แจกนิยาย Love sick

keroro355

LOVE SICK
1st CHAOS – begins
"โน่!!!! ไหง๋งบชมรมเรามันหดเหลือแค่นี้ล่ะวะ!?" เสียงโวยวายของเจ้าโอมร้องจ้าลั่นห้องชมรมทันทีที่ผมย่างเท้าเข้ามาถึง... นี่ยังไม่ทันจะหายใจในห้องชมรมได้เกิน 1 วินาทีด้วยซํ้า ไอ้แผ่นกระดาษแจ้งงบประมาณตัวปัญหาก็มีอันลอยละล่องมาบังสายตาผมเอาไว้ก่อน ผมขมวดคิ้วอ่านรายละเอียดบนกระดาษแผ่นนั้น (ที่ไอ้โอมประเคนให้ผมถึงหน้า) อย่างถ้วนถี่.... จำได้ดียิ่งกว่าจำวันเกิดอั้ม-พัชราภาซะอีก ว่าผมยื่นขอไปสองหมื่นห้าพัน เป็นค่าบำรุงกลองชุดที่เริ่มจะเก่าแล้วของชมรมเรา... แต่แล้วทาไมมันเหลือแค่ห้าพันอย่างนั้นล่ะวะ!!! อีกสองหมื่นไปไหน!? "มึง.... ใบเสร็จค่ากลองจะมาแล้วนะโว๊ยยย งี้ไม่ต้องไปนั่งขอทานรึไง!" ไอ้เจ้าโอมยังคงประท้วงโวยวายไม่รู้จักเหนื่อย ในขณะที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในชมรมนั่งกุบขมับ แล้วผู้รักษาตำแหน่งประธานชมรมดนตรีอย่างผมจะทำอะไรได้ "เดี๋ยวกูมา" *** เสียงรองเท้าหนังสีดำของผมกระทบกับพื้นมันปลาบของตึกอำนวยการอย่างเร่งรี่ด้วยกลัวว่าหากเย็นเกินไปแล้วห้องนั้นจะปิด ตอนนี้ในหัวมันตื้อไปหมดทั้งความไม่เข้าใจและกลัวความบกพร่องหน้าที่ของตัวเอง บ้าชะมัด!! นี่ผมไปทำพลาดตอนช่วงไหนล่ะเนี่ย!? ทั้งที่มั่นใจแล้วเชียวว่างบประมาณที่ขอไปจะได้
แน่ ๆ จนถึงขั้นลงมือสั่งของไปแล้ว แต่สุดท้ายดันมาโดนตัดงบแบบนี้ได้ไง!? บิงโก!! ห้องสภานักเรียนยังเปิดอยู่!! ผมหวังว่าจะได้เจอคนที่มีอำนาจตัดสินใจในนั้นซักคนสองคนนะ "ตัวแทนจากชมรมดนตรีมาขอตรวจสอบงบประมาณที่คาดว่าจะผิดพลาดครับ!!" เสียงที่เปล่งออกไปซะดังดูท่าจะเสียเปล่า เมื่อเบื้องหน้าผมปรากฏร่างโปร่งของเด็กชายแค่คนเดียวในห้องสภานักเรียนนั้น ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ เลขาสภานักเรียน 2 ปีซ้อน เรียนชั้นปีเดียวกับผม! (ถึงจะไม่ค่อยสนิทกันก็เถอะ) ไม่เสียแรงเปล่าแล้วโว๊ยยย ถ้าเป็นเจ้านี่ ต้องช่วยผมได้แน่นอน!!! "ปุณณ์! ช่วยดูงบชมรมเราให้หน่อยสิ นะ ๆๆ หายไปตั้งสองหมื่นกว่าแน่ะ จะบ้าตายอยู่แล้ว" ผมฉวยโอกาสจากความเป็นเพื่อน (ห่าง ๆ) ทันทีที่หมอนั่นมองเห็นผม ดูท่าทางมันตกใจนิดหน่อย แต่ก็เดินไปเปิดแฟ้มงบประมาณเช็คให้ผมดูแต่โดยดี "แป๊บนะโน่..." โอเค.. รอได้! ผมยืนมองปุณณ์ที่พลิกกระดาษไปแฟ้มไปมาอย่างใจจดจ่อ อยากจะให้คำพูดที่ออกมาจากเจ้านั่นเป็นคำว่า 'เออว่ะ ผิดจริง ๆ ด้วย ขอโทษนะ' หรือไม่ก็ 'เดี๋ยวเงินที่เหลือจะตามไปอาทิตย์หน้า' หรืออะไรก็ตามเทือก ๆ นั้น แม้ความหวังจะแลดูริบหรี่ เพราะสภานักเรียนทำงานไม่เคยพลาด (ยิ่งมีปุณณ์เป็นเลขาคอยตรวจเช็คอย่างนี้ด้วยแล้ว) และงบประมาณก็ไม่เคยออกทีละขยักแบบนั้นเช่นกัน "ไม่ผิดว่ะ... มันถูกแล้วนะโน่ โน่ดูนี่สิ" ปุณณ์พูดคำที่ผมไม่อยากฟังมากที่สุด พร้อมกับยื่นรายการ
9 i* Y* V& v1 o: ]( q. t' f3 o2 eงบประมาณในแฟ้มให้ผมดู... ทั้งที่ตัวหนังสือมันก็เล็กนิดเดียว แต่ภาพเลข 5,000 ดันกระแทกตาผมจนแทบหงาย "เป็นไปได้ไงเนี่ย!?" "ก็ตอนวันพิจงบโน่ไม่ได้มาใช่ปะ ส่งใครมาแทนวะ" ปุณณ์พูดกระตุ้นให้ผมคิด และผมก็คิดออก... วันพิจงบประจำปี ที่ทั้งชมรมและองค์กรต่าง ๆ ในโรงเรียนจะต้องเข้าร่วมเพื่อจัดสรรงบประมาณเหล่านั้น ผมไม่อยู่กรุงเทพฯ เพราะอาม่าที่เพชรบุรีเกิดป่วยหนักจนต้องแห่กันลงไปเยี่ยมกะทันหัน ทำให้คนที่ไปเข้าร่วมพิจงบในฐานะตัวแทนชมรมดนตรีไม่ใช่ผม แต่เป็น.............. ไอ้ง่อย!!! จริง ๆ มันชื่อไอ้เงาะ แต่ถ้าผมอารมณ์เสียเมื่อไหร่ผมจะเรียกมันง่อย (ชื่อไหนก็ทุเรศทั้งนั้นแหละ ผมว่า) เพื่อนในชมรมผมเอง คนที่ถูกจับฉลากให้ไปแทนผมเพราะไม่มีใครอยากไปซักคน.. อย่างนี้แหละครับ พิจงบ แต่ละครั้งใช้เวลาไม่เคยตํ่ากว่า 12ชั่วโมง แถมยังเครียดมากอีกต่างหาก... ว่าแต่ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะวะไอ้ง่อย!!! "ผมก็อยู่ในที่พิจงบวันนั้น พี่อั๋นชมรมวรรณศิลป์สับงบชมรมโน่ใหญ่เลย เพราะไม่งั้นของเขาจะถูกตัดเอง แต่เงาะมันไม่กล้าเถียงพี่อั๋น ได้แต่นั่งเงียบจนโดนพี่อั๋นสับไปเหลือห้าพันนั่นแหละ ผมก็งง ๆ เหมือนกันว่าโน่จะไม่ว่าเหรอ" "ไม่ว่าที่ไหนล่ะ..... แล้วทำไงดีวะเนี่ยยยยยยยยยยย" ผมโวยวายกับตัวเองอย่างจนปัญญาจะทำวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ ในขณะที่ห้องสภาทั้งห้องเงียบกริบ.. เสียงแฟ้มเล่มนั้นถูกวางลงบนโต๊ะกลางห้อง พร้อม ๆ กับที่ปุณณ์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง
"แต่ผมมีอีกวิธีหนึ่ง..." "ว่ามาเลยปุณณ์ ว่ามาเดี๋ยวนี้เลย เราทำทุกอย่าง!!" โอกาสมาถึงหน้าจะไม่ให้คว้าได้ยังไงล่ะครับ!! ผมรีบมองหน้าเพื่อนร่วมชั้นปีที่ไม่สนิทเท่าไหร่คนนี้ทันที โดยไม่ทันสังเกตประกายตาแปลก ๆ จากคนตรงหน้า ถ้าผมรู้ว่าเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไง ผมคงไม่มีวันพูดคำนั้นเด็ดขาด!!!!!! "โน่มาเป็นแฟนผมสิ.." TBC.
) Q5 q1 L' f# H3 R2nd CHAOS - Don't you!? "เฮ้ยโน่!! ตกลงว่าไงวะ!!" เป็นไอ้โอมเหมือนเดิมที่เงยหน้าขึ้นมาถามผมคนแรก หลังจากที่ผมเดินปึงปังกลับมาในห้องชมรมได้ยังไม่ทันจะถึงครึ่งวิ ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงจริง ๆ ว่ะ.. แม่งโมโหก็โมโห ไอ้บ้าปุณณ์เล่นเชี่ยอะไรของมัน รู้จักกัน (แบบห่าง ๆ) มาก็ตั้งนาน ผมไม่เคยรู้ว่าแม่งวิปริตแบบนั้นไปซะฉิบ "กูไม่ใช่ตุ๊ด ไอ้สัตว์!!!" คือคำที่ผมตะโกนใส่หน้ามันไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้วก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึง ๆ ออกจากห้องสภานักเรียนแล้วตรงดิ่งมานี่ ไม่อยากเชื่อหูว่าผมจะได้ยินคำพูดแบบนั้นออกจากปาก ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ไอ้คนเพียบพร้อมเสียแทบทุกระเบียดนิ้ว ทั้งหน้าตา ชาติตระกูล ความประพฤติ ผลการเรียน อัธยาศัย แถมแฟนแม่งก็ยังสวยอีก แฟนสวย!? เออใช่..... มันมีแฟนแล้วนี่หว่า!? เป็นถึงดาวโรงเรียนคอนแวนต์เชียวนะเฮ้ย!!!! แล้วผมกับมันก็รู้จักกันมาตั้งนาน (ถึงจะรู้จักกันแบบห่าง ๆ ก็เถอะ เพราะปุณณ์เนี่ย เป็นเพื่อนของไอ้นันท์ ที่เป็นเพื่อนของไอ้รถเก๋ง ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมอีกที.. งงไหมครับ... เอาเป็นว่าตามนั้นนั่นแหละ) ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเจอหน้ามันก็ยิ้มให้มันบ้าง หรือถ้าฟลุ้คเจอตอนมันกำลังต่อแถวซื้อของอยู่ต้น ๆ แถว ก็ฝากมันซื้อบ้าง หรือเวลาผมขายบัตรคอนเสิร์ตชมรมผม ก็วิ่งเอาบัตรไปบังคับขายกับมันบ้าง.. แต่ก็ไม่เคยเห็นมันจะมีท่าทีคิดอะไรแบบนั้นกับผมสักครั้ง อันที่จริงถ้าจะถามว่าในโรงเรียนนี้ใครเป็นเกย์ (ซึ่งมันก็มีเยอะอยู่) ปุณณ์ คงเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะ
คิดถึง.. ตกลงผมฟังอะไรผิดรึเปล่าวะ!!!??!? *** อากาศรอบตัวผมตอนนี้เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ คงเป็นเพราะย่างเข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกาที่เป็นต้นฤดูของหน้าหนาว ทั้งที่เวลาแบบนี้ผมควรจะหมกตัวเองเล่นเกมอยู่ในบ้านให้หนำใจแท้ ๆ แต่บางอย่างกลับผลักให้ผมขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่นี้ ผมเคยมาบ้านหลังนี้ครั้งหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ลูกคนโตของบ้านจัดงานวันเกิดครบรอบปีที่ 15 ของตัวเอง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไหร่ แต่เป็นเพียงเพราะเราเรียนชั้นปีเดียวกัน และซอยบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน เพื่อนของผมที่พอจะสนิทกับเจ้านี่บ้าง จึงอ้อนวอนให้ออกมาเป็นเพื่อน ไม่คิดแหะว่าจะต้องกลับมาที่บ้านนี้อีกด้วยตัวเองคนเดียว แถมเหตุผลยังฟังดูไม่เข้าท่าอีกต่างหาก ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ พลางเดินไปมาหน้าประตูอัลลอยด์นั้น.. แม้จะเห็นปุ่มกดออดตั้งตระง่านอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้เรื่องจะให้กดลงไปนี่มันทำใจยาก.. แม่ง.... ทำไมต้องถ่อมาถึงนี่ด้วยวะเนี่ย!! ไอ้เชี่ยปุณณ์ ถ้ามันไม่ยอมเปลี่ยนคำพูดล่ะก็ แม่งจะซัดให้หน้าหงาย! แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายกับตัวเองได้สะใจดี เงาตะคุ่ม ๆ ของผู้ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่เดินวน
ไปเวียนมาตรงสนามหญ้าในความมืด กลับขโมยความสนใจของผมไปจนหมดสิ้น! บ้านนี้มีผู้ชายหนุ่ม ๆ ก็มันคนเดียวนั่นแหละ!!! "ปุณณ์! ปุณณ์!!" ผมพยายามตะโกนเรียกชื่อเจ้าของเงานั้นอย่างยากเย็น เมื่อจะตะโกนดังมากก็ไม่ได้ (เกรงใจ) แต่ก็อยากเรียกให้เจ้าตัวมันได้ยินว่าผมอยู่นี่ (โว๊ยยย) ดูเหมือนความพยายามอยู่พักใหญ่ของผมจะสัมฤทธิ์ผล! ไอ้หน้าหล่อนั่นหันมาทำท่าทีเลิ่กลั่ก (แน่ล่ะ คงไม่คิดว่าผมจะถ่อมาถึงบ้านในเวลาแบบนี้) ก่อนจะพาตัวมันเองออกมานอกเงามืดของต้นไม้ เผยให้ผมเห็นว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไปซะฉิบ ขอโทษนะที่ถ่อมารบกวน -_-"............ แต่ท่าทางเจ้านั่นไม่ได้คิดว่าผมรบกวนซักเท่าไหร่ นัยน์ตาของมันยังดูตกใจอยู่ ผมเห็นได้ว่าปุณณ์รีบวางสายโทรศัพท์แทบจะทันที "เห้ย มีไรป่าวโน่!?" มันว่าพลางเปิดประตูเล็กออกมาคุยกับผม ในขณะที่ผมยังคิดไม่ตกว่า ผมมีอะไร?? "เอ่อ...." จะตอบมันว่าไงดีวะครับเนี่ย!!! "คือ..... เรา....." ไงต่อล่ะวะ!!! "เรา................." "โน่มาเพราะเรื่องเมื่อเย็นรึเปล่า?" บันไซ!!! ใช่เลย!!!!!!!!!!!!!!! ขอบคุณมากว่ะที่พูดแทน "เออ นั่นแหละ" ผมตอบพลางยกนิ้วชี้หน้ามันทันที "คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ เมื่อตอนเย็นเราไปที่ห้องสภานักเรียนมา แล้วเจอปุณณ์อยู่ในนั้น เราถามปุณณ์ถึงเรื่องงบประมาณที่โดนตัดไปของชมรมเรา แล้วปุณณ์บอกว่าเป็นเพราะวันพิจงบไอ้ง่อยไม่ยอมเถียงพี่อั๋น ชมรมเราก็เลย..."
"ผมจำได้น่าโน่..." มันพูดตัดผมเหมือนขี้เกียจจะฟัง แต่ก็เออน่ะ รู้แล้วว่าจำได้ แต่ขอท้าวความซักหน่อยได้ไหมล่ะ!! "เออ ขอบใจที่จำได้ งั้นปุณณ์ก็ต้องจำได้ว่าปุณณ์บอกจะช่วยชมรมเรา แต่แลกกับอะไร เราฟังไม่ถนัดว่ะ ตอนได้ยิน ฟังผิดเป็นปุณณ์บอกให้เราคบกับปุณณ์ เลยด่าแล้วออกไปก่อนนั่นแหละ... โทษทีว่ะ สงสัยหูเราไม่ค่อยจะดี..." "โน่ก็ฟังถูกแล้วนี่..." "ก็นั่นแหละ เลยจะมาถามว่าจริง ๆ แล้วปุณณ์พูดอะไร... หา?????????????? อะไรนะ!!!!???!???" เมื่อกี้มันพูดตอบผมว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ถนัด!? แย่แล้ว กลับบ้านไปต้องแคะขี้หูว่ะ! "ผมบอกว่า โน่ฟังถูกแล้ว... โน่คบกับผมหน่อยนะ" ไอ้ห่าปุณณ์ ตกลงมึงเป็นเกย์จริงเหรอวะ!!! แล้วที่กูถ่อมาถึงบ้านมึง มึงจะทำมิดีมิร้ายกับกูรึเปล่าเนี่ย!!!!!!! ผมคิดพลางรู้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาตะหงิด ๆ แถมยังมั่นใจว่าตอนนี้หน้าซีดแล้วแน่นอน ผมเหลือกตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นที่คลี่ยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย... แน่นอนว่าผมไม่อยากรู้ว่ามันอยากจะสื่ออะไร เพราะที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า... ดีที่สุด!! "เฮ้ยโน่!!! ฟังให้จบก่อนสิวะ!!!!!" มันไม่ให้ผมกลับครับคุณผู้อ่าน T[]T!!! ทั้งที่ผมหันหลังเรียบร้อยทำท่าจะเหวี่ยงขาขึ้นมอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว แต่มันดันคว้าแขนผมไว้ได้ซะก่อน T[]T
& j0 n2 M( K# F% P5 xแน่นอนว่าผมต้องรีบหันหน้ากลับไปหามันทันที เพราะการปล่อยให้มันอยู่ด้านหลังผมนาน ๆ ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก ผมหลับตาปี๋ พลางโบกไม้โบกมือให้ว่อน สภาพตอนนี้ช่างอเน็จอนาถ ดูไม่ได้แล้วจริง ๆ T__T "กูไม่ใช่พวกแบบนั้น!! มึงอย่ามาชอบกูเลย กูขอโทษ กูคบมึงไม่ได้จริง ๆ" ถึงกับยกมือไหว้กันล่ะทีนี้ หรือจะให้ผมกราบเท้ามันก็ยังไหว ขอแค่ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ วันนี้ผมไม่พร้อม T___T "เฮ้ย!! ฟังให้จบสิโน่!!! ผมก็ไม่ใช่พวกแบบนั้นเหมือนกัน!!!" ปุณณ์เขย่าตัวผมจนผมต้องลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง... อ้าว.... ??? ตกลงผมเข้าใจอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย "เข้ามาก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง" มันลากผมเข้าบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!? แล้วผมจะรอดไหม!!!!!!!!!!!!!!?!! TBC.
3rd CHAOS หลังจากที่ปุณณ์พยายามลากผมเข้ามาในบ้านได้พักใหญ่ (จะเอาผมไปสาบานกับเจ้าป่าเจ้าเขาที่ไหนก็ได้ ว่าพยายามขัดขืนแล้วแต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ) ในที่สุดตอนนี้ก้นเล็ก ๆ อันน่าหวงแหนของผม ก็ย้ายเข้ามานั่งอยู่ในซุ้มไม้ บริเวณสวนหน้าบ้านของมันเป็นที่เรียบร้อย นัยน์ตาไอ้ปุณณ์จ้องตรงเป๋งมายังผม ราวกับมีเรื่องประมาณล้านแปดแสนอยากจะบอก แต่ไม่รู้ควรเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดี... ส่วนผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าผมอยากจะฟัง -_-"......... "โน่!" มันเรียกชื่อผมในที่สุด เล่นเอาสะดุ้งโหยง เอาล่ะแม่ง.. ทีนี้... ผมควรจะเริ่มทำอะไรก่อน.. ระหว่างวิ่งหนี ดำดิน โทรแจ้งตำรวจ หรือส่งสัญญาณเรียกแบทแมน T___T "โน่... ฟังผมดี ๆ นะ" กูไม่อยากฟังงง T___T ปุณณ์มองหน้าผมที่คงทำท่าสยดสยองให้มันเห็นซะออกหน้าออกตา จนมันถอนหายใจเฮือก "ผมไม่ได้เป็นเกย์... ผมมีแฟนแล้ว เป็นผู้หญิง... โน่ก็รู้จัก เอม แฟนผมนี่" อะไรของมัน พูดจากลับไปกลับมาจริง ๆ ว่ะ.. แต่ประโยคนี้ฟังดูเข้าท่านะ ผมรู้สึกสบายตัวขึ้นตั้งเยอะ แน่นอนว่าผมรีบพยักหน้ารับกลับไปอย่างแข็งขัน เพราะผมก็รู้จัก เอม แฟนปุณณ์จริง ๆ เธออายุเท่าพวกเรา แต่อยู่คนละโรงเรียน (แน่สิ โรงเรียนเดียวกันก็กะเทยแน่แล้ว โรงเรียนผมมีแต่ผู้ชายนี่หว่า) เอม เป็นผู้หญิงสวยมาก จนถึงขั้นสวยจัด ถึงแม้ไม่แต่งหน้าก็ยังสวยอยู่ แต่งตัวทันสมัยแบบที่สาว ๆ ผู้ดีมีตังค์ชอบใส่เด๊ะ ๆ เรียกว่าควงไปไหนยังไงรับรองไม่มีวันขายหน้าเป็นอันขาด ยิ่งควงเข้ามาในโรงเรียนผมน่ะนะ
พรรคพวกนํ้าลายสอมองตามกันสลอน ใคร ๆ ก็บอกว่า เอมกับปุณณ์ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก.. ผมเองก็เคยเป็นคนหนึ่งที่พูดคำนั้น เพราะเขาสมกันจริง ๆ สมกันจนผมอดสงสัยไม่ได้.. ว่าประโยคต่อไปของปุณณ์จะเป็นคำว่าอะไร "แต่..... ผมอยากจะคบกันโน่.." ไอ้ห่า...... กูไม่อยากฟังแล้วโว๊ย!!!!!!!! "โอเคว่ะปุณณ์... พูดคำเดิมเลย เรากลับดีกว่า ไม่อยากฟังแล้วว่ะ" ผมตัดบทอย่างรวดเร็วพลางลุกขึ้นหมายจะกลับแน่นอน ไม่มีการล้อเล่น... ผมไม่เข้าใจอะไรมันเลย จะมานั่งแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ แถมยังยกเรื่องเอมมาอ้างอีกทำไม ในเมื่อคำต่อไป มันยังยืนยันจะทำตัววิปริตกับผมอยู่ดี "เพราะที่บ้านผมกำลังจะบังคับให้ดูตัว ผมขัดขืนพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากน้องสาวจะช่วย ซึ่งเธอบอกว่าถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชายเธอก็จะโอเค" O.o หา... อะไรนะ????? มันพูดทั้งยาวและเร็วจนฟังไม่ถนัด สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้คือว่า..... ผมควรจะฟัง? "อะไรนะ? เอาช้า ๆ ชัด ๆ" "ผมบอกว่า... ที่บ้านกำลังจะบังคับให้ดูตัว" ปุณณ์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ ในขณะที่ผมกลับไปนั่งตรงข้ามมันเหมือนเดิมแล้ว "อ่าฮะ.. ?" "แล้วผมไม่เคยปฏิเสธอะไรพ่อกับแม่ได้... โน่ก็รู้ว่าท่านดุ...." ถูกต้องใช่เลย... ผมยังฝังใจแม่นถึงงานวันเกิดที่บ้านมันเมื่อ 2ปีก่อน เพราะแม่งเล่นเอาเกร็งแทบแย่ ต้องมานั่งกลั้นคำหยาบยิ่งกว่ากลั้นตด เพราะ
: o% W7 Z, p. ?, H0 i/ p' uตดยังปล่อยออกมาได้ไม่มีใครรู้ (ปะวะ?) แต่คำหยาบแม่งหลุดเมื่อไหร่... มีหวังโดนโยนออกจากบ้านไฮโซเมื่อนั้น.... กลับไปเดือดร้อนถึงไอ้โอมต้องนั่งฟังผมพ่นสารพัดสัตว์ที่ทนเก็บเอาไว้สามชั่วโมงเป็นวรรคเป็นเวรจนหูชา "แต่ไม่รู้เป็นอะไร ท่านยอมแป้งเสมอ" ปุณณ์พูดต่อขัดความคิดที่กำลังเพ้อเจ้อของผม.. มันพูดว่าอะไรนะ? อ๋อ... เออ แป้งนี่เป็นชื่อน้องสาวมันครับ ผมพอจะจำได้อยู่ น้องแป้งนี่เป็นเด็กแสบพอตัวในความทรงจำสยองของผม.. ถ้าจะบอกว่าแม้แต่พ่อกับแม่ยังกลัวนี่ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจ -_-".. "ดังนั้นถ้าแป้งช่วยพูดให้ผม ผมก็คงไม่ต้องไปดูตัว แต่................." ถึงตรงนี้ผมเลิกขึ้นคิ้วสูง.... แต่.... แต่อะไรวะ!?........ ตอนผมเรียนพิเศษวิชาภาษาไทย อาจารย์ปิงเคยบอกกับผมว่า หลังคำว่า 'แต่' มักเป็น main idea เสมอ.. ซึ่งนักเรียนมีหน้าที่ต้องสนใจมันเป็นพิเศษเวลาทำข้อสอบ แต่.. ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจมันเลยว่ะ -_-"... main idea ผม ชัดพอปะ? "เราไม่ฟังต่อได้มะ?" "ไม่ได้โน่ ฟังให้จบดิ่" แม่งขี้บังคับอะ!!!!!!!!!!!! T[]T ผมนั่งทำหน้าเซ็งรอมันพูดต่อด้วยจิตใจลุ้นระทึก... ก็ไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ นี่คืออะไรวะ หมายความว่าผมจะต้องเสียเอกราชให้ไอ้ปุณณ์รึเปล่า T__T "แต่แป้งมัน... ก็เหมือนเด็กผู้หญิงสมัยนี้อะโน่ ที่ชอบอ่านนิยายกับการ์ตูนเกย์ อะไรของแป้งก็ไม่รู้ ผมเห็นซื้อมาเก็บเต็มห้อง" บทสนทนานี้เริ่มฟังดูน่ากลัวขึ้นทุกที ๆ... "แป้งก็เลยบอกผมว่า ถ้าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แป้งถึงจะยอมช่วยพูดให้... แล้วถ้าแฟนผมน่ารัก... ก็จะยิ่งช่วยเข้าไปใหญ่"
เอาล่ะ... ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้กระพริบตามากี่นาทีแล้ว... ในใจผมเริ่มสวดมนต์อธิษฐานขอขมาเจ้ากรรมนายเวร.. เป็นไปได้ก็ขอให้หูตัวเองบอดซักสองสามนาที หากคำอธิษฐานเป็นจริงผมรับรองจะอาสาเก็บขยะรอบสนามหลวงซัก 3 เดือนแก้บน แต่ไม่ยักมีเจ้าป่าเจ้าเขาองค์ไหนเห็นใจผมซักคน T___T "คือโน่ก็........ ดูดี..." นี่คือประโยคต่อมาที่ผมได้ยิน... โอเคอะปุณณ์!!!!!!! กูขอโทษที่เกิดมาตัวเล็กกว่ามึง (จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เตี้ยเท่าไหร่ แล้วปุณณ์มันก็ไม่ได้สูงมากมายอะไร แต่ก็นั่นแหละ... ยังไงผมก็ยังสูงน้อยกว่ามันอยู่ดี) กูขอโทษที่กูเป็นลูกคนจีน ตัวเลยขาวจั๊วะ ตากแดดยังไงก็ไม่ยอมดำ กูขอโทษที่ถึงแม้กูจะเป็นลูกคนจีนตาครึ่งชั้น แต่ตากูเสือกกลมแป๋ว แถมปากยังแดงแจ๋..... กูโดนเพื่อนแซวอยู่บ่อย ๆ ว่าน่ารักก็จริงอยู่ แต่กูไม่เคยคิดอะไร จนถึงวันนี้นี่แหละที่มึงทำให้กูรู้สึกว่าสิ่งที่กูเป็นมัน.. นรกชัด ๆ !!! ท่าทางมันจะอ่านความคิดผมออกทั้งหมดโดยที่ไม่ต้องออกเสียงซักแอะ.. "โธ่โน่... ผมขอโทษ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คือ...... จะให้ไปคว้าเอาไอ้เชนมาบอกแป้งว่านี่แฟน ก็ไม่ใช่เรื่องใช่ไหมล่ะ" เข้าใจพูดนี่หว่า... มันอ้างไปถึงไอ้เชนครับ ไอ้เชนนี่เป็นนักกีฬาเต็งหนึ่งของโรงเรียน... ฟังดูก็รู้แล้วใช่ไหมล่ะครับว่าไซส์จะประมาณไหน "แล้วทำไมไม่ไปให้พวกแก๊งค์นางฟ้าช่วยล่ะ" ผมโยนถามต่อไปถึงแก๊งค์กะเทยจอมแก่น ที่เซี้ยวซะ
( c* n7 x1 |% _6 u/ Hจนผู้ชายแมน ๆ อย่างพวกผมยังผวา.. แน่ล่ะว่าถ้าลองปุณณ์ไปขอความช่วยเหลือจากพวกนี้ล่ะก็ ขี้คร้านจะกรี๊ดกร๊าดแย่งกันช่วยแทบไม่ทัน "ก็แป้งเขาไม่ชอบแบบนั้นนี่โน่ แป้งชอบเกย์ ไม่ได้ชอบกะเทย..." แล้วกูเป็นที่ไหนล่ะ!!!!! อยากจะตะโกนใส่หน้าจริงโว๊ยยย "ไอ้โอ๊ค ไอ้ดุลย์ วิทย์... ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ เยอะแยะ ตัวเล็กกว่าเราด้วย ทำไมไม่ไปให้พวกนั้นช่วยล่ะ" ผมยังพยายามโบ้ยต่อไม่จบสิ้น แต่ดูท่าทางปุณณ์จะหน่าย ถึงได้ถอนหายใจใส่หน้าผมอย่างนั้น "พวกนั้นก็ปกติเหมือนเรานี่โน่... ไม่ยอมหรอก" "แล้วทำไมต้องเราอะ!!!" "ก็ถ้ากับโน่........ ผมยังมีเรื่องที่ช่วยโน่แลกเปลี่ยนได้" สะอึกอุกกันเลยทีเดียว......... นี่ผมกำลังถูกขู่รึเปล่าวะ?? เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าตัวเองต้องอาศัยใบบุญจากปุณณ์อยู่ ถึงตอนนี้ผมมองเห็นหน้าเจ้าปุณณ์เป็นแบงค์พัน สองปึก ปึกละหมื่น เรียบร้อยแล้ว "โอเคไหม... ที่อื่นไม่ต้อง ขอแค่ต่อหน้าแป้งก็พอ.... แล้วเงินชมรมโน่ ได้แน่นอน" ...... หึ๊ยย!!!...................................... เพื่อเงินสองหมื่น กูต้องยอมเสียศักดิ์ศรี เป็นเมีย (ในหน้าที่) ของยอดชายนายปุณณ์เลยเหรอวะ!!! ผมมองหน้ามันที่ยิ้มกริ่มอยู่พลางครุ่นคิด แต่ยังไม่ทันจะคิดตกดี เสียงแหลม ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน
"พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ?" TBC.
, e3 U5 y( W0 j; a6 b" `ปล. เนื่องจากไฟล์ใหญ่เกินไปจึงอัพแบบได้เท่านี้ อยากได้เป็นไฟล์เต็ม PDF INBOXมาที่ https://www.facebook.com/ThaiCuteBoyLover?ref=hl
ปล2. อิอิแอบโปรโมทเพจตัว ช่วยหน่อยน๊า ทำเพจแข่งกับเพื่อนตอนนี้ รั้งท้ายที่สุดเลย T^T
3 r4 b/ O0 F2 K) p! f
! P2 x9 {* [: w9 b

stampntka

ขอบคุณมากครับ

kingung

ขอบคุนครับอยากอ่านมากกว่าดูซีรี

kyjell

ขอบคุณคับ

mojimaru

ขอบตุณครับ

mom.mam

kamuie

ขอบคุณครับ

bigzerotheera

ขอบคุณมากๆ นะครับ

venus32426169

ขอบคุณ