ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 147- 148

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมเลียหอยกาบตัวใหญ่จนชุมปอด ก่อนคิดอะไรมาได้ ไอ้ต้ามันเคยบอกว่าถ้าหียังซิงๆอยู่ มันจะมีเยื่อบางๆอยู่ข้างในตรงกลางเยื่อจะมีรูเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เป็นทางผ่านของประจำเดือนผมตัดสินใจที่จะดูให้เห็นกับตาเลยจับเอวจอยยกขึ้นเอาหีมันจ่อที่ลำแสงของไฟที่ฉายสาดไปทั่วห้องก่อนจะเอานิ้วสองข้างแหวกปากรู นั่นไงกูเห็นแล้ว เยื่อบางๆสีขาวตึงมันอยู่ไม่ไกลจากปากรูหีเท่าไหร่ ถ้าควยกูผ่านเข้าไปรับรองมึงกระจุยแน่ๆ
"ยังซิงจริงๆว่ะพี่ต้า แม่งเอ้ยคืนนี้กูจะเย็ดให้หีเคล็ดกันไปข้างนึงเลย"
ตอนที่ 147
ผมพูดกับไอ้ต้าโดยที่ตายังจับจ้องอยู่กับเยื่อบางๆที่กางกั้นขวางทางเข้าสู่ถ้ำอันมืดมิดกลิ่นหีสดๆลอยกรุ่นเข้าจมูกผมเต็มๆ แม่งเอ้ย แค่นี้ควยกูก็แข็งแทบระเบิดแล้วถ้าได้เอาจิ๋มนี่มันคงอุ่นควยดีพิลึก
ผมยังเอาสองนิ้วคลึงปากแคมเพื่อเปิดทางให้เม็ดละมุดแหลมๆลอยเด่นอวดสีสันสดสวยหีสดๆมันน่าเย็ดแบบนี้นี่เอง ผมยืดตัวยืนขึ้นหันไปบอกไอ้ต้า
"ชอบดูตอนที่ควยใหญ่ๆ เย็ดจนตูดตึงไม่ใช่เหรอมาดูใกล้ๆดิ กูรับรองว่าหีจอยมันไม่ตึงก็ฉีกเลยล่ะวะ" ผมพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะจับควยจ่อปากรูหีแล้วเขี่ยไปตามร่อง
"ต้น" เสียงไอ้ต้าดังจากข้างหลังมันลุกขึ้นมายืนหลังผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้กูมัวแต่สดใจหีที่กูเอาหัวควยเขี่ยเล่นตรงหน้าขนาดยังไม่เสียบเข้าไปยังหนืดขนาดนี้แล้ว
"ทำไมวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาตูดกูตอนนี้" ผมพูดโดยไม่หันไปมอง จับควยจ่อกะว่าตรงรูแน่แล้วกำลังจะกดไอ้ต้าก็เดินมากอดผมไว้แล้วพูดเบาๆที่ข้างหู
"พอเหอะต้น อย่าทำมากกว่านี้เลย" ไอ้ต้าพูดแล้วกอดผมไว้แน่น ผมยืนนิ่งปล่อยให้ควยคาปากรูไว้อย่างนั้น
"ทำไมอ่ะ มาห้ามกูทำไม"ผมถามไอ้ต้างงๆไม่คิดมาก่อนว่าไอ้ต้าจะห้ามในสิ่งที่ผมต้องการ มันไม่เคยขัดใจกู
นี่หว่า
"ต้น อย่าเลยนะ พี่ขอ" ไอ้ต้าพูดอีก ผมปล่อยมือออกจากควยแล้วหันไปมองไอ้ต้าที่จ้องหน้าผมจริงจัง
"ต้นอย่าสร้างตราบาปให้น้องสองคนนี้เลยนะ" ไอ้ต้าพูดอีก ผมมองหน้าไอ้ต้าอย่างสับสน
"กูไม่เข้าใจ" ผมบอกไอ้ต้าไปตามตรงไอ้ต้าถอนหายใจเอามือลูบหัว
"ต้นรู้ไหม ว่าสิ่งที่ต้นทำมันจะเป็นเหมือนตราบาปติดตัวของฝนกับจอยไปตลอดไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากโดนเย็ดโดยไม่เต็มใจหรอก" ไอ้ต้าพูดเสียงเบาๆ แต่เจือไว้ด้วยความจริงจังชัดเจน
ผมหันไปมองจอยกับฝนที่นอนไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรก่อนจะกลับมาหันดูไอ้ต้าอีกทีไอ้ต้าพูดกับผมอีก
"นะครับต้น พี่ขอนะครับ พี่ไม่อยากให้ต้นมีความสุขแต่ด้วยการทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ ถ้าแม่ต้นยังอยู่ แม่คงไม่ชอบให้ต้นทำแบบนี้แน่" ไอ้ต้าจับไหล่ผมไว้แน่น ผมมองตาไอ้ต้ากลับ ในสายตาที่สะท้อนกลับมาไม่มีอะไรที่ชัดเจนไปกว่า ความจริงใจที่พี่ชายที่แสนดีคนนี้มอบให้สิ่งที่ไอ้ต้าคิดและให้ผม เป็นสิ่งที่ถูกต้องและดีที่สุดเสมอ
ผมซบหน้าลงที่อกไอ้ต้า
"พี่ต้า ต้นขอโทษ ต้นไม่น่าทำแบบนี้เลย" ผมพูดเสียงสั่นเครือ ไอ้ต้ายิ้มรับโอบผมไว้แนบอก
"ผู้ชายนะต้น แค่น้ำแตกก็มีความสุขแล้วแต่ต้องไม่ทำให้คนอื่นเป็นทุกข์นะ ถึงจะเป็นลูกผู้ชายตัวจริง" ไอ้ต้าพูดกับผม ผมตระหนักในนาทีนั้นเองว่าการเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่กับการที่มึงเย็ดหญิงเป็นหรือเปล่าแต่มันอยู่ที่การรู้สำนึกผิดชอบชั่วดี ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนเป็นทุกข์นั่นต่างหากที่เรียกว่าลูกผู้ชาย
"เดี๋ยวเราพาฝนกับจอยไปส่งบ้านกันนะ จะได้รีบกลับบ้านพี่มีอะไรจะให้ต้นอีกเยอะแยะเลย" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ
ผมพยักหน้าก่อนจะหอมแก้มไอ้ต้าฟอดใหญ่
"ขอบคุณนะครับพี่ชาย ที่เตือนสติ" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าก็ดูเขินๆเหมือนกันแหะ น่าร้าก อิอิ
ผมแต่งตัวให้ตัวเองเหมือนเดิม ถึงควยกูจะแข็งอยู่และเก็บยากเพียงใดแต่กูก็เต็มใจเก็บมัน ผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วไอ้ต้ากำลังหยิบเสื้อผ้าของจอยเพื่อจะสวมกลับให้เหมือนเดิมแต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูอย่าง
ร้อนรน
"ปังๆ" เสียงเคาะประตูดังจนผมสะดุ้งใครวะ หรือจะเป็นเด็กของโรงแรม ว่าแต่มันมาเคาะทำไมเนี่ยไอ้ต้าส่งกางเกงในจอยให้ผมเพื่อจะให้ผมใส่คืน ก่อนที่มันจะเดินไปเปิดประตู
"ใคร.......โอ๊ย" เสียงไอ้ต้าร้องลั่นจากหน้าประตูผมกระโดดลงจากเตียงโผล่หัวไปดูก็เจอกับไอ้เจคที่โกรธจนหน้าแดงจัดมันกำลังก้มมองไอ้ต้าที่ตอนนี้กำลังเอามือกุมหน้าตัวเอง เลือดกำเดาสดๆไหลอาบผมรุดไปจะฉุดไอ้ต้าลุกขึ้นยืน ไอ้เจคมันก็หันมา
"ไอ้เหี้ย มึงทำน้องกู ไอ้ระยำ" ไอ้เจคด่าผมก่อนจะประเคนหมัดใส่ผมที่ตั้งตัวไม่ทันไอ้ต้าเห็นผมโดนไอ้เจคอัดหมัดลุ่นๆใส่หน้าจนลงไปนอนกับพื้น มันก็รีบปรี่มาขวางไว้ไอ้เจคหันไปเห็นน้องสาวตัวเองที่นอนแหกหีอยู่แล้วเลือดคงขึ้นหน้ามันร้องอย่างโอดครวญเรียกชื่อจอยที่นอนไม่ได้สติก่อนจะหันไปคว้าเก้าอี้ที่อยู่ใกล้มือยกขึ้นแล้วจะเหวี่ยงใส่ไอ้ต้า
ผมแทรกตัวจับไอ้ต้ากอดไว้ ก่อนที่เก้าอี้จะเหวี่ยงถูกตัวมันแต่ไม่ไวพอที่จะปกป้องตัวเองขาเก้าอี้ไม้ถูกเหวี่ยงขึ้นสูงฟาดเข้าที่หลังหัวผมเต็มๆภาพไอ้ต้าที่ร้องอย่างตกใจตรงหน้าวูบหายไปเป็นสีดำมืดและนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมมองเห็นในวันนั้น
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกปวดระบมร้าวไปทั้งตัวในความมืดผมรู้สึกตัวเองเหมือนคนที่หลงทางหาทางออก
ไม่เจอ ภาพสุดท้ายยังจำติดตาคือภาพไอ้ต้าที่อ้าปากร้องอย่างตกใจแต่ไอ้ต้ามันอยู่ที่ไหนนะ ผมขยับเปลือกตาอย่างยากเย็นเพื่อเปิดตาให้กว้างจะได้หาไอ้ต้าให้พบ
แสงไฟนีออนเจิดจ้าส่องเพดานสีขาวพร่ามัวผมอ้าปากครางชื่อไอ้ต้าออกมาโดยไม่รู้ตัวสองแขนที่ปวดร้าวเหมือนถูกหักเป็นสองท่อนพยายามไขว่คว้าอากาศตรงหน้า
"ต้น..เป็นไงบ้างลูก" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู ผมจำเสียงนั้นได้จึงพยายามขยับปากถามอย่างร้อนใจ
"พ..พ..พี่..ต..ต..ต้..า" ผมพยายามเรียกชื่อคนที่รักที่สุดออกมาไม่มีเสียงตอบจากไอ้ต้า มีแต่เสียงพ่อที่ดังอยู่
ใกล้หู
"ต้าไม่เป็นไรลูก ต้าไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องเป็นห่วง" เสียงพ่อตอบผมสั่นๆ ผมพยายพามอ้าปากเพื่อจะถามว่าไอ้ต้าอยู่ที่ไหนแต่ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ ภาพในหัวดับวูบอีกครั้ง
ผมหลับไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ก่อนที่จะรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะมีมือแข็งแรงเกาะกุมมือผมเอาไว้
"ต้น พี่เอง" เสียงที่ผมอยากได้ยินที่สุดในโลกดังข้างหูผมน้ำตาไหลอย่างดีใจแม้จะยังลืมตาไม่ขึ้น
"เป็นไงบ้างต้น ไม่ต้องห่วงพี่นะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว" เสียงไอ้ต้าดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง ผมพยายามเผยอเปลือกตา
หนักอึ้งขึ้นมา ภาพลางเลือนเพราะน้ำตาที่คลอด้วยความดีใจถึงแม้จะมองเห็นไอ้ต้าไม่ชัด แต่ผมก็รู้ได้ว่าใช่มันแน่ๆ น้ำเสียงอบอุ่น รอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมเสมอไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรอยู่ตรงหน้าผมจริงๆ
ผมใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าที่ตาจะปรับโฟกัสได้ไอ้ต้านั่งอยู่ข้างเตียง ตรงหัวคิ้วมีผ้าปิดแผลปิดอยู่ มือมันจับผมไว้ข้างนึงไอ้ต้ายิ้มอย่างดีใจที่ผมลืมตามองดูหน้ามันเต็มตา ผมพยายามมองไปรอบๆห้องแต่ไม่เห็นมีใคร
"พ่อกลับไปเอาของที่บ้าน เดี๋ยวก็มา" ไอ้ต้าบอกผม ผมพยายามยิ้มให้มัน
"จ..จ.เจ็บ ไหม.." ผมถามไอ้ต้าตาจับจ้องไปที่หัวคิ้วของมันตรงข้างจมูกไอ้ต้าก็มีรอยช้ำเขียวคล้ำอยู่ด้วย ไอ้ต้ายิ้มจางๆ
"ไม่เป็นไรหรอก ห่วงตัวเองเหอะต้น" ไอ้ต้าพูดเสียงสั่นๆ ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรบ้างรู้แต่ว่าไม่ว่าจะคิดขยับร่างกายส่วนไหนมันก็เจ็บปวดไปหมด
"ไอ้เจคมันสะกดรอยตามพวกเรามามันโทรไปถามบริษัทของแท็กซี่ที่เราขึ้นมาเพื่อขอให้แจ้งว่าไปส่งเราสองคนที่ไหน" ไอ้ต้าเล่าให้ผมฟังถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ผมนึกภาพตาม เหตุการณ์ทุกอย่างยังแจ่มชัดอยู่ในหัว
"ต้นโดนเก้าอี้ฟาดที่หัวแล้วสลบไป" ไอ้ต้าบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ยังเป็นกังวล ผมดูหัวโล้นๆของมันแล้ว
พยายามยิ้ม
"ไอ้เจคมันไม่ฟังเลยว่าพี่กับต้นยังไม่ทำอะไรจอย" โหย ไอ้ต้า ใครเขาจะเชื่อ ก็แม่งนอนแหกหี กางเกงในก็อยู่ในมือกูด้วย
"แล้ว.. แล้วไอ้เจคมันไปตอนไหน" ผมพยายามถามไอ้ต้า ไอ้ต้ามองผม
"ต้นสลบไปตั้งนานกว่ามันจะเอาตัวจอยกับฝนไป" ไอ้ต้าพูดเสียงเบา ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดยังรั้งผมไว้
"แล้วพี่ต้าเป็นไรมากเปล่า" ผมถามตอนนี้ผมเริ่มพูดได้ถนัดแล้ว ไอ้ต้าเห็นผมจะลุกเลยช่วยด้วยการหมุนหัวเตียงให้ตั้งขึ้นผมเลยได้เห็นปลอกแขนสีขาวที่ใส่อยู่บนแขนขวาไอ้ต้า
"เฮ้ย พี่ต้า แขนหักเหรอ" ผมร้องอย่างตกใจ ไอ้ต้ามองดูแขนตัวเองแล้วยิ้ม
"แค่แขนหัก ไม่เป็นไรหรอก" ผมรู้สึกตีบตันขึ้นมาในคอ เพราะความหื่นของกูแท้ๆ ที่ทำให้ไอ้ต้าต้องเจ็บตัวแบบนี้
"พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"ไอ้ต้าร้องบอกผม ผมอยากจะกอดมันไว้สุดหัวใจ แต่พอแค่ขยับตัวความเจ็บปวดก็สะท้านไปทั้งหัว
"ต้นหัวแตกน่ะ เย็บตั้งสิบเข็ม" ไอ้ต้าบอกผมเอามือยกขึ้นช้าๆ แขนสองข้างของผมถึงแม้จะปวด แต่มันก็ยังคงสภาพดีไม่มีร่องรอยแตกหักเสียหายแต่อย่างใด
ผมลูบหัวตัวเองช้าๆ อ้าว ใครโกนหัวกูวะเนี่ยผมลูบไปทั้งหัวแล้วก็ไปสะดุดกับผ้าพันแผลด้านหลังหัว
"ต้นหัวแตกเพราะโดนเก้าอี้ฟาด ตอนที่.." ไอ้ต้าพูดเสียงสั่นเครือ ตาจับจ้องใบหน้าผมด้วยแววตาเปี่ยมรัก
"ตอนที่ต้นบังเก้าอี้ให้พี่" พี่ต้าพูดก่อนน้ำตาใสๆจะไหลออกมาจากสองตาผมพยายามเอื้อมมือที่เจ็บปวดอย่างยากเย็นไปจับหน้าไอ้ต้าแล้วยิ้มให้
"แล้วพี่ต้าแขนหัก เพราะกอดต้นไว้ใช่ไหมล่ะ" ผมพยายามฟื้นความทรงจำ ก่อนที่สติจะดับวูบผมรู้สึกถึงร่างนึงที่โอบกอดผมไว้แน่น เสียงดังก้องตรงข้างหูชัดเจนถึงแม้จะไม่อาจช่วยป้องกันไม่ให้ผมได้รับบาดเจ็บได้แต่มันก็เหมือนเป็นสิ่งที่ผมต้องการได้รับจากผู้ชายคนที่ผมจะฝากชีวิตไว้ทั้งชีวิตบางครั้งคนเราก็ไขว่คว้าให้ได้มาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หรือไม่ใช่ของตัวทั้งที่จริงแล้วอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่พร้อมจะมอบให้คนคนนั้นโดยที่ไม่ต้องร้องขอแม้แต่น้อยผมยิ้มกับเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่สติสัมปชัญญะจะหลุดออกจากร่าง
"ไอ้เจคอย่า อย่าทำน้องกู..."
ตอนที่ 148
ผมหลับตานึกเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสลบไปแม้ภาพที่นึกออกมันคือความว่างเปล่า แต่อ้อมกอดที่โอบรัดตัวผมไว้นั้นอบอุ่นและคุ้นเคยจนแม้หลับตาผมก็เห็นภาพนั้นนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็มีไอ้ต้าเท่านั้นที่กอดผมได้เต็มวงแขนของหัวใจที่มีแต่คำว่ารัก
ผมลืมตาช้าๆ จ้องมองไอ้ต้าที่นั่งยิ้มอายๆ สำหรับบางคนการบอกรักให้คนที่เรารักรู้อาจเป็นเรื่องที่ทำได้ไม่บ่อยไม่ว่าจะเป็นเพราะอายหรือโอกาสไม่เอื้ออำนวยแต่สำหรับไอ้ต้นแล้วถ้ามันมีดอกาสที่จะบอกรักใครสักคน
มันจะไม่ลังเลเลยเพราะมันรู้ว่าการที่อยากบอกรักให้คนที่ไม่อาจอยู่รับฟังได้ มันเจ็บที่หัวใจแค่ไหน
"พี่ต้าคับ ผมรักพี่"
ผมพูดกับไอ้ต้าโดยที่ตาจับจ้องหน้ามันอยู่ถึงไม่อาจจะมองเห็นหัวใจของมันได้แต่ผมก็รับรู้ความรู้สึกดีใจจากอาการที่มันแสดงสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัดผมพยายามเอื้อมมือไปจับมือไอ้ต้าไว้แน่น
"ต้นขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ต้องเจ็บตัว" ผมพูดกับไอ้ต้าอย่างสำนึก ไอ้ต้ายิ้ม
"ถ้าพี่ไม่เจ็บตัวเพราะต้น พี่จะเป็นพี่ชายต้นได้ไงไอ้ตัวแสบ"
ผมหัวเราะกับสิ่งที่ไอ้ต้าพูดพี่ชายอย่างมันคงเตรียมตัวเตรียมใจมารับมือน้องชายสุดแสบอย่างผมอยู่แล้วผมยิ้มให้กับไอ้ต้า โดยสัญญากับตัวเองไว้อย่างมั่นคงว่า กูจะทำให้มันเจ็บตัวต่อไปอ้าว แต่กูก็จะไม่ทำให้มันเจ็บที่หัวใจเด็ดขาด
"พี่ต้า ต้นสลบไปนานแค่ไหนเนี่ย" ผมถามไอ้ต้าเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่นานหรอก" ไอ้ต้าเหลือบมองนาฬิกา
"ต้นมาถึงนี้ตอนเกือบตีสามตอนนี้ก็เกือบบ่ายสองแล้ว" ผมคำนวณในใจก็เกือบสิบสองชั่วโมง นานเหมือนกันว่ะไม่รู้ว่าสิบสองชั่วโมงที่ผ่านมาไอ้ต้ามันจะรู้สึกกังวลใจแค่ไหน
"แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อ่ะ" ผมถามมือจับเสื้อผ้าของโรงพยาบาลที่ใส่อยู่ ไอ้ต้าไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม
"เฮ้ย แย่ละ พยาบาลก็เห็นควยกูหมดแล้วดิป่านนี้ไม่คันหีแย่แล้วเรอะ" ผมพูดยิ้มๆความเจ็บปวดมันหายไปหมดเมื่อได้เห็นรอยยิ้มกว้างของไอ้ต้า
"ไอ้ทะลึ่ง ยังจะไม่เข็ด" หุหุเรื่องอะไรกูจะเข็ด คราวนี้ละมึงเป็นไอ้เดี้ยงแขนเดียวแล้ว จะสู้กูไหวก็เอาเส่
"เออ แต่ตอนมึงหลับ กูเห็นพยาบาลถือมีดเข้ามาด้วยแล้วตัดอะไรไปไม่รู้ท่อนนึง ยาวประมาณนี้" ไอ้ต้าทำท่าประกอบผมสะดุ้งอย่างเสียว รีบเปิดกางเกงดูควยตัวเองว่ายังอยู่ครบ แปดจุดสองประการหรือไม่
"เฮ้อ ยังอยู่ครบเย อย่ามาอำกูเส่" ผมร้องบอก มองควยตัวเองที่ยังห้อยหัวทิ่มพื้นอย่างหมดแรง ไอ้ต้าหัวเราะ
ที่หลอกผมได้ เอาเส่ เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะไอ้ต้น
"พี่ต้า ต้นปวดฉี่"ผมร้องแบบเด็กๆไอ้ต้ามองหน้าผม ผมก็เลยทำตาปริบๆแบบไร้เดียงสา ให้มันรู้ว่าไอ้ต้นไม่ได้มีอะไรแอบแฝง
"ลุกไหวไหม เดี๋ยวพี่ประคองไปห้องน้ำ" โหยไอ้ต้า สภาพมึงเดินคนเดียวยังไม่รู้จะเดินไหวหรือเปล่าเลย
"เอาบอกฉี่มาดิ" ผมรู้ว่าในโรงพยาบาลมันจะต้องมีกระบอกสำหรับใช้ฉี่ที่คล้ายๆคอมฟอร์ทร้อยไว้ประจำตามห้องเสมอไม่อยู่ใต้เตียงก็ในห้องน้ำ ไอ้ต้ามองไปแล้วมันก็เจอเลยเอื้อมหยิบมาส่งให้ผม
"อ่า จับให้ด้วยดิ เจ็บมือ" ผมร้องชูมือสองข้างทั้งๆที่มันไม่ได้เจ็บอะไรหรอกไอ้ต้าส่ายหน้าเอาแขนซ้ายที่เหลือใช้งานได้เพียงข้างเดียวหยิบกระบอกฉี่มาวางตรงหน้าขาแล้วบรรจงล้วงควยผมออกมา
"ซี้ด พี่ต้าคับ ต้นเสียว" ผมแกล้งร้องครวญคราง ไอ้ต้ามองผมเหล่ๆ
"เงียบไปเลย เดี๋ยวบิดให้ขาดเลยนิ" เย้ย อย่านะเว้ย
ผมซบลงที่ไหล่ไอ้ต้าที่ยืนประคองควยผมพยายามยัดให้ตรงกับท่อของกระบอกผมไม่ได้มองควยตัวเอง มัวแต่พยายามจ้องหน้าไอ้ต้าไว้ โอย ทำไมกูรักมันจังวะเนี่ย
"ไอ้ต้น มึงจะฉี่หรือเปล่าถ้ามึงฉี่ตอนนี้มึงได้นอนจมเยี่ยวแน่ๆ" เสียงไอ้ต้าพูดตามันยังจับจ้องที่ควยผมอยู่
ผมก้มหน้าลงต่ำ เย้ย ควยกูแข็งชี้ฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยเล่นเอากระบอกฉี่ที่ครอบควยกูอยู่พลิกหงายท้องเหมือนเอากระบอกไปเสียบไว้บนตอไม้แข็งๆ ฉี่ออกมามีหวังได้ไหลย้อนกลับกระจายแน่ๆ
"ทำให้มันหายโด่หน่อยจิ" ผมโอนหน้าที่สำคัญให้ไอ้ต้าจัดการไอ้ต้ายิ้มยั่วก่อนจะยกกระบอกที่ครอบควยผมออก ผมค่อยๆ นอนหงายลงบนเตียงตาหลับพริ้มรอให้ไอ้ต้าครอบปากมา เอาวะ มือเจ็บเย็ดไม่ถนัด ดูดควยให้กูแล้วกันเงี่ยนมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วน้ำก็ไม่ได้แตกสักที
"เจี้ยก" ไอ้ต้นร้องเป็นลิงทันทีที่ไอ้ต้าเอามือบีบกระโปกสองใบที่ห้อยหัวอยู่ข้างๆควยไอ้ต้าไม่ยอมปล่อยแขนทั้งที่ผมร้องลั่นห้อง เหี้ยเอ้ย เล่นกับกูแบบนี้เลยเรอะ
"แสบนักนะ บีบให้แหลกไปเลยดีกว่า" อย่าเส่ อย่าทำแบบน้าน ขอกูเก็บไว้ใช้งานบ้างเหอะค้าบ
ผมแกะมือไอ้ต้าออกสำเร็จ ควยกูกลับมาห้อยหัวแบบเดิมอย่างเจ็บช้ำไอ้ต้านะไอ้ต้า คราวหน้าตอนกูเย็ดกับมึงแล้วควยไม่โด่อย่ามาว่ากูแล้วกันบีบซะไข่กูแทบแหลกคามือ ยังจะไม่ทันแก้แค้นไอ้ต้าคืนประตูห้องก็เปิดออกผมเลยรีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดควย
"ตื่นแล้วเหรอต้น เจ็บมากไหมลูก" พ่อถามผมแต่ไกลทันทีที่เห็นผม ผมยิ้มให้พ่อบางๆไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือเปล่าว่าไอ้ต้นทำอะไรไปเมื่อคืน ถ้ามันเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โตคนที่เสียใจเพราะผมก็มีพ่ออีกคน
"ตื่นก็ดีแล้ว พ่อกังวลแทบแย่" พ่อพูดกับผมพร้อมกับเอามือลูบหัวเบาๆ ผมยกมือไว้ขอโทษ
"พ่อครับ ต้นขอโทษ" ผมพูดสิ่งที่อยากพูดกับพ่อออกมาพร้อมๆกับก้อนสะอื้นที่จุกที่คอหอยพ่อโอบตัวผม
ไปกอด
"ไม่เป็นไรลูกต้าเขาเล่าให้พ่อฟังหมดแล้วว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นต้นไม่เจ็บตัวมากไปกว่านี้พ่อก็ดีใจแล้ว"
พ่อบอกเสียงขรึม ผมยิ่งรู้สึกผิด
"แต่ต้นต้องเชื่อพ่อนะ เราเป็นลูกผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงอย่าทำให้ผู้หญิงต้องมาเสียน้ำตาเพราะเรา ต้นจะรักกับใครพ่อไม่ว่าแต่อย่าใช้ความรักเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ ถ้าต้นไม่รู้สึกรักเขาแล้วก็อย่าทำเมื่อไหร่ที่ต้นมั่นใจว่าคนที่ต้นอยากจะมีอะไรด้วยนั้นเป็นคนที่ต้นรักเขาจริงๆ ต้นจะทำเรื่องนี้โดยที่ไม่เอาเปรียบเขาเลยแม้
แต่น้อย" พ่อพูดอะไรยากๆให้ผมฟังก็ไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือผมจำคำพ่อได้แม่น และเข้าใจในนาทีที่พ่อพูดเลยว่าคนที่ผมรักและมั่นใจว่าอยากมีอะไรด้วยคือไอ้ต้า ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่ใครเลย
ผมอยู่โรงพยาบาลต่ออีกคืนนึง วันรุ่งขึ้นเราก็เก็บของกลับบ้านสรุปแล้วผมก็หัวแตก อกกับหลังแดงช้ำ
เพราะส้นตีนไอ้เจคที่ประเคนเข้ามา ถ้าไม่ได้แขนไอ้ต้าที่โอบบังไว้คงมีซี่โครงหักบ้างแน่ ส่วนไอ้ต้านอกจากแขนหักกับคิ้วแตกแล้วก็มีช่วงหลังมันที่เป็นรอยช้ำวงใหญ่ ส่วนสำคัญของเราสองคนปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง แหะๆ
ผมโทรไปบอกไอ้ทักให้ลาพี่ป้องให้ว่าผมจะซ้อมไม่ได้สองสามวันจริงๆแล้วหมอให้พักสองอาทิตย์แต่ผมกลัวว่าจะมีปัญหากับทีมเลยพยายามฝืนจะซ้อมหลังจากที่หายพอจะซ้อมได้ส่วนไอ้ต้าก็ไม่ได้ไปเรียนสองสามวันเหมือนกัน
ระหว่างที่พักอยู่ที่บ้าน ผมยังสงสัยเรื่องฝนกับจอยว่าสองคนนั้นจะรู้ตัวหรือไม่ถ้าเจอสองคนนั้นผมควรจะพูดว่าอะไรดี แต่ผมก็ไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปหาแต่สองคนนั้นก็ไม่ได้โทรมาหาผมกับไอ้ต้าเลยผมเลยตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ไปสิ่งที่สองคนเสียไปคงเกินกว่าจะนำมาเทียบกับสิ่งที่ผมกับไอ้ต้าได้รับ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้การปล่อยให้ชีวิตมันจัดการเรื่องของตัวมันเองโดยที่เราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวนั้นก็อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
สัปดาห์ถัดมาผมกับไอ้ต้าก็นัดกันในตอนเย็นวันศุกร์เพื่อที่จะไปหาหมอตามที่หมอนัดหลังจากตรวจทุก
อย่างแล้ว ผลที่ออกมาคือทุกอย่างปรกติดีไม่มีปัญหาอะไรแต่หมอก็ยังกำชับว่า ห้ามผมกับไอ้ต้าทำอะไรที่ต้องใช้แรงเยอะหรือต้องเคลื่อนไหวร่างกายมากๆ เพราะอาจทำให้แผลอักเสบได้ หุหุแล้วที่กูไม่ได้บอกหมอว่าตั้งแต่วันที่กลับไปบ้านวันนั้นกูกับไอ้ต้าน้ำแตกใส่กันเป็นว่าเล่นแต่แผลไม่อักเสบเนี่ยจะถือว่าเป็นการรักษาตามคำสั่งหมอหรือเปล่า
ผมกับไอ้ต้าออกจากห้องตรวจอย่างสบายใจ ทุกอย่างกำลังกลับมาเป็นปรกติในโรงพยาบาลวันนั้นคนไม่
มากนัก ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงพยาบาลก็ดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเลยชี้ให้ไอ้ต้าดู
"เดี๋ยวนี้ทำไมพวกหมอมีแต่ตี๋ๆวะงั้นหน้าอย่างกูกับมึงก็เป็นหมอได้ดิ" ผมพูดยิ้มๆมือชี้ไปที่หมอหนุ่มคนนึง อายุน่าจะไม่ถึงสามสิบแถมหล่อซะด้วยสิ
"ไอ้ต้น มึงคิดอะไรอยู่เปล่าวะ" ไอ้ต้ากระซิบถามผมที่ยังคงชี้นิ้วไปที่หมอหนุ่มรูปหล่อที่เดินผ่านหน้าไปเปิดประตูห้องห้องนึงใกล้ๆ
ผมเงยหน้าดูชื่อห้องที่คุณหมอสุดหล่อเดินเข้าไป

"ศูนย์ปรึกษาสุขภาพเพศชาย" ผมก็ยิ้มออกมา แล้วลากไอ้ต้าที่เดินตามงงๆ เข้าไปที่ห้องนั้นพอเปิดประตูห้องเล็กๆนั้นเข้าไป คุณหมอรูปหล่อก็เงยหน้าขึ้นมางงๆ หุหุอยู่คนเดียวซะด้วย ผมไม่สนใจไอ้ต้าที่ดึงแขนผมจะลากกลับ ผมยิ้มให้คุณหมอหนุ่มก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัด
"คุณหมอครับ ผมกับพี่อยากปรึกษาหน่อยครับคือผมกับพี่อยากรู้ว่า ปิ๊กกาจู๊ของผมกับพี่ชาย จะต้องขลิบไหมครับรบกวนคุณหมอดูปิ๊กกาจู๊ผมหน่อยนะครับ"

Schwarzwald

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

goong111

ชอบมากเลยคับ

limbogate

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะฟันหมอเชียวนะ

pierce

ไม่มีสลดอ่ะ คนเรา

GuySexy

ต้าเป็นพี่ที่ดีมากเลย

sugarxxx

เจ็บตัวแล้วไหมละ

gvdryotn

ขอบคุณมาก

bomb2534

ขอบคุณครับ

Chokzaza555

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

xycrest

ขอบคุณครับ

HRHPrince

เอาอรกแระ

ouisit

ขอบคุณครับ