รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 99- 100 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ต่อเลยนะครับที่รักทบยอดทั้งหมดนุคิดมาให้แล้วสองอาทิตย์แปดยก เบาๆครับที่รัก”พูดเสร็จผมก็ใช้ขาผมแยกขาไอ้นุ่มนิ่มให้อ้ากว้างแล้วทุกอย่างรีรันกลับเหมือนเดิมแต่เปลี่ยนท่าและพื้นที่ใหม่เพื่อไม่ให้ซ้ำกันคาดว่าพรุ่งนี้ไอ้นุคงโดนไอ้นุ่มนิ่มงอแงใส่ทั้งวันแน่ เหอะๆ
ตอนที่ 99
“กูไปล่ะ ดูแลตัวเองกันด้วย ส่วนมึงก็ทำตัวให้เป็นพี่คนโตบ้าง รีบเรียนให้จบไวๆจะได้มาช่วยกูทำงาน”
“งานตัวเองเรื่องอะไรให้คนอื่นทำเนี่ย”พี่จุ๊บพูดกับพ่อมันหน้ากวนตีนได้อีก
“อ้าว มึงนี่ไม่เลิก ไม่เอาใช่ไหมเงินที่จะเอาไปเลี้ยงหญิงของมึงเนี่ย”พ่อมันก็ใช่ย่อยยกมือขึ้นตบหัวพี่จุ๊บทันที
“โห พ่อพูดไรไม่มีเหอะ แม่ครับดูแลตัวเองด้วยนะครับ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจุ๊บดูแลน้องให้อย่างดี”พี่จุ๊บพูดบอกกับแม่ตัวเองที่กำลังยืนกอดตัวกลมกับไอ้จ๊ะ วันนี้พวกกูนัดกันมาส่งพ่อกับแม่จิมมี่กลับอเมริกา ไอ้จ๊ะนี่งอแงตั้งแต่ที่บ้านจนพี่ชายและพ่อมันถึงกับเบือนหน้าหนีไม่อยากมอง
“แม่อ่ะกลับมาอยู่กับจ๊ะแค่แปบเดียวเอง ทำไมไม่อยู่ให้นานกว่านี้ล่ะ”ไอ้จ๊ะพูดงอแงกับแม่มันเสียงขึ้นจมูกเหมือนร้องไห้
“ขืนอยู่นาน บริษัทที่นู้นก็ไม่มีคนดูแล น้องจ๊ะอยากอยู่กับแม่งั้นไปเรียนต่อที่นู้นเอาไหมครับ ฮืม”แม่มันถามพร้อมกับลูบหัวไอ้จ๊ะอย่างอ่อนโยน
“ฮึก..ไม่เอา ไปอยู่นู้นใครจะดูแลจิมมี่กับพี่จุ๊บล่ะ”
“ขนาดนั้นเลย จิมมี่กับจุ๊บโตแล้ว หนูเป็นน้องไปอยู่แม่ที่นู้นสบายจะตาย ไปไหมครับ ปล่อยให้พี่สองคนอยู่ที่นี่แหละ เอาไหม..ฮืม”
“ไม่เอา”ไอ้จ๊ะพูดแล้วส่ายหัวปฏิเสธ พวกกูที่ยืนมองอยู่ถึงกับอมยิ้ม
“ครับๆ ไม่เอาก็ไม่เอาเนอะ ยังไงเราก็คุยกันอยู่ทุกวัน คิดถึงแม่ก็บินไปหาโอเคมั้ย”แม่พูดบอกอีกครั้งแล้วสะกิดแขนพ่อมันที่กำลังยืนตบหัวพี่จุ๊บอย่างสบายมือ สองคนนี้กูว่าแม่งเหมือนเพื่อนกันมากเพราะพี่จุ๊บแม่งก็กวนตีนทุกคำเวลาพ่อมันพูดหรือสั่งให้ทำอะไร
“เดินทางปลอดภัยนะครับ น้าจ๋า”กูบอกหลังจากที่ไอ้จ๊ะมันล่ำลากับแม่มันเสร็จเตรียมตัวเดินไปเข้าห้องรับรอง เช็คเอ็นเรียบร้อยแล้วกูกับจิมมี่เป็นคนไปจัดการให้
“จ่ะ..โรลลี่ก็เหมือนกันดูแลกันไปดีดีนะ อย่าใจร้อนกันนักล่ะ”แม่มันพูดพร้อมกับมองหน้ากูกับไอ้มี่สลับ
กันไปมา       
“ครับ ผมรักแม่นะ”ไอ้มี่เดินเข้าไปสวมกอดแม่มันพร้อมกับหอมแก้มอีกฟอดใหญ่ ไอ้จ๊ะนี่ยืนน้ำตาคลอพร้อมจะไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา
“โรมน้าฝากน้องด้วยนะ ถึงน้องจะดื้อมากไปหน่อยแต่น้าคงหวังว่าโรมคงจะไม่ทิ้งน้องใช่มั้ย”แม่ไอ้มี่หันมาพูดกับไอ้โรมที่ยืนนิ่ง มันพยักหน้ารับพร้อมยิ้มจริงจังและจริงใจไปให้
“น้าจ๋าไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวจะดูแลให้อย่างดีเลย”
“ได้ฟังอย่างนี้น้าก็สบายใจ หนูเข้าใจแม่ใช่มั้ยครับ ไม่ใช่ว่าไม่รักแต่มันคือหน้าที่ของพ่อและแม่ที่ต้องการให้ลูกสบาย เราถึงต้องทำกันขนาดนี้ รักลูกนะ”แม่มันพูดพร้อมกับดึงไอ้จ๊ะเข้าไปกอดและหอมแก้มหนักๆอีกครั้ง
จิมมี่กับพี่จุ๊บเบือนหน้าไปคนละทาง กูแอบเห็นว่าไอ้มี่ตาแดง ถ้าเป็นกูนะร้องไปนานแล้ว
“พอๆเลยคุณก็ มีปัญหาอะไรก็โทรมาบอกไม่ใช่คิดตัดสินใจเอง มึงอ่ะตัวดีเลยข้ามหน้าข้ามตากูตลอด”พ่อมันพูดแล้วหันไปชี้หน้าพี่จุ๊บแบบคาดโทษ
“รู้แหละหน่า ไปได้แล้วครับ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย รักแม่นะ”พี่จุ๊บเดินมากอดและหอมแม่ตัวเองก่อนที่พวกมันสามคนจะเดินเข้าไปกอดพ่อพร้อมกับทั้งสามคน คนหรือชาวต่างชาติที่อยู่ใกล้ๆก็หันมามองแล้วยิ้ม
“ไปแล้วนะครับ ถึงแล้วเดี๋ยวแม่โทรหา”แม่มันลูบแก้มพวกมันสามคนอีกคนละทีก่อนเดินตามพ่อมันเดินไปทางห้องรับรอง กูกับไอ้โรมมองหน้ากันแล้วถอนหายใจรู้สึกเหมือนตัวเองโชคดีนิดนึงที่ไม่ต้องอยู่ห่างไกลแม่ขนาดนี้
“เลิกร้องได้แล้ว มึงจะร้องเอาโล่เลยรึไง”พี่จุ๊บหันมาพูดกับไอ้จ๊ะแบบกวนตีน ไอ้จ๊ะที่กำลังนอยส์แดกเลยสะอื้นหนักเข้าไปอีกจนไอ้มี่ต้องออกปากด่าพี่จุ๊บถึงจะหยุด ได้ยินไอ้โรมพูดเบาๆว่าเมียไม่สนใจเลยออกอาการเป็นหมาบ้าแบบนี้
“กลับยังไง ให้กูไปส่งบ้านไหม?”พี่จุ๊บถามไอ้จ๊ะที่ยืนสะอึกสะอื้นหน้างอเป็นตูดอยู่หลังไอ้โรม
“ไม่ต้องๆเดี๋ยวกูเอาน้องมึงไปที่ห้อง”
“เอาบ่อยๆกูคิดค่าเสียหายนะไอ้สัด”พี่จุ๊บพูด ไอ้จ๊ะหน้างอใส่พี่ชายมันทันที   
“แค่ไหนก็เต็มใจจ่ายเว้ย มึงรีบกลับไปหาเมียมึงเหอะ เดี๋ยวคลาดกันวันนี้กูไม่อยากเห็นควายเต้นเป็นเจ้าเข้า”ไอ้โรมพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนไปให้
“ห่า ไอ้สัดโรมปากดี น้องกูไม่นอกใจมึงบ้างให้รู้ไป เห็นจิ้มลิ้มโง่ๆแบบนี้เนี่ย ฮอตนะจ่ะ”พี่จุ๊บแม่งพูดแล้วดัดเสียงได้ทุเรศและฮามากอ่ะ
“บ้า!ทั้งสองคนเลย จะไปหรือไม่ไปเนี่ย ชักช้าจ๊ะไปจิมมี่นะ”ไอ้จ๊ะพูดหน้างอแล้วเดินมาหยุดข้างไอ้มี่
“เออๆงั้นกูไปล่ะ เจอกันคืนนี้ บายๆไอ้เด็กขี้แง”พี่จุ๊บเดินมาหยิกแก้มไอ้จ๊ะอย่างแรงก่อนเดินตัวปลิวไปขึ้นรถอย่างสบายใจ ส่วนไอ้จ๊ะกูไม่รู้ว่าเพราะมันยังนอยส์เรื่องแม่ หรือเจ็บที่พี่จุ๊บหยิกแก้มมัน มันถึงร้องไห้โฮออกมาจนไอ้โรมตาเหลือกพร้อมกับตะโกนด่าพี่จุ๊บตามหลังแล้วรีบมาดึงมือไอ้จ๊ะไปขึ้นรถทันที
“โรลลี่ไปคอนโดกับพี่นะ”ไอ้มี่พูดแล้วดึงแขนกูที่กำลังจะก้าวขึ้นรถไอ้โรมไว้
“อ่อ เออ”กูก็พยักหน้าแล้วเดินตามไอ้มี่มาขึ้นรถ คือต่างคนต่างเอารถมาไง เพราะเมื่อคืนไม่มีใครนอนที่บ้านตัวเองนอกจากไอ้จ๊ะ ตอนที่มากูมากับไอ้โรม พี่จุ๊บกับจิมมี่ก็มาคนละคัน ไอ้จ๊ะมากับพ่อแม่มัน ส่วนรถพ่อแม่มันคนขับรถเขาขับกลับบ้านไปแล้ว
“ง่วงโคตรอ่ะ ถึงห้องมึงแล้วปลุกนะ”กูบอกไอ้มี่แล้วปรับเบาะให้เอนลง หยิบเสื้อคลุมตัวโคร่งของไอ้มี่ที่มีติดรถไว้เอามาคลุมโปงทั้งหน้า
“ถ้าพี่ไปเรียนเมืองนอก โรลลี่จะคิดถึงพี่ไหม?”อยู่ดีๆไอ้มี่ก็พูดขึ้นมากูที่กำลังเคลิ้มจะหลับเป็นอันว่าตาโตทันที
“ทำไม มึงจะไปเหรอ”
“ก็ไม่แน่ดูก่อน เห็นพ่อพูดเหมือนอยากให้ไป”ไอ้มี่พูดตายังจ้องไปมองที่ถนนด้านหน้า
“แล้วถ้าพ่อมึงบังคับให้ไป มึงจะไปไหม”รู้สึกเหมือนเสียงกูจะไม่ดังเท่าที่ควรวะ ใจสั่นแปลกๆเหมือน
กำลังกลัว ทั้งที่เรื่องยังไม่ได้เกิดขึ้นมา
“หึหึ คงไปมั้งไม่รู้ซิ หรือโรลลี่คิดว่าไง?”มันหันมาถามแล้วยื่นปากมาหอมแก้มกูเบาๆ รถกำลังติดไฟแดงอยู่
“ถ้ามึงคิดว่าดีสำหรับตัวมึงเองก็ไปดิ กูจะรั้งไว้ทำไม”
“แล้วถ้าพี่ไปโรลลี่จะคิดถึงพี่ไหม”
“คิดถึงมั้ง ถามทำไม”กูพลิกหัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากระจก ไม่อยากมองหน้าไอ้มี่ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่ไอ้มี่พูดตอนนี้กำลังจะเป็นจริง เพราะถ้ามันไปเรียนต่อจริงๆขึ้นมากูคงขัดค้านไม่ได้ เรื่องอนาคตเป็นเรื่อง
ที่สำคัญ ทุกคนล้วนก็อยากมีอนาคตที่ดีและเจริญก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ
“โห ทำไมต้องมีมั้งด้วยอ่ะ บอกคิดถึงอย่างเดียวไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้ ไม่อยากบอก ขับรถเงียบๆไปเลยกูจะนอน”พูดเสร็จกูคลุมโปงแล้วหลับตาบังคับตัวเองให้นอนทันที
“โรลลี่ครับ ถึงแล้ว”ไอ้มี่พูดแล้วตบเข้าที่แก้มกูเบาๆ กูสะลึมสะลือเดินมานั่งรอมันที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนใกล้ๆปล่อยให้ไอ้มี่มันเดินไปซื้อของในเซเว่น วันนี้ทั้งกูและมันว่างไม่มีเรียนเลยคิดกันว่าจะนอนเล่นกินสบายๆอยู่ที่ห้อง พอตอนเย็นค่อยไปซื้อของช็อปปิ้งที่เจเจ
“ซื้อไรมามั่งอ่ะ?”กูถามแล้วแหวกถุงในมือไอ้มี่ดู มันซื้อพวกขนมปัง ขนมขบเคี้ยว น้ำและนมเยอะอ่ะ เยอะโคตรกะไงไม่ลงมาด้านล่างเลยมั้ง
“มีเค้กส้มของโรลลี่ด้วย”
“หึหึ แกะเลยดิกูหิวอ่ะ เมื่อคืนไม่ได้กินข้าว หิวโคตร”
“ทำไมไม่กิน นั่งทำอะไร”
“นั่งเฝ้ามึงไง!”กูพูดแล้วตบที่หัวไหล่มันอย่างหมั่นไส้ ก็เมื่อวานตอนเย็นไอ้มี่โทรไปเรียกกูให้มาหามันที่ห้อง ให้มานั่งเฝ้ามันทำงาน กูนี่ก็ยังไม่กินข้าวจะโวยวายก็ไม่ได้เพราะเมื่อคืนไอ้มี่แม่งหน้าโหดเกินเลยได้กินแค่มาม่ากับไข่ต้มรองท้อง กว่าไอ้มี่จะทำงานเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนมันก็ต้องขับรถไปส่งที่บ้านอีก ตอนแรกมันก็ไม่ไปส่งจะให้กูนอนกับมัน แต่กูรั้นจะกลับให้ได้มันเลยต้องไปส่งอย่างช่วยไม่ได้
“หึหึ ขอโทษครับ วันนี้โรลลี่อยากกินอะไรบอกมาเลย เดี๋ยวพี่ทำให้กินเอง ฮืม”มันเดินมากอดคอกูเดินเข้าลิฟท์ พอลิฟท์ปิดปุ๊บแม่งก็จัดการคลุกวงในกูทันที มันจูบปากกูเหมือนไม่ได้จูบกันมานานเล่นเอากูแทบทรุด ลิฟท์มาถึงชั้นมันปุ๊บกูจิกหัวมันอย่างแรงแล้วลากเข้าห้องทันที แม่งทำอะไรไม่เคยอายตลอด
“เจ็บอ่ะ โรลลี่”มันเดินเข้ามากอดเอวกูแล้วพาเดินไปเรื่อยๆไปล้มตัวนอนทับกันบนโซฟา โดยที่มันคร่อมตัวกูไว้ กูเอามือไปคล้องคอมันไว้หลวมๆ ตามองตาแต่ไม่มีใครพูดอะไร จ้องไปจ้องมากลายเป็นกูที่รู้สึกเขิน ก็ไอ้มี่อ่ะดิตาเจ้าเล่ห์อยู่แล้วยังชอบแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวมันอีก
“อายจริงป่ะเนี่ย”ไอ้มี่ก้มหน้าลงมาซุกซอกคอแล้วกูถามเบาๆ กูไม่ตอบแต่ลูบหัวมันเล่นแทน ผมมันเริ่มยาวขึ้นมาอีกล่ะ หูนี่ก็ไปเจาะเพิ่มมาอีกสองรู้ มันบอกหลังสอบเสร็จจะไปเจาะคิ้วเพิ่มเสน่ห์ มันบอกว่าอยากลองเปลี่ยนแนวไปเรื่อยๆ
“อื้ม..อย่ากัดดิเดี๋ยวเป็นรอยแดง”กูครางออกมาเบาๆเมื่อไอ้มี่กัดเข้าที่ต้นคอกูเหมือนจะทำรอย คอกูอุตสาห์อยู่สวยๆไร้รอยแดงแบบนี้มาตั้งนาน
“นิดนึงน่านะ กันไว้ดีกว่าแก้”มันพูดแล้วหอมแก้มกูอีกครั้งก่อนจ้องหน้าพร้อมกับลูบแก้มกูเบาๆ นานมากแล้วที่กูกับมันไม่ได้มานอนกอดแล้วคุยกันแบบนี้ เพราะก่อนหน้านี้ก็คุยโทรศัพท์กันอย่างเดียว ถึงมันจะไปนอนบ้านกูบ้างหรือกูมานอนที่ห้องกับมันบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสคุยกันสบายๆแบบนี้ มาถึงก็ใส่กันลูกเดียว เหอะๆ
“แก้บ้าไร มีไรให้แก้”
“ก็ไม่รู้ดิ โรลลี่เป็นนักบอลจริงป่ะเนี่ย ทำไมไม่ดำขึ้นเลยวะ”มันถามพร้อมกันเริกเสื้อกูขึ้นมาไว้ที่หน้าอกแล้วจูบลงมาเบาๆตรงราวนม
“ดำเหอะ ดูยังไงไม่ดำ ดูดิดำจะแย่”กูเริกแขนเสื้อของกูให้มันดูรอยตัดระหว่างสีผิว ถึงไม่ดำมากแต่กูที่ปกติขาวกว่านี้เลยดูว่าดำมาก
“หึหึ ถ้าโรลลี่ดำแล้วพี่อ่ะ”มันพูดแล้วดึงแขนเสื้อมันขึ้นโชว์รอยตัดระหว่างที่ผิวให้กูดูเหมือนกัน เหมือนจะไม่ดำมากเท่าไรแต่ถ้าเทียบกับผิวมันจริงๆบอกได้เลยว่าดำ เหมือนกูนี่แหละ
“มึงเล่นแดดหรอวะ?”กูถามพร้อมกับลูบเล่นที่แขนมัน
“ไม่รู้ดิ รู้อีกทีแม่งก็ดำแบบนี้ล่ะ ทำไงให้หายอ่ะเป็นแบบนี้ถอดเสื้อโชว์สาวไม่ได้”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์แบบหนักใจมากๆ
“หึหึ เหี้ยเนอะมึงอ่ะ”กูพูดแล้วกระชากคอมันลงมากัดจนเป็นรอยฟัน ไอ้มี่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไรแต่พลิกตัวสลับให้กูมานอนบนตัวมันแทน กูเลยแนบมือทั้งสองข้างไปที่แก้มมันแล้วยื่นหน้าไปจูบหน้าผากมันเบาๆ ต้องให้กำลังใจกันนิดนึง ช่วงนี้ไอ้มี่มันเครียดแบบแปลกๆยุอะไรนี่ขึ้นง่ายตลอด กูเห็นแล้วสงสาร เวลามันเครียดนี่ไม่มีใครเข้าหน้ามันติดสักคนยกเว้นกู เหอะๆ
“โรลลี่อ่านหนังสือเตรียมตัวสอบตรงรึยัง?”มันถามทั้งที่ปากยังคาที่แก้มกู
“อ่านแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะพอรึเปล่า มันยากมากมึงก็รู้ แต่กูก็อยากติดนะ”
“หึหึ ถ้าเราตั้งใจยังไงก็ติด เชื่อพี่เนอะ โรลลี่ของพี่เก่งซะอย่าง”
“แล้วถ้าไม่ติดอ่ะ?”
“ไม่ติดก็ไม่ติด ไม่ใช่รอบสุดท้ายซะหน่อย รอบนี้ไม่ติดรอบหลังก็ต้องติด แต่เราก็ต้องพยายามมากขึ้น เข้าใจไหมครับ”
“รู้แล้วครับ เหอะ!”กูเขินนิดๆวะ นานๆจะพูดลงท้ายด้วยครับแบบนี้
“ขี้อายนะตัวเอง ลุกขึ้นดีกว่าเดี๋ยวพี่ไปอะไรให้โรลลี่กินดีกว่า”มันพูดแล้วหอมแก้มกูแรงๆทั้งสองข้างสลับไปมาจนกูรู้สึกมึน
“ฮ่าๆ มึน”กูพูดแล้วไถลตัวลงจากตัวมัน ไอ้มี่หัวเราะพร้อมกับขยี้หัวกูเบาๆแล้วเดินหนีหายเข้าไปในครัว ส่วนกูระหว่างรอไม่มีอะไรทำ ก็หลับรอล่ะกัน ง่ายและสบายที่สุดล่ะ
“สั้นไปไหมวะ?”ไอ้มี่พูดขึ้นระหว่างที่กำลังยืนรอกูเลือกซื้อยีนส์ขาสั้น หลังจากกินข้าวเสร็จก็นอนเล่นกันอยู่สักพักก่อนพากันหลับ ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสามโมงเย็น วันนี้กูบังคับให้ไอ้มี่ไม่ต้องเอารถไปเจเจเพราะกูจะแรดอยากนั่งรถไฟฟ้าดูมั่ง เบื่อๆเลยหาเรื่องให้ลำบากนิดนึง
“สั้นอะไร ออกจะแนว”กูบอก
“แนวมาก ถ้าจะใส่สั้นขนาดนี้ อย่าใส่ออกด้านนอกให้พี่เห็น ไม่งั้นขาเป็นรอยแน่”มันก้มหน้ามากระซิบขู่ที่ข้างหูกูเสียงเข้ม
“ไรมึงล่ะ!”กูกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด ขัดใจอ่ะ ก็กูอยากใส่กูเพิ่งไปเห็นในเว็ปมา ขากูออกจะสวย
“เฮ้ยๆเดินไปไหนมานี้ก่อน”ไอ้มี่คว้าคอเสื้อกูแล้วลากกูเข้ามาในร้านรองเท้าประจำที่มันมาซื้อบ่อย แค่นี้กูก็รู้ชะตาตัวเองแล้ว เพราะต้องนั่งรอกันนานโคตรแล้วราคารองเท้าแต่ละคู่นะทำเอากูแทบร้องแพงไปไหนวะ
“เฮ้ย!ไม่เบานี่หว่า เปลี่ยนคนใหม่อีกล่ะ”พี่โมพี่เจ้าของร้านพูดหน้าตาเจ้าเล่ห์ได้อีก กูหันไปมองหน้าทันที ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้นเหอะ แค่แกล้งแอ็คติ้งเหมือนกูเชื่อในสิ่งที่เขาพูดก็แค่นั้น
“เปลี่ยนไรพี่ พูดไรวะ ไม่มีไรโรลลี่อย่าไปฟัง”
“จริงดิพี่ น่ารักมากป่ะ?”กูก็เล่นด้วยถามกลับทันที
“โคตรอ่ะๆมึง หุ่นนี้เป๊ะมาก สวยสัด”ไม่พูดอย่างเดียวมีกัดปากเหมือนเข็ดฟันด้วย กูหันไปมองหน้าไอ้มี่แล้วแลบลิ้นใส่
“พี่โมแม่งหื่นอ่ะ อ้าวพี่แฟงหวัดดีครับ”พี่โมตาเหลือกหันไปมองด้านหลังทันที พี่แฟงที่ว่านี่เป็นเมียของพี่โมมัน มีลูกชายน่ารักน่าฟัดโคตรหนึ่งคน ชื่อน้องโยโย่ อายุนี่สองขวบได้ล่ะ
“ห่า ไอ้สัดเดี๋ยวมันมาจริงกูหัวแตก”พี่โมพูดแบบหวาดๆ
“กลัวเมียวะพี่ ไม่แนวเลย”ไอ้มี่พูดแล้วส่ายหัวเหมือนรับไม่ได้ หันกลับไปสนใจเลือกรองเท้าของมันต่อไป
“เออ มึงไม่กลัวเลยไอ้สัด”
“ใครกลัวใครวะ!!”คราวนี้ของจริงมาเอง พี่แฟงเดินจูงมือโยโย่เข้ามาในร้าน พี่แฟงนี่ถ้าบอกว่ายังไม่มีลูกมีผัวกู
ก็เชื่ออ่ะ เพราะหน้าอ่อนบวกกับหุ่นก็ยังเฟริมมากโคตร ส่วนโยโย่นี่หน้าตาหล่อได้พ่อมันเลยแต่ตาหวานเหมือนแม่
“ว่าไงสุดหล่อ วันนี้พาใครมาด้วยเนี่ย”พี่แฟงทักไอ้มี่
“โหวพี่แม่งแซวผมแบบนี้ทั้งคู่เลย โยโย่หวัดดีครับ!”ไอ้มี่เดินมาเทคมือกับโยโย่เบาๆ
“หนม!”โยโย่เดินมาตรงหน้ากูแล้วยื่นอมยิ้มในมือมาให้ ไอ้มี่มองหน้ากูนิ่งๆเหมือนกำลังดูว่ากูจะทำยังไงกับเด็ก
“หนม!”มันพูดอีกคราวนี้เดินมาแทรกระหว่างขากูล่ะ ไอ้มี่นี่หัวเราะกูทันที ตอนนี้หน้ากูคงเอ๋อเอามากๆเพราะกูไม่รู้ว่าจะต้องอุ้มหรืออะไรดี
“อุ้มได้ไหมอ่ะพี่”กูเงยหน้าถามแม่มัน พี่แฟงพยักหน้ายิ้มๆ
“หนักเหมือนเนอะมึงเนี่ย!”กูพูดแล้วลองก้มลงหอมแก้มของมันดู นิ่มและหอมพอๆกับแก้มไอ้เนมเลย
วะ เหอะๆ
“หื้อ..โรลลี่พูดกับน้องเพราะๆไม่พูดมึงกู”ไอ้มี่ปรามเบาๆ กูเลยแยกเขี้ยวใส่ซะเลย ขัดกูดีนัก
“โยโย่หอมแก้มหน่อยซิครับ”ไอ้มี่ยืนแก้มมันมาให้เด็กหอม ไอ้โยโย่ก็ว่าง่ายเขาให้หอมก็หอม แต่ไอ้ผู้ใหญ่เสือกเวรโดนเด็กหอมเสร็จก็หันมาจุ๊บปากกูอย่างรวดเร็วแล้วเดินหนีตีนกูไปนู้นแล้ว
“หึหึ..น่ารักอ่ะ”กูพูดขำๆเมื่อเอานิ้วไปเขี่ยเล่นที่ริมฝีปากเด็ก โยโย่มันหันหน้าหนีเหมือนรู้ว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง กูนั่งเล่นกับน้องมันอยู่สักพักใหญ่รอจนไอ้มี่เลือกรองเท้าเสร็จถึงจะออกจากร้าน
“น่ารักเนอะ”ไอ้มี่พูดขึ้นลอยๆกูหันไปมันอย่างงงๆ
“หมายถึงใคร?”
“แล้วโรลลี่คิดว่าใคร”
“กูมั้ง สัด!”หมั่นไส้ แม่งชอบกวนตีนหน้าตาย
“สักหน่อยไหม?”ไอ้มี่เดินมากอดคอกูแล้วชี้มือไปทางร้านขายเสื้อคู่รัก กูรีบส่ายหัวทันที กูก็อายเป็นเหมือน
กันเหอะ
“อย่าแม้แต่จะคิด กูไม่ชอบ”กูบอก ไอ้มี่ทำหน้างอแล้วมองหน้ากูเหมือนน้อยใจซะงั้น เป็นอะไรของมึง ?
“สวยไหม?”กูชูเสื้อยืดที่กำลังจะซื้อให้ดู ไอ้มี่เงียบไม่พูดอะไรแถมยังเดินหนีไปยืนรอกูที่หน้าอีก กูมองตามมันแบบงงๆก่อนคิดได้ว่ามันคงจะงอนที่กูไม่ชอบเสื้อแน่นอน หรือเรื่องอื่นวะ แต่ไม่น่าจะใช่นะกูว่า เหอะๆ
“แฟนงอนแล้วน้อง”พี่เจ้าของร้านพูดกับกูตอนจ่ายเงิน กูหัวเราะทันที ดูออกด้วยเหรอวะ เหอะๆ
“มันปัญญาอ่อนวะพี่”กูพูดแล้วเดินมาหาไอ้มี่ที่ยืนหน้านิ่งแต่งอและหงิกได้อีก กูเลยเอานิ้วไปเขี่ยที่จมูกมันเล่น ไอ้มี่ก็ปัดออกเหมือนรำคาญ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“งอนไรกูคาบ”กูแกล้งกระแทกไหล่มันแรงๆแล้วขัดขามันตอนมันเดิน ไอ้มี่เกือบสะดุดหน้าทิ่มแล้วหันมามองหน้าแบบงอนกูมากกกกก เห็นแล้วน่ารักวะ อยากหัวเราะมันนะ แต่กูสงสารมันและตัวกูเองด้วย
“โอ๋ๆไม่งอนนะ ถ้ามึงอยากใส่เสื้อ เดี๋ยวกูทำให้ สวยกว่าที่ร้านอีก เอาไหมๆ”กูเอาขาไปเขี่ยขามันที่ใต้โต๊ะ หลังจากเดินซื้อของมานานกูก็เกิดอาการหิวเลยแวะมากินก๋วยเตี๋ยวรองท้องก่อนกลับไปกินข้าวที่ห้องอีกครั้ง
“หึ..สนใจทำไม!”เสียงห้วนเชียวแต่สีหน้าเริ่มดีขึ้นนิดนึง กูเลยแกล้งยกเท้าลากขึ้นไปถึงขาอ่อนมัน ไอ้มี่หัวเราะและยิ้มหน้าหื่นทันที
“ทำยิ้มนะไอ้สัด กูง้อหน่อยเล่นตัวตลอด ตกลงจะเอาไหมเสื้อเนี่ย”ไอ้มี่พยักหน้ารัวแล้วยิ้มแป้นทันที
“โรลลี่ทำเป็นรึไง”มันถาม กูถีบไปที่เก้าอี้มันทันที ดูถูกกูมากอ่ะไอ้สัด ตอนแรกก็ไม่เป็นหรอกแต่กูเห็นไอ้โรมมันทำบ่อยๆเลยขอมันลองทำบ้าง บวกกับที่ม.6วิชาศิลปะอาจารย์ให้สกรีนเสื้อพอดี เหอะๆ
“ดูถูก ไม่ทำแม่งให้ซะเลย”
“อื้อๆ ไม่เอา ทำนะพี่อยากได้ โรลลี่ทำให้สวยๆเลยนะ แต่พี่ขอสองตัวนะ”มันพูดอ้อนเหมือนเด็กๆ
“เอาทำไรสองตัว ตัวเดียวก็พอ กูขี้เกียจ”กูบอก ไอ้มี่กลับมาทำหน้างอทันที
“………………….”มันนั่งทำหน้างอจ้องหน้ากูนิ่งไม่ยอมพูดอะไร เห็นแล้วไม่ไหวจะฮา ขี้งอนเป็นตุ๊ดจริงๆ
ไอ้แก่เอ้ย!
“ขี้งอนกูไม่ง้อ”กูพูดแล้วหันไปมองทางอื่นแต่แอบเหล่ตามองมันนิดๆ มันทำหน้าน้อยใจกูได้อีก พอเขาเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟมันก็กินแบบไม่สนใจกูเลยอ่ะ จนกูแอบคิดว่ามันงอนกูจริงจังไปไหม
“หงิกงอมากๆเดี๋ยวก็หักหรอก ยิ้มดิ”กูหันไปพูดกับไอ้แก่ด้านหลังที่เดินตามมาเงียบๆ ดูเหมือนมันจะตกใจนิดๆเพราะกูยกมือขึ้นไปนวดหน้าผากมันแรงๆ
“อื้อ…!”ทำเสียงเหมือนขัดใจแล้วเบือนหน้าหนี เห็นแล้วอยากจะจับมาจูบจริงๆอยากจะรู้ว่ามันจะนิ่งแบบนี้
อีกไหม
“งอนอะไรกูอีกอ่ะ อยากได้เสื้อก็จะทำให้แล้วไง”กูถามแล้วจับมือมันแกว่งไปมา
“อยากได้สองตัว แต่โรลลี่บอกว่าขี้เกียจจะทำให้แค่ตัวเดียว”มันพูดเสียงค่อย กูยิ้มทันทีกูอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเอาไปทำอะไรตั้งสองสามตัว
“มึงเรียนมหาลัยแล้วนะจิมมี่ งอนเป็นเด็กไปได้ ไหนลองบอกเหตุผลดีๆมาให้กูฟังดิ ถ้าฟังขึ้นกูจะทำให้”
“ก็เอาไว้ใส่ตัวนึง ส่วนอีกตัวพี่จะเอาไปใส่กรอบรูป”
“ใส่กรอบรูป เพื่ออะไร?”กูถามทันที
“เออหน่า จะเอาสองตัวโรลลี่ทำให้พี่สองตัวนะ นะๆ”มันพูดอ้อนพร้อมกับทำหน้าน่าสงสาร กูเลยอดไม่ได้หอมแก้มมันแรงๆหนึ่งทีอย่างรวดเร็ว อายเหมือนกันนะเว้ยแต่วันนี้ไอ้มี่แม่งทำตัวน่ารักจริงๆ
“เออๆ รีบเดินตามมาได้ล่ะ กูหิวจนจะแดกมึงได้ทั้งตัวแล้ว! ห่า”ไอ้มี่รีบเดินตามมาแล้วกอดคอกูทันที
ตอนที่ 100
“พี่โรลเย็นนี้ไปสยามกัน”ไอ้เนมเดินเข้ามาในห้องกูแล้วนั่งลงตรงหน้ากูที่กำลังนั่งระบายสีบล็อกอยู่ เป็นงานอีกหนึ่งชิ้นที่เด็กม.6ทุกคนต้องทำก่อนที่จะไปสกรีนเสื้อในเทอมสอง
“ไปทำไม”
“เนมนัดกับไอ้มิ้นไปกินไอศกรีม ส่วนมิ้นมันก็อยากเจอพี่โรลด้วย นะนะๆ”
“ดูก่อน มึงเห็นไหมเนี่ยว่างานกูยังไม่เสร็จ ต้องส่งอาทิตย์หน้าล่ะ”จริงๆเขาสั่งให้เริ่มทำตั้งแต่เปิดเทอม
แรกๆแล้ว แต่พวกกูหรือกูคนเดียวคือขี้เกียจไงไม่มีอารมณ์ด้วย พอถึงอาทิตย์สุดท้ายเลยต้องมาเร่งกันแบบนี้ จะให้ไอ้โรมช่วยทำก็ไม่ได้เพราะงานมันก็เยอะใช่ย่อย
“พี่โรลไม่ทำเอง”
“เออๆย้ำทำไมเนี่ย หิวข้าววะเนมลงไปซื้อขนมให้หน่อยดิ กระเป๋าสตางค์อยู่ใต้โต๊ะ”
“ชอบใช้วะ โอเคๆรอแป๊บเดี๋ยวเนมลงไปซื้อ พี่จ๊ะกับพี่นุจะเอาอะไรหรือเปล่า”ไอ้เนมตะโกนถามไอ้นุกับไอ้จ๊ะที่นั่งทำกันอยู่หลังห้อง ไอ้แชมป์นี่สบายหน่อยมันไปใช้รุ่นน้อง ม.5 ทำให้
“อะไรตอนนี้กูแดกได้หมดแหละ!”ไอ้จ๊ะตะโกนตอบกลับมา
“น้องเนม พี่ฟ้าฝากซื้อไอศกรีมร้านป้าแดงสามอันนะ”ไอ้ฟ้าตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งเอาเงินมาให้ ไอ้เนมก็ยิ้มรับก่อนเดินลงไปซื้อของ
“หึหึ พี่โรลมีคนมองด้วย”ไอ้เนมพูดระหว่างที่กำลังเดินควงแขนกูมาหาไอ้มิ้นที่ตึกเรียนพิเศษของมัน คนก็มองแบบที่ไอ้เนมพูดจริงๆแต่แล้วไง ก็ไม่สนใจซะหน่อย
“สนใจไร ทำไมกูหิวบ่อยจังวะ”กูพูดแบบบ่นกับตัวเองเพราะมากูเพิ่งซาลาเปาขนมจีบหมดไป ส่วนขนมตอนบ่ายที่ไอเนมซื้อขึ้นมาให้ก็อย่างเยอะ กูก็ฟาดเรียบแบบไม่เหลือ
“กระเพราะแพะ”
“มะเหงกหนิ ตบคว่ำ”
“จิ๊..กับเนมก็โหดตลอด ไอ้มิ้นมานู้นแล้ว”ไอ้เนมโบกมือเรียกคู่หูที่เดินแป้นแล้นมากับเพื่อนต่างโรงเรียน พวกมนุษยสัมพันธ์ดีก็แบบนี้แหละ รู้จักคนไปทั่ว
“คิดถึงอ่ะ”ไอ้มิ้นเดินเข้ามาตรงหน้ากูแล้วพูดอ้อนเสียงหวาน
“คิดถึงแต่ไม่โทรหา แบบนี้เขาไม่เรียกว่าคิดถึง”กูพูดแบบงอนๆ
“อะไรอะก็มิ้นไม่ว่างหนิ อีกอย่างมิ้นกลัวโทรไปแล้วพี่โรลอ่านหนังสืออยู่”
“ดูมึงเป็นคนดีเนาะ”ไอ้เนมพูดแขวะ
“ก็ดีกว่ามึงไง”
“หึ…ดีมาก”
“จะยืนเถียงกันอีกนานป่ะ พี่จะได้ไปหาอะไรกินก่อน”กูพูดแล้วแกล้งทำหน้างอ ไอ้สองรัก-ยมมันแลบลิ้นใส่กันก่อนเดินมาขนาบข้างกูเดินมาร้านไอศกรีมชื่อดัง
“ไหนสร้อยที่มึงบอกจะเอามาให้กูดู”เสียงไอ้มิ้นพูดกับไอ้เนม กูหันไปมองไอ้เนมกำลังล้วงหาของใน
กระเป๋าเป้ของมันก่อนหยิบสร้อยข้อเท้าที่พี่เสือให้ในวันครบรอบสามปี กูว่าพี่เสือแม่งก็ช่างคิดนะเอาสายรัดข้อมือมาทำเป็นสายรัดข้อเท้าแทน
“แล้วมึงให้อะไรพี่เขา”กูถาม ไอ้เนมไม่ตอบแต่เล่นหูเล่นตาใส่กูแทน
“ทำหน้าแบบนี้ แสดงว่ามึงไม่ได้ให้อะไรนอกจากตัวแน่”ไอ้มิ้นพูด ไอ้เนมยักคิ้วกวนๆไปให้
“ก็พี่เสือบอกว่าไม่เป็นไร กูก็ไม่ให้ดิ อีกอย่างพี่เสือเป็นคนไม่ค่อยรักษาของเท่าไร ถ้ากูให้แหวนหรือสร้อยไปเกิดทำหายขึ้นมากูไม่นอยส์แดกรึไง”
“หึหึ..ก็นะกูจะบอกว่ามันเลยคำว่านอยส์ สำหรับกูนี่แบบว่าเซ็งโคตร ไอ้ฟิกทำแหวนที่กูสั่งทำให้มันหาย กูแทบอยากจะกระทืบหน้ามันโคตรเหี้ยเลย สัด”กูที่มาด้วยก็นั่งฟังไอ้สองรัก-ยมมันปรับทุกข์เรื่องแฟนของพวกมันไปเรื่อย กินไอศกรีมกันเสร็จก็เดินดูของกันนิดหน่อย กูแอบสะดุดกับลายเสื้ออยู่ร้านนึงเห็นว่าสวยดีแต่ไม่รู้ว่าถ้ากูทำออกมาจะสวยเหมือนกันไหม จะขอช่วยจากไอ้โรมก็เห็นจะไม่เหมาะเพราะถ้าไอ้มี่รู้ว่ากูไม่ได้เป็นคนทำให้มันเอง เดี๋ยวแม่งก็จะมาง๊องแง๊งใส่กูอีก ฉะนั้นตอนนี้กูเลยต้องหาเก็บลายไปเรื่อยๆค่อยเอาปรับเปลี่ยนให้เข้ากัน
“พี่โรลเป็นไรอ่ะ ทำไมนั่งเงียบ”ไอ้เนมยื่นหน้ามาถามกูระหว่างนั่งรถกลับบ้านหลังจากที่เมื้อกี้ไปส่งไอ้มิ้นขึ้นรถกลับไปหาแฟนมันที่โรงเรียน เห็นไอ้มิ้นบอกช่วงนี้ไอ้ฟิกมีซ้อมบอลตอนเย็นมันเลยต้องเป็นฝ่ายไปนั่งเฝ้า
ไอ้ฟิกที่โรงเรียน
“มึงจะให้กูพูดอะไร”
“ก็ไม่รู้ดิ เนมเห็นพี่โรคทำหน้านิ่งคิ้วขมวดแปลกๆคิดไรอยู่อะ บอกเนมมั่ง”
“ขี้เสือกเนอะมึงเนอะ”กูพูดแล้วกอดคอจิ้มหน้าผากมันแรงๆ
“จิ๊…เนมไม่เถียงเพราะถ้าเป็นเรื่องของพี่โรลเนมอยากรู้ทุกอย่าง”
“ขนาดนั้นเลยแล้วระหว่างเรื่องของพี่เสือกับเรื่องของกูมึงอยากรู้เรื่องใครมากกว่ากัน”กูแกล้งถาม ไอ้เนมทำหน้าย่นคิ้วขมวดทันที
“ไม่เหมือนกันหนิ กับพี่โรลที่เนมสนใจเพราะเนมเป็นน้อง แต่กับพี่เสือมันเป็นแฟนเนมหนิไม่สนใจได้ไงล่ะ”มันพูดหน้าแดงแบบอายๆ
“ครับๆกูลืมไปว่ามึงเป็นคนช่างสนใจ”กูพูดแล้วขยี้หัวมันแรงๆอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดหรือบอกอะไร กูนั่งรถไปส่งไอ้เนมที่บ้านก่อนกลับบ้านตัวเอง
“เฮ้ย!”กูอุทานอย่างตกใจ ก็ที่หน้าบ้านกูมีมนุษย์หน้ามึนมานั่งกอดเขาก้มหน้ารออยู่แล้วทำหน้าหมาหงอยได้อีก นี่สงสัยกูคงคิดเรื่องไอ้มี่มากไปเลยลืมน้องชายกูอีกคน ไอ้โค้กนี่หว่าสองสามวันหรือเกือบจะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมากูไม่ค่อยได้เห็นหน้ามันเท่าไร
“ไปไหนมาอ่ะ โค้กมารอตั้งนาน”มันเดินหน้ามึนตามกูเข้ามาในบ้าน แม่กับไอ้โรมยังไม่กลับคงอีกนานกว่า
จะกลับยิ่งไอ้โรมนี่ไม่แน่ ดีไม่ดีแม่งก็ไม่กลับมา
“แล้วมึงอ่ะ หายหัวไปไหนมาหลายวันกูไม่เห็นหน้า”
“เรียนหนังสือดิ โอ๊ย!”กวนตีนดีนักเลยกูเลยเขวี้ยงกล่องกระดาษทิชชู่ใส่หัวแม่งซะเลย
“รู้ไอ้สัด เรียนจริงทำไมกูไม่เห็นหน้าวะ มึงบอกกูมาตรงๆว่าหายไปไหนมา”
“…………………..”เงียบ ไอ้สัดโค้กเงียบไม่ยอมพูดหรือบอกอะไร มันนั่งก้มหน้านิ่งอย่างเดียว สักพักกูรู้สึกเหมือนตัวมันสั่นๆเหมือนคนร้องไห้
“เฮ้ย!”มันร้องจริงๆด้วยวะ กูแค่วางมือลงบนบ่าไอ้โค้กก็รวบเอวกูเข้าไปกอดทันทีหลังจากนั้นแม่งก็ร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆเลยอะ ทำเอากูที่ปลอบคนไม่เป็นถึงกับมึนตึบอยู่พักใหญ่
“ฮึก ฮือๆ พี่…แม่โค้ก พี่ ฮือๆ”มันพูดแค่นั้นแล้วก็ร้องไห้อย่างเดียว มาเห็นไอ้โค้กในสภาพแบบนี้มันก็เหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาที่รู้จักเสียใจและร้องไห้เป็น ขัดกับหน้าตาปกติของมันที่ดูกวนตีน เฮฮา ร่างเริงเหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร
“ร้องก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไร ร้องเสร็จเมื่อไรค่อยพูด กูไม่ไปไหน”กูพูดแล้วตบบ่ามันแรงๆแบบให้กำลังใจ
ไอ้โค้กนั่งสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะเงียบลง อยากให้ไอ้เนมมาเห็นน้องต่างสายเลือดของมันจริงๆ มันต้องอึ้งอ้าปากค้างแน่ เพราะห่าสองตัวเนี๊ยะถ้าอยู่ด้วยกันแม่งปะทะฝีปากกันตลอด
“พี่…แม่โค้กเสียแล้วพี่…พ่อเป็นคนฆ่าแม่..พี่…แม่ไม่อยู่กับโค้กแล้ว”มันพูดไปสะอื้นไป กูที่ได้ยินทำกับนิ่งรู้สึกตัวเย็นชาวาบขึ้นมาทันที สงสารอย่างเดียวอะตอนนี้
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งร้อง ทำไมมึงคิดว่าพ่อมึงเป็นคนฆ่าแม่ล่ะ ผัวเมียกันต้องรักกันซิ”
“ก็เพราะมันไม่ได้รักแม่โค้กตั้งแต่แรกไง เพราะมีโค้กที่เกิดมามันเลยต้องแต่งงานกับแม่..ฮึก”มันพูดไป
ร้องไห้ไป
“ใจเย็นๆ มึงรู้เองหรือใครเอาเรื่องนี้มาบอก”
“โค้กเห็นกับตาโค้กรับรู้มาตลอด..เพราะมันไม่ได้รักแม่ มันเลยพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน จนแม่ต้องตรอมใจ
พี่..โค้กเกลียดมันโค้กอยากฆ่ามัน”ไอ้โค้กเงยหน้ามาพูดกับกู สีหน้าแววตามันดูดุดันขึ้นจนน่ากลัวเหมือนมันโกรธแค้นพ่อมันเอามากๆ
“ใจเย็นๆกูรู้ว่าตอนนี้มึงเสียใจ แต่ถ้ามึงฆ่าเขากลับ แม่มึงที่เสียไปต้องเสียใจมากแน่ๆถ้าลูกชายที่ท่านเลี้ยงมากับมือต้องมาแปดเปื้อนเพราะฆ่าพ่อตัวเอง”
“ไม่..ไม่ใช่! มันไม่ใช่พ่อโค้ก มันแค่สัตว์ตัวนึงที่เกิดมาเพื่อทำลายคนอื่น”
“ไอ้โค้ก!! มึงฟังกูนะ มึงหลีกเลี่ยงความจริงที่แม่มึงเสียไปไม่ได้ พอๆกับที่ต้องยอมรับความจริงว่าเขาคือพ่อของมึง..จำไว้ว่าเขาคือพ่อ ถึงเขาจะไม่รักไม่สนใจ แต่อย่างน้อยเขาก็มีส่วนทำให้เราเกิดมาบนโลกนี้”
“แต่..พี่โค้กเกลียดมัน โค้กไม่อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกับมัน โค้กเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เดินเข้ามาในบ้านโค้กนอกจากแม่”
“ใจเย็นๆนะ ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่ มาอยู่บ้านกูก็ได้”
“จริงๆนะ พี่โรลให้โค้กมาอยู่ด้วยได้จริงๆนะ”ไอ้โค้กเงยหน้าจากฝ่ามือตัวเองขึ้นมาจ้องหน้ากูเหมือนมีความหวัง จริงๆหลังจากที่กูกับเป็นพี่รหัสน้องรหัสกันอย่างเต็มตัว ไอ้โค้กก็มาที่บ้านกูบ่อยมาแต่ไม่เคยมานอน อาจจะมีกินข้าวบ้างถ้าแม่กูอยู่ ทุกครั้งที่มันมาก็เจอกับไอ้มี่บ้างแต่ไม่บ่อย เพราะถ้าไอ้มี่อยู่ไอ้โค้กไม่ค่อยจะกล้าเท่าไหร่ ดูเหมือนมันจะเกรงใจอยู่มากไม่เหมือนกับช่วงแรกที่เจอกันแต่ยังมีกวนตีนบ้างตามนิสัยของมัน สงสัยเพราะเจอเสียงวันนั้นเลยเป็นแบบนี้
“ได้..แค่ชั่วคราว ไม่ใช่เพราะกูหรือที่บ้านกูรังเกียจ แต่มึงโตแล้วต้องรู้จักผิดชอบตัวเอง กูเชื่อว่าแม่มึงเขาไม่ปล่อยให้มึงลำบากใจอยู่ร่วมชายคากับคนแบบนั้นแน่”กูพูด ไอ้โค้กจากที่ยิ้มอยู่ทำหน้าเศร้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที ก็อย่างที่กูบอกถึงจะหลีกหนียังไงแต่เราก็หนีความจริงไม่พ้น ยิ่งเป็นเรื่องพ่อๆแม่ๆแบบนี้อีก เพราะกูเชื่อว่าหลังจากนี้ต้องมีเรื่องมรดกตามมา แม่ไอ้โค้กเป็นถึงประธานบริษัทเพชรรายใหญ่ ซึ่งเป็นกิจการตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายตกทอดกันมา เขาคงไม่ปล่อยให้กิจการหล่นไปอยู่ในมือของคนพันธุ์นั้นหรอกมั้ง
“ครับ..โค้กจะกลับ แต่ช่วงนี้โค้กขออยู่ที่นี้ได้มั้ย บอกตามตรงถ้าโค้กกลับบ้านไปตอนนี้โค้กไม่แน่ใจว่าตัวเองจะระงับอารมณ์ได้มากขนาดไหน แค่เห็นหน้าโค้กก็อยากจะฆ่าอย่างเดียว”
“ได้..แค่รับเด็กเพิ่มมาอีกคนแม่กูคงไม่จนลงเท่าไร เนอะ!”กูพูดแล้วตบหัวมันเบาๆ กูว่าหน้าไอ้โค้กไม่เหมาะ
ถ้าจะมาทำหน้าหมาหงอยแบบนี้ มันเหมาะกับลักยิ้มกวนตีนของมันมากกว่า
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ”มันรวบเอวกูเข้าไปกอดอีกครั้ง
“ไรอ่ะ!!”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูบ้าน กูหันไปมองเป็นไอ้โรมกับไอ้มี่สองคน ไอ้มี่จ้องหน้ากูตาเขียวปั๊ด
กูรีบชูมือขึ้นแล้วโบกมือประมาณว่าไม่มีอะไรทันที
“หวัดดีครับ”ไอ้โค้กลุกขึ้นหันไปสวัสดีไอ้มี่กับไอ้โรม ไอ้สองตัวพอเห็นสีหน้าไอ้โค้กก็เหมือนจะอึ้งทันที
“ค่อยเล่านะ”กูขยับปากบอกพวกมันสองคนแบบไม่ออกเสียง ไอ้มี่กับไอ้โรมพยักหน้าก่อนแยกย้ายกันไปคนละทาง ส่วนไอ้เด็กตรงหน้ากูก็ยังทำหน้าเศร้าเหมือนเดิม
“เอาไง คืนนี้จะนอนที่ไหน”
“นอนนี้”มันพูดเสียงขึ้นจมูก นึกภาพเด็กผู้ชายตัวโต ไม่ได้บอบบางเหมือนไอ้มิ้นกับไอ้เนม แต่ก็ไม่ได้ล้ำบึ้กขนาดไอ้พี่ไม้ ยืนหน้าแดงจมูกแดงเห็นแล้วน่ารักดีเหมือนกัน
“งานศพแม่มึงอ่ะ”
“เสร็จแล้ว เสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โอ๊ย!ตบหัวโค้กทำไมอ่ะ!”ไอ้โค้กร้องขึ้นเสียงดังเมื่อกูฝาดเปรี้ยะเข้าที่หัวมันแรงๆอย่างหมั่นไส้
“ไม่คิดจะบอกพวกกูเลยใช่มั้ย เดี๋ยวมึงโดนไอ้เนมแน่ เจริญจริงๆ”
“ก็ตอนนั้นโค้กกำลังอึ้งหนิพี่ เหมือนจะตายตามแม่ไปอย่างเดียว ไม่ทันคิดถึงใครทั้งนั้น”
“แต่มีเวลาคิดฆ่าพ่อตัวเอง เจริญ!! ไปล้างหน้าล้างตาเลยไป อยู่บ้านกูห้ามเศร้าเว้ย!”กูพูดแล้วตบบ่ามันแรงๆอีกครั้งแล้วชี้มือไปทางห้องน้ำก่อนเดินขึ้นมาบนห้อง
“มานี่เลย”แค่เปิดประตูไอ้มี่ก็กระชากกูเข้าไปถามหน้าเหี้ยมทันที
“แม่มันเสีย”กูบอก ไอ้มี่หน้าตาโตอึ้งทันที คงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยถ้ากำลังนึกหึงเรื่องกูกับไอ้โค้กที่ยืนกอดกัน
เมื่อกี้
“เมื่อไร”
“อาทิตย์ที่แล้ว”
“เหอะๆ..น่าสงสารเนอะ แล้วมันเป็นไงมั่งอะ”ไอ้มี่เดินจูงมือกูมานั่งคุยกันบนที่นอน
“ให้เป็นไงวะ แม่เสียก็ร้องไห้ไง แต่ที่น่าเจ็บใจคือแม่งไม่บอกกู ไอ้น้องรหัสเวร!”
“อ้าว..แม่เสียนะเว้ย ใครจะไปคิดอะไรออกตอนนั้นสมองมันคงเบลอสุดๆ”ไอ้แย้งขึ้นเหมือนรู้ทันความคิด
ไอ้โค้ก ณ.ตอนนั้น
“สงสัยจริงวะ แต่ช่วงนี้กูให้มันมานอนที่บ้านกูก่อนนะเว้ย บอกมึงไว้ก่อนเลยเดี๋ยวมาหาเรื่องกูอีก”กูพูดพร้อมกับหันไปจ้องหน้าไอ้มี่เชิงบังคับไม่ให้งี่เง่าในเรื่องนี้ ไอ้มี่ทำย่นนิดหน่อย
“ก็ได้ ไม่มีปัญหาแต่ห้ามเกินเลย เข้าใจไหม”มันพูดแล้วจิ้มมาที่หน้าผากกูแรงๆ
“เหอะๆ ไร้สาระนะมึงเนี่ย แล้วนี้มาทำไม ว่างรึไง”
“ก็คิดถึงอ่ะ..ว่าแต่โรลลี่คิดได้ยังว่าจะทำเสื้อของเราเป็นลายแบบไหน”ไอ้มี่ดึงตัวกูลงไปนอนคุยกันบนที่นอนและมันก็จัดการขึ้นคร่อมตัวกูเป็นที่เรียบร้อย
“เสื้อของเรา จะอ้วกมาก ถ้ากูบอกว่าจะไม่ทำให้แล้วมึงจะว่าไง”กูลองแกล้งถามดู เห็นไอ้มี่ทำหน้างอนๆ
แล้วกูชอบ
“ได้ไงอ่ะ โรลลี่สัญญาแล้ว ไม่ต้องมาทำนิสัย พี่โกรธจริงๆเอาดิ”
“กล้าเหรอ โกรธกูจริงอะ”
“หึ!”มันทำเสียงขึ้นจมูกแล้วปล่อยตัวลงมานอนทับตัวกูเต็มๆแต่หันหน้าไปทางหน้าต่าง ตัวมึงโตขึ้นไม่รู้เลยหรืออย่างไรวะถึงมานอนทับกูแบบนี้เนี่ย
“เป็นไร”กูถาม มือกูลูบไล้ไปทั่วๆแผ่นหลังของมันแอบหอมที่ซอกคอมันเบาๆเพราะหน้ากูตรงกับซอกคอ
มันพอดี
“…………………..”เงียบอีก
“เป็นอะไร ถามทำไมไม่ตอบวะ!”กูถามพร้อมกับกอดและรัดตัวมันให้แน่นขึ้น ไอ้มี่หัวเราะชอบใจทันที
“กอดแน่นๆหน่อย อะไรนักบอลมีแรงแค่นี้เอง”มันพูดแล้วทำตัวอ่อนๆ
“ปากดีไอ้สัด เดี๋ยวกูจับทุ้ม บอกมาเร็วเป็นอะไร อยู่ดีๆก็เงียบ”กูถามขึ้นอีกครั้ง
“เปล่า..แค่กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ไอ้เด็กข้างล่างมันหายเศร้าเร็วๆ ถึงจะไม่ชอบหน้าเท่าไรแต่ถึงยังไงมันก็เป็นน้องรหัสโรลลี่อยู่ดี อีกอย่างมันก็เป็นคนที่ใช้ได้ถึงจะชอบกวนตีนก็เหอะ”ไอ้มี่พูด
“ว้าวๆๆ รักน้องกูเหมือนกันนี่หว่า นึกว่าจ้องแต่จะแดกหัวน้องมันอย่างเดียว”
“ดูปากดิ คิดออกแล้วเราโทรตามไอ้พวกนั้นมาที่บ้านโรลลี่ดีกว่า น้ารินจะกลับกี่ทุ่มอ่ะ”ไอ้มี่ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาถามกู
“ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเช้าแม่ก็ไม่บอกอะไรไว้ ทำไม”กูก็ลุกขึ้นมานั่งข้างมัน
“ถ้าพี่จะโทรชวนพวกเรามากินที่บ้านโรลลี่จะได้ไหม หรือจะไปที่บ้านพี่ดี”
“บ้านกูนี่แหละ กูยิ่งขี้เกียจๆอยู่แล้วตกลงมึงจะทำอะไร”
“ก็ทำให้เด็กมันหายเศร้าไง เข้าใจไหมครับ เดี๋ยวโรลลี่โทรตามพวกมันเลยนะ เดี๋ยวพี่โทรตามพวกไอ้เสือเอง”
ไอ้มี่ลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาพี่เสือทันที พอดีช่วงนี้พวกมันเพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จด้วยมั้งเลยถือโอกาศสังสรรค์ไปในตัว
“พี่กูอะ”กูถามไอ้โค้กที่กำลังนั่งดูโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา ดูก็รู้ว่ามันไม่ได้สนใจโทรทัศน์แค่เปิดไว้ให้มีเสียงบ้านจะได้ไม่ต้องเงียบ
“ในครัว”มันหันมาตอบหน้าเศร้า กูยิ้มให้มันนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามาหาไอ้โรมในครัว กำลังทำของกินอยู่แน่เลย
“ทำไรอ่ะ!”กูเดินเข้าตะโกนด้านหลังมัน ไอ้โรมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย
“ห่า..ไอ้น้องมึง ลองชิมดิอร่อยไหม”ไอ้โรมจ่อขนมจีบมาปากกู
“มึงทำเองหรือว่าซื้อ ร้อน!”
“มึงก็เป่าเอาดิ ทำเองกูลองทำดูแบบว่ากูอยากกินแต่ไม่อยากซื้อ”มันบอก กูเป่าอยู่สักพักแล้วอ้าปากรับขนมจีบเข้ามาในปาก ก็นะไอ้โรมซะอย่างอร่อยเป็นปกติ
“เยี่ยมๆ”กูชูนิ้วโป้งให้มันด้วย เหมือนตอนเด็กเวลากูหรือไอ้โรมทำอะไรดีๆแม่ชอบพูดว่าเยี่ยมๆพร้อมกับ
ชูนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้าง
“เอาออกไปให้น้องมันด้านนอกด้วยดิ กูเห็นมันหน้าซึมๆแล้วไม่อยากมองเท่าไร”ไอ้โรมพูดพร้อมกับเลื่อน
จานที่มีขนมจีบอยู่เต็มจาน
“พวกมึงนี่ก็แปลกเนอะ ปกติกูเห็นแม่งโหดใส่มันจะตาย”
“บ้าหรอ..กูก็รู้เวล่ำเวลาเหอะ ไปๆออกไปได้แล้วไป เข้ามาให้รกครัวหรือมีอะไร”
“เออ..เกือบลืมคืนนี้พวกกูว่าจะสังสรรค์กันนิดหน่อยฉลองที่พวกมึงมิดเทอมเสร็จและก็เรื่องไอ้โค้กด้วยหรือมึงว่าไง ให้หรือเปล่า”
“พูดเหมือนขอเนอะ ตามสบายยังไงก็ได้ กูชิวๆอยู่แล้วดีเหมือนกัน”ไอ้โรมบอก กูพยักหน้าเดินเอาขนมจีบมาให้ไอ้โค้กที่ยังหน้าซึมอยู่บนโซฟา กินสักพักกูเห็นมันนั่งน้ำตาไหล่โดยที่ไม่เสียงสะอื้น ทำเอากูกับไอ้มี่ที่นั่งมองหน้ากันถึงทำตัวกันไม่ถูก
“พี่โรล!”เสียงไอ้เนมแหกปากมาแต่ไกลแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะเห็นไอ้โค้กนั่งอยู่ด้วย เมื่อกี้ที่กูโทรไปหาพวกมัน แต่กูไม่ได้บอกว่าไอ้โค้กอยู่ด้วยแค่บอกว่าจะเมากันอย่างเดียว
“มึงหายไปไหนมา ทำไมกูไม่เห็นหัว!”ไอ้เนมเดินเข้ามาตบหัวไอ้โค้กอย่างจัง กูรีบไปดึงไอ้เนมมาทันที
“มึงไปตบหัวมันทำไมเนี่ย!”
“ก็เนมโมโหอ่ะ หายหน้าไปตั้งหลายวัน โรงเรียนก็ไม่ไป นี่งานของอาจารย์สมพรมันก็ยังไม่ส่ง!”ไอ้เนมพูดแบบหงุดหงิดพร้อมกับชี้หน้าไอ้โค้กแบบคาดโทษ
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็เนมไปส่งงานของห้อง แล้วอาจารย์ก็ฝากเนมมาบ่นเห็นว่าเนมกับมันสนิทกัน สนิทกันมาก”ไอ้เนมพูดแบบโมโหจ้องหน้าไอ้โค้กตาโต
“แล้วมึงรู้ไหมว่าทำไมมันไม่ไปโรงเรียน”กูถาม ไอ้เนมสั่นหัว
“เพราะแม่มันเสียไง”ไอ้มี่เป็นยื่นหน้ามาตอบแทน ไอ้เนมตบอกตัวเองตาโตอึ้งแบบตกใจ พวกไอ้นุไอ้จ๊ะที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับเงียบกันทันที มองไปทางไอ้โค้กเป็นทางเดียว
“เรื่องจริง ถึงว่าไม่ยอมไปซ้อมบาสแล้วแม่งทำไมไม่บอกกันบ้างวะ”ไอ้แชมป์ถามดูเหมือนจะเคืองนิดๆ
“มันคงตกใจและเสียใจมากเลยคิดอะไรไม่ออก พวกมึงก็ไม่ต้องไปซักไซร้อะไรมากมายเดี๋ยวร้องอีก”กูบอก พวกมันพยักหน้าเข้าใจแล้วแยกย้ายกันไปคนละมุม ไอ้มี่ก็ขอตัวเข้าไปในครัว วันนี้พวกมันซื้อของกินมาเยอะ
“ทำไมมึงไม่ส่งงานอาจารย์สมพรห๊ะ ไอ้เด็กเวร”ไอ้เนมเดินไปถามไอ้โค้กเสียงเข้ม
“ส่งแล้ว ฝากเพื่อนไปส่งแล้วอาจารย์นั่นแหละมั่ว”ไอ้โค้กเงยหน้าตอบเสียงขึ้นจมูกนิดๆ
“ถ้าส่งแล้วงานก็ต้องมีบนโต๊ะ พรุ่งนี้มึงไปคุยกับอาจารย์ด้วย”
“ไม่คุย!”
“อ่อ มึงอยากติดศูนย์ว่างั้น”กูมองภาพไอ้เนมกับไอ้โค้กคุยกันแล้วตลก เหมือนพวกมันเป็นพี่น้องกันจริงๆแต่ไอ้คนพี่ตัวเล็กกว่าน้อง ไหนจะท่าที่ไอ้เนมยืนท้าวเอวแล้วมองหน้าไอ้โค้กแบบหงุดหงิด ส่วนไอ้โค้กก็เงยหน้าตอบแบบไม่สนใจ
“เจ็บนะ!”ไอ้โค้กแหกปากขึ้นเสียงดัง เพราะโดนไอ้เนมตบหัวเข้าให้อย่างจัง
“นี่สำหรับที่มึงมีอะไรแล้วไม่บอกพวกกู หายเป็นอาทิตย์คิดว่าพวกกูไม่เป็นห่วงมึงเลยรึไง แน่มากไอ้เด็กเวรแล้วดูนี้มองร้องไห้เป็นเด็กๆ แม่มึงเขาคงไม่ดีใจเท่าไรหรอกนะที่เห็นลูกชายตัวเองยังมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวแบบนี้”ไอ้เนมทั้งพูดและก็หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดๆบี้ๆบนหน้าไอ้โค้ก เป็นภาพที่น่ารักและตลกดี
กูเลยหยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปไว้ซะเลย
“ก็เสียใจหนิ แม่ทั้งคนนะเว้ย”
“เพราะมึงดื้อกับแม่มึงมากไง เลยเสียใจมากขนาดนี้ไง”
“หึหึ น้องมึงแต่ละคนนี่ได้เรื่องกันทั้งนั้น ใครจะคิดว่าไอ้เนมกับไอ้โค้กจะรักกันแบบแปลกๆ”ไอ้จ๊ะพูดขึ้นระหว่างที่กำลังดูไอ้เนมกับไอ้โค้กเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกับกู
“กูยังไม่อยากจะเชื่อเลย”กูพูดแล้วส่ายหัวนิดหน่อย

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม {:7_279:}

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณครับ

sengjit

ขอบคุณครับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ ชอบมาก

4_NAY

น่ารักกันดีจัง

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nakikaka63

สนุกดี