บาปรัก5 โดยคุณเป้

kabuki

(5) : ความในใจ

ผมกำลังนอนตะแคงหันหน้าไปทางเตียงที่โตนอนอยู่พอดี จึงหรี่ตามองในความมืด เห็นโตกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนอน ตะโพกขยับขึ้นลงทำท่าคล้ายกำลังร่วมเพศ จากแสงสลัวเพียงเล็กน้อยผมเห็นคล้ายกับว่าก้นของโตนั้นเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรปกปิด แล้วข้างใต้โตคงเป็นหมอน โตคงกำลังสำเร็จความใคร่ให้ตัวเองอยู่ เสียงการกระทำของโตค่อนข้างดังทีเดียว โตคงกำลังมีอารมณ์ตามประสาเด็กในวัยกำลังเป็นหนุ่ม
ผมนอนหรี่ตาดูโตสำเร็จความใคร่ให้ตนเองเป็นเวลาสักพัก โตคงเพลิดเพลินกับมันมากทีเดียว ภาพสลัวๆที่ผมเห็นเร้าให้ผมเกิดอารมณ์ขึ้นเล็กน้อย ผมจึงรู้สึกอยากดูไปเรื่อยๆว่าจะเป็นอย่างไร ประกอบกับความง่วงด้วยกระมัง ผมจึงไม่ได้เฉลียวใจคิดให้ละเอียดอีกสักนิดว่าโตทำไมถึงได้ตื่นมาช่วยตัวเองดึกดื่นขนาดนี้ และทำไมโตถึงได้ใจกล้านักที่ช่วยตัวเองทั้งๆที่ผมนอนอยู่ในห้องด้วย และนี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของความผิดพลาดอันนำไปสู่บาปรักของผมในเวลาต่อมา
สักพักโตก็หยุดเคลื่อนไหว นอนนิ่งสักครู่แล้วก็ลุกขึ้น ใส่กางเกง แล้วรีบเดินออกไปจากห้อง คงไปจัดการตอนสุดท้ายต่อในห้องน้ำ แม้ภาพที่ผมเห็นจะกระตุ้นให้ผมเกิดอารมณ์ได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงการกระตุ้นจากภาพเหตุการณ์เฉพาะหน้าเท่านั้น รสนิยมของผมอยู่ที่คนที่มีอายุมากกว่า ไม่ใช่เด็กหนุ่ม ดังนั้นผมจึงไม่ได้ให้ความสนใจที่จะติดตามโตไปที่ห้องน้ำ เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วผมก็หมดความสนใจและนอนหลับต่อไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมลืมเรื่องราวปฏิบัติการของโตไปเสียสนิท ผมรีบออกจากบ้านของพี่ยศแต่เช้าเพื่อกลับมาที่บ้านแม่เพื่อจัดเตรียมเรื่องราวต่างๆสำหรับงานสวดวันสุดท้าย รวมทั้งธุระอื่นๆที่เกี่ยวกับแม่ ซึ่งก็เป็นเวลาที่โตกับเล็กกำลังจะไปโรงเรียนพอดี ปกติสองพี่น้องจะไปโรงเรียนโดยรถเมล์เพราะพี่ยศเลี้ยงลูกแบบติดดิน ไม่ฟุ้งเฟ้อ วันนี้ผมจึงอาสาไปส่งสองพี่น้องที่โรงเรียนให้
สองพี่น้องนี้ช่างพูดและสนิทกับผมทั้งสองคน โตอายุ 13 ย่าง 14 ปี ส่วนเล็กอายุ 10 ย่าง 11 ปี แต่ถ้าจะว่ากันตามจริงแล้วดูโตจะสนิทสนมกับผมมากกว่า โตมักจะชวนผมคุยอยู่เสมอ และมักชอบให้ผมพาเที่ยวห้าง บางทีก็ให้พาไปว่ายน้ำ ซึ่งผมคิดว่าความสนิทสนมนี้คงเกิดจากการที่ผมสอนพิเศษให้โตเป็นประจำนั่นเอง
"อาเป้เสียใจมากไหมครับ" โตผมถามระหว่างนั่งในรถ
"เสียใจมากสิ อารักแม่มาก แต่ไม่ค่อยมีโอกาสดูแลแม่เท่าไร กว่าจะได้คิดก็สายไปเสียแล้ว" ผมพูดเสียงเศร้า ทำให้บรรยากาศในรถเงียบเหงาลงในทันที ผมนิ่งนิดหนึ่งแล้วก็อดพูดความในใจออกไปไม่ได้ว่า "วันนี้สำคัญที่สุดนะโต ตั้งใจจะทำอะไรก็ทำเสีย ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อย่าผัดวันประกันพรุ่ง ไม่งั้นอาจจะต้องเสียใจเหมือนอา" ผมก็ไม่แน่ใจว่าเด็กในวัยของโตจะเข้าใจความหมายของผมหรือเปล่า แต่ถึงไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เพราะมันเป็นการระบายความในใจของผมมากกว่าที่ต้องการให้โตเข้าใจ
"ตั้งใจจะทำอะไรก็ทำเสีย ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อย่าผัดวันประกันพรุ่ง" โตทวนคำอย่างครุ่นคิด
"ใช่" ผมตอบ "พรุ่งนี้ไม่มีอะไรแน่นอน พรุ่งนี้คือความหวัง แต่ปัจจุบันคือการกระทำ"
"ครับ อาเป้" โตรับคำ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโตเข้าใจแค่ไหน ส่วนเล็กนั้นไม่สนใจเอาเสียเลย "อาเป้พูดเข้าใจยากจัง พูดให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยสิครับ" เล็กว่า ผมอดหัวเราะในความอ่อนเยาว์ของเล็กไม่ได้
เมื่อผมขับรถมาส่งโตและเล็กที่โรงเรียน ก่อนลงจากรถ โตหันมาถามผมว่า "อาเป้ คืนนี้มาค้างอีกไหมครับ"
"คงไม่หรอก" ผมตอบ "เกรงใจเราน่ะ อามาแย่งห้องนอนโตใช้ คืนนี้ว่าจะนอนที่บ้านอาดีกว่า"
"ไม่แย่งหรอกครับ" โตว่า "อามาอีกสิครับ ผมชอบ มีอานอนอยู่ด้วยในห้องแล้วอุ่นใจดี"
"เอ๊ะ ในห้องมีผีหรือไง ถึงได้นอนคนเดียวแล้วไม่อุ่นใจ" ผมหัวเราะ
"ก็ไม่เชิงหรอกครับ" โตพูด "แต่แต่อยากให้อาเป้มานอนเป็นเพื่อนน่ะครับ นะครับ"
"คงต้องดูก่อนนะ ถ้าวันนี้มาไม่ได้อาขอเป็นวันหลังค่อยมานอนเป็นเพื่อนก็แล้วกัน" ผมว่า
"อารับปากแล้วนะครับ ห้ามผิดสัญญาล่ะ" โตคาดคั้น
"เถอะน่า อาไม่ผิดสัญญาหรอก เดี๋ยวพ่อเราจะได้ต่อว่าอาปะไร เอ้า ถึงแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะ" ผมบอก แล้วโตกับเล็กก็ไหว้ผมและลงจากรถเข้าไปในโรงเรียน
งานสวดศพวันที่สามก็ผ่านไปด้วยความเรียบร้อย พี่ยศมาช่วยงานตั้งแต่บ่ายแก่ๆตามเคย วันนี้พี่ป้อมไม่ได้มาด้วยเนื่องจากต้องอยู่ดูแลโตกับเล็กที่บ้าน
เมื่อเลิกงานสวด ทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมกับพี่ยศ และพนักงานของทางวัด ผมมองที่โลงและรูปของแม่ที่อยู่หน้าศพอีกครั้ง แม้แม่จะเสียชีวิตไปแล้ว แต่สามวันนี้ผมก็ยังมีความรู้สึกคล้ายกับว่ายังได้อยู่ใกล้ๆแม่ … ถึงแม้ได้อยู่ใกล้ร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นใจ แต่ต่อไป เมื่อพิธีเผาศพผ่านไป ผมคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับร่างของแม่อีกแล้ว ผมมองไปที่โลงใส่ร่างของแม่อย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมมักรู้สึกว่าเป็นความผิดของผมส่วนหนึ่งเสมอที่แม่เกิดอุบัติเหตุขึ้น หลายวันที่ผ่านมา ผมเฝ้าตำหนิตัวเองอยู่ตลอดเวลา
"เป้ คนก็จากไปสบายแล้ว เป้อย่าเอาแต่เศร้าโศกสิ เดี๋ยวแม่เขาจะกังวลนะ" พี่ยศพูด พลางเอามือตบไหล่ผม
"มันอดไม่ได้ครับ ผมรู้สึกว่ามันเป็นความผิดของผม ถ้าผมดูแลแม่ดีกว่านี้แม่ก็คงไม่จากไปเร็วอย่างนี้" ผมพยายามกลั้นสะอื้น
"เป้อย่าตำหนิตัวเองเลย คิดเสียว่าคุณอาทำบุญมาแค่นี้" พี่ยศปลอบ "พี่ว่าเรากลับกันเถอะ"
ผมรับคำ มองหน้าแม่ในภาพอีกครั้งพร้อมกล่าวคำอำลาแม่ในใจ
ขณะที่ผมกำลังขับรถเพื่อจะกลับบ้าน ผมสังเกตว่าพี่ยศขับรถตามมาข้างหลัง ผมนึกว่าพี่ยศมีเรื่องอะไร จึงจอดรถเข้าข้างทางเพื่อสอบถาม
"พี่ยศมีอะไรหรือครับ" ผมถามหลังจากที่ผมและพี่ยศจอดรถแล้ว
"ไม่มีอะไรนี่ พี่นึกว่าเป้มีอะไรเสียอีก เห็นจอดรถ พี่เลยจอดตาม" พี่ยศว่า
"ก็ผมเห็นพี่ขับรถตามผมมานี่ครับ" ผมสงสัย
"อ้อ เรื่องนี้เองหรอกหรือ ไม่มีอะไรหรอก พี่เป็นห่วงเป้น่ะ ก็เลยขับรถตามมา กะว่าจะขับไปส่งเป้จนถึงบ้านเสียก่อนแล้วค่อยกลับ"
ผมปฏิเสธด้วยความเกรงใจ เพราะบ้านผมกับบ้านพี่ยศไปคนละทางกัน อีกอย่าง หลายวันมานี้ผมก็พอทำใจได้บ้างแล้ว ผมอยู่ในสภาพที่ขับรถได้ แต่พี่ยศไม่ยอม ยืนกรานจะไปส่งให้ได้ ผมไม่อยากให้พี่ยศเสียน้ำใจจึงปล่อยเลยตามเลย
เมื่อมาถึงบ้าน ผมจึงเชิญพี่ยศเข้าไปในบ้าน เมื่อแรกย่างเท้าเข้าไปในบ้าน ผมรู้สึกถึงความเงียบเหงาวังเวง ความรู้สึกที่ว่าสามารถทำใจได้แล้วกลับสั่นคลอน ผมเริ่มรู้สึกว้าเหว่และหดหู่ ต่างจากความรู้สึกเมื่อตอนไปค้างอยู่ที่บ้านของพี่ยศซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกว่าสภาพอารมณ์ของผมมั่นคงดีแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ผมเหนื่อยและคิดมากเกินไป สุขภาพจิตจึงอ่อนแอลงไปบ้าง
พี่ยศเองคงสังเกตเห็นสีหน้าของผมไม่ค่อยดีเท่าไรนัก จึงถามผมว่าผมเป็นอะไรไป
"รู้สึกหดหู่ขึ้นมาน่ะครับ แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมรู้สึกอย่างนั้น พออยู่บ้านนี้แล้วอดคิดถึงความหลังเมื่อครั้งแม่ยังอยู่ไม่ได้ครับ" ผมสารภาพความรู้สึกไปตามตรง
พี่ยศเอื้อมมือมาโอบผมราวกับพี่ชายที่กำลังให้ความอบอุ่นแก่น้องชาย "ยังงั้นอย่านอนที่นี่เลยคืนนี้ ไปค้างที่บ้านพี่อีกไหม หรือไม่งั้นก็ให้พี่นอนที่นี่เป็นเพื่อนก็ได้"
เมื่อได้รับไออุ่นจากพี่ยศ ความแข็งแกร่งของผมก็เริ่มพังทลาย ผมเผลอตัวเอื้อมมือไปกอดพี่ยศเหมือนกับที่เคยกอดแม่ แต่เมื่อนึกได้ว่าไม่สมควรผมก็รีบผละออก ที่จริงตอนนี้ผมรู้สึกชอบพี่ยศมากแล้ว จะเรียกว่าหลงรักก็พอจะได้กระมัง แต่ก็ต้องพยายามข่มใจเอาไว้เพราะพี่ยศเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว แต่เมื่อมีเหตุการณ์เรื่องแม่เกิดขึ้น ความทุกข์ทำให้ผมต้องการพึ่งพาใครสักคน และคนที่ก้าวเข้ามาเป็นที่พึ่งของผมก็คือพี่ยศนั่นเอง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับพี่ยศมากขึ้น จนเรียกว่าแทบจะขาดพี่ยศไม่ได้เลย จนในที่สุดผมก็เผลอตีแผ่ความในใจออกมาด้วยการแสดงออกของผม นั่นคือการกอด
เมื่อผมผละจากพี่ยศ พี่ยศกลับดึงผมเข้าไปกอดไว้อีก คราวนี้เราเลยยืนกอดกันแน่น "กอดเถอะเป้ ถ้ามันทำให้เป้สบายใจ" พี่ยศว่า
ถึงตอนนี้ผมก็หมดความข่มกลั้นใจ ผมอยากกอดและได้รับไออุ่นจากพี่ยศมานานแล้ว แต่ก็ต้องเก็บงำไว้ไม่กล้าแสดงออก ในที่สุดความฝันของผมก็เป็นความจริง ผมเลยกอดพี่ยศเสียแน่น "ขอกอดนานๆนะครับพี่ยศ" ผมพูด
"ตามสบายเลยเป้" พี่ยศตอบ
ผมกอดพี่ยศแน่นและนาน ความคิดถึงแม่ ความคิดถึงพ่อ และความว้าเหว่ในใจถูกระบายออกมากับการกอดครั้งนี้จนหมดสิ้น พี่ยศเองก็กอดผมตอบเช่นกัน เรากอดกันนานจนผมรู้สึกว่าเป้ากางเกงของพี่ยศเกิดความผิดปกติ มันมีอาการแข็งแกร่งขึ้นอย่างประหลาด เนื่องจากส่วนสูงของผมพอๆกับพี่ยศ ส่วนที่แข็งแกร่งของพี่ยศนั้นจึงสัมผัสกับความเป็นชายของผมพอดี
ผมเริ่มเขินอายและต้องการผละออกจากอ้อมกอดของพี่ยศ แต่พี่ยศกลับไม่ยอมคลายอ้อมกอดลง กลับกอดผมแน่นยิ่งขึ้น ความเป็นชายอันแข็งแกร่งของพี่ยศทาบสนิทกับความเป็นชายของผมและบดขยี้ไปมาตามแรงกอด เพียงครู่เดียวความเป็นชายของผมก็ถูกปลุกขึ้นมาบ้าง
เรากอดกันในสภาพนั้นอยู่นาน แม้เราไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้น แต่เพียงแค่นี้เราก็ได้ถ่ายถอดความในใจของกันและกันออกมาแล้วว่าผมชอบพี่ยศและพี่ยศก็ชอบผม…
"แต่ก่อนผมเห็นพี่เป็นพี่ชาย … แต่ … แต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ในหลายวันนี้มา ความรู้สึกของผมก็เริ่มเปลี่ยนไปแล้วครับ ผมรู้สึกอยากให้พี่เป็นมากกว่าพี่ชายของผมครับ แต่ก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นนะครับ เพราะผมรู้ว่ามันเป็นความจริงไปไม่ได้" ผมผละออกจากตัวพี่ยศ พร้อมกับพูดเผยความในใจ
"พี่ก็เช่นกัน เป้" พี่ยศว่า "เป้รู้ไหมว่าพี่ชอบเป้มาสิบกว่าปีแล้วนะ ตั้งแต่เป้อยู่ปีหนึ่งนั่นแหละ แต่พรหมลิขิตทำให้เราต้องคลาดคลากัน" พี่ยศถือโอกาสนี้เปิดเผยความในใจเช่นกัน ผมไม่เคยรู้มาก่อนและไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นไปได้ มันแทบจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ คนอย่างพี่ยศน่ะหรือจะมามีรสนิยมทางเพศเบี่ยงเบนแบบผม มันไม่น่าเชื่อเลย … ในที่สุดความลับในใจของเราทั้งสองที่ปกปิดกันและกันมากว่า 15 ปีก็คลี่คลายออกมา เมื่อผมหวนทบทวนเหตุการณ์ในอดีตตอนที่ผมเป็นน้องรหัส มิน่าล่ะ ทำไมพี่ยศถึงได้ดีกับผมเป็นพิเศษ ที่แท้พี่ยศก็ชอบผมตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนั่นเอง ผมนี่โง่จริงๆ
"ไม่น่าเชื่อเลยครับพี่ ที่จริงผมก็ชอบพี่มาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว แต่ผมดูพี่ไม่ออกเลย เลยไม่กล้าแสดงความรู้สึกของผมกับพี่" ผมว่า
"พี่พยายามต่อสู้กับตัวตนของตนเองอยู่ ตอนนั้นพี่ชอบเป้ แต่พี่ก็ยอมรับความรู้สึกนี้ของตนเองไม่ได้ พี่เลยพยายามไม่คิดมัน และไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาไง พี่พยายามหาทางออกโดยการคบเพื่อนหญิง เผื่อว่ามันจะช่วยได้บ้าง" พี่ยศสารภาพ
"แล้วพี่ก็ทำสำเร็จ ได้แต่งงานมีครอบครัว" ผมเสริม แม้จะเป็นการเสริมคำพูดของพี่ยศ แต่ก็เป็นคำถามอยู่กลายๆ เพราะถ้าพี่ยศทำได้สำเร็จจริงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ผมกับพี่ยศพากันเดินไปนั่งที่โซฟา เพื่อจะได้คุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง
"พ่อพี่เกลียดเกย์มาก" พี่ยศเล่าขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย "สมัยก่อนไม่มีคำว่าเกย์หรอก มีแต่คำว่ากระเทย ซึ่งมันก็คงคล้ายๆกัน คือพวกที่มีความต้องการทางเพศเบี่ยงเบน ชอบเพศเดียวกัน"
"แล้วไงครับ" ผมถาม

kangped

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณครับผม

nun221033

ขอบคุณมากๆ นะครับ

taira

ขอบคุนคับ

maxum

ขอบคุนครับ

longkhong

ขอบคุณมากครับ

somkaite

ขอบคุณครับผม

SunDay345

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

peckza_ha

{:6_176:}ขอบคุงมากมาย

cakedong

ขอบคุณครับ

harizon

ขอบคุณครับ

parisatlover

ขอบคุณค่า

bubblebeer

ขอบคุณครับ

sengjit

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

pikla

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณครับผม