ลงทะเบียน2015-9-1
ล่าสุด2018-10-31
มาเฟียนักศึกษา
- กระทู้
- 40
- พลังน้ำใจ
- 3056
- Zenny
- 3470
- ออนไลน์
- 229 ชั่วโมง
|
บันทึกของนนท์298 t" {( [1 j/ G9 J1 U3 G2 W
“ถึง นนท์..ผู้ที่เป็นที่รักที่สุดในชีวิตของพี่$ p7 {" |1 h9 P: Q; s5 N; _
ถึงวันนี้...ถ้านนท์ได้อ่านจดหมายฉบับนี้...นั่นคงเป็นวันที่พี่ไม่ได้อยู่กับนนท์แล้ว...พี่ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่...อะไรในชีวิตมันไม่มีความแน่นอน....แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดในตัวพี่...คือพี่รักนนท์มากที่สุด...ไม่มีเสื่อมคลาย....ไม่เคยแม้แต่วินาทีเดียวที่พี่จะไม่คิดรักและไม่คิดห่วงนนท์...ถึงเราจะทำงานอยู่ที่เดียวกัน...เจอกันทุกวัน...นอนด้วยกัน...อยู่ด้วยกัน...แต่เพราะความดีของนนท์ที่ทำให้พี่รักนนท์เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ นนท์ทำให้พี่รู้จักที่จะให้ความรักและมอบชีวิตให้กับใครสักคน...สอนให้พี่รู้ว่า...เราสองคนอยู่กันด้วยความรัก...พี่ไม่รู้ว่าพี่จะชอบหรือรักผู้หญิงหรือผู้ชาย...นับตั้งแต่นนท์ก้าวเข้ามาในชีวิตพี่...สิ่งที่ไม่รู้ พี่ก็ได้รู้...ว่าไม่ว่านนท์จะเป็นหญิงหรือชาย...พี่ก็รักนนท์...ไม่ได้อยู่ที่เพศที่นนท์เป็น เพราะเราเลือกเกิดมาเป็นชายหรือหญิงไม่ได้...แต่อยู่ที่ใจของเราสองคนที่จะรักกันมากกว่า...., [5 i5 M9 O0 t1 O
นนท์...พี่รู้อย่างนึงว่า...วันนึงร่างพี่ที่กอดนนท์อยู่ทุกคืนทุกวัน...จะปราศจากวิญญาณ...นนท์ครับ...พี่ขอนะ...ทำอะไรให้พี่สักอย่าง....เอาร่างนี้ของพี่เผาเลย...ถ้านนท์จะจัดให้มีสวด พี่ขอสวดแค่ตอนเผาเท่านั้นไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก....แล้วเถ้ากระดูกของพี่....นนท์ไปหาอาที่เกาะเสม็ดให้เขาเอาเรือออก...เอาไปโปรยให้ไกล...วันหนึ่งที่นนท์คิดถึงพี่...นนท์มาหาพี่ที่เสม็ด...พี่จะรอนนท์อยู่....ที่นั่น* \" H! V$ d8 E" g7 a3 _
อีกอย่างหนึ่งที่พี่ไม่เคยบอกนนท์มาก่อน....พี่ไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กแล้ว...นนท์จำได้หรือป่าวที่นนท์พยายามถามพี่...แต่พี่ก็ทำเป็นไม่สนใจ...พี่อยู่กับหลวงตาที่วัด ๆ หนึ่งที่ชัยนาทมาตั้งแต่เด็ก...พอพี่อายุ 17 หลวงตาก็มรณภาพ พี่ก็เลยออกจากวัด...มาอยู่เองดิ้นรน...ดีที่ตอนอยู่วัดพี่ยังได้ฝึกทำอาหารบ้าง...ก็เลยเอาตรงนี้มาเป็นอาชีพ...จนพี่มาทำงานที่นี่ .... แล้วก็ได้พบกับนนท์ ...ชีวิตพี่ก็มีค่ามีความหมายขึ้นมาทันที....5 a$ B' Z& s2 O' Q2 o/ ^
นนท์จ๋า...ถึงพี่จะจากนนท์ไป...แต่ใจพี่ยังอยู่กับนนท์เสมอนะ...อย่าร้องไห้ซิ...นนท์ต้องเข้มแข็ง...นนท์ต้องมีชีวิตเดินต่อไป....พี่อยากให้นนท์กลับบ้าน...แล้วไปเรียนต่อให้จบโท อย่างที่นนท์เคยบอกกับพี่ไว้...พี่จะคอยรอดูวันที่นนท์เรียนสำเร็จ....พี่จะเป็นกำลังใจให้นนท์อยู่เสมอ...อีกอย่างนะนนท์ที่เป็นที่รักของพี่...พี่รู้ว่านนท์อยู่คนเดียวไม่ได้....ไม่มีพี่แล้ว...นนท์หาคนที่เขารักนนท์...คนที่นนท์รักเขา...พี่ไม่โกรธไม่ว่าที่นนท์จะเอาเขามาแทนที่พี่ในหัวใจของนนท์....แต่พี่จะโกรธนะ ถ้านนท์จะต้องทนทุกข์อยู่คนเดียวจากการไปของพี่....นนท์รู้ใช่มั้ย..." |+ ^) I' L% E: ^$ w4 M
ของ ๆ เราถ้านนท์ไม่ต้องการใช้...ถ้านนท์กลับกรุงเทพ...นนท์ก็เอาให้พวกป้า ๆ เขาไป...จะได้ไม่ต้องขนไป...เงินของเรานนท์เก็บไว้เรียนนะ...ถึงแม้มันจะไม่มาก...แต่พี่เชื่อว่ามันจะเป็นส่วนหนึ่งที่จะให้นนท์เรียนหนังสือต่อ...นนท์จ๋า...นนท์เรียนต่อเพื่อพี่นะคับ...ชีวิตนี้พี่ไม่ได้เรียนมาสูง...แต่พี่หวังให้คนที่พี่รักได้เรียนสูง ๆ ...นนท์ต้องก้าวหน้าในชีวิต....ทำเพื่อพี่...ทำให้พี่แค่นี้ได้มั้ย...นนท์อย่าส่ายหน้าซิ...พี่รู้นะ...ว่าตอนนี้นนท์กำลังเสียใจ ....เอากำลังใจของพี่ไปนะคับ...ใจพี่อยู่กับนนท์หมดทั้งใจไปตั้งแต่วันแรกที่เราไปกันที่หาดแห่งนั้นแล้วนะคับ...เก็บกำลังใจ ดวงใจของพี่ไว้เป็นพลังเพื่อสร้างชีวิตของนนท์นะคับ...
! Y* v2 ?/ E5 N. v3 ]/ e วันนี้แม้กายเราจะพรากจากกัน แต่ใจพี่จะอยู่กับนนท์ไปชั่วชีวิตของนนท์ คราใดที่นนท์ท้อแท้ผิดหวัง...ขอให้นนท์คิดถึงพี่...พี่อยู่ข้างนนท์เสมอ....รักนนท์ที่สุด...รักนนท์หมดหัวใจ...7 u9 a" I. s+ E& o2 ]
พี่วุฒิ”6 _8 z' H" b% h4 X: I! c5 v- K& L5 S4 v
นนท์อ่านจดหมายฉบับนี้จบ...รถที่นำร่างไร้วิญญาณของพี่วุฒิก็มาถึงอนามัย...พี่ศักดิ์อุ้มร่างของพี่วุฒิเข้าไป....หมอตรวจสักพักก็ออกมาเขียนใบตรวจให้...แล้วให้เอาไปที่อำเภอเพื่อยื่นให้ออกใบมรณบัตร...พี่ศักดิ์ขับรถไปที่อำเภอ...ส่วนนนท์นั่งอยู่ข้างร่างที่ไร้วิญญาณของพี่วุฒิ...นนท์ไม่ยอมปล่อยมือจากมือของพี่วุฒิเลย..ตอนนี้มือพี่วุฒิแข็งไปหมดแล้ว ...ไม่นุ่ม ไม่กระด้างเหมือนที่เคยจับอยู่ทุกวัน.... หมอเดินมาถามนนท์
7 U, T r$ n' V7 Q9 ^& s$ }7 Z “เดี๋ยวสักพักหมอจะให้คนมาฉีดฟอร์มารีนให้”. M: V! Q7 o& i* v
“หมอ...ต้องฉีดด้วยเหรอ....พี่เขาสั่งไว้ว่าให้เผาเขาเลยอ่ะ”
; O5 Q* t) w( u* ^7 _ “ถ้าจะเผาวันนี้...จะมีวัดให้เผาหรือป่าว....วัด แถว ๆ นี้เมื่อวานก็มีคนเพิ่งตาย แต่หมอไม่รู้ว่าเขาเอาศพไว้บ้านหรือวัด”
5 u. i' C7 O& l* u5 `0 B “ก็....เผาวันนี้เลย….พี่เขาสั่งไว้...ไม่อยากทำให้พี่เขาเสียใจที่นนท์ไม่ได้ทำตามที่พี่เขาสั่งไว้” นนท์พูดกับหมอแต่น้ำตาไหลพราก...ตอนนั้นนนท์รู้อย่างเดียวว่า...เขาต้องทำตามที่พี่วุฒิสั่งไว้...นนท์ไม่เคยขัดใจพี่วุฒิเลยสักครั้ง พี่วุฒิเองก็ไม่เคยขัดใจนนท์เลยแม้แต่ครั้งเดียว... Y+ X8 `0 o# `! Z
“นนท์...นนท์จะจัดการเรื่องศพพี่วุฒิยังไง” พี่แก้วหันมาถามนนท์. ]/ `! L% g1 p: l4 J h) H+ p# e8 a
“พี่เค้าให้เผาเลย เค้าบอกไว้ในจดหมาย..”แล้วนนท์ก็ยื่นจดหมายให้พี่แก้วอ่าน0 _$ s; g1 g" u) r2 ]$ j
“ก็ทำตามที่วุฒิมันสั่งไว้ละกัน....เดี๋ยวศักดิ์มาพี่จะให้ศักดิ์ไปถามที่วัดดู .... พี่ว่าโลงที่วัดก็น่าจะมีนะ จะได้ไม่ต้องไปหาซื้อถึงในตลาด”, T8 U; K% b, T4 t" B: t
“คับ...พี่แก้ว...พี่แก้วช่วยนนท์หน่อยละกัน...นนท์คิดอะไรไม่ออกแล้ว”9 k3 M0 F8 c' P ]
“เอาน่านนท์...วุฒิมันก็เขียนบอกไว้ว่าให้นนท์มีสตินี่...นนท์อยากให้วุฒิมันไม่สบายใจเหรอ...ดูซิทั้งตัวและเสื้อผ้านนท์เปรอะเลือดเต็มไปหมด…เดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้ใครเอาชุดมาให้นนท์เปลี่ยนละกัน” เสื้อที่เปรอะเลือดพี่วุฒิตัวนั้น เป็นเสื้อที่พี่วุฒิซื้อให้ เมื่อครั้งที่นนท์กับพี่วุฒิไปที่อำเภอแกลง...พี่วุฒิบอกว่าเห็นแล้วสวยดี เหมาะกับนนท์มาก...นนท์รักเสื้อตัวนี้มาก...ทุกวันนี้...นนท์ยังเก็บเสื้อที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของพี่วุฒิไว้อย่างดี..หากวันใดที่นนท์คิดถึงพี่วุฒิ...นนท์จะหยิบเสื้อตัวนี้และเสื้อที่พี่วุฒิใส่ในวันที่ตายออกมาดู...
/ y' T) q% d8 d/ x5 @/ L สักพัก พี่ศักดิ์กลับมา พี่แก้วก็ไล่ให้ไปที่วัดเพื่อไปถามพระว่า เมรุเผาศพวันนี้ว่างหรือป่าว แล้วก็ให้แวะเอาเสื้อมาให้นนท์เปลี่ยนด้วย....พี่ศักดิ์หายไปพักหนึ่ง...ก็กลับมาที่อนามัยพร้อมกับเสื้อของนนท์...
Q1 x7 x, j/ }2 C “แก้ว...วันนี้เมรุว่างพอดี...นนท์จะเอาวุฒิมันไปวัดเลยมั้ย”
' b. b8 [. T! d) U6 \2 j9 q “พี่ศักดิ์...นนท์ขออยู่กับพี่วุฒิอีกสักพักได้หรือป่าว”
# q& f. Q6 D# H4 Q7 G8 l พี่ศักดิ์กับพี่แก้วเดินออกจากห้องนั้นไป...นนท์ก้มหน้าก้มตาร้องไห้...กับการจากไปของพี่วุฒิ...ผู้ชายคนแรกที่นนท์รัก..ผู้ชายคนแรกที่เขาให้ทุกอย่างกับนนท์....ผู้ชายคนแรกที่สอนให้นนท์ได้รู้จักกับคำว่ารักและซื่อสัตย์ว่าเป็นอย่างไร....ผู้ชายคนแรกที่พร้อมให้อภัยนนท์ทุกอย่าง...ผู้ชายที่มอบหัวใจทั้งหมดของเขาให้กับนนท์...และเป็นผู้ชายคนแรกที่นนท์ให้ดวงใจนนท์ทั้งดวงกับชายผู้นี้...) M; i% c+ b& j( ~# E, r3 ?, u% t6 s
“พี่วุฒิ...นนท์รักพี่วุฒิ...นนท์ไม่รู้ว่านนท์จะมีชีวิตอยุ่ต่อไปอย่างไร...ทำไมนนท์ไม่มากับพี่ด้วย...นนท์จะได้ตายพร้อมพี่....พี่รู้มั้ย...ตอนนี้นนท์เหมือนตายทั้งเป็น...นนท์ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว...นนท์จะอยู่กับใคร...นนท์จะอยู่ต่อไปเพื่อใครกันอีกล่ะ...ชีวิตนี้ของนนท์ ๆ ให้พี่ไปหมดแล้ว...พี่ลุกขึ้นมาซิ...ฟื้นขึ้นมาซิ....มาดูแลชีวิตนนท์ต่อนะ...มาดูแลดวงใจของพี่ดวงนี้...พี่วุฒิ....พี่วุฒิตื่นซิ....พี่วุฒิ.....ต่อจากนี้ใครจะกอดนนท์...นนท์จะนอนกอดใครล่ะ....ตอนเช้าใครจะมาหอมที่หน้าผากนนท์....พี่วุฒิ....พี่วุฒิจ๋า...อย่าทรมานนนท์แบบนี้ซิ....นนท์รักพี่วุฒิ....พี่ได้ยิน นนท์หรือป่าว....นนท์รักพี่วุฒิ....”
- N" B8 j. S. I# ]8 D) F: q# f พี่แก้วคงทนไม่ได้ที่เห็นนนท์คร่ำครวญอยู่แบบนั้น...จึงเข้ามาดึงตัวนนท์ออก...แล้วให้พี่ศักดิ์เปลี่ยนชุดให้พี่วุฒิ แต่นนท์ขอว่านนท์จะเป็นคนเปลี่ยนให้เอง...นนท์ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของพี่วุฒิออก...โดยมีพี่ศักดิ์ค่อยช่วยจับร่างที่แข็งทื่อของพี่วุฒิ...แล้วนนท์ก็ปลดตะขอกางเกงและซิปกางเกงของพี่วุฒิ...ดึงออก...ปกติพี่วุฒิจะไม่ใส่กางเกงในอยู่แล้ว....จึงไม่ลำบากที่จะต้องอุ้มพี่วุฒิขึ้น...นนท์ค่อย ๆ สวมกางเกงให้พี่วุฒิ...เป็นกางเกงตัวที่พี่วุฒิสวมใส่เป็นประจำ...นนท์หยิบมาด้วยตอนที่ออกมาจะมาอนามัย...พอใส่เสื้อสวมกางเกงเสร็จ...พยาบาลก็เข้ามาเพื่อที่จะเช็ดคราบเลือดที่ติดตามตัวพี่วุฒิจนสะอาด.....พี่แก้วเอาแป้งมาทาที่หน้าของพี่วุฒิ...แต่นนท์ก็เช็ดออก
2 x1 t4 E6 j7 Z “พี่วุฒิเขาไม่ชอบแป้ง...นนท์ทาแป้งพี่วุฒิยังไม่ให้ทาเลย...พี่แก้วอย่าทาแป้งให้พี่วุฒินะ” นนท์ส่งสายตาอ้อนวอนและขอร้องพี่แก้ว
; n# L0 t& N8 h" x “ไปกันเถอะนนท์...พี่อุ้มวุฒิมันเอง...”พี่ศักดิ์มาอุ้มร่างพี่วุฒิ นนท์เอามือกอดร่างพี่วุฒิตรงหัวไว้...1 q* w+ D+ r* J8 i- K
“นนท์ร้องไห้พอแล้ว...น้องเอ๊ยยย....พี่รู้และเข้าใจน้องนะ....พี่ก็ไม่เคยเห็นใครจะรักกันเท่านนท์กับวุฒิมันเลย...พี่รู้ว่านนท์เสียใจแค่ไหน...แต่นนท์ก็ต้องทำใจให้ได้...พี่วุฒิเขาไม่ฟื้นมาแล้ว...นอกจากจะมีปาฏิหาริย์เท่านั้น” พี่แก้วเข้ามาปลอบนนท์
2 Z/ Z* f( |+ q; H s: J2 t บนรถ นนท์เอาหัวพี่วุฒิหนุนตักนนท์ไว้...พี่แก้วนั่งข้างหน้ากับพี่ศักดิ์...นนท์นั่งลูบใบหน้าของพี่วุฒิที่ต่อแต่นี้ไป เขาจะไม่ได้ลูบใบหน้านั้นอีก...จับจมูกที่โด่งโค้งเข้ารูปของพี่วุฒิ...เอานิ้วแตะปากที่ต่อจากนี้ไป..จะไม่มีปากนี้มาจูบนนท์อีก...นนท์ก้มตัวลงไปจูบปากที่ร่างของพี่วุฒิเป็นครั้งสุดท้าย....ก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้าวัด...พี่ศักดิ์ขับตรงไปที่เมรุ...พอจอดรถ...ป้ามรและป้าคนอื่น ๆ ที่โรงครัวก็พากันเข้ามาที่รถ....พี่ศักดิ์มาอุ้มร่างพี่วุฒิออกจากตักของนนท์...นนท์พยายามคว้าเอาไว้...แต่ป้า ๆ ก็ดึงมือดึงแขนนนท์ไว้
5 N& {( L1 O" k& Q+ @0 z/ p “นนท์เอ๊ย....หักอกหักใจบ้างเถอะลูก...วุฒิมันไปดีแล้ว...ป้าเชื่อนะว่าวิญญาณวุฒิมันจะอยู่กับนนท์ไปตลอด” / X/ R. k C1 t9 u1 s
พระมาจัดการที่จะบรรจุศพพี่วุฒิลงใส่ในโลง...ก่อนที่นนท์จะเห็นหน้าพี่วุฒิเป็นครั้งสุดท้าย...ลุงที่เป็นสัปเหร่อของวัดเฉาะลูกมะพร้าว เพื่อเอาน้ำให้รดลงบนหน้าของพี่วุฒิ....แล้วก็ปิดฝาโลงไป....นนท์ทรุดลงนั่งกองอยู่กับพื้นตรงนั้น...หมดแล้ว...ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...1 ปีที่ผ่านมา...พี่วุฒิทำไมจากไปอย่างง่ายดายขนาดนี้...ทุกคนพยายามฉุดดึงนนท์ขึ้นมานั่งที่เก้าอี้....บ้างก็เอาพัดมาพัดให้...เอายามาให้ดม...
: ^: W1 u" @. G! |/ B “ท่านเจ้าค่ะ...แล้วนี่จะเผาตอนไหนเจ้าค่ะ” เสียงป้าน้อยถามพระ# l V. V. n" Z E( ?" J: K
“ก็สัก 5 โมงเย็นละกัน นะโยม”
8 ?( Q1 ?# M6 ~. R “เผาตั้ง 5โมงเย็น....ลุงเปิดฝาโลงให้นนท์ก่อนได้ป่าว...ขอนนท์นั่งอยู่กับพี่วุฒิตรงนี้ก่อนได้ป่าว...ขอให้นนท์เห็นหน้าพี่วุฒิอีกได้มั้ยคับ” นนท์ขอร้องลุงสัปเหร่อ
0 p6 \- Y2 {/ X" Y$ @ y “โยม...ปลงซะเถอะนะ...คนตายไปแล้วยังไงก็ไม่ฟื้นหรอก เห็นหรือไม่เห็นก็เหมือนกัน”
; d! P4 |$ t7 `4 I. n7 K4 I “หลวงพ่อ...นนท์กราบละ...ขอนนท์เห็นหน้าพี่วุฒิอีกนะคับ...ชีวิตนี้นนท์ไม่เหลือใครอีกแล้ว...มีพี่วุฒินี่หละ...นนท์รู้ว่าเดี๋ยวก็ไม่เห็นอีกแล้ว....แต่นนท์ขอเถอะจนกว่าหลวงพ่อจะให้เผานะ...นนท์กราบละ” นนท์ทรุดตัวลงจากเก้าอี้กราบหลวงพ่อที่พื้น6 L6 A/ w6 j/ O7 s
“เอ้า...นายมี...มันรักของมัน...เออ...กูก้เพิ่งเคยเห็นนี่หละว่ะ ....ผู้ชายที่มันรักกัน...เคยแต่ได้ยิน...ไปเปิดให้มันไป” 6 [7 f' J6 L+ S- H+ L
“ขอบพระคุณคับ หลวงพ่อ”
1 z- \$ n3 i3 x+ J# S4 b2 D- A' ` นนท์นั่งอยู่ข้างโลงศพที่ใส่ร่างไร้วิญญาณของพี่วุฒิ ....นนท์นั่งมองใบหน้าของพี่วุฒอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย...สามชั่วโมงที่นนท์นั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ขยับตัวไปไหน...สายตาที่เพ่งพิศไปที่ใบหน้าของพี่วุฒิ....คิดถึงพี่วุฒิเหลือเกิน....จวบจนใกล้ 5 โมงเย็น...หลาย ๆ คนที่เป็นพนักงานที่รีสอร์ททะยอยพากันมาที่วัด ลุงมีสัปเหร่อ...เดินมาจับไหล่นนท์ จนนนท์ต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์...
. d# {6 a/ Z9 M6 f8 o “พอเถอะหนู...คนตายแล้วไม่ฟื้นหรอก...เดี๋ยวตอนเผาก็ตั้งใจอธิษฐานส่งวิญญาณเขาให้ไปอยู่ในที่ที่มีความสุข....” แล้วลุงมีก็เอาฝาปิด...พี่ศักดิ์และคนสวนผู้ชายอีก3 คน ก็มาช่วยกันยกโลงศพที่ใส่ร่างพี่วุฒิขึ้นไปบนเมรุ...หลวงพ่อรออยู่บนนั้นแล้ว พร้อมกับพระอีก3 รูป เป็น 4 รูป เพื่อที่สวดให้พี่วุฒิเป็นครั้งสุดท้าย...2 z; L8 Q6 b, D. e# B4 g) m
พนักงานที่เป็นเพื่อนร่วมงานที่รีสอร์ท ป้า ๆ ในห้องครัวขึ้นมาวางดอกไม้จันทน์นนท์วางดอกไม้จันทน์เป็นคนสุดท้าย ก่อนที่ประตูเตาเผาจะปิด...ใจของนนท์ปวดร้าวเหลือเกิน...ทำไมนะคนที่เขารักที่สุดต้องมาตายจากไป...
3 p8 W: K5 n+ E- ]
2 E- j! c5 K- T1 j. {# i# Q4 H6 q* y- c) W
/ V5 Q8 Y$ g, n+ Y" N( B. }ต่อ29
( q4 I5 I6 z) w: ?" y/ B! J' Wคนที่เราต่างสัญญากันว่าเราจะมีความสุขกันไปตราบเท่านานแสนนาน...ถึงต้องมาตายจากกันไปเช่นนี้...ทุกคนพยายามมาดึงตัวนนท์ให้กลับ...นนท์ขัดขืนที่จะไม่ไป...เขาอยากอยู่จนเผาพี่วุฒิเสร็จ...แต่ที่สุดก็ถูกคนสวนคนหนึ่งอุ้มขึ้นรถพี่ศักดิ์...แล้วขับกลับมาที่รีสอร์ท..." w3 J. {! V' y# s" }, O0 o
คืนนั้นแทบทั้งคืน..นนท์ไม่ได้นอนเลย...ป้ามรมาอยู่เป็นเพื่อนจนป้ามรหลับไป...พอเช้านนท์ก็อาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะไปเก็บกระดูกพี่วุฒิ...พี่ศักดิ์ขับรถมาจอดรออยู่แล้ว....พอไปถึงวัดลุงมี ก็ยื่นห่อผ้าสีขาวที่ห่อหุ้มอัฐิของพี่วุฒิให้นนท์
2 ^) ~7 w" t! _* C! Y “พี่ศักดิ์ พานนท์ไปที่ท่าเรือที่เพนะ ...นนท์จะข้ามไปเสม็ด เอาอัฐิพี่วุฒิไปลอยทะเลที่นั่น...พี่วุฒิสั่งไว้” พี่ศักดิ์ข้ามไปที่เกาะด้วย เพราะไม่ไว้ใจนนท์ว่านนท์จะมีเรี่ยวแรงไหวหรือป่าว พอไปถึงนนท์ก็ไปหาอาคนนั้นที่พี่วุฒิสั่งไว้...
* B: ]& p2 j; ]' K8 ^5 ~7 a4 } “เสียดายเจ้าวุฒิมัน....มันเป็นคนดี....นนท์เอ๊ย....อาว่านะ วุฒิมันโชคดีแล้วละ...ที่มีคนที่ทำให้มันแบบนี้...วุฒิมันเคยมาอยู่ที่นี่พักใหญ่ ๆ มันก็เรียนทำกับข้าวกับป้าเขา...มันเป็นคนดี เป็นคนซื่อ...” อาพูดให้นนท์ฟังระหว่างที่เรือลอยลำอยู่กลางทะเล....นนท์ค่อย ๆ ปล่อยอัฐิของพี่วุฒิลงทะเล ....แต่นนท์ก็เก็บมาไว้ชิ้นหนึ่ง...ตอนหลังนนท์จึงเอาอัฐิชิ้นนี้ของพี่วุฒิมาใส่กรอบ แล้วแขวนไว้ที่คอจวบจนทุกวันนี้...นัทเองก็เคยถามถึงคนที่เป็นเจ้าของอัฐิชิ้นนี้...นนท์ก็เล่าให้นัทฟังทุกอย่าง...นัทถึงเข้าใจว่า...ทำไมนนท์ถึงต้องการความรักที่ซื่อสัตย์...ทำไมนนท์ถึงบูชาความรักอย่างมากมาย...4 m; {, p3 f0 n! l' Q' b& f
พอกลับเข้าฝั่ง...ลุงกับป้าเจ้าของร้านและบังกะโลที่นนท์กับพี่วุฒิมาพักกันบ่อย ๆ ก็บอกกับนนท์ว่า. @4 o* j; l% e$ ~+ i
“ถ้าลูกอยากจะมาที่นี่เมื่อไหร่...ก็มานะ...ป้าจะเก็บบ้านหลังนี้ไว้ให้”" |2 m* I6 y7 I
นนท์ยกมือไหว้ขอบคุณลุงกับป้า...แล้วก็มารอเรือเพื่อข้ามกลับมา...สองเดือนหลังจากที่พี่วุฒิจากไป...นนท์ลาออกจากรีสอร์ทแห่งนั้นเพื่อกลับมาบ้านที่กรุงเทพ บ้านที่เขาไม่อยากกลับมา บ้านที่เขาจะต้องเจอสภาพอะไรก้ไม่รู้....บ้านที่ไม่เคยมีความรักและความจริงใจให้กับนนท์...แต่นนท์จะกลับมาเพื่อมาเรียนต่ออย่างที่พี่วุฒิอยากให้เขาเรียน...เงินทำศพพี่วุฒินนท์ก็ไม่ได้จ่ายเลยแม้แต่บาทเดียว...พี่ ๆ ป้า ๆ ลุง ๆ เพื่อน ๆ ที่รีสอร์ทช่วยกันควักเพื่อจ่ายค่าทำศพพี่วุฒิให้กับนนท์...แล้วยังมีเงินเหลือส่วนหนึ่ง นนท์จึงทำบุญกับวัดแห่งนั้น....ทุกวันนี้...ถ้านนท์ไประยองนนท์จะต้องแวะไปที่วัดแห่งนั้น...แต่หลวงพ่อก็มรณภาพไปแล้ว....ลุงมีก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น....หลายคนที่ไปวัดนั้น...ในจังหวะที่นนท์ไป ก็คงจะเห็นชายหนุ่มวัยกลางคน นั่งเหม่อลอย น้ำตาไหลพราก...ในใจที่นนท์ยังเก็บอดีตที่ดีดีกับพี่วุฒิไว้...รีสอร์ทแห่งนั้นอีกหลายปีต่อมาก็ต้องปิดตัวลง...เพราะสู้กับต้นทุนที่สูงไม่ไหว....นนท์เคยขับผ่านไปครั้งล่าสุดมองเข้าไปผ่านดงหญ้าและต้นไม้ที่รกชัฏ...เขาเห็นพี่วุฒิยืนยิ้มให้เขา....ด้วยท่าทางกวน ๆ ของพี่วุฒิที่มักจะทำท่านี้ให้นนท์ดูเป็นประจำ....20 ปีมาแล้วที่นนท์ไม่เคยลืมพี่วุฒิได้เลย...แม้จะมีนัทมาอยู่เคียงข้างแล้วก็ตาม
8 t, L+ m1 m# X9 M$ @( k' p2 i นนท์เอาข้าวของ ๆ พี่วุฒิและที่ซื้อร่วมกันให้กับป้า ๆ ที่รีสอร์ทไว้ใช้...นนท์จากมากับสร้อยพร้อมจี้รูปหัวใจของพี่วุฒิ แหวนที่เขาซื้อร่วมกัน กระเป๋าตังค์ของพี่วุฒิ...และเงินที่ทั้งสองคนเก็บสะสมร่วมกันมา....ประมาณ 8 -9 หมื่นบาท....นนท์ใช้เงินก้อนนี้ส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาโทอย่างที่พี่วุฒิอยากให้นนท์เรียน....ไม่เคยเอาเงินที่บ้านที่ครอบครัวใช้ในการเรียนเลย....ยังดีที่นนท์สอบเรียนต่อในมหาวิทยาลัยของรัฐได้...ซึ่งค่าเทอมก็ไม่แพงเท่าไหร่....ไม่เหมือนสมัยนี้....ที่ค่าเรียนปริญญาโทจนจบหลักสูตรเป็นแสน....บางที่ยังมีโปรโมชั่นเหมือนขายของในห้าง ลดแลกแจกแถมกันสนั่น....แจกคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คด้วยอีกตะหาก....สมัยที่นนท์เรียนคอมพิวเตอร์ยังแพงมาก ๆ รายงานก็ต้องใช้แค่พิมพ์ดีดพิมพ์ส่ง...ยังดีที่มีเครื่องถ่ายเอกสาร แต่ก็อย่างแพง ....ไม่ใช่หน้าละห้าสิบสตางค์เหมือนทุกวันนี้...ยังดีที่ช่วงที่นนท์ต้องทำวิทยานิพนธ์ พ่อของนนท์ตัดสินใจซื้อคอมพิวเตอร์มาไว้ใช้ในกิจการของครอบครัว...นนท์ก็เลยได้ใช้คอมพิวเตอร์พิมพ์วิทยานิพนธ์...แต่สมัยนั้นก็ยังใช้เวิร์ดจุฬา กับเวิร์ดราชวิถีเท่านั้น...แต่ก็ยังดีกว่าที่จะใช้พิมพ์ดีดพิมพ์ทีละหน้า แถมยังแก้ไขข้อมูลไม่ได้ด้วย...
9 g0 z+ i8 q7 E วันที่นนท์เรียนจบและเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร...นนท์ตื่นมาแต่เช้าเพื่อใส่บาตรบอกพี่วุฒิ...ปกตินนท์ก็จะใส่บาตรให้พี่วุฒิเป็นประจำอยู่แล้ว....แต่วันนี้เป็นวันที่พิเศษ...นนท์จึงลุกมาทำกับข้าวที่พี่วุฒิชอบมากที่สุด...ใส่บาตรไปให้พี่วุฒิ...ตั้งจิตอธิษฐานส่งไปให้พี่วุฒิ...บอกพี่วุฒิว่า.... “นนท์เรียนจบแล้ว....นนท์ทำตามที่พี่วุฒิอยากให้นนท์ทำได้แล้ว....นนท์ยังรักพี่วุฒิอยู่เสมอ.....”; V+ M) i9 O. | Y
ความรักมันช่างโหดร้ายจังนะ...ที่ไหนมีรักที่นั่นมีทุกข์...ดูเหมือนจะเป็นคำที่เป็นสัจธรรม...ที่เป็นความจริงอยู่เสมอและตลอดไป...ณ เวลานั้น นนท์คิดว่า จะไม่รักใครอีก....จะไม่มีหัวใจให้ใครอีก....เพราะใจของนนท์ได้ตายไปพร้อมกับร่างกายและหัวใจของพี่วุฒิที่ตายไปแล้ว....ตลอดระยะเวลาที่นนท์เรียนอยู่นั้น....นนท์ไม่เคยสนใจและมองใครเลย....รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน....นนท์มุ่งมั่นต่อการเรียนในระดับปริญญาโทมาก...จนทุกคนมองว่านนท์เครียดไปหรือป่าว....แต่นนท์ไม่ปริปากบอกใครว่าหัวใจของแตกสลาย...หัวใจเขาเพิ่งได้รับความชอกช้ำมา...% S; @7 H/ b/ l7 I* Z
“นนท์...เมิงยังลืมพี่เขาไม่ได้ใช่ป่าว” แจ๊คถามนนท์...วันหนึ่งที่ไปทานข้าวกันหลังจากที่นนท์เลิกเรียน...7 F) `" b) W% A1 r: g h
“กรู...บอกไม่ถูกนะ....ทุกวันนี้กรูยังรู้สึกว่าพี่เขานอนกอดกรูอยู่เลย...”
, A. u7 h' ], j- d( M. Y2 } “ปีนึงแล้วนะเมิง...”0 n0 J, Z, M" F0 Z( y O
“กรูลืมพี่เขาไม่ได้เจง ๆ อ่ะ...ไอ้แจ๊ค...เมิงจะให้กรูทำไง...กรูฝันเห็นพี่เขาทุกคืน...ฝันถึงแต่ละวันที่มีชีวิตร่วมกับเขา...ตอนที่เมิงไปหากรูที่นั่น...เมิงก็เห็นว่าพี่เขาดีกับกรูแค่ไหน”# o3 g6 U7 r" [ G. U* G, ?7 ~2 m
“เออ...กรูเห็น...แต่เมิงก็ต้องทำใจเมิงบ้างแล้วล่ะ...ดูดิ หน้าเมิงเครียดจนเหี่ยวขนาดนี้...เดี๋ยวก็แก่เกินอายุหรอก”3 `; H1 i6 b0 F+ S; @( X# ~$ R
“กรูไม่สนตัวเองแล้ว...แก่ก็แก่ว่ะ....ไม่ต้องมีคนมอง..”
. H+ R r, X) s “เมิงพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก...กรูรู้ว่าเมิงรักพี่เขามากแค่ไหน...กรูเห็นใจเมิงนะนนท์...แต่ถ้าเมิงจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้...เมิงก็เครียด...เมิงตั้งใจเรียนให้จบก่อนดีกว่า...อะไร ๆ มันก็จะเปลี่ยนไปเองแหละ”
" w! ]; h% k; i/ U! h: G “กรูก็เลยตั้งใจอยู่นี่ไง”
/ w- {# i0 m" T& y* f8 P “แต่เมิงเครียดว่ะ....อย่าเรียนแบบเครียดดิ...”& S5 t; q' x3 Y. \( B$ |
“เออ...กรูจะพยายาม” เย็นวันนั้นหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ...แจ๊คก็พานนท์ไปเที่ยวเธคแห่งหนึ่ง...% Q7 q# u7 b& |/ Q
“เฮ้ย...นนท์...เมิงดูดิ มีคนมองสนใจเมิงตั้งหลายคน...เมิงลองเปิดใจหน่อยดิ”
/ T ~ R0 J t; ]1 G “อีแจ๊ค...เมิงก็รู้ว่ากรูไม่ชอบจะคบกับคนที่เจอกันในที่เที่ยว...”( i3 x- b( u; d8 X6 O% a
“เออ...เออ กรูลืมไป...แต่คนนั้นหน้าตาแม่ง...โคตรหล่อเลยนะเมิง...มองมาทางเมิงด้วย” พูดเสร็จแจ๊คก็เดินตรงหาคนนั้น สักพักคนนั้นก็เดินตามแจ๊คมา
4 e* ~+ h% t; Q4 n5 @; z “สวัสดีคับ...ผมอาทคับ...ผมขอเป็นเพื่อนด้วยคนนะคับ”
) }9 ?6 m: \+ h& f2 D. O “เชิญซิคับ...”
2 a& z5 L: J. G “เพื่อนคุณ...เอ่อ...ชื่อไรนะคับ”: B% a$ w( V: S8 V2 B
“อ๋อ...นี่นนท์...ส่วนผมแจ๊ค”, l- G/ \" ]$ g( ]! M$ i5 g
“คับ ๆ ผมเรียกพี่ละกันนะคับ....พี่นนท์ไปเต้นกับผมสักเพลงนะคับ”8 m' V# ^; V5 N6 X9 C8 u0 p7 j! h
“ไม่ดีกว่าคับ...ผมเต้นไม่เก่ง”
1 w, k$ ~3 V7 o) T4 i “อ้าว...นนท์ตะก่อนเมิงนี่เท้าไฟเลยนะเมิง...อย่าไปเชื่อมัน..น้องอาท เพื่อนพี่นี่แหละเต้นเก่งมาก”0 J A% f! E/ ?! F0 k* y0 `# _
“นะคับ...พี่นนท์เพลงเดียวก็ยังดีนะคับ” ว่าแล้วแจ๊คก็ผลักนนท์ออกจากเก้าอี้ตัวสูงที่ต้องอยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งยืน...ไปชนกับอาท...ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ... นนท์เริ่มไม่สนุกแล้ว...1 ปี1 เดือนที่เขาอยู่ที่ระยอง...กับพี่วุฒิ...นนท์เคยชวนพี่วุฒิเต้นในห้องพัก...นนท์พยายามสอนพี่วุฒิเท่าไหร่...พี่วุฒิก็ยังเต้นเก้ง ๆ ก้าง ๆ ดูไม่เป็นจังหวะ...จนพี่วุฒิบอกว่า...ไม่เอาแล้ว...นนท์ต้องเปลี่ยนจากสอนเต้นแบบดิสโก้มาเป็นเต้นแบบสโลว์ซบ...นนท์แอบอิงใบหน้าบนไหล่ พี่วุฒิก็เอียงหน้ามาซบบนหัวของนนท์...วันไหนที่ทั้งสองคนนึกครึ้มใจ...ก็จะเปิดเพลงช้า ๆ แล้วเต้นกันสองคนในห้อง....ภาพนั้นฉายขึ้นมาในใจของนนท์ตอนนั้น...ทำให้นนท์ต้องหยุดเต้นกับอาท...คนที่เพิ่งรู้จัก...และก็คงเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายที่จะเจอ...นนท์เดินกลับมาหาแจ๊ค
+ n7 S" E& Y, h3 n$ m “กลับเถอะว่ะ แจ๊ค....กรูคิดถึงพี่เขาว่ะ...คืนนี้กรูไปนอนบ้านเมิงนะ”3 G+ R ]) v, Z; p$ y$ s. ?4 v. q
“อะไรว่ะ...เมิงนี่...กรูยังไม่หนุกเลย...”& Z" S8 ^+ L3 e9 A( ^/ I
“งั้นกรูไปรอที่ร้านเดิมนะ...เมิงเต้าให้มันส์ก่อนก็ได้...กรูจะรอ”/ c& e& z+ Q ~* w
“เอองั้นเดี๋ยวไม่เกิน 15 นาทีกรูตามไป”
- R9 ], k. t) N5 [5 y! ^! v# o2 e คืนนั้น...นนท์นอนที่บ้านแจ๊ค เพราะรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์นนท์ไม่ต้องไปเรียน...รายงานก็ทำเสร็จหมดแล้ว...นนท์ตื่นมาแต่เช้าเพื่อมาใส่บาตรกับแม่ของแจ๊ค...แล้วก็กรวดน้ำให้พี่วุฒิ พอกรวดน้ำเสร็จก็เดินเข้าบ้าน...แม่ของแจ๊คนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร...นนท์เดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม...ด้วยความรู้สึกเศร้า หดหู่ใจ...% B6 H( R3 c4 H: d- ^- X& C
“นนท์...นนท์ลืมพี่เขาเสียเถอะลูก...จะทรมานตัวเองอยู่ทำไม...แม่รู้เรื่องทุกอย่าง...แจ๊คเขามาเล่าให้แม่ฟัง...ตอนที่พ่อของแจ๊คจากไป...ตอนนั้นแม่ก็แทบล้มทั้งยืน...แต่เพราะแม่มีแจ๊ค...แม่ถึงสู้...เอาความรักของพ่อแจ๊คมาเก็บไว้ต่อสู้ชีวิต...หลายครั้งที่แม่คิดจะมีคนใหม่...ถ้าแม่ไม่มีแจ๊ค แม่มีใหม่ไปแล้ว....แต่นนท์ละ...ลูกก็ไม่มีพันธะที่เกิดจากพี่เขา....แม่อยากให้นนท์หาความสุขให้ตัวเอง...ลองเปิดใจให้คนอื่นดูนะลูก”
$ ?$ g' e/ l7 w5 A5 } “คับ...นนท์จะพยายาม...” นนท์ไม่รู้หรอกว่าวันหนึ่งที่นนท์เจอนัท....เพราะลักษณะของนัทที่คล้ายคลึงกับพี่วุฒิด้วยมั้ง...ที่ทำให้นนท์เกิดความรักกับนนท์...ดวงตาที่ใสซื่อเหมือนกับพี่วุฒิ....แต่นนท์ก็ไม่อยากเอาคนสองคนมาเปรียบเทียบกันเพราะมันเอามาเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว...นนท์จึงต้องมองหาจุดพิเศษที่มีอยู่ในตัวของนัท และแม้ว่าจะไม่เหมือนกับคนรักคนแรก...แต่เด็กหนุ่มที่ชื่อนัท...ก็มีอะไรที่พิเศษ...และสิ่งที่นนท์คิดไว้ก็ไม่ได้ทำให้นนท์ผิดหวังกับตัวนัทเลย...การที่เขาเป็นผู้ชายที่ไม่แสดงออกให้เห็นสักนิดว่าเป็นเกย์...
, y# m1 M* f @: g “ถ้านนท์ยังจมอยู่กับความทุกข์นี้...นนท์จะไม่มีความสุขอีกเลยในชีวิต...นะลูก...แม่ว่านะ...เก็บเขาไว้ในใจ...ความคิดถึงไม่มีใครห้ามนนท์ให้คิดถึงพี่เขาได้...แต่นนท์ก็ต้องรู้ตัวเองว่า...ชีวิตจริงของนนท์...นนท์ยังมีชีวิต มีลมหายใจ...ที่ต้องเดินต่อ...แม่ฝากไว้แค่นี้นะลูก” แม่เดินเข้าครัวไป...นนท์กลับขึ้นไปบนห้อง...แจ๊คยังนอนอยู่...นนท์เลยล้มตัวลงนอน...จนหลับไป...ตื่นมาอีกทีก็ใกล้เที่ยง...มีเสียงดังขึ้นที่ประตู
7 ^+ r5 f8 W# F, ^6 X0 q “แจ๊ค...นนท์ ตื่นหรือยังลูก...จะเที่ยงแล้วนะ...” นนท์ลุกไปที่ประตูเปิดประตูออก แม่แจ๊คยืนอยู่หน้าประตู2 r: l2 x3 p4 j2 H1 R
“ลงไปทานอะไรเถอะลูก ...สายแล้ว....”
4 A* A' P% j9 e “คับ..เดี๋ยวล้างหน้า แปรงฟันแล้วตามลงไปแม่” นนท์เดินกลับไปเขย่าตัวแจ๊ค
) O' E& l! ?& v6 M9 f; U “เฮ้ยตื่น...แม่เมิงมาเรียกแดกข้าวแล้ว” " P4 h( q- P: {% l6 e# X2 T
“กี่โมงแล้วว่ะนี่” เสียงงัวเงียของแจ๊คถาม...ตายังปรืออยู่. [9 G7 d$ R- z* H
“จะเที่ยงแล้วว่ะ”
- d) I5 t9 k4 o “ตายห่า....กรูรับปากแม่ว่าวันนี้จะพาแม่ไปเดินเที่ยว...เดี๋ยวไปด้วยกันนะ...นนท์...เสร็จแล้วกรูขับไปส่งเมิงที่บ้าน”* Q7 v& a; d* e( s6 X
“กรูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ...กรูไปด้วยแล้วกรูกลับมานอนบ้านเมิงอีกคืน แล้วพรุ่งนี้เมิงค่อยไปส่งกรู...หรือกรูกลับแท็กซี่เองก็ได้”+ @# x: F: t \, E8 K
“เออ...กรูไปส่งเมิงอยู่แล้ว...สภาพเมิงแบบนี้กรูไม่ปล่อยเมิงไปคนเดียวหรอก”8 K1 e! t/ E5 S/ k8 E0 n. I
สองคนรีบล้างหน้าแปรงฟัน แล้วลงไปทานข้าว..รีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวพาแม่แจ๊คไปเดินเล่นห้างหรูย่านสุขุมวิทในเวลานั้น...ปรากฏว่า...เดินไปเดินมาจนเย็นมืดค่ำ....แม่แจ๊คเลยชวนขับรถไปหาอะไรกินกันที่ร้านแห่งหนึ่งริมน้ำเจ้าพระยา...
$ m0 U* d6 v7 i |4 H& j ที่ร้าน...ทั้งสามคนได้โต๊ะนั่งริมน้ำ...นนท์นั่งเหม่อมองสายน้ำที่ไหลไป...มองแสงไฟจากตึกสูงระฟ้าริมแม่น้ำเจ้าพระยา...เรือที่ล่องไปมา...ปีนึงแล้วที่เขายังทำใจให้ลืมพี่วุฒิไม่ได้เลย...จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...# G$ [6 F! [6 z+ }
“ฮัลโหล...ขอสายพี่นนท์คับ”
# \: I$ @" |, o “คับ กำลังพูดคับ...นั่นใครคับ”% c" S; G; }% L
“ผมอาทคับ...ที่เจอพี่เมื่อวาน...ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนคับ”
# j X8 Z/ W/ N
. v$ f9 i% q* U9 z Z4 o8 k; s. S1 v8 \+ _3 G
) R% A( W9 l8 [# t9 U
ต่อ291 o/ o3 k8 N' l( y; s6 `+ J' t
“อยู่ที่ร้านอาหารคับ...พอดีมาทานข้าวกับเพื่อนคับ...ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้ก่อนนะคับ” นนท์วางสายไป... สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก...6 ]0 C' F- Q* P7 {! w# o
“พี่วางไปทำไมคับ...เพื่อนพี่อยู่ด้วยหรือป่าวคับ...ผมขอสายเพื่อนพี่ได้หรือป่าว”
, [6 M" A3 t( c% B: k นนท์ยื่นโทรศัพท์ให้แจ๊ค; X! d6 s1 o: ^/ ^/ u: d9 Q
“ฮัลโหล..แจ๊คคับ...”: u) e! h/ E. p% j6 Q
“พี่แจ๊คเหรอคับ...ผมอาทคับ...พี่ไปทานข้าวที่ไหนกัน...ผมจะไปหา”/ R5 c; F6 J% b0 S
“จะดีเหรอคับ....” แจ๊คตอบแล้วก็ลุกเดินไปคุยสักพักก็กลับเอาโทรศัพท์มาคืนนนท์....# |% `' N4 q/ Y. ]6 |
“มีไรอ่ะแจ๊ค”5 L0 @: v. J" C q2 b' H, _
“ไม่มีไร...” นนท์เลยนั่งทานข้าวต่อ...แล้วก็นั่งมองสายน้ำ แสงไฟที่กระทบสายน้ำที่ดูแล้วมันไม่น่าจะกลมกลืนกันได้เลย...ธรรมชาติกับสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น...นนท์คิดไปถึงบังกะโลหลังนั้นที่เกาะเสม็ด...เมื่อไปกับพี่วุฒิเมื่อไหร่...พี่วุฒิจะสร้างบรรยากาศที่โรแมนติคให้กับนนท์ทุกครั้งที่ไป...มีเสียงมากระซิบถามนนท์ข้าง ๆ หู, T' ?( t# {9 k5 ^ g* y* P
“ผมขอนั่งด้วยคนได้หรือป่าวคับ” นนท์หันไปมองหน้า...อาทนั่นเอง" b4 e' i4 D0 p/ Q
“นั่งเลยน้องอาท...” ไอ้แจ๊คดันเสือกตอบแทนซะนี่ ...สักพักก็ทานเสร็จ...เตรียมจะกลับ...แจ๊คเจ้าความคิดก็โพล่งขึ้นมาว่า" K2 Z9 V: n6 }$ ?. j
“น้องอาทเดี๋ยว...ให้พี่นนท์นั่งรถไปกับน้องอาทละกัน...ขับตามรถพี่ล่ะ”
: k/ ?6 L! O1 x1 B “คับ” อาทเดินข้างนนท์...พยายามเอามือมาจับที่ต้นแขนของนนท์ แต่นนท์พยายามที่จะไม่ให้จับ พอถึงรถ...เขาเปิดประตูให้นนท์เข้าไปนั่ง...ปิดแล้วเขาก็วิ่งอ้อมไปด้านคนขับ...
+ z' |: o, ]4 |- o# Y4 X “พี่นนท์...ผมไม่รู้ว่าพี่จะชอบผมหรือป่าว..แต่ผมกลับชอบพี่”
' A2 k. d$ D2 E% z, Y1 J “ขอโทษนะคับ...ตอนนี้พี่เรียน...พี่ยังไม่อยากมีใคร...”: c, V6 h1 w" w$ g) U, j' K
“ผมก็ไม่เร่งรัดพี่นี่คับ...งั้นผมขอไปรับพี่ที่มหา’ลัยได้หรือป่าว”
4 R, N$ a1 W( J% W: n “แล้วน้องอาทไม่เรียนเหรอ...”6 w2 e( A% L- @0 {5 N k
“เรียนคับ..แต่ผมเลิกเรียนเร็วทุกวัน เที่ยงก็เลิกแล้ว” นนท์ไม่ตอบและไม่พูดต่อ เขารู้สึกตัวเองว่า ยังไม่พร้อมเลยตอนนี้ ... ใจเขายังลืมพี่วุฒิไม่ได้...8 L8 K+ f/ o/ ^: T5 t
หลังจากวันนั้น...อาทขับรถมารอรับนนท์ที่มหา’ลัยทุกวัน ....เขาจะใช้ตู้สาธารณะหน้าหอสมุด...โทรเข้ามาหานนท์ทุกครั้งที่มาถึง...เพื่อให้นนท์รู้ว่า...เขามาถึงแล้ว..แม้ว่านนท์จะยังติดเรียน...หรือยังค้นคว้าเอกสารงานอยู่ในหอสมุด...นนท์เคยชวนให้อาทขึ้นมาเพื่อรอบนหอสมุด...เพื่อที่จะได้รู้ว่านนท์...จะนั่งอยู่ตรงไหนประจำ...เพราะถ้าวันไหนที่ยังไม่เลิกเรียน...อาทจะได้มารอที่โต๊ะที่นนท์นั่งประจำในหอสมุด...เพียงอาทิตย์แรก..อาทก็จำตารางเรียนของนนท์ได้หมดว่าวันไหนเลิกกี่โมง...หรือวันไหนนนท์จะอยู่ในหอสมุด..โดยที่ไม่ต้องโทรอีก...บางครั้งนนท์ก็รู้สึกสงสารเด็กคนนี้เหมือนกัน...ที่เขาพยายามทำตัวสม่ำเสมอ...มารับนนท์ที่มหา’ลัย กลับไปส่งบ้าน...บางวันก็จะแวะหาอะไรทานกันก่อน...บางวันที่นนท์ยังทำรายงานไม่เสร็จ....หรือนนท์ต้องอยู่จนหอปิด...เขาก็จะนั่งอยู่กับนนท์...อ่านหนังสือของเขาไป..แต่นนท์ยังไม่เปิดโอกาสให้...นนท์รู้ว่าอาทต้องการอะไรจากเขา...แต่นนท์ยังไม่อาจลืมพี่วุฒิได้....: k8 D: b6 P; J- y* e
นนท์เรียนใกล้จะจบ...และเป็นช่วงที่ต้องทำวิทยานิพนธ์...อาทเองก็ใกล้สอบ...อาทเรียนปีสุดท้าย...และเขาตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก...เขาเคยชวนให้นนท์ไปด้วย...เขาจะออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้นนท์...แต่นนท์ไม่อยากรับเพราะครึ่งปีที่ผ่านมา...นนท์ไม่เคยเปิดโอกาสให้อาท..ทำอะไรเขาเลย...นอกจากอาทจะจับมือนนท์ขึ้นมาจูบ...เท่านั้น...แม้แต่แก้ม..ที่อาทพยายามจะมาจูบ...นนท์ก็พยายามเลี่ยงมาตลอด........จนอาทเรียนจบ...เตรียมตัวไปเมืองนอก...วันนั้นนนท์ไปส่งอาทที่สนามบิน...ก่อนที่จะเดินทางอาทมาพูดกับนนท์ว่า
/ ]( d G) Y* [2 f6 t& x “พี่รอผมนะ...ผมจะรีบเรียนกลับมา..ผมจะมาขอพี่เป็นแฟน”! [8 `+ A& x* S
“ถ้าอาทไม่มีใครเสียก่อน...และพี่ไม่มีใครเสียก่อน...กลับมาพี่จะตกลงเป็นแฟนกับอาท”2 k q/ g# Z, X6 P
“ผมไม่มีใครแน่...พี่ก็อย่ามีละ”6 n& ^1 N0 n+ C; O: ~: M( y) c
อาทเดินหายเข้าไปในห้องผู้โดยสารขาออก...อาทส่งจดหมายมาถึงนนท์อาทิตย์ละฉบับ....สมัยนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน๊ทให้คุยกันเหมือนสมัยนี้...ค่าโทรศัพท์ก็ยังแพงสุด ๆ ...ข้อความในจดหมายก็พูดถึง...ความรู้สึกของอาทที่มีต่อนนท์...นนท์เองก็ตอบจดหมายของอาททุกอาทิตย์....พอเริ่มเดือนที่เจ็ดที่อาทไปอยู่ที่นั่น...จดหมายของอาทที่เคยมาทุกอาทิตย์ก็ค่อย ๆ หายไป...จนฉบับสุดท้ายที่อาทส่งมาบอกับนนท์ ตอนหนึ่งว่า+ A' g% h2 D6 |( n. W5 K
“พี่นนท์คับ...ผมขอโทษจริง ๆ ที่หายไปนาน...ผมอยู่ทางนี้เหงามาก...ผมได้รับจดหมายจากพี่นนท์ทุกฉบับ...ผมอยู่ทางนี้เหงามาก...เรียนหนักด้วย...ผม...จะบอกพี่นนท์ว่า...ผมมีเพื่อนคนนึง...ชื่อโทนี่...เขาช่วยให้ผมหายเหงาได้...ผมขอโทษนะคับ...ที่ผมกับโทนี่...เราคบกันมาระยะหนึ่งแล้วคับ....”& E, O0 J- C. s% \. C
นนท์อ่านจดหมายของอาท..นนท์เข้าใจดี...ไม่ต่างจากนนท์ที่ไปอยู่ที่ระยอง...นี่ยังแค่ระยอง...แต่นั่นต่างประเทศ...จะไป ๆ กลับ ๆ ก็ไม่ได้...เป็นนนท์เองนนท์ก็คงต้องทำแบบนั้น...และชีวิตของนนท์ตอนนี้ก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจรับใครเข้ามา...เข้ามาแทนที่พี่วุฒิ...และก็ต้องเร่งทำวิทยานิพนธ์ให้เสร็จด้วย...4 h& ~; _; Y& y$ T
อาทหายไปนานทีเดียว...นนท์ไม่ได้รับข่าวคราวจากอาทอีก...จนหลังจากที่นนท์เรียนจบปริญญาโทสัก สามปี...แจ๊คชวนนนท์ไปเดินเที่ยวที่สีลม...ขณะที่กำลังเดินดูข้าวของอยู่...ก็มีมือมาสะกิดหลังนนท์...* N" m4 c2 [4 d/ A5 h; M" L% X+ E
“หวัดดีคับพี่นนท์ พี่แจ๊ค...จำผมได้หรือป่าว”
3 Z$ m* C. V% C “อ๋อ..จำได้ซิ ....น้องอาทนี่เอง” แจ๊คตอบสวนกลับทันที...นนท์สังเกตเห็นว่าอาทมากับอีกคน...
$ \# A- ~/ Z# z/ _ B “อ่อ...นี่เก่งคับ...เก่งนี่ พี่นนท์ กับพี่แจ๊ค...ที่อาทเคยเล่าให้ฟัง”
$ q0 {5 y; @& j- ? “คับ...ยินดีที่รู้จักนะคับ...แล้วนี่จะไปไหนกันละ...พี่สองคนกำลังจะกลับแล้วละ” นนท์ตอบไป...แจ๊คหันมามองหน้า...แต่นนท์ส่งสัญญาณให้แจ๊ครู้เพราะเขาไม่อยากจะต้องเป็นเหมือนส่วนเกินของคนสองคนนั้น...ทั้งสองคู่ก็แยกกันตรงนั้น....หลังจากนั้นมานนท์ก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวและการติดต่อจากอาทอีกเลย...) H# J2 A- C0 X; ^! J1 Q$ r5 F" P
จบตอนที่ 29
7 _4 N8 y% n4 b: L( X. q4 z/ y6 l! t, ` |
|
Every cloud has a silver l
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-9-2 05:46:30
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-9-2 07:39:39
โพสต์ 2016-9-2 20:39:33
โพสต์ 2016-9-2 21:16:44
