ผีมาส่ง

arr_tao

วันนี้ดิฉันมีเรื่องผีมาเล่าค่ะ คิดดูแล้วเป็นเรื่องผีที่แปลกมากเลย ตรงที่ไม่ได้เห็นผีด้วยตัวเอง แต่ทำให้ขนพองสยองเกล้ายิ่งกว่าโดนผีหลอกซะอีกแน่ะ!

ก็มันกลัวจริงๆ นี่คะ ไม่รู้จะทำยังไง?

ดิฉันไม่เคยโดนผีหลอกจังๆ ซักครั้ง นอกจากจะเห็นวอบๆ แวบๆ ก็ทำให้ใจเต้นตูมๆ เหมือนพระย่ำกลองเพลแล้วค่ะ ตอนหลังมาคิดอีกที...เอ! เราคงไม่ได้โดนผีหลอกแฮะ แต่ว่าหลอกตัวเอง จินตนาการไปเรื่อยอย่างที่พูดกันแน่ๆ เลยค่ะ...

คนเรามักจะเชื่อตามที่นัยน์ตาเห็น!

ไปที่ไหนก็จะรู้สึกว่ามีผู้ไร้ร่างกายแวดล้อมอยู่รอบๆ ตัว หรือไม่ก็จ้องมองอย่างเยาะเย้ยมุ่งร้ายหมายขวัญ จนทำให้ขนอุยที่คอลุกชัน

เวลาเดินเข้าซอยบ้านตอนเย็นๆ หรือใกล้ค่ำ ทั้งที่ไม่เปลี่ยวสักหน่อย มีคนเดินคึ่กๆ ด้วยซ้ำแต่ดิฉันก็คิดเป็นตุเป็นตะไปเองว่า คนที่ล้มตายเพราะอุบัติเหตุรถชนหลายรายมาแล้ว วิญญาณคงจะสิงสู่อยู่ที่นั่นแน่ๆ

คนในซอยวัดรวกเขาก็เล่าลือกันว่าผีดุค่ะ เดี๋ยวคนนั้นเห็น เดี๋ยวคนนี้โดนหลอกอยู่ประจำ

ล่าสุดก็มี "ยัยก้อย" เด็กผู้หญิงข้างบ้านอายุราว 7-8 ขวบ แกเล่าว่าเห็นคนรู้จักที่ตายไปแล้วเดินเหินไปมาในซอย บางคนก็เดินเล่น บางคนก็เดินเข้าบ้านเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่มีผิด...

หลายๆ คนก็หาว่ายัยก้อยโกหก หรือไม่ก็ช่างคิดช่างฝันตามประสาเด็ก แต่ดิฉันไม่รู้เป็นไง... เชื่อว่าแกเห็นจริงๆ ค่ะ!

เรื่องน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นเมื่อปีกลายนี่เอง

"ตุ่ม" เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงาน รูปร่างเธอค่อนข้างตุ้ยนุ้ยสมชื่อค่ะ แก้มขาวเป็นพวงเชียว อารมณ์ดี ชอบหัวเราะจนพุงกระเพื่อม แต่ระยะหลังๆ ตุ่มดูซีดเซียว ตาลอย เพื่อนๆ แซวว่าคงจะคิดถึงแฟน? ไม่ก็อกหัก! ทั้งๆ ที่รู้กันอยู่ว่าตุ่มไม่เคยมีแฟนเลย เธอสนใจเรื่องของกินมากกว่าผู้ชายค่ะ

เพื่อนสนิทของตุ่มมีดิฉันรวมอยู่ด้วย...ที่เหมือนกันมากๆ คือเรากลัวผีจับอกจับใจทั้งคู่

วันหนึ่ง ตุ่มก็จากพวกเราไปโดยไม่มีวันกลับ!

เธอหัวใจวายตายในลิฟต์เพียงเดียวดาย เพิ่งจะรู้สาเหตุกันตอนนั้นเอง ว่าตุ่มอยากลดน้ำหนักทางลัดเลยซื้อยามากิน และยานั่นแหละค่ะที่ทำให้เพื่อนรักดิฉันสิ้นใจตายก่อนเวลาอันสมควร

วันรุ่งขึ้น เพื่อนๆ ก็นัดกันแต่งดำไปงานสวดศพตุ่ม บรรยากาศเศร้าโศกจนน่าสลดหดหู่มากเลยค่ะ แม้เธอที่เป็นม่ายร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายตามลูกสาวไปจริงๆ

บอกตรงๆ ว่าดิฉันอึดอัด กระสับกระส่าย ไม่สบายใจเลย อยากเร่งเวลาให้ผ่านไปเร็วๆ เพราะความที่ไม่ชอบงานศพ...กลัวค่ะ! หลบได้เป็นหลบ ไม่ว่าจะวันสวดหรือวันเผา! แต่งานนี้หลบไม่ได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะขอมาคืนเดียวเท่านั้นแหละ จะมาอีกทีก็วันเผาเลย!

ระหว่างนั้นดิฉันพยายามไม่หันไปทางภาพถ่ายของตุ่มที่ตั้งเด่นอยู่หน้าโลงแทบจะท่วมดอกไม้...กลัวว่าจะเห็นเธอยิ้มกว้าง หรือหลิ่วตาให้ดิฉันน่ะซีคะ

อ้อ! ทางโลงศพก็ไม่อยากมองตรงๆ กลัวจะเห็นภาพชวนขนหัวลุกค่ะ โชคดีอย่างที่สมัยนี้พระสวดเร็ว พอหกโมงครึ่งก็เริ่มสวด ราวหนึ่งทุ่มก็สวดเสร็จเรียบร้อย ดิฉันรีบลุกไปลาแม่ของตุ่ม...เพื่อนมาถามว่าจะกลับละหรือ? ดิฉันพยักหน้า แต่เพื่อนจอมแสบกลับเอียงหน้ามากระซิบ

"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ฉันบอกตุ่มไว้แล้วว่าเธอกลัวผีมาก ใครๆ ก็รู้...ขอให้ตุ่มช่วยไปส่งเธอที่บ้านด้วยล่ะกัน"

แหม! ถ้าไม่เกรงใจญาติๆ ของตุ่ม ดิฉันคงจะด่าเพื่อนให้แสบไส้ ป.ม.ที่สุด!!

จากวัดมาถึงซอยบ้านไม่ไกลกันนัก ตลอดทางรู้สึกเสียวสังหรณ์ยังไงไม่ทราบว่าตุ่มเกิดบ้าจี้ ตามมาส่งดิฉันจริงๆ เพราะแรงยุของเพื่อนปากเสีย...ได้แต่นึกในใจว่า ไปที่ชอบๆ เถอะตุ่มจ๋า ไม่ต้องมาส่งฉันหรอกนะ! โธ่...

ราวๆ ทุ่มครึ่งก็เดินเข้าซอยบ้าน ผู้คนยังเข้าออกกันหนาตา ดิฉันยังรู้สึกปากคอแห้งผากชอบกล รู้สึกเหมือนได้กลิ่นน้ำอบไทยหอมกรุ่น เสียงใครถอนใจเบาๆ อยู่ข้างหู...ดิฉันใจเต้นระทึกใครจะขี้ขลาดตาขาว กลัวไม่เข้าเรื่องก็ยอมล่ะ!

ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ยัยก้อย-เด็กข้างบ้านก็โผล่หน้าออกมาทักทาย

"น้าๆ รีบเดินไปไหนคะ ทำไมไม่รอเพื่อนน้าด้วยล่ะคะ?"

ดิฉันหันขวับ ถามเสียงแหบแห้งว่าเพื่อนที่ไหน? ยัยก้อยก็ชี้มือไปข้างหลังดิฉันบอกว่า...นั่นไงคะ เขายิ่งอ้วนๆ อยู่ด้วยก็เลยเดินตามน้าไม่ทันน่ะซี"

ข้างหลังน่ะไม่มีตุ่มหรอก แต่ดิฉันขนหัวลุกจริงๆ ค่ะ!