เมื่อครั้งได้...รักใคร่ - ตอน 4 (อธิบาย แก้ตัว)

titee91

ผมหยุดเขียนไปนานเลยครับ เพราะ ดันไปเจอคนรู้จักอ่าน แล้ว เค้าพอจะจับทางได้ว่า เป็น กลุ่มผมเอง ซึ่งเรื่องบางเรื่องคนบางคน ผมก็ไม่ต้องการจะไปพาดพิงใคร เพื่อนผมที่อยู่ในเรื่องบางคนก็ยัง ติดต่อกัน นัดเจอกันบ้าง

เอาเป็น ว่าต่อจากนี้ ผมคงเขียน แบบ ปนเรื่องสมมุติมากหน่อย เค้าเรื่องจริงคงต้องน้อยลงครับ เขียน เอาแบบ สนุกสนุกไปละกันนะ

ขอโทษจริงๆครับที่ หายไปเลย กลัวอยู่นาน ว่า จะไปพาดพิง ถึง ใคร ขอบคุณ ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ



ตอนที่ 4

ตรี : ตื่นขึ้นมา เพราะ ปวด ห้ว ไม่นานก็พอรู้ตัว ว่า หัวเเตก แต่คงไม่มากเท่าไหร่ แสบๆนิดๆ ก็พอจะเดาได้ว่าอยู่ คลินิค เพราะจากเตียงที่นอน ห้องที่อยู่ ไม่ใช้บ้านใคร และที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล

ครู่หนึ่ง ก็มีพยาบาล เดินมาถามอาการ แล้ว บอกว่าถ้า เราพร้อมกลับบ้านก็กลับได้ทันทีหรือ ถ้า ยังเจ็บหรือปวดหัวอยู่จะได้ทำเรื่องส่งตัวไปโรงพยาบาล
คุณ ธนิน เพื่อนของคุณ (หมายถึงเพื่อนผมชื่อ ธนิน ใครวะ ???) ได้จัดการค่าใช้จ่าย และ ฝากของให้คุณด้วยค่ะ รถของคนไข้จอดอยู่ด้านหลังนะคะ

ตรีรับของ มาและเปิด กระเป๋า ของตัวเอง ออก เพื่อดูว่าของครบหรือไม่ ก็ครบดี เดาได้ว่า นิด คง ชื่อจริงว่า ธนิน
ผมได้เเต่คิดว่า คนคนนี้ น่ากลัว อย่างบอกไม่ถูกดู เงียบๆ เเต่โมโหร้าย ผลักเราซะ ล้มหัวแตก เข่าถลอกเป็นแผลหมด (มารู้ที่หลังว่าโดนถีบ)
ไม่อยากนอน นาน ก็จัดแจงรับยาเตรียมตัวกลับดีกว่า
......................................................


กว่าจะขับรถถึง หอ ก็เกือบ สองทุ่มละ นอน ได้ทั้ง วันเลยกู เก็บของเตรียมกลับ บางกอกดีกว่า เสีย เวลา ได้หยุด 7 วันเอง คิดถึงบ้าน คิดถึงคุณย่า
(บ้านที่กรุงเทพ ผมอยู่กับย่าครับ พ่อกับเเม่อยู่บ้าน อีกหลังนึง แต่ก็อยู่ในระแวกเดียวกัน)

ผมหาของในตู้เย็นกิน แล้วก็เลือกที่จะนอน พักผ่อน
เราตื่นเช้ามาประมาณ 8โมงกว่าได้มั้ง ก็อาน้ำเตรียมตัวกลับบ้าน ทุกอย่างก็ ดูปกติมั้งครับ ก็ เจ็บตัวเล็กน้อย มีพาสเตอร์แปะหัวเเตก แล้ว เจ็บจุกๆนิดหน่อย
ที่เหลือก็ปกติดี ระหว่างทางเดิน ผมรอ ลิฟอยู่ เมื่อ ลิฟเปิดผมก็ ช็อกเล็กน้อย ก็ เจอ นิด กับ เจ อยู่ในลิฟ
คือเราทำหน้าไปถูกเหมือนโดนปิดสวิท จน เจ ต้องเรียกชื่อเราเพื่อเรียกสติ เราถึงจะเดินเข้าลิฟ แค่ 8 ชั้น ใกล้ แต่กลับไม่มี ใคร คุบกับใครเลย
เรายืนก้มหน้า มองเท้าไม่กล้า แม้แต่จะสบตาใครเลย (เจอยู่ชั้น 10) และแล้ว เจ ก็ถามว่าเราถือกระเป๋าจะไปไหน
เราตอบไป สั่นๆว่า กลับบ้าน เมื่อ ลิฟเปิด เราเลือกที่จะ เดินไปที่รถอย่างเร็ว ก่อนจะหันไป กล่าวบอก ลา เจ เป็นจังหวะที่ นิด หันมาพร้อม เราเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็น

อนที่จริงเราไม่รู้จะรู้สึก ยังไง โกรธ กลัว หรือยังไง เราไม่โกรธนะ แต่ ก็ ไม่รู้จะเข้าเรื่องยังไง จริงแล้ว มัรมัความกลัว แบบ บอกไม่ถูก'''''''''

5 วันที่ กรุงเทพ มันช่างผ่านไปไว จน รู้สึกขี้เกียด กลับ มอ

แล้ว ผมก็ต้องกลับมาเรียน หนังสือต่อ...................

titee91

ขอโทษที่ ตอนนี้ น้อยไปนะครับ แต่ ง่วงแล้ว จริง ไว้ จะมา ต่อนะครับ

เพ้อ

ขอลิงค์ตอนก่อนๆหน่ิย

คุณหญิงอบเชย

หะ เว็บนี้ก็ไม่ได้ดังอะไรเลยนะคะ มีคนที่คุณรู้จักมาอ่านเจอด้วยเหรอคะ

orcorc

ตอนนี้สั้นมาเลย

orcorc

ตอนนี้สั้นมาเลย

titee91

คุณหญิงอบเชย ตอบกลับเมื่อ 2014-12-6 00:00
หะ เว็บนี้ก็ไม่ได้ดังอะไรเลยนะคะ มีคนที่คุณรู้จักมาอ่านเจอด้วยเหรอคะ

Use นี้เล่นกันขำขำครับมีมาตั้งแต่สมัยเรียน มีใช้กัน 2-3 คน คนเขียน นิยาย กับ เรื่อง... ก็คนละคน 555 ผมไมรู้นะว่า ไมมันไม่เขียนต่อ ขอบคุณที่ติดตามครับ

cake_dong

ขอบคุณมากคับ

mojimaru

มาต่ออีกเร็วๆนะครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

pipe2525

ขอบคุณครับ

soto

ขอบคุณครับ

freezz

หายไปเลย  ไม่มาต่อเลย

eg1

ขอบคุณครับ

Inkdeath

ขอบคุณครับ