว่าเดิม
“งั้นจะให้พี่ทำไง ไม่ต้องกินเยอะดิ จะได้ไม่อ้วน”ไอ้โรมพูดขำๆ กูยังขำกับสีหน้าไอ้จ๊ะตอนนี้เลย
“ก็ไม่ต้องไปพาไปกินดิ!”มันเถียงสูง
“โฮ๊ะ!..จุ๊บมึงดูน้องมึงดิ มันเป็นคนรบเร้ากูให้พากินตลอด แต่พออ้วนขึ้นมาก็หาว่ากูทำให้อ้วน มึงดูน้องมึงนะเลี้ยงกันไงว่ะ”
“ลูกคนเล็กก็งี้แหละ นิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ไร้สาระ ไม่ได้ดั้งใจก็ร้อง แย่ๆ”พี่จุ๊บพูด กูสะอึกทันทีเลยแม่งเหมือน
ไอ้โรมจะพอใจในคำตอบเพราะแม่งถึงกับลุกขึ้นไปแท็คมือกันเลยทีเดียว
“โดนกูมากเลยไอ้เพื่อนรัก นี่แหละนิยามลูกคนเล็ก”
“กูว่าแม่งปัญญาอ่อนทั้งคู่ มึงว่าป่ะ?”ไอ้จ๊ะพูดหันมามองหน้ากูแบบหาคำตอบ
“คิดเหมือนกูเลย ไร้สาระ”กูส่ายหัวหน่ายๆลุกขึ้นเดินมาหาไอ้มี่ในครัวดีกว่า น่าสงสารไอ้มี่เนาะมันเป็นลูกคนกลางเหมือนทุกสิ่งโดนที่มันเหมาะ ฮ่าๆ
“กินรองท้องไปก่อนนะ อีกสักพักใหญ่เลยกว่าจะเสร็จ”มันเดินไปหยิบไอศกรีมพร้อมท็อปปิ้งทั้งหลายมาวางตรงหน้ากู ให้กินเล่นไปก่อน
“ให้ช่วยไหม?”กูถาม ดูจากของที่มันจะทำแล้วน่าจะหลายอย่างเลย
“เหอะๆ ไม่ต้องครับ โรลลี่นั่งกินสบายๆก็พอแล้วครับ”
“ชิ! งั้นทำไปคนเดียวเลยไป!”ไอ้มี่ก็ไม่พูดอะไรแค่หัวเราะนิดหน่อยแล้วหันไปสนใจรายการอาหารทั้งหลายแหล่ อย่างรู้กันวันนี้พ่อกับแม่มันเพิ่งกลับมาเขาเลยมีการสังสรรค์เพื่อนเก่าๆกันนิดๆหน่อย งานหนักเลยตกมา
ที่ที่รักกูไอ้โรมกับพี่จุ๊บเตรียมพื้นที่อยู่ด้านนอก ไอ้จ๊ะก็เข้ามาช่วยบ้างกวนบ้าง สักพักแม่มันก็ลงมาช่วยไอ้มี่
“คนนี้ใช่มั้ยที่ทำให้เราไม่ไปอยู่กับแม่ที่นู้นอ่ะ ฮืม!”แม่มันถามขึ้นโต้งๆกูที่กำลังหั่นไส้กรอกอยู่ถึงกับชะงัก
ตามองตากันทันที
“ครับ”ไอ้มี่ตอบเสียงหนักแน่นเดินมายืนข้างๆกูซึ้งก็ตรงข้ามกับแม่มันพอดี
“คบกันมานานหรือยังจ๊ะ?”คราวนี้แม่มันเปลี่ยนมาถามกูบ้าง
“ปีกว่าแล้วครับ”กูตอบ
“นานนะเนี่ย ลูกชายแม่คบแฟนนานๆก็เป็นด้วย”แม่มันพูดยิ้มๆ
“แม่อ่ะ มี่ออกจะรักจริง รักนะเนี่ยคนเนี๊ยะ รักมากด้วย”ไอ้มี่พูดพร้อมกับโอบไหล่กูแน่น
“ครับๆรู้แล้วครับ ว่าคนนี้ลูกแม่รักจริง เพราะถ้าไม่รักจริงคงไม่ให้ขึ้นห้อง”แม่พูดพร้อมกับหันมาส่งยิ้มหวานๆมาให้กู
“ฮ่าๆแม่รู้ แม่ถามน้องมันบ้างดิ ว่าน้องมันรักมี่จริงหรือเปล่า นะแม่นะแม่ถามให้มี่หน่อย น้องมันเหมือนไม่รักมี่เลยอ่ะ”ไม่พูดเปล่ามันเดินเข้าไปกอดแขนแม่มันทำหน้าตาน่าสงสาร แต่สำหรับกูดูแล้วมันน่าเอาตีนยันหน้ามากกว่าอ่ะ แม่มันนี่ยิ้มร่ากับความเจ้าเล่ห์ของตัวเองทันที
“เหลือเกินจริงๆนะเรา ลูกบ้านนี้เชื้อพ่อแรงจริงๆ”แม่มันพูดแบบปลงๆแต่กูที่กำลังปลงตกกับความหน้าด้านบวกเจ้าเล่ห์ของไอ้มี่มัน
“อะไรอ่ะ ก็มี่อยากรู้จริงๆหนิ เวลามี่ถามทีไรน้องไม่ยอมตอบตลอดเลย แม่ถามให้มี่หน่อยเร็ว!”กูเริ่มก้มหน้า ไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหน หยิบจับอะไรมั่วไปหมด
“ว่าไงครับ ไอ้เด็กโข่งข้างๆแม่มันอยากรู้ โรลลี่ช่วยตอบหน่อยครับว่ารักไหม?”กูยืนนิ่งสักแปบก่อนค่อยๆพยักหน้าช้าๆ หน้าร้อนหมดแล้วไอ้เวรเอ้ย!
“อะไรแม่ อยู่ดีๆก็พยักหน้าใส่ มี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย!”ไอ้มี่โวยวายนิดๆเมื่อเห็นว่ากูไม่ยอมทำในสิ่งที่มันต้องการ เลยโดนแม่มันหยิกให้เข้าที่เอว
“น้อยๆหน่อยนะเรา ได้ทีเอาใหญ่!”
“ก็เรื่องจริงอ่ะ มี่ไม่รู้เรื่องหนิ สงสัยเขาคงไม่รักมี่จริงๆหรอกมั้งเพราะแค่นี้ก็ไม่ยอมพูด”แม่งมึงทำเสียงได้น่าสงสารมากอ่ะ สะบัดคำเหมือนงอนๆ
“รักครับ”กูพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้ไอ้มี่มันงอนหนักมากกว่านี้ แค่เรื่องไอ้โค้กแม่งเคืองๆกูอยู่เนืองๆล่ะ
“อะไรนะ”มันพูดพร้อมกับเดินมายืนเบียดข้างๆกู แม่มันหัวเราะในคอทันที
“ก็บอกว่ารักไง หูแตกเหรอ!”กูตะโกนใส่หน้าไอ้มี่อย่างจังข่มอารมณ์ความอายของตัวเอง ลำพังอยู่กันสองคนกูก็แม่งเขินจะแย่ล่ะ นี่มี่แม่มันเพิ่มเข้ามาอีก
“ฮ่าๆ แม่! ได้ยินป่ะ เมื่อกี้น้องมันบอกว่ารักมี่ด้วยแหละ น่ารักว่ะแม่ง!”
“ถ้าจะเป็นเอามากนะเราอ่ะ โรลลี่คงเหนื่อยหน่อยมีแฟนปัญญาอ่อน รีบๆไปทำให้เสร็จเลยเดี๋ยวพ่อแกลงมาก็มาบ่นว่าหิวอีกรายนั้นนี่หนักกว่าเอาลูกสามคนมารวมกันซะอีก”แม่บ่นแบบปลงๆก่อนยกจานขนมที่เสร็จแล้วบางส่วนออกไปวางที่โต๊ะหน้าบ้าน
“รักนะ”แม่เดินออกพ้นประตูครัวปุ๊บไอ้มี่ก็วิ่งเข้ามากัดปากกูทันที ไอ้กูก็ยืนตกใจเพราะมันรวดเร็วทันใจกูมากอ่ะ
“ถ้าปลาไหม้กูจะบอกแม่ว่ามึงละเลยหน้าที่ มายืนดูดปากกับแฟนโดยไม่สนใจปลาในกระทะ”กำลังเข้าได้เข้าเข็มเลย แต่ก็หยุดชะงักเพราะเสียงอันไม่พรึงประสงค์ ไอ้มี่ทำหน้าหงุดหงิดทันที
“แม่ง! ขัดทำไมเนี่ย อยากก็เรียกเมียมาดิ ระรานคนอื่นไปทั่ว รู้หรอกหน่ากูกะเวลาไว้แล้ว!”ไอ้มี่พูดเซ็งๆพร้อมดึงเอวกูเข้าไปกอดเพื่อปกปิดใบหน้าที่กำลังแดงกล่ำของกูอยู่ตอนนี้
“ไอ้เวรแทงใจดำกูไอ้สัด แม่ให้เข้ามาเอาของที่เหลือ”พี่จุ๊บพูดแบบเซ็งๆพอกัน
“เนี่ย รีบๆหยิบแล้วออกไปเลย!”ไอ้มี่ใช้มือขวาที่ว่างเลือนจานของกินที่เสร็จแล้วไปให้ ส่วนกูก็ยังยืนกอดคอมันอยู่โดยมีแขนซ้ายของไอ้มี่กอดเอวไว้ พอพี่จุ๊บออกไปกูกับมันก็ยืนกอดคอกันอยู่สักพัก
“ปลาสุกแล้ว!”กูพูดเพราะปลาในกระทะเริ่มเหลืองทองเหมือนจะสุกจริงๆแล้ว ไอ้มี่หัวเราะนิดหน่อยก่อนปล่อยกูให้เป็นอิสระแล้วเดินไปจัดการปลาในกระทะ ส่วนกูก็หยิบมีดขึ้นมาหันไส้กรอกที่หันข้างไว้ให้เสร็จ

kamaji

ขอบคุนคราบ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ{:sm-52:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

hiroshi111

ขอบคุณครับ

sshheeeepp

อย่างแจ่มเลย

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ผ่านพ่อกะแม่สามีละนะลี่

Soyu

ขอบคุณนะครับ