|
◊ Special Chapter ◊
ห นึ่ ง เ ดี ย ว
Z’sPart
ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่ผมและเด็กนี่อยู่ด้วยกันในคอนโด2 คน มีพากลับไปนอนที่บ้านเด็กนี่บ้างในวันหยุดหรือไปตอนเย็นๆ เพื่อกินข้าวกับพ่อแม่ วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ความรู้สึกรัก…ก็มากขึ้นตาม
พอได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ผมก็อดรู้สึกทึ่งไม่ได้ มนุษย์มีความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่แบบนี้กันทุกคนเลยสินะ
เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจจริงๆ
พอผมได้รู้จักเด็กนี่ ได้รู้จักความรักผมก็มองโลกใบนี้เปลี่ยนไป
มันมีชีวิต มันสดใสและมันน่ามองอย่างไม่รู้จักเบื่อที่ตรงไหนมีเด็กนี่ที่นั่นก็เป็นที่ที่ผมอยากจะอยู่
“ซีมึงมองหน้ากูทำไมวะ” ภาพเด็กนี่ขมวดคิ้วนิดๆหันมาทำหน้าดุๆ ใส่เป็นภาพชินตามากแล้วสำหรับผม…แต่ก็รู้ว่า ‘อาย’
พึ่งรู้นะว่าอาการแบบนี้คืออาย…คนชื่อเพียวบอกว่าเด็กนี่ปากแข็ง แต่ลองจับดูก็นุ่มดีนะนุ่มจนไม่อยากละออกมาเลย คิดแล้วก็…
“อื้อ!”
แนบริมฝีปากเข้าที่กลีบปากของเด็กนี่อย่างไม่รู้ตัวซะแล้วสัมผัสแบบนี้ รสชาติแบบนี้ กลิ่นกายอ่อนๆ แบบนี้ทำให้รู้สึกดี อยากครอบครองอยากสัมผัสไม่หยุด…
เด็กนี่เป็นของผม
แล้วซารายด์อย่างผมก็เป็นพวกหวงของกว่าคนปกติหลายเท่านัก
“เฮ้ย!” เด็กนี่ร้องเสียงหลงเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆผมก็คว้าร่างเล็กๆ ขึ้นแนบอกเคลื่อนตัวเข้าห้องนอนไวๆแล้ววางคนที่กำลังโวยวายลงบนเตียง ก่อนจะตามลงไปคร่อมตัวไว้
“ซี! เดี๋ยวก่อนๆ จะทำไรวะ” มือเล็กดันอกผมพัลวัน ทำเอาอยากล็อคแขนล็อคขาไม่ให้ดิ้น
ผมโน้มลงไปจุ้บตามใบหน้าสเปเชียลด้วยความหมั่นเขี้ยวทำไมผิวถึงลื่นได้ขนาดนี้นะ
“อื้อ ซี ไม่เอา” คิดยังไงถึงมาห้ามผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้…
ผิวกายหอมๆ เนื้อนุ่มนิ่มใบหน้าบึ้งตึงที่ดูแล้วซ่อนความเขินอายไว้ไม่มิดแบบนี้เป็นตัวกระตุ้นสันชาตญานดิบชั้นเยี่ยมสำหรับผมจะแตะตัวเด็กนี่ก็กล้าๆ กลัวๆ ว่าผิวขาวๆ จะแดงเพราะแรงมือ…
เรื่องออมแรงนี่ไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย
“ซี!” อยู่ๆ เจ้าตัวนิ่มในอ้อมแขนก็ตะโกนขึ้นเสียงดังแล้วผลักอกผมออกไม่ค่อยเบานักจนผมต้องผละออกมาอย่างตกใจ เขาเม้มปากแน่น คิ้วยังผูกกันเป็นปม
“เอ่อ…กู…คือ…มึงจะทำ…เอ่อ…”
แล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้…กับท่าทางอึกอักน่ารักแบบนั้นของสเปเชียลต้องขยับตัวไปโน้มหัวเขาลงมาแนบอกอย่างปลอบประโลม เหมือนเจ้าตัวจะขืนๆ ออกหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมพิงมาดีๆเอ่ยเสียงแผ่วเหมือนไม่มั่นใจ
“กู…ไม่เคย”
หืม?! ไม่เคย…
ไม่เคยเหรอ?
“หืม” ผมผละตัวออกมาเพื่อมองหน้าเขาเมื่อใบหน้าแดงๆ ริมฝีปากสีสดเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจก็ทนไม่ไหวต้องโน้มลงไปจุ้บเบาๆ ที่ปากเขา
“อย่าสิ! นี่จริงจังนะเว่ย” เขาค้อนสายตามองผมด้วยอาการหงุดหงิดแบบที่เขาชอบเป็น
ผมเองก็ไม่เคยจะมีเพศสัมพันธุ์กับใครแล้วอีกฝ่ายมีอาการแบบนี้ซะด้วย
แล้วไอ้ไม่เคยนี่คือไม่เคยมีเพศสัมพันธุ์อะไรแบบนี้รึไง?
“ไม่เคยคือ?”
พอจบคำนี้ไป คนตัวเล็กข้างกายก็หงุดหงิดขึ้นกว่าเดิมอีกฮึดฮัดหยิบหมอนปาใส่หน้าผมแล้วล้มตัวลงนอนแรงๆ ด้วยโทสะ…
เป็นอะไรไป? นี่ผมกำลังมีความต้องการมากเลยนะ
“สปเชียล” ผมลองเรียกชื่อเขาดู…ที่ผ่านมาไม่ว่าจะมีอะไรหากผมเอ่ยปากเรียกชื่อเขาจะมีท่าทีอ่อนลงและยอมพูดคุยทุกครั้ง….
แต่คราวนี้ไม่? ทำยังไงดีล่ะ…
“เป็นอะไร” เอ่ยถามต่อแต่ก็ไม่มีการตอบรับจนผมต้องขยับตัวเข้าไปนอนซ้อนหลังสเปเชียลโอบรัดรอบเอวอย่างเอาใจ “สเปเชียล” แล้วเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาๆ ข้างหู…
“อะไร!”
ได้ผล…คนในแขนส่งเสียงไม่พอใจนิดๆก่อนจะเหวี่ยงเสียงกลับมา
“สเปเชียล…” ผมเอ่ยเสียงอ่อนเรียกชื่อเขาอีกครั้งคราวนี้เด็กที่นอนหันหลังนิ่งไปก็พลิกตัวกลับมาหา ตาดุๆจ้องเขม็งมาอย่างเอาเรื่อง…
หึหึ กลัวแหะ
ผมกดจูบลงที่หน้าผากเขาแน่นแล้วผละออกระบายยิ้มให้ คราวนี้สายตาไม่พอใจหายไปแล้ว…
“วันนี้กูจะนอนแล้ว” สเปเชียลบอกเสียงสะบัดแล้วหลับตาตัดบทผมหัวเราะเบาๆ แล้วรั้งตัวเขาเข้ามา แนบอก…
ยอมให้แค่ตอนนี้นะสเปเชียล
“เป็นไรไปวะซี” วันนี้วันเสาร์ลมและเพียวเพื่อนของสเปเชียลแวะมาหาเด็กนั่นตั้งแต่บ่าย
ระหว่างที่เพียวและเด็กนั่นออกไปซื้อของสดมาทำอาหารกันลมก็เอ่ยถามผมขึ้น…
ทำไม? เป็นอะไรคือ?
“อะไร” ผมเลิกคิ้วถามกลับไป
“หน้านิ่งกว่าปกติ 2 เท่าละมึง”
“…” ผมเริ่มขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด…ถามดีมั้ย...ลองดูแล้วกัน
“คือ…เมื่อคืนสเปเชียล…”
“เมื่อคืน? ทำไมวะ” ลมมีท่าทีสนใจก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเอ่ยปากถาม
“จะร่วมเพศ…แล้วสเปเชียลบอกไม่เคยดูท่าหงุดหงิดไม่น้อย” ผมกลั้นใจบอกออกไป…
ไม่เคยเจอมนุษย์แบบเด็กนั่นมาก่อนเหมือนกัน…จะให้ไปศึกษาเองก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
“ฮ่าๆๆ” พอคู่สนทนาได้ยินก็ชะงักไปก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะให้เริ่มหงุดหงิด
“หัวเราะอะไร”
“เฮ้ย โทษๆ ฮ่าๆๆ คือไอ้เปมันไม่เคยมีแฟน”ลมว่าเสียงสั่นๆ จากการขำจนน้ำตาเล็ด โบกไม้โบกมือไปมาอย่างสนุก
“แฟน? แฟนอะไร…ไม่เคยมี แล้วซื้อได้มั้ยล่ะ” “เฮ้ยไม่ใช่! แฟนไงมึง คนรักน่ะคนรัก 2 คนที่มีความรู้สึกรักต่อกัน”
หืม? งั้นผมกับเด็กนั่นก็เป็นแฟนกันสินะ…อืม ไม่เคยมีแฟนมาก่อนงั้นก็ไม่เคยรักใครมาก่อน งั้นก็เหมือนกัน…
ผมพยักหน้ารับ “แล้วไง”
“มันก็ไม่เคยหรอกร่วมเพศไรนั่นรายนั้นไม่ชอบมีแบบวันไนท์”
ไม่เคยร่วมเพศ…ได้ฟังแบบนั้นก็เผลอขยับยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“กูว่ามึงศึกษาไว้มั่งก็ดีนะ”
ศึกษา? เรื่องความรักน่ะเหรอ…ผมคิดว่าผมรู้พอแล้วนะ หรือมันมีรายละเอียดมากกว่านั้น
“ศึกษาอะไร” คิดแล้วก็ถามต่ออีกนิดคงไม่เป็นไร
“การร่วมเพศระหว่างชายกับชาย”
เรื่องร่วมเพศนี่ต้องศึกษาด้วยเหรอ? มันเป็นเรื่องที่ธรรมชาติมากนะ…
“ทำเป็นแล้ว”
ลมขยับยิ้มแล้วยกมือกุมขมับ…เป็นอะไรของเขา
“เดี๋ยวกูจดคำให้ แล้วมึงเอาไปหาในเน็ทนะ”
เขาว่าแล้วเดินไปหยิบกระดาษปากกามาจดยิกๆ แล้วยื่นส่งมาให้…ร่วมเพศชายกับชาย เซ็กส์ร่วมเพศ GV?
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ…แต่จะลองดู
ไม่นานเด็กนั่นกับเพียวก็กลับมา ทำอาหารกินกันและพอกินข้าวกันเสร็จ 2 คนนั้นก็กลับไปเหลือผมนั่งอยู่กับสเปเชียล…เด็กนี่ยังมีท่าทีไม่พอใจมองค้อนมาเป็นพักๆ แล้วเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป…ลองเปิดเน็ทเลยดีกว่า
…ให้ตายสิ มนุษย์นี่เข้าใจยากนะ…ผู้หญิงกับผู้ชายไม่เหมือนกัน…เด็กนั่นคงจะเจ็บสินะ…ผู้หญิงที่ผ่านมา ไม่เห็นบอกว่าเจ็บซักคน แม้แต่ซารายด์ชายอย่างไอ…
ในเว็บบอกขั้นตอนและวิธีละเอียดมาก…อ่านแล้วก็พอเข้าใจ สรุปใจความได้ว่าสิ่งที่ต้องเตรียมคือสารหล่อลื่น และถุงยาง ปกติอย่างหลังผู้หญิงที่เคยร่วมกับผมจะเป็นฝ่ายเตรียม เหมือนว่าจะคุมการไม่ให้มีเด็กอ่อนเกิด… และที่น่าหนักใจกว่านั้น…สเปเชียลก็ต้องเตรียมตัว
อาบน้ำเสร็จก็เหลือบมองเด็กที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วโถมตัวลงไปเกี่ยวเอวเขาเข้ามาหา
“อะไร!” สเปเชียลเอ่ยเสียงดุก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อผมดึงโทรศัพท์ออกจากมือเขา
“สเปเชียล”
“ไรอีก”
เห็นหน้าบึ้งๆ แบบนี้แล้วผมก็หมั่นเขี้ยว…อาการแบบนี้ของเจ้าตัวเป็นอาการที่ผมชอบมาตั้งแต่แรกๆ แล้ว
คิดแล้วก็ฟัดเข้าที่ข้างแก้มคนในแขนไม่เบานักส่งผลให้เจ้าของแก้มดิ้นหนีพัลวัน
“เฮ้ย! พอเลย เจ็บ!” เขาโวยวายถอยตัวออกแล้วยกมือ2 ข้างกุมแก้มไว้
“…” ผมเงียบ
“…” เขาก็เงียบ เรานอนมองตากันอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกถึงอารมณ์ที่อ่อนลงของสเปเชียลผมจึงเอ่ยปาก
“สเปเชียล…รักเลยอยากได้…ขอนะ”
เขาเบิกตากว้าง ขยับปากเปิดปิดอยู่ 2-3 ครั้ง
“อะ…อะไรของมึง!”
ผมยกมือนาบลงที่หลังใบหูสเปเชียลแล้วไล้นิ้วโป้งที่แก้มเขาเบาๆ
“…กูไม่เคย…กูกลัวว่า…”
“ไม่ต้องกลัว…เชื่อใจนะ”ผมพูดแทรกขึ้นมา เขากระพริบตาปริบๆ มองผมก่อนจะหลุบตาลงต่ำ
…หมั่นเขี้ยวอีกแล้ว…
“อืม…พรุ่งนี้”
ได้ยินประโยคนั้นก็รู้สึกวาบที่หัวใจ…ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ขยับอ้อมกอดรัดแน่นอย่างรักใคร่กดจูบที่หน้าผากเขาไล่มาที่ปากเล็กเบาๆ ไม่นานคนในแขนผมก็หลับตาพริ้มไป…
ไม่เคยรู้สึกเวลาผ่านไปช้าขนาดนี้มาก่อนเลย
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
เวลาทั้งวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า พอตกเย็นระหว่างเจ้าตัวเข้าไปอาบน้ำก็แอบลงไปข้างล่างเพื่อซื้อของที่ต้องใช้ที่ร้านสะดวกซื้อ… ขึ้นมาแล้วกวาดตามองรอบห้อง คนอาบน้ำก็ยังไม่ออกมา
ก๊อก ก๊อก
“เฮ้ย! อะไร!” พอลองไปบิดลูกบิดก็พบว่าล็อคเลยเคาะประตูดู เสียงโวยวายก็ดังลั่นออกมาจากภายใน
“เปิดหน่อย อาบด้วย”
“จะบ้าเรอะ! รอก่อนดิวะ ยังไม่เสร็จ”
“สเปเชียล…เปิดหน่อยนะ”ผมเอ่ยปากเสียงอ่อนให้คนข้างในยอมเปิดประตู
เงียบไปหลายอึดใจ บานประตูก็แง้มออกนิดๆ พร้อมดวงตาคู่กลมที่โผล่มาจ้องหน้าอย่างดุๆ
“อะไรของมึงเนี่ยซี”
ไม่ทันให้ตั้งตัวผมก็แทรกกายเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วแล้วคว้าตัวเขาขึ้นแนบอก…
พันผ้าขนหนูที่เอวอาบน้ำ?
“ไม่อาบน้ำต่อแล้ว?”
“เออ! จะออกแล้ว” สเปเชียลดันตัวออกห่างทำเสียงโวยวายนิดๆ
“อาบด้วยกัน…นะ”
“ไม่! ปล่อยเลย!”
เด็กในอกดิ้นหนี แต่ผมจ้องหน้าเขา มองลึกเข้าไปในตาดุๆตอนนี้เขาเหมือนแมวที่กำลังขู่ฟ่อ แต่พอมองไปซักพักสเปเชียลก็สงบลงแล้วอึกอักหลบตา…ผมไม่ใช่มนุษย์…
เวลามีความต้องการ...จะเก็บไว้มันก็ลำบาก
ว่าแล้วก็ขยับเข้าใกล้ไล้ริมฝีปากที่ข้างแก้มเบาๆความรู้สึกที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้รู้สึกอึดอัดจนปวดไปหมดอารมณ์รักใคร่เพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้จุดสุด ผิวกายนุ่มลื่น กลิ่นสบู่อ่อนๆ และใบหน้าขึ้นสีแดงจัดของสเปเชียลทำให้ทุกอย่างดูควบคุมยากไปหมดเขาหลับตาปี๋เอนตัวหลบเมื่อผมจูบย้ำๆ ที่ขมับเนื้อนิ่มใต้ฝ่ามือนุ่มนวลเกินกว่าจะละมือออกห่าง
“ซี…อึก…ที่…ที่เตียง…ไปที่เตียง”สเปเชียลว่าเสียงพร่า
ไม่อยากขัดใจจึงเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆ ที่มีเขาอยู่ในแขนแล้วขยับวางเขาลงบนเตียง ขึ้นคร่อมตามไป…
ปกติแล้วซารายด์อย่างเราก็เร็วมากอยู่แล้ว…ยิ่งเวลาต้องการ การเคลื่อนไหวก็จะยิ่งเร็วกว่าปกติ จากในห้องน้ำจนถึงเตียงจึงใช้เวลาเพียงอึดใจเดียวทำเอาคนใต้ร่างผมทำหน้าตระหนกแบบปิดไม่อยู่
สำหรับมนุษย์จะเมาได้ต้องดื่มแอลกอฮอล…แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตที่แพ้แอลกอฮอลแบบซารายด์อย่างผมคงพูดได้เต็มปากว่าไม่เคยเมา…แต่จากอาการที่ศึกษามา... ผมคิดว่าผมพบสิ่งที่จะทำให้ผมเกิดอาการมึนเมาอย่างคุมสติไม่ได้โดยไม่ต้องพึ่งเหล้าอย่างมนุษย์แล้ว…
เด็กพิเศษคนนี้…สเปเชียล
ตัวตนทุกอย่างของเขาเป็นแรงกระตุ้นที่ดีที่สุด…แรงอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้เพิ่มขีดความสูงขึ้นจนน่ากลัวความดิบเถื่อนในตัวกำลังถูกขับออกมา…
กลัวแต่จะทำให้เขาเจ็บ
“อึ้อ” เมื่อเขาส่งเสียงประท้วงในคอก็ต้องกัดฟันกรอดพยายามข่มอารมณ์
ผิวเนื้อขาวๆ เริ่มแดงเป็นจ้ำจากแรงมือบีบ…ร่วมเพศมาหลายต่อหลายครั้ง…แต่ไม่เคยมีอารมณ์เท่านี้มาก่อน…กลัวว่าจะหยุดไม่ได้
ที่ผ่านมาไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำว่าคู่นอนจะรู้สึกยังไงชอบใจหรือสุขสมหรือไม่…
แต่กับเด็กนี่…มันต่างไป...กลัว…
กลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดี กลัวว่าจะเจ็บกลัวว่าจะไม่มีความสุข กลัวจะไม่ชอบสัมผัสของผม
การต้องข่มอารมณ์ในขณะที่ความต้องการเพิ่มขึ้นสูงขนาดนี้มันไม่ง่าย…อีกนิดก็หน้ามืดแล้ว…เวลาซารายด์หน้ามืดสิ่งมีชีวิตหน้าไหนก็เอาไม่อยู่…
“อื้อ!” เสียงร้องและแรงสะดุ้งจากกายสเปเชียลดังขึ้นอีกครั้งและคราวนี้ดังกว่าเดิม ทำเอาต้องหยุดชะงัก เงยหน้าจากซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆขึ้นมองหน้าคนท้วงแล้วเอ่ยเสียงเบา
“เป็นอะไรมั้ย”
สเปเชียลทำหน้าปั้นยากแล้วเสตาหลบไปข้างๆ
“…คือ…มึงรุนแรงเนอะ”
ได้ยินแบบนั้นก็กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่…
ไม่อยากพูดว่าเจ็บสินะ…
จบคำไปผมก็ผ่อนแรงในการสัมผัสเขาลง…มันยากนะกับการกระทำที่สวนทางกับอารมณ์
เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อจะปรับอุณหภูมิในห้องให้เย็นจัดอย่างสบายกายแต่ไม่ได้ช่วยให้ร่างกายเปลือยเปล่าทั้ง 2 บนเตียงเย็นขึ้นซักนิดความร้อนผ่าวจากผิวกายที่แดงระเรื่อยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆขับแรงโหมสัมผัสจากความต้องการมากเป็นเท่าทวี
ผมเตรียมความพร้อมร่างกายให้สเปเชียลเท่าที่คิดออกแม้จะยากและเป็นไปอย่างทุลักทุเล ความคับแน่น ของร่างกายเขาและตัวตนที่มีขนาดไม่น้อยของผมทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างยากลำบาก…ไม่ต้องการให้เขาเจ็บ
ต้องใช้ความพยายามให้การควบคุมสติไม่ให้จับกระแทกเข้ากายเขาเป็นอย่างมากค่อยๆ สัมผัสและค่อยเป็นค่อยไปให้มากที่สุดเท่าที่ตอนนี้ผมจะสามารถทำได้…ผมกระตุ้นเขาจนรู้สึกว่าพร้อม ใช้สารหล่อลื่นที่เตรียมมากันไว้อีกทาง…แรงตอดรัดที่นิ้วทำหัวผมหมุน…
ตอนนี้สมองที่คิดอะไรไม่ออกพยายามนึกขั้นตอนที่ผ่านหัวไปเมื่อเย็นอย่างสุดความสามารถ…
…และไม่นานร่างของเราก็เชื่อมต่อกัน…
ความเป็นหนึ่งเดียวนี้มันวิเศษแบบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนใบหน้าติดจะอ้อนและดูอ่อนระทวยในคราวเดียวกันของเขาทำใจผมแกว่ง มือเล็กๆ ที่ขยับโอบรอบบ่ากว้างของผมไม่มิดขาทั้ง 2 ข้างถูกรั้งขึ้นสูงด้วยมือแข็งแรงของผม
“สเปเชียล…รัก…รักมาก…นะ” พลันเอ่ยถ้อยคำเพื่อปลอบประโลมยามน้ำใสไหลออกจากตาเขาเพราะความเจ็บแปลบจากแรงกระแทก…
ผมยั้งแรงไม่ค่อยได้…พยายามแล้ว…
ยิ่งเห็นใบหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บแบบนั้นของเขาก็ยิ่งต้องพยายามผ่อนลงแต่ด้วยแรงกำลังที่มากกว่ามนุษย์ปกติหลายเท่านักจึงทำให้ควบคุมยากบวกกับช่วงเวลาที่สติไม่ครบสมบูรณ์อย่างตอนนี้ยิ่งต้องกัดฟันกรอดข่มอารมณ์ ผมครางต่ำเก็บอาการ พยายามอย่างมากที่จะไม่ขยับสะโพกแรงๆ และเร็วๆ อย่างที่ใจอยากแต่ด้วยวาจาที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากสีสดของคนใต้ร่างทำเอาเก็บอาการไม่อยู่
“มะ…ไม่...ไม่เป็นไร…มึงขยับเถอะ…แรง…แรงกว่านี้…ก็ได้”
เสียงหวานครางกระเส่าที่ข้างหู…เสียงที่ไพเราะดั่งระฆังแก้วกังวานไปมาอย่างไม่มีสิ้นสุด
…ราวกับน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ…
ผ่านไปกว่า 2 ชั่วโมงสเปเชียลหอบหายใจหนัก ปลดปล่อยความสุขสมออกมาหลายครั้งจนเหมือนเขาเริ่มจะไม่ไหวผมก็ตามไป
…เป็นครั้งแรก…
มองไปรอบห้องที่มีสภาพเละอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน…ผ้าปูเตียงที่ขาดจากแรงฉีกระบายอารมณ์และแรงสั่นของเตียงทำให้ข้าวของใกล้ๆ ตกลงเกลื่อนพื้น ดีที่ชั้นนี้มีแค่ 2 ห้อง และอีกห้องยังคงปล่อยว่างอยู่…
แรงอารมณ์ที่ยั้งไม่อยู่คงทำให้พลังงานสเปเชียลหมดไปสิ้นอย่างง่ายดาย
คิดแล้วก็หันไปมองคนที่นอนหลับไร้สติข้างๆ ก็รู้สึกผิด…ผิวกายแดงช้ำเป็นจุดๆ ด้วยแรงมือและรอยจุมพิต
บางจุดเริ่มขึ้นสีม่วงน่ากลัวนัยน์ตาแดงก่ำจากการร้องไห้ ดูแล้วคงลุกไม่ขึ้นไปหลายวัน…
แม้จะไม่พอ…แต่ผมก็ไม่บ้าพอที่จะทำต่อจนเขาช็อคตายคาอกผม…
ขอโทษนะ…ตื่นแล้วจะให้ทำอะไร…ทำให้หมดเลย
ผมยิ้มบางๆ อย่างรู้สึกขอโทษแล้วโอบแขนกอดรัดตัวเล็กๆของสเปเชียลอย่างหวงแหน พรมจูบตามกรอบหน้าอย่างรักใคร่ ขยับหน้าผากเข้าแนบชิด…
เหมือนถูกเติมเต็มทั้งที่ปลดปล่อย
ความสุขแบบนี้…พึ่งเคยได้สัมผัส
เป็นดั่งยาเสพติดชนิดร้ายแรง…เพียงได้กลิ่นก็เสพติด…ขาดไปคงหมดแรง…หรืออาจตายได้
ตัวตน…ทุกอย่าง…ของสเปเชียล…สำหรับผมแล้ว แค่เอนไซม์คงไม่พอ…
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-25 08:01:34
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-5 20:17:26