แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Takecare เมื่อ 2014-9-23 18:21 7 |& q$ l2 O+ Y6 K
! I7 |; Y9 A* k. m# }: W! |Part - 2 "พี่จะต้องจัดการกับคนที่ทำให้ไปป์เป็นแบบนี้ให้ได้ พี่สัญญา..." ปันพูดกระซิบข้างหูของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา และจบด้วยการประทับริมฝีปากที่หน้าผากของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผลักตัวออกมา เพราะมีโทรศัพท์เข้ามา "ว่าไงธนิน"ชายหนุ่ม ถามลูกน้องคนสนิทที่ด้วยน้ำเสียงเรียบ "เอ่อเรื่องที่บอส ให้ไปสืบข่าวมาอะครับ...เอ่อ...คือว่า..."ดูท่าลูกน้องของเค้า จะเรียบเรียงคำพูดออกมาไม่ถูก ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด "มีอะไรก็พูดมาธนิน" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "เอ่อคือว่า คุณพิชัยกับภรรยาของท่าน เสียชีวิต แล้วครับ" คำตอบของลูกน้องทำเอาชายหนุ่มถึงกับตกใจ เพราะจริงๆแล้ว หลังจากที่พ่อแม่ของปัน ได้จากโลกนี้ไปก็มีครอบครัวของคุณลุงพิชัยนี่แหละ ที่เป็นเสมือนครอบครัวที่เหลือของตนคอยช่วยเหลือ ดูแลปันในทุกๆเรื่อง ก็เป็นเพราะทั้งสองครอบครัวนี้ก็เป็นเพื่อนรักก็มานานมาก ตั้งแต่สมัยคุณปู่คุณย่า "เป็นไปได้ยังไงมันเกิดอะไรขึ้น"หลังจากที่เรียกสติกลับคืนมา ก็ได้ถามลูกน้องต่อ "ผมเองก็ยังไม่แน่ใจนะครับแต่พอถึงที่บ้าน ผมเห็นทั้งประตูใหญ่ และประตูบ้านถูกเปิดอยู่ มันผิดสังเกตผมเลยรีบเข้าไปดู ก็พบคุณพิชัยกับภรรยา เสียชีวิตอยู่ที่โซฟาสาเหตุน่าจะเพราะถูกกราดยิงครับ เพราะมีกระสุนตกอยู่เต็มทั่วบ้าน เลยครับ" ธนินอธิบายให้เจ้านายฟัง พลางนึกถึงสภาพที่เห็นตอนนั้น ก็ทำเอาตนขนลุกเลยเพราะมันน่าสยดสยองมากเลยทีเดียว "แล้วลูกชายทั้งสองของท่านหละเป็นยังไงบ้าง" ปันยังถามลูกน้องต่อ "ลูกชายคนโตตอนนี้ยังอยู่ที่อเมริกา คาดว่า น่าจะยังไม่ทราบข่าวนะครับเพราะก็ขาดการติดต่อกับทางนี้มาหลายปีแล้ว ส่วนลูกชายคนเล็ก ที่อยู่ในไทย ยังไม่พบไม่มีวี่แววเลยครับ บอส......"ธนิน ตอบคำถามเจ้านายของตน อย่างละเอียดแต่ก็ยังไม่รู้ว่า ลูกชายคนเล็กของคุณพิชัย ที่ตนหาเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอตอนนี้ได้อยู่กับเจ้านายของตนแล้ว "อืม...พยายามหาเบาะแสไปเรื่อยๆ หาว่าใครเป็นคนทำ และยังไม่ต้องส่งข่าวไปบอก ลูกชายคนโตทางนู้นหละ..." ชายหนุ่ม สั่งลูกน้องอย่างเฉียบขาด ก่อนจะวางสายไป หลังจากวางสายจากลูกน้องของตนชายหนุ่มก็เดินมานั่งอยู่ข้างๆเตียงคนป่วย ซึ่งตอนนี้มีเด็กหนุ่มนอนพักอยู่ปันกุมมือของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ในใจของชายหนุ่มตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดไม่รู้ว่าถ้าเด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมา แล้วรู้เรื่องทั้งหมด จะเป็นอย่างไรบ้าง "ตอนนี้พี่ขอแค่ให้ไปป์หายไวๆ นะครับ เด็กน้อยของพี่" ชายหนุ่มพูดก่อนจะสูดดมมือนุ่มๆของเด็กหนุ่มก่อนจะฟุบหลับไป แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องพัก ทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมา รู้สึกกระหายน้ำเด็กหนุ่มจึงค่อยๆหันหาเยือกน้ำที่อยู่ที่โต๊ะข้างๆเตียงแต่เอ๊ะทำไมรู้สึกมือข้างขวาของตนหนักๆ พอก้มมองดูก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังนั่งหลับฟุบที่เตียงของตน จับมือเค้าอยู่ เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเป็นใครจึงพยายามแกะมือนั้นออก "...อืม..."ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกมีแรงขยับที่มือของตน จากที่งัวเงียก็เปลี่ยนเป็นตาสว่างทันที "ไปป์...ฟื้นแล้วหรอครับ..."ปันยืนขึ้นมาดูอาการของเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ทำตาแป๋ว ใส่เค้าอยู่ "เอ่อ...พี่ปัน..."ดูท่าเด็กหนุ่มจะตกใจมาก ที่ได้เจอเค้า ก็อย่างว่ามันผ่านไปตั้ง 10 ปีชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่เด็กหนุ่มยังจำเค้าได้
7 B6 s5 C# q) r! a/ v2 Q
- q4 r! [5 l1 b จริงๆแล้วผมกับไปป์รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพราะพ่อแม่ของพวกเราทั้งสองก็ชอบพลัดกันแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนกันถึงที่บ้าน เกือบจะทุกวัน ผมยอมรับเลยครับว่าชอบไปป์ตั้งแต่แรกเห็น และผมก็คิดว่าไปป์เองก็คงจะชอบผมเหมือนกัน เพราะว่าผมก็ชอบฉวยโอกาสหอมแก้มนิ่มๆ และจุ๊บกับปากของไปป์ก็ออกจะบ่อย ก็ไม่เห็นจะขัดขืนเลย มีแต่บิดตัวไปมาด้วยความอาย 555+ผมที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งชอบ
3 z) C* U/ V4 N5 f, c$ t' h
0 G' D7 p+ D' ^/ v/ g& x0 t0 y "เดี๋ยวพี่เรียกหมอมาตรวจอีกทีนะครับ"ปันถามเด็กหนุ่มอย่างเป็นห่วง ก่อนเอื้อมมือไปกดกริ่งเรียกหมอ ให้มาตรวจอาการอีกทีตามที่หมอได้สั่งเอาไว้ก่อนแล้ว หลังจากที่กดกริ่งเรียกไปไม่ถึง 2 นาที ก็มีหมอและพยาบาลเข้ามาตรวจอาการของเด็กหนุ่มทันที ส่วนปันเองก็ถูกให้ออกไปรออยู่นอกห้องปันเองก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก ผ่านไป 15นาที หมอก็ออกมาจากห้อง "อาการของคนไข้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ เหลือแต่เพียงแผลฟกช้ำ ที่ยังหลงเหลืออยู่แต่ก็จะค่อยๆทุเลา จางหายไปเองนะครับ คนไข้จะกลับบ้านได้เลยนะครับ" หมอตอบชายหนุ่มก่อนที่จะถามซะอีก "ขอบคุณครับหมอ"ชายหนุ่มโค้งตัวลาคุณหมออย่างสุภาพก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง "ไปป์หิวน้ำ..."เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงแหบพร่า พลางชี้ไปเยือกน้ำข้างๆเตียงชายหนุ่มจึงจัดการเทน้ำใส่แก้วให้ ก่อนจะป้อนให้เด็กหนุ่มค่อยๆดื่ม "แล้วนี่ไปป์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ" หลังจากได้ดื่มน้ำเด็กหนุ่มจึงหันไปถามปันที่ยืนอยู่ข้างตน "เอ่อ...คือว่าพี่เจอไปป์สลบอยู่ข้างถนน อะครับ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมไปป์ถึงมานอนสลบอยู่ข้างถนนแบบนั้น" ปันอธิบายให้ไปป์ฟังก่อนจะถามอย่างสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น "ไปป์ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่า เกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าระหว่างที่ขับรถกลับบ้านมีมอเตอร์ไซด์ขับมาข้างๆเอาปืนมายิงที่กระจก ผมด้วยความตกใจเลย เบี่ยงรถจอดข้างทางแล้วอยู่ๆก็มีคนลากผมลงจากรถ แล้วรุมซ้อมผมหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้แล้ว..." ไปป์ค่อยๆ เล่าเรียบเรียงเหตุการณ์ ให้ปันฟัง ปันที่ได้ฟังเหตุการณ์ทั้งหมดแบบนั้นก็รู้สึกโกรธ แค้นมาก ที่บังอาจมาทำร้ายก็หัวใจของเค้าได้ มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่แขน "พี่ปันพี่ปันครับ"ไปป์เรียกชายหนุ่มที่ตอนนี้ ยืนนิ่งจนผิดปกติ "ครับไปป์...มีอะไรหรอ"ชายหนุ่มที่ถูกดึงสติกลับมาหันมาถามเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน "ไปป์จะขอยืมโทรศัพท์พี่หน่อยครับ พอดีจะโทรศัพท์ไปหาที่บ้านป่านนี้คงเป็นห่วงไปป์แย่แล้ว"เด็กหนุ่มพูดขึ้นพลางมีสีหน้าอย่างกังวลแต่คนที่มีสีหน้ากังวลยิ่งกว่าก็คือปัน เพราะไม่รู้ว่าจะบอกกับไปป์ยังไงดี "ไปป์ครับฟังพี่ และตั้งสติให้ดีๆนะครับ...เอ่อ คือว่า..." ปันพูดพลางจับมือไปป์แน่น "มีอะไรรึเปล่าครับ..."ไปป์ถามเพราะรู้สึกแปลกๆ "คือว่า...พ่อกับแม่ของไปป์เอ่อ...เสียชีวิตแล้วครับ" ' O6 r' ^3 @+ T1 ^; D
( U! P5 F! N) _* E' t
******โปรดติดตามตอนต่อไป******! J; `4 M ?4 d0 ^/ ]5 f
4 R6 u9 V) w1 T" E" ], E
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2014-9-20 04:38:25
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2014-9-20 13:50:44
โพสต์ 2014-9-21 09:17:38
โพสต์ 2014-9-21 09:39:57
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ นะครับ 
โพสต์ 2014-9-23 23:49:37
โพสต์ 2014-9-24 20:32:28
โพสต์ 2014-10-3 23:26:51