ตอนที่๒ พันธะสัญญา
ผมกับเด็กหนุ่มลึกลับช่วยกันประคองเฟรมออกมาจากที่นั่นอย่างทุลักทุเลจริงๆคนที่ทุลักทุเลมีแค่ผมกับไอ้เฟรมนี่แหละจริงอยู่ที่ไอ้เฟรมโดนซ้อมน่วมแค่คนเดียวแต่ผมนี่สิ ตัวก็เล็กกว่ามันแขนขาขี้ไม่ต้องพูดถึง ชอบโดนแซวว่าตะเกียบซะเรื่อยเชียวพอต้องหิ้วปีกไอ้เฟรมแบบรีบๆแถมไกลอีกต่างหากมันก็เล่นเอาหอบเป็นหมาขาดน้ำแต่ไอ้หมอนี่นี่สิ ทั้งๆที่มันหิ้วปีกไอ้เฟรมอยู่กับผมแท้ๆมันกลับเดินสบายๆแถมยังหันมามองผมบ่อยๆทุกครั้งที่ผมทำท่าจะเดินไปต่อไม่ไหวเหมือนมันจะถามว่า
“อะไร??พักอีกแล้วเหรอ??”
(มันไม่ได้พูดหรอกครับแต่หน้าตาที่มองมาทางผมมันฟ้อง)
หลังจากคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดีอย่านานก็ได้ข้อสรุปว่าหามไอ้เหรมกลับบ้านผมก่อนดีกว่า ขืนเอาไปส่งบ้านมัน ได้เกิดโกลาหลกันพอดีพ่อกับแม่มันจะไม่สบายใจเปล่าๆ หามส่งโรงพยาบาลก็คงได้ผลลัพธ์ไม่ต่างกันเอามันไปไว้บ้านผมก่อนน่ะดีแล้ว พ่อ-แม่ผมท่านเป็นหมอทั้งคู่ ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไหร่เพราะว่าท่านลงเวรพร้อมกันบ่อยๆ
หลังจากเอาตัวไอ้เฟรมกลับมาถึงห้องนอนของผมได้ก็จัดแจงวางมันลงบนเตียง ต่อไปนี้นี่สิผมควรจะทำยังไงดี??
“ให้ข้าช่วยเยียวยาเพื่อนเจ้าไหม?”
ผมที่ยืนมองหน้าไอ้เฟรมไปพลางคิดไม่ตกไปพลางอยู่ที่ปลายเตียง หันกลับไปมองเด็กหนุ่มปริศนาที่ยืนอยู่ไม่ไกลตัวผมนัก
“นายรักษาได้เหรอ?”
ผมเลิกคิ้วถึงแม้เหตุการณ์เมื่อสักครู่ดูจะเป็นฝีมือของเขาแต่ผมก็ยังไม่อยากหาเรื่องแปลกใจมาใส่ตัวไปมากกว่านี้แล้วเลยพยายามแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกิดขึ้น
“ได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับคำสั่งของเอ็งมันเป็นไปตามพันธะสัญญา”
เด็กหนุ่มตรงหน้าเอียงคอพูดด้วยสีหน้าปกติ
“งั้นรักษาเดี๋ยวนี้เลย”
ผมเริ่มรู้สึกมีความหวังอะไรๆมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้
“งั้นเอ็งเปลื้องผ้ามันออกสิ”
คนตรงหน้าพูดเรียบๆ
Every cloud has a silver l
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-2-11 16:28:31
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-2-11 17:05:03
โพสต์ 2016-2-11 18:40:03
โพสต์ 2016-2-11 19:05:45
โพสต์ 2016-2-11 22:13:31