หน้าที่ ความรัก ผิดหรือถูก

nagaya

สวัสดีครับเพื่อนๆ ทุกท่านเคยอ่านแต่เรื่องของคนอื่นไม่เคยคิดว่าจะมาเจอกับตัวเอง ปัจจุบันผมรับราชการตำแหน่งก็เป็นหัวหน้าหน่วยงาน อยู่ต่างจังหวัดในหน่วยงานแห่งหนึ่ง ภรรยาทำงานอยู่ต่างอำเภอชีวิตครอบครัวก็มีความสุขดี แต่แล้วก็เหมือนกับสวรรค์แกล้งหรือเป็นเพราะเวรกรรมที่เคยทำไว้แต่ชาติปางก่อนก็ไม่รู้ต้นเดือนมกราคม 2556 รับโอนข้าราชการหญิงท่านหนึ่งมีตำแหน่ง เป็นหัวหน้าแผนก เราสองคนทำงานไปด้วยกันได้เป็นอย่างดีในฐานะหัวหน้ากับลูกน้องไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน เดือนพฤษภาคม 2556รับบรรจุข้าราชการใหม่เป็นชายทั้งสองคน คนหนึ่งชื่อเอี่ยวอีกคนหนึ่งชื่อต้นอายุสามสิบต้นๆนับวันความสัมพันธ์ความสนิทสนมระหว่างผมซึ่งเป็นหัวหน้ากับลูกน้องทั้งสองก็เริ่มมากขึ้นจนลูกน้องคนเก่าๆ บ่นน้อยใจผ่านไลน์ว่าหัวหน้าไม่รักผมแล้ว รักแต่พี่เอี่ยวกับพี่ต้นนะครับผมก็ได้แต่หัวเราะบอกรักลูกน้องทุกคนเหมือนเดิม  ต้นจะชวนผมกับเอี่ยวไปกินข้าวที่บ้านต้นเป็นประจำทุกครั้งที่ไปพ่อกับแม่ต้นจะทำกับข้าวไว้รอตลอด ไม่พลาดอีกอย่างคือเหล้านี่แหละที่มันทำให้กล้าพูดกล้าเปิดใจมากขึ้น พักหลังมา ต้นจะแอบชวนผมไปสองคนไม่ชวนเอี่ยวเหมือนเมื่อก่อน ยิ่งอยู่ใกล้กันความเอาใจใส่ความดูแลที่ให้กับผมทุกวันทุกวัน ทำให้ผมลืมความผิดชอบชั่วดี หลงรักต้นซึ่งเป็นลูกน้องของตัวเองไปซะงั้น เราสองคนมักจะไปกินเหล้าฟังเพลงกันเป็นประจำจนต้นเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมแม้แต่กางเกงในที่ต้นใส่ผมก็จะเป็นคนเลือกให้และซื้อให้ เราพูดกันทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องที่ผมรักต้นเพราะถ้าผมพูดออกไปต้นปฏิเสธมาจะกลายเป็นมองหน้ากันไม่ติดอีกอย่างคือติดคำว่าหัวหน้า ก็คือหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบในองค์กร หากเรื่องแดงขึ้นมาคงจะแย่ยิ่งนับวันความผูกพันยิ่งมากขึ้นจนทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าต้นก็รักผม แต่ก็ต้องทำให้ผมหยุดคิดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเราเป็นหัวหน้าของเขาต้นอาจจะดูแลเอาใจใส่ในฐานะลูกน้องคนหนึ่งที่ต้องดูแลหัวหน้าก็ได้(ต้นยังโสดนะครับ) แต่สิ่งที่ผมได้รับจากการดูแลเอาใจใส่จากต้นทุกวันนี้ผมก็มีความสุขมากแล้วแต่แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคิด ไม่คาดฝันว่าจะเกิดกับผมมันก็เกิดขึ้นมา วันที่ 18 มีนาคม 2557 ที่ผ่านมานี้เองหัวหน้าแผนกซึ่งเป็นผู้หญิงที่รับโอนมาเมื่อมกราคม 2556ลาหยุดงาน บังเอิญเจ้าต้นก็หยุดงานโดยไม่บอกไม่กล่าวกับผมสักคำ แต่นั่นก็แค่สงสัยพอโทรหาไม่ยอมรับสาย ซึ่งโดยปกติจะไม่เป็นแบบนี้ พอพักเที่ยวผมจึงชวนเอี่ยวแวะไปบ้านต้นเจอแม่ต้นก็ทักทายตามปกติ บอกว่าจะแวะมากินข้าวกันผมเลยถามไปว่าต้นไม่สบายหรือแม่ไม่เห็นไปทำงาน คำตอบที่ผมได้รับจากแม่ของต้นคือต้นขับมอไซค์ไปทำงานแต่เช้าแล้ว ผมถึงกับอึ้ง (ลืมบอกว่ามอไซค์ก็เป็นของผมให้ต้นเอาไปใช้)เหมือนสิ่งที่สังหรณ์ใจจะเกิด ก็เลยขอตัวกลับ มาถึงร้านข้าว โทรหาต้นอีกก็ไม่รับสายให้เอี่ยวโทรหาก็ไม่รับสาย แต่คนที่รู้ดีที่สุดคือเอี่ยว แต่ไม่ยอมพูดจนผมคะยั้นคะยอว่าเล่ามาเถอะพี่ไม่ว่าหรอกเราพี่น้องกันนะเอี่ยวจึงยอมเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนหัวหน้าแผนกผู้หญิงคนนี้ก็จีบเอี่ยวอยู่ประมาณพักใหญ่ๆแต่เอี่ยวปฏิเสธไปเนื่องจากว่าเขามีครอบครัวแล้วถึงเขาจะบอกว่าเลิกแต่สามีเขาจะกลับมานอนด้วยสัปดาห์ละ 3วันผมถึงปฏิเสธไป และตอนนี้เขาก็คบกับต้นมานานหลายเดือนแล้ว วันนี้เขาก็เข้ากรุงเทพด้วยกันผมถึงกับตัวชา เหมือนจะเป็นลมให้ได้  แต่ไม่สามารถแสดงอาการอะไรออกมาได้งั้นแสดงว่าที่คบกันมาสิ่งที่เคยไว้ใจซึ่งต้นเคยบอกกับผมว่าหัวหน้าแผนกผู้หญิงคนนี้ทำงานไม่ค่อยเก่ง ไม่สนใจลูกน้องและอีกหลายเรื่อง ต้นหลอกผมมาตลอดเวลา ตอนนี้ผมสับสนไปหมด ไม่ รู้จะมองหน้ากันอย่างไรไม่รู้จะเดินต่อแบบไหน ที่ยากที่สุดคือทำงานที่เดียวกันทั้งสามคน ผมจะทำอย่างไรต่อครับช่วยผมด้วยเถอะ วันนี้ผมต้องหยุดงาน สภาพจิตใจมันไม่ไหวจริงจริง

คุณหญิงอบเชย

ทำตัวตามปรกติค่ะ ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องพยายามค้นหาเหตุผลใดๆทั้งสิ้นค่ะ แสดงว่าคนชื่อต้นไม่ได้เป็นใช่มั้ยคะ
อย่าลืมนะคะวัยทำงานยิ่งทำงานในองค์กรเดียวกัน นั่นหมายความว่าแต่ละคนคือคู่แข่งในการทำงาน

จงวางตัวดุจเขาคือเพื่อนที่ดีคนหนึ่งมิฉะนั้นคุณจะเสียงาน อย่าให้ความรู้สึกของคนๆหนึ่งมาทำลายอนาคตได้ค่ะ

nagaya

ขอบคุณมากนะครับ ทุกวันนี้ก็พยายามฝีนความรู้สึกตัวเอง แต่ก็ต้องเจ็บทุกครั้งเมื่อเห็นเขาอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นความสนิทสนมระหว่างผมกับน้องก็ดูเหมือนจะห่างห่างกันออกไปแล้ว คงเหลือเพียงหัวหน้ากะลูกน้องที่ต้องทำงานร่วมกัน

chaismall

มันทำใจลำบากก็คนมีใจให้เขาถ้าไม่คิดไรกับเขามันก็ไม่ลำบากใจคุณน่าสงสารมากมันเหมือนกับเขาหลอกเราให้หลงรักแล้วเขาไปกับอีกคนผมเข้าใจความรู้สึกคุณ คุณต้องทำใจและค่อยๆห่างออกมาถึงมันจะเจ็บแต่เดี่ยวมันก็หายครับคุณมีครอบครัวกลับมาดูแลครอบครัวมาให้ความสุขความอบอุ่นกับครอบครัวดีกว่าครับ