รักแห่งสยาม 2 p.5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
9 G( b, O, Y3 u( Y% g
! v2 w% Z; r' ]4 r, z) R7 hตอนที่ 5
" ^/ K; G: |) n! {“ไปไหนของเขานะ ทำไมไม่เปิดมือถือล่ะลูก” สุนีย์บ่นพึมพำออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะตัดสินใจโทรถามเพื่อนๆของโต้งคำตอบที่ได้รับคือพวกเพื่อนๆไม่รู้ว่าโต้งอยู่ที่ไหนสุดท้ายสุนีย์จึงลองโทรหาโดนัท
3 D; f# X3 z. F“โต้งอยู่กับหนูรึเปล่าจ้ะ” ถามไปก็ภาวนาไปขอให้โต้งอยู่กับโดนัททีเถอะ
! g3 }% K8 H7 k: O* Z2 r“ไม่อยู่ค่ะแม่ โต้งยังไม่กลับบ้านอีกหรือคะ”
“จ้ะ…ยังไม่กลับ” สุนีย์ตอบเรียบๆ “เอ่อ…ถ้าเผอิญโต้งโทรมาหาหนูหนูบอกให้โต้งโทรหาแม่ด้วยนะ แค่นี้ก่อนนะ ขอบใจจ้ะ” หลังจากวางหูจากโดนัทแล้วสุนีย์ก็เดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านคนเดียวด้วยความกลัดกลุ้มพยายามคิดหาคำตอบให้ตัวเองว่ามีที่ไหนบ้างที่โต้งจะไปในตอนนี้ แต่แล้วก็นึกออก
! [3 U2 ]: X  c; |“ใช่แล้ว…โต้งจะต้องไปหามิวแน่ๆ”ว่าแล้วก็คว้ากุญแจรถเดินตัวปลิวออกไปจากบ้านทันทีเกือบเที่ยงคืนแล้วมิวเตรียมตัวจะเข้านอน แต่ได้ยินเสียงกริ่งจากประตูหน้าบ้าน
“โต้ง” มิวพูดชื่อโต้งออกมาด้วยความดีใจคงเป็นใครไปไม่ได้ที่จะมาหาเขากลางดึกอย่างนี้นอกจากโต้งเพียงคนเดียวแต่เปิดประตูหน้าบ้านออกมาก็พบว่าสุนีย์กำลังยืนอยู่หน้าบ้านสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด
/ x. k. a0 l0 S$ G# }" b: D5 P/ `5 R“สวัสดีครับน้านี” มิวยกมือไหว้สุนีย์คิดอยู่ในใจว่าสุนีย์คงจะต้องมาต่อว่าเขาเกี่ยวกับเรื่องของโต้งเป็นแน่แท้หลังจากที่รู้ข่าวในหนังสือนั่น
2 a' U  k; J* i$ R/ Y2 x4 W“สวัสดีจ้ะมิว” สุนีย์รับไหว้แล้วถามทันที
9 H. ?" ^' V  d9 d# H“โต้งอยู่ที่นี่รึเปล่ามิว” “ไม่นี่ครับ…โต้งไม่ได้มาที่นี่เลยครับ” สุนีย์มั่นใจว่ามิวไม่ได้โกหกเธอเพราะสีหน้ามิวไม่ได้ส่อแววพิรุธอะไรเลย สุนีย์จึงเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนจะบอกมิวว่า
“น้าขอเข้าไปคุยกับมิวในบ้านได้มั้ยจ้ะ”
“ครับ…เชิญเลยครับน้านี” สุนีย์เดินตามมิวเข้าไปในบ้าน ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้รับแขกขณะที่มิวเดินไปที่ตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วแล้วมาวางตรงหน้าสุนีย์
# N' m7 z+ d0 p/ w3 }1 A  }8 W“ทานน้ำก่อนครับน้านี”
* |- Y9 [  W6 t' \, O: i“ขอบใจจ้ะ” สุนีย์มองหน้ามิวนิ่งๆจนมิวอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ก่อนจะเอ่ยว่า
“โต้งยังไม่กลับมาบ้านเลย น้าเที่ยวโทรถามกับเพื่อนๆเขาไม่มีใครรู้สักคนว่าโต้งไปไหน น้าก็เลยมาหามิวเพราะนึกว่าโต้งอยู่ที่นี่” มิวนั่งฟังเงียบๆเพราะไม่รู้ว่าจะออกความเห็นยังไงดี
/ o6 B% j7 \) y/ ^“น้าเป็นห่วงโต้งจังเลยมิว โทรไปหาโต้งก็ติคต่อไม่ได้เขาโทรหามิวบ้างรึเปล่าวันนี้” สุ้มเสียงสุนีย์เหนื่อยอ่อนเหมือนคนหมดแรง
' S% E/ U( i: A3 B+ H3 y$ c“ไม่ครับ เราไม่ได้คุยกันหลายวันแล้ว” มิวก้มหน้าตอบ ไม่กล้าสบตาสุนีย์ เงียบกันไปพักแล้วสุนีย์ก็บอกมิวว่า “วันนี้น้ากับน้ากรณ์ทะเลาะกันรุนแรงเรื่องโต้งน้าเพิ่งนึกได้เดี๋ยวนี้เองว่าโต้งอาจกลับมาเห็นน้าทะเลาะกันเพราะเขาเป็นต้นเหตุก็เลยเตลิดไป มิว…น้าเป็นห่วงโต้งจริงๆไม่รู้ว่าป่านนี้โต้งจะเป็นยังไงบ้าง” ประโยคท้ายสุนีย์ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
“เป็นเพราะน้าไม่ดีเอง”
“อย่าโทษตัวเองเลยครับน้านี” มิวปลอบสุนีย์เห็นน้ำตาของแม่ที่มีความรักต่อลูกอย่างสุนีย์แล้ว มิวก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ “ถ้าจะโทษ…น้านีโทษผมดีกว่าที่น้านีเคยเตือนผมแล้วไม่ฟังแต่ยังกลับมาคบกับต้องอีกแล้วทำให้น้าทั้งสองต้องทะเลาะกัน” สุนีย์ส่ายหน้าพลางเช็ดน้ำตา
“ไม่ใช่ความผิดของมิวหรอก น้าเคยคุยกับโต้งในวันที่รู้ข่าวนั่นจากหนังสือโต้งเขาบอกเขารักมิว ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกมิว” แม้จะอดดีใจไม่ได้ที่โต้งเปิดใจกับแม่ตัวเองว่ารักเขาแต่ในเวลาเช่นนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งดีใจเพราะโต้งหายไปอย่างนี้แล้วก็ไม่มีใครสักคนที่รู้ว่าเขาไปไหน แต่แล้วมิวก็เหมือนจะนึกอะไรออกจึงเดินไปที่โทรศัพท์แล้วกดโทรหาหญิง
“หญิงเหรอ…มิวเองนะโทษนะที่โทรรบกวนกลางดึก”
9 t% f. `9 G9 _$ |, R3 P“มีอะไรเหรอมิว” “วันนี้หญิงเจอโต้งบ้างรึเปล่า”“ไม่นี่มิว เราไม่ได้เจอโต้งมาหลายวันแล้ว มีอะไรรึเปล่ามิว”หญิงถามอย่างเป็นห่วง “โต้งไม่ได้กลับบ้านอ่ะนี่แม่โต้งก็มาตามหาโต้งที่บ้านมิว งั้นแค่นี้ก่อนนะหญิง” มิวเห็นสายตาแห้งผากของสุนีย์ที่รอคอยความหวังจากเขาก็อดใจหายไม่ได้
6 ?. \; B5 t! N9 N“หญิง…เพื่อนข้างบ้านนี่เองครับเขาสนิทกับโต้งพอสมควร เขาบอกว่าโต้งไม่ได้ติดต่อหาเขาเลย” สุนีย์ลุกขึ้นยืนเช็ดน้ำตาป้อยๆแล้วหันมาบอกมิวว่า
) L8 p+ N" }# }+ T6 Y1 q: w  {( @“ถ้างั้นน้ากลับก่อนนะ บางทีโต้งอาจกลับมาบ้านแล้วก็ได้”
/ d) h) b& c. q  E) k  \“ครับ…เอ่อ…น้านีครับ”มิวเว้นจังหวะนิดหนึ่งแล้วก็พูดต่อว่า
“ถ้าโต้งกลับมาบ้านแล้ววานน้านีช่วยโทรบอกผมได้มั้ยครับ เพราะผมก็ห่วงโต้งเหมือนกัน” มิวยื่นกระดาษที่จดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้สุนีย์
“จ้ะ” สุนีย์รับคำแล้วเดินออกมาเงียบๆห้าวันนี้เป็นห้าวันที่ทุกข์ทรมานที่สุดของสุนีย์และกรณ์โต้งไม่กลับบ้านมาห้าวันแล้ว เขาหายไปไหนไม่มีใครรู้สำหรับสุนีย์แล้วด้วยความที่ผูกพันกับลูกมากกว่ากรณ์ เธอจึงว้าวุ่นใจเป็นที่สุดกับการหายไปของลูกชายคนเดียวตลอดห้าวันที่ผ่านมา สุนีย์วิ่งเต้นเรื่องของโต้งแทบไม่ได้พักผ่อนตั้งแต่เรื่องที่ทางโรงเรียนจะตัดสิทธิ์โต้งในการสอบปลายภาคเนื่องจากโต้งหยุดเรียนเป็นเวลาหลายวันสุนีย์จึงต้องไปหาเพื่อนคนหนึ่งของเธอที่เป้นหมอแล้วขอร้องให้เพื่อนช่วยออกใบรับรองแพทย์ปลอมที่ระบุไปว่าโต้งป่วยหนักจนไม่สามารถมาโรงเรียนได้เพื่อว่าในวันที่โต้งกลับมาจะได้กลับมาเรียนหนังสืออีกครั้ง แล้วเข้าสอบเพื่อจบ ม.6 และต่อเข้ามหาวิทยาลัยไหนจะเรื่องที่เธอต้องเข้าออกโรงพักเพื่อถามข่าวคราวเรื่องที่โต้งหายจากตำรวจที่เธอได้มาแจ้งความเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่โต้งหายไปสุนีย์เหลือบมองไปที่กรณ์ซึ่งกำลังนั่งกินเหล้าที่ชานนอกบ้านกรณ์ไม่ทำอะไรเลยนอกจากดื่มเหล้า แต่เขายังไปทำงานอยู่ทุกวันเขากับเธอวันๆหนึ่งแทบจะไม่ได้พูดจากันเลย สุนีย์นิ่งคิดว่าทำไมกรณ์ถึงได้เป็นผู้ชายที่อ่อนแอถึงเพียงนี้นะแทนที่จะช่วยกันแก้ปัญหาด้วยกัน กลับหนีปัญหาหันเข้าหาขวดเหล้าไม่ยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตไม่ยอมช่วยเธอในการสืบเสาะหาลูกชายที่หายไปจากบ้านสุนีย์เคยพูดเตือนกรณ์ให้ช่วยกันแก้ปัญหาเรื่องที่โต้งหายไป แต่กลับโดนกรณ์กล่าวโทษเธอหาว่าเธอเลี้ยงลูกไม่ดี ทำให้ลูกกลายเป็นพวกวิปริตผิดเพศทำให้เธอคร้านที่จะพูดกับเขาอีก สุนีย์ทนมองดูกรณ์ไม่ได้อีกต่อไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไปจากบ้าน โดยที่กรณ์ก็ไม่แลหางตามาทางเธอเลยต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างมีชีวิต บ้านที่เคยเป็นบ้านหลับไม่เป็นบ้านอีกต่อไปเวรกรรมเก่าแต่ปางไหนหนอที่ทำให้ชีวิตของเธอเป็นเช่นนี้ สุนีย์เป็นห่วงก็แต่โต้งหายไปจากบ้านโดยไม่สามารถติดต่อได้อย่างนี้ จะมีอันตรายอะไรบ้างก็ไม่รู้
“โต้ง…โต้งอยู่ที่ไหนแม่ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูก อย่าให้ลูกเป็นอะไรไปเลยนะ แม่รักลูกนะโต้ง ถ้าโต้งกลับมาลูกจะเป็นอะไรแม่ไม่ว่าขอให้ลูกกลับมา ขอให้ลูกกลับมาเท่านั้นพอ” สุนัย์สะอื้นไห้ขณะที่ขับรถออกจากบ้านแล้วมาจอดบริเวณสวนสาธารณะที่อยู่ในหมู่บ้านก่อนจะสตาร์ทรถเพื่อขับตระเวนหาโต้งตามท้องถนนเหมือนกับที่เธอทำมาทุกวันนับตั้งแต่วันที่โต้งหายไป แม้มันจะเหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทรแต่ก็ดีกว่าเธอไม่ทำอะไรเลยสุนีย์สะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบชื่อของมิวบนหน้าจอโทรศัพท์ หวังใจว่าคงจะเป็นข่าวดีมิวเป็นคนที่โต้งรัก โต้งอาจจะมาหามิวก็ได้ในวันใดวันหนึ่ง
% Y4 X* A9 W" O! ]4 a“มิวเหรอจ้ะ…มิวเจอโต้งแล้วใช่มั้ย”สุนีย์ถามเสียงระรัวด้วยความตื่นเต้น
, N2 Z6 q" P2 z0 _9 Y8 `“ยังหรอกครับน้านี ยังไม่ได้ข่าวโต้งเลยครับ” เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด
“ตอนนี้น้านีอยู่ที่ไหนครับ” มิวถามอย่างเป็นห่วงเขาเข้าใจดีว่าความรู้สึกของสุนีย์ตอนนี้เป็นอย่างไรสิ่งเดียวที่ผูกพันสุนีย์กับเขาไว้ด้วยกันก็คือโต้งเพราะโต้งคือคนที่สุนีย์และเขารักฉะนั้นการหายไปของโต้งจึงสร้างความเจ็บปวดให้กับสุนีย์และเขามากสุนีย์กลัดกลุ้มใจมากขนาดไหน มิวเองก็กลัดกลุ้มไม่แพ้สุนีย์เช่นกัน
“น้าขับรถออกมาตามหาโต้งน่ะ”
“มันจะได้ผลหรือครับน้าน้านีขับรถตามหาโต้งมาหลายวันแล้วนะครับ ผมเป็นห่วงน้านีนะครับอยากให้น้านีพักผ่อนบ้าง”
, Q5 g5 |% V$ F1 R$ Y: \“น้าพักไม่ได้หรอกมิว ตราบใดที่ยังไม่พบโต้งน้าไม่มีทางหลับตาลงได้หรอก” มิวนิ่งเงียบไปอยู่ครู่แล้วก็ตัดสินใจบอกสุนีย์ว่า “น้านีครับน้านีจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอนั่งรถไปเป็นเพื่อนน้านี น้านีจะขับผ่านไปทางไหนผมจะได้ไปรอดักระหว่างทาง”
“จะดีหรือมิว” “ดีแน่ครับอย่างน้อยผมจะได้ช่วยมองหาโต้งตามทาง น้านีขับรถไปมองหาโต้งไปมันอันตรายนะครับให้ผมได้ช่วยน้านีนะครับ” สุนีย์ทนลูกตื้อของมิวไม่ไหวก็เลยยอมให้มิวเป็นเพื่อนร่วมทางไปด้วย ขณะที่ขับรถเพื่อไปรับมิวตามที่นัดกันไว้สุนีย์เผลอยิ้มออกมาได้เมื่อคิดถึงเด็กคนนั้นที่เธอเคยกีดกันไม่ให้เขามายุ่งกับลูกชายของเธอแต่วันนี้เด็กคนนั้นกลับกลายเป็นเพื่อนร่วมทางกับเธอเพื่อสืบเสาะหาลูกชายที่หายไปโดยที่สามีของเธอไม่เคยคิดที่จะแบ่งปันความทุกข์ครั้งนี้ร่วมกันกับเธอเลยเด็กหนุ่มหน้าตาดีกำลังก้าวลงจากรถไฟสถานีเชียงใหม่มีผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ไปมาโต้งกระชับเป้สะพายหันรีหันขวางอย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นไปทางไหนดีโต้งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้พาตัวเองมาถึงที่นี่อาจจะเป็นเพราะที่นี่คือที่ที่เขาเคยมีความสุขในวัยเด็กเมื่อตอนที่เขาได้มาเที่ยวกับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาและอาจเป็นเพราะที่นี่คือที่ที่ทำให้แตงพี่สาวที่เขารักได้อันตธานหายไปจากครอบครัวแล้วทิ้งร่องรอยแห่งความทุกข์ฝังลึกในจิตใจคนในครอบครัวของเขาตราบจนบัดนี้อย่างน้อยที่นี่ก็มีพี่แตงอยู่ด้วย ไม่ได้มีเขาอยู่ตามลำพังโต้งปลอบใจตัวเองแล้วก้าวเดินไปเรื่อยๆตามท้องถนนทั้งที่ส่วนลึกภายในใจก็รู้สึกหวั่นเพราะนี่คือการเดินทางไกลตามลำพังครั้งแรกของเด็กหนุ่มอย่างเขาเดินไปก็คิดไปตลอดทางถึงพ่อแม่ ป่านนี้พวกเขาคงจะออกตามหาโต้งกันใหญ่แล้วก็คิดไปถึงมิวด้วยไม่รู้ว่ามิวจะเป็นเดือดเป็นร้อนกับการหายไปของเขาหรือเปล่านะ แม้จะคิดถึงทางบ้านแต่เขายังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าพ่อแม่ในตอนนี้เพราะเขาคือต้นเหตุที่ทำให้พ่อแม่ทะเลาะกัน และคนที่โต้งกริ่งเกรงมากกว่าใครก็คือพ่อพ่อคงผิดหวังในตัวเขามาก โต้งเดินผ่านย่านที่มีร้านอาหารติดๆกันอยู่หลายร้านเด็กสาวรุ่นท่าทางก๋ากั่นสองสามคนที่นั่งกินข้าวอยู่ในร้านกำลังเมียงมองเขาพร้อมส่งยิ้มมาให้ โต้งยิ้มตอบพอเป็นพิธีแล้วเดินต่อไปขณะที่ท้องเริ่มร้องเพราะรู้สึกหิวจึงแวะร้านอาหารร้านที่อยู่สุดถนนการเดินทางไกลในครั้งนี้โต้งคิดว่าเขาคงอยู่ได้หลายวันเพราะแม่เอาเงินฝากเข้าบัญชีให้เขาทุกเดือนตั้งแต่เขายังเล็กเงินก้อนนี้โต้งไม่ได้เบิกมาใช้เลย ไม่นึกว่าจะเอามาใช้เมื่อตัวเองหนีออกจากบ้านขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องของตัวเองอย่างสับสนโต้งก็ต้องหันขวับไปมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของเขา
“โต้งใช่มั้ย” โต้งมองไปตามเสียงเรียก
2 @2 u2 i8 [+ x7 o+ }/ R“จำพี่ได้มั้ย…พี่จูนไง…” โต้งยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใครที่ร้องทักเขาจูนเดินเข้ามาโต้งที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มสดชื่นโต้งสังเกตเห็นว่าจูนดูผ่องใสและสวยขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก
“โต้งมาได้ไงเนี่ย”
“นั่งรถไฟมาครับ”
“มากับใคร”
“ผมมาคนเดียวครับพี่จูน”
“อ้าว…มาคนเดียวเองเหรอนึกว่ามากับเพื่อนหรือมากับพ่อแม่ซะอีก” จูนทำหน้างงๆส่วนโต้งเองก็ทำหน้าเก้อๆ
& m5 J4 i% b+ A" q1 _$ o5 a! P“ริอยากจะเป็นพวกแบ๊คแพ๊คเหมือนพวกฝรั่งล่ะสิถึงได้มาเที่ยวคนเดียวเก็บเกี่ยวประสบการณ์” โต้งไม่ได้ตอบคำถามของจูนแต่แววตาเศร้าสลดของเขาทำให้จูนจับสังเกตได้
: J. O7 E* W" ]0 X5 I: W* Y “มีปัญหาอะไรรึเปล่าโต้ง” จูนถามสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดโต้งเม้มปากอย่างใช้ความคิดว่าเขาควรจะบอกจูนดีหรือไม่กับปัญหาของเขาแต่แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะเล่าให้จูนฟังเพราะอย่างน้อยครั้งหนึ่งจูนก็เคยเข้ามาคลุกคลีอยู่ในบ้านของเขาและจูนก็เคยแก้ปัญหาให้กับครอบครัวของเขามาแล้ว และที่สำคัญโต้งก็นับถือจูนเหมือนพี่สาวของเขา
: q1 q, R6 O( s$ ?. F+ B2 {“พ่อกับแม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องผมกับมิวผมทำให้พ่อแม่เสียใจ ผมเลยคิดว่าตัวเองไม่ควรจะอยู่ในบ้านอีกต่อไป”
“แล้วก็เลยเตลิดมาที่นี่” จูนต่อให้แล้วพูดเสริมว่า
/ _2 R3 \1 {* y1 t# G: X“แล้วไม่คิดบ้างรึไงว่าเขาจะเป็นห่วงเรา โดยเฉพาะแม่…แม่เราเขารักเรามากเลยรู้มั้ย”
“ไม่รู้ดิพี่จูน ผมไม่กล้าอยู่บ้าน ไม่กล้าสู้หน้าพ่อก็เลยต้องออกมา”
& J# Y9 F- `7 z“โธ่…โต้ง” จูนครางอย่างเศร้าใจ
“แล้วเรื่องเรียนล่ะ เราจะจบ ม.6 เทอมนี้แล้วไม่ใช่เหรอทิ้งมาอย่างเนี้ยไม่คิดถึงอนาคตบ้างรึไง” โต้งก้มหน้าเขาเองก็ห่วงเรื่องเรียนเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
“เชื่อพี่เถอะโต้ง พี่ว่าโต้งกลับบ้านดีกว่ามีอะไรก็เปิดอกคุยกันไปเลยพี่รู้ว่าโต้งลำบากใจเพราะโต้งเป็นคนเก็บความรู้สึกไม่ค่อยพูดแต่เรื่องบางเรื่องเราต้องบอกให้เขารับรู้ว่าเรารู้สึกยังไงอย่างน้อยพ่อแม่เราเขาก็รักเราอยู่เขาคงเข้าใจเราแหละ”
“แต่ผมยังไม่พร้อมอ่ะพี่ อยากจะอยู่ที่นี่สักพัก”
“ถ้าโต้งคิดอย่างงั้นก็ตามใจอยู่กับตัวเองสักพักอะไรๆมันคงดีขึ้นอย่าไปคิดมากถือว่ามาชาร์ตแบตที่เชียงใหม่พักนึงก็แล้วกันนะ”
  C2 N+ f2 y1 {; T! W“ครับพี่จูน” โต้งพยักหน้า
( ^) M3 g2 K1 a! i4 l' b“เออ…แล้วเราคิดจะพักที่ไหนล่ะเนี่ย”
“ยังไม่รู้เลยครับ” จูนถอนใจพลางส่ายหน้าแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า
“เอางี้…ไปพักรีสอร์ทพี่ก็แล้วกันอยู่แถวดอยสะเก็ดน่ะ”
* X, h: h4 {3 g) {$ l* o“พี่จูนมีรีสอร์ทด้วยเหรอครับ” โต้งถามอย่างรู้สึกทึ่ง
“จ้ะ” จูนตอบยิ้มๆ “พี่ก็ไม่คิดมาก่อนหรอกนะว่าจะได้เป็นเจ้าของรีสอร์ท โชคชะตามันพาไปมั้ง”
“พี่จูนเล่าให้ผมฟังมั่งสิว่าพี่ไปเป็นเจ้าของรีสอร์ทได้ยังไง”โต้งถามอย่างสนใจ เรื่องของจูนทำให้เขาลืมปัญหาของเขาไปได้ชั่วคราวจูนยิ้มเขินนัยน์ตาเป็นประกายก่อนตอบคำถามของโต้ง
' _5 j5 R: l  N/ B“พอดีพี่ได้เข้าทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งแล้วก็เจอกับแฟน เขาไม่ใช่คนไทยหรอก เป็นฝรั่งชื่อไมเคิลเขามาพักที่โรงแรมนานเป็นเดือน เราจึงสนิทกันพาเขาเที่ยวบ้างอะไรบ้างแล้วจู่ๆเขาก็บอกพี่ว่าเขาต้องกลับอเมริกาแล้วล่ะตอนนั้นพี่ก็รู้สึกใจหายนะแต่ไม่อยากจะคิดอะไรมากนึกไม่ถึงว่าอีกสองเดือนต่อมาเขาจะกลับมาแล้วเอาแหวนแต่งงานมาสวมให้พี่ต่อหน้าเพื่อนพนักงานที่โรงแรมตอนนั้นนะพี่ทั้งเขินทั้งซึ้งทั้งเซอร์ไพร์สบอกไม่ถูกเลยล่ะ” โต้งนั่งฟังจูนพูดไปก็ยิ้มไป รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขไปกับจูนด้วย
$ t5 w0 m( c/ K& x“เด็กกำพร้าตัวคนเดียวอย่างพี่อ่ะนะโต้งได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ชาติไหนภาษาไหนก็ไม่เกี่ยงขอให้เขารักเราจริงก็พอแล้ว พอดีว่าไมเคิลเขาชอบเมืองไทยหลังจากเราแต่งงานกันแล้วก็พากันไปเปิดรีสอร์ทแถวดอยสะเก็ดด้วยทุนของเขานี่แหละ”
/ Q- w) _* ?9 O) I6 ^1 Z“วันนี้เขาไม่มากับพี่จูนด้วยเหรอครับ” โต้งเหลียวมองไปรอบๆร้านก็ไม่เห็นว่ามีฝรั่งสักคนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งนั้น“เขาไปรับเพื่อนฝรั่งมาจากกรุงเทพฯ นั่งรถไฟกันมานี่พี่ก็ขับรถมารอรับเขา เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ”
( Z: t  H1 c, d( x3 r6 w“ดีใจด้วยนะครับที่พี่จูนมีความสุข”
“ความรักมันก็ดีอย่างงี้แหละโต้งมันเป็นแรงผลักดันทำให้คนเรามีกำลังใจในการทำอะไรหลายๆอย่างถึงแม้จะใช้เวลาไม่นานที่เราคบกัน แต่เวลาก็ไม่สามารถพิสูจน์รักแท้ได้นะ” โต้งคิดว่าจูนพูดได้น่าฟัง ดูอย่างพ่อแม่ของเขาสิอยู่ด้วยกันมานานจนเขาโตเป็นหนุ่ม แต่ทั้งสองก็ไม่เคยเข้าใจกันจริงๆซักที
“แล้วเรากับมิวล่ะ จะลงเอยกันแบบไหน” จูนเท้าคางถามโต้ง นัยน์ตาวิบวับมีเลศนัย
% q. e+ r3 x$ m2 H! p' k“ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ง่ายเหมือนคู่ของพี่จูนหรอกครับ”จูนสังเกตว่าโต้งมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ความรักระหว่างเพศเดียวกันมันไม่ง่ายเหมือนความรักระหว่างเพศตรงข้ามหรอกแค่เริ่มรักกันก็มีอุปสรรคใหญ่หลวงแล้วแล้วอนาคตข้างหน้าล่ะพวกเขาจะต้องเจออะไรบ้างก็ไม่รู้จูนมองหน้าเศร้าๆของโต้งก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้เมื่อโดนัทรู้ข่าวว่าโต้งหายไปจากบ้านหลายวันแล้วเธอก็มาหาสุนีย์ถึงบ้านในเย็นวันหนึ่งเพื่อถามข่าวคราวการหายตัวไปของโต้งว่าคืบหน้าไปถึงไหนบ้าง
0 A5 m+ O( h: B6 |- V. ?7 P/ _“ยังไม่ได้ข่าวเลยจ้ะหนูไปถามตำรวจที่โรงพักแทบทุกวันก็ไม่ได้เรื่องอะไร นี่ก็ร่วมอาทิตย์เข้ามาแล้ว”
. G( V$ U3 F* _0 O" K% |6 Y" nสุนีย์บอกอย่างท้อแท้โดนัทสังเกตเห็นใบหน้าของสุนีย์ที่บัดนี้ดูทรุดโทรมลงไปมากขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอนมาหลายวันเด็กสาวเอามือแตะหลังมือสุนีย์เบาๆเป็นการปลอบใจสุนีย์
- e9 t; F1 |$ R  h“แม่อย่าเพิ่งคิดมากเลยค่ะบางทีอีกไม่กี่วันโต้งเขาคงจะกลับมา ที่นี่เป็นบ้านของเขา โดนัทเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องกลับมาเชื่อเถอะค่ะเขาไปไหนได้ไม่นานหรอกค่ะเพราะที่นี่มีแม่มีพ่อที่รักเขาและรอคอยเขาอยู่” โดนัทพูดปลอบใจให้สุนีย์รู้สึกดีขึ้น
2 k0 f! i, L. y: F# l* }$ f4 V“ขอบใจโดนัทมากนะที่ช่วยปลอบใจแม่” สุนีย์บีบมือโดนัทเบาๆครั้นน้ำตาก็ร่วงเผาะลงมาด้วยความซาบซึ้งใจในตัวแฟนสาวของลูกชายแล้วก็คิดไปไกลว่านี่ถ้าโดนัทรู้ว่าโต้งชอบมิวมากกว่าชอบโดนัท โดนัทจะรู้สึก
ยังไงนะ
* i$ M" f* J% H) g' G+ o0 E“ตอนนี้แม่ไม่ห่วงอะไรเท่ากับห่วงว่าโต้งเขาจะมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเท่านั้นเอง”
$ g# e& W# p/ ^# S8 r“แม่อย่าพูดอย่างงั้นสิคะ ยังไงโต้งก็ต้องกลับมาอย่าเพิ่งหมดกำลังใจซีคะแม่”
“ไม่รู้สิโดนัท ตอนนี้แม่สิ้นหวังไปหมดแล้วถ้าโต้งหายสาบสูญไปแล้วไม่กลับมาเหมือนแตงพี่สาวของเขาที่หายไปตั้งแต่โต้งยังเด็กถึงตอนนั้นแม่ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม”
* _% N& w6 P* ?  ~6 c  |8 K“คงไม่เป็นอย่างงั้นหรอกค่ะแม่” หลังจากที่โดนัทขอตัวกลับบ้านไปแล้วสุนีย์ก็เอนหลังพิงพนักโซฟาในห้องรับแขกอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงดวงตาเหม่อลอยออกไปไกล ยอมรับกับตัวเองว่าเธอกลัวกลัวลูกชายจะหายไปแล้วไม่กลับมาเหมือนกับที่เธอเคยสูญเสียลูกสาวไปโดยที่ทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าแตงยังมีชีวิตอยู่หรือไม่
“โต้ง…ทำไมไม่ติดต่อหาแม่บ้างรู้มั้ยว่าแม่เป็นทุกข์จนกินไม่ได้นอนไม่หลับก็เพราะเป็นห่วงลูกลูกคือดวงใจเพียงดวงเดียวของแม่นะถ้าดวงใจดวงนี้ของแม่ไม่อยู่แล้วแม่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร” สุนีย์รำพึงรำพันออกมาอย่างเศร้าสร้อยรู้สึกเหมือนสมองตัวเองจะระเบิดออกมาเสียให้ได้เพราะความเครียดที่สั่งสมมาร่วมอาทิตย์นับตั้งแต่ลูกชายหายไปฝ่ายมิวเองก็มีอาการไม่แพ้สุนีย์เหมือนกันมิวร้องเพลงผิดคีย์หรือไม่ก็ลืมเนื้อบ่อยๆเวลาอยู่บนเวทีคอนเสิร์ตจนเอ็กซ์ต้องแก้สถานการณ์ให้บนเวทีหลายค่อหลายครั้งด้วยการให้เพชรช่วยคอรัสร้องคลอตามไปกับมิวก่อนที่จะล่มกลางเวทีให้อับอายขายหน้า เมื่อลงจากเวทีคอนเสิร์ต เอ็กซ์ก็เข้าไป
ต่อว่ามิวทันที
“อะไรของวะมิว สติสตังหายไปไหนหมดหลายเวทีแล้วนะโว้ยที่เป็นแบบนี้”
$ s: N. s6 t; `  t. W4 c“กูขอโทษว่ะเอ็กซ์”
“มันไม่ง่ายแค่คำขอโทษหรอกมิว แต่ต้องแยกแยะให้ออกงานก็ส่วนงานเรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัวเคยเห็นนักร้องอาชีพที่เขาร้องเพลงเก่งๆที่เขามาให้สัมภาษณ์ในรายการทีวีบ้างมั้ยที่เขาบอกว่าวันที่เขาแสดงคอนเสิร์ตพ่อเขาตายบ้างแม่เขาเจ็บบ้างแต่เขาก็ยังต้องแสดงต่อไปอย่างเต็มที่เพราะเขาไม่อยากให้คนที่จ้างเขามาเล่นคอนเสิร์ตผิดหวังและมันก็มีผลต่อชื่อเสียงของเขาในอนาคตด้วย กูอยากให้เป็นมืออาชีพแบบนั้นบ้าง”
5 F. j- o% c8 @“กูก็อยากจะทำให้ได้อย่างที่พูด แต่กูทำไม่ได้ว่ะเอ็กซ์กูยอมรับว่ากูไม่เป็นมืออาชีพพอ แต่กูก็จะพยายามเพื่อไม่วงเราเสียชื่อ”
2 K1 {# K) @- k9 C( ]9 b“โต้งแค่หายไป ไม่ได้ตายจากไปซักหน่อยเชื่อเถอะสักวันมันก็ต้องกลับมา”
) L' b1 C1 f" i9 m“แล้วถ้าไม่กลับมาล่ะ” มิวย้อนถามเสียงสั่นเครือ
. @6 x8 p1 m1 \% {8 K" Y“ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปตามทางของ ถึงโต้งมันกลับมานึกเหรอว่าพ่อแม่มันจะยอมให้มันมาอยู่กับ บอกตามตรงนะมิวตั้งแต่เริ่มคบกับโต้งกูก็เห็นเค้าลางแล้วว่าเรื่องของสองคนคงจะจบไม่สวยแค่พ่อแม่เขารู้ว่าคบกันก็ทะเลาะกันบ้านแทบแตกจนโต้งต้องหนีออกจากบ้านแล้วต่อไปจะเป็นยังไงล่ะทีนี้ ลองคิดดูให้ดีสิมิว” มิวนั่งฟังเอ็กซ์พูดไปน้ำตาของมิวก็ไหลไม่หยุดเอ็กซ์ช่างพูดได้แทงใจดำเขาเหลือเกินเขารู้ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเรื่องระหว่างโต้งกับเขามันต้องฝ่าฟันกับอุปสรรคกันไปอีกนานแต่เพื่อความรักที่มีต่อกันเขาก็พร้อมจะฝ่าฟันไปกับโต้งไปด้วยกันให้ได้แม้จะต้องใช้ความอดทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม
“เอ็กซ์…กูถามหน่อยถ้ารักและผูกพันกับใครสักคนมากๆ แล้วมาเจอเรื่องแบบที่กูเจออยู่ จะสติแตกแบบกูมั้ย”เอ็กซ์อึ้งเมื่อมิวถามด้วยสีหน้าจริงจังเพราะเขาเองก็ยังไม่เคยมีแฟน ยังไม่เคยมีความรู้สึกแบบที่มิวมียังไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกของคนที่รักกันมากๆนั้นเป็นอย่างไรเขาเองก็ไม่รู้ว่าถ้าเขาเจอแบบที่มิวเจอเขาจะทำใจได้ขนาดไหน
2 k2 E2 I0 h1 t3 E“เป็นไง…ดีขึ้นมั้ยล่ะเรา”จูนถามโต้งเมื่อเห็นว่าโต้งมาพักที่รีสอร์ทของเธอหลายวันแล้ว
5 ~$ }  T9 j' u“ดีครับพี่จูน ที่นี่อากาศดี วิวก็สวย” โต้งตอบสีหน้าสดชื่นแล้วก็บอกจูนว่า
“พี่จูนคิดเงินผมได้เลยนะครับผมไม่อยากมารบกวนพี่จูนฟรีๆ ทั้งที่พักทั้งอาหาร ไหนจะพาผมเที่ยวอีกผมรบกวนพี่จูนมากจริงๆ”
) u% C6 O( v' R2 x: H5 x( o“รบกวนอะไรกันเล่า พี่จะไปคิดเงินโต้งได้ไงคิดว่าพี่เป็นพี่สาวของโต้งอีกคนก็แล้วกันไหนๆก็หน้าเหมือนพี่แตงของโต้งอย่างกับก๊อปกันมาอยู่แล้วนี่แล้วตัวพี่เองก็ไม่มีพี่น้องที่ไหน มีโต้งเป็นน้องชายสักคนก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
+ I1 W! ~$ X# l# J6 Q7 a! @“ครับพี่จูน” โต้งยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของจูน
( J/ n# J, m5 J% P6 W: J- r* o“แล้วนี่โต้งโทรบอกที่บ้านรึยังว่ามาอยู่กับพี่”
' K7 R: Y) W5 ^“ยังเลยครับ” “ทำไมล่ะ…พี่บอกให้โทรหลายทีแล้วทำไมยังไม่ยอมโทร ไม่คิดเหรอว่าเขาจะห่วงเราขนาดไหน”โต้งก้มหน้าไม่กล้าสบตาจูนเมื่อถูกจูนต่อว่า
“โต้งนี่ดื้อเงียบเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ยบอกพี่มาสิว่าทำไมเราไม่ยอมบอกทางบ้าน”
“เอ่อ…ผมไม่กล้าอะพี่จูนกลัวแม่ว่า”
, I1 B- q! h# A# T% E& z1 I6 n“เฮ้อ…”จูนถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ทำไมคิดอะไรไม่มีเหตุผลขนาดนี้แรกๆเขาอาจจะโกรธที่โต้งหายไป แต่ตอนนี้มันก็หลายวันแล้วนะเขาไม่โกรธโต้งหรอกพี่ว่า ออกจะห่วงด้วยซ้ำ พี่เชื่อได้เลยว่าตอนนี้พ่อแม่โต้งต้องทุกข์หนักกับการที่โต้งหายไปจากบ้านโต้งไม่รักพ่อแม่เหรอ อยากให้ท่านเสียใจใช่ไหม”
  j: \2 w& X% l. m" L“ไม่ครับ” โต้งตอบเสียงแผ่วรู้สึกผิดเหมือนกัน
“ก็นั่นไง…โต้งก็ยังรักพ่อแม่อยู่แล้วอย่างนี้โต้งจะทำให้พ่อแม่เสียใจไปทำไมนี่ถ้าไม่โทรนี่พี่จะพาไปส่งถึงบ้านเลยนะ” ประโยคท้ายจูนบอกอย่างโกรธๆ
“ขอเวลาให้ผมหน่อยนะครับพี่จูน”
“เวลาอะไร”
4 u0 X1 i0 B4 }4 d- K% i“เวลาในการหาคำตอบให้ตัวเอง” โต้งนิ่งไปพักหนึ่งแล้วก็บอกจูนต่ออีกว่า
“ผมกำลังคิดอยู่ว่าถ้าผมกลับไปบ้านคราวนี้ผมจะทำอย่างไรได้บ้างให้ครอบครัวของเรามีความสุข พ่อแม่
" p: f  a6 A+ r0 c0 H- L$ o# Aไม่ต้องขัดแย้งกันเพราะเรื่องของผม”
“ถ้างั้นก็ตามใจแต่อย่าคิดนานนักนะไม่งั้นพี่คงต้องขอเบอร์ที่บ้านโต้ง แล้วพี่จะคนโทรไปบอกเอง”ก่อนจูนจะเดินไปดูแลงานในรีสอร์ทต่อ จูนทิ้งท้ายให้โต้งได้คิดว่า
“โต้งยังไม่รู้จักคำว่าสายเกินไปเหมือนกับพี่พี่จากบ้านเข้ากรุงเทพฯ มุมานะทำงานหวังจะหาเงินไปให้พ่อแม่
ใช้อย่างสุขสบาย ไม่เคยติดต่อทางบ้านเลยสุดท้ายพ่อแม่พี่ตายไปพี่ก็ยังไม่รู้ อย่าหวังแต่จะเอาเงินไปให้ท่านเลยแค่ไปรดน้ำศพท่านพี่ก็ยังไม่มีโอกาส แต่โต้งยังมีโอกาสนะ เพราะพ่อแม่โต้งยังอยู่จริงๆแล้วพ่อแม่ไม่หวังอะไรหรอกนอกจากอยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆ” คำพูดของจูนยังคงฝังอยู่ในหัวโต้งขณะที่ดวงตาเหม่อมองออกไปไกลยังขุนเขาเบื้องหน้าไม่ใช่เพราะว่าเขารักพ่อแม่เขาหรอกหรือ เขาถึงได้พาตัวเองมาที่นี่เพราะรักจนไม่อาจทนเห็นพ่อแม่เสียใจกับการกระทำของตัวเองได้ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เขาหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่กับการตัดสินใจของตัวเองมาโดยตลอดเหมือนเขาอยู่ตรงกลางระหว่างทางสองแพร่ง เส้นทางแห่งความสุขของคนในครอบครัวหรือเส้นทางแห่งความสุขของตัวเอง ทำเพื่อตัวเองหรือเพื่อคนที่ในครอบครัวที่เขารักมันช่างยากลำบากต่อการตัดสินใจของเขายิ่งนัก
“มิว” โต้งเรียกชื่อมิวออกมาเบาๆแล้วน้ำตาเขาก็ไหลเอ่อออกมาโดยไม่รู้ตัว
“วันนี้ผมขอไปเที่ยวกับเปี๊ยกนะพี่จูน” โต้งบอกจูนขณะที่จูนกำลังจัดข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดให้เข้าที่เข้าทาง
. b' ]$ U" k( ^, V8 e" H“จ้ะ…แต่คอยเตือนเปี๊ยกให้ขับมอเตอร์ไซค์ดีๆล่ะนี่มันยิ่งชอบซิ่งอยู่”
“ครับ งั้นผมไปก่อนนะพี่จูน”
“ระวังตัวด้วยนะ” โต้งบอกลาจูนแล้วเดินไปหาเปี๊ยกที่นั่งค่อมมอเตอร์ไซค์รออยู่แล้วโต้งขึ้นนั่งซ้อนท้ายพร้อมกับบอกเปี๊ยกว่า
8 `8 ]6 i9 V5 w5 @1 e) j, \( j/ D“พี่จูนฝากบอกมาว่าอย่าซิ่ง”
“เออ…ไม่ซิ่งหรอกจะขับดีๆ”เปี๊ยกรับคำแล้วสตาร์ตรถขับออกไปจากรีสอร์ท เปี๊ยกเคยทำงานที่โรงแรมเดียวกับจูนด้วยความสนิทสนมกับจูน เมื่อจูนมาเปิดรีสอร์ทที่ดอยสะเก็ดจึงชวนเปี๊ยกมาทำงานด้วยวันนี้เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ของเปี๊ยกเปี๊ยกซึ่งเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับโต้งจึงอาสาพาโต้งไปเที่ยวเพื่อดูวิถีชีวิตของชาวบ้านที่อยู่ต่างอำเภอออกไปเพราะสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติจูนก็ได้พาโต้งไปเที่ยวจนทั่วแล้วและเปี๊ยกก็กะว่าจะแวะไปหาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานที่อำเภอวังเหนือด้วย
“เป็นไงโต้ง…นั่งถนัดมั้ย”เปี๊ยกถามขณะขับรถไปตามถนนที่ค่อนข้างโล่งสองข้างทางร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้ อากาศเย็นสบายกำลังดี
“สบายมากเปี๊ยก บ้านเพื่อนนายอยู่ไกลมั้ย”
“ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก อยู่อำเภอติดกันนี่แหละเพื่อนมันบอกว่าที่นั่นมีสาวๆสวยๆทั้งนั้นเลยก็กะจะไปดูให้เห็นกับตาว่าจะสวยจริงอย่างที่มันพูดมั้ย” เปี๊ยกบอกอย่างร่าเริงตามประสาคนหนุ่มที่มีความสนุกสนานในชีวิต“นายมีแฟนรึยังวะโต้ง”
“เอ่อ…ก็ยังหรอก” โต้งอ้อมแอ้มตอบพลางคิดไปถึงมิวกับโดนัทใครกันนะที่เขาควรจะเรียกได้เต็มปากว่าเป็นแฟนของเขา
“ไม่แน่นะงานนี้นายอาจได้แฟนเป็นสาวเหนือสักคนก็ได้หล่อๆอย่างนายหาได้ไม่ยากหรอก” เปี๊ยกขับรถไปก็ชวนโต้งคุยไปตลอดทางส่วนโต้งเป็นฝ่ายฟังเสียมากกว่าขณะที่นั่งซ้อนท้ายรถของเปี๊ยกไปใจก็คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่องที่บ้านบ้างเรื่องมิวบ้างเรื่องเพื่อนๆบ้างหายมาหลายวันอย่างนี้ทุกคนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้และก็คิดว่าไม่กี่วันนี้เขาคงจะกลับบ้านเพื่อเผชิญหน้ากับความจริงเสียทีแต่มันจะลงเอยแบบไหนอย่างไรขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาเองถึงบ้านเพื่อนของเปี๊ยกซึ่งอยู่ในอำเภอวังเหนือก็ร่วมเที่ยงเพื่อนของเปี๊ยกชื่อเอกเห็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานก็เดินยิ้มร่าออกมาต้อนรับทันทีเมื่อมอเตอร์ไซค์ของเปี๊ยกขับเข้ามาจอดบริเวณลานบ้าน
“โห…บ้านนี่น่าอยู่นี่หว่า”เปี๊ยกบอกขณะมองไปรอบๆบริเวณบ้านของเอก “แล้วนี่จะกลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่วะเอก”“อีกสองสามวันน่ะ พอดีช่วงนี้กูลาพักร้อน” เอกบอกยิ้มพลางยิ้มกว้างแล้วก็มองไปที่โต้ง เปี๊ยกจึงแนะนำโต้งกับเอกให้รู้จักกัน
6 I# F% [. J: U“ลืมแนะนำ…นี่โต้ง…อยู่กรุงเทพฯเหมือนกัน เขารู้จักกับเจ้าของรีสอร์ทที่กูทำงานอยู่เขามาเที่ยว วันนี้มาหาก็เลยชวนมาด้วย” โต้งพยักหน้ายิ้มๆให้กับเอก
“เข้าบ้านก่อน แม่กูทำกับข้าวเตรียมไว้แล้วกินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยไปลุยกันต่อ” เอกชวนผู้มาเยือนทั้งสองคนเข้าบ้านหลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จเอกก็พาเปี๊ยกและโต้งไปเที่ยวบริเวณแถวนั้นโดยที่เอกขับมอเตอร์ไซค์นำหน้า เปี๊ยกซึ่งมีโต้งนั่งซ้อนท้ายขับตามหลังเอกพาไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ลึกไปจากบ้านของเอกราว
10 กม. เอกมีเพื่อนที่นั่นอยู่หลายคนก็นัดกันไปตั้งวงกินเหล้าที่บ้านเพื่อน เมื่อไปถึงหมู่บ้านเอกก็บอกเปี๊ยกว่า “สาวๆที่นี่สวยๆทั้งนั้น นี่กูก็จีบๆอยู่คนเหมือนกันถ้าหรือโต้งสนใจใครเดี๋ยวกูจะให้เขาช่วยแนะนำเพื่อนเขาให้” ทั้งสามเดินเข้าไปในกลุ่มหนุ่มๆรุ่นเดียวกันที่ตั้งวงรออยู่ก่อนแล้วเอกแนะนำเปี๊ยกกับโต้งให้เพื่อนรู้จัก ขณะที่นั่งกินกันไปได้สักพัก โต้งก็บอกเปี๊ยกกับเอกว่าจะขอตัวไปเดินเล่นแถวนั้นสักพักแล้วค่อยกลับมาโต้งเดินไปเรื่อยๆมองดูวิถีชีวิตที่เรียบง่ายของชาวบ้านที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติก็ทำให้เขานึกถึงสังคมในกรุงเทพฯที่วุ่นวายและต้องต่อสู้ดิ้นรนสารพัด
เดินไปสักพักก็รู้สึกอยากจะสูบบุหรี่ขึ้นมา ก็เลยแวะร้านค้าที่อยู่ข้างทาง “ซื้อแอลเอ็มเขียวซองนึงครับยาย” โต้งบอกหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนแคร่หน้าร้านค้าหญิงชราที่นั่งอยู่หันไปร้องเรียกให้ใครคนหนึ่งที่กำลังก้มๆเงยๆจัดของอยู่ในร้าน
“แสงหล้า….หยิบบุหรี่แอลเอ็มเขียวมาให้คุณเขาซอ

% d0 E+ Q1 G+ W  ]8 r9 k) t4 J) O" K

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

Intra

ขอบคุณครับ

soonth

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ