หน้าต่างที่บานนั้น

coo

{:4_98:} ฉันนั่งอยู่ในห้องเรียนคนเดียว นั่งอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่างหลังสุดของห้องและมองออกไปข้างนอก น้ำตาฉันเริ่มไหล เพราะฉันคิดถึงเพื่อนคนหนึ่ง ฉันกอดหนังสืออนุสรณ์ของโรงเรียนไว้แน่น และน้ำตาก็พรั่งพลูออกมาไม่หยุด

    “พลอยชมพู เธอดีใจกับพวกเราไหม พวกเราทั้งห้องเรียนจบกันหมดทุกคนเลยนะ ห้องเราก็ได้เป็นห้องเรียนดีเด่นด้วย พลอยคงดีใจมากใช่ไหม”

    ฉันพูด และหวังว่าพลอยคงจะได้ยินเหมือนกัน วันนี้...เป็นวันทำพิธีจบการศึกษาและงานปัจฉิมนิเทศของนักเรียนระดับม.6 แต่ไม่มีชื่อของเพื่อนที่รักของฉัน พลอยชมพู เพราะเขาคงไม่ได้มารับ และคงจะมาไม่ได้ ฉันคิดถึงพลอยจับใจ ฉันมองภาพของพลอยในหนังสือที่มีแต่รอยยิ้มร่าเริง วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะได้อยู่โรงเรียนที่นี่ ห้องแห่งนี้ของฉันและพลอย ฉันอยากจะคิดถึงเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะที่ที่เพื่อนของฉันจากฉันไป คือที่แห่งนี้ โต๊ะข้างหน้าต่างหลังห้องเรียน….

…………….

    “ดิฉันมีความยินดีมาก ที่เพื่อนๆ ไว้วางใจให้ดิฉันเป็นหัวหน้าห้องอีก 1 ปีค่ะ ดิฉันจะทำให้ห้องเรียนของเราให้ดีที่สุด ขอบคุนค่ะ” ภาพของพลอยที่สดใสร่าเริงในวันแรกของการเรียนการสอนของระดับชั้น ม.6 ห้องของฉัน ห้อง ม.6/10 หรือพูดง่ายๆว่า ห้องเด็กฝรั่งเศส เพราะห้องของฉันเป็นห้องเดียวในระดับชั้นม.6 ที่เรียนภาษาฝรั่งเศส พูดง่ายๆคือเป็นห้องบ๊วยนะแหละค่ะ ใน 2 ปีที่พวกเพื่อนๆในห้องของดิฉันได้อยู่ ม.ปลาย ได้สร้างวีรกรรม และความเดือดร้อนแก่ครูและนักเรียนคนอื่นๆอยู่มากมาย แต่เราไม่ทำให้ชื่อเสียงของสถาบันเสียหายเลยแม้แต่น้อย และพวกเราก็ไม่ได้สร้างชื่อเสียงให้แก่โรงเรียนเลย

    ห้องของฉันเรียนแบบเรียนๆเล่นๆ และขอแค่สอบผ่านเท่านั้นเป็นพอใจ บางครั้งก็พากันโดดเรียนบ้าง แต่พวกเราไม่ได้ทำบ่อย พวกเราเมื่ออยู่ในห้องเวลาครูสอนก็ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนเท่าไหร่ ครูอาจารย์ทั้งหลายก็พากันเอือมระอาห้องของฉันเป็นอันมาก จนตั้งฉายาให้ว่า “ห้อง เด็กเหลือขอ” แต่พวกเราก็ไม่สนใจ พวกเราได้หัวหน้าห้องที่เป็นคนดี ขยันทำงาน มีความรับผิดชอบและเป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคนในห้อง ซึ่งคอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆทุกคนในการเรียนและการสอบ ทำให้พวกเราสอบผ่านรอดตายกันมาทุกครั้ง นักเรียนดีเด่นประจำห้องสุดท้าย 2 ปีซ้อนนั้น แน่นอน “พลอยชมพู”

……….

    พลอยกับฉันจะนั่งหลังห้องข้างหน้าต่างเสมอ และคนที่นั่งติดหน้าต่าง คือพลอย เพราะพลอยบอกกับฉันว่า เวลาที่พลอยเหนื่อยจากการเรียน และมองออกไปที่หน้าต่างเหมือนกับได้ผ่อนคลาย เพราะห้องเรียนของฉันอยู่ชั้น 2 และพลอยก็รักหน้าต่างของพลอยมาก เพราะมันมีความสำคัญต่อพลอย

    วันหนึ่งในฤดูหนาวตอนเช้า แดดจ้ามาก ส่องเข้ามาในห้อง พลอยเลยต้องปิดประตูหน้าต่างไว้ทุกเช้า และทุกๆเช้าก็จะมีเด็กผู้ชายเล่นฟุตบอลอยู่ที่สนามด้านล่าง  แต่วันนี้ มีคนเตะฟุตบอลมาโดนหน้าต่างห้องของเรา ติดกับที่นั่งของพลอย จนบานพับของหน้าต่างหักและหลุดออกมา

    “เฮ้ย พวกห้องเด็กเหลือขอ ขอโทษนะโว้ย ส่งบอลมาให้พวกกูหน่อยเร็ว รีบนะเว้ย เร็วเสะ ช้าอยู่ได้ อยากมีเรื่องหรือไง ชิ” พลอยโกรธมากและลุกขึ้น หยิบลูกฟุตบอลเตะออกไปเสียไกล พวกผู้ชายข้างล่างหัวเสียกันหมด พลอยทั้งโกรธเรื่องหน้าต่างและเรื่องที่ห้องเราถูกดูถูกอย่างรุนแรง

    “แล้วพลอยจะทำยังไงละทีนี้ เราไปเรียกช่างประจำโรงเรียนมาซ่อมกันเถอะนะ”ฉันพูดกับพลอยไปอย่างนั้น

    “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง และต่อไปนี้นะค่ะเพื่อนๆ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกว่าห้องเราเป็นห้อง ‘เด็กเหลือขอ’ อีกแล้ว เพื่อนต้องช่วยกันกอบกู้ศักดิ์ศรีของห้องเรา โดยที่ต่อไปนี้ห้องเราต้องเด่นกว่าพวกเด็กห้องคิงให้ได้ เพื่อนๆช่วยฉันได้ไหมค่ะ” พลอยฮึดสู้อย่างแรงกล้า

    “ได้เลยหัวหน้า” เพื่อนๆในห้องตอบรับพลอย พลอยยิ้มและดีใจมากที่เพื่อนๆยอมร่วมมือกับเขาอย่างจริงใจ เพื่อความหวังว่าจะได้เป็น “ห้องเรียนดีเด่น” กับเขาเสียที

    พลอยหอบอุปกรณ์ที่จะใช้ซ่อมหน้าต่างที่หลุดไปนั้นมาจากบ้าน พลอยบอกกันฉันว่า พลอยต้องการจะทำเองเพราะมันเป็นสิ่งที่พลอยรักและหวงแหน และหน้าต่างบานนี้ก็เปรียบเหมือนชีวิตของพลอยเหมือนกัน เพื่อนๆในห้องทราบดังนั้นจึงเข้ามาช่วยพลอยซ่อมหน้าต่าง ไม่นานหน้าต่างก็เสร็จเรียบร้อย และแข็งแรงเป็นเหมือนเดิม โดยที่พลอยกับฉันไม่ได้เหนื่อยมากเท่าไหร่ ภาพที่เพื่อนๆร่วมแรงแข็งขันกันซ่อมหน้าต่างนั้น ฉันรู้สึกปลื้มใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน และพลอยก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับฉันเหมือนกัน

    พลอยยืนอยู่ที่ขอบหน้าต่างกับฉัน

    “นี่ณี เธอคิดว่าฉันจะสามารถทำให้ห้องเราเป็นห้องเรียนดีเด่นของม.6 เราได้หรือเปล่า ฉันไม่มั่นใจเลยว่าฉันจะทำได้ แต่ฉันก็อยากจะลองดู เพราะฉันสงสารเพื่อนๆ ที่โดนตราหน้าว่าเป็นพวกเด็กเหลือขอเหลือเกิน”

    “พลอยชมพู ฉันว่าเธอต้องทำได้แน่นอน เพื่อนๆในห้องของพวกเราออกจะให้ความร่วมมือกับเธอขนาดนั้น อย่าว่าแต่ในระดับม.6เลย ห้องเราน่าจะได้เป็นห้องเรียนดีเด่นของโรงเรียนเสียด้วยซ้ำ เพราะว่า มีหัวหน้าห้องที่แสนดี และน่ารักอย่างเธอไงละ”

    “จริงเหรอ?”

    “จริงสิ” พลอยยิ้ม ฉันเห็นได้ดังนั้นฉันก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้เหมือนกัน

    เวลาช่างผ่านไปเร็วมากอีก 2 เดือนก็จะจบชั้นม.6 และต้องจบการศึกษาจากโรงเรียนนี้ไปแล้ว คิดก็รู้สึกใจหาย เพราะฉันต้องจากเพื่อนที่ฉันรัก และห้องเรียนอันแสนอบอุ่นและประทับใจ ที่มีความทรงจำไว้มากมายทั้งเรื่องดี และเรื่องไม่ค่อยจะดีนัก ในวันนี้ ห้องของเรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า เป็นห้องเด็กบ๊วยที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถ ทั้งด้านกีฬา ด้านดนตรี ศิลปะ และวิชาการ เพราะความเชื่อใจในหัวหน้าห้องอย่างพลอยชมพู และความมุ่งมั่นของทุกคน จากห้องเรียนที่ไม่เอาเรื่องที่สุด มาเป็นห้องเรียนที่ได้ดีขนาดนี้ อาจารย์ที่ปรึกษาหรือว่าแม่ของเรา ก็แสนจะปลื้มใจเป็นหนักหนา ความหวังของพวกเราคงอยู่ไม่ไกลเกินจริง แน่นอน..

    และแล้ววันหนึ่งก็มาถึง โรงเรียนของเราก็เป็นอันต้องปั่นป่วนไปทั้งโรงเรียน เมื่อมีกลุ่มเด็กวัยรุ่นจากสถาบันหนึ่งที่ถือปืนเข้ามายืนอยู่บนสนามฟุตบอล และขู่ต้องการพบนายเกรียงศักดิ์ ที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน ว่าต้องเคลียร์ปัญหาให้รู้เรื่อง และฉันก็ทราบว่าคงเป็นเรื่องผู้หญิงอย่างแน่นอน ซึ่งนายเกรียงศักดิ์เขาไม่ได้มาโรงเรียน เพราะไม่สบาย แต่เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นไม่ยอมจะขอพบให้ได้

    “เอ่อ เขาไม่มาโรงเรียนจริงๆค่ะ” พลอยยืนอยู่ข้างหน้าต่างและตะโกนลงไปข้างล่าง

    “กูไม่เชื่อ มึงไปลากมันมาหากูเดี๋ยวนี้เลย”

    “ก็ดิชั้นบอกว่าเขาไม่มาก็ไม่มาสิค่ะ ใจเย็นๆก่อนก็ได้ค่ะ”

    “อีนี่พูดวอนซะแล้ว” เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้น เลือดร้อนมากและจ่อปืนไปที่พลอยเพื่อต้องการจะขู่ ทำให้ทุกคนตกใจมาก แต่ทันใดนั้นเอง ปืนก็เกิดลั่นขึ้นมา ปัง! ทำให้กระสุนปืนพลาดไปโดนศีรษะของพลอย

    “พลอยชมพู!!”

    ภาพที่ฉันเห็นพลอยล้มลงฟุบคาพื้น เลือดไหลออกจากศีรษะของพลอยเป็นจำนวนมาก เพื่อนๆในห้องช็อกกับเหตุการนี้มาก บางคนถึงกับเป็นลมล้มพับ ฉันตกใจมากที่สุด วิ่งไปกอดพลอยและร้องให้ออกมา ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิตของฉัน พลอยนอนแน่นิ่ง ไม่รู้สึกตัว เพื่อนผู้ชายรีบพาพลอยส่งที่โรงพยาบาล แต่สายไปเสียแล้ว

    ..พลอยจากเราไปไม่มีวันกลับ..

    พลอยที่เป็นที่รักของเพื่อนในห้องและครูอาจารย์ทุกคน ต้องจากไป และไม่มีวันกลับ นี่เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด ที่พวกเรายากที่จะทำใจได้ รอยยิ้มที่แสนน่ารัก กิริยาเรียบร้อย พูดจาอ่อนหวาน และเอาใจใส่ดูแลเพื่อนๆ ฉันก็อดเสียใจไม่ได้ หลังจากนั้นฉันก็เสียใจร้องให้ทุกๆวัน พลอยคือความหวังของห้องเราของพวกเราทุกๆคน ใครเล่าจะรู้ ว่าพลอยต้องเดินจากเราไปอย่างเดียวดาย และจากไปอย่างชั่วนิรันดร์….

    ฉันมองที่หน้าต่างสุดที่รักของพลอย ก็เห็นคราบเลือดเกาะอยู่บนหน้าต่างบานนั้น  ฉันหลับตาลง และอธิษฐานถึงพลอย..

“พลอย..พวกเราทำสำเร็จแล้ว”



อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/dek-d/wr ... ter=1#ixzz1Httew8Ru

vera

ขอบคุณมากๆครับ