เรื่องใหม่: ครูหมี บ้านดอย ตอนที่ 1

depaper

แสงสีส้มจากหลอดไส้ อาบไล้ร่างกายของชายร่างใหญ่ที่นอนตะแคงอยู่บนเสื่อผืนเก่า  แม้อากาศจะหนาวเย็น แต่หยดเหงื่อจากการทำกิจกรรมเมื่อครู่ ยังอาบแผ่นหลังของเขาจนชุ่มโชก กลิ่นสาบบางอย่างจากตัวชายหนุ่มอบอวลอยู่ทั่วห้อง ผมอดใจไม่ไหว ค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง ไล้จมูกไปที่แผ่หลังและซอกรักแร้ สูดดมกลิ่นนั้นเหมือนคนขาดอากาศหายใจ
เขาพลิกตัวกลับ ระบายยิ้มบนใบหน้าคมเข้ม... "หิวอีกแล้วเหรอประสบชัย"

...................

วันที่ห้าแล้วที่ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา นี่เป็นข้ออ้างที่ดีในการไม่ไปโรงเรียน ก็การเข้าไปเก็บของป่ากับพ่อมันสนุกกว่านี่นา อันที่จริงผมและเด็ก ๆ ในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับการไปโรงเรียนนักหรอก คนบ้านป่าบ้านดอยป่าอย่างเรา เรียนไปก็เท่านั้น จบป.หก ส่วนใหญ่ก็เข้าไปเป็นกรรมกรหรือเด็กเสิร์ฟในเมือง พอแก่หมดแรงทำงานก็กลับบ้านเก็บของป่าขายอย่างพ่อ

"ไอ้ชัยมึงยังไม่แต่งตัวไปโรงเรียนรึ" เสียงพ่อดังขึ้นมาจากใต้ถุนบ้าน
"ไม่หละพ่อ ฝนตกหนักขนาดนี้ ฉันเข้าไปช่วยพ่อเก็บของป่าดีกว่า"
"อ้าวไอ้นี่ ฝนตกไปโรงเรียนไม่ได้ แต่จะเข้าป่ากับกู มึงดูสิฝนตกขนาดนี้ใครเขาเข้าไปกัน น้ำป่าได้พัดตายห่า"
ผมหมดคำจะเถียง ทิ้งตัวลงข้างเตาไฟ ใบหน้าบูดบึ้ง ในขณะที่พ่อยังคงทำอะไรก๊อกแก๊กอยู่ใต้ถุนบ้าน  

"ไอ้ชัย ดูซิวะรถใครมาจอดหน้าบ้าน" พ่อตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
ใช่แล้ว รถกะบะเก่า ๆ สีขาว จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของครูสุนทร หรือครูหมีที่นักเรียนเรียกกันติดปาก  ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว ครูหมีก็พาร่างเทอะทะลงมาจากรถ ภาพครูพยายามบีบตัวหลบฝนในร่มคันเล็กดูหน้าขำ วันฝนตกคงไม่ใช่วันดีนักสำหรับผู้ชายร่างใหญ่อย่างแก

"ประสบชัย... นายประสบชัย อยู่ไหม" ครูหมีขานชื่อผมแข่งกับสายฝนที่ระรัวเม็ด
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะขานรับ พ่อก็วิ่งปรู๊ดเอาร่มอีกคันไปรับครูหมีทันที

"ครูระวังนะครับ เนินลงบ้านผมมันเป็นเลน ระวังลื่น"  พ่อบอกครูหมีหน้าเจื่อน ๆ

แม้ถนนกับบ้านผมจะห่างกันเพียงร้อยเมตร แต่ด้วยพื้นที่ที่สูง ๆ ต่ำ ๆ ของหมู่บ้านบนดอย ทำให้ทางการตัดถนนสูงกว่าบ้านของผมมาก จะเข้าบ้านทีก็ต้องเดินลงเนิน ออกบ้านก็ต้องเดินขึ้นเนิน จนเป็นเรื่องปรกติ จะลำบากหน่อยเวลาฝนตกแล้วชะเอาดินให้กลายเป็นเลนลื่น ๆ ถ้าไม่เคยมาบ้านผม หรือเดินไม่ระวังมีสิทธิ์ล้มก้นจ้ำเบ้ากันทุกคน

"ค่อยๆ นะครับ ช้าๆ นะครับ ตรงนั้นลื่นนะครับเหยียบหินก้อนนี้ดีกว่า"  พ่อกางร่มให้ครู ใช้อีกมือจับแขนครูไว้ ปากก็คอยบอกให้ครูเหยียบตรงจุดนั้นจุดนี้ที่แกคิดว่าปลอดภัย
แม้จะเป็นชายแก่หัวแข็ง หน้าเหี้ยม แต่พ่อก็นอบน้อมกับครู จนน่าหมันไส้   อันที่จริง คนในหมู่บ้านเราก็นอบน้อมกับข้าราชการทุกคนไม่ว่าจะตำแหน่งเล็กหรือใหญ่ การเป็นชาวเขาทำให้เรารู้จักเจียมตัว โดยเฉพาะกับข้าราชการที่ทิ้งความสุขในเมือง มาช่วยเหลือคนบ้านป่าบ้านดอยอย่างเรา

"นี่เปิดเทอมแล้วตั้งห้าวัน ผมเห็นประสบชัยไม่มาเรียน เลยมาตาม กลัวว่ามาลาเรียจะกำเริบ" ยังไม่ทันนั่งดี ครูหมีก็บอกเหตุผลในการมาบ้านผมจนครบความประสงค์

"โอ้ยมาลาลง มาราเรียอะไร มันขี้เกียจครับครู ฝนตกหน่อยก็ไม่ไปโรงเรียนแล้ว" ผมที่กำลังชงกาแฟให้ครูหน้าแดงก่ำด้วยความอายผสมโกรธ... พ่อนะพ่อขายกันได้

"ว่าไงประสบชัย พ่อบอกเราขี้เกียจไปโรงเรียนเหรอ" ครูถามขณะที่รับแก้วสแตนเลส ที่มีกาแฟร้อน ๆ จากมือผม ผมก้มหน้าแทนคำตอบ แม้ครูหมีจะไม่ใช่ครูที่ดุ แต่ผมยังจำภาพที่แกใช้ไม้เรียวหวดก้นเพื่อนที่แอบขโมยชอล์คไปเล่นได้
"อ้าวก้มหน้านิ่งอย่างนี้ แสดงว่าไม่อยากไปจริง ๆ... ทำไมเธอไม่อยากไปโรงเรีน" ครูถามซ้ำเสียงเข้ม
"ก็... ก็ บ้านเรามันไกลครับครู ถ้าผมเดินไปถึงเรียนก็เปียกทั้งตัวพอดี มอเตอร์ไซค์พ่อก็..."  

พูดถึงตรงนี้ พ่อก็หลบตาจากวงสนทนาทันที แกเพิ่งเอามอเตอร์ไซค์คันเก่าเราไปจำนำ ใช้หนี้วงไพ่ "ผิดผมเองแหล่ะครู... วันนั้นผมมันหน้ามืดไปหน่อย"
"ลุงสม ก็เบา ๆ บ้างนะเรื่องไพ่เรื่องพนัน" ครูหมีสอนพ่อเสียงอ่อน
พ่อพยักหน้าหงึก ๆ ด้วยความเกรงใจ

ครูหมีรู้เรื่องของเราดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พ่อผมติดพนันจนแม่หนีลงดอยไป หรือจะเป็นเรื่องที่ผมเคยเป็นมาลาเรียเกือบเอาชีวิตไม่รอด อันที่จริงครูหมีรู้ทุกเรื่องของนักเรียนทุกคน เพราะแกเป็นครูคนเดียวของโรงเรียนประถมเล็ก ๆ ที่มีนักเรียนชาวเขาแค่สิบหกคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือผม

"หรือเธอจะไปนอนที่โรงเรียนไหม จะได้ไม่ลำบากเดินทาง อยู่กับครู เสาร์อาทิตย์ค่อยกลับบ้าน" ครูยื่นข้อเสนอ
" ไม่ดีกว่าครับครู ผมอยู่บ้านจะได้ช่วยหาข้าวหาปลาซักผ้าให้พ่อด้วย " ผมหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง ก็เด็กที่ไหนบ้างล่ะอยากจะไปใช้ชีวิตอยู่กับครู
"เอา ๆ ตามใจ ถ้าวันจันทร์ฝนหยุดแล้วก็ไปโรงเรียนนะ ถ้ามาไม่ได้จริง ๆ ก็ส่งข่าว เดียวครูจะเอารถมารับ... ลุงสมผมลากลับก่อนนะครับ นี่เจ็ดโมงครึ่งแล้ว เดียวโรงเรียนจะเข้าแล้ว"

ผมเดินกางร่มมาส่งครูหมีที่ถนนหน้าบ้าน ใจอยากจะส่งครูขึ้นรถเร็ว  ๆ ด้วยความกลัว แต่เรากลับต้องเดินช้า ๆ เพราะรองเท้าหนังที่ครูสวมใส่ ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อปีนเนินชันที่ปกคลุมไปด้วยเลน

"ครู ครูครับ ครูลืมของ" เสียงพ่อซึ่งวิ่งตามเรามาตะโกนไล่หลัง
ไม่ทันที่ผมจะหันกลับไปดู พ่ออุทานขึ้นด้วยความตกใจ ร่างไถลลงไปตามเนินเลน แล้วร้องโอ๊ยดังลั่น  ก่อนจะนอนกลิ้งคลุกเลนบิดไปมา  ด้วยความเจ็บปวด
ผมตกใจสุดขีด ทิ้งร่มในมือ ไถลตัวลงเนินเพื่อไปดูพ่อ โดยมีครูหมีตามมาติด ๆ
................

"คนไข้ไม่เป็นไรแล้วนะคะ แต่กระดูกขาแตก คิดว่าตอนลื่นลงมาคงกระแทกกับก้อนหินหรือของแข็ง ตอนนี้หมอใส่เฝือกให้แล้ว แต่คนไข้อายุเยอะแล้วหมออยากให้นอนดูอาการซักสองสามวัน"
หลังจากพี่หมอใจดีเล่าอาการของพ่อ ผมในสภาพโคลนแห้งเกอะกรัง ก็น้ำตาไหลด้วยความดีใจ
"ประสบชัย ประสบชัย ลุงสมเป็นยังไง" ครูหมีตะโกนเสียงดังวิ่งมาแต่ไกลแกเพิ่งกลับจากไปบอกให้นักเรียนทุกคนกลับบ้านไปก่อน
ครูหมีในเวลานี้เปลอะโคลนทั้งตัวไม่ต่างกับกับผม เพราะก่อนหน้านี้เราสองคนล้มลุกคลุกคลาน ช่วยกันอุ้มพ่อขึ้นรถมาโรงพยาบาลในตัวอำเภอ  เมื่อพ่อถึงมือหมอ แกก็ขอกลับไปโรงเรียนเพื่อบอกเลิกชั้น แล้วสัญญาว่าจะมาดูอาการพ่อผมให้เร็วที่สุด
"พ่อไม่เป็นอะไรแล้วครับครู หมอใส่เฝือกให้แล้ว และก็ให้นอนโรงพยาบาลดูอาการครับ"
"อ้าวแล้วเธอจะร้องไห้ทำไม ครูก็ตกใจหมด" ครูเข็กหัวผมเบา ๆ หนึ่งที แต่ก็ยิ้มไปพร้อมกับผม

"อ้าวครู ทำไมมาอยู่นี่" แทนที่จะคุยกับผม ครูหมีกับเป็นคนแรกที่พ่อทักเมื่อเราเข้าไปเยี่ยมแกในห้องพักผู้ป่วยชาย
"อ้อ ผมให้นักเรียนกลับบ้านไปแล้วครับ แล้วก็ขับรถกลับมาดูลุงสมกับประสบชัยนี่แลหะ" ครูตอบ
"โอ๊ย ครู ดีอะไรกับผมขนาดนี้ พาผมมาส่งโรงพยาบาลแล้วยัง เสียเวลางานมาดูผมอีก ดูสิเนื้อตัวเปรอะโคลนไปหมดแล้ว" พ่อทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้
"ไม่หรอกลุงสม ผมก็ผิดด้วยแหละ ถ้าผมไม่ลืมสมุดไว้ ลุงก็ไม่ต้องวิ่งเอามาส่งให้ผม แล้วก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้"  ครูหมีพูดพลาง วางมืออวบหนาบนมือของพ่อ ...ผมเพิ่งสังเกตุว่ามือครูใหญ่ขนาดนี้

" ไอ้ชัย ไอ้ชัยเอ๊ย"
"หะ พ่อ" เสียงพ่อปลุกผมจากพะวัง
"ไอ้นี่ เหม่ออยู่ได้ ไปหานม หาขนมมาให้ครูเขากินไป๊"
"ตังค์อ่ะพ่อ"
"ไม่เป็นไรครับ เดียวผมจัดการตัวเอง... ไปประสบชัย กินข้าวดีกว่านี่บ่ายแล้วเธอหิวแล้วใช่ไหมล่ะ"

หลังจากล้างโคลนแห้ง ๆ ที่ติดเสื้อผ้า ผมก็เดินตามหลังครูไปร้านข้าวหน้าโรงพยาบาล ตลอดทางผมได้กลิ่นแปลก ๆ จากตัวครู จะว่าเหม็นก็เหม็น แต่กลับทำให้ผมใจเต้นรัว ผมเคยได้กลิ่นแบบนี้จากตัวพ่อแต่ก็เบื้อนหน้าหนี ผิดกับกลิ่นจากตัวครูหมีที่ผมอยากจะดมแล้วดมอีก

"ประสบชัยสั่งสิ... วันนี้เธอดูแปลก ๆ นะ ยังตกใจเรื่องพ่ออยู่เหรอ " ครูหมีหันมาถามผม
ที่น่าตกใจคือ ผมไม่รู้ว่ามายืนหน้าร้านข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่ เหมือนใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียเลย

"ขอบคุณครับ" ครูหมียิ้มให้เด็กเสิร์ฟตามมารยาท
ถึงจะอายุสามสิบปลาย ๆ แต่ดูจากเด็กเสิร์ฟที่ส่งสายตามาให้ครูตั้งแต่เดินเข้าร้าน ผมว่าครูยังคงดูดีในสายตาของสาว ๆ
"เอา ประสบชัยเป็นอะไร อยู่ ๆ ก็หน้างอขึ้นมาซะอย่างนั้น"
"ปะ..เปล่าครับ" ผมโกหกเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นวินาทีนัน
"เธอคงต้องนอนเฝ้าพ่อเธอสักสองสามวันนะ ครูมีชุดกีฬาในรถ เดียวใส่ของครูไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ครูจะมาดูเธอกับพ่อนะ"
"มะ ไม่ต้องก็ได้ครับครู ผมเกรงใจ"
"ประสบชัย อย่าเกรงใจครูเรื่องนี้ ครูบอกแล้วว่าครูก็มีส่วนผิด อีกอย่างเธอก็เป็นลูกศิษย์ครูก็ต้องดูแล เข้าใจไหม"
...ดวงตาสีดำเข้มนั่น ทำให้ผมยอมทุกอย่างจริง ๆ

ฝนที่ตกหนัก ทำให้พื้นหินอ่อนของห้องผู้ป่วยชายเย็นเฉียบ ดีที่พี่พยาบาลให้เสื่อผมมาปูนอน แต่สิ่งที่จะช่วยให้ผมผ่านคืนนี้ได้โดยไม่หนาวตาย น่าจะเป็นเสื้อวอร์มสีน้ำเงินของครูหมีที่ห่มตัวผมอยู่ เสื้อวอร์มตัวนี้เป็นเสื้อตัวเก่งที่ครูใส่อยู่ทุกวัน ผมยังเคยคุยกับเพื่อนว่าแกคงไม่เคยถอดซัก
วันนี้ผมได้รู้พิสูจน์แล้วว่าสมุติฐานนั้นเป็นจริง เพราะเสื้อตัวนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นของครูหมี กลิ่นประหลาดที่ทำผมใจเต้นรัวเมื่อช่วงบ่าย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ผมค่อย ๆ เลื่อนเสื้อที่ห่มมาคลุมหัว แล้วลองดมกลิ่นบนเสื้ออย่างกล้าๆ กลัว ๆ ด้วยความรู้สึกผิด เหมือนเวลาเราแอบทำอะไรสักอย่างที่ไม่ควรให้ผู้ใหญ่รู้  
บนเสื้อมีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ เคลือบอยู่ทั้งตัว ที่คอเสื้อมีกลิ่นสาบเหงื่อฝังลึกจนผมชะงัก ผมค่อย ๆ เลื่อนเสื่อตามหากลิ่นแปลก ๆ ที่ถวิลหา และเจ้ากลิ่นนั้นก็อยู่ตรงรักแร้ของเสื้อนั่นเอง ผมค่อย ๆ สูดดมกลิ่นนั้นจนเริ่มมึนงง ใจเต้นรัว กล้ามเนื้อเกรงไปทั้งตัว โดยเฉพาะน้องชายของผมที่อยู่ ๆ ก็แข็งขึ้นมาโดยไม่คาดคิด
กางเกงในที่ใส่ติดตัวมาตากอยู่ที่ระเบียงเรือนผู้ป่วย ดังนั้นวิธีเดียวที่จะไม่ให้ใครรู้ว่าผมนอนน้องแข็ง คือการนอนคว่ำ  เมื่อน้องชายผมเสียดสีกับพื้นเสื่อโดยมีเพียงกางเกงกีฬาลื่น  ๆ กั้น ทำให้ความเสียวแผ่ซ่านไปทั้งตัว ผมอดไม่ได้ที่จะขยับตัวไปมาให้น้องชายได้ถูกับพื้นเสื่อ เพื่อระบายอารมณ์ที่กรุ่นอยู่ภายใน จนน้ำเมือกเหนียว ๆ ย้อยออกมาเปรอะเป้ากางเกง....
... กางเกงกีฬาของครูหมี กางเกงที่ห่อหุ้มดุ้นเอ็นของแกเหมือนที่ห่อหุ้มดุ้นเอ็นผมตอนนี้  แล้วท่อนเอ็นของแกจะใหญ่ไหมนะ... แล้วดุ้นเอ็นแกจะมีกลิ่นเหมือนที่ตัวแกไหมนะ น่าจะมีกลิ่นนะเพราะรักแร้ยังกลิ่นติดเสื้อขนาดนี้... ถ้าผมได้ดม น้องชายผมจะแข็งแบบนี้ไหมนะ แล้วเวลาครูหมีแข็งแกจะชักว่าวไหมนะ หรือแกจะนอนถูกน้องชายกับพื้นเหมือนผมตอนนี้...

"ชัย... ชัยเอ้ย" เสียงพ่อ ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากพะวัง
ตอนแรกผมคิดว่าแกจะให้ส่งไปห้องน้ำ แต่เมื่อชันตัวขึ้นมองก็พบว่าแกเพียงละเมอ ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะถ้าแกตื่นขึ้นมาจริง ๆ ผมคงจะหาคำตอบมาอธิบายเรื่องน้องชายที่แข็งโด่ไม่ได้ และคงจะโดนแกแซวไปทั้งอาทิตย์

ท่ามกลางเสียงฝนกระหน่ำและเครื่องมือแพทย์ ผมเดินถือเสื้อวอร์มไปห้องน้ำเงียบ ๆ แม้จะสงสัยว่าทำไมผมจึงมีอารมณ์พิศวาสกับกลิ่นของครูหมี... กลิ่นชองผู้ชายด้วยกัน แต่อารมณ์ที่เกิดขึ้นเวลานี้ไม่ต้องการเหตุผล ผมลืมภาพดาราสาวทรงโตที่เคยใช้ระบายอารมณ์ยามช่วยตัวเอง ในหัวตอนนี้มีแต่ภาพครูหมีในอริยาบทต่าง ๆ ที่ผมไม่เคยคิดจะใส่ใจ ภาพแกนั่งเป้าตุงบนเก้าอี้ ตอนแกก้มตัวเก็บของจนเห็นขอบกางเกงใน ตอนแกกอดรัดเล่นกับผมและเพื่อน ๆ
ในขณะที่คิดถึงภาพครู จมูกก็สูดดมกลิ่นกายที่แกทิ้งไว้บนเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย มือข้างขวาของผมปรนเปรอความสุดให้ตัวเองด้วยจังหวะที่เนิบช้าแต่หนักหน่วง... ความเสียวซ่านจากสิ่งเร้าที่ผมสร้างขึ้น นำพาผมมาอยู่ในจุดที่เกินจะควบคุมตัวเองได้ แล้วเสียงครางเบา ๆ ก็หลุดลอดออกจากริมฝีปากของผม
"ครู... ครูครับ ครูหมีครับ... ทำไมกลิ่นครูหมีหอมขนาดนี้... ผมมีอารมณ์ที่สุดเลยครับ ผมอยากดมครูใกล้ๆ จัง ครับ... ครูครับ... ผม.. ไม่ไหวแล้ว... ครูครับ... ครู... ครูหมี..."

...โปรดติดตามตอนต่อไป...
ป.ล. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาอ้างอิงบุคลลหรือสถานที่ใดทั้งสิ้น

freezz

เรื่องราวน่าติดตามมากครับ เขียนดีมากเลยครับ
ผมเป็นกำลังใจให้ครับ

pointtwo

ขอบคุณครับ

princo78

ขอบคุณครับ

Doramonkung

สุดยอดเลย ขอบคุณมากครับ

minone

ขอบคุณครับผม

gaybin

สนุกมากีครับ

sex_hi_hi

ขอบคุณครับ

mydragon123

แต่งได้ดีมากครับ ลื่นไหลไม่มีสะดุด
สุดยอด สนุกมากๆครับ
ขอบคุณครับ

thine

ขอบคุณ​มาก​ครับ​

kabuki

ขอบคุณครับ

tan2

น่าติดตามครับ

ขอบคุณมากครับผม

theera

เร้าใจดีคับ

auto101

ขอบคุณครับ

BothloveTim

ขอบคุณครับ

sakdi

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณ น่าสนใจ น่าติดตามมาก

depaper

kabuki ตอบกลับเมื่อ 2016-10-19 14:50
ขอบคุณครับ

ขอบคุณมาก ๆ ครับ

depaper

mydragon123 ตอบกลับเมื่อ 2016-10-19 12:17
แต่งได้ดีมากครับ ลื่นไหลไม่มีสะดุด
สุดยอด สนุกมากๆครับ
ขอบคุณครับ

ขอบคุณมาก ๆ ครับ

jjajack

ขอบคุณครับ

nackthepot

ขอบคุณครับ