|
C h a p t e r 5
❖
ยู โ ร
แผ่นเพลงเดียวกันกับแผ่นเมื่อคืนที่คนรับมาไม่ทันไม่ตั้งใจฟังถูกเปิดขึ้นในห้องรับแขกคลอเบาๆดังลอดเข้ามาในห้องครัว เจ้าตัวเล็กที่กระดกกาแฟรสหวานจัดที่ใส่ครีมนมและน้ำตาลหนักๆเข้าไปแก้วใหญ่มีท่าทางสดใสขึ้นเมื่อได้รับคาเฟอีนขยับซ้ายขวาในห้องครัวเนื่องด้วยหลังจากวางสายจากแด๊ดไปก็นอนรอเวลาจนฟ้าสว่างลุกขึ้นมาทำอาหารเช้า
ที่จริงแล้วก็อยากจะนอนต่อถึงเที่ยงล่ะนะแต่วันนี้วันหยุดเขามีที่ที่อยากจะแวะไปอยู่เสียด้วย...
“พี่ซีตื่นแล้วเหรอครับ” อัลฟาเอ่ยทักซีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาหารเช้าใกล้เสร็จแล้ว
“ตื่นเช้านะ” ซีพูดแล้วก็เดินเข้ามาช่วยหยิบจานไปวางที่โต๊ะอาหาร
“แอลนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่”
“...” ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองอีกฝ่ายนิ่งๆ “กลัวความมืด?”
“ก็...ประมาณนั้นแหละครับ” อัลฟากระตุกยิ้มแหยตอบกลับไปด้วยท่าทีที่อีกฝ่ายก็เริ่มนึกห่วง
ปกติแล้วซีเองไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากสเปเชียลตั้งแต่ไหนแต่ไรก็มีแต่เด็กที่นอนหลับอยู่ในห้องนอนเขาคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้เขามีความรู้สึกหลากหลายขึ้นมาได้แต่ด้วยที่อัลฟาเป็นน้องสเปเชียล
น้องในแบบที่...มีความสัมพันธ์อื่นๆ ด้วยไม่ได้
ก็เริ่มจะเข้าใจขึ้นมานิดหน่อยน้องสเปเชียลก็คือน้องเขา
แต่จะให้สเปเชียลไปนอนด้วยนี่มัน...
“ทำไมไม่ให้เอ็กซ์มานอนด้วย” ซีเอ่ยถามในทางออกที่เขาเองก็คิดว่าดีที่สุดแล้วฝ่ายเอ็กซ์เองให้สเปเชียลไปคุยเอาละกัน
“ไม่เป็นไรดีกว่าพี่ซีแอลไม่ค่อย...เอ่อ...ไม่ค่อยจะ...” พอคนตัวโตกว่าออกปากถามอย่างนั้นก็ทำเอาเจ้าตัวเล็กอึกอักพูดไม่ถูก ถ้าจะบอกว่าไม่อยากนอนด้วยจะฟังดูแปลกๆ มั้ยนะ
เขานึกคำพูดไม่ค่อยเก่งด้วยสิ...
“เอ็กซ์ไม่ทำอะไรหรอก...”
“...แอลว่าไม่ดีกว่า” อัลฟานิ่งไปเหมือนหยุดคิดก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนออกมาให้คนฟังต้องส่ายหน้า
กินข้าวเช้าเรียบร้อยอัลฟามองนาฬิกาที่กำลังบอกเวลาใกล้จะ11โมงแล้วก็หันไปหาซีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา
“พี่สเปเชียลยังไม่ตื่นเลยแอลจะออกไปข้างนอกนะพี่ซี”
“ไปไหน” ซีสวนไปทันทีจนตัวเองก็ชะงักไป...ลืมตัว
“แอลจะไปหาเพื่อน พี่ซีไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”อัลฟานิ่งไปนิดแล้วยิ้มรับตอบกลับไป
เหมือนว่าเขาเองจะได้พี่ชายเพิ่มมาอีกคนแล้ว
“แอล” รถสปอร์ตเมอร์เซเดส-เบนซ์สีแดงมาจอดเทียบหน้าคอนโดพร้อมกับกระจกที่เลื่อนลงให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มร่า
“ยูโร!” เจ้าตัวเล็กที่ยืนรออยู่หันไปตามเสียงแล้วตะโกนเรียกชื่อคนที่ไม่ได้เจอมานานพลางขยับตัวขึ้นรถ
“คราวนี้กลับมานานแค่ไหน” ระหว่างขับรถยูโรก็เอ่ยถาม
“น่าจะยาวเลย ไม่ได้เจอนานแล้วเนอะ”
ยูโรขยับยิ้ม “เออใช่ ตั้งแต่กูย้ายจากอังกฤษก็ 2 ปีแล้ว มึงยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“จะหาว่าไม่โตขึ้นสิ” อัลฟายิ้มรับแล้วเหล่มองอย่างรู้ทัน
“ว่าแต่กลับมาแบบนี้ ไอ้ไคลด์มันว่าไงล่ะ”
อัลฟาเลิกคิ้วเมื่ออีกฝ่ายพูดชื่อคนที่ไม่คิดว่าจะเอ่ยถึงขึ้นมา...ก็ยูโรเกลียดมิสเตอร์ไคลด์อย่างกับอะไรดี
“ก็ไม่ว่ายังไง”
“อืม...แล้วเรื่องนั้นเป็นไงบ้าง”
“ไม่ได้ต่างกับเมื่อ 2 ปีที่แล้วนักหรอกเหมือนที่ยูโรเห็นนั่นแหละ”
ยูโรเลิกคิ้วเหลือบมองอัลฟาเพียงนิดก่อนจะเบนสายตากลับไปจ้องถนนด้านหน้า “แค่นั้นก็มากพอแล้ว”
อัลฟาส่ายหัว “ไม่ได้ครึ่งของมัมหรอก”
“ว่าแต่ทำไมอยู่ๆ ถึงจะกลับมาคอนโด” ยูโรไม่ได้เลือกจะต่อบทสนทนาเมื่อครู่ แต่กลับเอ่ยถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องไป
“ก็ไม่ได้กลับมาตั้ง 6 ปีแล้ว เลยแวะไปดูหน่อยก็ดี”
ไม่นานนักก็มาถึงคอนโดใหญ่บริเวณใจกลางเมืองที่ไม่ห่างไกลไปจากบ้านสเปเชียลนัก...
ห้องคอนโดขนาดใหญ่ที่แด๊ดกับมัมซื้อไว้ให้เขาตั้งแต่เด็กๆเวลากลับมาไทยทีไรก็มาพักที่นี่เสมอ ทุกอย่างที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำในวัยเด็กเยอะแยะเต็มไปหมด...
เข้ามาในห้องทุกอย่างยังมีสภาพเดิมเหมือนกับครั้งล่าสุดที่เขามาไม่มีฝุ่นหรือสิ่งสกปรกสักนิด แด๊ดจ้างคนมาทำความสะอาดทุกๆ3วันเพราะตั้งใจไว้ว่าในอนาคตจะกลับมาอยู่ที่ไทยด้วยกัน
หากแต่วันนั้นคงไม่มีวันมาถึง...เพราะมัน
“แอล ถามจริงมาทำอะไรที่นี่” ยูโรเอ่ยถามขึ้นหลังจากมองอัลฟาเดินเข้าไปในห้องทดลองที่พ่อเจ้าตัวทำไว้แล้วเช็คอุปกรณ์ต่างๆ ในห้องอย่างตั้งใจ
“...” อัลฟาเม้มปากแน่นเหลือบมองยูโรนิดนึงแล้วถอนหายใจ...ว่าแล้วต้องสงสัย
“บอกมาเลยไอ้แอล ปิดไรไว้อีก” ยูโรว่าแล้วจ้องอีกฝ่ายอย่างจับผิด
“...คือความจริงที่มาคราวนี้นอกจากเป็นเพราะแด๊ดต้องไปทำงานแล้วมิสเตอร์ไคลด์เองก็อยากให้ทำอะไร สักอย่าง” อัลฟานิ่งไปนิดอย่างชั่งใจ “มิสเตอร์ไคลด์บอกว่าที่ไทยมีมันอยู่”
ยูโรขมวดคิ้ว “นี่มึงจะทำอะไรแอล ไหนบอกเลิกแล้วไง”
“แอลเลิกไม่ได้...แอลคิดดีแล้ว”
“คิดว่าคุณลอว์เรนอยากให้มึงทำแบบนี้จริงๆ เหรอไง”
อัลฟานิ่งไปเมื่อได้ยินชื่อของแม่...
“ยูโร...เรื่องนี้แด๊ดไม่รู้นะ”
“ทำไมถึงชอบซาไลย์ขนาดนั้นนะ” ยูโรเอ่ยอย่างอ่อนใจโคลงหัวไปมาแล้วลุกออกจากห้องไป
อัลฟาได้ยินแบบนั้นก็กำหมัดแน่นด้วยโทสะปกติเขาไม่ใช่คนขี้โมโหหรือโกรธง่าย ค่อนไปทางไม่คิดอะไรมากด้วยซ้ำ
แต่ไม่ใช่กับซาไลย์...
เขาเคยชอบและอาจจะมากด้วย แต่ก็แค่ ‘เคย’ ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเขาคิดผิดที่เคยมีความรู้สึกที่ดีกับสิ่งมีชีวิตแบบนั้น เรื่องนี้แด๊ดไม่รู้ ยูโรไม่รู้ไม่มีใครรู้ นอกจากมิสเตอร์ไคลด์และ...พี่สเปเชียล...พี่ชายที่เขาไว้ใจที่สุดรักที่สุด
“เอ็กซ์ เรียนเป็นไงบ้างวะ” สเปเชียลเอ่ยถามคนข้างๆ ที่ยังคงนั่งประกอบอาวุธหน้าตาประหลาดที่เขาไม่รู้จักเล่นอยู่
“น่ารำคาญ”
“หะ?” สเปเชียลเบิกตาเล็กน้อยแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง รำคาญกู?
“วิชาที่เรียน คนสอน คนเรียนสภาพแวดล้อม...น่ารำคาญ” เอ็กซ์เหลือบมองสเปเชียลก่อนจะเอ่ยตอบแล้วหันกลับมาสนใจ ของในมืออีกครั้ง
“ไม่รู้สึกชอบเลยเหรอวะมึงไม่คิดจะทำกิจกรรมหรือปฏิสัมพันธ์อะไรหน่อยเหรอไง”
เอ็กซ์ไม่ตอบแต่ถอนหายใจหนักๆ เป็นการแสดงออกแทนทำเอาคนถามเข้าใจโดยไม่ต้องเอ่ยปากต่อ
“แล้วจะไปอีกมั้ย?”
“อีกสักพัก”
“ถ้างั้นจะทำอะไรล่ะ มีอะไรอยากทำต่อมั้ย”
เอ็กซ์หยุดมืออีกครั้ง “...”
“ไม่เรียนไม่ทำงานละมึงจะทำไร จะเอาไรกินล่ะทีนี้”สเปเชียลว่าต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ต่อคำ
ซีที่นั่งฟังบทสนทนาทั้งหมดอยู่ที่โซฟาก็หัวเราะขึ้นเบาๆ สเปเชียลหันขวับไปมองด้วยสายตาเอาเรื่องทันที
“หัวเราะไรของมึง”
ซีไม่ตอบไม่หันมองเพียงแค่ไหวไหล่แล้วทำเป็นสนใจหนังที่ฉายอยู่ต่อ
“กระดาษที่เรียกว่าเงินนั่นน่ะมีจนเยอะใช้ไม่หมดหรอก” เอ็กซ์เอ่ยขึ้นมาให้สเปเชียลหันกลับมาทนใจเจ้าตัวอีกครั้ง
“ทำไม? คือไร? หมายความว่าไงวะ?”
เอ็กซ์หันไปมองสเปเชียลอีกครั้งพลางยกมุมปากนิดๆ กับคำถามที่หลุดออกจากปากคนตรงหน้าไม่หยุด
“คิดว่าในโลกนี้มีซาไลย์แค่ 5-6 ซาไลย์รึไง”
สเปเชียลได้ยินแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “เกี่ยวไรวะ”
“แม้ซาไลย์จะมีน้อยกว่ามนุษย์มากอย่างเทียบไม่ได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะด้อยกว่า รู้ได้ไงว่าที่เห็นๆ อยู่ทุกวันเป็นมนุษย์”เอ็กซ์ว่ายาวแล้วส่งเสียงหึในคอเมื่อจบประโยค
สเปเชียลนิ่งไป ประมวลคำพูดของอีกฝ่ายอย่างหนักแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง “อะ...”
“คิดอะไรให้มันยากนักน่ะซีก็เป็นนักศึกษามหาลัยเหมือนนายคิวก็ทำงานให้องค์กรเทคโนโลยีขนาดใหญ่...ใช่มนุษย์มั้ยล่ะ” เอ็กซ์เอ่ยน้ำเสียงเรียบๆอย่างไม่ใส่ใจแล้วก้มหน้าประกอบอุปกรณ์ในมือต่อ
“แล้วมัน-”
“พอแล้วน่า” ไม่ทันให้สเปเชียลเอ่ยถามต่อซีก็ลุกมารวบเอวเจ้าตัวขึ้นไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน
เอ็กซ์มองตามไปแล้วถอนหายใจนิดๆพลางกวาดสายตามองรอบห้อง...
เจ้านั่นไม่อยู่...
เจ้าแมวตัวเล็กนั่นไม่เหมือนสเปเชียลเลยสักนิด
ท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นจะเอ่ยปากสักครั้งก็แผ่วเสียเกือบจะไม่ได้ยินอาการแบบนั้นไม่ได้น่าสนุกอะไรเหมือนสเปเชียลสักนิด
แต่ก็อดรู้สึกสนใจเล็กๆ ไม่ได้
“แอล มึงจะอีกนานปะ” ยูโรเหล่มองอัลฟาที่นั่งจุมปุ๊กอยู่ที่พื้นหลังจากง่วนอยู่กับการแกะการแงะสิ่งประดิษฐ์ของตัวเองในอดีต
“หืม?” คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนของตนทันทีมือยังคงถือไขควงกับประแจแน่น
“มึงไม่คิดจะไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาหน่อยรึไงเจอกันทั้งทีมาขลุกอยู่กับเครื่องมือพวกนี้ทั้งวัน”
“ยูโรอยากไปไหนล่ะ ขออีกนิดนึงนะ”
ยูโรถอนหายใจเล็กน้อยหันไปมองตามของในมืออัลฟา ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วลุกขึ้นขยับไปนั่งข้างๆ
“นี่อะไรวะ”
อัลฟาขยับพลิกของในมือขนาด 2 มืออุ้มไปมา คิ้วสีอ่อนขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เริ่มมีเหงื่อซึมบริเวณขมับก่อนจะลุกขึ้นไปกดเร่งแอร์แล้วเริ่มนั่งลงอธิบาย
“ยูโรจำได้ป่ะว่าเมื่อตอนที่แอลกลับไทยครั้งล่าสุดเมื่อประมาณ6 ปีที่แล้ว แอลลืมเบต้าไว้”
ยูโรเบิกตากว้าง “นี่เจ้านั่นเหรอ? ลืมไปแล้วนะเนี่ย”ว่าแล้วก็แบมือขอมาถือดู “จำได้และ...ตอนนั้นมึงร้องไห้เป็นเดือนเกือบต้องบินกลับไทยอีกรอบ ถ้า...” คนพูดชะงักคำไปแล้วสบตาอีกฝ่ายด้วยสายตาขอโทษ
อัลฟายกยิ้มส่ายหน้าเล็กน้อย “ถ้ามัมไม่เสียก็คงได้กลับมาเอา”
ยูโรยกมือแตะหัวอัลฟาเบาๆ 2-3 ครั้ง “แล้วจะแงะมันทำไม”
“จะซ่อมมัน…เปิดไม่ติดไม่รู้ทำไม”ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็วางของในมือลงแล้วนั่งจ้องนิ่งๆ
“เอามันกลับไปด้วยสิ ไปเที่ยวกันก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากันทีหลัง”
อัลฟาพยักหน้าหงึกหงักแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าหนังเดินทางใบใหญ่มาใส่อุปกรณ์และเจ้าหุ่นยนต์น้อยเข้าไปรูดซิบปิดแล้วแบกขึ้นหลัง หันไปยิ้มร่าให้กับเพื่อนข้างตัว
“ไปหาพี่ริวกัน” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“พี่ริว” เจ้าตัวเล็กวิ่งร่าเข้าไปข้างในทันทีเมื่อรถจอดนิ่งสนิทแล้ว เสียงใสตะโกนดังเรียกชื่อพี่ชายไปด้วย จนเจ้าของชื่อต้องลุกขึ้นหันมอง
“แอล!” ริวเบิกตากว้างอ้าแขนรับกอดจากน้องชายที่ไม่ได้พบหน้าเสียนานแล้วหันมองคนตัวสูงด้านหลัง ที่กำลังเดินตามมา
“อ้าว ยูโรพาเจ้าแอลมาเหรอ”
“ครับพี่”
ริวกับอัลฟารู้จักกันมาตั้งแต่ช่วงอัลฟายังเด็กๆ และมีโอกาสกลับมาไทยช่วงปิดเทอมจึงได้แวะเวียนมาที่สำนักพร้อมกับสเปเชียลหากแต่เจ้าตัวเล็กไม่ได้ฝึกฝนวิชาจริงจังนัก เนื่องจากกลับมาเป็นระยะเพียงสั้นๆทักษะการต่อสู้โดยใช้ร่างกายจึงค่อนข้างต่ำ
ทางด้านยูโรเองก็รู้จักกับริวตั้งแต่อัลฟามาพาแนะนำเมื่อคราวยังเล็กแต่ก็รู้จักกันแบบผ่านๆ พอบินกลับอังกฤษก็ไม่ได้ติดต่ออะไรแต่หลังจากที่ต้องกลับไทยมาเมื่อ 2 ปีที่แล้วด้วยยูโรเป็นคนชอบศิลปะการต่อสู้ก็เลยแวะเวียนมาฝึกวิชากับพี่ชายคนนี้แทนที่เคยฝึกอยู่ค่ายมวยที่อังกฤษซ้ำยังมาบ่อยจนสนิทกัน
“ได้ข่าวว่ายูโรมาฝึกฝีมือที่นี่จริงเหรอพี่ริวอ่อนหัดเลยสิ” อัลฟาเอ่ยถามริวด้วยน้ำเสียงติดจะแซวเพื่อน แล้วเหล่สายตามองยูโร
“ฮ่ะๆ อ่อนอะไรกัน ยูโรเก่งเลยล่ะ” ริวหัวเราะแล้วลูบหัวอัลฟาด้วยความเอ็นดู
“เก่งกว่าพี่สเปเชียลรึเปล่าครับ”
“โหย ใครจะสู้พี่สเปเชียลได้วะแอล” ยูโรที่ฟังอยู่ตอบแทรกขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน โดยไม่ต้องรอให้ริวเอ่ยปาก
อัลฟายู่ปากขึ้นนิดๆก็แหงล่ะสำหรับอัลฟาแล้วพี่สเปเชียลเก่งที่สุด เก่งทุกอย่างเลย ตั้งแต่การเรียนยันการต่อสู้ เก่งที่หนึ่งเลย
“ไปแซวยูโรเขา เราน่ะแตะ160รึยังเถอะ” ริวกล่าวล้อเลียนน้องชายตัวเล็กที่เจอกันกี่ครั้งส่วนสูงเจ้าตัวก็ไม่เคยจะกระเตื้อง
“พี่ริว! อีกแค่ 2 เซ็นเท่านั้นแหละ”
คนแซวทำแค่หัวเราะกลับแล้วลูบหัวอีกฝ่ายเล่น “ว่าแต่สเปไม่ได้มาด้วยเหรอ” ริวเอ่ยถามแล้วหันมอง
“ไม่ได้มาครับพี่สเปเชียลยังไม่ตื่นเลยตอนแอลออกมา”
“อ๋อ รายนั้นขี้เซานี่นะ” ริวยกยิ้มขำ “แล้วนี่กลับมาไทยเมื่อไหร่น่ะเรา มาเล่าให้พี่ฟังเลย”
ริวเอ่ยถามพลางพายูโรและอัลฟาไปนั่งในสวนหินที่ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่นที่นั่งพื้นไม้สีเหลืองอ่อนมีเบาะสีน้ำตาลเข้มวางเรียงไว้รอบโต๊ะไม้เตี้ยๆเสียงน้ำตกรอบด้านฟังแล้วดูผ่อนคลายจนอัลฟาเองรู้สึกได้พักผ่อนแม้จะนอนไม่เต็มอิ่ม
“ว่าไงเรา” ริวเอ่ยถามอีกครั้งหลังจากวางน้ำและขนมไว้ตรงหน้าน้องทั้งสอง
“แอลกลับมาได้เกือบอาทิตย์แล้วครับ” อัลฟาว่าแล้วหยิบช้อนตักชีสเค้กเนื้อนุ่มเข้าปาก หลับตาพริ้มอย่างพอใจ
“แล้วกลับอังกฤษเมื่อไหร่?”
“คราวนี้เป็นปีเลยพี่ริวแด๊ดเอาแอลมาฝากไว้กับพี่สเปเชียล ให้เรียนมหาลัยเดียวกัน” อัลฟาเคี้ยวหงับๆ แล้วเอ่ยตอบ
ริวเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ฝากไว้กับสเปเชียล?”
“ใช่ครับ”
“แล้วซีล่ะ…หมอนั่นยอมเหรอไงสเปเชียลกลับไปนอนบ้านได้เหรอ” ริวออกปากถามเมื่อคิดไปถึงภาพซียอมให้สเปเชียลห่างกายไม่ออก
หรือหมอนั่นจะยอมไปนอนบ้านสเปเชียล?
ก็ไม่น่าใช่รายนั้นคงไม่ยอมเสียความเป็นส่วนตัวในระยะยาวเป็นปีๆ แบบนั้นแน่ๆ
“แอลไปนอนคอนโดพี่ซีครับ แรกๆก็อึดอัดแต่ตอนนี้ก็โอเคแล้ว”
“พี่สเปเชียลไม่ได้อยู่บ้านเหรอ? มิน่าวันนี้นายให้ไปรับที่คอนโดแปลกๆ ว่าจะถามแต่พอเจอหน้าก็ลืม” ยูโรเอ่ยถามแทรกขึ้นมาหลังจากนั่งฟังได้สักพัก
“อืม พี่สเปเชียลอยู่คอนโดพี่ซี”
“พี่ซี?” ยูโรทวนคำด้วยความสงสัย
“แฟนพี่สเปเชียล” อัลฟาตอบไปเรื่อยๆอย่างไม่ได้สนใจ มือยังคงตักชีสเค้กเข้าปากเรื่อยๆ
“แฟน?! เดี๋ยวนะพี่สเปเชียลมีแฟนเมื่อไหร่อ่ะ ตอนนั้นยังไม่เห็นว่าจะมีเลยนี่” ยูโรถามเสียงดังด้วยความตกใจ
ริวหัวเราะแล้วเอื้อมมือไปจับบ่าให้ยูโรที่ขยับตัวลุกขึ้นนิดๆให้นั่งลง
“ตอนนั้นมันยังไม่มีไอ้ที่เราเจอล่าสุดมันก็นานแล้วนะ”
ยูโรนิ่งไป เม้มปากแน่น…
มันก็จริง…เขาไม่ได้เจอสเปเชียลนานมากแล้วตอนเด็กๆได้เจอบ่อยเวลากลับไทยพร้อมกับแอล และตอนที่พี่สเปเชียลไปเที่ยวอังกฤษครั้งล่าสุดที่เจอก็ตอนกลับไทยมาเมื่อ 2 ปีที่แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจออีกเลย…
จะให้แวะไปหาที่บ้านคนเดียวโดยไม่มีแอลก็ดูแปลกๆยิ่งโทรไปรบกวนยิ่งไม่กล้า ขนาดเขามาฝึกที่สำนักพี่ริวบ่อยๆ ยังไม่ได้เจอจำได้ว่าเมื่อครึ่งปีก่อนพี่ริวบอกว่าพี่สเปเชียลแวะมาสำนักแต่วันนั้นเขาดันไม่ว่างมาฝึก จะพอดีอะไรขนาดนั้นนะ!
“นี่ยูโรยังชอบพี่สเปเชียลอยู่อีกเหรอ” อัลฟามองยูโรที่นิ่งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
คนถูกถามสะดุ้งตัวแล้วเงยหน้าสบตา “….อืม”
ริวถอนหายใจด้วยความเห็นใจ “เฮ้อ…มันอาจจะเป็นแค่ความชื่นชมก็ได้”
“ไม่รู้สิพี่” ยูโรไหวไหล่แล้วนั่งยันแขนไปข้างหลังนิ่งคิดไป
ความชื่นชม...กับ...ความรัก...มันห่างกันแค่เส้นบางๆเองนะ...บางทีอาจจะทั้งรักและชื่นชมเลยก็ได้ ไม่ใช่เหรอ
“กลับบ้านดีๆ นะยูโร” อัลฟาหันมาบอกเพื่อนของตนหลังจากที่รถมาจอดหน้าคอนโดของซีแล้ว
“อืม แล้วไว้เจอกัน”
“ไม่ขึ้นไปหวัดดีพี่สเปเชียลจริงๆ เหรอ?”
“ไม่อ่ะ ไว้วันหลังดีกว่า” ยูโรตอบปัดไปด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก
อัลฟาพยักหน้ารับ “โอเค งั้นไว้โทรหานะ” พูดแล้วก็ขยับเปิดประตูรถลงไปยืนแล้วโบกมือมองรถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
แกรก
“อ้าว แอลกลับมาแล้วเหรอ” สเปเชียลหันมามองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“กลับมาแล้วครับ” อัลฟายิ้มกว้างแล้ววิ่งเข้าไปหาสเปเชียล
“กินอะไรมารึยังเรา?” สเปเชียลเอ่ยถามแล้วลูบหัวอัลฟาไปด้วย
“เรียบร้อยแล้ววว” อัลฟาตอบแล้วส่งยิ้มให้ “ยังไงเดี๋ยวแอลเข้าห้องก่อนนะครับ”
“โอเค ยังไงเดี๋ยวอีกสักพักพี่ไปส่งเข้านอนนะ”
“ครับ” อัลฟาตอบรับแล้วขยับลุกขึ้นก็เจอกับซีที่เดินออกมาจากห้องนอนพอดี
“ฝันดีครับพี่ซี”
ซียิ้มมุมปากแล้วยกมือลูบหัวอัลฟาเป็นการตอบรับในขณะที่อัลฟาชะงักไปเพราะสัมผัสที่ไม่คาดคิดแต่เขาก็เริ่มคุ้นชินกับพี่ชายคนนี้แล้ว
เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเจ้าตัวเล็กก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วเปิดกระเป๋าหนังหยิบหุ่นยนต์สุนัขออกมา
“…จะซ่อมแกยังไงดีนะ”
ก๊อก ก๊อก
ไม่ทันได้ทำอะไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“เข้ามาเลยครับ” เมื่ออัลฟาตอบรับประตูก็เปิดออกพร้อมสเปเชียลที่เดินเข้าห้องมา
“ว่าไงเรา จะนอนรึยัง”
“จะนอนแล้วล่ะครับ”
สเปเชียลเดินเข้ามานั่งที่เตียงแล้วเลิกคิ้วมองของในมืออัลฟา “นี่มัน…”
“อื้อ” อัลฟารับคำแล้วส่งเจ้าหุ่นยนต์สุนัขในมือให้สเปเชียล
“ยังไม่ลืมสินะ”
“เพิ่งไปเอามาจากคอนโดเลย”
สเปเชียลพยักหน้ารับ “แล้วมันขยับไม่ได้เหรอ”
“ครับ คงไม่ได้ใช้นานเลยเสื่อมเดี๋ยวแอลว่าจะซ่อม”
“โอเค งั้นตอนนี้นอนได้แล้วนะ” สเปเชียลว่าแล้วก็หยิบของในมืออัลฟาวางลงที่ข้างหมอนหยิบผ้าห่มมาคลุมถึงอกให้อัลฟาที่ล้มตัวลงนอนรอแล้ว
“ฝันดีนะครับพี่สเปเชียล”
“ฝันดีแอล” สเปเชียลยิ้มอ่อนส่งให้น้องชายแล้วขยับตัวกดจูบลงที่หน้าผากเจ้าตัวเล็กเหมือนเคยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ท่ามกลางแสงไฟสีนวลอ่อนๆอัลฟายังคงนอนไม่หลับเหมือนเคย…
เจ้าตัวหันมองหุ่นยนต์สุนัขของเขาด้วยความคิดถึง…เขาผูกพันธ์กับเจ้านี่มากกว่าที่คนอื่นคิด
“เดี๋ยวจะรักษาให้นะเบต้า”
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-25 08:19:59
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-26 20:34:13
โพสต์ 2016-2-7 08:10:21
โพสต์ 2016-6-5 22:18:01