|
◊ C h a p t e r 3 1 ◊
ป ล า ย ท า ง
* e n d *
เสียงนกร้องแว่วเข้าหู รู้สึกตัวอีกทีแสงแดดอ่อนๆตอนเช้าก็ส่องเข้ามาตามช่องว่างหน้าต่างแล้ว
ซีขยับตัวลุก เข้านอนกอดสเปเชียลทั้งคืนจนเมื่อยแขน คนในอ้อมแขนเขากระพริบตาปริบๆ แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อเขาขยับตัวได้ไม่นาน
ซีหลุดยิ้มอย่างดีใจเขารู้สึกเหมือนแรงบีบที่หัวใจมันหายไป “สเปเชียล”
สเปเชียลอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะอาการเจ็บแปลบที่ช่วงอก “อึก..”
ซีเห็นแบบนั้นก็รีบขยับเข้าหา “เป็นอะไร?!”
“เจ็บหน้าอกนิดหน่อย” สเปเชียลว่าแล้วโบกมือไปมาเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“เมื่อคืนไปที่นั่นได้ยังไง” ซีรออีกฝ่ายมีสีหน้าดีขึ้นแล้วจึงเอ่ยถาม
“มึงโกหกกู” สเปเชียลว่าแล้วหันขวับมาจ้องอีกฝ่ายตาดุ
“จำเป็น”
“โกหกมีจำเป็นเหรอวะ”
ซีถอนหายใจเล็กน้อย “บอกไปแล้วจะตามไปมั้ย”
“ก็ต้องไปดิวะ!” สเปเชียลตอบกลับอย่างหัวเสีย
ถามมาได้! ใครจะนอนรออยู่ห้องนิ่งๆ ได้ล่ะ
ซีส่ายหัวอย่างอ่อนใจ “ก็เพราะแบบนี้”
“แล้วไม่บอกละเป็นไง มึงคิดว่ากูโง่มากปะ”
“โอเค ขอโทษ” ซีเอ่ยอย่างเอาใจแล้วขยับรวบตัวอีกฝ่ายมากอด
“ถ้ากูไม่ได้ไปมึงจะเป็นยังไง ถ้ามึงโดนจับไปจะทำยังไง!”สเปเชียลตะโกนลั่นด้วยโทสะ
“ขอโทษ” ซีเอ่ยเสียงอ่อนพยายามขยับกอดคนที่ฮึดฮัดสะบัดหนี
“ไม่ต้องแตะเลย ถอยไปห่างๆ” สเปเชียลว่าแล้วค้อนตาเขียวใส่
วินาทีที่เขาเห็นอีกฝ่ายหลับตารอให้ยิงแบบนั้น...เขาใจเสียแค่ไหนรู้มั้ย
ไม่หายโกรธง่ายๆ หรอกเว่ย!
“ขอโทษ...ไม่ทำแล้ว” ซีพูดเสียงติดจะอ้อนรวบเอวสเปเชียลเข้ามาใกล้ ยอมให้มือเล็กๆ กระหน่ำทุบบ่าตน ไม่หยุด
“อึก...” ซีหลับตาแน่นส่งเสียงครางในคอ แต่ยังไม่ยอมถอยห่าง
คนตีหยุดชะงักเมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่ายก่อนเม้มปากแน่นแล้วยอมนิ่งให้กอดดีๆ
“……...เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นมึงเล่ามาให้หมดเลยนะ”
ซีกระตุกมุมปากเมื่อเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
“เมื่อวานเข้าไปปล่อยไวรัส”
“หะ? ไวรัสอะไร”
“ความสามารถพิเศษที่เคยอยากรู้ไง”
สเปเชียลหันขวับเอี้ยวตัวมามองอย่างสนใจ “มึงปล่อยไวรัสได้เหรอ?!”
ซียิ้มน้อยๆ กับอาการที่เขาชอบของคนตรงหน้าแล้วพยักหน้ารับ
“ยังไง?!”
ซีเลิกคิ้วกับคำถามก่อนจะแบมือออกมาตรงหน้าสเปเชียล คนถามหันไปมองมืออีกฝ่ายทันที “แค่แบมือแล้วก็ปล่อยมันออกมา”
“ร้ายแรงมากเหรอ?”
“แค่สูดดมหรือโดนผิวกายตรงๆ ก็ตาย”
“แล้วทำไมกูไม่เป็นไร”
ซีฟังคำถามนั่นแล้วก็ขมวดคิ้วมองผิวกายที่แดงก่ำเป็นจุดๆ ของคนในอ้อมแขน…
“ไวรัสไม่มีผลต่อซารายด์ในร่างกายที่มีเลือดซารายด์อยู่คงจะช่วยได้บ้าง แต่ถ้าโดนตรงๆ ก็เป็นอยู่แล้ว”
“...” สเปเชียลนิ่งไปแล้วพยักหน้ารับ
“เดี๋ยวฉีดเลือดเพิ่ม” ซีเอ่ยเสียงอ่อนแล้วกระชับอ้อมกอดแน่น
“ปล่อยกูเลย!” คนโดนกอดดิ้นนิดๆพอให้รู้ว่าขัดขืนแล้วก็ขมวดคิ้วแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก
ซีขยับยิ้มอีกครั้ง “แล้วกดจุดเป็นเมื่อไหร่”
สเปเชียลส่งเสียงหัวเราะในคอ “ก็ให้พี่ริวสอนให้ตั้งแต่สู้แรงใครบางคนไม่ได้นั่นแหละ ปลอดภัยไว้ก่อนเว้ย”
ซีได้ยินแบบนั้นก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่...เหลือร้ายจริงๆ
“คิว ขอโทษด้วยเรื่องเมื่อคืน” ซีเอ่ยขอโทษคิวทันทีเมื่อเดินออกจากห้องมาเจออีกฝ่ายนั่งอยู่ที่โซฟา
“ไม่เป็นไร เข้าใจน่าน้องสเปเชียลไม่เป็นไรใช่มั้ย” คิวยิ้มรับ แล้วหันไปถามคนข้างๆซี
“ไม่เป็นไรแล้ว” สเปเชียลตอบรับแล้วขยับตัวนั่งลงใกล้ๆ
แกรก
คนในห้องหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก็พบกับเอ็กซ์กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับไอ
เอ็กซ์เลิกคิ้วมองสเปเชียล แล้วยิ้มมุมปาก
“ตื่นกันหมดแล้ว เดี๋ยวผมทำข้าวเช้าให้กินนะฮะ”ไอว่าเสียงใสชูถุงกับข้าวในมือ
ซียกมือลูบหัวสเปเชียล “เดี๋ยวมานะ”
แต่คนที่ยังโกรธไม่หายสะบัดมืออีกฝ่ายทิ้งไว้ๆแล้วเหลือบมองตาดุ
“ขอโทษน่า”
ซียิ้มบางๆเอ่ยเสียงอ่อนแล้วก็เดินเข้าครัวไปเพื่อจะช่วยไอทำอาหารเช้า
แต่ความจริงแล้วที่ทำก็ส่วนของสเปเชียลเท่านั้นแหละ
เอ็กซ์เดินมานั่งลงข้างๆ สเปเชียลตามองไปที่ทีวี
“เป็นยังไง”
สเปเชียลหันไปมองคนที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาลอยๆ ด้วยความงง
มันพูดกับใครวะ? มองทีวีตาไม่กระพริบ “พูดกับใคร”
เอ็กซ์หันมามองเมื่อได้ยินเสียงทักแล้วพยักเพยิดมาทางสเปเชียล
สเปเชียลชี้มาที่ตัวเองเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับก็หัวเราะนิดๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว แค่ไม่มีแรง”
“อืม” เอ็กซ์ตอบรับนัยน์ตาสีเงินดุๆ ยังคงจ้องไปที่ใบหน้าสเปเชียลไม่วางตา “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“น้องสเปเชียลนี่ดื้อนะ” คิวเอ่ยแทรกขึ้นมาหลังจากฟังทั้ง2 คุยกันมาซักพัก
“ดื้อบ้าไร” คนโดนกล่าวหาหันไปมองคนพูดเขม็ง
“หนีออกไปทำไมล่ะ”
“ใครบอกให้มันโกหกก่อนล่ะ” สเปเชียลว่าเสียงดังอย่างต้องการให้คนในครัวได้ยิน
เอ็กซ์ส่งเสียงหึในคอ “แต่ก็โดนไวรัส”
สเปเชียลได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “แล้วใครจะรู้ล่ะว่าทำอะไรกัน!แต่ถ้าไม่ไปไอ้ซีได้โดนจับไปแล้ว!”
เอ็กซ์เหลือบมองใบหน้าไม่พอใจของอีกฝ่ายก็เผลอยิ้ม “อืม”
“สเปเชียล”
สเปเชียลหันไปมองเมื่ออยู่ๆ เอ็กซ์ก็เรียกชื่อตนขึ้นมา “มี’ไร”
เอ็กซ์ส่ายหัวแล้วขยับตัวลุกขึ้นให้สเปเชียลได้มองตามไปแบบงงๆ
มันจะเรียกชื่อแล้วไม่พูดทำไมวะ
“มานั่งนี่” ซีเอ่ยเสียงเรียบเรียกสเปเชียลเมื่อเจ้าตัวดันเดินไปนั่งข้างคิวเมินที่ว่างที่ซีเว้นไว้ให้อย่างเคืองๆ
“ไม่” สเปเชียลทำไม่สนใจแล้วขยับตัวลงนั่ง
ซีเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจแล้วรุดเข้าไปคว้าตัวคนดื้อขึ้นมาจากเก้าอี้ พอขาลอยจากพื้นก็โวยวายเสียงดังด้วยความขัดใจ
“ปล่อย!”
หากแต่ซียังคงเมินเฉยและอุ้มอีกฝ่ายมาทางเก้าอี้ข้างๆที่ตัวเอง ไม่ทันเดินถึงก็รู้สึกชาที่แขนและไร้ความรู้สึก ระหว่างที่ชะงักไปสเปเชียลก็กระโดดม้วนตัวลงไปยืนที่พื้น แล้วยกยิ้มอย่างพอใจ
“บอกแล้วให้ปล่อย” สเปเชียลพูดเสียงนิ่งๆแล้วเดินกลับไปนั่งที่ข้างๆ คิวเหมือนเดิม
ซีมองตามไปก่อนจะหันมามองที่แขนตัวเอง…ชาจนเจ็บ
กดจุดสินะ…
“น้องสเปเชียลนี่ใจร้ายนะ” คิวมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ไม่นานก็หันมาแซวคนข้างๆ
“ช่วยไม่ได้ บอกให้ปล่อยไม่ปล่อย”
เอ็กซ์ที่นั่งอยู่อีกข้างนึงของสเปเชียลก็มองมาเงียบๆ
“พี่สเปเชียลไม่คลายจุดให้พี่ซีเหรอฮะ” ไอเอ่ยขึ้นมาหลังจากมองไปแล้วยังเห็นซีค้างมืออยู่ในท่าเดิม
หากแต่สเปเชียลเพียงไหวไหล่ตอบแล้วหันไปทางซี
“อย่าเว่อร์ซี กูกดแค่ให้ชาไม่ใช่กดค้าง”
สิ้นคำสเปเชียลซีก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินมานั่งที่
หลังจากกินข้าวเสร็จสเปเชียลก็เดินเข้าห้องนอนเดือดร้อนคนมีคดีติดตัวต้องรีบตามเข้าไป
ซีเดินพ้นประตูก็เห็นเจ้าตัวนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง เขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปคร่อมทับเพื่อกักกันทางหนีฝ่ายคนข้างใต้ด้วยความตกใจก็พลิกตัวกลับมามองอย่างไว
“ซี ถอยเลย” สเปเชียลว่าเสียงดุเตรียมจะกดนิ้วเข้าที่จุดข้างคอของคนด้านบน
แต่ไม่ทัน…ซีขยับจับข้อมือทั้ง2 ข้างไว้แน่น
“ซี!” สเปเชียลถลึงตาใส่แล้วพยายามขยับข้อมือแต่ด้วยแรงอีกฝ่ายแล้ว…นิ่ง
“ขอโทษ…หายโกรธ” ซีเอ่ยเสียงติดจะอ้อนแล้วสบตาคนโกรธอย่างสำนึกผิด
“ขอโทษกูเพื่อ มึงทำไรผิด”
สเปเชียลว่ากลับ…อารมณ์ดูอ่อนลงอย่างที่คนฟังก็แอบยิ้มอยู่ในใจ
“โกหก” ซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอาใจ
สเปเชียลที่พยายามบิ้วอารมณ์โมโหให้อีกฝ่ายสำนึกและเข็ดซะบ้างก็รู้สึกใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้
หากแต่ใบหน้าบึ้งตึงนั้นยังไม่หลุด…
ซีมองสีหน้าอีกฝ่ายแล้วก็หมันเขี้ยวกดจูบที่ข้างพวงแก้มขาวอย่างรักใคร่
กดย้ำอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นคนถูกขโมยหอมไม่ท้วงติงอะไรมีเพียงเม้มปากเล็กน้อยให้รู้สึกมากขึ้นไปอีกจนต้องสูดหายใจตรงเนื้อนิ่มซะเต็มปอด
“ฮึ้ย! พอแล้วน่า” คนถูกหอมจนแก้มช้ำพูดฮึดฮัดเบนสายตาหลบริ้วสีแดงเริ่มปรากฏขึ้นตรงตำแหน่งที่ริมฝีปากประทับเมื่อครู่
“หายโกรธ?”
“เออ! หายแล้ว”
ซียกยิ้ม “สเปเชียล…”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตนจากอีกฝ่ายก็เผลอเบนสายตากลับไปสบและก็ต้องปรือตาลงจนปิดสนิทเพราะรู้สึกถึงลมหายใจที่กระชั้นชิดขึ้นจนผสมกับลมหายใจของตน
สัมผัสนุ่มและอุ่นแนบสนิทลงที่กลีบปากหลับตาซึมซับความอบอุ่นและอ่อนโยนจนเต็มอก เนิ่นนานจนไม่อาจรู้สึกตัว ต่างคนต่างดื่มด่ำกับความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างไม่เคยได้รับจากที่ไหน…
ความสุขที่คนทั้งคู่หยิบยื่นให้กันอย่างไม่มีวันหมด…
พอเรื่องทุกอย่างจบคิวก็กลับคอนโดตัวเองไปส่วนไอถึงจะงอแงบ้างแต่ก็ยอมออกไปอยู่กับคิว
แต่ทั้งคู่ก็แวะมาคอนโดซีบ่อยจนเหมือนไม่ได้ย้ายออกไปเพราะตอนกลางคืนปกติก็แยกห้องนอนกันอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เหมือนแค่เปลี่ยนที่นอน
ทางด้านเอ็กซ์ก็ยังคงเป็นซารายด์ที่มีความคิดลึกลับไม่เปลี่ยนเขาไม่ได้บอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน คิดจะมาก็มาเลย และถ้าไม่มาก็ติดต่อเขาไม่ได้…
ถ้าถามว่าเอ็กซ์เป็นยังไงคิดอะไรอยู่และมีมุมมองต่อมนุษย์เปลี่ยนไปยังไงก็คงยังหาบทสรุปจริงๆไม่ได้
เอ็กซ์เป็นคนรักเพื่อนรักเผ่าพันธุ์ใจร้อนและบางทีก็โหดเหี้ยม หากแต่ในความดุร้ายแบบนั้นก็ยังสามารถ พบความอ่อนโยนอยู่ลึกๆ ภายในจิตใจ
เอ็กซ์รู้สึกพิเศษกับสเปเชียลรู้สึกขอบคุณและรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ เจ้าตัวไม่คิดว่าเป็นความรักเอ็กซ์ไม่เข้าใจคำว่ารักเท่ากับที่ซียอมรับออกมาตรงๆ
เขารู้เพียงแต่ว่า สเปเชียลเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่เขาไม่อยากฆ่าอีกแล้ว…
พ้นวันนั้นไปทุกอย่างก็เข้าสู่ความสงบพ่อกับแม่ของสเปเชียลก็เบาใจและขอบคุณซีที่จัดการเรื่องทุกอย่างให้
เรื่องเลือดซารายด์และการสกัดเซรุ่มจากเลือดสเปเชียลไม่มีการพูดถึงอีก ให้มันเป็นความลับที่จะช่วยกันรักษาระหว่างพวกเขาก็พอแล้ว การมีเซรุ่มที่สามารถรักษาโรคได้ทุกอย่างโดยการพึ่งเลือดของซารายด์คงไม่ใช่เรื่องที่ดี และแพทย์อย่างพ่อสเปเชียลก็ไม่คิดจะหาผลประโยชน์จากซารายด์ที่ช่วยชีวิตลูกเขาไว้
แต่เห็นทีจะมีปัญหาอื่นเข้ามาแทนที่…
“ผู้ชายกับผู้ชาย! ไม่สิมนุษย์กับซารายด์จะรักกันได้ยังไง!” พ่อตะโกนลั่นเมื่อได้ยินประโยคของคนตรงหน้าแม่นิ่งอึ้งไปแล้ว
‘ผมรักสเปเชียล ผมขอเขานะครับ’
“เอ่อ...พ่อครับ” สเปเชียลเอ่ยเสียงแผ่วอย่างกล้าๆกลัวๆ
“สเปเชียลเรื่องนี้พ่อไม่ขำ”
“ผมก็ไม่ได้พูดกันขำๆ คือว่า…เอ่อ…ผมกับซี” สเปเชียลอึกอักด้วยความอายในสิ่งที่จะพูดก่อนจะทึ้งหัวตัวเอง
“ไม่ๆๆ ไม่ได้อะไรกันทั้งนั้นแหละครับ”
สิ้นคำสเปเชียลซีก็หันขวับไปมองคนพูดทันทีสเปเชียลเห็นอีกฝ่ายหันมามองทางหางตาก็เม้มปากแน่นก้มหน้าอย่างหนีความจริง
ให้ตายสิ! จะให้บอกเรารักกันครับมันจะไปพูดได้ยังไงเล่า!
แม่เห็นท่าทีแบบนั้นของลูกชายตัวเองจากที่คิดจะช็อคก็อดนึกขำไม่ได้ ลูกชายเขาเวลามีความรักมีอาการแบบนี้รึเนี่ย…
ยังเด็กอยู่จริงๆ น้า
“คุณคะ” แม่หันไปเอ่ยเสียงอ่อนกับคนเป็นพ่อที่กำลังขมวดคิ้วนั่งหน้าดุอยู่
“ให้ลูกได้ทำอย่างที่ลูกอยากทำเถอะค่ะ”
“แต่นี่มัน-”
พ่อหันจะไปเถียงแต่ก็ต้องหยุดพูดเมื่อเห็นสีหน้าและรอยยิ้มแบบนั้นของแม่…
แม่ยิ้มอ่อนให้พ่ออีกครั้งแล้วหันมาทางซีและสเปเชียล
“แม่ไม่เคยว่าสเปเลยนะไม่ว่าสเปจะทำอะไรจะเป็นยังไงแม่ขอให้สเปปลอดภัย มีความสุข และไม่เสียใจ”
คนเป็นแม่ขยับเข้าไปลูบหัวสเปเชียล
“จำได้มั้ยครับว่าสเปเคยบอกแม่ว่าจะไม่ทำให้แม่เสียใจด้วยวิธีไหนน้า”
สเปเชียลยิ้มกว้างแล้วยกมือกอดเอวแม่ตัวเอง “สเปจะไม่มีวันเสียใจอีกแล้ว”
“แล้วครั้งนี้สเปคิดว่าจะเสียใจกับมันมั้ย”
สเปเชียลเงยหน้ามองแม่ที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ก่อนจะเหลือบกลับไปมองซี
“ไม่ครับ” เขาว่าแล้วพิงหัวลงที่อกแม่
“งั้นแม่ก็ไม่มีวันเสียใจอีกแล้ว”
หลังจากพบเรื่องร้ายมามาก เจ็บตัวเสี่ยงตายมาหลายต่อหลายครั้ง ทำให้เขาค้นพบสถานที่ที่อุ่นใจ และปลอดภัยพอๆ กับที่บ้านเพิ่มขึ้นมาอีกที่หนึ่ง นั่นก็คือคอนโดของซี…
คอนโดที่เขาเคยไม่อยากมาเหยียบที่สุด คอนโดที่เขาเคยเกลียดและก่นด่า คอนโดที่เขาเคยโดนไล่ออกมา วันแรก คอนโดที่เกิดเรื่องขึ้นมากมาย คอนโดที่คนที่เขา….เอ่อ...นั่นแหละ! อาศัยอยู่
“ซี”
สเปเชียลนั่งจ้องหน้าซีที่กำลังสนอกสนใจข่าวในทีวีอยู่ไม่นานก็ส่งเสียงเรียกเจ้าตัวคนถูกเรียกหันมามอง
“หืม?”
“คิดๆ แล้วตอนนี้กูก็ไม่ต้องถามอะไรมึงแล้วนะ”
ซีเลิกคิ้วกับคำของคนตรงหน้า
จะมาไม้ไหนอีกล่ะ
“แล้วไง”
“ก็กูไม่มีไรที่ต้องการรู้แล้ว” สเปเชียลเว้นช่วงยกยิ้มมุมปาก
“แต่มึงยังต้องการเอนไซม์”
ซีเริ่มยิ้มตามเมื่อพอจะเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายจะสื่อออกมา
สเปเชียลไหวไหล่อย่างกวนๆ “มันก็ไม่แฟร์แล้วปะวะข้อตกลงเดิม”
“แล้วจะเอาอะไร”
คนถูกถามกลับขยับยิ้มร้าย ยักคิ้ว “มีอะไรให้บ้างล่ะ”
ซีส่ายหัวเบาๆ อย่างนึกขำก่อนจะเอื้อมมือไปโอบรัดสเปเชียลเข้ามาชิดอก
คนถูกกอดตกใจดิ้นนิดๆ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อริมฝีปากของซีขยับมาชิดหูตนเอง
พลันเอ่ยถ้อยคำหวานหูที่ทำเอาริ้วสีแดงแล่นผ่านข้างแก้มสเปเชียล…อย่างห้ามไม่ได้
หากสิ่งที่ห้ามไม่ได้เห็นทีจะไม่ใช่แก้มที่ขึ้นสีจัด แต่เห็นจะเป็นแรงเต้นของก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย
และความรู้สึกที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดสุด…
ไม่ทันได้ตอบโต้อะไรริมฝีปากอุ่นร้อนก็แนบลงมาที่ปากเขาดูดซับถ้อยคำความคิดทั้งหมดหายไปทันที…
มีเพียงถ้อยคำสุดท้ายที่ได้ยินยังคงวิ่งวนอยู่ในหัวเหมือนเปิดเทปซ้ำๆ
“ให้หมดทั้งตัวเลย…เจ้าพิเศษ”
◊ Happy Ending ◊
&&&&& ตอนพิเศษ จะมาต่อให้ทีหลังน๊ะครับ &&&&&
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-20 13:48:45
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-20 20:42:12
โพสต์ 2016-1-21 18:35:07
โพสต์ 2016-2-1 15:03:19
