Overman รักวัยใสหัวใจเหนือชาย EP 5 สิ่งที่ไม่เคยลืม

opol7552

+ 1 เดือนผ่านไป ที่ โรงพยาบาล +
โรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาตอนนี้คุณย่าของเฟิสท์กำลังนั่งเฝ้าหลายอันเป็นที่รัก ที่เป็นเจ้าชายนิทรามาร่วม 1 เดือนแล้ว...
"ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ตอนนี้น้องเฟิสท์ฟื้นแล้วครับ" คุณหมอผู้ชายอายุวัยกลางคนคนนึงเดินออกมาจากห้องพักฟื้น แล้วมาบอกข่าวดีให้กับคุณย่าของเฟิสท์
"คุณหมอคะ! จริงหรอคะหลานชายดิฉันฟื้นแล้วใช่มั๊ยคะ?" คุณย่าของเฟิสท์ดีใจจนร้องไห้ออกมา พร้อมกับถามคุณหมอเพื่อความแน่ใจ
"ครับ ยินดีด้วยครับ น้องฟื้นแล้วจริงๆครับ" คุณหมอตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ละ...แล้วตอนนี้ ดิฉันเข้าไปเยี่ยมหลายชายดิฉันได้แล้วใช่มั๊ยคะ" คุณย่าถามคุณหมอ
"ครับใช่ครับ เชิญคุณย่าเข้าไปเยี่ยมน้องเฟิสท์ได้เลยครับแล้วผมจะตามเข้าไปด้วย"
"ค่ะ" คุณย่าตอบพร้อมผลักประตูเข้าไปพร้อมคุณหมอที่เดินตามมา
"แบงค์....." ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของคนบางคนขึ้นมาอย่างเบาๆ
"เฟิสท์ลูก... ย่าเป็นห่วงแทบแย่ ฟื้นแล้วหรอลูก..เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า" คุณย่าวิ่งเข้าไปกอดหลานอันเป็นที่รักของตัวเอง
"ที่นี่...ที่ไหน...?" ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้างงงวย
"แล้วคุณเป็นใคร... ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?....แล้วคุณเป็นใครกัน?" ชายหนุ่มถามอีกรอบ
"คุณหมอคะ! หลานดิฉันเป็นอะไรทำไมแปลกๆไปล่ะคะ?"
"ที่ผมขอตามคุณย่าเข้ามาในห้องพักฟื้นด้วย เพราะจะบอกเรื่องที่น้องสูญเสียความทรงจำบางส่วนน่ะครับ" คุณหมอพูดพร้อมกับดันแว่นตาขึ้น
"แล้วอย่างนี้ จะมีวิธีรักษาไหมคะ..?" คุณย่าถามด้วยหน้าตาที่วิตกกังวล
"มีวิธีรักษาแน่นอนครับ โดยกระตุ้นความทรงจำน้อง เช่น ทำอะไรที่เคยทำมาก่อนแบบนี้น่ะครับ แต่คุณย่าไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่เกิน 2 เดือนความทรงจำน้องจะฟื้นคืนแน่นอน น้องเองก็ยังสามารถไปโรงเรียนได้เหมือนเดิมครับ อีก 3 วันก็ออกโรงพยาบาลได้แล้วครับ" คุณหมอพูด
"คุณย่าสวัสดีค่ะ คุณหมอสวัสดีค่ะ" เสียงผู้หญิงคนนึงที่เป็นเพื่อนของเฟิสท์ ใช่! 'หมี' นั่นเองเธอมาเยี่ยมเฟิสท์แทบทุกวัน
"หมีสวัสดีลูก.." คุณย่ารับไหว้หมี
"อ๊ะ!..นั่น" หมีอุทานเสียงดังลั่น แล้วยิ้มเมื่อพบว่าเพื่อนสนิทของตัวเองฟื้นแล้ว
"เฟิสท์.. แกฟื้นแล้ว เป็นไงบ้าง ชั้นเป็นห่วงแกนะเว๊ย T_T" หมีวิ่งเข้าไปกอดเฟิสท์แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
"เธอ.." เฟิสท์พูดเบาๆ
"ว่าไงแกชั้นสวยขึ้นล่ะสิ อึ้งหรอดูทำหน้าสิ โฮะๆๆ" หมีพูดหยอกเพื่อนสนิทของตัวเองแล้วหัวเราะเฝื่อนๆ
"เธอเป็นใคร...?" เฟิสท์ถาม
"อะไรแก...จะมาเล่นมุขความจำเสื่อมเรอะ เฮอะ มันใช้กับชั้นไม่ได้หรอกย่ะ 555+" หมีหัวเราะด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"เธอเป็นใคร?" เฟิสท์ถามอีกรอบ
"คะ..คุณย่าคะ เฟิสท์เป็นอะไร..?" หมีถามคุณย่าด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
"เฟิสท์เค้า...สูญเสียความทรงจำบางส่วน" คุณย่าตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"สูญเสียความทรงจำ! แล้วแบบนี้จะกลับไปเรียนได้มั๊ยคะ?"
"แล้ววิธีรักษา ล่ะคะ แล้วอีกกี่วันถึงจะไปเรียนได้คะ?" หมีถามคำถามรวดเดียว
"ประมาณ 2 เดือนไม่เกินนี้ คุณหมอบอกว่าความทรงจำคงกลับมาครบทุกอย่าง อีก 3 วันจะออกโรงพยาบาลไปเรียนได้" คุณย่าตอบ
"ค่ะ เฟิสท์ แกคือเพื่อนชั้น ชั้นจะช่วยทำให้แกจำชั้นได้ รวมถึงทุกอย่าง แต่ยกเว้นไอแบงค์นั่น..." หมีขานตอบคุณย่า แล้วหันไปตบบ่าเฟิสท์เบาๆ พร้อมกับส่งยิ้ม
"แบงค์" เฟิสท์อุทาน...ชื่อคนๆนึงออกมา แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างห้องพักฟื้นด้วยสีหน้าเศร้า
"ไม่ต้องไปคิดแก....ลืมหมอนั่นไปซะ เป็นสิ่งเดียวที่ชั้นไม่อยากให้แกจำได้..." หมีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
.
.
.
+ 3 วันผ่านไป+
สวัสดีครับ ผมชื่อเฟิสท์ครับ ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพ ผู้ป่วยโรคความจำเสื่อม(บางส่วน) แต่ในขณะนี้ก็ดีขึ้นมาก หมอยังบอกเลยว่าเก่ง >w< ถึงผมจะยังจำได้ไม่มาก แต่ก็เพราะมีผู้หญิงร่างถึกคนนึง เอ่ยตัวว่าเป็นเพื่อนผม แต่ผมก็เชื่อเธอขึ้นมาในหลายๆส่วนรวมทั้งนึกขึ้นมาได้บ้างแล้ว แถมเธอยังเป็นคนช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้ผมอีก เธอชื่อว่า ยัย 'หมี' ครับ
"เฟิสท์.. แกไปกินข้าวเถอะ ได้เวลาพักเที่ยงแล้วน๊ๅ" ยัยหมีเรียกผมด้วยเสียงแหลมๆ ของมัน แล้วก็ไม่ให้ผมตอบสักคำ เพราะมันใช้แรงควายๆ ลากผมไปอย่างเช่นเคย
'ปั้กกกก!'
"โอ๊ะขอโทษครับผมเดินไม่ระวัง -0-" ผู้ชายคนนึงที่เดินชนผมพร้อมกล่าวคำขอโทษ ผมค่อยๆลุกขึ้น แล้วบอกว่า..
"ไม่เป็นไรครับ..
"พี่เฟิสท์..." ผู้ชายหน้าหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม อุทานชื่อผมเบาๆด้วย สีหน้าที่ตกใจ เหมือนเห็นผี
"ไปกันเถอะเฟิสท์!" ยัยหมีลากผมไปต่อ
"เดี๋ยวก่อนครับพี่หมี ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับพี่เฟิสท์" ผู้ชายคนนั้นเรียกผมกับยัยหมีไว้
"ชั้นว่าเพื่อนชั้นคงไม่มีอะไรที่จะคุย กับนายนะแบงค์" เค้าชื่อแบงค์หรอ....ไม่รู้สิผมรู้สึกคุ้นชื่อนี้ มันเป็นคำคำแรกที่ผมนึกได้ตอนฟื้นตัว คุ้นมากๆเลย อ๊ะอะไรกัน มันเหมือนมีอะไรกำลังไหลเข้ามาในหัวเรื่อยๆ ความทรงจำหรอ...
"อั๊ก อ๊ากก..."
"เฟิสท์,พี่เฟิสท์ เป็นอะไร" ยัยหมี กับ ผู้ชายคนนั้น ถามผม
"มันเหมือน จะมีอะไรไหลเข้ามาในหัว ชั้นกำลังจะจำบางอย่างได้ เกี่ยวกับนาย" ผมพูดแล้วมองหน้าคนที่ชื่อแบงค์
"เฟิสท์อย่าไปนึกถึงผู้ชายคนนี้" ยัยหมีตะโกนห้ามผม
"ทำไมกันล่ะครับ พี่หมี" แบงค์ถามยัยหมี
"นายมันไม่มีค่าควรที่จะทำให้เพื่อนชั้นจำได้ นายทำเพื่อนชั้นความจำเสื่อมยังไม่พออีกหรอแบงค์" ยัยหมีพูด
"พี่เฟิสท์ความจำเสื่อม... หมายความว่าไง" แบงค์พูด
"ก็เพราะวันนั้น นายทำเพื่อนชั้นประสบอุบัติเหตุไง ไม่ว่ายังไง ชั้นก็ไม่อยากให้เฟิสท์จำนายได้" ยัยหมีโต้ตอบ อะไรกัน..! คนคนนี้ทำให้เราความจำเสื่อม แต่เรากำลังเริ่มจำอะไรได้...
"แต่ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับพี่เฟิสท์จริงๆ นะครับ ผมอยากขอโทษ..แล้วก็..."
"ไม่มีประโยชน์" ยัยหมีพูดหน้าตาย แต่ว่าผมเองก็อยากจะคุยกับคนคนนี้ ทำไมก็ไม่รู้ทั้งๆที่ตัวเองความจำเสื่อม แต่พอเห็นหมอนี่ ทำไมเรารู้สึก 'ชอบ' ทั้งๆที่หมอนี่ก็เป็นผู้ชายเหมือนเรา เมื่อก่อนเราชอบผู้ชายหรอ?
"ผมขอคุยเถอะครับ" แบงค์พูดอีกครั้ง
"ไม่!" ยัยหมีตะโกนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
"หมีแกถอยไป ชั้นคุยเอง" ผมก้าวออกมาเผชิญหน้ากับแบงค์
"แกไม่เป็นไรแล้วหรอเฟิสท์ แต่ว่าแก..." ยัยหมีมองผมด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
"ช่างเถอะชั้นคุยเอง.." ผมพูดกับยัยหมี
"พี่เฟิสท์ผม..." แบงค์ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกผมดักไว้ก่อน
"นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฟังคำถามของพี่ก็พอ..แล้วตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่"
"ครับ" แบงค์ขานตอบ
"ก่อนที่พี่จะความจำเสื่อมพี่ชอบผู้ชายรึเปล่า?..."
"ใช่ครับ"
"คนที่ทำให้พี่ความจำเสื่อมคือนายใช่มั๊ย?"
"ใช่ครับ"
"งั้นหรอ พี่น่ะไม่รู้หรอกว่าจริงมั๊ย แต่สิ่งที่พี่นึกได้ตอนฟื้นตัวคือชื่อนาย  อีกหนึ่งคำถาม ก่อนที่พี่จะความจำเสื่อมพี่เคยรักนายใช่มั๊ย?"
"ใช่ครับ.."
"อืม มันคงเป็นได้แค่ความคิดของพี่เท่านั้น ตลอดเวลาพี่เฝ้ารอที่จะเจอ เจ้าของชื่อที่พี่เอ่ยมาตั้งแต่ความจำเสื่อมให้ออก จนวันนี้ได้มาเจอ ได้กลับมารักอีกครั้ง แต่มันก็เป็นรักข้างเดียว...พี่รู้สึกอย่างนั้น เริ่มจำได้ขึ้นมาแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่ทำให้ความทรง พี่กลับคืนมา แต่ทำไมไม่รู้เมื่อความรู้สึก มันกลับมาอีกครั้ง มันทำให้พี่เจ็บเหมือนวันที่พี่ประสบอุบัติเหตุ...ขอบคุณนะ พี่ไปล่ะ...ไปกันเถอะหมี" ผมพูดไปร้องไห้ไป
"พี่เฟิสท์แต่ผมมีอะไรอยากบอกพี่..!" แบงค์ตะโกนเรียกผมเอาไว้
"ช่างมันเถอะ...พี่ไปล่ะ..."
"พี่เฟิสท์ !!"
ผมเดินจ้ำอ้าวออกมาโดยไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้... ผมนึกทุกอย่างออกหมดแล้ว แต่รู้สึกว่าไม่อยากให้ตัวเองจำได้เลย ถ้ามันจะเจ็บจี๊ดที่หัวใจแบบนี้ ทำไมก็ไม่รู้ ผมลืมอะไรไปตั้งหลายอย่างระหว่างสูญเสียความทรงจำ แต่พอมาเจอคนคนนี้เพียงคนเดียว ไม่ถึง 2 เดือน ความทรงจำกับกลับมาทั้งหมด เรารักเค้ามากขนาดไหน ทำไมเค้าถึงเป็นคนเดียวที่เราไม่ลืม ตอนนี้จะยังไงก็แล้วแต่ ผมกลัวแค่สิ่งเดียวที่เค้าจะพูดกับผมว่า เค้าไม่สามารถรักผมได้ เพราะงั้นผมเลือกที่จะเก็บเอาไว้คนเดียว แล้วไม่รอฟังคำตอบดีกว่า เพราะว่าไม่รู้...ไม่รู้มันจะเจ็บขนาดไหน

aikawait

ขอบคุณคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

kiwwy

ค่ะจะติดตามนะคะ ><

kiwwy

ยังไงก็พยายามเข้านะคะ จะรออ่านนะคะ

kiwwy

ยังไงก็พยายามเข้านะคะ จะรออ่านนะคะ

llsjAr

จะมีภาคต่อด้วยเหรอคับดีใจจัง

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

เรื่องนี้หมอเก่งจัง รู้ด้วยว่าแค่สองเดือน

eg1

ขอบคุณครับ