|
◊ C h a p t e r 1 0 ◊
แ ล ก เ ป ลี่ ย น
3 ค รั้ ง
3 ค รั้ ง
3 ค รั้ ง
3 ค รั้ ง
3 ค รั้ ง
3 ค รั้ ง
3 ครั้งแล้ว!
3 ครั้งแล้วนะกับการกระทำป่าเถื่อนแบบนั้นให้ตายเหอะจะให้ทำใจยอมรับได้ยังไงไอ้ข้อแลกเปลี่ยนที่น่าขนลุกนั่น ต้องทนให้มันละลาบละล้วงกินน้ำลายเขาเนี่ยนะ มันขำไม่ออกเลยจริงๆ!
แค่จูบกับผู้ชายก็แย่พออยู่แล้วยังไม่รวมความป่าเถื่อนที่บังคับประกบปากอย่างรุนแรงจนเจ็บแปลบ ชาไปทั้งลิ้นหายใจก็ไม่ออก มีแต่ความทรมาณทั้งสิ้น คิดยังไงก็ดูจะเสียเปรียบ!
รึเปล่าวะ?
ลองคิดดูอีกที…..เขาฟังเรื่องซารายด์ อ่านเรื่องซารายด์ ค้นคว้าเรื่องซารายด์มาตั้งแต่เด็กเอาเท่าที่จำความได้ก็เกือบ 15-16 ปีแล้วรู้เยอะมากแต่ก็ไม่รู้ว่าที่รู้มาทั้งหมดมันจริงหรือไม่จริง จนตอนนี้ ‘เขาเจอมัน’ ตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงหน้าเลย! ไอ้เรื่องคาใจก็แสนจะสงสัยจนบีบรัดไปทั้งสมอง
มันมีความสามารถพิเศษจริงมั้ย มันชุบชีวิตคนได้จริงรึเปล่า
สืบพันธุ์ยังไง
อายุยืนแค่ไหน
เลือดสีอะไร
มีครอบครัวมั้ยแล้วลูกล่ะ?
โอ้ย!อยากรู้จนจะบ้าตายอยู่แล้ว
สเปเชียลเดินวนไปวนมาในห้องนอนซักพักก็นิ่งไปเหมือนครุ่นคิด ซักพักก็ทิ้งตัวลงนอน แบบเหนื่อยใจซักพักก็ผุดลุกขึ้นมาทึ้งผมตัวเอง การกระทำเหล่านี้วนไปวนมาเป็นวงกลม …..จนกลัวว่าซักพักเขาอาจจะเป็นบ้า….
ลองคิดดูใหม่…..ถ้าลองคิดว่าให้อาหารล่ะ หรือจะคิดว่าโดนหมากัดปาก…..
ในเมื่ออีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีพิศวาสอะไรให้ขนลุกเหมือนเอาปากมาชนกัน แล้วกินน้ำลายในปากเขาไป...โอย…..ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกแย่แหะ
ถ้างั้นถุยน้ำลายให้มันกินได้มั้ยเนี่ย……
อืม
คิดภาพแล้วไม่น่าได้
แต่ปัญหาที่ใหญ่ไม่แพ้อย่างอื่นเห็นทีจะเป็น…..เรื่องหายใจไม่ทันเนี่ยแหละ
เขาควรฝึกหายใจมั้ย?หรือฝึกกลั้นหายใจให้ได้นานที่สุด? หรือฝึกจูบเลยดีวะ
อะ…เดี๋ยวนะ…..
นี่กูตัดสินใจแล้วใช่มั้ยเนี่ย?!?!
“เพียวมึงเคยจูบปะวะ”
“ถามเชี่ยไรเนี่ยไอ้สเป”
“ตอบกูเหอะน่ะ”
“เคยสิวะระดับนี้แล้ว มากกว่าจูบก็ไม่เหลือ” เพียวเสยผมหน้าอย่างขี้เล่น
ขอบฟ้าเลิกคิ้ว “อยู่ๆ ถามไมวะสเปปกติไม่เห็นสนใจ”
“เออมึงอยากเที่ยวหญิงเหรอ” ข้าวปั้นถามต่อ
“คืนนี้กูพาไปปะละอย่างมึงเนี่ยให้ไม่เกิน 1 นาที สาวมาเสนอเพียบ”
“สัดลมอย่าเอากูไปเทียบกะมึง”
“แหมๆพี่ก็กลัวน้องเปจะไม่เป็น 20 ละนะน้อง”
20 แล้วยังจูบไม่เป็น……..มันน่าอายเหรอวะ
ถึงสเปเชียลจะไม่ค่อยสนใจเรื่องกามอารมณ์เท่าไหร่นักเขาก็อดหงุดหงิดและรู้สึกเสียฟอร์มไม่ได้ ก็คนอย่างเขาไม่เคยยอมแพ้อะไรซักอย่างไอ้พวกความต้องการเขาก็มีตามปกติล่ะนะแต่จะให้ไปทำอะไรกับคนอื่นที่ไม่รู้จักมักจี่หรือไม่ได้พึงใจซักนิดเพราะความอยากนั่นมันก็ไม่ใช่วิสัยเขาไอ้อยากรู้อยากเก่งมันก็อยากล่ะ แต่ทำไงได้เรื่องนี้มันไม่ใช่ว่าจะมาศึกษาทฤษฏีให้แน่นปึ้กแล้วจะบอกว่าจูบเก่งเหมือนผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ลิ้นหรือปรมาอาจารย์เรื่องเซ็กส์ปะวะ
ไอ้เรื่องผู้หญิงนั่นก็ไม่ได้ถูกใจอะไรใครเป็นพิเศษยังไม่รู้สึกถึงความน่าสนใจในตัวมนุษย์เพศหญิงเลยด้วยซ้ำ…..น่าหลงใหลหรือก็ไม่น่าค้นหารึก็เฉยๆ ถ้ามีผู้หญิงฉลาดๆ เก่งๆ สวยๆ และน่าดึงดูดผ่านมาซักคนการที่จะไปหลงหัวปักหัวปำ มันก็ไม่เลวนักหรอก
“เงียบเลยสาดมีไรปะเนี่ยมึง” ลมถองศอกเขาที่เอวของสเปเชียล
“เรื่องของกูน่า”
“เออๆ เรื่องมึงแต่วันนี้ไปป่าว พี่รหัสกูจะพาไปเลี้ยง ไปแจมดิ”
“กูพึ่งไปเลี้ยงสายมายังอิ่มแอลอยู่เลย” สเปเชียลว่าหน้าเซ็ง
ลมยกยิ้ม “คราวนี้สายกูกับเพียวเลี้ยงพร้อมกันนะเว่ย ไอ้ปั้นก็ไป”
“หืม? แล้วมึงอะไอ้ฟ้าไอ้เขา ไม่ไป?” สเปเชียลหันไปถามคนไม่มีชื่อในประโยคเมื่อครู่
ขอบฟ้าชะงักไปนิดแล้วยิ้มแหย “กูมีนัดละหวะ”
“กูไปกินข้าวกับที่บ้านหวะวันนี้ไฟลท์บังคับ” เวลยกนิ้วทำท่าปาดคอขำๆ
“แล้วมึงอะไอ้เปจะไปหรือไม่ไป”
อืม….ไปผ่อนคลายก็ดี ระหว่างยังคิดไม่ตก
“เออไปรับกูที่บ้านด้วยไอ้เพียว” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
ก็เผอิญเลิกเรียนเร็วสเปเชียลก็เลยนึกครึ้มอะไรไม่รู้แวะเข้าห้างแถวๆ มหาลัยคนเดียว เดินๆ อยู่ ก็เกิดหิว…..เผอิญเจอร้านซูชิสายพานน่ากินก็เลยแวะเข้าไป
แล้วไอ้เผอิญมันก็ไม่จบที่เผอิญแรกหรือเผอิญสองมันยังมีเผอิญสาม เผอิญได้นั่งโต๊ะเค้าเตอร์หน้าเชฟ แล้วก็ยังมีเผอิญสี่….
เผอิญเจอกับบุคคลที่คิดว่าเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่จะได้เจอที่นี่ตอนนี้ซะด้วย
“…………”
ไอ้ซี….ไม่ยักกะรู้ว่าซารายด์กินซูชิ แต่มันก็บอกแล้วนี่เนอะว่ากินเหมือนมนุษย์อืม…นั่งข้างกันแบบนี้ ไม่คุยไม่ทัก มันน่าอึดอัดแหะ นี่ขนาดจะกินข้าวยังมีมารผจญ…
สเปเชียลลอบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก “มาคนเดียวเหรอ”
อีกฝ่ายเหลือบหันมามองแววตาอ่านไม่ออก นิ่ง…อีกแล้ว
“……….”
“อืม”
แค่นี้?!โอเคจบ กูแดกละ ไม่สนใจละ จะคิดว่ามึงเป็นก้อนหินวางอยู่ข้างๆ ละกัน!
ได้ยินเสียงคนข้างๆส่งเสียงหึหึในคอ สเปเชียลตวัดสายตาดุๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เบนความสนใจไปที่ซูชิ ซาชิมิ เทมปุระ ที่เลื่อนผ่านหน้าไปเรื่อยๆเมื่อลงมือทานก็ลืมความหงุดหงิดทั้งหมดไปทันที สนใจก็แต่แซลมอนสดๆ เนื้อเด้งๆ ตรงหน้านี่แหละ…..ก็แหงละ
ของชอบเลยนี่นา
ผ่านไปชั่วโมงนึงคนทั้งคู่ยังไม่หยุดมือปากยังเคี้ยวหงับๆ จานวางกองเต็มโต๊ะไปหมด ยิ่งนานชั้นจานยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆถ้าคนเดินผ่านไปผ่านมาคงคิดว่ามีแข่งกินจุกันอยู่แน่ๆ
สเปเชียลหยุดมือเมื่อพ้นชั่วโมงไปได้ไม่นานเขาลูบท้องด้วยความอิ่มจัด ปกติก็ไม่กินเยอะแบบนี้นะเนี่ยแต่พอเป็นซาชิมิของโปรดทีไร กินเหมือนแจกฟรีทุกที
หันไปมองคนด้านข้าง.....
ให้ตายเหอะ!
กินเยอะมาก!เยอะกว่าเขาประมาณ 2 เท่าได้ กินด้วยความไวระดับไหนกันเนี่ยแล้วยังไม่หยุดอีก นี่เอาไปเก็บไว้ตรงไหนกันแน่
สเปเชียลมองตาโตด้วยความอึ้ง “………….”
ซีรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาเขาเหลือบมองนิดๆ “มองอะไร”
ด้วยความที่อารมณ์ดีจากรสอร่อยของแซลมอนหรือกำลังอิ่มท้องก็ไม่ทราบ ทำให้พูดคุยกับคนตรงหน้าออกไป
“นี่กินใช่มั้ย”
“…………”
“เก็บไว้กินมื้ออื่นบ้างก็ได้นะ”
“…………”
ซีไม่สนใจจะตอบเขากินของเขาต่อไปเรื่อยๆ ก็มันใช่เรื่องที่ต้องตอบอะไรด้วยรึไง? ก็แต่ละคำที่ออกจากปากของอีกฝ่ายมีแต่คำพูดที่ตอบไม่ได้ทั้งนั้น ถามมาได้ ‘นี่กินใช่มั้ย’ จะต้องให้ตอบด้วยหรอว่า ‘ใช่ กำลังกิน’ แล้วพอไม่ตอบก็มาโวยวาย….บ้าสิ้นดี
สเปเชียลนิ่งไปนิดก่อนจะลุกไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ ไม่มีอะไรให้ต้องพูดต่อแล้ว….
4 ทุ่ม….เวลาเด็กดีควรเข้านอน แต่ไม่ใช่สำหรับวัยรุ่นวัยลองแบบพวกเขา เพียวและสเปเชียลเดินเข้าไปในผับพลางมองหากลุ่มของลมที่มาก่อนแล้ว
“ไอ้เพียวไอ้สเปทางนี้!”
มองหาไม่นานก็ได้ยินเสียงข้าวปั้นดังมาจากมุมนึงของร้าน
ทั้ง 2 คนเดินเข้าไปสมทบ มีรุ่นพี่หลายคนนั่งอยู่ ชาย 4 หญิง2…เป็นพี่รหัสของลมและข้าวปั้น เขารู้จักอยู่จำนวนนึงแล้ว
“หวัดดีครับพี่ทีมพี่ต้น พี่น้ำ พี่เกมส์” ทั้ง 2 คนไหว้พี่ที่รู้จักก่อนจะหันไปไหว้คนที่เหลือ
“ หวัดดีหนุ่มๆนี่เพื่อนพี่เอง นี่ไอ้เมย์ กับ ไอ้พี” พี่ทีมพี่รหัสของลมแนะนำคนแปลกหน้าให้รู้จัก
“ดีครับพี่ผมสเปเชียลส่วนไอ้นี่เพียว”
เมย์ยกยิ้ม “แหม หนุ่มคณะนี้หล่อทุกคนเลยนะ” คนมาใหม่ทั้ง 2ยิ้มรับ
“น้องสเปเชียลมีแฟนยังคะ”
“หยุดเลยไอ้เมย์คนนี้คนจองเป็นร้อย” น้ำว่าขำๆ
“ดูก็รู้พี่ขอเป็นคนที่ร้อยเอ็ดละกันนะน้องสเปเชียล”
สเปเชียลมองสาวเปรี้ยวตรงหน้าแล้วยิ้มแห้งๆให้ไป……ก็มันเป็นซะแบบนี้ทุกคนล่ะน่า
ไม่เปรี้ยวเข็ดฟันเข้าหาแบบแรงๆก็แอ๊บแบ๊วซะจนหวานเลี่ยน….
นั่งไปซักพักพวกรุ่นพี่ก็ลุกออกไปเต้นกันที่ฟลอร์กันสเปเชียลก็นั่งจิบเหล้าอยู่กับเพียว
“ไอ้ลมไปต่อกับสาวแล้วหวะ”เพียวพูดหลังจากหยิบมือถือขึ้นมาดู “มันไลน์มาบอก”
“ฮ่ะๆ ไม่ไปสิแปลก”
“มึงอะไม่สนใจบ้างหรอสเป สาวๆ เวียนมาอ่อยมึงทั้งร้านละนะ” เพียวว่าเหล่ตาไปรอบข้าง
“ไม่โดนหวะ….”
“ช่างเลือกเหรอมึงอะ”
สเปเชียลไหวไหล่เป็นการตอบรับ
“แต่วันนี้มึงไม่ไปนอนคอนโดกูใช่มะ”เพียวพูดขึ้นตายังมองไปที่สาวในชุดเดรสสั้นสีแดง
“หึกูไม่ขัดอารมณ์มึงหรอก ไปเหอะ อีกซักพักกูก็กลับละ”
พูดจบเพียวก็วางแก้วลุกขึ้น ตบบ่าสเปเชียล 2-3 ที แล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่รออยู่แล้ว
“กลับเลยละกัน”สเปเชียลพึมพำก่อนจะวางแก้วเตรียมลุกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหวานๆ ดังขึ้น
“ไม่สนุกเหรอคะ?”
ผู้หญิงหน้าตาสะสวยแววตามีเสน่ห์ขยับยิ้มส่งให้เขาก่อนจะนั่งลงข้างๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอสวย แค่ไหนหุ่นกำลังดี ดูสง่าในชุดเดรสรัดรูปสีเงิน
“มินค่ะ”
“สเปเชียลครับ”สเปเชียลยิ้มตอบไปตามมารยาท
“หืม แล้ว….ตัวนี่พิเศษเหมือนชื่อมั้ยคะ”
สเปเชียลยิ้มนิดๆบท่าทีการอ่อยอย่างมีเชิงของผู้หญิงคนนี้ “ฮ่ะๆ แล้วแต่คนคิดนะ”
ก่อนที่จะคิดอะไรต่อหญิงสาวเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะเกยตักเธอบดเบียดริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีหวานเข้ากับปากของสเปเชียลอย่างเร็วสเปเชียลชะงักไปครู่นึงก่อนจะตอบรับจูบเร่าร้อนครั้งนี้ เขาส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันสลับหนักเบาอย่างที่เคยศึกษา……มันต่าง
เนิ่นนานไม่กี่อึดใจทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน สเปเชียลนิ่งราวกับครุ่นคิดบางอย่างหญิงสาวที่เขยิบตัวมานั่งตักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบยกมือคลอเคลียกับอกสเปเชียลไม่ห่าง เอ่ยเสียงผะแผ่ว
“ไปคอนโดมินมั้ยคะ”
เธอไม่ใช่
“อ่า…ผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ”
สเปเชียลพูดขึ้นแล้วจับตัวหญิงสาวออกห่างก่อนจะผุดลุกเดินออกไปจากร้านทันทีโดยไม่สนใจท่าที อึ้งเหวอของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
เขาออกมาโบกแท็กซี่เพื่อตรงกลับบ้าน
ไม่รู้สึกอะไร….เขาไม่หอบ ไม่อึดอัด ไม่ใจเต้น ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นเขาคิดว่าเขาจูบได้ดี…… เขาหายใจได้
ความคิดนึงวูบเข้าสมอง…..
ที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะเขาหายใจไม่เป็น….
แต่เป็นเพราะ‘มัน’รุนแรงไปมากกว่า!
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-17 11:03:24
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-20 11:09:51
โพสต์ 2016-1-20 12:03:17
โพสต์ 2016-1-22 08:29:23
