รักแห่งสยาม 2 p.6

tanya · โพสต์ 2014-1-21 11:32:49

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนที่ 6
“ในรูปนี้มีเราสี่คนพ่อแม่ลูกถ่ายตอนมาเที่ยวเชียงใหม่เด็กคนนี้โต้งเองตอนนั้นอยู่ ป.6 แล้วนี่พี่แตง พี่แตง
เรียนอยู่ ม.3 แล้วตอนนั้น” โต้งชี้นิ้วไปที่รูปเด็กสาวในรูปที่กำลังยิ้มร่าแอ๊คท่าถ่ายรูปกับคนในครอบครัว
หญิงสาวมองดูรูปถ่ายใบนั้น ปลายหัวคิ้วขมวดกันด้วยความแปลกใจเพราะเด็กสาวในรูปนั้นหน้าตาละม้ายคล้ายเธอเหลือเกินผิดแต่ความเยาว์วัยเท่านั้นที่แตกต่างกันส่วนเด็กผู้ชายในรูปก็มีเค้าหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้านี้อยู่มาก
“เชื่อโต้งเถอะครับว่าพี่คือพี่สาวของโต้งจริงๆ”โต้งย้ำด้วยสีหน้าจริงจังด้วยน้ำตาที่เริ่มเอ่อออกมากลบนัยน์ตา “พวกเราคิดถึงพี่มากนะครับ ตั้งแต่พี่หายตัวไปชีวิตครอบครัวเราก็ไม่มีความสุขอีกเลย โต้งดีใจมากครับที่ได้เจอพี่แตงพี่แตงกลับไปอยู่บ้านเราที่กรุงเทพฯนะครับ พ่อแม่รอพี่แตงอยู่ รอมานานจนหมดหวัง”หญิงสาวที่ถูกเรียกชื่อว่าแสงหล้ามีสีหน้าประหลาดใจระคนครุ่นคิดหนักถ้าไม่มีรูปใบนี้มายืนยัน เธอไม่มีทางเชื่อเด็กหนุ่มคนนี้เด็ดขาดแต่ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย ความทรงจำในวัยเด็กของเธอมันหายไปไหนนั่งแปะลงกับแคร่หน้าบ้านเหมือนคนหมดแรง พลางเพ่งพิศพิจารณารูปถ่ายใบเล็กนั่นอีกครั้งยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกันเด็กสาวในรูปนั่นถ้าโตขึ้นมาก็คงมีหน้าตาแบบเธอนี่แหละยายคำจันทร์หญิงชราที่นั่งติดกันดึงรูปถ่ายจากมือหญิงสาวเอามาดูบ้างนั่งมองรูปนั้นนิ่งและนานอยู่เป็นครู่แล้วก็ลงความเห็นในใจตัวเองว่าแสงหล้าของแกกับเด็กสาวที่อยู่ในรูปนั่นเป็นคนเดียวกันแน่นอนส่วนเด็กผู้ชายถ้าโตมาก็ต้องหน้าแบบเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่แหละ
“ยาย…ยายดูรูปแล้วทำไมเงียบไปล่ะยาย”หญิงสาวถามเสียงสั่นเมื่อเห็นสีหน้าของยายคำจันทร์สีหน้านิ่งๆของยายคำจันทร์มองเหม่อออกไปไกลพลันนึกถึงเรื่องราวแต่หนหลังเมื่อ 6ปีก่อน แม้นางจะอายุ 70 เข้าไปแล้วแต่ความทรงจำของนางยังดีอยู่โดยเฉพาะเหตุการณ์เมื่อคราวนั้น
“แสงหล้า…เอ็งไปเตรียมทำกับข้าวเย็นในครัวก่อนไปเดี๋ยวตากับน้าๆเอ็งกลับมาจะได้กินกัน” ยายคำจันทร์สั่งแต่ทว่าหญิงสาวก็ยังลังเล ยายคำจันทร์จึงเอ่ยเสียงเฉียบขาด
“ไปสิแสงหล้า เอ็งจะมานั่งอยู่ทำไม” เท่านั้นเองหญิงสาวจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้านแต่ไม่วายหันมาชำเลืองมองโต้งกับยายแว่บหนึ่งก่อนจะหันกลับไป
“นั่งสิพ่อหนุ่ม” โต้งทรุดตัวลงนั่งบนแคร่ข้างๆยายคำจันทร์ช้าๆรับรูปถ่ายจากมือยายคำจันทร์มาเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ตามเดิม
“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเล่าเรื่องแสงหล้าให้พ่อหนุ่มฟังยังไงดีแต่เอาเป็นว่าฉันคิดว่าเด็กผู้หญิงในรูปนั่นเป็นคนคนเดียวกับแสงหล้าของฉันอย่างไม่ต้องสงสัย”
“เพราะอะไรครับยาย” โต้งถามด้วยความสงสัยยายคำจันทร์หันมามองโต้งแว่บหนึ่งก่อนจะเล่าให้ฟังด้วยเสียงเนิบนาบของแกว่าคำบอกเล่าจากยายคำจันทร์เกี่ยวกับแสงหล้าของแก ทำให้โต้งน้ำตาไหลยายคำจันทร์เล่าว่าเมื่อ 6 ปีก่อนพี่แตงของเขาถูกพวกทหารกะเหรื่ยงจับตัวไปแล้วพาไปข่มขืนแถวป่าเขตชายแดนพม่าแล้วเผอิญว่าตาทองอินทร์สามีของยาย ซึ่งทำงานให้กับกรมป่าไม้ในตอนนั้นไปพบเข้าเมื่อตอนที่แตงนอนสลบไสลอยู่ชายป่าสภาพร่างกายและจิตใจของเด็กสาวอายุสิบห้าในตอนนั้นดูบอบช้ำมากเธอคงจะหนีพวกทหารกะเหรี่ยงหัวซุกหัวซุนออกมา โชคดีที่ตาทองอินทร์ไปเจอเข้าไม่อย่างงั้นก็คงถูกทหารกะเหรี่ยงจับตัวไปอีก หลังจากที่แตงได้สติตาทองอินทร์ได้สอบถามเธอเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่แตงไม่สามารถให้คำตอบได้เธอมีอาการหวาดผวาอยู่ตลอดเวลา ถามว่าเป็นใครมาจากไหน เธอก็ไม่สามารถให้คำตอบได้พูดอยู่อย่างเดียวว่ากลัว…กลัวพวกทหารกะเหรี่ยงคงทำทารุณกรรมกับเธอมาก เมื่อตาทองอินทร์มาเธอไปหาหมอก็พบว่ามีสารของยากล่อมประสาทชนิดรุนแรงในร่างกายของเธอมิหนำซ้ำเธอยังตั้งท้องอ่อนๆได้ประมาณ 2 เดือนแล้วด้วยด้วยความเวทนาสงสารตาทองอินทร์ได้พาแตงกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยแล้วให้ยายคำจันทร์พาแตงไปทำแท้งเพื่อเริ่มชีวิตใหม่ ยายคำจันทร์บอกว่าช่วง 2-3ปีแรกที่แตงมาอยู่กับแก แตงมีอาการซึมเซาเหม่อลอยและหวาดผวาอยู่ตลอดเวลาพูดจาก็สับสนจับใจความไม่ได้ยายคำจันทร์ต้องแอบไปร้องไห้หลายครั้งเพราะสงสารในชะตากรรมของแตงมาช่วงหลังๆนี่แหละที่อาการของแตงดีขึ้นตามลำดับพูดรู้เรื่องและใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ แต่ก็ไม่เคยจำได้เลยว่าแท้จริงแล้วตัวเองเป็นใครเหมือนกับว่าความทรงจำในส่วนลึกของแตงได้ขาดหายไปหมอบอกว่าอาจเป็นเพราะฤทธิ์ยากล่อมประสาทชนิดรุนแรงที่ทหารกะเหรี่ยงให้กินเข้าไปตอนนั้นที่ทำให้แตงสูญเสียความทรงจำไปแต่ก็ใช่ว่าจะไม่หายถ้าได้ยาดีและหมอเก่งๆที่วชาญเฉพาะทางเรื่องจิตบำบัด
“ยายดีใจนะที่แสงหล้ามันได้เจอครอบครัวที่แท้จริงของมันถ้าพ่อหนุ่มจะพาแสงหล้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯยายก็ไม่ว่าอะไรเพราะได้อยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของมันชีวิตมันอาจดีขึ้นเพราอยู่ที่นี่ยายก็เลี้ยงดูมันตามมีตามเกิดหนังสือหนังหามันก็ไม่ได้เรียนไม่มีอนาคตอะไร” ยายคำจันทร์ปาดน้ำตาเมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้โต้งฟังจบเมื่อแตงหรือแสงหล้าของยายคำจันทร์เดินมาออกมาเพื่อจะบอกยายว่าเธอทำกับข้าวเสร็จแล้วโต้งจึงเดินเข้าไปสวมกอดแตงไว้แนบแน่นพร้อมกับบอกความจริงกับแตงทั้งน้ำตาว่า
“ยายคำจันทร์เล่าเรื่องของพี่ให้โต้งฟังหมดแล้วโต้งอยากจะบอกพี่ว่าจริงๆแล้วพี่ไม่ใช่คนที่นี่ แต่พี่เป็นพี่สาวของผมเรามีบ้านอยู่ที่กรุงเทพฯแต่พี่มาหายไปจากครอบครัวเราตอนที่เรามาเที่ยวเชียงใหม่เมื่อ 6 ปีก่อน
ยายอนุญาตให้ผมพาพี่แตงกลับบ้านได้ กลับไปหาพ่อแม่เรานะพี่แตง” แตงมีสีหน้างุนงงสงสัยจับต้นชนปลายไม่ถูกเพราะแตงเองก็เคยนึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงจำชีวิตในวัยเด็กของเธอไม่ได้เลยมองไปที่ยายคำจันทร์เป็นเชิงถาม ยายคำจันทร์ก็พยักหน้าแล้วบอกด้วยน้ำตาว่า
“กลับไปกับพ่อหนุ่มคนนี้เถิดลูกหนูเป็นพี่สาวของเขาจริงๆ หนูไม่ใช่หลานยายหรอกแสงหล้าตาไปเจอหนูที่ป่าแถบชายแดนพม่าเมื่อ 6 ปีก่อนแล้วก็เอามาอยู่ด้วยกันที่นี่โดยที่หนูไม่รู้เลยว่าหนูเป็นใคร” แตงหันมองหน้ายายแล้วร้องไห้ออกมาก่อนจะผละจากอกโต้งแล้วโผเข้าไปกอดยายคำจันทร์ที่นั่งอยู่ยนแคร่ไม้ไผ่
“ยาย…ยายจ๋า” เสียงของแตงสั่นเครือยามร้องเรียกยายคำจันทร์โต้งมองสองยายหลานที่โผเข้ากอดกันทั้งน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจทั้งที่น้ำตาของเขาเองก็ไหลพรากไม่ขาดสายเช่นกันบอกไม่ถูกว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ได้พบเจอแตงโดยไม่คาดฝันเพราะแตงคือคนที่เขาคิดถึงมาโดยตลอด แม้จะเคยคิดว่าแตงอาจจากเขากับพ่อแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับแต่ใครจะนึกเล่าว่าการหนีออกจากบ้านของเขาครั้งนี้จะส่งผลดีต่อชีวิตครอบครัวของเขาเกินคาดสุนีย์กับกรณ์นั่งกินข้าวเย็นด้วยกันเงียบๆมันเป็นมิ้ออาหารที่กร่อยและฝืดคอที่สุดตามความรู้สึกของทั้งคู่กรณ์ชำเลืองมองสุนีย์อย่างสำนึกผิด ส่วนสุนีย์ก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าไม่ปริปากพูดอะไรออกมาที่กรณ์รู้สึกผิดต่อสุนีย์ก็เพราะว่าเขาเคยได้ขับรถตามสุนีย์ไปในเย็นวันหนึ่งด้วยสงสัยว่าทำไมสุนีย์ถึงได้ขับรถออกไปจากบ้านทุกเย็นในช่วงอาทิตย์แรกที่โต้งหายไปแล้วเขาก็พบว่าเมียของเขาได้แวะรับมิวระหว่างทางกรณ์สังเกตเห็นว่าไม่มีจุดหมายปลายทางกับการเดินทางครั้งนี้ของสุนีย์และมิวและก็คิดได้ว่าทั้งคู่คงออกตามหาโต้ง ตามอย่างไม่มีจุดหมายตามอย่างไม่รู้ว่าจะได้พบเจอหรือไม่การกระทำของสุนีย์ทำให้กรณ์ตื้นตันจนต้องร้องไห้ออกมา สุนีย์ช่างเป็นนักสู้อย่างแท้จริงแต่เขากลับไม่เคยคิดสู้กับปัญหาใดๆไม่ว่าจะคราวนี้หรือว่าคราวไหนกรณ์ก็ไม่เคยเข้มแข็งพอที่จะเผชิญปัญหาเลยสักครั้งเขาได้แต่ปล่อยให้สุนีย์แก้ปัญหาตามลำพังคนเดียวกับมิวเองกรณ์เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กับเด็กคนนั้นบ้างแล้วน่าดีใจแทนโต้งที่มีคนที่รักเขาอย่างจริงใจเช่นมิว
“สุนีย์…ผมขอโทษ” เสียงของกรณ์ทำให้สุนีย์ชะงักแล้วเหลือบตามอง “ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมทำผิดต่อคุณมากทั้งกล่าวโทษคุณและปล่อยให้คุณเผชิญปัญหาเพียงลำพังคนเดียวผมช่างเป็นหัวหน้าครอบครัวที่เห็นแก่ตัวจริงๆ” มาถึงตรงนี้น้ำตากรณ์เริ่มไหลอาบแก้มแล้วแล้วสุนีย์ก็ตอบรับเขาด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตาเช่นกัน
“เช่นให้อภัยคุณได้เสมอกรณ์เราฝ่าฟันกับอุปสรรคกันมาขนาดนี้ เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะให้อภัยตุณไม่ได้ล่ะ”สุนีย์เอื้อมมือไปจับมือกรณ์ไว้ “นี่ก็สองอาทิตย์แล้วที่ลูกหายไปคุณไม่ออกไปตามหาลูกอีกหรือ ถ้าคุณออกไปผมจะไปเป็นเพื่อน จะได้ไม่ต้องรบกวนมิว”สุนีย์ส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“ทำอย่างนั้นไม่มีประโยชน์หรอกกรณ์โต้งคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง อาจจะใช้เวลากับการอยู่กับตัวเองสักพักฉันเชื่อว่าสักวันลูกจะกลับมาตอนนี้ฉันก็ได้แต่ขอพรจากพระเจ้าให้คุ้มครองเขาอย่าให้เขามีอันตรายอะไรเลย”
“งั้นคืนนี้เรามาร่วมสวดอวยพรให้โต้งด้วยกันนะสุนีย์”ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะหลับตาและอธิษฐานขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าหลังจากทานอาหารอิ่มกันแล้วและแล้วเสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาในบ้านก็ทำให้ทั้งคู่ลืมตาขึ้นพร้อมกันเมื่อออกไปดูที่หน้าบ้านก็พบว่าโต้งกำลังก้าวลงมาจากรถ
“โต้ง” ทั้งสุนีย์และกรณ์ต่างร้องเสียงหลงเรียกชื่อลูกออกมาพร้อมกันพร้อมกับโผเข้าไปกอดลูกชายสุดที่รักไว้ในอ้อมแขน
“แม่กำลังบอกพ่อว่าลูกจะกลับมาแล้วลูกก็มาจริงๆ”สุนีย์ระล่ำระลักแล้วปล่อยโฮออกมา ขณะที่กอดร่าง
ของโต้งไว้แนบแน่น
“อย่าไปไหนอีกนะลูก พ่อแม่เป็นห่วงลูกมากรู้มั้ย”กรณ์เป็นคนบอกโต้งบ้าง
“ครับพ่อ” โต้งรับคำแล้วก็แลเลยหันไปมองที่คนซึ่งเดินตามหลังมาจูนเดินตามหลังโต้งมาพร้อมกับฝรั่งผมสีทองคนหนึ่งทั้งสุนีย์และกรณ์เห็นจูนก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ต่างโผเข้ากอดจูนด้วยอีกคน
“ช่างเป็นวันที่ดีอะไรอย่างนี้นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอคนที่เราอยากเจอพร้อมๆกัน” สุนีย์ยิ้มทั้งน้ำตายามที่หันไปมองหน้ากรณ์
“โต้งบอกแม่กับพ่อสิว่าโต้งพาใครอีกคนมาด้วย” จูนบอกโต้งพลางยิ้มกริ่มอยู่ในหน้า
“ใครหรือลูก…ใครมากับลูกด้วย”สุนีย์ถาม ทำหน้าสงสัยสายตาจับจ้องมองไปที่รถของจูน
“ดูเอาเองก็แล้วกันแม่ แต่อย่าตกใจจนช็อคล่ะ” โต้งพูดยิ้มๆสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข หญิงสาวผมสั้นประบ่าก้าวลงมาจากรถทั้งกรณ์และสุนีย์เพ่งมองไปที่ร่างนั้นที่ค่อยๆเดินเข้ามาแต่แล้วทั้งคู่ก็ต้องตะลึงงันเมื่อพบว่าหญิงสาวตรงหน้าคนนั้นมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับจูนมากสุนีย์เอามือปิดปากด้วยความตื่นเต้นสุดขีด ใจของเธอเต้นระรัวแรงขณะที่กรณ์ก็รู้สึกช็อคไม่แพ้กัน
“นี่อย่าบอกว่า โต้งเจอ…”
“ครับแม่ พี่แตงของโต้งไงล่ะครับแม่” สิ้นเสียงของโต้ง ทั้งสุนีย์และกรณ์ก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมกันอีกระลอกพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างของแตงพร้อมกัน
“แตง…แตงลูกแม่แตงลูกแม่จริงๆด้วย”
“แตง…แตงลูกพ่อไม่นึกเลยว่าชาตินี้พ่อจะได้เจอแตงอีก พ่อคิดถึงแตงเหลือเกินลูก” โต้งยิ้มทั้งน้ำตาขณะมองภาพตรงหน้าขณะที่พ่อแม่พากันสวมกอดแตงไว้ในอ้อมแขนแล้วโหยไห้ออกมาปิ่มว่าจะขาดใจส่วนจูนก็ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างๆในอ้อมแขนของแฟนหนุ่มชาวอเมริกันวันนี้ทุกคนร้องไห้ก็จริง แต่ไม่ใช่การร้องไห้ที่เกิดจากความเศร้าแต่น้ำตาที่ไหลทุกหยาดหยดของทุกคนเป็นน้ำตาแห่งความดีใจระคนซาบซึ้งใจกับการที่ทุกคนได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้งในวันนี้ โต้งรู้สึกดีจริงๆหลังจากที่โต้งกลับมาและได้แตงที่หายสาบสูญไปคืนมามิหนำซ้ำยังได้พบจูนหญิงสาวที่เปรียบเสมือนญาติสนิทของครอบครัวกรณ์กับสุนีย์จึงดีใจอย่างหาอะไรเปรียบมิได้คืนถัดกรณ์กับสุนีย์ตั้งใจจะพาทุกคนไปฉลองที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งสุนีย์จัดแจงโทรหามิว เธอไม่ได้บอกเรื่องราวทั้งหมดกับมิว แต่กะจะเซอร์ไพรส์มิวด้วยการชวนมิวให้ไปเจอกันที่ร้านอาหาร
“มิว…เย็นนี้มิวว่างรึเปล่ามากินข้าวเป็นเพื่อนน้าหน่อยได้ไหมจ้ะ”
“เย็นนี้ว่างครับน้านี จะให้ผมไปหาที่บ้านรึเปล่าครับ”
“กินข้าวที่บ้านน้าเบื่อแล้วอยากไปหาอะไรกินนอกบ้านบ้าง อีกอย่างน้าอยากเลี้ยงขอบคุณมิวด้วยที่มิวช่วยน้าตามหาโต้ง”“แต่เรายังไม่เจอโต้งเลยนะครับ”
“เอาเถอะน่า…เจอหรือไม่เจอเราก็ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อก่อนน้าเองก็เครียดมาหลายวัน อยากจะกินข้าวนอกบ้านคลายเครียดก็เท่านั้นเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับน้านี เจอกันที่ไหนดีล่ะครับ”สุนีย์ยิ้มอย่างสุขสมใจก่อนจะบอกชื่อร้านอาหารร้านใหญ่ชื่อดังแถวถนนรัชดานัดแนะเวลากับมิวเรียบร้อยแล้วกดปุ่มตัดสัญญาณโทรศัพท์มือถือ
“แม่ทำเพื่อลูกนะโต้งต่อไปนี้อะไรที่ทำให้ลูกมีความสุขแม่ก็พร้อมจะทำ” สุนีย์บอกกับตัวเองเวลาทุ่มตรง กรณ์ สุนีย์ แตง โต้ง รวมทั้งจูนและไมเคิลก็มาถึงร้านอาหารด้วยสีหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขทุกคนเมื่อมรสุมร้ายในชีวิตผ่านพ้นไป ฟ้าหลังฝนก็ย่อมสดใสไปด้วยแสงแดดเป็นธรรมดา
“เรื่องเลวร้ายผ่านไปแล้วต่อไปนี้เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันนะทุกคน” กรณ์บอกพลางกวาดตามองทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ
“เอ้า…ชนแก้วฉลองกันหน่อยเร้ว”ทุกคนยกแก้วชนกันตามคำชวนของกรณ์
“พรุ่งนี้แม่จะพาแตงไปแจ้งที่เขตว่าแม่ได้ลูกของแม่กลับคืนมาแล้วและก็จะหาไปหาเพื่อนแม่ที่เป็นหมอให้เขาช่วยหาหมอที่เก่งๆมาช่วยรักษาแตง”
“ค่ะ…แม่” แตงรับคำหยุดคิดนิดนึงแล้วก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาว่า
“พ่อกับแม่คะ ถึงแม้แตงจะจำอะไรเกี่ยวกับตัวแตงในอดีตไม่ได้แต่แตงก็ดีใจมากที่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนและก็ดีใจที่ตัวเองได้เป็นสมาชิกในครอบครัวที่น่ารักอย่างนี้แต่แตงขออะไรอย่างนึงได้ไหมคะ”
“อะไรล่ะลูก” กรณ์ถามพลางยิ้มพรายอยู่ในหน้า
“แตงอยากให้พ่อกับแม่นำเงินสักก้อนไปให้ตาทองอินทร์กับยายคำจันทร์เพราะท่านทั้งสองได้เลี้ยงดูแตงมาอย่างดี”
“ถึงหนูไม่บอก เรื่องนี้พ่อกับแม่ก็จะทำอยู่แล้วลูกคนที่มีพระคุณกับเรา เราต้องตอบแทนเขาอยู่แล้วจริงมั้ยสุนีย์” “จริงค่ะกรณ์ ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้นะลูก ยังไงเราต้องหาโอกาสไปพบท่านอยู่แล้วเขาดีกับลูกแม่ขนาดนี้แม่จะลืมบุญคุณเขาได้อย่างไรอีกอย่างนะเราจะได้ไปเที่ยวรีสอร์ทของจูนด้วย ขอบใจจูนมากนะที่ช่วยดูแลโต้ง”ประโยคท้ายสุนีย์หันไปทางจูนแล้วพูดเสริมว่า
“หนูเปรียบเสมือนคนในครอบครัวเราอีกคนเลยนะจูนได้เห็นหนูมีความสุขกับคนที่หนูรักแล้วร่วมกันสร้างอนาคตที่เป็นปึกแผ่นด้วยกันอย่างนี้น้าก็ดีใจด้วยนะจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะ” จูนกล่าวขอบคุณสุนีย์แล้วก็หันไปสบตาหวานกับไมเคิลผู้ชายที่เธอรัก
“อ้าว…อาหารมาแล้วทุกคนลงมือทานกันเลยนะ” กรณ์บอกทุกคนในโต๊ะด้วยน้ำเสียงอบอุ่นขณะเดียวกันมิวก็เดินเข้ามาในร้านอาหารพอดีกำลังหันรีหันขวางมองไปรอบๆร้านอาหารที่มีผู้คนค่อนข้างมากอยู่ในร้านสุนีย์เห็นเข้าจึงร้องเรียกมิวทันที
“มิว…ทางนี้จ้ะ” มิวหันมาตามเสียงเรียก แล้วก็สบตากับโต้งพอดี
“โต้ง” มิวนิ่งอึ้งไปนิดนึงก่อนจะอุทานออกมาเบาๆด้วยความตื่นเต้นดีใจส่วนโต้งก็อุทานเรียกชื่อมิวเช่นกัน “มิว” ต่างคนต่างใจเต้นแรงเมื่อได้เจอกันนานร่วมเดือนแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องทั้งคู่ไม่ได้พบเจอหรือติดต่อกันเลยมิวเดินเข้ามาที่โต๊ะแล้วยกมือไหว้สุนีย์และกรณ์ เมื่อเห็นจูนมิวก็ออกอาการตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กับที่ได้เจอโต้ง “นั่งก่อนสิมิวนั่งใกล้ๆโต้งนั่นแหละจ้ะ” สุนีย์บอกมิวยิ้มๆ มิวอมยิ้มเขินทว่าก็ยังรู้สึกงงไม่หายกับเรื่องเซอร์ไพร์สของสุนีย์
“แปลกใจมั้ยล่ะมิว”
“ยิ่งกว่าอีกครับ นี่ยังตื่นเต้นไม่หายเลยครับตอนแรกที่น้านีชวนมาทานข้าวก็รู้สึกแปลกๆ แต่พอมาเห็นทุกคนเล่นเอาอึ้งไปเลย”มิวยิ้มกว้างขณะบอกความรู้สึกของตัวเองให้ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะฟังแล้วก็หันไปสบตากับโต้งที่นั่งข้างๆ โต้งก็มองมิวยิ้มๆเช่นกันและมิวก็ต้องประหลาดใจเข้าไปอีกเมื่อสังเกตว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายกับจูนมากแต่ผมสั้นกว่าจูนนั่งอยู่ใกล้กับสุนีย์ เมื่อพอจะนึกอะไรได้ก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง“อย่าบอกนะครับว่านี่คือ…”
“พี่แตงไงมิว เราเป็นคนพาพี่แตงมาจากเชียงใหม่เอง”โต้งบอกมิวยิ้มๆ สีหน้าโต้งเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “โห…อะไรกันนี่ งงไปหมดแล้วนะเนี่ย”
“โต้งเล่าให้มิวฟังสิจ้ะว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง แม่เห็นมิวแล้วสงสารกลัวจะช็อคตายคาโต๊ะไปเสียก่อน” สุนีย์บอกโต้งพลางหัวเราะออกมาเบาๆโต้งจึงเริ่มเล่าเรื่องของเขาให้มิวฟังคร่าวๆตั้งแต่ได้ไปเจอจูนที่เชียงใหม่แล้วก็ได้ไปพบแตง
“โหย…นี่มันยิ่งกว่าในหนังอีกนะเนี่ย”มิวร้องออกมาเมื่อโต้งเล่าจบ แล้วก็มองไปที่แตงที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“มิวเขาเป็นเพื่อนกับโต้งตั้งแต่เล็กๆเมื่อก่อนบ้านหลังเก่าเราอยู่ติดกับบ้านมิว มิวสนิทกับครอบครัวเรามาก” สุนีย์ช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้กับแตง แตงพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้มิวมิวก็บอกกับแตงด้วยความยินดีว่า “ดีใจจังครับที่ได้เจอพี่แตงอีก”
“ตอนนี้แตงเขาสูญเสียความทรงจำในวัยเด็กไปแต่ถ้าได้หมอรักษาดีๆเขาก็จะหาย แล้วอีกไม่นานเขาก็จะจำทุกคนได้” กรณ์เป็นฝ่ายบอกมิว
“ครับน้ากรณ์” มิวรับคำกรณ์แต่ภายในใจก็อดรู้สึกประหม่ากรณ์ไม่ได้แต่เมื่อเห็นกรณ์ส่งยิ้มมาให้เขา เขาก็รู้สึกใจชื้นขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งทานอาหารด้วยสีหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของสุนีย์ก็ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนสุนีย์กดปุ่มรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล…โดนัทเหรอจ้ะ”
“ค่ะ…แม่ โดนัทเองโดนัทโทรมาถามข่าวโต้งน่ะค่ะ แม่เจอโต้งรึยังคะ”
“เนี่ย…กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆตรงหน้าแม่นี่แหละจ้ะ”
“โต้งกลับมาแล้วหรือคะ” น้ำเสียงโดนัทออกอาการตื่นเต้นดีใจ“จ้ะ…กลับมาแล้วนี่แม่กับพ่อก็พาเขามาทานข้าวแถวรัชดา กำลังเลี้ยงฉลองการกลับมาของเขาอยู่เลยจ้ะ”
“โห…พอดีเลยค่ะแม่โดนัทเพิ่งดูหนังจบที่เอสพานาร์ดกับเพื่อนๆพอดี เดี๋ยวโดนัทไปหาก็แล้วกันนะคะ
แม่ทานกันที่ร้านไหนคะ” สุนีย์บอกชื่อร้านอาหารไปพลางคิดในใจ เอาล่ะซีโต้งเอ๋ยรถไฟท่าจะชนกันแล้วลูก เสน่ห์แรงจริงๆทั้งผู้หญิงผู้ชายเลยลูกเรา
“โต้ง…โดนัทจะมาที่นี่ด้วยนะลูก”เมื่อสุนีย์พูดจบ โต้งกับมิวก็หันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าพิอักพิอ่วนใจด้วยกันทั้งคู่ส่วนกรณ์หันไปมองหน้าสุนีย์พร้อมกับยักไหล่เป็นเชิงบอกว่างานนี้เขาไม่มีความเห็นใดๆกับเรื่องนี้เมื่อโดนัทมาถึงร้านอาหาร โดนัทก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ติดกับโต้งโดนัทนั่งฝั่งซ้ายของโต้งโดยมีมิวนั่งอยู่ฝั่งขวาสุนีย์เห็นภาพตรงหน้าแล้วก็อดที่จะหันไปอมยิ้มกับกรณ์ไม่ได้ส่วนโต้งเองก็มีสีหน้าลำบากใจ ยิ่งเห็นมิวทำหน้าขรึมๆมองหน้าโต้งโต้งก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด
“โต้งรู้มั้ยว่าโดนัทคิดถึงโต้งมากทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ รู้มั้ยโดนัทเป็นห่วง” โดนัทพูดกับโต้งด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะตักกับข้าวให้โต้งเป็นเชิงเอาใจมิวเห็นท่าทางเอาอกเอาใจโต้งของโดนัทก็พาลอิ่มข้าวขึ้นมาเสียดื้อๆขณะที่จูนซึ่งรู้อะไรเป็นอะไรดีก็ส่งยิ้มให้มิวเป็นเชิงปลอบใจมิวเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจที่โดนัทกำลังฉอเลาะกับโต้งน้ำตาของมิวพาลจะไหลเสียให้ได้แต่เขาก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วทำเป็นฝืนยิ้มร่าเริงออกมาต่อหน้าทุกคนสุนีย์มองหน้ามิวแล้วก็รู้สึกเห็นใจ รู้ดีว่าลูกชายของเธอรักมิวมากกว่าโดนัทแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร รู้อย่างนี้เธอไม่ปล่อยให้โดนัทมาที่นี่ก็ดีหรอกเมื่อทานกันอิ่มแล้วทุกคนก็ลุกขึ้นแล้วพากันเดินออกมาบริเวณลานจอดรถโดนัทที่เดินมาเคียงคู่มากับโต้งบอกกับโต้งด้วยเสียงที่ทำให้ทุกคนได้ยินว่า “ดึกแล้ว…โดนัทไม่อยากกลับบ้านคนเดียวโต้งนั่งแท็กซี่ไปส่งโดนัทที่บ้านหน่อยนะ โต้งจะได้เล่าให้โดนัทฟังด้วยไงล่ะว่าโต้งหายไปไหนมา
“ โต้งมีสีหน้าลำบากใจมากขึ้นไปอีกเมื่อโดนัททำท่าออเซาะเขาอ้อนจะให้นั่งรถไปส่งให้ได้ มองไปทางมิว มิวก็ทำสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชาใส่เขามิวคงอยากจะคุยกับเขามากในคืนนี้ แต่เมื่อโดนัทมา มิวดูเคร่งขรึมลงไปมากเขาเองก็มีเรื่องจะพูดคุยกับมิวหลายเรื่อง แต่โอกาสไม่อำนวยเอาเสียเลยหันไปมองหน้าพ่อแม่เป็นเชิงถามความเห็น สุนีย์ก็บอกว่า “แล้วแต่ลูกเถอะว่าจะเอายังไงดี” ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดก็คือแล้วแต่โต้งก็แล้วกันว่าเลือกที่จะไปส่งโดนัทหรือส่งมิวขณะที่โต้งกำลังตัดสินใจอยู่นั้น แท็กซี่คันหนึ่งก็ขับเข้ามาส่งคนที่บริเวณลานจอดรถหน้าร้านอาหารพอดีโดนัทจึงโบกมือเรียกแท็กซี่ และหันมาบอกกรณ์กับสุนีย์ว่า
“หนูขออนุญาตพ่อกับแม่ให้โต้งไปส่งหนูที่บ้านนะคะ”
“จ้ะ” โดนัทเล่นรวบรัดอย่างนี้จะให้สุนีย์กับกรณ์ปฏิเสธอย่างไรได้เห็นโต้งเดินตามโดนัทไปที่รถแท็กซี่ด้วยอาการหงอยๆ ก่อนจะขึ้นแท็กซี่โต้งมองหน้ามิวแว่บหนึ่งรู้สึกใจหายเมื่อเห็นมิวน้ำตาซึมออกมาด้วยความน้อยใจจูนบอกสุนีย์กับกรณ์ว่าเธอจะอาสาพามิวไปส่งบ้านเองและคืนนี้เธอกับไมเคิลจะไปค้างที่บ้านเพื่อนของไมเคิลแถวสุขุมวิทเมื่อรถของจูนขับออกไปแล้ว กรณ์ก็หันมาออกความเห็นกับสุนีย์ว่า
“จริงๆแล้วผมก็อยากให้ลูกเราลงเอยกับโดนัทมากกว่ามิวผู้หญิงกับผู้ชายมันของคู่กัน ชายกับชายจะดำรงชีวิตในสังคมลำบากแต่เห็นหน้าลูกเวลาอยู่กับโดนัทแล้วไม่มีความสุข ก็อดเห็นใจลูกไม่ได้”
“ความรักมันเกิดขึ้นได้โดยไม่แบ่งเพศหรอกค่ะกรณ์เมื่อก่อนตอนที่ฉันรู้ว่าโต้งกับมิวคบกันแบบไหน ฉันก็คัดค้านเอาเป็นเอาตายเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องไม่สมควร เรื่องแบบนี้ถ้าเป็นสมัยเราถือว่าคอขาดบาดตายมาก
แต่สมัยนี้ฉันเชื่อว่าคงจะมีพ่อแม่แบบเราเยอะที่ต้องพบเจอเรื่องทำนองนี้ทีนี้เราก็ต้องเลือกล่ะค่ะระหว่างการฝืนใจกับการยอมรับในตัวตนของลูกในแบบที่เขาเป็นแต่สำหรับฉัน ฉันขอเลือกแบบหลังมากกว่าเพราะมันทำให้เรากับเขาอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข”
“ผมก็เห็นด้วยกับคุณตั้งแต่ลูกหายไปจากบ้านทำให้ผมคิดอะไรได้มากขึ้น เข้าใจลูกเข้าใจคุณมากขึ้นเขาจะเป็นอะไรก็แล้วแต่เขา ขอให้เขาเป็นคนดีก็พอแล้ว”
“แต่ฉันรู้นะ ลึกๆแล้วคุณเชียร์โดนัทมากกว่ามิวใช่มั้ย”สุนีย์ดักคอ แล้วกรณ์ก็พูดกลั้วหัวเราะออกมาว่า
“โธ่…ก็ผมเป็นผู้ชายนี่คร๊าบก็อยากให้ลูกเป็นชายสมชายเหมือนกับผม อยากให้โต้งมันผลิตหลานให้ผมอุ้มเล่นบ้างแต่ทำไงได้…เรื่องของความรักนี่มันพูดยาก” ฝ่ายจูนที่มีมิวนั่งติดรถมาด้วยเห็นมิวนั่งเงียบมาตลอดทางก็เลยชวนมิวคุยเผื่อมิวจะสบายใจขึ้นบ้าง
“ไง…มิว ทำไมเงียบจังไม่เห็นคุยเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่จูน” มิวตอบเรียบๆ
“ไม่มีได้ไง ตอนแรกก็ร่าเริงดีนี่เราแต่ตอนนี้อย่างกับไก่หงอยเชียว เรื่องของเรากับโต้งน่ะพี่รู้หมดแล้วโต้งไปอยู่เชียงใหม่กับพี่ตั้งหลายวัน เขาเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว”
“เขาเล่าให้พี่จูนฟังว่าไงครับ”
“ก็เล่าถึงความรู้สึกที่เขามีต่อมิวนั่นแหละเชื่อพี่ได้เลยว่าโต้งไม่มีทางชอบใครหรอกนอกจากมิว อย่าคิดมากไปเลย”
“แต่มันอดคิดไม่ได้หรอกครับ เพิ่งเห็นโดนัทก็วันนี้โดนัททั้งสวยน่ารัก ช่างพูดคุยช่างเอาใจ โต้งอาจเปลี่ยนใจไปรักโดนัทก็ได้ใครจะรู้”มิวพูดเสียงสั่นด้วยความน้อยใจ
“หึงล่ะซี” จูนดักคออย่างรู้ทัน “ครับ…ยอมรับก็ได้ว่าหึงโต้งเขาเป็นคนเงียบๆจนบางครั้งอ่านใจเขายาก บางทีเขาอาจเลือกทางเดินใหม่ที่ไม่มีผมเพื่อพ่อแม่ของเขาก็ได้”
“พี่ว่ามิวอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยเห็นได้ชัดเลยว่าตอนนี้น้ากรณ์กับน้าสุนีย์เขายอมรับในตัวมิวแล้วเรื่องผู้ใหญ่ไม่ใช่ปัญหาแล้วตอนนี้แต่พี่ขอย้อนถามมิวหน่อยว่าถ้ามิวคบกับโต้งต่อไปชีวิตมิวจะมีปัญหามั้ยมิวก็รู้ตัวเองดีนี่ว่ามิวอยู่ตรงจุดไหน เวลานี้คนทั่วไปเขาก็รู้จักมิวกันทั้งนั้นไม่ใช่มิวที่ไม่มีใครรู้จักอีกแล้วแล้วถ้าคนรู้ว่ามิวคบกับโต้งชื่อเสียงและหน้าที่การงานของมิวล่ะมิวเคยคิดถึงจุดนี้หรือเปล่า” ไมเคิลขับรถมาจอดส่งมิวที่หน้าบ้านมิวโบกมือลากับจูนและไมเคิล เดินคอตกเข้าบ้านไปพร้อมกับคำพูดของจูนที่ฝังอยู่ในหัวขึ้นห้องมิวก็ล้มตัวอย่างหมดแรงบนที่นอนน้ำตาที่เก็บกักไว้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำบัดนี้มันไหลออกมาโดยไม่จำเป็นต้องกลั้นไว้อีกแล้วเรื่องที่จูนทิ้งท้ายไว้ให้เขาคิด ทำไมเขาจะไม่คิดเล่า ทำไมเขาจะไม่กลัวว่าอนาคตเขาจะพังถ้ามีคนรู้ว่าเขาคบกับโต้งแบบไหนเพียงแต่เขาพยายามหลอกตัวเองมาตลอดว่าเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องเลือกระหว่างโต้งกับงานเพลงที่เขารักถ้าวันใดที่เขาจำเป็นต้องเลือกขึ้นมา เขาจะเลือกสิ่งไหนดีเมื่อนั่งแท็กซี่มาถึงหน้าบ้านโดนัท โต้งกะจะนั่งรถต่อไปบ้านมิวแต่ทนโดนัทรบเร้าไม่ไหวก็เลยต้องยอมลงจากรถแท็กซี่
“นะโต้งนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเป็นเพื่อนโดนัทเลยพ่อแม่กับน้องไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดกันหมดแม้แต่คนใช้แม่ก็ยังเอาไปด้วยเพื่อไปคอยรับใช้ท่านที่นั่น โดนัทกลัวอ่ะ โต้งอยู่เป็นเพื่อนโดนัทสักพักนะแล้วค่อยกลับ”“แป๊บเดียวนะโดนัท เราไม่อยากกลับบ้านดึก เดี๋ยวแม่ว่าเอา”
“มาบ้านโดนัทแม่ไม่มีทางว่าโต้งหรอกขนาดหายไปจากบ้านตั้งหลายวันไม่เห็นแม่โต้งว่าโต้งเลย” โต้งไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่เดินตามโดนัทเข้ามาในบ้าน โดยหารู้ไม่ว่าการที่เขาเดินตามโดนัทเข้ามาในบ้านในคืนนี้
จะทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไปโต้งสังเกตเห็นว่าบ้านของโดนัทใหญ่โตโอ่อ่าไม่ใช่เล่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
ที่เขาได้ก้าวเข้ามาในบ้านโดนัทนับตั้งแต่คบกันมาได้พอสมควรแล้วและถ้าเขารู้ว่าการก้าวเข้ามาในบ้านโดนัทครั้งนี้จะสร้างปัญหาใหญ่หลวงให้เขาตามมาเขาคงไม่คิดก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน โดนัทเปิดประตูบ้านบ้านหลังใหญ่โตเงียบเชียบไร้ซึ่งผู้คนโต้งคิดว่ามันก็น่ากลังอย่างที่โดนัทว่าจริงๆ อยู่เป็นเพื่อนเธอสักพักจะเป็นไรเดี๋ยวขอตัวกลับแล้วค่อยแวะไปหามิวก็ได้ เขาเชื่อว่าแม้จะดึกแค่ไหนมิวก็ต้อนรับเขาเสมอในบ้านของมิว ในห้องนอนของมิว ที่ที่เป็นที่
“ส่วนตัว” ระหว่างเขาและมิวเท่านั้นที่ที่เราสองคนมีกันและกัน กำลังคิดถึงมิวอย่างครึ้มอกครึ้มใจแต่แล้วเสียงของโดนัทก็แทรกเข้ามาทำลายภวังค์ความคิดของเขาจนหมดสิ้น
“โต้ง…โต้งเป็นอะไรล่ะเหม่อจริงเชียว โดนัทเรียกโต้งหลายทีแล้วนะ”
“อ๋อ…เหรอ โดนัทเรียกเราหรอโทษทีเราไม่ทันได้ฟัง”
“มัวแต่ชมบ้านโดนัทจนเพลินล่ะสิเป็นไงบ้านโดนัทสวยใช่มั้ยล่ะ” โต้งพยักหน้ายิ้มๆเดินตามโดนัทเข้าไปในบ้านโดนัทเปิดไฟสีเหลืองนวลจากแชนเดอร์เลียที่ห้อยอยู่บ้านเพดานห้องรับแขกพร้อมกับหรี่ไฟสลัวๆเพื่อสร้างบรรยากาศโรแมนติค หันมายิ้มหวานกับโต้งแล้วบอกว่า
“โต้งนั่งดูทีวีไปก่อนนะ ขอเวลาโดนัทแป๊บนึง” โต้งพยักหน้าหงึกๆ มองตามโดนัทที่วิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นบนเพียงชั่วเวลาไม่นานโดนัทก็ปรากฏกายต่อหน้าโต้งกับชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นสีขาวที่ดูบางเบาอวดเรียวขางามให้โต้งได้เห็นเต็มตากลิ่นกายของโดนัทหอมฟุ้งไปหมดด้วยน้ำหอมชั้นดีโดนัทลงนั่งเบียดชิดติดกับร่างของโต้งพลางเอ่ยว่า “ในตู้เย็นมีเบียร์ของพ่ออยู่โต้งรอแป๊บนะ เดี๋ยวโดนัทไปเอามากินด้วยกันนะ”
“เราไม่อยากกิน เดี๋ยวเราก็กลับบ้านแล้ว” แต่โดนัทไม่ฟังเสียงโต้ง เธอวิ่งไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์กับแก้วมาสองใบรินเบียร์ใส่แก้วแล้วยื่นให้โต้ง “ดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อยนะบอกแล้วไงว่าวันนี้โดนัทเหงา ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย” โต้งรับแก้วเบียร์จากโดนัทแล้วดื่มโดนัทยิ้มเยื้อนดีอกดีใจ เมื่อเห็นว่าเบียร์ของโต้งหมดแก้วแล้ว โดนัทก็รินให้อีกส่วนตัวเธอแค่จิบๆเท่านั้นเองโต้งเริ่มหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เบียร์ที่โดนัทบรรจงรินให้เบียร์หมดไปสองขวดกว่าแล้ว เสียงโต้งก็เริ่มอ้อแอ้
“โดนัท…เราจะกลับบ้านแล้วน๊า”
“กลับได้ยังไงล่ะโต้ง เมาออกอย่างนี้ โต้งอยู่เป็นเพื่อนโดนัทเถอะนะคืนนี้โต้งรู้มั้ยตั้งแต่โต้งหายไปโดนัทคิดถึงโต้งทุกวันเลยนะไม่มีใครอีกแล้วที่โดนัทจะรักมากเท่าโต้ง” โดนัทคลอเคลียแนบชิดติดกับกับร่างของโต้งเนื้อกายสาวของโดนัท

4gggg · โพสต์ 2019-9-14 01:31:21

ขอบคุณคับ

Amorbonquet10 · โพสต์ 2019-9-14 02:27:25

ขอบคุณครับบ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

รักแห่งสยาม 2 p.6

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร