|
◊ C h a p t er 9 ◊
อ ด ท น แ ป ล ว่ า มี สิ้ น สุ ด
“ผมมาติดต่อคุณซีห้อง 2101 ครับ”
พนักงานสาวสวยประจำโต๊ะ Receptionเงยหน้ามายิ้มรับสเปเชียล
“คุณพิเศษรึเปล่าคะ?”
สเปเชียลเลิกคิ้วนิ่งไปนิดด้วยความงง อะ..หรือว่า…..พิเศษ คือ สเปเชียลสินะ
“อ่า…ใช่ครับ”
“เชิญขึ้นไปได้เลยค่ะคุณซีบอกไว้แล้ว” เธอเลื่อนคีย์การ์ดสำหรับใช้งานลิฟท์ให้
สเปเชียลหมุ่นคิ้ว “บอก?”
เธอยิ้มนิดๆ “คุณซีบอกไว้ว่าภายในเดือนนี้ถ้ามีคนชื่อพิเศษมาขอติดต่อให้ขึ้นไปได้เลยค่ะ”
ทำเหมือนรู้ว่าเขาต้องมาทำตัวถือไพ่เหนือกว่านี่มันน่าหงุดหงิดซะจริง
อ๊อด อ๊อด อ๊อดอ๊อด!
เมื่อถึงหน้าห้องสเปเชียลกดออดรัวๆๆเพื่อระบายความหงุดหงิด ไม่นานนักประตูก็เปิดออกปรากฏใบหน้าหล่อเหลานิ่งเฉยแต่แววตาดูไม่สบอารมณ์นัก
“ใจร้อน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
สเปเชียลหันควับมองตาดุก่อนจะเดินเข้าห้องไปเมื่อเจ้าของห้องหลีกทางให้
“…………”
มาอีกแล้วความเงียบแบบนี้…..นี่ถ้าเขาไม่พูด คนตรงหน้าก็คงไม่มีวันออกปากแน่ๆ
“คือ…” สเปเชียลพูดขึ้น ซีเหลือบมองนิดๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
สเปเชียลเดินตามไปนั่งไม่ไกลนัก “เอ่อ”
จนถึงตอนนี้เขาลืมไปแล้ว…
เขาจะมาทำอะไรวะ?
“หัวใจยังเต้นเร็วเหมือนเดิม”เสียงเรียบเอ่ยขึ้นลอยๆ
“นี่มึงเลิกแอบฟังซักทีได้ปะวะ”
“ใครแอบ” อึก…
เออหวะ….มันไม่ได้แอบ
กูเป็นคนเข้ามาใจเต้นในห้องมันเองนี่หว่า…
วันนี้เขาพยายามใจเย็นช่วงหลายวันมานี้เขากลับมานั่งสมาธิบ่อยขึ้น
เพราะอยากหาทางเปิดพื้นนั่นแหละ
สเปเชียลไล่หาตำแหน่งที่ไม่น่าไว้ใจในห้องน้ำขนาดใหญ่ของคุณปู่จนทั่วใช้เวลานานจนเผลอหลับไปในอ่างจากุชชี่เลยทีเดียว เขาพยายามคิดเหมือนที่ปู่คิด….พยายามมองแบบที่ปู่มอง พยายามเอาปู่เข้ามาใส่ ในตัวเขา….แต่เขายังนิ่งไม่พอ
“เออ เอาเหอะกูจะมาคุยดีๆ ไม่อยากทะเลาะ”
ซีไม่ตอบแต่จ้องหน้าเหมือนจะบอกให้พูดเลย
สเปเชียลส่ายหน้านิดๆเริ่มชินกับท่าทีของคนตรงหน้า…ไม่สิ
ซารายด์ตรงหน้า
“คือกูช็อคหวะที่มารู้อะไรแบบนี้แต่กูก็เชื่อนะ…กูสงสัยและผิดสังเกตุในตัวมึงหลายเรื่องแล้วกูก็ศึกษาและฟังเรื่องของซารายด์มามาก กูยอมรับว่ากูสนใจ กูอยากรู้ และกู…อยากเจอ”
เขานิ่งไปนิดเพื่อเว้นช่วงเผื่ออีกฝ่ายอยากพูดอะไรบ้าง แต่ลืมไปว่าคงไม่จำเป็น
“กูมีเรื่องอยากรู้เยอะแยะ……ถึงกูจะกลัวเสียฟอร์ม แต่กูก็ขี้เกียจฟุ้งซ่าน กูรำคาญตัวเอง”
“…………………”
เงียบ….
สเปเชียลเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว…..เขาพูดไปตั้งเยอะ กว่าจะทำใจมีเหตุผลมาพูดกับคนตรงหน้าดีๆ ก็ใช้เวลานานมากอยู่นะยิ่งต้องมาทำตัวยอมอ่อนให้ยิ่งทำใจลำบาก แต่ดูไอ้บ้านี่สิ…..หรือเมื่อกี้มันหลับใน… ซารายด์หลับในได้ปะวะ?
“มึงจะเงียบอีกนานปะวะ!” แล้วเขาก็ทนไม่ไหว ไอ้จะเย็นก็ไม่เย็นมันละ
“หึ” ซีกระตุกยิ้มนิดๆ “ที่พูดมาคือต้องการอะไร”
“อยากรู้ อยากถามอยากเข้าใจ” ก็แน่ล่ะสิเขาศึกษาเรื่องนี้มานานมากแล้วนะยิ่งเรียนหมอด้วย ยิ่งอยากรู้….
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจ”ซีพูดปัดแล้วมองออกนอกหน้าต่าง
หะ? ขี้เกียจ??!?!
“………” เจองี้เข้าไปก็ไปต่อไม่ถูกเลย
เอาไงดีวะ….คือก็คิดอยู่แล้วล่ะนะ อยู่ๆจะเข้ามานั่งแล้วให้มันเล่าความลับในตัวมันออกมาง่ายๆก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง….
“คือ…..กูแค่อยากรู้ กูไม่ได้จะเอาข้อมูลมึงไปทำอะไรนะ”
ซีเหลือบตากลับมามอง “………….”
“ก็ถ้ามึงมีคำถามไหนไม่อยากตอบกูก็จะไม่ถามคำถามนั้นอีก”
ห้องเงียบอีกครั้ง………..สเปเชียลกำหมัดนิ่ง เขาต้องอดทน
อดทน…..รอ
“รู้มั้ยว่าซารายด์กินอะไร”
อยู่ๆ คนตรงหน้าก็พูดขึ้นสเปเชียลเงยหน้ามองทันที เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
“น้ำลาย?”
ซีกระตุกยิ้มอีกครั้งหลับตาลงนิ่งไปนิดนึง “กินอาหารแบบที่มนุษย์กิน”
สเปเชียลขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง “อ้าว แต่บันทึก…”
“ที่รู้มาทั้งหมดน่ะรู้ได้ไงว่าเป็นความจริง” เจ้าของห้องแทรกขึ้น จ้องหน้านิ่ง “หรือจะเถียง”
เออหวะเขากำลังเถียงเรื่องซารายด์กับซารายด์!
“เปล่า…อื้อ!”
สเปเชียลก้มหน้าหลบตานิดๆก่อนจะตอบไป แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกสัมผัสหนักๆ พุ่งเข้ามาจนตัวเขาหงายลงไปพิงโซฟาไอ้คนตรงนั้นมันพุ่งพรวดเข้ามาหาเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากของเขาโดนประกบ อย่างแรง เจ็บ….ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาตามรอยแยกของปากอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเขากวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากอย่างดุดัน ความรุนแรงแบบที่เท่าไหร่เขาก็ไม่ชอบ…เขาเจ็บปาก!
เขาดิ้นขลุกขลักพยายามจะถีบจะเตะ แต่โดนพันธนาการร่างกายไว้ด้วยร่างที่ใหญ่กว่าของอีกฝ่าย… เขาสู้แรงไม่ได้
ลิ้นของอีกฝ่ายตวัดกวาดไปรอบโพรงปากของสเปเชียลเขาเริ่มมึนหัว น้ำใสๆไหลออกมาที่ขอบปากเสียงขยับลิ้นและเสียงน้ำลายดังสลับกันจนเขาขนลุก……
นานหลายอึดใจอีกฝ่ายก็ผละออกไปนั่งที่เดิม เขาหอบหายใจจนตัวโยน
หลังจากกลับมาหายใจตามปกติแล้วเขาก็ตวัดสายตาไปที่คนไร้มารยาท “มึงทำอะไรวะ?!?!!”
ซียกมือปาดมุมปากตัวเอง “เอนไซม์ในน้ำลายมนุษย์คือยา”
ซีขยับยิ้ม “เอาล่ะที่นี้” เขาเว้นช่วงไปนิดนึง “คิดว่าข้อแลกเปลี่ยนคืออะไรนะ?” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นกลับไปแล้ว….
หึคิดแล้วก็ขำท่าทางโมโหซะเหลือเกินของมัน แค่เขาพูดแค่นั้นเจ้าตัวก็ถลึงตามองโวยวายด่าสาปส่งแล้วคว้าเสื้อแจคเกตปึงปังออกจากห้องไป
ไม่รู้ทำไมเขาถึงยอมรับออกไปง่ายๆว่าเขาเป็นอะไรตั้งแต่อยู่มาจนถึงวันนี้….
ไม่เคยมีใครพูดหรือถามเลยซักคนว่าเขาเหมือนซารายด์หรือเขา…เป็น
ไอ้เรื่องข้อแลกเปลี่ยนอะไรนั่นไม่จำเป็นต้องมีก็ได้เขามีมนุษย์อีกมากมายให้กลืนกินเอนไซม์อย่างเต็มอกเต็มใจไม่ขาดซ้ำยังมีคนให้ระบายความต้องการอีกไม่รู้เท่าไหร่แต่ปฏิกิริยาของเด็กนั่นมันน่าสนุก มีเอฟเฟคกับทุกการกระทำมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิด ชอบการต่อสู้แต่ยอมรับว่าฉลาดไม่เบา…. ไม่เบาจริงๆ
พึ่งเคยเห็นคนที่สนใจในตัวซารายด์แบบไม่มีอะไรแอบแฝงแววตาตื่นเต้นสนใจแบบนั้นก็ไม่ได้แย่นัก ไอ้เรื่องจะถามจะตอบ ถ้าไม่มีอะไรมากไปเขาก็ใช่ว่าจะตอบไม่ได้ เขาไม่มีอะไรต้องกลัวอยู่แล้ว…..
ที่สำคัญจริงๆ ก็คือทุกอย่างของเด็กนั่น…..มันน่าสนุก
เขากล้าพูดได้เลย
อีกไม่กี่วันเจ้านั่นต้องกลับมา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-17 10:54:00
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-17 11:47:56
โพสต์ 2016-1-19 18:27:06
โพสต์ 2016-1-20 10:59:34
โพสต์ 2016-11-13 21:08:28
โพสต์ 2018-5-4 20:32:32