|
◊C h a p t e r 1◊
ตํ า น า น
สิ่งมีชีวิตที่ภายนอกเป็นเพียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนยอดไม้สูงบนเขาระฟ้า มองไปยังเมืองด้านล่าง แสงไฟระยิบระยับจากตึกสูงจุดแสงเล็กๆ ที่คาดว่าจะเป็นรถยนต์เคลื่อนที่ขวั่กไขว่ เขาเหลือบตาดุๆ มองต่ำใบหน้าเรียบเฉย
“เอ็กซ์” เสียงทุ้มต่ำดูไร้ชีวิตดังขึ้น เจ้าของชื่อเหลือบตามองเพียงนิด
ใบหน้าคมไร้รอยยิ้มประดับ….
คนทักถอนใจ “นายเอาไงเรื่องนั้น” คนฟังหันกลับไปมองด้านล่างอีกครั้ง
“จัดการตามที่คุยไว้” มีความโกรธแค้นฉายขึ้นในแววตา เพียงชั่วแวบเดียวเท่านั้น…ก็หายไป “พยายามรวบรวมแล้ว แต่ยังไม่ได้มาก น่าจะต้องใช้เวลา” คู่สนทนาเอ่ยเสียงเครียด
“หาตัว‘เขา’เจอรึยัง”
“พยายามอยู่ แต่จับกระแสไม่ได้เลย” เจ้าของตาคมดุพยักหน้ารับรู้ “พวกมันต้องได้ชดใช้” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
ซูมเข้ามาที่บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง
“คุณปู่ เล่าต่อสิครับๆ สเปอยากฟังอีก”
“มาๆ นอนลงซะแล้วปู่จะเล่าให้ฟัง”
เด็กน้อยตัวเล็กๆ อายุไม่เกิน 8 ขวบปี คลานขึ้นไปนอนบนเตียงตามคำบอกของชายชราวัย 65
“เอาล่ะนะ….บางข้อมูลอ้างว่าซารายด์ไม่ต้องการอาหาร แต่บางข้อมูลกลับอ้างว่าซารายด์กินอาหารเช่นเดียวกันกับมนุษย์และบางข้อมูลก็ยังอ้างอีกว่าซารายด์กินเลือดสัตว์หรือสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่……..รวมไปถึงเลือดมนุษย์”
“หวา ซารายจะกินเลือดผมเหรอครับ!”
เด็กน้อยผวาส่งเสียงดังดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นกว่าปกติ ชายชราหัวเราะในคอเบาๆ ลูบหัวหลานชาย ด้วยความรักใคร่ก่อนจะเอ่ยคำต่อ
“เฮอะๆ แต่ก็มีข้อมูลนึงอ้างว่าซารายด์กินเอนไซม์ในน้ำลายมนุษย์”
“น้ำลายเหรอครับ? ซารายกินน้ำลาย”
“มันก็เป็นแค่ข้ออ้างข้อสันนิษฐานล่ะนะสเปแต่ว่านะ….”
ชายชราเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่งสายตาใจดีไปให้หลานชายคนเดียวของเขาด้วยความเอ็นดูในท่าทีที่ตั้งใจฟังซะเหลือเกินก่อนจะเอ่ยต่อ
“เขาบอกว่า…ตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบัน…ยังคงมีซารายด์แฝงตัวอยู่ในมนุษย์ไม่ได้ไปไหน แต่เพียง….เราไม่รู้เท่านั้นเอง”
“ว้าว! แล้วสเปจะได้เจอซารายมั้ยครับ คุณปู่เคยเจอมั้ยจะพามาเจอสเปรึเปล่า”
“เฮอะๆ ไม่รู้สินะ แต่ไม่แน่ซักวัน…สเปอาจจะเจอก็ได้นะ”
ชายชราลูบหัวเด็กน้อยอีกครั้งก่อนจะห่มผ้าให้ปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องนอนไป ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
12 ปีต่อมา….
“สเป !”
สเปเชียลหันหน้างงๆ ไปตามเสียงเรียก “อ้าว!ไอ้ปั้น มาไงวะ”
“แหม่กูเหาะมามั้ง ไอ้นี่เดี๋ยวกูจับมาฉีดผมซะนี่”
เขายิ้ม “มุกควายๆ เลิกเล่นได้ละมึงกูชื่อสเป สเปเชียล ไม่ใช่ สเปรย์ฉีดผม”
“ฮ่าๆๆ เออๆ ไปๆ เข้ามหาลัยกัน”
ข้าวปั้น เพื่อนชายคนสนิทของสเปเชียล วิ่งตะโกนเข้ามาเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองกำลังเดินเข้ามหาลัย
“เออ แล้วนี่เสาร์นี้มึงว่างปะวะ”
เขาหยุดคิดไปนิด “ไม่ว่างว่ะกูไปทำบุญครบรอบวันตายปู่กับที่บ้าน ทำไมวะ?”
“ไปเช้า สาย บ่าย เย็น หรือ ค่ำ?”
“ไปทำบุญนะมึง เช้าดิวะ เสร็จบ่ายๆมั้ง” สเปเชียลเลิกคิ้วสูงราวกับจะด่าคนถามอยู่กลายๆ
“งั้นก็นับเป็นว่าง 4 ทุ่ม แฮงค์เอ้าปะสาด”
ข้าวปั้นยักคิ้วด้วยท่าทางกวนอารมณ์ส่งกลับไปให้สเปเชียลก่อนจะเอ่ยชื่อผับชื่อดังย่านใจกลางเมืองออกมา
“เดี๋ยวขอบัตรผ่านม่ามี๊ก่อนนะ กูพึ่ง 20 ได้ 3 วัน มึงชวนกูร่อนผับละเหรอ”
“อ้าวเปิดซิงไงมึงต้องไวของกำลังสดใหม่”
“เชี่ย คำพูดมึงแม่งส่อมากนะไอ้ปั้น”
ข้าวปั้นไหวไหล่ “เออน่า รีบไปขอเลย ไฟลท์บังคับเพื่อนไปเยอะนะสัด”
ก่อนที่สเปเชียลจะได้เอ่ยต่อปากต่อคำกับเพื่อนรักตรงหน้าเสียงแว่วชื่อตัวเองก็ดังมาแต่ไกล
“ไอ้สเป !”
หันไปเห็นกลุ่มเพื่อนรักทั้งหลายนั่งสลอนกันอยู่หน้าคณะ
“มาเช้ากันจังวะ” สเปเชียลว่าขยับตัวลงนั่ง
“ไม่ได้ๆ วันนี้เรียนรวมกับมนุษย์หวะต้องเก็บสแปร์”
“เรียนกับมนุษย์เหรอวันนี้?”
“เออดิ มึงนี่ไม่ไหว หูตาไม่ไวใช้ไม่ได้”
“แม่งเรียนห่าไรเช้าฉิบหาย เมื่อคืนกูลุยเกมถึงตี3”
ข้าวปั้น เพื่อนสนิทเบอร์หนึ่งของสเปเชียลนิสัยกวนๆ ไม่คิดอะไรมากใช้ชีวิตง่ายๆ แต่พึ่งพาได้ สถานะ : ฐานะปานกลางหน้าตาดีพอตัว มีแฟนแล้ว
“เออแล้วนี่วิชาไรวะ”
นายคนนี้ชื่อ ‘ลม’ เป็นผู้ชายรักสนุก เฮไหนเฮนั่นทำตัวเหมือนชื่อลอยไปลอยมา สถานะ : หล่อ รวยและ โสด
“ไอั้ลมมึงมานี่ไม่พกหนังสือห่าไรมาเรียนเลยใช่มะ”
ต่อมาหนุ่มน้อยหน้าหวานคนนี้ชื่อ ‘ขอบฟ้า’ หนุ่มตัวเล็กประจำกลุ่มเป็นที่จับตามองของผู้ชายหลายคณะ สถานะ : น่ารัก ปากจัด และ โสด
“เออแล้วมึงสเป เรื่องเสาร์นี้มีใครบอกมึงยังครับ”
คนนี้ชื่อ ‘เวล’ หรือที่แปลว่าหุบเขา เพื่อนๆ ชอบเรียกกันว่า ‘ไอ้เขา’จากชื่อเพราะๆ ที่เจ้าตัวแสนภูมิใจ ก็กลายเป็นต้องหน้าหงิกทันทีกับฉายาที่ไม่เคยคาดว่าจะได้รับสถานะ : ชิวๆ สบายๆ มีแฟนแล้ว
“เออ เสาร์นี้แฮงค์เอ้านะเว้ย”
และคนสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด “เพียว” เพียวสมชื่อ หล่อๆ เพียวๆ แค่ยิ้มเฉยๆไม่ต้องมีอะไรเจือปนสาวๆ ก็ละลายติดพื้นกันแล้ว สถานะ : หล่อมาก รวยมาก และ โสดมาก
หมดไปกับแก็งค์หนุ่มหล่อประจำคณะ “แพทย์ศาสตร์” ของมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศสมาชิกทั้งหมด 6 คนถ้วน
“เออน่า เดี๋ยวกูขอบัตรผ่านม่ามี๊ก่อน” เขายิ้ม
ลมทำหน้าแหยง “มึงเลิกเรียกแม่ว่าม่ามี๊ได้ปะวะสัดเป”
“มึงก็เลิกเรียกกูว่าเปก่อนไอ้ล่ม”
“กูชื่อลม อ่านปากกู ลม! ไม่ใช่ล่ม”
ลมพูดขำๆ ไม่จริงจังก่อนจะเอื้อมมือไปกดหัวสเปเชียลไม่เบานัก ตลอดช่วงที่นั่งรอเข้าเรียนเสียงหัวเราะเฮฮาจาก 6 หนุ่มดังไม่ขาดสายจนต้องลุกไปเข้าเรียนนั่นแหละความสงบถึงกลับมาปกคลุมหน้าคณะอีกครั้ง
“เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” สเปเชียลเอ่ยปากระหว่างเดินขึ้นอาคารเรียน
เพียวหันมามอง “เดี๋ยวกูไปด้วย”
“มึงนี่ไม่ต้องตามกูไปทุกที่หรอกมั้งไอ้เพียว”
เพียวผลักหัวสเปเชียลเบาๆ “ไอ้ห่าวันก่อนให้มึงไปคนเดียวยังเกิดเรื่อง ไม่เข็ดใช่มะ”
เรื่องที่ว่าก็ไม่ใช่อะไร กลุ่ม 6 หนุ่มนี้ มีคนที่ต้องคอยดูแลอยู่ 2 คนด้วยกันคนแรกคือหนุ่มน้อยหน้าหวานร่างเล็กบอบบาง ขอบฟ้า และคนที่ 2 ไม่พ้นคือสเปเชียล หากแต่สเปเชียลไม่ได้มีใบหน้าหวานหรือรูปร่างบอบบางเหมือนขอบฟ้า
เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีถึงดีมากใบหน้าแบบนี้ไม่อาจชมว่าน่ารักได้เต็มปาก แต่ก็ต้องเผลอจ้องจนหน้าหัน ด้วยใบหน้าหมดจดปากนิดจมูกหน่อยผิวเนียนขาว ตาสีน้ำตาลอมแดง มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงตามธรรมชาติ ของเด็กผู้ชายวัย20 ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวพ่อแม่จึงค่อนข้างหวงมากเขาเกิดมาในครอบครัวอบอุ่นที่สมบูรณ์พร้อมนอกจากพ่อแม่แล้วยังมีปู่ที่คอยเลี้ยงดูมาจนโต ปู่ท่านเป็นคนห่ามๆจึงเลี้ยงสเปเชียลมาแบบลูกผู้ชาย เมื่อผสมกับการเลี้ยงดูแบบประคบประหงมจากพ่อแม่แล้วส่วนผสมในตัวของเด็กชายจึงออกมาได้แบบลงตัวที่สุดจนกระทั่งท่านพึ่งเสียไปเมื่อตอนเขาอายุได้ 18 ปีที่ผ่านมาปู่ของสเปเชียลเป็นคนใจดี เก่งและรอบรู้ไปเสียทุกด้านชายชรามักจะมีเรื่องเล่าหรือคำสอนมาคอยบอกสเปเชียลเสมอ ทำให้สเปเชียลมีความคิดที่ดีกว้างขวางและ แข็งแกร่ง ในหลายๆ ความหมายเรื่องศิลปะการต่อสู้เขาก็ได้คุณปู่ที่รักเนี่ยล่ะเป็นคนสอนให้
สเปเชียลจึงมีทักษะในการป้องกันตัวดีเลิศเสียตรงที่สเปเชียลมีส่วนสูงและรูปร่างที่ไม่ใหญ่โตมากนัก เขาต่อสู้ได้แต่ไม่ใช่กับผู้ชายร่างยักษ์เป็นฝูงๆ แน่เขามีสเน่ห์ดึงดูดทั้งกับเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันซึ่งที่กล่าวมาทั้งหมดทำให้มีหนุ่มๆ ตกมันคอยจ้องไม่วางตา เดือดร้อนเพื่อนๆ ต้องคอยจับตาดูไม่ให้ห่าง แต่สเปเชียลเป็นคนละกรณีกับขอบฟ้าที่ตัวเล็กบอบบางเพราะคลาดสายตาทีไรเด็กหนุ่มไม่พ้นไปมีเรื่องต่อยตีจนได้แผลมาไม่น้อยไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายนึง จึงบางครั้งการไปช่วย จึงเป็นการช่วยอีกฝ่ายนึงซะมากกว่า
แอ๊ด~
“เฮ้ย !”
เมื่อถึงห้องน้ำสเปเชียลก็เปิดประตูเข้าไปทันทีแต่พอก้าวเข้าไปทั้งคู่ก็ต้องตกใจ
“อื้อ…อื้มส์ ….อืม”
ภาพตรงหน้าทำให้เขาขาแข็งได้ไม่ยากผู้ชายร่างสูงกับร่างแบบบางเอวคอดกิ่วกำลังแลกเปลี่ยนเอนไซม์กันอย่างเมามันส์เสียงจูบกันดังจ้วบจ้าบก้องห้องน้ำ ชายหนุ่มเหลือบตามามองเพียงนิดก็หลับตาลงดำดิ่งสู่ความหฤหรรษ์ตรงหน้าต่อไป เล่นเอาทั้ง 2 ทำตัวไม่ถูกเพียวเป็นฝ่ายได้สติดึงแขนสเปเชียลออกมาจากตรงนั้น เพื่อตั้งตัว
“เชี่ย ใครวะแม่งมาทำห่าไรกันในห้องน้ำ” สเปเชียลตาค้าง
“มึงไม่รู้จัก? ไอ้ซีไงวิดวะปี 3”
เขาขมวดคิ้ว “แล้วไมกูต้องรู้จักวะ?”
“โอยมึง เพอร์เฟ็คแมนประจำมหาลัยเลยนะเว้ยทุกรายการทุกรางวัล ทุกความห่าไรก็แล้วแต่ พี่แกกวาดเรียบอายุเท่าเราแต่สมองนี่กูว่ามากกว่าหลายสิบปี”
“ความห่าคือความไรวะ?”
“ความหล่อ ความรวย ความเท่ ความเก่ง ความดีทุกความที่สรรหาได้”
เขาแค่นยิ้ม “หึ มีอีกความนะกูแถมให้ความหื่นไง ลากหญิงมาห้องน้ำแต่เช้าเนี่ยดีเหลือเกินนะ”
เพียวไหวไหล่ “เออน่า ธรรมชาติผู้ชายละมึงไม่เยี่ยวแล้วไง?”
“เออ กูลืม! ไปๆ ไปชั้น 4 ก็ได้สัดจะแตกละ!”
หลังจากพูดกันอยู่นานสเปเชียลที่ระลึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องการเดินมาทำอะไรที่ห้องน้ำก็ต้องลากแขนเพื่อนร่างสูงข้างๆ ให้ออกวิ่ง …...โดยไม่รู้เลยว่ามีใครคนนึงได้ฟังบทสนทนาเมื่อครู่นี้ตั้งแต่ต้นจนจบ……
| 
หวาดดีคราบบ หวัดดีปี 2017
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-17 09:42:50
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-17 10:14:33
โพสต์ 2016-1-17 12:02:46
โพสต์ 2016-1-17 22:08:30
ขอบคุงมากมายคร้าบ
โพสต์ 2016-1-24 20:07:49
