|
C h a p t e r 4
❖
ค ว า ม มื ด
วันนี้สเปเชียลไม่มีเรียน...ซีเองก็ไม่ไปมหาลัยเสียงั้น เลยขับรถออกไปส่งอัลฟาที่มหาลัยแต่เช้าแล้วกลับมานั่งเล่นนอนเล่นที่คอนโดรอเวลาไปรับเจ้าตัวเล็กอีกทีตอนเย็นๆ
พอเข้าช่วงสายๆไอกับคิวก็แวะมาพร้อมอาหารเต็มมือเหมือนเช่นเคย
“ก็อย่างที่พูดไปอ่ะไอ มานอนกับแอลได้ปะ?”สเปเชียลถามย้ำหลังจากที่อธิบายเหตุผลไปหมดแล้ว
ไอทำหน้าลำบากใจนิดๆ แล้วยกมือเกาท้ายทอย “คือ ผมจะเดินทางพรุ่งนี้แล้วฮะพี่สเปเชียล”
“เดินทาง?” สเปเชียลเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย “ใช่ฮะ ผมกับพี่คิวจะกลับแดน”
“กลับแดน?” ซีหันขวับมาถามทันทีที่ได้ยิน “กลับทำไม?!”
“ชู่ว! พี่ซีเบาๆ สิเดี๋ยวพี่เอ็กซ์ก็ได้ยินหรอก” ไอเอานิ้วแตะปากก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงร้อนรน ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่อยู่ก็อดกลัวไม่ได้
“...” ซีขมวดคิ้ว เบนสายตาไปทางคิว “เอ็กซ์ไปไหน”
“วันนี้ไม่มาแต่เรื่องกลับแดนบอกเอ็กซ์ว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศ”
“ตกลงจะกลับไปทำไม”
“ว่าจะกลับไปเยี่ยม นี่ก็หายออกมาสิบกว่าปีแล้ว”คิวว่าแล้วยกยิ้มอ่อน “แต่เอาเอ็กซ์กลับไปด้วยไม่ได้แน่ ใจเอ็กซ์ยังไม่นิ่งที่ยอมอ่อนลงแบบนี้ก็เหลือเชื่อแล้ว โอกาสแบบนี้กักไว้ที่นี่คงดีที่สุด”
ซีถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ “ไปนานแค่ไหน”
“ยังไม่รู้”
“แล้วนี่อัลฟาไปไหนล่ะฮะพี่สเปเชียล” ไอเอ่ยถามแทรกขึ้นมาระหว่างที่วงสนทนาเงียบไปชั่วครู่
“ไปมหาลัยน่ะ เพิ่งไปส่งมา” สเปเชียลตอบแล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก “เออ...มีเรื่องต้องบอกให้รู้คิดมาหลายวันแล้วว่าจะพูดยังไง ความจริงก็คิดว่าพวกมึงคงไม่พูดหรอกแต่กันไว้ก่อนก็น่าจะปลอดภัยกว่า...”คนพูดชะงักคำแล้วขมวดคิ้ว
“แล้วตอนแรกกำลังคิดอยู่ว่าจะให้เอ็กซ์รู้ด้วยดีมั้ย...ตอนนี้ไม่อยู่ก็ดี”
ซีหันไปเลิกคิ้วให้สเปเชียล “อะไร?”
สเปเชียลถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน
“แอลเกลียดซาไลย์”
“หะ?” สิ้นคำสเปเชียลไอกับคิวก็อุทานออกมาด้วยความไม่เข้าใจ
ซีที่ได้ยินแบบนั้นยังอดขมวดคิ้วแน่นไม่ได้ “ทำไม?”
สเปเชียลส่ายหัวเบาๆ ด้วยท่าทางอ่อนใจ “ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเด็กๆ ก็ชอบอยู่หรอกเวลาฟังคุณปู่เล่าทีไรก็สนุกอยู่ด้วยกันทุกที” เขาเว้นช่วงไปขมวดคิ้วนิดๆอย่างคนครุ่นคิด “แต่ตอนเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อ 6 ปีที่แล้วในงานศพแม่แอล...พูดเรื่องซาไลย์ไม่ได้เลยพอเอ่ยถึงเจ้าตัวก็จะ-”
สเปเชียลเล่าไปเรื่อยๆ แล้วสะดุดคำด้วยอาการชะงักเหมือนจะหลุดพูดในสิ่งที่ไม่ควรก่อนจะเม้มปากแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“กูก็เลยอยากให้พวกมึงระวังหน่อย...อย่าให้แอลรู้เรื่องซาไลย์เด็ดขาด”
ซีขมวดคิ้วกับอาการแปลกๆ เมื่อครู่ของสเปเชียลแต่หากไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
“แล้วจะบอกเอ็กซ์มั้ย” คิวถามต่อ
สเปเชียลหันไปสบตาคนถามแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง “มึงคิดว่าไงล่ะ?”
คิวยกมือยักไหล่ราวกับจะบอกว่าไม่ขอออกความเห็น
“มึงล่ะซี?” เห็นแบบนั้นสเปเชียลก็หันไปถามคนข้างตัวต่อทันที
ซีนิ่งคิดไปนิดก่อนจะหันมาสบตาสเปเชียลที่รออยู่แล้ว
“ซาไลย์ที่เกลียดมนุษย์ กับมนุษย์ที่เกลียดซาไลย์...อยู่ด้วยกันได้มั้ยล่ะ”
สเปเชียลส่งเสียงหึขึ้นจมูกอย่างระอาใจแล้วโคลงหัวไปมา
“แต่ยังไงก็ต้องบอกเอ็กซ์ว่าห้ามเปิดเผยตัวกับแอลเด็ดขาดไม่ต้องพูดเรื่องเกลียดซาไลย์ออกมาก็ได้ หาข้ออ้างดีๆ สักข้อเลย...” สเปเชียลว่าต่อ มองซาไลย์3ซาไลย์ตรงหน้าที่พยักหน้าหงึกหงักรับฟัง “แล้วเรื่องนี้ใครจะบอก”
สิ้นคำถามก็ไม่มีใครออกปากตอบอะไรความเงียบแล่นผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว และเหมือนจะลอยอวลอยู่ไม่ยอมไปไหนง่ายๆแต่ไม่ว่ายังไง...
คนบอกไม่ใช่กูแน่ๆ “เมื่อวานพี่เหรอแอล” ลีริกซ์ละสายตาจากโปรเจคเตอร์หน้าห้อง หันมามองคนข้างๆ ที่กำลังจดเนื้อหาบนหน้าจอลงสมุดยิกๆ
“หืม? อ๋อ...พี่...เพื่อนของพี่น่ะครับ”อัลฟาเลิกคิ้วขานรับขณะที่มือยังคงทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆพลางตอบกลับอย่างคนไม่มีสมาธิจะคุย
“ตั้งใจเรียนจังนะ” ลีริกซ์มองตามมืออีกฝ่ายที่กำลังจับปากกาขยับขีดเขียนไปบนหน้ากระดาษไม่หยุด
จดเป็นภาษาอังกฤษ? เข้าใจง่ายกว่าสินะ...
“ไม่หรอก แอลจดไว้เผื่ออ่าน” อัลฟาว่าแล้วเบนสายตามามองลีริกซ์ที่ซบหน้าลงบนแขนของตัวเองที่พาดยาวไปกับโต๊ะอีกที “ไม่เรียนเหรอ?”
“สมาธิหมดแล้วน่ะ มีจำกัดแค่วิชาละไม่เกิน 1ชั่วโมง นี่บรรยายมา 2 ชั่วโมงครึ่งละไม่หลับก็บุญแล้ว” คนสมาธิสั้น (กับการเรียน) บ่นด้วยสีหน้าเซ็งๆ แล้วซุกหน้าลงกับต้นแขนของตัวเอง
อาการที่คนมองต้องขยับยิ้ม
อัลฟาขำในใจก่อนจะเบนความสนใจกลับไปที่โปรเจคเตอร์เหมือนเดิม...
เปลี่ยนหน้าแล้ว! จดไม่ทันเลย...สอนเร็วชะมัด
วิธีการเรียนการสอนของที่นี่ค่อนข้างประหลาดเขาไม่ค่อยเข้าใจการนั่งฟังคนพูดตามตัวหนังสือจากหน้าจอแล้วจดตามลงสมุดแบบนี้เท่าไหร่
ลีริกซ์เหลือบมองคนข้างตัวอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป “ทำไมหน้าซีดๆ ตาคล้ำๆ อ่านหนังสือหนัก? จะขยันไปปะ”
อัลฟาหันมามองลีริกซ์ด้วยสีหน้างุนงง “หืม?”
“ใต้ตายิ่งกว่าหมีแพนด้า”
อัลฟาฟังแล้วก็กระตุกยิ้มแหย “อ่า...แอลนอนไม่ค่อยหลับเลย คือ...ยังไม่ชินที่นอน”
“อืม...เปิดเพลงเบาๆ ช้าๆ เป็นเพื่อนตอนนอนดิช่วยได้นะ เอาแผ่นพี่ไปลองฟังปะ?” ลีริกซ์ว่าแล้วก็ขยับค้นกระเป๋าหาแผ่นซีดีเพลงส่งให้
อัลฟามองแผ่นเพลงในมืออีกฝ่ายแล้วก็ยกยิ้มก่อนจะรับมา
“แผ่นนี้มีแต่เพลงสบายๆ เพลงอังกฤษ ไม่ต้องห่วง”
อัลฟายิ้มรับไม่ได้พูดตอบอะไรแล้วมองไปยังแผ่นเพลงในมือ
แต่เพลงมันคงไม่ช่วยทำให้หายกลัวความมืดหรอกน้าพี่ลีริกซ์...
“…”
อัลฟากลัวความมืด...แต่สิ่งที่เขากลัวไม่แพ้กันคือนัยน์ตาดุๆ และตอนนี้เขากำลังอยู่กับคนที่มีสิ่งนั้น
ความเงียบที่น่ากดดันลอยปกคลุมอยู่ในรถตั้งแต่ก้าวขึ้นมาจนถึงตอนนี้
วันนี้เอ็กซ์เป็นคนขับรถพาอัลฟากลับคอนโด...พาลทำคนที่ถูกมารับรู้สึกเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พี่สเปเชียลไปไหน?! ทำไมให้คนคนนี้มารับเขา
“เอ่อ...พี่เอ็กซ์ แอลขอหลับหน่อยนะครับ” อัลฟาเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ หลังจากลังเลที่จะพูดสักพัก
หากแต่เจ้าตัวรู้สึกตาจะปิดจนฝืนแทบไม่ไหวแล้วแอร์เย็นๆ และความเงียบสนิททำให้เขาที่อดนอนมาทั้งคืนง่วงอย่างช่วยไม่ได้
เอ็กซ์เหลือบมองนิดๆ แล้วพยักหน้าอัลฟาเห็นแบบนั้นก็ขยับเอนเบาะแล้วหลับตาลง
“...ถึงแล้ว”
พอจอดรถที่ใต้คอนโดแล้วเอ็กซ์ก็หันไปมองเจ้าตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่...เขาเอ่ยปากพูดหมายจะปลุกให้อีกฝ่ายตื่นนอนแต่คนหลับก็ยังคงไม่ลืมตา...
ว่าแล้วก็ขยับมือไป...ใช้หลังมือตีเข้าที่แก้มอัลฟาเบาๆ หากแต่เบาในความคิดตัวเองฝ่ายคนถูกปลุกสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บที่เกิดขึ้นกะทันหัน
“โอ้ย!” อัลฟาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
เอ็กซ์ชะงักไปนิดแล้วจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “ถึงแล้ว”
อัลฟามองไปรอบๆด้วยอาการมึนงงแล้วปรับเบาะขึ้นนั่งอย่างรีบร้อน “ขะ...ขอโทษทีครับ”
เห็นสีหน้าที่พยายามสะบัดความงัวเงียของอีกฝ่ายแล้วเอ็กซ์ก็ดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูลงจากรถโดยมีอัลฟารีบตามลงไปด้วย
“ซีมึงบ้าปะวะ! ให้เอ็กซ์ไปรับแอลได้ไงยังไม่ได้เตือนเอ็กซ์เรื่องนั้นเลย ถ้าเกิดแอลรู้เรื่องล่ะก็...”
แกรก
สเปเชียลที่กำลังโวยวายเรื่องเดิมๆ เป็นรอบที่ร้อยในหนึ่งชั่วโมงชะงักไปเมื่อประตูเปิดออกพร้อมคนที่กำลังพูดถึงเดินเข้ามา
“พี่สเปเชียล!” อัลฟาวิ่งเข้ามากอดเอวสเปเชียลทันทีที่เห็นหน้าคนเป็นพี่
“ว่าไง หิวรึยังแอล?”
“หิวแล้วครับ พี่สเปเชียลกินรึยัง”
“ยังเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวเราไปกินข้าวกันนะซีเขามีเรื่องจะคุยกับเอ็กซ์” สเปเชียลยิ้มรับก่อนจะเอ่ยเสียงดังพาดพิงคนข้างหลัง
ซีได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไป...
โยนให้กันแบบนี้เลย?
เอ็กซ์หันไปมองซีตามคำสเปเชียล แล้วเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถาม ซียกยิ้มถอนหายใจเล็กน้อย “เอ็กซ์...ตามมาในห้อง” ว่าแล้วเขาก็เดินนำเข้าห้องนอนตนไป
“จะคุยอะไร” เอ็กซ์ที่เดินตามเข้ามาในห้องเอ่ยถามขึ้นเมื่อปิดประตูแล้ว
“เรื่องอัลฟา”
“เจ้านั่นทำไม?”
“...อย่าให้อัลฟารู้ว่าเราเป็นอะไร”
ซีว่าเสียงเรียบ พูดเพียงแค่นั้นไม่ได้อธิบายต่อทำเอาเอ็กซ์กระตุกหัวคิ้ว หากแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ
เขาเองก็ไม่คิดจะไปบอกว่าตัวเองเป็นอะไรกับใครง่ายๆไม่มีเหตุผลอะไรให้บอกหรือทำแบบนั้นกับ...มนุษย์
“อืม” เอ็กซ์รับคำห้วนๆ อย่างไม่ใส่ใจ
ซีเองก็ไม่ได้ลำบากใจอะไรในการจะบอกเรื่องพรรค์นี้กับคนตรงหน้า
เอ็กซ์ไม่มีนิสัยที่จะเซ้าซี้หรือสงสัยอะไรให้รบกวนสมอง... แต่การเห็นอาการวิตกของสเปเชียลแบบนั้นก็สนุกดี
‘อัลฟา...ตั้งสมาธิ เพ่งจิตเข้าไปมากกว่านี้อย่าหลุด!’
เสียงทุ้มที่เริ่มจะแข็งกร้าวขึ้นทุกขณะกำลังเอ่ยสั่งเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ
‘มิสเตอร์ ไคลด์...ผมเหนื่อย’ อัลฟานิ่วหน้า หอบน้อยๆ ด้วยความอึดอัด ร่างกายของเด็กวัย 10 ขวบอ่อนแอเกินกว่าจะใช้งานหนักๆ
‘เธอทำได้ถ้าเธอตั้งใจ! เธอไม่อยากทำลายมันรึไง!’
คนถูกตวาดชะงักไปด้วยความตกใจน้ำใสๆเริ่มคลอหน่วยเต็มนัยน์ตา ‘อึก...’
‘เอาใหม่อัลฟา คราวนี้จ้องเข้ามาที่นัยน์ตาฉันใช้ตาข้างนั้นของเธอจ้องเข้ามาลึกๆ’ ไคลด์เอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่สนใจหยดน้ำตาที่เริ่มไหลเป็นสาย
‘เธอมีเวลาไม่มาก ก่อนที่พ่อเธอจะกลับมา...’
“อึก!”
อัลฟาลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าตระหนก...มองไปรอบข้างเจอแต่ความมืดที่มีแสงไฟสีนวลอ่อนๆส่องมาจาก หัวเตียง...
เขาอยู่ในห้องนอน...
ตี 4 แล้ว...นี่เขาเผลอหลับไปตอนไหน...แผ่นเพลงของพี่ลีริกซ์หยุดเล่นไปแล้ว
คืนนี้เป็นคืนที่3แล้วที่เขาอดนอน...ง่วงจนร่างกายดับสวิตซ์ตัวเองแต่ดับได้ไม่นานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะ ภาพในอดีต
ที่เขายังนอนอยู่คนเดียวแบบนี้เพราะพี่ไอกับพี่คิวออกเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศแล้วข้อเสนอจากพี่ซีที่ทำให้เขาตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ต้องคิด
‘งั้นให้เอ็กซ์นอนเป็นเพื่อน’
ให้ตายเถอะ เขาคงจะหลับตาลง!
แค่คิดถึงนัยน์ตาสีเงินดุๆ แบบนั้นก็ขนลุกซู่แล้ว... ดีที่พี่สเปเชียลก็โวยวายไม่ยอมช่วยเขาอีกแรง ไม่งั้นต้องตายแน่ๆ
อัลฟาเหลือบตามองนาฬิกาอีกครั้ง...อีก 2 ชั่วโมงกว่าก็ต้องตื่นแล้ว...
คิดถึงแด๊ดจังเลย
[ว่าไง เจ้าลูกชาย]
เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยของแด๊ดดังมาตามสายทำให้คนฟังยิ้มออกทั้งที่เหนื่อยล้าจากการอดนอนมาหลายวัน
“แด๊ดด คิดถึงจังเลย”
[ยังไม่นอนอีกรึไงเรา]
“นอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ”
[หืม..เป็นอะไรรึเปล่า? มีปัญหาเรื่องเข้ามหาลัยรึเปล่าแอล?]
“...ไม่เลยแด๊ด แอลโอเคมากก”
“ดีแล้ว อยู่กับสเปเชียลโอเคใช่มั้ย”
“มากๆ เลย แอลคิดถึงพี่สเปเชียลแต่ก็คิดถึงแด๊ดด้วยน้า”
[ฮ่าๆ แด๊ดก็คิดถึงแอลเหมือนกัน]
“แด๊ดสบายดีมั้ยครับ”
[สบายดีสิ แต่งานหนักมาก ยังไงจะรีบกลับไปหาแอลให้เร็วที่สุดเลย]
“ดูแลตัวเองนะแด๊ด แอลรอได้ไม่ต้องรีบ.....แด๊ด””
[หืม?]
“แด๊ดได้คุยกับมิสเตอร์ไคลด์บ้างมั้ยครับ”
[อัลฟา]
อติกานต์เรียกชื่อลูกชายเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมเจ้าของชื่อสะอึกไป... เมื่อไหร่ที่แด๊ดเรียกชื่อเต็มๆ ความหมายคือต้องการจะปรามเขา
[อย่าคิดจะทำเรื่องแบบนั้นอีก...ไม่ว่าลูกจะชอบมันแค่ไหน]
“...ไม่มีอะไรเลยครับแด๊ด แอลแค่ถามดูเฉยๆแอลเริ่มง่วงแล้ว ไว้แอลโทรหาแด๊ดใหม่น้า”
อัลฟาเอ่ยเสียงใสกลบเกลื่อนให้ดูปกติก่อนจะบอกลาแล้ววางสาย เขาเม้มปากแน่นขมวดคิ้วครุ่นคิด...
แอลไม่ได้ชอบอย่างที่พ่อคิด...ไม่อีกแล้ว...ตั้งแต่วันนั้น
แอลเกลียดมัน
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-25 08:18:04
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-5 21:52:11