|
ตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่? # G% b+ F" s7 _0 W# `
.9 w5 m$ @. q' v* M9 y; `- g' B( ]1 J
.
' {# m0 k% u+ U& L% W; K# }.
0 Z9 i+ m+ F1 k8 cวันนี้ภายในสำนักงานมูลนิธิพิทักษ์สตรีและเด็กดูเงียบวังเวงผิดปกติ ดารินทร์ทอดสายตาพิจารณาข้อมูลกรณีร้องเรียนภายในห้องทำงานส่วนตัว ด้านตรงกันข้ามกับเธอคือผู้ช่วยระหว่างทดลองงานซึ่งกำลังรอฟังผลใจจดจ่อ “เคสนี้ธรรมดาไปหน่อย สื่อคงไม่สนใจ รับเรื่องเก็บไว้ก่อนแล้วกัน” ผู้เป็นนายประกบแฟ้มดังปุ ผู้ช่วยสาวหางคิ้วตกเมื่อได้ยิน “แต่คุณดาคะ. . .เด็กคนนี้เธอน่าสงสารจริง ๆ นะคะ คุณดากรุณาพิจารณาอีกสักครั้งเถอะค่ะ” เธอวิงวอน “กรแก้วจ๊ะ เราช่วยทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้หมดหรอกจ้ะ หนุ่มสาวไฟแรงอย่างเธอน่ะฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ไว้วันหนึ่งเมื่อเธอเจนโลกอย่างฉันแล้วเธอจะเข้าใจเอง” นักการเมืองหญิงสูงสง่ายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเบา ๆ “เพียงเพราะขายข่าวไม่ได้เหรอคะ” “ใช่ ยุคนี้ทุกอย่างคือการตลาดและทุนนะจ๊ะกรแก้ว ช่วยคนแล้วไม่มีใครเห็นใครรู้ เขาก็ไม่เลือกเราหรอก ต้องเลือกเคสที่สื่อมวลชนให้ความสนใจ ถึงจะคุ้มกับเวลาและแรงกายที่ลงไป ฉันไม่อยากเหนื่อยฟรี เธอเองก็คงไม่อยากเหนื่อยฟรี ทำงานให้ฉันโดยไม่มีเงินเดือนให้ใช่ไหมล่ะ คนเราต่างต้องการผลตอบแทน ไม่ว่าฉัน เธอ หรือใคร ๆ” “ดิฉันเข้าใจมาตลอดว่าสโลแกนของคุณดาคือรักลูกทุกคนเหมือนลูกตัวเอง ถึงได้เลือกทำที่นี่” เธอตัดพ้อ ดารินทร์รู้สึกว่ากาแฟหนืดข้นจนกลืนลงคอลำบากกว่าเคย “กรแก้วจ๊ะ. . .” “เลือกตั้งสมัยหน้าฉันมีเรื่องให้ตระเตรียมอีกเยอะ สิ่งที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือผู้ร่วมงานที่เข้าขากัน รู้ใจฉันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก” “หากฉันต้องเสียเวลาปรับความเข้าใจกับใครคนใดคนหนึ่งนานเกินไป สู้หาคนที่พร้อมกว่าเข้ามาแทนไม่ดีกว่าหรือ?” ผู้ช่วยสาวนั่งหลบตา รู้ดีว่ากำลังทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจ “ฉันรักลูกลูกหลานคนทั่วประเทศเหมือนลูกตัวเองได้ไม่หมดหรอกนะ เด็กบางคนก็เหลือขอเกินเยียวยา” ดารินทร์วางถ้วยกาแฟลงประกอบคำกล่าวสรุป
5 k* s% K4 Q& |8 V0 V% z+ ~.8 V. N6 d. G4 L5 W$ }5 C
.7 \& K. C# k) ~; L' o( J9 [5 j5 g
.4 i7 O* q) T+ X# M2 n' }
.
' w9 L( K' C" ]) i, Z“เช่นลูกแม่ค้าขายน้ำรึเปล่าครับ?” ทั้งเจ้านายและผู้ช่วยต่างหันไปหาต้นเสียงพร้อมกัน ประตูห้องทำงานส่วนตัวของดารินทร์เปิดอ้าโดยมีชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าพิงกรอบประตู คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากเต๋อ ผู้ทวงหนี้แค้น “เธอเป็นใคร!? ผ่านเลขาหน้าห้องเข้ามาได้ยังไง!!? ” ดารินทร์เอ็ดลั่น# i7 |& G$ A6 c1 j% }: V
.
$ X. w" f; Z9 f) X+ z.0 h* F2 H$ t t
.: P: A& b) T% y6 M
ผมถอดหมวกแก๊ปเปิดเผยใบหน้า วันนี้เลือกสวมเสื้อคลุมสีเข้มคล้ายพนักงานส่งเอกสารเพื่ออำพรางตัว “ถามยังไม่ตอบอีก!?” เธอขมวดคิ้ว “แมสเซนเจอร์สินะคะ รบกวนออกไปนั่งรอหน้าห้องก่อนเถอะค่ะน้อง” ผู้ช่วยกุลีกุจอออกรับแทนทันที .
# `0 x& _, `/ F: I! y6 t% {% x“ตอนนี้ในออฟฟิศไม่มีใครสั่งใครได้แล้วครับ นอกจากผมซึ่งเป็นผู้คุมกติกาความเป็นไปของทุกชีวิต” “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!?” “กรแก้ว! เธอไปเรียกรปภ.มาซิ!.” ดารินทร์สั่งผู้ช่วยโดยไม่ได้มองเลยว่าใช้โทรศัพท์บนโต๊ะตัวเองโทรเรียกยังจะเร็วเสียกว่า แต่ผู้ช่วยไร้การตอบสนอง “ฉันบอกให้เรียกรปภ.ไงเล่า!” เธอย้ำอีกครั้ง “คุณดาคะ. . .” ผู้ช่วยสาวใช้น้ำเสียงชวนแคลงใจ ดารินทร์จ้องรอประโยคต่อไปจากลูกน้องราวกับลุ้นคำตอบจากพิธีกรเกมโชว์
2 I- h% p* m4 C- o6 N( ~.2 C( r2 w% c7 H9 a2 j' x( A/ t0 q5 i
.+ @/ P7 N6 J/ k. W# ?- n* y
.# |: Z7 I( \9 {
“วันนี้หนูขอกลับก่อนค่ะ แบร่~” เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ้านาย “เป็นบ้าอะไร!?” ดารินทร์ตกใจตวาด หากทุกคนพร้อมใจกันเตี้ยมอำบ้า ๆ อย่างนี้ก็ไม่น่าจะเอามาใช้กับผู้ใหญ่อย่างเธอเหมือนเพื่อนเล่นสมัยเรียน แต่ผู้ช่วยสาวไม่ยี่หระ เธอลุกขึ้นยืนชูมือเหนือศีรษะแล้วเขย่งปลายเท้าค่อย ๆ หมุนตัวออกจากห้องเหมือนนักบัลเล่ต์ ทิ้งให้ดารินทร์ยืนคิดเอาเองว่าลูกน้องเธอเพี้ยนขึ้นมาได้อย่างไร “ไปหาตำปูปลาร้านัว ๆ แซ่บ ๆ แดกดีกว่า ลั้ลลา~” เธอฮัมเพลงขึ้นมามั่ว ๆ แต่ก็ฟังดูชวนอารมณ์ดี' P8 O/ v5 `- j2 ?0 E0 P8 l1 f7 H
.
3 j! `3 a5 H# _- D. f! V. m2 E. U L6 V3 }4 A6 V
.* I2 i( Z: r A. C
“พยายามทำให้คุณตลกน่ะครับ แต่ดูเหมือนว่าจะแป้ก” ผมยักไหล่พลางมองผู้ช่วยสาวที่เต้นบัลเล่ต์ฮัมเพลงออกจากห้องอย่างเริงร่า ดารินทร์จับต้นชนปลายไม่ถูกว่านี่คือเรื่องอะไรกันแน่ ขณะนี้ในห้องเหลือเพียง . . . ผมกับดารินทร์ เมื่อผมขยับเข้ามาในห้อง ดารินทร์ถอยห่างอัตโนมัติ ราวกับเกิดจากแรงต้านแม่เหล็กขั้วเดียวกัน ดารินทร์มองผ่านเต๋อไปยังด้านหลังที่เปิดประตูอ้าทิ้งไว้ จึงเห็นว่าพนักงานที่อยู่นอกห้องฟุบนิ่งคาโต๊ะหมดทุกคน เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่มีใครลุกขึ้นรับสาย อาจเป็นเรื่องตลกไม่ออกเท่าไหร่นักถ้าจะบอกว่า เธอคิดเลยเถิดถึงขั้นลูกน้องถูกวางยายกออฟฟิศ “ใครส่งแกมา?” หญิงสาวแข้งขาสั่นระริก คงเพราะเธอทำงานการเมืองจึงนึกเหตุผลอัปมงคลนี้ขึ้นเป็นอันดับแรก “ทางนั้นจ้างมาเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่าเลย!!” ข้อเสนอบวกด้วยน้ำเสียงช่างเร้าใจไม่ต่างจากรายการขายเครื่องออกกำลังกายที่แพร่ภาพตอนดึก ๆ
& S# g1 f' T" } w8 D9 \& G4 ?, z f2 Z.
: C8 E2 n6 J8 a5 B6 X! ^% P.
; ~$ y/ v; K( X# |) N6 A1 oผมอยากจะหัวเราะเสียจริง “ใช้เงินแก้ปัญหาไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะครับคุณดารินทร์”
. w7 q: _- T7 y: w.
V- M% h- U( G3 {.5 a3 |7 Y6 g+ {- m+ g
.
3 f# R! ~1 k. W# W5 ]$ |“โดยเฉพาะปัญหาที่คุณสร้างขึ้นเอง”
' C* N k% Z# K5 b.$ Z3 O: j6 y9 _" R: i: u; q
.
8 Z( l+ Z& P8 N9 {“ฉ . . . ฉัน. . .” ดารินทร์เหลือบมองในกระเป๋าสะพายซึ่งเปิดอ้าทิ้งไว้พอดี ไล่สายตาหาสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ “ฉันไม่ยอมตายเด็ดขาด!!” เธอล้วงหยิบขวดสเปรย์พริกไทยขึ้นมาโดยฉับพลัน
+ T+ C* @& e" Q* _2 P1 w.! L* x! D [& ~
.
& k; o, K2 ]! l, ?5 H.2 S% G! s' T8 u) X( E
แต่นั่นยิ่งทำให้เข้าทางอีกฝ่ายมากขึ้น
1 M$ }; W. B' |มือของเธอหันวกกลับเข้าหาตัวเองแล้วกดฉีดเต็มแรง
5 m0 s9 R' r2 q/ C9 }( e& E.. l' w" N* S! r& D8 L
.
; N4 s$ g7 L1 A.' `; F" M: B# Q2 R2 p
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”
2 P$ V$ u& S# @; U6 l& dนักการเมืองหญิงผู้สูงสง่าล้มดิ้นพล่านปวดแสบปวดร้อน น้ำหูน้ำตาไหลแฉะ เธออยู่ในภาวะตาบอดชั่วคราว หากใครไม่รู้คงคิดว่าโดนสาดด้วยน้ำกรด! I" p) t, ~, c
“หลายปีก่อนผมก็เคยทรุดลงกองกับพื้นต่อหน้าคุณไม่ต่างกันเลย” ผมแหงนมองเพดานนึกภาพอดีตด้วยแววตาเลื่อนลอย น่าขำที่โจทก์กับจำเลยในอดีตขณะนี้ถูกวางตำแหน่งสลับกัน อำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจไม่สามารถช่วยดารินทร์ได้อีกต่อไป เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจเหนือมนุษย์ที่ผมถือครอง Y. h, E4 A1 a6 m
.
# F# b& e! M% k& e. b- q% G3 [5 c$ P. K$ p: z# I% Y) ~
.: Y. }, g" [' I7 `3 F# c
ผมส่งยิ้มให้เหยื่อที่ชักดิ้นชักงอตรงหน้าอย่างเยือกเย็น
! y0 \7 _. U, ^.
. T# Y1 L. w: O6 T9 F% @) r“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับคุณดารินทร์ ผมไม่เคยทำใครถึงตาย”.
+ {. M0 j& G; @' X; C# \. x.
Q0 o6 [* O9 ^/ z.$ }" @( D8 ^' C: k
., k+ D7 Q/ M m% r% B
“เว้นแต่ว่าหลังจากนั้นคุณจะอยากตายไปเอง”
1 I) f8 S" c. s. g“โอย ปวดหัวชะมัด” เสียงรำพันกับตัวเองดังก้องในห้วงนึกคิด. H1 L7 z8 m @9 t
.
. |, i& x9 U% H& k& C.9 U" m( I5 M. v5 r: `9 B& D
.
$ G7 H. u; m1 D% ?หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมดเหมือนสติแรกฟื้นหลังผ่าตัด “สวัสดีเกรซ” ผมยิ้มต้อนรับเซอร์ไพร์สพิเศษสุด จัดขึ้นให้เฉพาะเธอเป็นกรณีพิเศษ
' ]1 Q8 |0 }2 K2 b$ xเกรซพบว่าตนเองถูกจับมัดแขนขานั่งติดเก้าอี้ เรียวปากถูกผนึกสนิทด้วยเทปกาว “อื้อ อื้อ” เกรซตกใจที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายขณะคงสติคือกำลังจะเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่แล้วโลกรอบตัวก็ดับมืดลง “คงมีอะไรอยากพูดสินะ” ผมกระชากเทปกาวออกให้ครั้งเดียวหลุดจนอีกฝ่ายสะดุ้งแปลบ เกรซสูดลมหายใจตั้งสติลึก ๆ กวาดตามองรอบตัวซึ่งเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ฉากเบื้องหน้าเป็นผ้าม่านสีเลือดนกผืนใหญ่ขึงปิดทัศนียภาพสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด “แกเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!?” เธอถามด้วยใบหน้าตื่นกลัว “นึกหน้าผมดูดี ๆ สิเกรซ” เกรซจ้องเขา แต่รูปหน้าทั้งหมดเห็นไม่ช่วยให้นึกออกได้เลย “ฉันไม่รู้. . .แกเป็นใครกัน!?” “ให้ตายเถอะ ต้องบอกใบ้อยู่เรื่อยเลยผู้หญิงพวกนี้” ผมหงายท้องแขนให้เห็นรอยสักไก่เขี่ยรูปโนบิตะ เธอดีดตัวถอยจนเก้าอี้ลากเอี๊ยด “ไม่จริง. . .” “ช่วยด้วยยยค่ะ!! คนโรคจิต!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด แทนที่จะมีโอกาสพูดได้มากกว่านี้แต่กลับทำให้เสรีภาพหมดอายุเร็วขึ้น ช่วยไม่ได้เลยที่ต้องกลบเสียงเธอด้วยเทปกาวอีกครั้ง “อื้อ อื้อ” เหยื่อดิ้นขัดขืนแต่ก็ไร้ทางสู้ ผมควบคุมสถานการณ์ให้คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย “ฟังนะเกรซ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งให้ประจัญหน้าในระนาบเดียวกัน “ที่นี่คือห้องลับของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เอาไว้ดัดหลังลูกค้า ซึ่งปกติคนทั่วไปจะไม่มีโอกาสได้ใช้บริการ. . .” เกรซสังหรณ์ใจไม่ดีกับผ้าม่านปริศนาผืนใหญ่ตรงหน้า มันใหญ่เกินความจำเป็น “. . .ยกเว้นผมซึ่งได้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นทุกกรณี” ผมพูดต่อ พลางนึกถึงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งได้สะกดจิตให้ทุกคนในโรงแรมปิดบริการหนึ่งวันเพื่อให้เอื้อต่อภารกิจล้างแค้น แน่นอน รวมถึงสิทธิ์ในการขอใช้ห้องนี้ก็อนุมัติผ่านราบรื่น ผมลุกขึ้นเดินไปสุดห้อง คว้าที่ดึงม่านจับมั่น “เอาล่ะนะ ต่อไปนี้คือคำตอบที่แท้จริง”
- }2 A4 n! K9 _8 g5 o.
! n% V2 ^$ {. W8 n/ Z% N5 s! Q.
( w. z- `& B5 T/ ~" O- N.; ^9 v! J6 E/ m2 F0 o6 s c
.9 |( G( q! c9 T! O S7 @- H
“ว่าแม่ใครกันแน่ที่เป็นกะหรี่”7 v0 l' J/ q1 B
.
% \! V# I. f; _2 U* j- ]: @.9 L8 o8 y1 m( z4 w
ผ้าม่านถูกรูดเลื่อนจนสุดทาง เผยให้เห็นอีกด้านที่ซ่อนไว้ ร่างของดารินทร์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังถูกชำเราโดยเด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนที่ล้อมหน้าหลัง “โอ้ว เสียวสุด ๆ ไปเลยเด็ก ๆ จ๋า ลูกรักของแม่ทุกคนเลย” เธอปลดปล่อยอารมณ์เปลี่ยวสุดพลัง ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำพูดของคนจากอีกห้องด้วยความสามารถอ่านใจ 9 C+ F9 a, I7 t# D
.
6 f" t7 s' k- y" v2 |+ |; c% U.
) s& F: j8 \' g9 j2 p.( n2 p1 A8 F- a3 j) {
ดูเหมือนเกรซต้องใช้เวลาตั้งสติเล็กน้อย ผมจึงถือโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บรรยาย อันดับแรกเพื่อให้เป็นที่เข้าใจตรงกันจึงต้องประกาศักดาก่อนว่าผมมีความสามารถครอบงำจิตใจคน ซึ่งจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ “ผนังห้องนี้เป็นกระจกหลอกด้านเดียวแบบที่ใช้ในห้องชี้ตัว มีไว้แอบดูลูกค้าโรงแรมสนองรสนิยมพวกถ้ำมอง ส่วนเด็กพวกนั้นเป็นเด็กขายข้างถนนที่ผมจ้างมาเอง นี่พยายามคัดคนหน้าตาดี ๆ ให้แล้วนะ หาได้แค่นี้แหละ” แน่นอน เกรซคงไม่สนว่าใครจะหน้าตาดีหรือไม่อย่างไร “อื้อ!!!!!!” เธอร้องเรียกแม่ทั้งที่โดนปิดปากแน่น เกรซโน้มเก้าอี้เอนหน้ามากไปจนล้มโครม “รักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองไงเกรซ . . . แม่เธอพูดออกบ่อย แต่คงจะไม่นับผมคนนึงล่ะมั้ง”
3 `# R) C y4 y, k. }" X.% ^* _8 c! U& J) E, L
.
' p* K z7 Y$ g.
! k/ ^: V7 e9 u: }# v4 J“อื๊อออ!!” เกรซนอนดิ้นอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องผู้เป็นแม่ที่กำลังสมสู่กับเด็กรุ่นลูกเต็มเหนี่ยว ผมอ่านใจเกรซได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดว่าดารินทร์กำลังถูกกระทำชำเรา หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นไม่มีทางลดตัวทำเรื่องสามานย์เช่นนี้แน่นอน จึงต้องปรับความเข้าใจเสียใหม่ “เธอไม่ได้ถูกข่มขืนหรอกนะ ดูให้ดีสิ หน้าตามีความสุขสุด ๆ” 8 D1 D/ H+ s! g6 f2 e0 a
.# ~8 [) B: d1 |9 x' v' n$ T
.% W! `/ U a" |/ {. W8 T! s; f6 Y. |
เมื่อปากพูดไม่ได้ เกรซจึงสื่อสารกลับด้วยสายตาแทน “แววตาแบบนั้น. . .ท้าทายผมสินะ” ผมจับเกรซจิกผมให้เงยหน้าหันทางกระจกชัด ๆ/ M: \# [9 I# u# H9 y: K- ]
.
+ e- w4 e" U: _; d0 F.
0 ^% D1 O# \2 k.; E c; h# R5 e. p- C8 d4 C3 I
“ดูให้ดีนะเกรซ!! นี่คือการตอบแทนที่ครอบครัวเธอทำไว้กับผมและแม่!!”% O) Q$ D1 h* |
.% k8 T' Z% q- R* b9 A
.8 R3 U4 y( k$ K' Z
.
1 f5 F9 P, I) r3 H# E" N) R“เด็ก ๆ จ๊ะ แยงเข้าไปลึก ๆ อีกเลยจ้ะ นั่นแหละจ้ะ” อีกฝากฝั่ง ดารินทร์กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการนั่งขย่มตอเด็กหนุ่มรุ่นลูก แม้หน้าตางั้น ๆ หุ่นเก้งก้างไปนิด แต่ก็สุขสมที่ได้เสพเสียวกับเด็กวัยนมแตกพาน “มีใครหิวนมแม่ไหมจ๊ะ ดูดได้เลยนะ” “เจ๊นี่เพี้ยนรึเปล่าวะ ดูเก็บกดว่ะ” เด็กขายคนหนึ่งอ้อมตัวไปกระซิบกับเพื่อนที่กำลังสวมถุงยาง “ช่างป้าเค้าเหอะ เงินถึงก็พอแล้ว จัดชุดใหญ่ตามใจแกไปเลย” คนสวมถุงยางจัดการขบดูดยอดถันให้ตามคำขอ “แบบนั้นแหละจ้ะลูก ๆ ของแม่” ดารินทร์บิดครางด้วยความเสียวซ่าน “ป้าอยากได้แบบไหนบอกพวกผมเลยนะครับ” เด็กคนที่กำลังซอยยิกพูดขึ้น “เข้ามาพร้อม ๆ กันสองอันเลยสิจ๊ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดกล้ารับสองลำเต็ม ๆ พร้อมกัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งให้ดารินทร์หันหน้าปรนเปรอด้วยปาก ผมนั่งลูบคางเฝ้าดูหนังสดด้วยท่าทางดุจนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ส่วนเกรซหลับตาร้องไห้ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ๆ ตรงหน้า เอาเถอะไม่อยากดูตอนนี้ก็ไม่บังคับ
1 y1 L8 Z$ K/ S9 k* H" H C.
. a, A8 B' w9 X) ].- z; \- r* w$ ^( K
.2 E: z7 i+ O' c8 K8 b* X8 C
ดารินทร์สั่งให้เด็ก ๆ หยุดลงชั่วคราว และให้หนุ่มทั้งสามยืนล้อมตัวเธอซึ่งจะคอยดูดอมและชักว่าวให้ “เด็ก ๆ จ๊ะ ช่วยกันรดน้ำว่าวคาว ๆ ให้เต็มหน้าป้าเลยนะจ๊ะ” “ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว ๆ โอววว” น้ำกามเด็กหนุ่มแรกแย้มหลั่งรดทั่วหน้าดารินทร์ ไม่นานนักก็ตามมาด้วยคลื่นระลอกสองและสามของเด็กอีกสองคน เธอลูบไล้เชื้ออสุจิทั่วหน้าอย่างอิ่มเอมอารมณ์ราวกับได้รับการปรนนิบัติใบหน้าจากสปาหรู “อา ลีลาและน้ำเชื้อจากเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างพวกเธอช่างหอมหวานจริง ๆ ป้าลืมสามีไปเลยจ๊ะ” ดารินทร์นอนลูบไล้น้ำกามจากหน้าปาดป่ายทั่วเรือนร่าง ชวนให้นึกถึงเคาน์เตสอลิซาเบธ บาโธรี่ ราชินีผู้อาบเลือดสาวพรหมจรรรย์เพื่อรักษาความเยาว์วัยในประวัติศาสตร์ชาติตะวันตก เธอหลับพริ้มอย่างพึงพอใจ เด็กทั้งสามใช้เวลาชั่วครู่สำหรับพักหายใจ หลังจากนั้นจึงมีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา “เฮ้ย อย่าลืมทำตามที่พี่คนนั้นสั่งไว้ด้วยนะ” เขาหมายถึงผม ก็ยังดีที่ไม่ลืมสัญญาที่ตกลงไว้ ถึงเป็นเด็กขายแต่ความซื่อสัตย์นับว่าน่ายกย่อง “ที่ว่าให้แบ่งเงินค่าจ้างให้ป้าคนนี้ตามศรัทธากี่บาทก็ได้น่ะเหรอ ทำไปทำไมวะ?” เด็กอีกคนเกาหัวถามงง ๆ “เห็นว่าป้าเค้าอยากได้อารมณ์เป็นโสเภณีน่ะ หลักสิบหลักร้อยแล้วแต่เราเลย” เด็กที่ทักคนแรกให้เหตุผล “ยี่สิบน่าเกลียดไหมวะ” อีกคนกระซิบเบา ๆ ด้วยความกลัวเสียมารยาท “เยอะกว่ากูอีก กูเหลือเหรียญห้าเหรียญเดียวว่ะ นอกนั้นแบงค์ใหญ่หมดเลย” อีกคนกระซิบตอบ เด็กหนุ่มสองคนวางเงินทิ้งไว้ข้างเตียงและแต่งตัวกำลังจะเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงอีกคนที่กำลังคิดหนัก ไม่รู้มันจะยากเย็นอะไรนักหนากับการแบ่งเงินให้ตามศรัทธา แต่จะว่าไปไอ้ตามศรัทธานี่แหละที่ทำบางคนต้องคิดซับซ้อนหลายตลบ “เจ๊นี่คงรวยอยู่มั้ง” เขานึกในใจ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายล้วงเศษเหรียญบาทเท่าที่มีอยู่ออกมาวางไว้ จากนั้นทั้งสามจึงเดินออกไป
+ T& ]* \2 c& Y: _.9 R, J0 W7 n4 o- k
." B* I; o( b# r S- ]" {* d
.' v4 X i/ K% j" q! @# M" @: ~- I" L
“ขอบคุณมาก ๆ ครับน้อง” ผมออกจากห้องมารับหน้า ปฏิบัติต่อเด็กขายทั้งสามเปี่ยมไมตรีต่างจากเกรซที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องลับราวฟ้าเหว นี่ถ้าน้อง ๆ ได้เห็นเบื้องหลังอีกด้านว่าลูกสาวคนที่กำลังมีอะไรด้วยนั่งดูอยู่แถมถูกทรมานจิตใจคงควยหดกันถ้วนหน้า “ไม่เป็นไรครับพี่ ตังค์หนาขนาดนี้พวกผมไม่เกี่ยงหรอก” หัวหน้ากลุ่มออกรับ “เรียกแท็กซี่กลับเองได้นะครับ เอ้า พี่ให้ค่ารถแถม” ตามธรรมเนียมคนขี้ระแวง ผมต้องลบความทรงจำเด็กทั้งสามไม่ให้จดจำผมและเรื่องราวทั้งหมดได้ หวังแต่ว่าพวกคงไม่ตกใจภายหลังเพราะคิดว่าเงินในกระเป๋าเพิ่มจำนวนเองได้เหมือนอะมีบาแบ่งตัว
, H B E' D8 Y5 o% O." k# \% n8 O# ^" W- d! _/ j8 U3 W
.1 j5 I. I" c: m" O0 x* _4 U% i
.
! B/ e) r& C. M( `; M.
. R. }# L/ t9 U“คิดดี ๆ นะ พี่ยังเปลี่ยนอนาคตได้” ภายในห้องนอนโทนสีเรียบ ณัฐกำลังหลับตาเพ่งดูนิมิตเหตุการณ์ล่วงหน้า เขาบ่นพึมพำคนเดียวในห้องซ้ำไปมา “คิดดี ๆ คิดดี ๆ” เขาย้ำไปมาราวกับว่าคนที่อยู่ในนิมิตจะได้ยินไปด้วย อันที่จริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี “ณัฐ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกจนหลุดจากภาพนิมิต ธนิกเปิดประตูโดยไม่เคาะเรียก เรื่องนี้มีเหตุผล ธนิกติดนิสัยชอบใช้พลังจิตเคาะแทนมือ บางครั้งก็ออกแรงหนักไปจนประตูห้องณัฐพังพินาศ บานนี้เป็นบานที่สี่แล้ว “ทำอะไรอยู่ในห้องทั้งวัน” เขาถาม “ป. . เปล่าครับพี่นิก” ณัฐซุกมือไว้ด้านหลัง ท่าทางพิรุธของณัฐยิ่งทำให้ธนิกยิ่งสังเกตชัด “ไหนดูซิ” เขาเพ่งจิตให้ของที่ซุกซ่อนอยู่ลอยพรวดเข้าหามือตัวเอง ณัฐไม่มีทางต้านได้เลย “รูปเต๋อนี่? เอามาทำอะไร?” เขาจ้องดูรูปเต๋อที่เคยแอบถ่ายเองกับมือเมื่อครั้งสอดแนมใหม่ ๆ เพื่อให้รู้จักหน้าค่าตา “แอบชอบมันเหรอ?” ธนิกขมวดคิ้วถามราวกับเห็นน้องตัวเองเป็นจำเลยในศาล “แกเป็นเกย์คนเดียวก็พอแล้ว เก็บเจ้านั่นไว้เป็นพ่อพันธุ์ให้ตระกูลบ้างเถอะ อย่าให้พี่รู้นะว่า . . .” “ม ไม่ใช่นะครับ!” ณัฐรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “หรือว่าเอามาอ่านอนาคต ยังจำหน้ามันไม่ได้อีกรึไง” ณัฐก้มหน้าเงียบ “เอาเถอะณัฐ ไปแอบดูอะไรมัน เห็นอะไรบ้างเล่ามาซิ” ช่างเป็นพี่ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ “เปล่าครับ ผ . . .ผมไม่ได้ดูเขาตรง ๆ . . .” ณัฐรีบตอบเพื่อไม่ให้ธนิกหงุดหงิด ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
4 Z# A+ F: d) N4 e+ A3 H0 m.5 D0 B4 B! M- b5 F r) }3 N: J
.
* k; d7 J# D" S.; v8 v" d; h5 Z+ B9 Y1 r! Z
“ดูคนที่จะถูกเขาเล่นงานต่างหาก” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแฝงกังวล ผมกลับเข้ามาในห้องลับอีกครั้ง พร้อมเงินที่ได้จากการวัดใจเด็ก
* Z" D4 x7 ?3 D) W- T/ z# @.* g+ o' t. O$ i& Y. C9 C
.; w4 y0 d. f+ t( ~) u
.
7 ?+ y' t6 d/ H4 M5 o. b9 n“ค่าตัวแม่เธอทั้งหมดยี่สิบเก้าบาท” ผมโยนเศษเงินทั้งหมดใส่หน้าเกรซ เสียงเหรียญกระดอนกลิ้งกับพื้นกรุ๋งกริ๋งฟังแล้วสะใจพิลึก “ราคาพอ ๆ กับอาหารมักง่ายตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ ลงท้ายเลขเก้าตามเทคนิคการตลาดอีก” เกรซก้มหน้าสลดราวคนไร้ทางสู้ที่ถูกเหยียบจมดิน “แม่ผมตักน้ำขายหนึ่งชั่วโมงยังได้เกินร้อยเลย” ผมกระแอมหัวเราะ ท่าทางเกรซมีความคับข้องใจเป็นอย่างมาก ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกครั้ง จัดการปลดเทปกาวออก “เอาล่ะ หนังจบแล้ว อยากฟังความเห็นจากคุณผู้ชมบ้าง” ( `8 T+ i. B/ K! b5 ~
.. F- E+ y# }7 g2 v$ }) E. y ^
.9 g* k9 j6 H5 {2 B* a& v$ J
.
) H3 Q# p9 B+ j8 ^- u. D“ถุ๊ย!!” เกรซบ้วนน้ำลาย แต่ผมเอี้ยวหลบทัน เรื่องอะไรจะพลาดซ้ำรอยเหมือนคราวของวี “มุกนี้เคยมีคนใช้กับผมแล้วน่ะ” “มึง!! ไอ้ชาติชั่ว!! ” เกรซตะคอกลั่น แต่ผมตอบสนองด้วยความนิ่งเงียบ "มึงมาทำกูทำไมอีสัตว์ ! คนอื่น ๆ ล่ะ!?” “ถ้าหมายถึงจอยกับน้ำหวานล่ะก็. . .ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะลากลงนรกให้ตกตามกันไปเร็ว ๆ นี้ล่ะ”
8 X5 R' q' A5 v) X7 ].
) ?% M8 B3 D5 O8 y.1 N1 }3 H w) b3 J" r* B
.2 O. k5 Q. [2 u: @
.
; [9 Y9 F. J0 C3 Hผมหยิบอุปกรณ์สำหรับเกมเล็ก ๆ ที่ตั้งใจเล่นกับเกรซออกมา เป็นเกมตอบคำถามง่าย ๆ แต่เดิมพันด้วยอนาคตคนทั้งคน อุปกรณ์ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่กรอบรูปแม่ผมเพียงอย่างเดียว “เอาล่ะ เกรซ ต่อไปนี้คือเกมเดิมพัน” ผมหันกรอบรูปแม่ไปหาเธอ “เกมเหี้ยอะไรของมึงอีสัตว์!!” ใบหน้าเธอส่อว่าพร้อมจะฆ่าผม แต่ผมไม่สนใจ บอกรายละเอียดของเกมต่อไป “กติกาง่าย ๆ สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เกรซจะพูดอะไรกับเธอ เป็นคำถามปลายเปิดน่ะ ตอบอะไรก็ได้”
9 s5 R" N2 E( A. W$ I& i7 Y., }: J' _1 i) i- t F
.: R2 ^& W) f* y2 L f4 W9 z
.
$ W U3 {0 I* N J- Vเกรซผ่อนลมหายใจลง แสดงให้เห็นว่ากำลังใช้ความคิด; O5 H$ u2 }4 j
.
" K4 v: _) _7 {- @.; x" A6 o) E w8 y
.8 i) p% O l# w* u6 {
“อ๋อ คำพูดแค่นั้นนี่มันแค้นฝังลึกเลยใช่ไหม” เธอกัดฟันกรอด “แค่นั้นของเธออาจจะเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นก็ได้นะ” ผมสวนกลับเรียบ ๆ$ ? e' a0 n0 ?
.
1 h: v2 x$ p7 f$ h/ @+ P, v6 @" a.
5 t5 p$ w% ~5 q. y" r& W2 _.+ ~* p& f' J/ a
“ผู้หญิงอย่างแม่มึงน่ะ!! เป็นกะหรี่!! เป็นอีตัวชั้นต่ำ!! ถ้ามาอยู่ตรงหน้ากูก็จะพูดอย่างนี้!!” เกรซหวีดตอบเสียงดังราวสติสำนึกหลุดออกไปจากสมองเสียแล้ว
a1 m0 z3 Q- w* w/ \.
4 T( }. a$ h2 x! h0 x6 u( x: U0 z# Y& Z.5 p* v4 t/ {: e: Q7 B' F# }' v$ x
.
4 b/ N' B; m( c; m5 j; {; S" Bผมเก็บรูปแม่คืนใส่กระเป๋าเป้ เกมจบลงแล้ว น่าผิดหวัง ลูกหนี้คนนี้ไม่เรียนรู้อะไรเอาซะเลย สิ่งที่ผมทำให้เธอได้คือส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความปลงปนเวทนา
+ z' M& H9 U/ ~3 V., i+ j* D+ r, q- M" ?, d
.* P7 s' G0 V) G1 c! a" r8 z
.. B q3 r# @; o5 E: I% p/ C
.1 m! u' z0 A, W! x2 z7 @
“วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเล้ย. . .ให้ตายสิ”
0 h, t3 D4 _* E) C! P.
$ F4 B' u7 J2 D. X7 h2 G.
, Y7 J: a6 v6 K.9 E+ l. }0 h( y
จบตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่? / B. ]9 I2 A8 X+ h s2 l0 |
เรื่องอื่นๆ www.g4guys.com/home.php?mod=spac ... w=me&from=space
( m# X J. p$ ]1 F, z | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:21:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 01:31:35
โพสต์ 2016-1-4 06:24:41
โพสต์ 2016-1-5 21:01:30
โพสต์ 2016-1-12 17:12:34
โพสต์ 2016-2-27 23:29:31
