"แนวสะกดจิตเรื่องใหม่:แค้นวิปริต จิตสั่งกาม"
7 r2 J2 M, A% m. }8 a8 Z$ H0 Q Y
1 A, ~: |4 b5 u/ ^; ^, e& Sโดย โทรจิตคุง Palm-Plaza.com Forum4 D0 s1 u7 I/ o! R
ตอนที่ 9 ตาสว่าง
9 ~) q* K4 f! W& Q! r. `% W8 T( g; N0 F: w5 M+ }6 {
หอศิลป์ประจำคณะ ศิลปกรรมที่กันย์เรียนนั้นจัดได้ว่าค่อนข้างเก่าแก่ อบอวลด้วยจิตวิญญาณเหล่าศิลปินที่ส่งต่อกันจากรุ่นสู่รุ่น บรรยากาศเจือกลิ่นอนุรักษ์นิยมนี้ทำให้ทุกซอกมุมของห้องจัดแสดงเต็มไปด้วย มนต์ขลัง จนอาจกล่าวได้ว่าใครก็ตามซึ่งแม้ไม่ได้เรียนทางจิตรกรรมหรือศิลปะแขนงใด ๆ ต่างต้องถูกสะกดให้สำรวมทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในหอศิลป์ทุกรายไป
& ]8 L: p5 N# O5 R* e) }.3 d8 j4 E: g9 ]6 H5 h; d
.
. B/ D8 Q2 b4 F4 \.
3 u6 Y/ r# i0 J; i5 q6 m5 r: p“เช็คความเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วละนะ พรุ่งนี้คงเปิดงานได้ราบรื่นดี” นักศึกษาชายคนหนึ่งพูดขึ้น
( E* L, D! J+ X. “คณบดี จะมาเปิดงานมั้ยเนี่ยะ? ครั้งที่แล้วก็สายเกือบชั่วโมง ปิดมือถืออีก ทำเอาใจหายใจคว่ำ ฉันเป็นพิธีกรต้องถ่วงเวลาแทบตาย คนไม่พอใจก็ด่าผ่านฉันยังกับเป็นกระโถนบ้วนน้ำลาย” นักศึกษาหญิงส่ายหัวเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ 0 E) ?) t, K K L& W# q2 `
“เถอะ น่า พรุ่งนี้คงไม่มีปัญหาหรอก อย่าลืมสิครั้งนี้มีโชว์ภาพพี่กันย์ที่เพิ่งสอยรางวัลจากมิลานหมาด ๆ สื่อมวลชนก็มา งานนี้คณบดีปลื้มยิ้มปากฉีกถึงหู แกมาเอาหน้าแน่นอนไม่ต้องห่วง” นักศึกษาชายตบไหล่เพื่อนหญิงว่าที่พิธีกรเบา ๆ ให้คลายความกังวลใจ
* ?& D4 ~, Y ] E/ `- \* O- {“แต่. . .แกอ่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ สังหรณ์ใจไม่ดีเลย”
: \+ ^, d$ _, m# G' V* H6 @
“แกกลัวอะไร” นักศึกษาชายถามกลับ แววตาแฝงความความห่วงใยเจือรำคาญ
5 n' S7 M$ k. K“นี่ แกไม่รู้เหรอ พี่กันย์เล่นยานะ บางครั้งก็เอามาพี้ตอนวาดรูปในคณะ แถมบางทีก็หิ้วผู้หญิงขึ้นมาพลอดรัก” เธอหันซ้ายหันขวาแล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เบากว่ากระซิบนิดเดียว
' q/ t" O+ d6 A' C7 `4 W
“โธ่ เอ๊ย นึกว่าอะไร ใครเขาก็รู้ แต่ทำไงได้ นามสกุลใหญ่โตนี่นา แถมสร้างชื่อเสียงให้กับคณะตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ทุกคนเลยแกล้งหลับตาข้างนึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถ้าจะดิสเครดิตเขาละก็บอกไว้เลยว่าคนที่เดือดร้อนจะเป็นแกแทน พวกอาจารย์ไม่เล่นด้วยแน่ ๆ” นักศึกษาชายขยายประเด็นต่อไปยังการเมืองในคณะอย่างเผ็ดร้อน ' m/ e/ ^# B! Y z5 y( a2 k
“แหม อีนี่นิ. . .” เธอหยิกแขนเขาอย่างหมั่นไส้ “ฉันไม่ได้จะทำตัวเป็นเซเลอร์มูนจัดการพี่กันย์ซะหน่อย แต่หมายถึง. . .” เธอค้างไว้แค่นั้น 6 q+ J6 }6 ]; o) v
“หมายถึงอะไรวะ แกก็พูดมาไว ๆ ดิ ลีลาอยู่ได้”
# |5 e: q: \: e“ฉันเคยคิดเล่น ๆ น่ะว่าถ้าพี่เขาเมายาแล้วขึ้นเวทีล่ะก็…จะเกิดอะไรขึ้น”
2 t* X& |6 J3 ?9 o7 l0 Y“อุ วะ! แกนี่ชักจะเพี้ยนใหญ่แล้ว ต่อให้เขาติดยา แต่งานระดับนี้ก็ต้องระวังตัวอยู่แล้วละ ใครจะบ้าทำลายอนาคตตัวเองวะ คิดมาก ไร้สาระว่ะ” นักศึกษาชายยักไหล่ด้วยความระอา
8 w$ d& b& }* }6 [“ถ้า คิดว่าไร้สาระแล้วแกจะถามทำไม อีบ้า!” นักศึกษาสาวระดมตีหลังเพื่อนชาย เล่นบทพ่อแง่แม่งอนกันยังกับลิเกหลงโรง วิ่งไล่รอบห้องจัดนิทรรศการอุตลุด ต่อมาไม่นานเกิดสำนึกได้ว่าช่างเป็นการเล่นที่เสียเวลาและเหนื่อยโดยเปล่า ประโยชน์จึงผ่อนฝีเท้าลง และถึงได้เพิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนจับจ้องพฤติกรรมของพวกเขาได้สักระยะหนึ่ง แล้ว
.
) G% M) J% |5 a9 d& ]/ P. b.
; U% U4 `1 F `1 t+ u* h5 f. “พ. . .พี่กันย์” นักศึกษาหญิงตกใจแต่ก็รีบยกมือไหว้ลวก ๆ ในใจนึกซวยที่ไม่น่านินทาเหมือนเป็นการทักผี ส่วนนักศึกษาหนุ่มวางตัวไม่ถูกนอกจากเกาศีรษะและยิ้มแหย 6 O, m2 S* n) M/ b0 r d
กันย์ปล่อยผมยาวลงมาคลุมหน้า เผยให้เห็นดวงตาเพียงข้างเดียวเหมือนในหนังผีเกาหลี เขายื่นแขนมาทางรุ่นน้องทั้งสอง ดูเหมือนฝ่ายชายจะเห็นความไม่ชอบมาพากลจึงออกตัวมาอยู่ด้านหน้าเพื่อบัง เพื่อนหญิงไว้
. Q" a& U r' }$ N3 j“กุญแจ. . .” กันย์เอ่ยขึ้น ทรงผมปิดหน้า ขอบตาโหลลึก ท่าทีเยื้องย่าง และสองมือที่ยื่นเข้าหาเหมือนคนจรขอเศษเงินทำให้ทั้งสองอยากวิ่งหนีโดยเร็ว แต่ด้วยมารยาทที่รุ่นน้องพึงปฏิบัติจึงต้องฝืนแบ่งรับแบ่งสู้
7 I4 F0 Q/ f( _. P* r( w
“กุญแจอะไรครับ?” รุ่นน้องชายถามต่อ
) v5 O( Y2 L! `“เอากุญแจหอศิลป์มา. . .” แววตาแฝงความไม่น่าไว้ใจจากกันย์ ทำให้นักศึกษาชายเผลอเอามือกุมกุญแจในกระเป๋ากางเกงโดยไม่รู้สึกตัว
. |6 ?; f5 ]0 p1 x# P
“คืนนี้ฉันจะจัดแกลลอรี่ใหม่ นี่ยังไม่เรียกว่าศิลปะที่แท้จริง…” กันย์พูดต่อ
& E5 a, {: G# _' G5 B9 Q“แต่พี่ครับ พวกผมเป็นคนรับผิดชอบกุญแจที่ยืมมานะ ส่งต่อให้คนอื่นคงไม่ดีมั้งครับ” รุ่นน้องให้เหตุผล
# V# ^1 j% d: y9 J) A3 d
“ส่งกุญแจมา!!” กันย์ตะคอก สองตาถมึงทึงแทบทะลุนอกเบ้า ! b3 v$ U& t9 Y; m) d
“ให้ พี่เขาไปเถอะ! เร็ว ๆ!” นักศึกษาหญิงเขย่าแขนเพื่อนชาย เธอรู้ว่ากันย์มีบางอย่างที่ผิดปกติ และความปลอดภัยควรมาก่อนการหวงกุญแจเพียงไม่กี่ดอก - {0 q, E7 ?7 X# g& U! B
“ฉันจะรับผิดชอบเอง ส่งกุญแจมาได้แล้ว!!”
; @5 _3 J7 v: O6 jกันย์ ยืนกราน และเมื่อรุ่นน้องชายนึกภาพในหัวว่าหากยังไม่มอบให้ดี ๆ ละก็ สองมือที่ยื่นมานั้นอาจพุ่งเข้ามาบีบคอตนเองก็เป็นได้ จึงยอมจำนนส่งกุญแจให้แม้จะพะว้าพะวงก็ตาม นักศึกษาหญิงจูงแขนเพื่อนเดินจ้ำอ้าวออกไปจากหอศิลป์อย่างไม่คิดชีวิต ขณะฝ่ายชายทำได้แค่เพียงเหลียวหลังมองกันย์ที่เดินสำรวจพื้นที่จัดงาน เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
; M' ~5 |% g8 l0 S/ n# q, |" Z
1 w0 g0 u+ I( Vเช้าวันต่อมา ผมได้ดำเนินแผนอีกขั้น เมื่อสองส่วนนี้ประสานกัน ทุกอย่างคงจะเสร็จสมบูรณ์ เหตุที่ใช้คำว่า “คงจะ” เพราะการสะกดจิตครั้งนี้เป็นประเภทที่หากเลี่ยงได้ผมก็ไม่อยากใช้เท่าไหร่ นั่นคือการสะกดจิตทิ้งคำสั่งให้ฝังอยู่ในหัวเหยื่อแล้วปล่อยให้จัดการ ทุกอย่างเองแบบอัตโนมัติ จะว่าไปก็เหมือนปล่อยวัวควายให้ออกไปหากินตามทุ่งหญ้าบ้านนา เหตุที่ต้องทำเช่นนี้เพราะตัวผมไม่สามารถอยู่คุมเชิงได้ ผมรู้อยู่แล้วว่าแผนนี้มีช่องโหว่ นั่นคือเรื่องของ “น้องเก่ง”- o1 j8 b6 h1 V7 w7 ^- q0 T; \/ h
“พลอย จะไปไหนแต่เช้าน่ะ” ภูมิหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก ส่วนพลอยบรรจงฉีดพรมน้ำหอมทั่วกาย เสื้อผ้าหน้าผมที่จัดแต่งอย่างดีบ่งบอกระดับความสำคัญกิจธุระ
) r6 C: k% Y9 t1 X+ e“มีเรื่องต้องทำ” เธอตอบสั้น ๆ พร้อมคว้ากระเป๋าถือและส้นสูงออกมาใส่อย่างรีบรน
' L2 c/ ]9 W0 j d& I ? g“แล้วใครจะรับส่งน้องเก่งไปโรงเรียน” ภูมิเลิกลั่กขึ้น หันไปทางพลอยที ทางน้องเก่งที
- F9 A) J% e* q; S3 g) y: n" E“ไม่ต้องห่วง ผมอาสาเอง” เมื่อภูมิหันไปอีกทางก็พบว่าผมแต่งตัวพร้อมเสร็จสรรพยืนควงกุญแจรถรออยู่แล้ว
* O: k7 z1 d" e6 G8 y
“ไม่ได้หรอก รบกวนเต๋อเปล่า ๆ ” ! W* e- o$ m9 e' S
“ให้พลอยไปทำธุระเถอะ ส่วนนายก็เข้างานปกติ ผมจะรับส่งน้องเก่งเอง ระหว่างวันจะได้ขับรถเล่นแถวนี้ด้วย”
( f# {, l0 u) L! d0 O4 K9 Aภูมิ คงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ เพราะเมื่อหันกลับมาอีกทีพลอยก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว ผมยิ้มและยักคิ้วให้เขาเป็นเชิงทึกทักเอาว่าควรทำทุกอย่างตามที่ผมคิดไว้ให้ น่ะดีที่สุดแล้ว
7 j1 k2 u/ c& b ~4 a- ?# c.
7 j. N! S: j# Q.( H9 c" ~* U' g7 S5 o0 I
.
! ] `2 R9 p8 ~หลังจากผมส่งน้องเก่งเข้าเรียนก็มีเวลา ขับรถกินลมชมวิวตลอดวัน มันช่างว่างเกินไปเสียจนออกไปทางน่าเบื่อด้วยซ้ำ แม้ค่าน้ำมันจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม แต่สำนึกสาธารณะฉุกเตือนขึ้นมาเองว่าการขับรถอย่างไร้จุดหมายเพียงเพื่อฆ่า เวลานั้นเป็นการผลาญเชื้อเพลิงซึ่งไม่สมควรทำ ผมจึงจอดพักที่ละแวกตึกแถวใกล้ตลาดแห่งหนึ่ง บริเวณนี้คึกคักไปด้วยพ่อค้าแม่ขายและผู้จับจ่ายใช้สอย ผมเลือกเข้าร้านข้าวหมูแดงเพราะไม่รู้จะเลือกมากไปทำไมและเห็นว่าสั่งง่าย กินง่ายดี
/ g! I k- X3 Q& g! G' |) \“ข้าว หมูแดงใส่ไข่จานนึง แล้วก็น้ำมะขามครับ” หลังจากผมสั่งมื้อสายเรียบร้อยแล้วก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่ทางร้านจัดไว้ขึ้น มาอ่านระหว่างรออาหาร แทบอยากขยุ้มทิ้งเมื่อเห็นรูปไอช่าขึ้นหราในหน้าบันเทิง นาทีนี้เธอคงมาแรงแซงโค้งกลายเป็นเจ้าหญิงคนใหม่แห่งวงการมายา ต่อให้ช้างม้าวัวควายมาฉุดก็เอาไม่อยู่แล้วล่ะมั้งนี่
- [1 s& N1 F2 I* cชั่ว ครู่นั้นเอง ดูเหมือนจะมีสิ่งแย่งความสนใจจนผมลืมข่าวบันเทิงของไอช่าไปถนัด หนังสือพิมพ์เก่าที่วางไว้ชั้นใกล้เคียงมีพาดข่าวชวนสะดุดตายิ่งกว่า
" n& K) |$ Z5 q3 W3 N. T+ [/ A
“ดับแว้นปาหิน ตายสยองสองศพ”
# d D7 D4 W. ~+ s! ~$ }: [ใน คราแรกไม่เอะใจว่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุที่ผมประสบเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา หรือเปล่า แต่เมื่ออ่านอย่างละเอียดก็ทำเอาผมไม่อยากกินข้าว จุดเกิดเหตุเป็นถนนซึ่งผมเคยขับผ่านตอนตีสี่ในวันที่จัดการกับแจ็ค และรูปพรรณสันฐานของศพก็เหมือนกับเด็กที่ปาหินใส่ผม ผมค่อนข้างมั่นใจแม้จะมีเวลาจดจำรายละเอียดเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม
3 R E t2 P# ^! o
บาง ที เด็กสองคนนี้อาจถึงฆาตก่อนผมไปถึงบริเวณนั้น และภาพที่เห็นก็คงหนีไม่พ้น. . .พอดีกว่า ผมไม่ควรหาเรื่องให้กระเพาะตัวเองย่อยอาหารลำบาก คิดได้เช่นนั้นจึงวางหนังสือพิมพ์เก็บที่เดิมแถมคว่ำหน้าซะ จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน ข้าวหมูแดงราดน้ำปรุงรสฉ่ำเยิ้มที่พร้อมเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าชวนรับประทานยิ่ง นัก 1 X3 f/ W3 p7 f* p, w
ผม ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยพลางนึกถึงแผนที่วางไว้ ซึ่งก็คือการสะกดจิตให้พลอยเดินทางไปหากันย์ เนื่องจากผมไม่สะดวกเทียวไปเทียวมารับส่งพลอยเพราะต้องคำนึงถึงน้องเก่งด้วย จึงไม่สามารถตามไปกำกับคนทั้งสองได้ การใช้โทรจิตควบคุมคนหรือใช้ตาทิพย์ตรวจความคืบหน้าของผมยังคงมีขอบเขตการ ใช้งานที่ถูกจำกัดด้วยระยะทาง .5 J( n6 ]% D- y) }7 P7 h, Y O7 {
.
+ M4 _. w* D }; K% \# s# J.
* E' k: q5 G3 fหวังว่าทุกอย่างคงจะไม่เบี่ยงเบนไปจากการคาดคะเนผลลัพธ์ของผมมากนัก c8 X- ~8 }" M
& I* j8 C. M* ^. R4 T
“ฉันมาที่นี่ทำไมกันนะ?”
6 E# a7 a3 O, p& }พลอย ตั้งคำถามให้ตัวเอง เธอยืนมองหอศิลป์อย่างฉงน รู้สึกประหม่าไปในทันทีเมื่อรู้สึกว่าตนอยู่ในสภาพหัวเดียวกระเทียมลีบ เธอรู้ตัวดีว่าเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ไม่ใช่นักศึกษา ไม่ใช่แขกผู้มีเกียรติในงานนี้ กระนั้นก็อุ่นใจลงบ้างเมื่อเห็นรายละเอียดบนโปสเตอร์ที่แปะติดกำแพงว่า นิทรรศการครั้งนี้เปิดให้บุคคลผู้สนใจทั่วไปสามารถเข้าชมได้
O6 D. ?0 B1 O1 n9 K9 nท่า ทางงานนี้จะวุ่นวายพอสมควร ผู้คนร้อยพ่อพันแม่เดินเข้าออกขวักไขว่ แทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร พลอยจึงใช้โอกาสนี้แฝงตัวเดินเข้างานไปกับคนรอบข้างอย่างแนบเนียน แต่เมื่อเธอเข้ามาในหอศิลป์ก็ไม่ต่างจากนักเดินป่าไม่พกเข็มทิศ เคราะห์ดีที่เสียงปรบมือสนั่นก้องกังวานช่วยนำทางให้เธอทราบว่าควรจะพาตัว เองเข้าไปอยู่ในจุดใด พลอยดิ่งตรงไปยังห้องประชุมโถงกลางซึ่งยังอยู่ในช่วงกำลังเปิดงาน ภายในห้องเต็มไปด้วยคณาจารย์ นักศึกษา สื่อมวลชน และผู้สนใจทั่วไป ทั้งนั่งเก้าอี้และยืนชมเกือบสองร้อยคนโดยประมาณ
# H _1 F/ Z( {" V, \3 @8 Z- j- K! u
“และวันนี้ถือเป็นโอกาสพิเศษทีเดียวค่ะ พวกเราจะได้ชื่นชมผลงานชุด “สุขเหนือนิพพาน” ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศประเภทภาพสีน้ำมัน ในงานสัปดาห์จิตรกรรม ครั้งที่ 34 จัดขึ้นโดยสมาคมศิลปะนานาชาติ ณ กรุงมิลาน ประเทศอิตาลี นำความภาคภูมิใจมาสู่ประเทศไทย ซึ่งเจ้าของผลงานก็เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองจากคณะศิลปกรรมศาสตร์ของเราเอง ค่ะ วันนี้เขาจะมาเปิดเผยถึงแนวคิดและเคล็บลับวิธีสร้างแรงบันดาลใจสำหรับการวาด ภาพแนวกึ่งนามธรรม เอาล่ะค่ะ เขาอยู่กับเราตรงนี้แล้ว ขอเสียงปรบมือต้อนรับ คุณเกียรติพิทักษ์ จิรวรกาล หรือพี่กันย์ เอกจิตรกรรมของเราด้วยค่า!” นักศึกษาสาวผู้รับหน้าที่พิธีกรกล่าวลื่นไหลประดุจผ่านชั่วโมงบินมาหลายเวที เธอคือหญิงสาวคนเดียวกับคนที่เตรียมงานเมื่อคืนนี้นั่นเอง
: N7 Q1 `8 r; Dกันย์ ปรากฏกายโดยก้าวเดินช้า ๆ ออกมาจากข้างเวทีด้วยทีท่าสงบเสงี่ยม เขาก้มมองฝ่าเท้าตัวเอง สองมือประสานด้านหน้าราวกับนักพรต ปล่อยผมยาวพลิ้วไสว และสวมชุดคลุมสีขาวล้วนคล้ายภูตเอลฟ์หรืออมนุษย์บางจำพวกที่ยังจัดว่าน่า เลื่อมใส ภาพดังกล่าวเรียกเสียงเฮฮาผิวปากจากเพื่อนร่วมรุ่นและเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้อง ได้อย่างท่วมท้น อันที่จริงก็เป็นเรื่องธรรมชาติที่นักศึกษาสาขาวิชานี้จะแสดงเอกลักษณ์ประจำ ตนเกินความพอดีออกมาบ้าง อย่างไรก็ตามดูเหมือนรางวัลใหญ่ที่เขาคว้ามาได้จะถูกแปรสภาพกลายเป็นบุญคุณ กึ่งสำเร็จรูป ผู้หลักผู้ใหญ่ที่อยู่ในงานจึงพยายามมองข้ามพฤติกรรมตรงนี้ไป
6 K, C# [1 x: K0 w
เนื้อ ตัวพลอยสั่นเทา เปี่ยมไปด้วยความตื้นตัน สองตาคลอด้วยน้ำตาแห่งปีติ ผู้ชายที่เธอรักที่สุดอยู่ตรงหน้าเธอนี้เอง ใบหน้ายังคงความงามหมดจดราวอิสตรี ผิวผุดผ่องดั่งทวยเทพที่สถิตบนสวรรค์ วันนี้เขาประสบความสำเร็จอย่างล้นเหลือ ส่วนเธอทำได้แค่มีลมหายใจไปวัน ๆ ผ่านการเป็นกาฝากดูดน้ำเลี้ยงจากหัวใจผู้ชายซื่อคนหนึ่ง เธอเจียมตนเองและยิ่งสำนึกว่าไม่คู่ควรกับกันย์ จึงถอยมาหลบแอบดูกันย์บริเวณหลังสุดของห้อง ขอให้เธอได้ชื่นชมแก้วที่ไม่อาจเอื้อมอยู่ห่าง ๆ ก็สุขใจแล้ว % t! B1 ^* Q) B" ^* u7 C! A1 N( m3 ?
“เฮ้ย นี่ทำอะไรของมึงน่ะ?” เสียงผู้ชายคุยกันที่ดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้พลอยแบ่งสติให้รับรู้เหตุการณ์รอบตัว ) S! K% H+ p% u4 b* K
“พี่ กันย์เขาจัดการของเขาเอง กูไม่เกี่ยวนะโว้ย แม่งคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าภาพหรือไงวะ ได้รางวัลมาแค่นี้ทำเบ่ง” นักศึกษาชายฝ่ายเตรียมงานคนเมื่อวานเอ่ยขึ้นกับเพื่อน พวกเขาต่างพากันวิจารณ์ภาพวาดที่แปะผนังเรียงรายอยู่ทั่วงานแต่ถูกผ้าขาว คลุมปิดทับไว้ โดยกันย์อ้างว่าทุกคนต้องได้ชมภาพเปิดงานของเขาบนเวทีก่อน จากนั้นถึงจะอนุญาตให้เปิดผ้าคลุมให้เยี่ยมชมผลงานของนักศึกษาคนอื่น ๆ ได้ 5 V3 ?9 a$ d- L/ a3 L
“แล้วเมื่อไหร่จะได้ฤกษ์เปิดออกวะ กูว่าเดี๋ยวแม่งก็ใช้ให้พวกเรานี่แหละเป็นคนแกะออก”
& u5 v# z7 O8 a7 t9 {% t. |“มัน ก็แหงอยู่แล้ว แต่ว่านะ. . .กูชักรู้สึกทะแม่ง ๆ ว่ะ” นักศึกษาชายฝ่ายเตรียมงานพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจ เขาลองแง้มผ้าคลุมออกมาเล็กน้อย
" o1 h0 S% N" _3 s( } i“ฉิบหายแล้วไง!” ทั้งคู่อุทานพร้อมกัน พลอยซึ่งตามไม่ทันคงทำได้เพียงแต่ตีหน้าสงสัย
3 S. G6 [- r4 {5 A.
) ^2 F1 K: z+ r! ~4 a* {.
& k& ?# B* m. `: B" Z.
การสัมภาษณ์บนเวทียังคงดำเนินต่อไป พิธีกรหญิงเดินงานได้อย่างกระชับ จนกระทั่งถึงเวลาส่งไมค์ให้กันย์
: g+ ^+ h9 s% y, a# z2 N“แต่ เดิมผมตั้งชื่อผลงานนั้นว่า สุขเหนือนิพพาน แต่เมื่อมาคิดดูอีกรอบแล้วก็พบว่า มนุษย์เปื้อนกิเลสอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ คงไม่มีความจำเป็นต้องลิ้มลองรสแห่งนิพพาน เป็นเรื่องเกินการหยั่งรู้ของปุถุชน เราน่าจะสนใจความสุขที่สามารถสร้างขึ้นเองได้ง่าย ๆ มากกว่า” กันย์กล่าวถึงแนวคิด
$ U* {9 B5 B. s2 u, ^! H.
“ผมจึงเผารูปนั้นทิ้งไปแล้ว. . .” ประโยคนี้ทำเอาเกิดเสียงฮือฮามองหน้าซ้ายขวากันทั้งห้องประชุม
' ~8 {$ T5 M+ C3 I- q1 U# a/ r“และ นี่คือผลงานที่ผมรังสรรค์ขึ้นใหม่แทนภาพเก่า” เขาเดินไปกระชากผ้าขาวซึ่งคลุมภาพวาดบนเวทีไว้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทันทีที่ผืนผ้าถูกปลดเปลื้องออก ผู้คนทั้งหอประชุมต่างเงียบกริบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
+ k! K5 @8 P! p.( N, T2 A) y8 f, l. C) Q# u
.
/ w2 P* b3 H, U/ B0 K# z: ].
ภาพ ดังกล่าวเป็นรูปของผู้ชายสองคนสอดใส่ท่อนลำหลั่งน้ำกามระเบิดคาช่องคลอดและ ทวารหนักของฝ่ายหญิง คนในรูปทั้งสามแสดงสีหน้าเปี่ยมสุขล้นหลามดุจล่องลอยสู่สรวงสวรรค์
7 q+ q" o# F8 }* s) [“ผมขอให้ชื่อภาพนี้ว่า “นิพพานช่างแม่ง แยงหญิงดีกว่า” ” กันย์พูดต่ออย่างเมินเฉยปฏิกิริยาผู้คนในห้อง
6 H" H$ g% A5 u8 p( I.
+ q9 e, w ^: n* s.& y. [) i+ L+ ]/ @. n4 i% g
.
! f1 m H) F& a0 E1 ?6 m“พ. . .พี่กันย์. . .คะ?” พิธีกรหญิงหน้าถอดสี เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบาและลดไมค์ลง เธอไม่คิดว่านี่คือตลกร้าย เพราะมันเกินขอบเขตที่จะมีคำว่าตลกเป็นส่วนประกอบ
9 v% T& O9 W' B. _
“อีเวร! มึงไม่ซาบซึ้งไปกับกูเลยเหรอ!” กันย์พูดออกไมค์เสียงเต็มพิกัด ดังพอที่จะได้ยินไปถึงหน้างาน ; v) j! C. x3 h2 u
“พวก มึงจะทำติสต์แตกสนองจิตวิญญาณแล้วมันได้เหี้ยอะไรขึ้นมา มีความสุขอยู่กับเรื่องเย็ด ๆ ยัด ๆ น่ะดีแล้ว!! ไอ้หน้าหี อีร่านควย!!” เขาเริ่มระเบิดด้านมืดในจิตใต้สำนึกออกมา บัดนี้ระเบิดเวลาที่เต๋อวางไว้ทำงานแล้ว!
- z+ ?! D& u# @" E. _& C( w# L“พี่ กันย์คะ สงบลงก่อนเถอะค่ะ” เธอเลิกลั่ก ต่อให้รุ่นน้องคนนี้ช่ำชองผ่านมาสักกี่เวทีก็คงคาดไม่ถึงว่าจะเจอปัญหาเฉพาะ หน้าฉีกกรอบขนาดนี้ ตำราพิธีกรมืออาชีพเล่มไหนก็ไม่มีเขียนไว้เป็นแน่
& L& Q$ C: f2 v$ d6 N“เอ้า! สมมติว่าไมค์นี่เป็นควย!! ไหนมึงอมซิ!” กันย์ยัดเยียดด้ามไมค์โครโฟนในมือใส่ปากพิธีกรรุ่นน้อง เธอขัดขืนและกรีดร้องลั่น ผู้คนด้านล่างได้สติและวิ่งกรูขึ้นมาเพื่อยับยั้ง เกิดเสียงอลหม่านเอ็ดตะโรจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าใครพูดถึงอะไรกันแน่ พลอยยังคงยืนตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เธอต้องถ่อมาถึงที่นี่เพื่อการนี้เองหรือ
; O$ x( }% d1 G" [
“หยุด!! ไอ้พวกไพร่! อย่าถูกเนื้อต้องตัวกู!!” กันย์แหวกผ้าคลุมตัวออก ข้างในไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่กางเกงใน ทำเอากลุ่มคนที่ขึ้นมาช่วยถอยกรูดขอไปตั้งหลักที่ขอบเวที ส่วนพิธีกรสาวอาศัยจังหวะนี้กระโดดจากเวทีหนีรอดหวุดหวิด $ H3 @) M2 Q4 e& Q+ a ?- _
“ผิว กูงดงามใช่ไหม! ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด! นี่คือรูปกายของเทพเจ้าที่จุติมาเพื่อปลดปล่อยพวกมึงให้บรรลุสัจธรรมสูงสุด. . .คือการเย็ดสดแตกใน!” เขาใช้จังหวะที่ผู้คนทำอะไรไม่ถูกร่ายคติกักขฬะ พร้อมแหวกผ้าคลุมกว้าง เผยของลับหันหน้าให้สื่อมวลชนถ่ายรูปชัด ๆ ดูเหมือนว่าสกู๊ปข่าวการศึกษากรอบเล็ก ๆ จะได้ย้ายไปอยู่พาดหัวหน้าหนึ่งเสียนี่กระมัง คณบดีหนีปัญหาอย่างง่ายดายด้วยอาการหน้ามืดลมจับ ปล่อยให้ลูกศิษย์ลูกหาแก้ปัญหากันเอง
3 E" c% ~4 j/ r5 {( w+ w“รับ น้ำมนต์จากเทพเจ้าไปซะ!! เคี๊ยก ฮ่า ๆ ๆ ๆ” กันย์จับของสงวนไว้มั่น แล้วจึงปล่อยปัสสาวะเล็งเป้าเรี่ยราดใส่ทั้งผู้ร่วมงานด้านล่างและพวกที่ ขึ้นมาระงับเหตุบนเวที สามัญสำนึกทำให้ทุกคนต้องหลบเลี่ยงสายน้ำเหลืองอ๋อยแม้จะรู้อยู่ว่ามันไม่มี อันตรายอะไรไปมากกว่าความน่าขยะแขยง เหตุโกลาหลทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
7 ]$ L4 B2 V+ s ^" y
“พี่ ครับ ๆ ช่วยพวกผมแกะรูปหน่อย!!” เด็กหนุ่มฝ่ายเตรียมงานสะกิดพลอยซึ่งอยู่ใกล้ตัวที่สุด ขณะที่ผู้ร่วมงานบางส่วนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเริ่มทยอยหนีออกจากห้องโถงประชุม คนมากมายสวนผ่านพลอยที่แข็งนิ่งเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต เธอรู้สึกหมดแรงจนแทบล้มทั้งยืน 1 y1 X+ |5 c/ F
“ขอ ร้องล่ะพี่! เพื่อนคนอื่นกระจายไปคนละทางแล้ว ผมต้องรีบเก็บรูปพวกนี้” เด็กหนุ่มสะกิดอีกครั้งและยกมือไหว้จนเกือบกราบ พลอยเหม่อลอยปล่อยตัวเข้าช่วยเด็กหนุ่มแกะรูปที่แขวนตามผนัง โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซื่อสัตย์ต่อรักแรกจนถึงวันนี้เพื่ออะไร นี่หรือค่าตอบแทนของการรอคอย : L' D4 e9 Z) O7 ~
“ชิชะ! มึงทำอะไร! หยุดบัดเดี๋ยวนี้!” กันย์กระโจนจากเวทีพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มที่กำลังแกะรูป เขาตัดสินใจผละจากภารกิจทั้งหมดเพื่อหนีเอาตัวรอด ระหว่างที่กันย์ตรงดิ่งเข้าหาเด็กหนุ่มได้วิ่งสวนชนไหล่พลอย ไร้วี่แววว่าเขาจำเธอได้เลยแม้แต่น้อย ไม่สิ เธอรู้อยู่แล้วว่ากันย์ไม่เคยมีเยื่อใยให้เลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาคือการหลอกตัวเอง และการพบกันครั้งนี้ก็คงเป็นการเดินเข้าหาความจริง ความจริงอันเจ็บปวด เจ็บปวดกว่าที่เธอคิด เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าสิ่งใดทำให้เทพบุตรอย่างกันย์ต้องกลายเป็นชีเปลือยไล่กวดคนพล่านไปทั่ว .
; P" h" C( x5 q4 M p.* `8 v$ A" Y. {5 F$ ~7 w" c
กันย์ วิ่งกราดฉีกผ้าคลุมภาพอื่น ๆ ในห้องจัดแสดงออก มันไม่ใช่ภาพที่คนอื่นวาดขึ้นตามที่จัดไว้ตั้งแต่แรก แต่เป็นภาพที่เขาวาดขึ้นเองใหม่ แต่ละภาพเป็นการสมสู่กันระหว่างหญิงชายหลากท่วงท่าพิสดารเท่าที่กันย์จะนึก ออกจากประสบการณ์ตรงและหนังโป๊ที่เคยผ่านตา
5 ]5 [. Q( \& s, Z/ k.
/ J% r) z$ I* D7 H“พวก มึงดูซะ! นี่คือความสุขสุดยอด ควยกับหีต้องคู่กันเหมือนหยิงหยาง!! หีน่ะมีไว้เย็ด! ผู้หญิงในโลกก็มีให้พวกมึงจับเย็ดมากมาย จะเอาท่าไหนก็มาเลือกดูจากภาพกูได้!! เคี้ยก ฮ่า ๆ ๆ ” เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้ รปภ. ได้เข้ามาระงับเหตุแล้ว แต่กันย์ไหวตัวทันควัน เขาสวมเสื้อคลุมทับและวิ่งหนีออกทางประตูฉุกเฉิน
/ P. _0 {: }+ g) y6 X9 x8 a2 N.! B! C }% e0 _6 Z
.8 x+ h# f9 g# w# Z' P
.
1 ~- E: X+ W( p% \* E% B, \3 O3 N6 \.
" i, n- D1 X! Tนักศึกษาหนุ่มคนเดิมกลับเข้ามาในงาน เสียงวิทยุสื่อสารเจ้าหน้าดังซ่าเป็นช่วง ๆ ไม่ต้องสงสัยว่าพวกเขากำลังหารือกันถึงเรื่องกันย์
5 C9 C( M* Q: A$ H2 r) \“ขอโทษนะครับพี่ เมื่อกี้ผมออกไปตาม รปภ. มา พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาถามพลอยซึ่งกำลังนั่งกองกับพื้นน้ำตาอาบแก้ม
/ N' l9 ^; r* y1 B, ^. V9 q9 m“นึก แล้วว่าไอ้ขี้ยานี่ต้องก่อเรื่องเข้าซักวัน! งามหน้าไหมล่ะ งานล่มหมดเลย ได้ตามเช็ดตามล้างกันเป็นพรวนแน่!!” นักศึกษาสาวพิธีกรเดินแทรกเข้ากลางวงสนทนา มือไม้สาละวนจัดเสื้อผ้าที่หลุดหลุ่ยหลังโดดเวทีหนีกันย์ลงมากลิ้งกับพื้น สามตลบ
! I* q6 z4 d& [* m/ v o- G/ J/ I; G“พวกน้องรู้จักกันย์ด้วยเหรอ” พลอยปาดน้ำตา พยายามดึงอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ
" `3 B8 u* r* b) {นักศึกษาทั้งสองมองหน้ากันเหมือนปรึกษาผ่านความเงียบ ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าตอบรับทั้งคู่
.- k! I5 k# g7 `9 W5 `2 U, _- }
.
) z/ ]7 [5 x" b; h6 n' b r B$ @“เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมว่าอยู่ที่นี่เขาเป็นยังไง” เธอฝืนอมยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายกล้าเล่าอย่างเปิดเผย
k# l2 {- ?" |" G w$ j/ Q I+ b2 M0 k4 X
ณ ห้องวาดรูป “ลับเฉพาะ” แห่งหนึ่งในคณะศิลปกรรมศาสตร์ นักศึกษาชายหญิงปีสามกลุ่มเล็ก ๆ กำลังง่วนอยู่กับการสเก็ตช์ภาพนางแบบนู้ด ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในการฝึกฝนของจิตรกร พวกเขาลงขันเงินคนละมือจ้างนางแบบจากคลับอาบอบนวดเป็นการพิเศษ หญิงสาววัยสามสิบผู้เป็นนางแบบนอนโพสท่าอย่างมืออาชีพ ไร้ความเคอะเขิน อาจเพราะเห็นว่าทำไปเพื่อการศึกษา ทุกคนในห้องอยู่ในอาการสำรวมเป็นการให้เกียรติกันและกัน
0 |+ d' X. _0 `$ Zแต่แล้วบรรยากาศแห่งความเคร่งขรึมก็ถูกทำลายลง
- G$ W; u* ]) t3 Q( g1 ^! T.
4 R5 J! K- x3 I* H! ^/ _1 ?9 `+ @.- q* @* C" X' n U' X
.
ประตูพังลงด้วยแรงถีบเฉียบขาดเพียงครั้งเดียว! กันย์บุกเข้ามาชนิดไม่ให้ใครเตรียมตัวเตรียมใจ!
! l4 q4 w' a: B& p& v“วาดเหี้ยอะไรกันอยู่พวกไพร่!?” กันย์ตะโกนถาม
- e2 E) q7 r* f1 s% D7 ^
“เฮ้ย! ไอ้กันย์! ทำงี้ได้ไงวะ!” นักศึกษาชายรุ่นพี่ขว้างดินสอลงพื้นด้วยความโมโห เดินตรงเข้ามาเอาเรื่อง ขณะที่นางแบบตื่นตกใจ รีบโกยเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดร่างกาย
* P0 T7 V% g$ a; T8 Y' `2 o“หยุด! ห้ามถูกเนื้อต้องตัวเทพเจ้า!” กันย์ใช้มุขเดิมคือแหวกเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นพื้นที่ใต้ร่มผ้าอล่างฉ่าง และก็ได้ผลเช่นเคย ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ผู้มีพฤติกรรมสัปดนเช่นนี้
3 G- A% E4 `& ^* I, N9 s* d& T
บัด นี้กันย์ได้เร่งเร้าพลังตัณหาจนถึงขีดสุด ลำควยของเขาโด่ผงาดชี้ฟ้าเป็นสัญญาณพร้อมออกศึก ยิ่งสร้างความสะอิดสะเอียนต่อประจักษ์พยานพบเห็น
- t* }& }3 ?8 v, X“จ้าง กะหรี่มานอนแก้ผ้าแค่นี้ไม่ได้เรื่อง! โง่เง่า! ถ้าอยากวาดก็ต้องวาดตอนคนกำลังเย็ดกัน!!” กันย์กระโจนเข้าหานางแบบและกระชากผ้าที่เธอใช้ปกปิดออกทันที หญิงสาวร้องลั่นและผลักกันย์ออกไป เธอลนลานวิ่งพรวดออกจากห้องโดยลืมไปว่ากำลังเปลือยเปล่า
u j/ T! B6 j! g6 g- S7 |, @3 i“อย่า หนี! อีกะหรี่! มาให้กูเย็ดก่อน!” เขาวิ่งตามนางแบบออกไปติด ๆ กัน บรรดานักศึกษาในห้องตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก กระนั้นเมื่อได้สติคืนมาก็มีผู้นำคนหนึ่งสั่งให้ทุกคนวิ่งตามออกไป
.( G" r8 Y& G7 o
.
6 l9 }* A0 H3 i7 }3 S& D.
3 P6 f& V8 b1 i+ z0 `“ช่วย ด้วยค่ะ! คนบ้า!” นางแบบร่างเปลือยวิ่งหนีพลางร้องขอความช่วยเหลือ สองเต้ากระเพื่อมตามฝีเท้า ขณะที่กันย์วิ่งล่อนจ้อนควยแข็งตามหลังมาติด ๆ เธอวิ่งผ่านหน้าคณะตัดไปถึงโรงอาหาร เล่นเอาคนกำลังทานก๋วยเตี๋ยวถึงกับสำลักเส้นติดคอ ทุกคนได้แต่ลุกขึ้นดูเพราะตื่นตกใจจนไม่สามารถคิดได้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน ก่อน เสียงกรี๊ดกร๊าดดังเซ็งแซ่ทั่วโรงอาหารอย่างชุลมุน ดูเหมือนนางแบบเองก็ไม่ทันฉุกคิดว่าตัวเธอนั้นก็อยู่ในสภาพที่ไม่มีใครกล้า เข้าไปออกหน้ารับให้
: I, C* h7 c7 [9 X“ช่วยด้วย!! กรี๊ดดดด!!” นางแบบสาววิ่งตรงไปหากลุ่มคนหวังหาที่พึ่ง แต่ผู้คนบริเวณกลับแตกฮือออกด้วยความตื่นกลัว ยกเว้นเพียงหนึ่งคน
8 ?0 r$ m6 ?+ X. b, L.' @1 D3 S. I( q. ]$ s
., I6 L# H- m7 X8 i
.
# Z5 K, C9 D2 \พลอยนั่นเอง
1 p L# i' f( ?.
, B# R1 t3 i* q# Q4 l& q.
+ i3 w) X0 Y( m& l& n5 Z.9 u& p+ {. k5 m8 b
“คนบ้าไล่ตามฉันมา! ช่วยที!” เธอหลบเกาะข้างหลังพลอยเสมือนเครื่องกำบัง
% O- [+ y8 p ~) ]# }7 v3 Z) o3 b“หลีกไป!! นังผู้หญิง!!” กันย์คำรามคลั่ง
" V/ L) ?) F$ @5 n; t
“ไอ้ขี้ยา. . . เลิกเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นได้แล้ว” พลอยรำพึงแผ่วเบา สองมือกำหมัดแน่น 0 F# |/ E8 D5 q; f- O# Z6 ]0 ~
“บ่น เหี้ยอะไรของมึง! ถ้าไม่หลีก กูจะจับปี้ตรงนี้ทั้งคู่!” เขาสาวท่อนลำตนเองเป็นการข่มขวัญ ใบหน้าหื่นกามและคราบน้ำลายไหลเป็นทาง ทำเอาไทยมุงรอบข้างเกิดอาการคลื่นเหียน มีเพียงพลอยที่ยังยึดสติคงมั่น ! J K6 m* a. U! i. v
“เคี้ยก ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!” กันย์ดีดตัวเข้าหาหญิงทั้งสองราวกับสิงโตพุ่งตะครุบเหยื่อ* w3 R \9 s: b
.
& b/ Z; z) H! F- m& P3 h. }# H.
' b9 f6 i- G6 y. d/ R' r.
, \0 ^, ? ?3 ?8 q( _ชั่ววูบความรู้สึก กันย์ได้สัมผัสเปี่ยมเรี่ยวแรงเต็มฝ่ามือประทับเข้าที่แก้ม .+ L6 T; H+ U% m/ S. o5 E4 ]
.
! e, j* r# w5 G4 k9 B) q$ f0 q. เขาถูกตบเต็มฉาด
. a; t: ]6 y, _" i- i“นั่นส่วนของภูมิ!” พลอยพูด และไม่ทิ้งช่วงให้ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัวติด เธอชักมือกลับตบหลังแหวนอีกเปรี้ยงจนกันย์ถึงกับประคองตัวไม่อยู่
. `, b! V( c a+ s A“เมื่อกี้คือส่วนของเต๋อ!”
5 S) o+ j- D/ ? ]2 ?* P.
! Q* |- [- F) m% i.1 B0 j& T) X. Q% i% K& K
“และ นี่คือส่วนของฉันกับลูก!” เธอปิดฉากโดยเตะผ่ากล่องดวงใจเข้าเต็มรัก กันย์อ้าปากร้องลั่น สติรับรู้ฉีกกระชากราวกับถูกคมเคียวมัจจุราชบั่นหัว ใบหน้าขาวใสบัดนี้อมสีเขียวเหมือนคนใกล้ขาดใจตาย เขาล้มลงกุมเป้านอนดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดเหลือประมาณ
8 _. e! p- {& y.
7 c- l" \6 X2 R& ~2 F.
พลอยถอดเสื้อนอกคลุมให้นางแบบที่กำลังร้องไห้อย่างผวา และขอตัวออกจากฝูงชนโดยไม่รับฟังคำถามหรือคำสรรเสริญใด ๆ ทั้งสิ้น- n& A i0 J2 ^, `, A+ o4 C
ก่อนจากไปเธอทิ้งคำพูดสุดท้ายฝากให้กันย์ซึ่งกำลังนอนหมดสภาพ
3 ?( ]9 T7 u5 S& e.
- O! Z" Z: m" f) \ h.3 m- z$ U, [' Q
.
* M8 C! C1 v8 _1 y3 _+ K0 u“ฉันเลวเพราะแกมาเกินพอแล้ว ลาก่อนไอ้ผู้ชายเฮงซวย”
/ R- O$ R% n8 K. t' R* k! E.2 R4 M4 p! D6 q/ U
.
0 S: x, m( O# ~ V0 s.* [ q0 O7 H& S, l' z0 u4 v) X4 ~
.. k4 K' n/ J* D" c+ _+ A2 F+ T5 y
จบตอนที่ 9 ตาสว่าง
2 u' \' {, I' J4 F& r# q$ |* W: Lเรื่องอื่นๆ http://www.g4guys.com/home.php?m ... w=me&from=space4 Z3 T0 u: p5 `2 e
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:14:35
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 00:59:14
โพสต์ 2016-1-9 07:52:52
โพสต์ 2016-1-12 00:48:08
