|
C h a p t e r 2 5
❖
ร ะ เ บิ ด
“ซี...ตกลงตึกนี้ไม่ผิดแน่นะ”
“ไม่ผิด ลงไปจากทางช่องลิฟท์นี้ได้”
สเปเชียลกับซีที่มายืนอยู่บริเวณดาดฟ้าข้างตึกสูงหลายสิบชั้นด้วยการแอบขึ้นมาจากตึกข้างๆแล้วข้ามมา อย่างทุลักทุเล หากไม่มีซาไลย์อย่างซี แน่นอนว่าเขาคงไม่มีวันขึ้นมาได้
เมื่อคืนวานสเปเชียลแวะไปหาแม่ยูโรที่บ้านแล้วถึงได้มีโอกาสเข้าไปในห้องนอนยูโร โชคคงเข้าข้างที่เขาดันเจอสร้อยคอที่เคยใส่ให้อัลฟาไว้ถอดวางอยู่บริเวณหัวนอน ถึงจะใช้เวลาสักหน่อยแต่สุดท้ายอาร์มินก็ยอมช่วยติดต่อไปถามคิวถึงขั้นตอนดึงข้อมูลที่เคยบันทึกอยู่ข้างในออกมาจนได้ ช่วงเวลาที่อัลฟาใส่สร้อยเส้นนี้มีหลายสถานที่ที่เจ้าตัวไป
และหนึ่งในนั้นก็มีคอนโดแปลกๆ ที่ช่วงวันหลังๆ มาบ่อยจนผิดสังเกต และเขาไม่รู้ว่าในคอนโดนี้มีอะไร ด้านล่างเป็นโรงแรมและร้านอาหารระดับสูง สูงขนาดที่คนปกติในชุดธรรมดาไม่สามารถเข้าไปได้ ต้องมีบัตรผ่านเฉพาะ แต่ที่ผิดสังเกตุที่สุดคือคอนโดชั้นบนๆที่ไม่มีข้อมูล ไม่รู้มีอะไร และสงสัยว่าอัลฟาและเอ็กซ์คงอยู่ในนั้น
ซึ่งเขาพยายามติดต่อคนในนี้แล้วแต่ทุกอย่างเหมือนถูกปิดกั้นไม่สามารถสื่อสารได้จนต้องหาวิธีลัดเพื่อจะเข้าไปข้างใน และก่อนที่เขาจะวางแผนบุกเข้าไปคอนโดนี้พี่ชายอย่างสเปเชียลได้ติดต่อไปหาอติกานต์
เรียบร้อยแล้ว เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้มันหนักหนาเกินกำลังเขาจะรับผิดชอบไหว
“อาร์มิน...” ซีเอ่ยปากเรียกชื่อคนที่คุกเข่าเงียบๆอยู่ข้างๆ
ให้เจ้าของชื่อหันมามองด้วยสายตาเรียบๆ
“ผมเข้าใจ วันนี้ผมมาช่วยพี่เอ็กซ์”
สเปเชียลที่ฟังอยู่ข้างๆ กัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วหันไปทางคนผมขาว
“เออ..วันก่อน...กูขอโทษ”
อาร์มินเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วหันขวับไปทางสเปเชียล
“...”
สเปเชียลมองท่าทางประหลาดใจแบบนั้นแล้วก็ยกยิ้มเอื้อมมือไปหาอาร์มินที่ผละตัวออกเล็กน้อย
แต่สุดท้ายก็ยอมให้จับข้างหัวแต่โดยดี
“ขอโทษนะ”
“...”
คนถูกขอโทษไม่ได้เอ่ยปากอะไรแต่เหมือนจะเห็นอาการสั่นไหวภายในแววตาคู่นั้น
“กูเห็นมึงเป็น...น้องนะ..”
วินาทีที่ได้ยินแบบนั้นอาร์มินก็เผลอจุดรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก แบบที่สเปเชียลทันสังเกตพอดี
“ไปเถอะครับ ผมอยากเจอพี่เอ็กซ์เร็วๆ” อาร์มินว่า เบนสายตาหนี “ไอ้เด็กบ้านั่นด้วย”
สเปเชียลหลุดยิ้มเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น เขาเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขาเลยว่าซีกับอาร์มินมาจากที่เดียวกัน มีพื้นเพเหมือนกัน เพราะทุกอย่างที่สัมผัสได้มันพิเศษกว่ามนุษย์ทั่วไป...รวมไปถึงเอ็กซ์เองด้วย
มันทำให้เขารู้สึกโชคดีที่ได้พบกันเขาหลงรักเผ่าพันธุ์นี้จริงๆ
สเปเชียลคิดอยู่ในใจ ยิ้มจางๆ ให้อาร์มินที่ยังคงหลบสายตาเขาอยู่แล้วหันไปทางซี
“ไปเถอะมึง”
ได้ยินแบบนั้นซีก็พยักหน้าแล้วเริ่มเจาะเข้าไปตามแผนที่วางไว้
กำแพงกระจกหนาที่เคยแข็งแกร่งบัดนี้กลับกลายเป็นเศษซากเม็ดเล็กละเอียดเกลื่อนห้องฝุ่นคลุ้ง เป็นม่านหมอก เอ็กซ์ทรุดเข่าลงพื้นเพราะความเจ็บแปลบทั่วกายจากพิษเลเซอร์ รอบกายมีร่างชายชุดดำหลายคนนอนแน่นิ่งอยู่เพราะถูกลูกหลงและแรงอาละวาดของเจ้าตัว
ไคลด์ยืนนิ่งอยู่ที่อีกฝากของมุมห้องจ้องเขม็งไปทางสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์พิเศษตรงหน้า ประมวลร่างกายแล้ววิเคราะห์ไม่ได้เลยจริงๆ ว่าจะมีขีดจำกัดเท่าไหร่ 2วันมานี้เขาเตรียมอุปกรณ์ทดสอบกายภาพจนครบ
ทั้งมวลสาร พละกำลัง การทนความร้อน จุดเยือกแข็งหรืออะไรทั้งหมดทั้งมวลที่จะทำให้เขาไขความลับร่างกายซาไลย์นี่ได้
“คุณไคลด์ครับ”
เจ้าของชื่อหันไปมองคนมาใหม่ครู่หนึ่งแล้วกลับไปมองภาพตรงหน้าเหมือนเดิม
“คุณสเปเชียลบุกเข้ามาที่ปีก B ครับ” ชายชุดดำว่า แบบที่คนฟังก็รับจอขนาดเล็กมาถือแล้วฟังคำรายงานต่อ“มากับผู้ชายอีก 2 คน”
สิ้นคำนี้ไปประกายยิ้มร้ายก็จุดขึ้นที่มุมปาก
“มาถึงที่แบบนี้ก็ดี...มิเกล...” ไคลด์พึมพำในคอแล้วเอ่ยเรียกชื่อลูกน้องคนสนิท “ไปต้อนรับหน่อย”
มิเกลขมวดคิ้วก่อนจะโค้งตัวรับแล้วถอยออกจากห้องไป
ปึง!
“อย่ายุ่งกับสเปเชียล..”
เสียงทุ้มแหบเปล่งชัดถ้อยคำด้วยโทสะแบบที่คนฟังก็ทำเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อย
“หึ..” ไคลด์ยิ้มเยาะ “เพิ่มยา แล้วเจาะเลือดมันออกมา”
สิ้นคำสั่งไคลด์ก็กดยิงปืนยาสลบทิ่ติดตั้งอยู่ตามจุด เอ็กซ์ขยับหลบ แต่ด้วยปริมาณที่มากทำให้เขาหลบได้ไม่พ้นทุกนัด
หลังจากที่ได้รับยาเข้าไปเขาก็ทรุดตัวลงพยายามตั้งสติหอบหายใจ จากที่โดนยาไปครั้งนั้นร่างกายของเขามีภูมิต้านทานสารชนิดนี้ขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้มันไม่เกิดผล มันยังคงส่งผลเสียต่อตัวเขา
ในช่วงจังหวะนั้นชาย 3 คนที่ยืนอยู่รอบๆก็พุ่งเข้าหาแล้วล็อคตัวเอ็กซ์ไว้ส่งเข็มขนาดใหญ่ต่อกันมาและกำลังจะเจาะลงที่ช่วงเนื้อต้นแขน
พลั่ก!
แขนแข็งแรงสะบัดออกหนักๆ จนร่างชายที่ยึดตัวเขาอยู่ลอยไปเป็นวาแบบที่คนที่เหลือก็ต้องรีบเข้าไปช่วยกันจับล็อค ไคลด์มองภาพนั้นนิ่งๆ อย่างไร้อารมณ์
สิ่งมีชีวิตที่ต้องดิ้นรนไม่ได้มีเพียงแค่มนุษย์สินะ
ทางด้านสเปเชียลที่หลุดออกจากช่องระบบของลิฟท์ได้แล้วก็มาโผล่ที่ทางเดินยาวๆสีขาวตัดกับพรมแดงๆ ที่มองไปทางไหนก็มีแต่ผนังติดกระจกเป็นระยะๆ แบบที่ไม่แน่ใจว่าผังของที่นี่เป็นยังไงกันแน่คาดเดาไม่ได้ มองไม่ออก แต่ในระหว่างที่ทั้ง 3กำลังมองซ้ายขวาอยู่นั้นสเปเชียลก็ชะงักไปเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เมื่อเจอกับบุคคลที่ไม่คาดคิด
“พี่มิเกล?!”
“ไม่ได้พบกันนานนะครับคุณสเปเชียล”
สเปเชียลยิ้มออกมานิดๆ อย่างไม่รู้ตัวเขาไม่ได้เจอคนตรงหน้านี้นานพอๆกับที่ไม่ได้เจอน้องชายของเขา
มิเกลเป็นพี่ที่รู้จักกันในองค์กรของอากานต์เป็นลูกน้องของมิสเตอร์ไคลด์ เป็นพี่ที่เขาค่อนข้างจะชอบในระดับนึง
“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?”
“ที่นี่เป็นของคุณไคลด์ครับ”
“ครับ?” คำตอบที่ได้รับทำสเปเชียลเลิกคิ้วประหลาดใจอีกครั้ง
“แล้วมิสเตอร์ไคลด์อยู่ไหนล่ะครับผมไม่ได้เจอนานเหมือนกัน แล้วแอลอยู่นี่รึเปล่า”
มิเกลนิ่งไปมองสเปเชียลด้วยแววตาเคร่งเครียดแบบที่คนถูกมองก็รู้สึกได้
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า?”
“ที่นี่ไม่ปลอดภัยนะครับคุณสเปเชียลผมอนุญาตให้คุณทำร้ายผมแล้วหนีไปตอนนี้ ก่อนที่คนของผมจะตามมา”
“นี่พี่พูดอะไร?!”
ซีที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกประหลาดรีบรุดเข้ามาขวางสเปเชียลกับมิเกลไว้ทันที
มิเกลมองร่างตรงหน้าเรียบๆ …ไม่ใช่คน
“ผมไม่มีเวลาอธิบาย”
“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พาผมไปหาแอลเดี๋ยวนี้ !”
ระหว่างที่สเปเชียลเริ่มจะสติแตกกับท่าทางผิดปกติแบบนั้นของอีกฝ่าย ความเป็นห่วงและเริ่มคิดไปเองของสเปเชียลมากขึ้นทุกทีจนเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้
มิเกลถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนใกล้เข้ามา
อาร์มินขมวดคิ้วทันที “มีคนกำลังมา” ใบหน้าเคร่งเครียดเงี่ยหูฟัง “ไม่ต่ำกว่า12”
“ผมคงต้องเสียมารยาทพาตัวพวกคุณไป” มิเกลว่า สบตาสเปเชียลนิ่งๆ
“พอไปถึงที่แล้วผมรบกวนคุณสเปเชียลและคุณทั้ง 2คนอย่าขยับตัวไปไหนและควบคุมอารมณ์ตัวเอง ด้วยนะครับ” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“มิสเตอร์ไคลด์!”
“อ้าว...อัลฟา”
ในช่วงที่ในห้องกำลังชุลมุนกันอยู่นั้นประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างของอัลฟายูโรและสุนัขหุ่นยนต์ตัวเล็กที่พรวดเข้าห้องมา
“ไม่เห็นบอกผมว่าจะทำอะไรแบบนี้ตอนนี้!”
“ตั้งแต่ขั้นตอนนี้ไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเธอไปพักผ่อนเถอะ” ไคลด์เอ่ยปากนิ่งๆ ปาดตามองอัลฟาเล็กน้อย
“พี่เอ็กซ์! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
วินาทีที่เหลือบไปเห็นเอ็กซ์กำลังโดนกักตัวด้วยชายหลายคนและประกายแววแสงจากปลายเข็มสะท้อนเข้าตาเจ้าตัวเล็กก็ตะโกนลั่นสั่งจนคนพวกนั้นหันมามอง
นัยน์ตา 2 สีสั่นวาวด้วยอารมณ์ไม่ต้องใช้เวลาอะไรคนในบริเวณสายตาก็ปล่อยมือที่เกาะกุมร่างของเอ็กซ์ ออก แล้วนิ่วหน้าทรุดตัวลงด้วยความเจ็บปวดรวมไปถึงตัวเอ็กซ์ที่โดนลูกหลงไปด้วย
ไคลด์มองภาพตรงหน้านั้นแล้วก็อึ้งไปไม่นานเขาก็ยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัวกับพัฒนาการที่เขาไม่เคยเห็นของเด็กตรงหน้า
ยิ่งกว่า...ยิ่งกว่าที่เคยเห็นเทียบเคียงลอว์เรน...
“อึก”
“แอล!” ยูโรรุดเข้ามาคว้าตัวอัลฟาไว้ก่อนจะล้มลงพื้น “มึงไหวมั้ย? มึงต้องไม่ใช้มันอีกแล้วนะ!”
“...” ไคลด์มองภาพตรงหน้าแล้วหยุดคิดไป
พลังของอัลฟาที่เขาได้เห็นตอนนี้มันเกินกว่าที่คิดไว้ไม่ใช่เพียงจับซาไลย์เพศผู้ได้ แต่จากนี้ไปอาจจะก้าวหน้าไปถึงควบคุมทั้งหมดได้ในคราวเดียว
“พาตัวอัลฟาไปไว้ที่ห้อง”
“ครับ”
“อย่าเข้ามา!”
ชายข้างกายรับคำแล้วรุดเข้าไปทางเป้าหมายแบบที่ยูโรก็ตวาดลั่น จับตัวอัลฟาไปข้างหลังตัวเองแล้วปัดมือของอีกฝ่ายออกไปสะบัดปลายเท้าเตะเข้าที่กลางอก
ก่อนจะถูกปัดจนล้มไปอีกฝั่งเมื่อคู่ต่อสู้เพิ่มจากหนึ่งเป็นสองทั้งยังมีคนสามเข้ามาคว้าตัวอัลฟาขึ้นอุ้ม
แรงดิ้นและต่อสู้ทำให้อีกฝ่ายพลาดปัดมือไปที่หน้าอัลฟาอย่างแรงจนเจ้าตัวเล็กหน้าหัน หลับตาไปด้วย ความเจ็บ และฝ่ายนั้นก็ใช้จังหวะที่คนในแขนนิ่งอยู่พาตัวออกไป
อั่ก!
แต่ก่อนที่จะได้พาออกจากห้องไปตามคำสั่งชายชุดดำก็กระเด็นออกไปจากตัวอัลฟาลงไปกุมท้องอย่างเจ็บปวด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนมองไม่ทันมองอีกทีก็เห็นเอ็กซ์กำลังกอดอัลฟาไว้แน่นเสียแล้ว
ไคลด์ยังคงมองเหตุการณ์ตรงหน้าและประเมินมันอย่างพอใจ
น่าสนใจ...น่าสนใจมากจริงๆ
“...พี่เอ็กซ์”
สัมผัสอบอุ่นที่คุ้นเคยที่ห่างหายมาหลายวันความรู้สึกที่พังทลายทุกกำแพงและปราการทั้งสิ้นย่อยยับไปได้ ชั่วพริบตา อัลฟาซุกตัวกอดร่างหนาของเอ็กซ์แน่น
“อัลฟา” เสียงทุ้มครางแผ่วแล้วกดดวงหน้าลงที่บ่าเล็ก...
จับได้แล้ว...เจ้าแมวนี่อยู่ในอ้อมแขนเขาแล้ว
“ฮึก แอลขอโทษ แอลขอโทษนะพี่เอ็กซ์”
เสียงสั่นๆ ที่ดังอยู่ตรงอกเอ็กซ์ทำเขาพยักหน้ารับย้ำๆ แล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก แรงแขนที่รุนแรงจนรัดไปหมดของเอ็กซ์ ไม่ได้ทำให้อัลฟาเอ่ยประท้วงอึดอัดอะไร ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะละลายเข้าร่างคนตรงหน้านี้ไปเหมือนกัน...
“แอล...ฮือ..ขอโทษ” มือเล็กจับเสื้ออีกฝ่ายแน่นแล้วฝังหน้าลงที่อกตัวสั่นระริก
เอ็กซ์กดจูบลงที่กระหม่อมของเจ้าตัวเล็กย้ำๆ
ไม่เป็นไร...แค่กลับมาก็พอแล้ว
“แอลขอโทษ..ฮึก..แอลทำให้..พี่เอ็กซ์เจ็บ”
เอ็กซ์ยังคงพยักหน้ารับคำอัลฟาไปเรื่อยๆ มือทั้ง 2ยังโอบรัดร่างเล็กแน่นแนบชิดกับตัวไม่ห่าง
“แอลรักพี่เอ็กซ์นะ แอลรักพี่เอ็กซ์”
อัลฟาพึมพำเสียงสั่นแล้วกอดอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่ยอมปล่อย กลิ่นกายและไออุ่นที่เขาเองคุ้นเคยดีกำลัง ปกคลุมอยู่รอบตัวเขา สิ่งที่ทำให้ทุกความคิดที่สับสนหายไปและทำให้ความรู้สึกเบื้องลึกที่ถูกปิดตาย ชัดเจนขึ้น
ตัวแปรเดียวที่เขาทำหล่นหายไปตั้งแต่วันที่หนีออกจากคอนโดมา เขาเกือบลืมไปแล้วว่าสัมผัสของพี่เอ็กซ์อบอุ่นและปลอดภัยแค่ไหน
เอ็กซ์ก้มตัวลงไปจูบที่ขมับอัลฟาย้ำๆมือหนายังลูบขึ้นลงที่หลังเจ้าตัวเล็กไม่หยุด กอดแน่นจนอัลฟาเกยตัวขึ้นมาบนตัก
และในระหว่างที่เอ็กซ์กำลังซึมซับสัมผัสอยู่นั้นเขาก็แว่วได้ยินเสียงคุ้นหูจากด้านนอก จนต้องลืมตา จ้องเขม็งไปทางประตูเสียงชัดเจนและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในจังหวะที่เขามั่นใจประตูก็เปิดออกพร้อมปรากฏร่างของคนที่คิดไว้
“ปล่อยสิวะ!”
สีหน้าและท่าทางหัวเสียของสเปเชียลปัดมือหนาที่จับแขนเขาอยู่แบบที่ซีเองก็จับมือนั้นแล้วบิดลงจนเจ้าของมือร้องลั่น
เอ็กซ์ส่ายหน้ากับภาพที่เห็น...ไม่ต้องบอกว่าพวกนั้นเต็มใจเดินตามมาเองไม่ได้โดนจับสักนิด
แต่ตอนนี้เหตุการณ์มันไม่ปกติอีกแล้วในสถานที่แห่งนี้และสภาพร่างกายของเขาตอนนี้เป็นรองอย่างไม่ต้องสงสัย ร่างกายเขากำลังต่อสู้กับฤทธิ์ยาสลบอย่างสุดความสามารถเขารู้ตัวเองดีเพราะสติเริ่มติดๆ ดับๆ ตั้งเมื่อกี้แล้ว
สเปเชียลมองภาพตรงหน้าด้วยความสับสนและตกใจ ห้องที่มีสภาพเละเทะ มีคนนอนเกลื่อนไปหมดทั้งยังมิสเตอร์ไคลด์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีก... เขานิ่งไปกับสถานการณ์ที่ดูไม่ปกติจนทำอะไรไม่ถูก
ทั้งที่คนตรงนั้นก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติอย่างประหลาดจากสถานที่แห่งนี้ขนาดนี้ก็ไม่รู้
ระหว่างสเปเชียลที่กำลังยืนสับสนอยู่นั้นไม่นานมิเกลก็เดินตามเข้ามาเขาขมวดคิ้วกับเหตุการณ์แบบที่ คาดไม่ถึง เพราะไม่คิดว่าสเปเชียลจะตามมาตอนนี้ซ้ำยังมากับซาไลย์อีก เขาพยายามพูดกล่อมเจ้าตัวมาตั้งแต่เห็นหน้าแต่จากอารมณ์ที่เห็นอยู่นี่เหมือนจะไม่เป็นผล
มิเกลสืบเท้าเข้าใกล้สเปเชียล “คุณสเปเชียลกรุณาอย่า...”
แต่ยังไม่ทันเอ่ยได้จบคำคนข้างๆ ก็ตะโกนลั่น
“แอล!”
สเปเชียลเบิกตากว้างเมื่อมองไปอีกทางแล้วเจออัลฟาที่ใบหน้าช้ำมีเลือดเกาะอยู่แถวมุมปากก็วิ่งเข้าไป
โดยมีซีและอาร์มินทำท่าจะก้าวตามไปติดๆแต่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล...
“พี่ซี!”
พลั่ก! ปัง!
“อาร์มิน!”
ช่วงจังหวะที่ทั้ง 3 ขยับตัวนิ้วยาวๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้ถุงมือของไคลด์ก็ขยับกดปุ่มควบคุมทันที
จุดเลเซอร์ล็อคเป้าปืนยาสลบไปที่ซี
แต่ไม่ทันได้พุ่งเข้าฝังที่เนื้ออาร์มินก็รุดไปผลักซีออกให้พ้นรัศมีของตำแหน่งจุดแดงๆนั่นก่อนจะโดนเข้าแทนที่กลางอก
“พี่สเปเชียล!”
อัลฟาเบิกตากว้างร้องเรียกชื่อพี่ชายเมื่ออีกฝ่ายล้มตัวลงเพราะโดนกระแทกสันมือเข้าที่ท้ายทอย จังหวะที่ซีกำลังคว้าตัวอาร์มินขึ้นมา
อัลฟาหันขวับไปจ้องอีกคนด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าวคลอหน่วยด้วยน้ำจากโทสะ
“มิสเตอร์ไคลด์! แอลบอกให้หยุด!”
“แอล! อย่าใช้!”
ยูโรที่ตอนนี้มีสภาพสะบักสะบอมจากการต่อสู้เมื่อครู่หันไปเห็นประกายวาบจากนัยน์ตาสองสีนั้นของเพื่อนตัวเล็กก็ตะโกนลั่นแล้วกำลังจะรุดเข้าหา...
แต่ช้าเกินไป
เมื่อไคลด์ทรุดตัวลงและเกิดความสั่นสะเทือนภายในห้องด้วยคลื่นที่มองไม่เห็น
เอ็กซ์นิ่วหน้าเพราะได้รับผลกระทบจากพลังของเจ้าตัวเล็กในแขน
ในช่วงขณะที่ทุกคนหยุดชะงักไปเพราะความเจ็บปวดหุ่นยนต์ตัวเล็กที่ตามเข้ามาตั้งแต่แรกก็พุ่งเข้าหาอัลฟา
แสงสีขาวฉายวาบจนสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง
ได้ยินเสียงหวีดอื้ออึงอยู่ในหูชั่วอึดใจที่มองอะไรไม่เห็น จนคนมองต้องหลับตาลงและเผลอหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว
สุดท้ายภาพตรงหน้าที่ซีและเอ็กซ์เห็นก็คือมนุษย์ทุกคนในห้องนอนนิ่งกันเกลื่อน รวมไปถึงอาร์มินที่นอนสลบไปตั้งเมื่อครู่ในแขนของซีเขาตั้งสติอยู่นานกว่าความรู้สึกแน่นหนักในสมองจะหายไป
ขนาดร่างกายสมบูรณ์ของซาไลย์ตอนนี้อย่างซียังแทบจะรับไม่ไหวแล้วร่างกายของเอ็กซ์จะเป็นยังไง
ซีคิดแล้วก็คว้าตัวสเปเชียลกับอาร์มินขึ้นบ่าแล้วพุ่งเข้าไปหาเอ็กซ์
“เอ็กซ์! เป็นไงบ้าง?!”
เอ็กซ์กระพริบตาปริบๆ แล้วสบตาซีพยายามปรับภาพให้คมชัดเท่าที่ร่างกายสามารถทำได้
“อืม..ยังไม่ตาย”
ซีส่ายหัวแล้วยิ้มเยาะอย่างโล่งอกกับคำล้อเล่นนั่น “ไหวรึเปล่าร่างกาย? นายพาอัลฟากับยูโรออกไปได้มั้ย?”
“พอไหว” เอ็กซ์ว่าแล้วเริ่มขยับตัวก่อนจะนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแปลบปลาบที่ช่วงท้อง แล้วทรุดตัวล้มลง
“ไหวมั้ย?” ซีถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นนคนตรงหน้ามีอาการไม่ปกติเกินกว่าที่คิด
“พอไหว” เขาย้ำอีกครั้ง
ร่างกายของเอ็กซ์ยังไม่ฟื้นฟู...หากแต่ไม่มีเวลาพอที่จะรอ
เขาสะบัดหน้าแล้วก้มลงมองเจ้าแมวที่หลับตานิ่งมีเบต้าที่หยุดทำงานไปแล้วนอนอยู่ด้วยในแขนก่อนจะกระชับตัวเล็กๆแน่น
“ซีส่งอาร์มินมา”
พอได้ยินแบบนั้นซีก็ขมวดคิ้วแล้วจ้องหน้าเอ็กซ์ทันที “อาร์มินหนักกว่ายูโร มนุษย์เบากว่าเป็นสิบเท่าแบกยูโรออกไป”
เอ็กซ์ส่ายหน้า “ส่งน้องมา”
“ฉันไม่ทำอาร์มินเจ็บหรอกน่า” ซีว่าแล้วก้มลงมองคนในแขน “ยังหายใจ”
“…” เอ็กซ์หมุ่นคิ้วหงุดหงิดไม่สนใจคำซีแล้วคว้าตัวอาร์มินขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
ในเวลาปกติขนาดตัวของอาร์มินแม้จะไม่เล็กแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาหากแต่ตอนนี้กลับหนักอึ้งจนเกือบยกไม่ไหว
เอ็กซ์ประคองร่างทั้ง2ในแขนแล้วขึ้นลุกขึ้นยืนช้าๆ หอบหายใจหนักๆ ก่อนจะเงยหน้าสบตาซี
“ไปเถอะ”
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-2-7 07:11:38
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-6 12:43:17