ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนที่ 1 Phiat
“เฮ้อ”
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกางเกงแสลคถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจหลังจากเปิดประตูห้องของตน แล้วกวาดสายตาไปพบเข้ากับซองจดหมายหลายซองที่วางเกะกะอยู่บนพรมเช็ดเท้า
เปล่าเลยเขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจกับการที่ซองจดหมายเหล่านั้นได้ถูกวางไว้ตรงนี้แต่ที่เขาถอนหายใจออกมาเป็นเพราะเขารู้ว่าเนื้อความในจดหมายเหล่านั้นมันคืออะไรมากกว่าชายหนุ่มบ่นพึมพำอย่างขัดใจก่อนจะก้มลงหยิบจดหมายเหล่านั้นไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวในห้องครัวที่ได้ถูกแบ่งเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วนก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบและเดินเข้าไปในห้องน้ำในส่วนที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน
“เฟี๊ยต” ชายหนุ่มวัย23 ปีเศษจากจังหวัดหัวเมืองทางภาคเหนือเขาสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยคะแนนที่เรียกได้ว่าไม่น้อยหน้าใครแต่ด้วยไม่มีญาติพี่น้องที่อยู่แถบนี้เลยเขาจึงต้องลงมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพคนเดียวมาเป็นเวลาหลายปีแล้วจนตอนนี้เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลาร่วมครึ่งปี ความจริงด้วยดีกรีเภสัชศาสตรบัณฑิตของเขาน่าจะทำให้ชีวิตการทำงานของเขารุ่งเรืองได้ไม่ยากนักแต่ชีวิตของเขามัน “ยาก” เพราะเขาไม่ “ง่าย” ในบางเรื่องนี่สิในช่วงเวลาไม่ถึง 6 เดือนเขาเปลี่ยนที่ทำงานมาแล้วถึง 3 ที่ เปล่าเลยไม่ใช่เพราะว่าเขาหยิบหย่งหรือไม่อดทนในการทำงาน แต่เพราะเขาไม่ยอมในเรื่องบางเรื่องที่ไม่สมควรจะยอมมากกว่า
เฟี๊ยตทำงานเป็นผู้แทนยาทันทีที่เรียนจบเขายื่นใบสมัคร และถูกเรียกเข้าทำงานในเวลาอันรวดเร็วผู้แทนยามีหน้าที่ในการให้ข้อมูลของยาที่รับผิดชอบมาจากบริษัทให้หมอทราบรวมไปถึงให้คำแนะนำและสร้างกิจกรรมเสนอข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับยาของบริษัททั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อส่งเสริมให้หมอเลือกสั่งจ่ายยาของบริษัทของตนน่าเสียดายที่หมอบางคนเข้าใจผิดคิดว่าคนที่เสนอขายสินค้าให้ต้องยอมทุกอย่างที่ว่าที่ผู้ซื้อสินค้าจะร้องขอไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งใดก็ตาม แม้ว่าปกติเขาเป็นคนใจเย็นมากถึงมากที่สุดแต่การพูดจาหรือแสดงออกถึงการดูหมิ่นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ขนาดนี้เขาคงรับมันไม่ได้จริงๆ เขาชกหน้าหมอไป 2คนเพราะถูกจับมือและเรียกร้องบริการหลังการขายบางอย่างเกินกว่า ที่เขาจะให้ได้ ที่สำคัญหมอ 2 คนนั้นเป็นผู้ชายแล้วเขาก็เป็นผู้ชายแท้ๆ ด้วย เรื่องอะไรเกินเลยเหล่านั้นไม่เคยอยู่ในสมองของเขาสักนิดนั่นเป็นผลให้เขาถูกไล่ออกมา 3 ครั้ง จนล่าสุดเพื่อนเขาที่ทำงานอยู่ในบริษัทยาบอกเขาว่าชื่อเขาขึ้นอยู่ในบัญชีดำของสมาคมบริษัทยาไปแล้วนั่นหมายความว่า หนทางที่จะได้เป็นผู้แทนยาอีกนั้นเรียกได้ว่าตีบตันจนถึงขั้นเรียกว่าเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว
ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสมส่วนในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนั่งมองเอกสารที่แกะออกมาจากซองจดหมายแล้ววางไว้บนโต๊ะอย่างครุ่นคิด “ใบแจ้งหนี้” ซองจดหมายต่างสีต่างที่มาแต่เนื้อหาข้างในมีเนื้อหาแบบเดียวกันไปซะหมดคือ การแจ้งเตือนว่าเขาถึงเวลาต้องชำระค่าใช้จ่ายต่างๆมากมายที่บางครั้งเขาก็แกล้งที่จะลืมมันไปบ้างตามประสาคนชักหน้าไม่ค่อยจะถึงหลังเท่าไหร่นิ้วเรียวยาวของคนไม่เคยผ่านงานหนักมาก่อนกดเครื่องคิดเลขในโทรศัพท์มือถือก่อนจะถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
‘หกหมื่นกว่า หกหมื่นกว่า ไม่ทำงานผู้แทนแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเนี่ยไม่น่าใจร้อนเลยกู โอ๊ย ปวดหัว เงินในบัญชีก็ร่อยหรอลงทุกวันจะอยู่รอดไปจนถึงสิ้นปีมั้ยเนี่ย’ ชายหนุ่มบ่นในใจอย่างหงุดหงิด
โดยความจริงแล้วเขาไม่ใช่คนที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากลำบากทางด้านการเงินเลย ติดออกจะสบายอยู่มากเสีย ด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าใช้เงินเยอะจนชิน แต่พอเรียนจบเขาก็ประกาศกับที่บ้านอย่างองอาจว่าจะทำงานหาเลี้ยงดูตัวเองให้ได้และจะไม่ขอรับเงินเดือนจากที่บ้านอีกแล้วด้วยมั่นใจว่าหักลบกับเงินเดือนที่บริษัทเสนอให้มากับค่าใช้จ่ายต่างๆ แล้วยังไงก็เหลือเก็บชัดๆ ถึงแม้ว่าจะมีทั้งค่าผ่อนรถ ค่าน้ำมัน ค่าผ่อนคอนโดและค่าจิปาถะต่างๆอีกมากมาย รายจ่ายมาก แต่รายได้มากกว่ายังไงก็อยู่รอด
แต่หลังจากถูกเชิญออกหรืออีกนัยหนึ่งก็คือโดนไล่ออกจากบริษัทมาถึง3 ครั้ง เขาก็ค้นพบว่าตัวเขาเองวางแผนชีวิตไปผิดถนัด เขาไม่เหมาะกับงานผู้แทนเลยงานสายอื่นๆของเภสัชก็มีเงินเดือนที่เรียกได้ว่าหักลบกับรายจ่ายของเขาได้อย่างฉิวเฉียดจนแทบจะไม่เหลือเงินให้เก็บตอนนี้เขาจึงตัดสินใจพักเรื่องงานไว้ก่อนแล้วหันมาให้เวลาชีวิตตัวเองได้พักผ่อนสักเดือนสองเดือนไว้พร้อมจะไปหางานเมื่อไหร่ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน เพราะยังไงเงินเก็บหกหลักปลายๆ ในบัญชีของเขาก็คงทำให้เขาอยู่ได้อย่างสบายๆ ไปสักพัก
“เอ๊ะ!”
เฟี๊ยตอุทานออกมาด้วยความสงสัยหลังจากที่กวาดกองจดหมายมารวมกันเพื่อเตรียมจะนำไปเก็บให้เรียบร้อยแล้วพบว่ามีจดหมายสีน้ำตาลอ่อนฉบับหนึ่งที่ยังไม่ถูกแกะวางปะปนอยู่กับจดหมายแจ้งหนี้เหล่านั้น
‘บริษัทไหนวะเนี่ย’ ชายหนุ่มคิดก่อนจะฉีกปลายซองจดหมายออกเพื่อหยิบกระดาษข้างในออกมาแต่เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับกระดาษในซองจดหมายนั้นเขาก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่กระดาษธรรมดา แต่เป็น “กระดาษอิเล็กทรอนิกส์” ซึ่งเป็นกระดาษกึ่งคอมพิวเตอร์ที่มีขนาดบางมากภายในมีระบบความจำเป็นของตนเองกระดาษสามารถเปล่งเสียงและประมวลผลเบื้องต้นเหมือนกับคอมพิวเตอร์ได้เดิมทีกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ถูกพัฒนามาเพื่อใช้สำหรับผู้พิการทางสายตาเท่านั้นแต่ในปัจจุบันมันถูกใช้งานกันอย่างแพร่หลายมากขึ้น ด้วยราคาที่แพง ไม่ใช่เล่น กระดาษดังกล่าวจึงยังถูกจำกัดอยู่ในกลุ่มธุรกิจระดับสูงและแน่นอน ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าไม่ว่าจดหมายฉบับนี้จะถูกส่งมาจากไหนที่นั่นต้องเป็นที่ที่มีระดับพอสมควรเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ คุณรัฐกิจ ป้องประสานกุลนี่คือเสียงจากจดหมายเชิญอิเล็กทรอนิกส์อัตโนมัติค่ะคุณได้รับเชิญเข้าร่วมโครงการนำร่องของบริษัท T.L.W. Engineering ค่ะ ในขณะนี้ โครงการดังกล่าวยังถูกปิดเป็นความลับอยู่ค่ะ ทางบริษัทจึงขอเรียนเชิญให้คุณเข้ามาฟังรายละเอียดโครงการด้วยตนเองโดยบริษัทจะมีค่าเสียเวลาในการเข้ามาฟังรายละเอียด 2,000 บาท โดยหลังจากที่คุณฟังรายละเอียดคุณจะเข้าร่วมโครงการหรือไม่ก็ได้แต่คุณต้องปกปิดรายละเอียดโครงการให้เป็นความลับค่ะถ้าคุณยินดีเข้ามาฟังรายละเอียด กดบนคำว่ายืนยันบนกระดาษแต่ถ้าไม่ยินดีกดบนคำว่าไม่ยืนยันค่ะ”
เฟี๊ยตขมวดคิ้วหลังจากได้ฟังข้อความจนจบเขาคิดไปว่านี่คงเป็นบริษัทขายตรงลูกโซ่ที่คนพูดถึงกันทั่วบ้านทั่วเมืองซะแล้วแต่มาสะดุดตรงที่ได้ค่าเสียเวลาด้วยนี่สิ ถ้าเป็นพวกมิจฉาชีพจริงไม่น่าจะลงทุนขนาดนี้นะ น่าสนุกดีแฮะ ลองไปฟังสักหน่อยดีกว่า หลังจากตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วนิ้วมือของชายหนุ่มก็กดลงบนคำว่ายืนยันบนจดหมายเชิญดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย
“คุณได้รับข้อความใหม่ 1 ข้อความ”
“คุณได้รับข้อความใหม่ 2 ข้อความ”
โทรศัพท์ของเขาส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามาหลังจากหยิบขึ้นมาเปิดดูก็พบว่าข้อความแรกเป็นข้อความจากธนาคารที่เขาใช้บริการอยู่แจ้งเตือนว่ามีเงินถูกโอนเข้าบัญชีมา2,000 บาทและอีกข้อความเป็นข้อความบอกถึงรายละเอียดการนัดหมายจากบริษัท T.L.W.engineering เรื่องเวลาและสถานที่ที่เขาจะต้องไปเพื่อฟังการชี้แจงรายละเอียดโครงการในวันรุ่งขึ้น
‘รู้ทั้งที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์แล้วก็เบอร์บัญชีธนาคาร คงไม่ใช่บริษัทธรรมดาแล้วล่ะมั้ง’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะกวาดจดหมายทั้งหมดเก็บลงในลิ้นชักเอกสารอย่างลวกๆแล้วจึงลุกเดินเข้าไปในห้องนอน ตอนที่ 2 TheOrigin
วันรุ่งขึ้น
เฟี๊ยตมายืนอยู่หน้าตึกสูงชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านสีลมเขารู้จักตึกนี้ดี เพราะนี่คือตึกที่ออฟฟิสบริษัทเก่าเขาเช่าที่อยู่เรียกได้ว่าเดินเข้าเดินออกจนยามจำหน้าได้ไปแล้ว แต่ที่เขาแปลกใจคือทำไมเขาไม่เคยได้ยินว่ามีบริษัทชื่อ T.L.W. Engineering ตั้งอยู่ในตึกนี่ด้วยทั้งๆที่เขาก็ได้เจอพนักงานในบริษัทที่ทำงานอยู่ในตึกนี้บ่อยๆอยู่แล้วข้อเท็จจริงเล็กๆนี้ทำให้เขารู้ว่าบริษัทนี้ต้องเป็นบริษัทที่ “ลับ” อยู่พอสมควรไม่เช่นนั้นจะรอดพ้นสายตาคนที่เข้าออกตึกไปเกือบ ทุกวันได้อย่างไร ชายหนุ่มได้แต่ตั้งความสงสัยในใจก่อนจะตัดสินใจกดลิฟต์ขึ้นไปสู่ชั้น23 อันเป็นที่นัดหมายของเขา
“สวัสดีครับ คุณรัฐกิจหรือเปล่าครับ”เสียงทักเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากเฟี๊ยตเปิดประตูเข้าไปในบริษัทที่มีอยู่แห่งเดียวบนชั้น 23
“อ่อ ใช่ครับผมได้รับคำเชิญให้มาฟังรายละเอียดโครงการน่ะครับ”
“เชิญทางด้านนี้เลยครับ ผมกวินนะครับจะเป็นคนเสนอรายละเอียดโครงการให้คุณในวันนี้” กวินผายมือ ให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเดินนำไปตามทางเดินเพื่อไปสู่ห้องประชุมตลอดทางเดิน เฟี๊ยตไม่เจอคนในบริษัทนี้แม้แต่เพียงคนเดียวซึ่งเป็นเรื่องที่น่าประหลาดมาก เพราะถึงแม้ว่าออฟฟิสที่นี่จะเป็นห้องปิดทึบเป็นส่วนๆแต่อย่างน้อยก็น่าจะมีคนเดินไปมาติดต่องานกันบ้าง ไม่ใช่เงียบจนน่าวังเวงแบบนี้แต่ความสงสัยก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะเมื่อถึงห้องประชุมความสนใจทั้งหมดของเขาก็ถูกเบี่ยงเบนไปที่จุดประสงค์ของการมาของเขาในครั้งนี้
“โครงการนี้มีชื่อว่าโครงการ T.L.W.ครับ ย่อมาจาก The Lost World ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับบริษัทเพราะบริษัทนี้ถูกตั้งขึ้นมาเฉพาะกิจเพื่อทำโครงการนี้เท่านั้น” กวินเอ่ยเริ่มต้นการสนทนาอย่างสบายๆ
“The Lost World หรือมหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญเป็นเกมที่ถูกพัฒนาขึ้นมาโดยใช้ inception technology ใหม่ล่าสุดเอ่อ ไม่ทราบว่าคุณรัฐกิจพอจะรู้จัก inception ไหมครับ”
เฟี๊ยตพยักหน้าตอบรับ inceptiontechnology คือเทคโนโลยีปลูกจิตสำนึกที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจากภาพยนตร์เรื่องนึงเมื่อหลายสิบปีก่อนนักวิทยาศาสตร์พัฒนาจนเทคโนโลยีดังกล่าวใช้ได้จริง และนำมาใช้กันทางการแพทย์อย่างแพร่หลายในผู้ป่วยที่มีอาการทางจิตเทคโนโลยีดังกล่าวจะใช้สื่อไฟฟ้าในการควบคุมสมองในส่วน reticular activating system เพื่อแทรกแซงระบบการควบคุมความฝันโดยจะกำหนดคลื่นไฟฟ้าสมองให้มีลักษณะเป็นไปตามต้องการ เพื่อปรับพฤติกรรมของผู้ป่วยเช่น ทำให้ผู้ป่วยโรคจิตเภทมีความสงบมากขึ้นหรือทำให้ผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามีชีวิตชีวามากขึ้นซึ่งเรื่องเหล่านี้นักศึกษาสายการแพทย์ต้องได้เรียนในวิชาบังคับอยู่แล้วเขาจึงเริ่มเห็นภาพความน่าสนใจของเกมที่ว่านี้พอสมควร
“ดีเลยครับงั้นผมจะได้ข้ามส่วนของรายละเอียดพื้นฐานไปเลยนะครับ ต่อเลยนะครับเกมที่ถูกพัฒนาขึ้นนี้มีความพิเศษคือ เกมนี้จะเข้าควบคุมความฝันได้อย่างสมบูรณ์เราจะรู้สึกเหมือนเราเข้าไปอยู่ในโลกของเกมจริงๆไม่ใช่แค่นั่งเล่นอยู่หน้าจอคอมเหมือนเกมออนไลน์ทั่วๆไป นอกจากนี้อุปกรณ์ออนไลน์ของเราจะเชื่อมต่อผู้เล่นทุกคนเข้าหากันทำให้เนื้อหาเกมทั้งหมดเชื่อมต่อถึงกันจริงๆเรียกได้ว่าเป็นเทคโนโลยีที่นำสมัยที่สุดในรอบศตวรรษเลยครับ” กวินยิ้มอย่างเปิดเผยอย่างภาคภูมิใจ
“ขนาดนั้นเลยหรอครับควบคุมความฝันได้ขนาดนั้น น่าจะอันตรายน่าดูนะครับ” เฟี๊ยตขัดขึ้นด้วยความเคยชินในความปลอดภัยไว้ก่อนที่วิชาชีพได้พร่ำสอนมา
“ตรงกันข้ามเลยครับเกมนี้ปลอดภัยมากที่สุด เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นในฝันไม่มีอะไรจะมากระทบถึงชีวิตจริงได้เลย เนื้อหาเป็นแนวแฟนตาซีมากผู้เล่นสามารถแยกได้แน่นอนครับว่าอันไหนคือความฝัน อันไหนคือความจริงผู้ทดลองเล่นของเราทุกคนไม่มีปัญหาทางสุขภาพเลยครับอาจจะพบได้บ้างก็คือการอ่อนเพลีย แค่งดเล่นเกมคืนเดียวอาการก็เป็นปรกติแล้วครับ”กวินตอบอย่างอารมณ์ดี
“แปลว่าเราจะเล่นเกมได้แค่ครั้งละประมาณ 6ชั่วโมงตามเวลาที่เราหลับหรือเปล่าครับ มันจะสนุกเหรอครับเล่นแค่แป๊บๆก็ตื่นอีกแล้ว” ชายหนุ่มแย้งอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ต้องชี้แจงอย่างนี้ครับเกมนี้ไม่ได้เกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผู้เล่นหลับแต่จะเกิดขึ้นเฉพาะในช่วงการหลับที่เรียกว่า REM หรือ rapideyed movement sleep เท่านั้นเพราะช่วงดังกล่าวจะเป็นช่วงที่สมองเกิดการฝัน กล้ามเนื้อต่างๆในร่างกายจะถูกใช้เหมือนอยู่ในฝันจริงๆผู้เล่นจะพัฒนาทักษะร่างกายไปตามเกมและที่สำคัญช่วงนี้จะทำให้เกิดความทรงจำที่จะต่อเนื่องมาถึงชีวิตปรกติหรือตอนตื่นส่วนช่วงการหลับที่เรียกว่า non-REM หรือ non rapideyed movement sleep จะเป็นช่วงที่ไม่เกิดความฝัน หรือจะเป็นช่วงเวลาที่ผู้เล่นนอนหลับอยู่ในเกมนั่นเองโดยใน 1 คืน คนปรกติจะมี REM sleep ประมาณ 4 – 5 ครั้ง นั่นแปลว่าใน 1 คืน ผู้เล่นจะอยู่ในเกมเปรียบเสมือน 4 – 5 วันตามแต่ลักษณะทางสรีรวิทยาของแต่ละคนโดยทีมวิศวกรรมจะใช้หลักการทางทฤษฎีสัมพันธภาพปรับปรุงคลื่นไฟฟ้าสมองให้ผู้เล่นรู้สึกว่าช่วงเวลาใน1 REM sleep มีเวลายาวนานเป็น 1 วัน สรุปง่ายๆอย่างนี้นะครับ1 คืนในชีวิตจริง เท่ากับ 5 วันในเกมครับคุณรัฐกิจ”
ชายหนุ่มผู้ที่กำลังจะกลายเป็นผู้เล่นเกมที่ว่าในอนาคตพยักหน้าอย่างเข้าใจสรีรวิทยาพื้นฐานทั้งนั้น ผสมกับทฤษฎีฟิสิกส์นิวเคลียร์อีกนิดหน่อยไม่น่าเชื่อว่าจะนำมาพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้ นี่ถ้าอัลเบิร์ตไอนสไตน์ยังอยู่คงดีใจพิลึก
“แล้วเกี่ยวกับผมยังไงครับปกติผมไม่เล่นเกมไม่ว่าจะออนไลน์หรือออฟไลน์ ทำไมจดหมายเชิญถึงถูกส่งไปที่ผมผมไม่เข้าใจ”
“คุณรัฐกิจเป็นหนึ่งในโครงการนำร่องที่เราวางขึ้นครับเกมนี้กำลังถูกพัฒนาในเฟสสุดท้าย โดยเราจะต้องจำลองการเล่นเกมให้เหมือนจริงที่สุด โดยรวบรวมคนจากทั่วประเทศ จากทุกสังคมทุกอาชีพเข้าไปเล่นในเกมเพื่อวิเคราะห์ระบบครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยเกมนี้ออกสู่ท้องตลาดครับ คุณรัฐกิจเป็นตัวแทนของเภสัชกรครับคุณไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดใดในการเล่นเกมเลยและจะได้ค่าตอบแทนในการเข้าร่วมโครงการอีก 3 หมื่นบาทขอเพียงคุณเล่นเกมของเราเป็นเวลา 12 ชั่วโมงต่อวันเป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือนและถ้าคุณพิชิตรางวัลในเกมได้ คุณจะได้รับรางวัลตามจริงไม่มีการหักค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น คุ้มมากนะครับปกติค่าสมัครและค่าอุปกรณ์เกมนี้จะออกขายในตลาดในราคาห้าหลักกลางๆนะครับคุณไม่ต้องจ่ายค่าเล่นเลย แถมได้เงินตอบแทนอีก โอกาสนี้ห้ามพลาดนะครับ” กวินเอ่ยโน้มน้าว
‘อื้อหือ ห้าหลักกลางๆในยุคที่่ค่าแรงขั้นต่ำวันละ 500 แบบนี้ ไม่น้อยเลยนะ คัดผู้เล่นพอสมควรเลยนะเนี่ยอืม ช่วงนี้ก็ไม่มีแพลนจะทำอะไรอยู่สองสามเดือนอยู่แล้ว ได้เล่นเกมฟรีแถมได้ตังค์ใช้อีกด้วย น่าสนแฮะ ไม่แน่จบเกมนี้อาจจะขอสมัครร่วมทีมผู้พัฒนาเกมด้วยก็ได้นี่นาท่าทางจะต้องใช้บุคลากรทางการแพทย์ไม่น้อยเลย ยิงปืนนัดเดียวได้นก 4 ตัวเลยแฮะหวานรัฐกิจล่ะงานนี้’ เฟี๊ยตวิเคราะห์ถึงข้อดีข้อเสียที่จะได้จากการเข้าร่วมโครงการนี้ลึกๆแล้วชายหนุ่มเป็นคนทะเยอทะยานและชอบเอาชนะอยู่ไม่น้อยภารกิจที่ท้าทายขนาดนี้จึงมีความเป็นไปได้ยากที่เขาจะปฏิเสธสังคมเมืองที่หล่อหลอมให้เขาต้องแข่งขันกันจนชินทำให้เขากลายเป็นคนที่ชอบที่จะเป็นที่หนึ่งโดยไม่รู้ตัว
“วันละ 12 ชั่วโมงเลยหรอครับสุขภาพไม่เสียแย่หรอครับ วันๆเอาแต่นอน” เฟี๊ยตแกล้งบ่นทั้งๆที่โดยส่วนตัวไม่มีปัญหากับเรื่องนอนนานๆอยู่แล้ว ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำแต่ก็หาข้อติไปก่อน เผื่อจะได้สิทธิพิเศษอะไรเพิ่ม
“ไม่เลยครับ ไม่เลยถึงแม้ว่าจะเป็นกฎแต่ก็อะลุ่มอล่วยได้นะครับ บวกลบได้นิดหน่อย ผมเคลียร์ให้ได้ครับขอให้คุณเข้าร่วมเถอะ คุณอาจจะติดใจเกมนี้ก็ได้” กวินร้อนรนขึ้นเล็กน้อยเพราะคิดว่าการตกลงจะสะดุดลงเท่านี้
“เรื่องเวลาบวกลบก็รับได้ครับแต่ค่าตอบแทนนี่ได้เดือนละ 3 หมื่นเองหรอครับนี่มันไม่คุ้มกับเงินเดือนเภสัชเลยนะครับ โหย ผมไปทำงานพาร์ทไทม์รวมๆแล้วเดือนนึงยังน่าจะได้เยอะกว่าเลย” เฟี๊ยตยังแกล้งหาข้ออ้างต่อ ทั้งๆที่ในใจตกลงไปนานแล้ว
“ง่า เดี๋ยวผมจะทำเรื่องขอเพิ่มค่าตอบแทนให้ละกันครับเป็นเท่ากับเงินเดือนเดือนล่าสุดที่คุณรัฐกิจได้แล้วกัน ตกลงนะครับผมทำเรื่องแล้วต้องเข้าร่วมโครงการนะครับ ไม่งั้นผมโดนเจ้านายเล่นงานตายเลย”
“โอเคครับ ผมรับข้อเสนอแต่คุณกวินต้องคอยให้คำปรึกษาตลอดเวลาที่อยู่ในโครงการนะครับ ไม่งั้นผมเคว้งแน่ๆ”เภสัชหนุ่มคลี่ยิ้มหลังจากที่ได้ข้อตกลงเป็นที่พอใจ
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวรบกวนเซนชื่อเข้าร่วมโครงการและเก็บความลับโครงการด้วยครับ” กวินรีบยื่นเอกสารให้เขาเซนราวกับว่าเขาจะเปลี่ยนใจในวินาทีสองวินาทีนั้นซะอย่างนั้น
เฟี๊ยตยิ้มก่อนจะลงลายมือชื่อในกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ที่ว่าที่ที่ปรึกษาในการเล่นเกมประหลาดๆนี้ของเขายื่นให้
กวินเก็บเอกสารทั้งหมดหลังจากเห็นว่าเฟี๊ยตเซนชื่อจนครบส่งนาฬิกาให้ 1 เรือน และบอกว่านี่เป็นอุปกรณ์ที่จะเข้าสู่เกมดินแดนสาบสูญที่ว่า
“รายละเอียดทั้งหมดของเกมคุณจะได้ทราบหลังจากที่ล๊อคอินเข้าเกมแล้วภายในคืนนี้แค่ใส่นาฬิกาไว้แล้วนอนหลับตามปรกติแค่นี้เองครับ enjoy your dream enjoythe lost world ครับ อ่อ ช่วงที่เล่นเกมอย่ากินยานอนหลับนะครับมันจะกด REM sleep ทำให้เข้าเกมไม่ได้ครับ”
“ทราบครับทราบ ผมเป็นเภสัชกรนะครับคุณกวิน”ชายหนุ่มยิ้มอย่างเปิดเผย ก่อนจะลุกยืนเพื่อกลับที่พักเขายอมรับว่าตื่นเต้นไม่น้อยกับเรื่องในวันนี้มันดูเหมือนเรื่องราวในนวนิยายสายลับเหลือเกินถึงแม้ว่าเขาจะมองเห็นความคลุมเครือในหลายๆเรื่องของ T.L.W. แต่เขาก็ยังไม่เห็นว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่เข้าร่วมเกมที่ดูท้าทายขนาดนี้รัฐกิจลุกยืนขึ้น โค้งให้กับกวินก่อนจะเดินออกจากบริษัทที่เรียกได้ว่าอยู่ใกล้กับคำว่าไม่ชอบมาพากลมากเหลือเกิน
| 
หวาดดีคราบบ หวัดดีปี 2017
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-2-19 10:32:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-2-19 20:53:03
โพสต์ 2015-2-20 10:28:54
โพสต์ 2015-2-28 17:37:51
โพสต์ 2015-3-18 20:47:37
โพสต์ 2016-1-4 20:56:01