รักแห่งสยาม 2 p.4

tanya · โพสต์ 2014-1-18 11:26:13

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

ตอนที 4
อ๊อดหันไปทางมิว
“มิว…มิวต้องยืนยันคำพูดของมิวแบบนี้กับพวกนักข่าวนะพี่จะเชิญนักข่าวมาสัมภาษณ์มิวเอง เดี๋ยวพี่ดูคิวว่าเรามีเล่นคอนเสิร์ตกันวันไหนจะได้เชิญนักข่าวมาวันนั้นเลยพี่เชื่อว่าพวกนักข่าวคงอยากจะเจอตัวมิวกันมากเลยตอนนี้”
“ก็ดีครับพี่อ๊อด” มิวตอบไปทั้งที่ภายในใจหวาดหวั่นเป็นที่สุดมิวเป็นรักเสียงเพลงมาก ฝึกฝนดนตรีมาตั้งแต่เด็กจนยึดมาเป็นอาชีพได้โอกาสอย่างนี้ใช่ว่าใครจะมีกันได้ง่ายๆแล้วความฝันของเขาจะต้องมาพังทลายลงเพราะข่าวบ้าๆอย่างนี้ มิวไม่มีวันยอมเด็ดขาด
“เอาล่ะ…วันนี้คุยกันแค่นี้ก่อนแยกย้ายกันไปได้แล้ว คุยกันเครียดเลยพวกเรา” ทุกคนในวงลุกขึ้นแล้วพากันเดินออกไปจากห้องประชุมส่วนมิวนั้นเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายด้วยอาการเนือยๆเหมือนคนหมดแรง “เดี๋ยว…มิว” อ๊อดเรียก
“มีอะไรครับพี่อ๊อด” มิวหันมาหาอ๊อดอ๊อดเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมาว่า
“ถ้าเป็นไปได้ มิวพยายามอยู่ให้ห่างจากเพื่อนคนนั้นซะถ้ามีข่าวอีก คราวหน้าพี่ก็ไม่รู้จะช่วยมิวยังไงแล้ว”
มิวนิ่งขึงไป แทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเองที่ตอบรับคำอ๊อดไปเดินออกจากบริษัทอย่างคนใจลอย เอ็กซ์ซึ่งรออยู่เดินเข้ามากอดคอมิวแล้วตบไหล่เบาๆทั้งคู่เดินกันไปเรื่อยๆ ส่วนเพื่อนๆวงออกัสต์ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
“กูกับมาเดินกอดคอกันแถวสยามอย่างนี้จะมีใครมาแอบถ่ายเราแล้วเอาไปลงข่าวรึเปล่าวะ” เอ็กซ์พูดติดตลกให้มิวขำมิวหันมายิ้มนิดๆแล้วบอกว่า
“กลัวจะเป็นข่าวกับกูเหรอ” เอ็กซ์ส่ายหน้าพร้อมหัวเราะออกมา
“กูไม่สนใจหรอก ก็กูกับคบกันแบบบริสุทธิ์ใจนี่หว่า”
“กำลังจะบอกว่ากูกับโต้งคบกันแบบไม่บริสุทธิ์ใจงั้นเหรอ”
“โห…นี่ช่างคิดจริงๆเนอะมิวเอ๊ยกูไม่ได้ว่ายังงั้นซะหน่อย ก็รู้กันอยู่นี่จะให้พูดไปทำไมว่ากับโต้งคบกันแบบไหน”“แล้วรับได้มั้ยล่ะ”
“กูรับด้าย” เอ็กซ์ลากเสียงยาวทำหน้าทะเล้น
“ก็เพื่อนทั้งคน…ทำไมจะรับไม่ได้วะไม่ได้ไปปล้นฆ่าใครตายนี่หว่า จะได้เลิกคบ”
“เอ็กซ์…กูขอบใจมากว่ะที่ช่วยกูพูดกับพี่อ๊อดรู้ใช่มั้ยว่ากูแย่มากขนาดไหน หลังจากเจอข่าวนั่น” มิวหยุดพูดนิดนึงก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“กูนอนไม่หลับมาสองวันเต็มเลยกว่าจะกล้าออกจากบ้านมาเจอใครต่อใครก็เล่นเอาแทบตาย ดีนะที่หญิง
มาคอยให้กำลังใจ”
“หญิง…ที่อยู่ข้างบ้านน่ะเหรอ เออ…น่ารักดีเนอะ เคยเจอแว่บๆตอนไปบ้าน มีแฟนยังวะ” เอ็กซ์มีท่าทางกระตือร้นเมื่อมิวพูดถึงหญิงเขาเองก็แอบชอบหญิงเหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเท่านั้นเอง
“คิดว่ายังไม่มี เขาเคยแอบชอบกูอยู่แต่พอรู้เรื่องกูกับโต้ง เขาคงเลิกชอบแล้วล่ะ โต้งก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียว
กับหญิง มีอะไรก็ปรึกษาหญิงตลอดเหมือนกัน หญิงเป็นเพื่อนที่ดีนะ”
“แล้วคิดว่าหญิงจะเป็นแฟนที่ดีได้มั้ยวะ” เอ็กซ์ถามอย่างสนใจ
“ดีสิ…แต่กูไม่แน่ใจว่าจะดีพอสำหรับหญิงรึเปล่า”มิวพูดหลางอมยิ้มอยู่ในหน้า จึงถูกเอ็กซ์กระทุ้งสีข้างด้วยข้อศอก
“โธ่…เวรนี่ ไม่หนับหนุนกันเลย”ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ อากาศแถวสยามในยามพลบค่ำกำลังเย็นสบายร้านรวงต่างๆเริ่มเปิดไฟแสงสีสวยงามกันแล้ว เอ็กซ์เดินไปซื้อกาแฟสดมาสองแก้วยื่นให้มิวแก้วหนึ่งแล้วพากันเดินไปนั่งบริเวณลานเซ็นเตอร์พ้อยท์ที่อยู่ในกลางสยามสแควร์
“ตั้งแต่เกิดเรื่อง ได้โทรหาโต้งบ้างเปล่าวะ” มิวส่ายหน้าสายตาเศร้าสร้อย เขากลับมาสู่วังวนแห่งปัญหาอีกครั้งปัญหาที่ไม่มีวันรู้ว่าจะแก้ตอนจบของมันยังไง
“ว่าโต้งรู้เรื่องนี้ยังวะ” เอ็กซ์ถามต่อ
“กูว่ารู้แล้วล่ะ ปกติถ้ากูไม่โทรไปหาโต้งโต้งก็จะโทรมาหากู นี่สองวันมาแล้วไม่โทรมาเลย กูว่าโต้งคงคิดหนักไม่แพ้กูหรอก”
“กูเห็นใจพวกจังว่ะ” เอ็กซ์บอกอย่างจริงใจมิวหันไปมองหน้าเอ็กซ์
“ขอบใจเพื่อน…แต่กูก็ไม่รู้ว่ากูกับโต้งจะแก้ปัญหาได้ยังไงในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้นี่พี่อ๊อดก็ห้ามไม่ให้กูไปไหนมาไหนกับโต้งอีก เพราะกลัวเป็นข่าวซ้ำสอง” มิวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“กูอึดอัดใจมากจริงๆเอ็กซ์ ถ้ากูย้อนเวลากลับไปได้กูจะไม่ขอมีความรักแบบนี้เลย มันทรมานนะเอ็กซ์ที่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆจากสายตาคนอื่นโต้งเองก็ต้องคอยโกหกแม่ว่าไปหาเพื่อนเพื่อมาพบกูกูว่าไม่ใครก็ใครสักคนคงทนรับสภาพแบบนี้ไม่ไหวเข้าสักวันนี่กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อจากนี้ไปโต้งเขายังอยากจะเจอกูไหมหลังจากเกิดข่าวบ้านั่นขึ้นมา” น้ำตามิวร่วงเผาะอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ยามเปิดใจกับเอ็กซ์เกี่ยวกับเรื่องของโต้ง
“ทำใจดีๆไว้มิว ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอนะโว้ย”เอ็กซ์ตบไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใจ พูดไปอย่างนั้นทั้งๆ
ที่เอ็กซ์เองก็ไม่รู้ว่าบทลงท้ายของสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน มิวเอ๊ย…กูล่ะสงสารจริงๆว่ะ เอ็กซ์บอกกับตัวเองในใจโต้งนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นห้อง ท่ามกลางความมืดสลัว กลัดกลุ้มใจขนาดหนักแล้วก็ไม่รู้จะระบายกับใครได้ทั้งแม่และเพื่อนฝูงไม่มีใครยอมรับเขาได้เลยกับสิ่งที่เขาเป็นป่านนี้ทุกคนคงรู้เรื่องกันหมดแล้ว แล้วก้คงเอาไปนินทากันสนุกปากโต้งไม่กล้าแม้จะออกจากบ้านไปเจอหน้าใครไม่กล้าแม้แต่จะไปโรงเรียนให้อับอายขายขี้หน้าเพื่อนฝูงเรื่องที่เป็นความลับกลับไม่เป็นความลับอีกต่อไปแถมยังกลับกลายเป็นข่าวดังใหญ่โตขนาดลงหน้าปกหนังสือจนชาวบ้านเขารู้กันไปทั่วแล้วอย่างนี้เขาจะอยู่ในสังคมเล็กๆของเขาได้อย่างไร โต้งคิดไปถึงมิว มิวคงหนักกว่าเขาหลายเท่านักเพราะสังคมของมิวใหญ่โตกว่าหลายเท่า มิวเริ่มจะมีชื่อเสียง เพลงของมิวกำลังดังเป็นเพราะเขาหรือเปล่านะที่กำลังทำลายอนาคตของมิวอยู่ในตอนนี้ถ้าเขาไม่คิดไปหามิวนั้นในวันนั้นไม่คิดสานสัมพันธ์กับมิวตามคำเรียกร้องของหัวใจตัวเอง เขากับมิวก็คงไม่ทุกข์หนักขนาดนี้ทำไมเขาถึงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวได้ถึงเพียงนี้ น้ำตาของโต้งเริ่มไหลรินออกมาอีกมันเป็นน้ำตาแห่งความอ่อนแอและพ่ายแพ้จริงๆคำพูดที่เคยบอกมิวว่าจะร่วมต่อสู้ฝ่าฟันกับอุปสรรคด้วยกันวันนี้ความรู้สึกหึกเหิมอย่างในวันนั้นมันหายไปไหนก็ไม่รู้ ทำไมวันนี้มันเหลือเพียงใจฝ่อแฟบที่ไม่กล้าและกลัวไปหมดทุกอย่างทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
“มิว เราขอโทษ เราไม่น่าไปเจอมิวอีกเลยเราทำลายอนาคตของมิว” โต้งบอกตัวเองพลางซบหน้าร้องไห้กับหัวเข่าเสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกความเงียบยามค่ำคืนที่น่าอึดอัด โต้งค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงเห็นชื่อหญิงที่หน้าจอโทรศัพท์โต้งก็กดปุ่มรับสายทันที
“โต้งเหรอ….นี่หญิงนะโต้งนอนรึยัง”
“ยังหรอกหญิง”
“น้ำเสียงโต้งไม่ค่อยดีเลย โต้งเป็นไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอกหญิง เราสบายดี” พยายามปรับน้ำเสียงให้รื่นเริง
“อย่าโกหกเราดีกว่า ถ้าโต้งยังเห็นเราเป็นเพื่อนเรารู้ว่าโต้งไม่สบายใจเรื่องข่าวนั่น วันก่อนเจอพวกชัย เราถามถึงโต้งพวกมันบอกว่าโต้งไม่ได้ไปโรงเรียนหลายวันแล้ว”
“เราไม่สบายอ่ะ”
“โต้ง เราขอร้องล่ะ อย่าโกหกเราเลยที่ว่าไม่สบายนี่คือไม่สบายใจใช่มั้ย โต้งมีอะไรก็ระบายให้เราฟังได้นะ
เก็บไว้คนเดียวไม่ดีนะโต้ง” โต้งนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง หลับตาลงพลางถอนใจลึกๆอย่างอ่อนล้า
“โต้ง…โต้ง…ทำไมเงียบไปล่ะรู้มั้ยเราเป็นห่วงโต้งนะ โต้งพูดกับเราสิ” สุ้มเสียงหญิงนั้นสั่นเหมือนกับจะร้องไห้
“หญิง…หญิงว่าเราควรจะทำยังไงดี เราจะแก้ปัญหายังไงดี”ในที่สุดโต้งก็ตัดสินใจระบายกับหญิงเพราะหญิงเป็นที่พึ่งเดียวสำหรับเขาแล้วในตอนนี้
“โต้งอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะทางที่ดีเราว่าตอนนี้โต้งกลับไปเรียนหนังสือดีกว่าถ้าโดนโรงเรียนตัดสิทธิ์สอบแล้วจะไม่จบนะ ส่วนเรื่องเพื่อนๆเราแก้ตัวให้แล้วเราบอกว่าโต้งกับมิวเป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวมันเขียนและเราก็บอกว่าเรารู้จักมิวดี เพราะมิวอยู่ข้างบ้านเราและเราก็เป็นเพื่อนกับมิวมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน มิวไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเข้าใจ”
“แล้วหญิงคิดว่าพวกนั้นมันจะเชื่อเหรอ”
“เชื่อสิโต้ง พวกมันเป็นเพื่อนโต้งนะยังไงมันก็อยู่ข้างโต้งอยู่แล้ว พวกมันยังบ่นเลยว่าโต้งไม่ยอมรับโทรศัพท์พวกมันโต้งอย่าคิดสิว่าโต้งไม่มีใคร อย่างน้อยโต้งก็ยังมีหญิงและเพื่อนๆนะทุกคนเป็นห่วงโต้งนะรู้มั้ย”
“หญิงว่าถ้าเราพูดความจริงออกไปมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นมั้ย”
“ไม่ดีแน่โต้ง เราว่าโต้งกลับไปใช้ชีวิตตามปกติเถอะใครมาถามก็ปฎิเสธไป ไม่ยอมรับเสียอย่างใครจะทำไมบางเรื่องไม่มีใครยอมรับได้หรอกถ้าเราพูดความจริงออกไป” โต้งยิ้มออกมาได้บ้างแล้วตอนนี้เมื่อได้ฟังคำพูดจากหญิง
“หญิงนี่เก่งจังนะ พูดให้กำลังใจคนเก่งจังเราฟังแล้วมีกำลังใจขึ้นแยะ”
“ไม่เก่งหรอกโต้งแต่เราคิดว่าปัญหาทุกอย่างมันต้องแก้ไขได้เพียงแต่เราต้องตั้งสติให้ดีแล้วค่อยๆคิดแก้มัน” “แล้วหญิงได้พูดให้กำลังใจมิวเหมือนที่ให้กำลังใจเราบ้างมั้ย”
“ช่วงนี้เราไม่ได้เจอมิวเลยอยากจะคุยกับมิวเหมือนกันแหละ เป็นห่วงอยู่เหมือนกันไม่รู้จะเป็นไงบ้าง โต้งล่ะ…ไม่ได้คุยกับมิวบ้างเหรอ”
“ตั้งแต่มีข่าวนั่น เราไม่ได้โทรไปหามิวเลยมิวเองก็ไม่ได้โทรหาเรา ไม่รู้ดิหญิง เราคิดว่าเราผิดเองที่ทำให้มิวเสียชื่อเสียงก็เลยไม่กล้าโทรหามิว” โต้งกล่าวเสียงเศร้า
“เราว่ามิวไม่คิดว่าโต้งผิดหรอกบางทีมิวอาจจะรอให้โต้งโทรไปหาอยู่ก็ได้ เราว่าคุยกันดีกว่านะบางทีโต้งอาจจะสบายใจกว่านี้ถ้าได้คุยกับมิวนะ” หญิงวางหูไปแล้วโต้งเองก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจขึ้น คืนนี้เขาคิดว่าเขาคงได้นอนหลับเต็มตื่นเสียทีแล้วพรุ่งนี้เขาจะกลับไปเรียนหนังสือเสียที โกหกแม่มาหลายวันแล้วว่าไปโรงเรียนแต่จริงๆแล้วไม่ได้ไปมัวเตร็ดเตร่ตามศูนย์การค้าไปวันๆเพราะรู้สึกอับอายเกินกว่าจะสู้หน้าเพื่อนๆ
ได้ และสิ่งที่คิดว่าจะทำตามที่หญิงบอกให้ได้ก็คือการนัดเจอกับมิวอย่างที่หญิงว่า…มิวเองอาจรอคอยได้กำลังใจจากเขาอยู่เหมือนกันเหมือนอย่างที่เขาเองก็อยากได้กำลังใจจากมิวเพราะคนที่มีปัญหาเหมือนกันก็จะเข้าใจกันมากกว่าคนที่ไม่ได้มีปัญหาเหมือนตัวเองและอาจนำไปสู่หนทางแห่งการแก้ปัญหาร่วมกันได้ พอมิวลงจากเวทีคอนเสิร์ตกลุ่มนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ต่างก็กรูกันเข้ามาสัมภาษณ์มิวถึงเรื่องข่าวที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้
“อยากถามถึงความสัมพันธ์ของมิวกับหนุ่มคนนั้นที่กำลังตกเป็นข่าวในตอนนี้หน่อยนะคะ”
“ไม่มีอะไรครับพี่ เราเป็นแค่เพื่อนกันเพื่อนคนนี้สนิทกันมาก เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก” มิวตอบนักข่าวด้วยรอยยิ้มหวานตามสไตล์
“แต่ในรูปที่เห็นมิวกับหนุ่มคนนั้นส่งยิ้มให้กันหวานเยิ้มเชียวนะ”
“ก็คนเราเวลาที่มีความรู้สึกดีๆกันจะให้ทำหน้าบึ้งใส่กันได้ยังไงครับ มิวมีความสุข เพื่อนมิวมีความสุขก็ต้องส่งยิ้มให้กันเป็นธรรมดาก็เหมือนกันแหละที่เวลาพวกพี่ๆเจอเพื่อนที่คุยกันถูกคอถูกใจก็ต้องยิ้มให้กันเป็นธรรมดา”“แสดงว่ามิวกำลังปฏิเสธใช่มั้ยว่าไม่มีอะไรพิเศษกับหนุ่มหล่อคนนั้น”
“มิวจะยอมรับได้ยังไงล่ะพี่ ในเมื่อมันไม่เป็นความจริงคนที่เขาเขียนข่าวเขาไม่รู้หรอกว่าความจริงเป็นยังไง
ตัวมิวเท่านั้นเองที่รู้ดี สมัยนี้ก็รู้ๆกันอยู่เวลาที่ดารานักร้องเดินกับใครก็ตกเป็นข่าวทั้งนั้นแหละถ้ามิวไปเดินกับผู้หญิงก็ต้องตกเป็นข่าวเหมือนกันเดินกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ข่าวก็เอาไปเขียนว่าเป็นแฟนกันแล้วถ้าเขาไม่เขียนข่าวทำนองนี้พี่คิดว่าหนังสือเขาจะขายได้ไหมพวกพี่ๆอยู่ในวงการสื่อก็น่าจะรู้ดี ข่าวดีๆไม่มีคนสนใจหรอกครับนอกจากข่าวฉาวซึ่งมันขายได้มากกว่า” มิวตอบคำถามอย่างฉะฉาน นั่นเพราะเตรียมคำตอบไว้อย่างดีแล้ว
“แต่มิวก็ไม่เห็นมีข่าวเดินควงกับผู้หญิงคนไหนเลยนะมันก็เลยยิ่งน่าสงสัยไปกันใหญ่” นักข่าวสาวยังไม่ยอมแพ้ “มิวสนใจแต่งานน่ะครับ มิวยังใหม่กับวงการนี้มากก็เลยต้องทำงานออกมาให้ดีที่สุดยังไม่อยากสนใจเรื่องความรัก”
“ท้อบ้างไหมคะ เพิ่งเข้าวงการมาก็เจอข่าวแบบนี้เลย”
“แรกๆก็ท้อบ้าง แต่ตอนนี้ไม่แล้วเพราะเรารู้แก่ใจดีว่าอะไรเป็นอะไร ความจริงก็คือความจริงครับพี่”
บทสัมภาษณ์สิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้มิวบอกลาพวกนักข่าวโดยมีอ๊อดเดินตามประกบแล้วเขามาตบไหล่มิวเบาๆพร้อมกับบอกว่า “ตอบได้ดีมากมิว สัมภาษณ์ออกสื่ออย่างนี้แหละดีถ้าเราไม่พูดเดี๋ยวเขาจะหาว่าเรายอมรับอย่างที่ข่าวมันลงแล้วก็อย่าลืมที่พี่เคยเตือนไว้ เรื่องเพื่อนคนนั้น ช่วงนี้ห่างๆไว้บ้างก็ดีแต่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้คบกันนะ”
“ครับ พี่อ๊อด” มิวตอบเสียงเศร้าระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่กลับบ้าน น้ำตาไหลตลอดทางรู้สึกผิดต่อโต้งเหมือนกันที่ไม่ยอมพูดความจริงกับใครได้ในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโต้งความจริงเช่นนี้ไม่มีใครยอมรับได้ ยิ่งมิวได้กลายเป็นนักร้องด้วยแล้วก็ยิ่งต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น เพื่ออนาคตของเขาและเพื่อนๆ
ในวง
“เราขอโทษด้วยนะโต้งที่เราไม่อาจพูดความจริงเรื่องของเราให้ใครๆฟังได้ เราหวังว่าโต้งคงจะเข้าใจเรานะ”มิวบอกกับตัวเองในใจ สุนีย์นั่งดูข่าวบันเทิงทางหน้าจอโทรทัศน์เมื่อกลับจากเลิกงานอยู่คนเดียวภายในห้องรับแขกเห็นมิวในข่าวนั้นแล้วก็อดชมไม่ได้ว่ามิวตอบคำถามนักข่าวได้ดีนี่ทางค่ายเพลงคงเตรียมการเรื่องตอบคำถามของมิวเอาไว้แล้วคิดแล้วก็ต้องถอนใจออกมากับเรื่องปัญหาของครอบครัวตัวเองลูกชายของเธอพูดกับเธอน้อยลงในช่วงนี้กลับจากโรงเรียนโต้งก็เอาแต่เก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในห้องเธอไม่อยากให้บรรยากาศในบ้านเป็นอย่างนี้เลยนี่ถ้าเธอเปิดใจยอมรับให้โต้งกับมิวได้คบกัน ทุกอย่างมันจะดีขึ้นไหมนะขณะที่กำลังนั่งคิดอยู่กับตัวเองอย่างเคร่งเครียดสุนีย์ก็ได้ยินเสียงรถของกรณ์ที่แล่นเข้ามาในบ้านกรณ์เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เป็นอะไรไปคะกรณ์ ท่าทางเครียดเชียว” สุนีย์ถาม
“สุนีย์ ผมถามคุณหน่อย คุณรู้เรื่องลูกของเรารึเปล่า”
“เรื่องอะไรคะ” สุนีย์ทำหน้าซื่อแต่ในใจคิดว่ากรณ์คงรู้เรื่องข่าวนั่นแล้ว
“เพื่อนที่ทำงานที่เขาเคยมาบ้านเรา
เขาจำโต้งได้ เขาเห็นโต้งในหนังสือแล้วเป็นข่าวกับมิวข่าวมันบอกว่าทั้งสองเป็นคู่เกย์กัน”
“ค่ะ…ฉันเองก็ได้ยินข่าวนี้มาเหมือนกันเมื่อกี้นี้ดูข่าวในทีวี มิวออกมาปฏิเสธแล้วว่าไม่ได้มีอะไรกัน ทั้งคู่
เป็นเพียงเพื่อนกันเฉยๆ”
“เด็กสองคนไม่ได้เป็นอย่างในข่าวแน่นะ” กรณ์ถามพลางจ้องหน้าสุนีย์เขม็ง
“จะเป็นไปได้ยังไง คุณเองก็เห็นมิวมาแต่เล็กแต่น้อยเขาสองคนเป็นเพื่อนกันมานานก็ย่อมสนิทสนมกันเป็นธรรมดา คุณไปเชื่ออะไรกับข่าวนั่นสมัยนี้ข่าวดีๆไม่มีใครลงหรอก” สุนีย์แก้ตัวให้โต้งอย่างใจเย็นแต่กรณ์ก็ยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่อที่สุนีย์พูด “ผมเห็นพวกดาราผู้ชายเวลาที่เขาไปเดินเที่ยวตามห้างกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันทำไมเขาไม่มีข่าวว่าชอบกัน นั่นเพราะเขาไม่มีท่าทางที่ส่อว่าจะชอบผู้ชายด้วยกันเองแต่กับมิวทำไมถึงเป็นข่าวกับโต้งได้ เพราะมิวมีท่าทางที่ส่อไปแบบนั้นคนมันก็เลยได้คิดกัน ผมเห็นรูปนั่นเลยสายตาเด็กสองคนนั่นที่มองกันมันก็เป็นอย่างที่ข่าวนั่นว่าจริงๆถามจริงๆเถอะสุนีย์ว่าคุณไม่รู้อะไรเรื่องลูกของเรากับมิวจริงๆเหรอ” กรณ์ยังคงจับจ้องมองที่ใบหน้าของสุนีย์เหมือนจับพิรุธ สุนีย์เริ่มเหงื่อตกเธอรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนฉลาดมากยามที่เขามีสติสัมปัชชัญยะครบถ้วนไม่เหมือนช่วงที่เขามีปัญหาในช่วงนั้น ช่วงนั้นเขากินเหล้าเมามายทุกวันไม่มีสติพอที่จะคิดอะไรได้ละเอียดอ่อนขนาดนี้ สุนีย์ไม่กล้าสบตากรณ์และมีท่าทีอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคู่เงียบกันไปอยู่พักหนึ่งก่อนที่กรณ์จะเอ่ยถามว่า
“คุณรู้ใช่มั้ยสุนีย์ว่าลูกเรากับมิวคบกันแบบไหน”
“ไม่…ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” สุนีย์ส่ายหน้าปฏิเสธน้ำตาเริ่มไหลเอ่อออกมา อาการของสุนีย์ที่แสดงออกมาให้เขาเห็นเพียงเท่านี้กรณ์ก็รู้แล้วว่าสุนีย์รู้ความจริงเรื่องโต้งกับมิวมาโดยตลอดกรณ์มีสีหน้าเจ็บปวด ขบกรามแน่นด้วยความเครียดเรื่องทุเรศแบบนี้เขาไม่มีทางยอมรับได้เด็ดขาด
“คุณรู้มานานแค่ไหนแล้ว” กรณ์ถามเสียงกร้าวอารมณ์ของเขาเริ่มเดือดแล้วตอนนี้
“รู้อะไร…ฉันจะไปรู้อะไรคุณจะมาซักอะไรฉันนักหนา” สุนีย์เริ่มโวยวาย
“ผมรู้ว่าคุณรู้ท่าทางคุณมันฟ้องว่าคุณรู้ว่าโต้งมันเป็นเกย์ และคุณก็กำลังพยายามปิดบังผมอยู่ทำไมล่ะสุนีย์ บอกผมสิว่าทำไม” กรณ์จับแขนสุนีย์เอาไว้บีบแรงๆแล้วเขย่าตัวเธอ และก็เป็นช่วงที่โต้งกลับมาจากโรงเรียนพอดีเขาหยุดอยู่ที่ข้างประตูหน้าบ้านเมื่อได้ยินทุกอย่างที่พ่อกับแม่เขาพูดกันและตอนนี้เขาเห็นพ่อเขย่าแม่จนตัวโยน “ปล่อยนะกรณ์ ฉันเจ็บนะ”
“ผมไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะบอกความจริงให้ผมรู้ท้งหมด”สุนีย์ดิ้นรนขัดขืน เธอพยายามดึงมือกรณ์ออกจากแขนของเธอแต่ดูเหมือนกรณ์จะออกแรงบีบมากขึ้น และสุนีย์ก็รู้สึกเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมตามแรงบีบ
“โอ้ย…เจ็บนะ” สุนีย์ตัดสินใจผลักกรณ์จนเขากระเด็นลงไปนั่งบนพื้นแล้วลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่กรณ์ก็คว้าแขนของสุนีย์ไว้แล้วกระชากเต็มแรง
“โอ้ย…” สุนีย์ร้องออกมาอีกด้วยความเจ็บปวด“แกจะบ้าเหรอกรณ์ก็ฉันบอกแกแล้วว่าฉันไม่รู้เรื่องแล้วแกจะมาคาดคั้นอะไรกับฉัน”
“ฉันรู้ว่าแกรู้…สุนีย์แกรู้ทุกอย่าง แล้วก็คงรู้มานานแล้ว แต่ที่โมโหก็เพราะว่าแกปิดบังความจริงกับฉันแกเลี้ยงลูกประสาอะไรสุนีย์ ทำไมถึงปล่อยให้ลูกเป็นเกย์ไปได้แล้วที่ลงทุนชวนหนูโดนัทมาที่บ้านบ่อยๆเป็นเพราะแกกำลังจะสร้างภาพให้โต้งเพื่อตบตาฉันใช่มั้ย” สุนีย์หัยขวับไปจ้องหน้ากรณ์เขม็งด้วยความโกรธสุดขีดแล้วกระชากเสียงใส่หน้ากรณ์ว่า
“แกเคยรู้อะไรบ้างกรณ์ว่าฉันทุกข์ขนาดไหนแกรู้บ้างมั้ยว่าช่วงที่แกติดเหล้าอย่างกับคนบ้าอยู่นั่นน่ะฉันต้องแก้ปัญหาอะไรบ้างเพื่อประคับประคองให้ทุกคนในบ้านมีความสุขแล้วการที่โต้งมันเป็นอย่างนี้ก็เพราะแกนั่นแหละ ตั้งแต่แตงหายไปแกก็เมาเหมือนหมาตั้งแต่เด็กจนโตโต้งไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่จากพ่อมันเลยโต้งไม่เคยได้ใกล้ชิดพ่อ ไม่เคยได้รับความรักจากผู้ชายที่เป็นพ่อของมันมันก็เลยไปหาความรักจากผู้ชายคนอื่นไงล่ะ แล้วเรื่องที่ฉันไม่บอกแกฉันรู้ว่าถึงบอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นฉันถึงพยายามแก้ปัญหาด้วยวิธีของฉันด้วยการให้โต้งชวนหนูโดนัทมาที่บ้านบ่อยๆเผื่อว่าสักวันลูกมันจะได้เปลี่ยนใจมารักโดนัทจริงๆซะทีแล้วอย่างงี้แกคิดว่าฉันทำไมถูกรึไง” เสียงของสุนีย์ดังก้องไปทั่วบ้านโต้งได้เห็นได้ยินทุกอย่างหมดแล้วภาพที่โต้งเห็นตอนนี้ก็คือภาพที่พ่อปล่อยมือออกจากแขนของแม่แล้วนั่งแปะลงไปกองกับพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดส่วนแม่นั้นถึงกับเข่าทรุดลงตรงหน้าพ่อ เอามือยันพื้นแล้วก้มหน้าสะอื้นไห้จนตัวโยนโต้งมองภาพนั้นด้วยความ
รวดร้าว น้ำตาของเขาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มเดินออกมาจากบ้านอย่างเงียบๆทั้งๆที่น้ำตาไหลนองหน้าตลอดทางที่เขาเดินผ่านมายิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง ไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรือที่ทำให้พ่อแม่ทะเลาะกันอย่างนี้ไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรือที่ทำให้ครอบครัวต้องกลับไปสู่วังวนแห่งความทุกข์อีกครั้งเหมือนที่มันเคยเป็นไม่ใช่เพราะความปรารถนาของเขาหรอกหรือที่ทำลายทุกคนที่เขารักสุนีย์ฝังดัวเองลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงเธอจุดบุหรี่ขึ้นสูบมวนแล้วมวนเล่าด้วยความเครียดกรณ์ขับรถออกจากบ้านไปแล้วเมื่อครู่หลังจากทะเลาะกันรุนแรงเขาออกไปไหนเธอไม่ได้ถาม และก็ไม่ได้คิดจะถามด้วยว่าเขาไปไหนอาจจะไปเมามายเพื่อดับความกลุ้มที่บ้านเพื่อนคนใดคนหนึ่งเหมือนกับที่เธอเองที่กำลังหาทางออกให้กับความกลุ้มใจของตัวเองด้วยการจุดบุหรี่สูบมวนต่อมวนคิดวนเวียนไปมาเรื่องปัญหาของลูกชายที่ส่งผลมาถึงปัญหาของครอบครัวจนหัวแทบระเบิดแต่คิดยังไงก็หาทางแก้ปัญหาไม่ได้สุนีย์เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่หวังจะให้ครอบครัวของตัวเองมีชีวิตอยู่บนพื้นฐานแห่งความสุขเหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่คิดแบบเดียวกับเธออะไรที่เธอทำได้เพื่อให้คนที่เธอรักมีความสุขตามครรลองในแบบที่ถูกที่ควรเธอก็พยายามจะทำอย่างเช่นเรื่องของโต้ง สุนีย์เริ่มรับได้บ้างแล้วถ้าลูกชายจะรักชอบผู้ชายด้วยกันแต่เมื่อคิดไปถึงอนาคตของโต้งที่โต้งจะต้องใช้ชีวิตในสังคมต่อไปคนรอบข้างโต้งจะคิดยังไงถ้าเมื่อได้รู้ว่าโต้ง
“เป็น” ในสิ่งที่คนส่วนใหญ่ยังไม่ยอมรับแล้วสุนีย์จะทนได้หรือถ้าได้รู้ได้เห็นว่าลูกชายถูกสังคมรอบข้างรังเกียจในสิ่งที่ลูกชายเธอเป็นดังนั้นโดนัทคือความหวังเดียวที่เธอมี ที่เธอคิดว่าความอ่อนหวานของผู้หญิงอย่างโดนัทจะทำให้ลูกชายของเธอกลับมารักชอบเพศตรงข้ามได้สุนีย์กำลังถามตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้ทำมามันมีอะไรที่เป็นความผิดบ้างแต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับมีผลตรงกันข้าม
ชีวิตครอบครัวของเธอจะต้องกลับไปสู่ความทุกข์อีกครั้งใช่ไหม นั่งจมกับความติดของตัวเองจนลืมดูเวลาแล้วตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้วเพิ่งนึกได้ว่าโต้งยังไม่กลับบ้านเลย สุนีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาโต้งทันทีแต่ก็ไม่สามารถติดต่อโต้งได้ ลองโทรดูอีกหลายครั้งก็เป็นเหมือนเดิม

Intra · โพสต์ 2014-1-19 07:13:53

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2014-1-19 07:15:37

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2014-1-19 07:24:26

ขอบคุณครับ

4gggg · โพสต์ 2019-9-14 01:43:18

ขอบคุณคับ

Amorbonquet10 · โพสต์ 2019-9-14 02:29:00

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

รักแห่งสยาม 2 p.4

ดูบอร์ด

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร