เกะแห่งความรัก และความเสียว ตอนที่ 12

Fujishirou168

มุมของเท็ป
ตอนนี้ผมและเพื่อนๆ รวมถึงพี่โคย และเจ๊ๆในหอได้มาถึง “โรงพยาบาลว้ายนะคะ” ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด โดยตั้งเขตดุจารย์  โดยภายในโถงก็ค่อนข้างเงียบสงัดเนื่องจากเป็นช่วงดึก ผมอุ้มร่างอันน้อยของต้นมาที่กลางโถง และไปที่ห้องฉุกเฉินโดยที่มีนางพยาบาลนั่งอยู่ ตอนนี้ผมยังคงไม่ถอดชุดมาดามฝรั่งเศสที่ระเกะระกะนั่นออก เพราะตอนนี้ชีวิตของต้นนั้นสำคัญกว่านั้นมาก ผมจึงรีบพาต้นจะให้ได้รับการช่วยเหลือโดยไม่แคร์สายตาใครเกี่ยวกับชุดที่ผมสวมใส่ในขณะนี้
“ช่วยด้วยครับ!!!” ผมพูดอย่างลนลาน ความเป็นห่วงผมที่มีต่อต้นนั้นเกินพิกัด ผมจับหน้าผากของต้น ปรากฏว่าร้อนมาก จนผมคิดไปต่างๆนาๆ นี่ถ้าผมไม่ไปช่วย ป่านนี้ต้นอาจได้ไปโลกหน้าแล้วก็ได้ คิดแล้วผมก็รู้สึกโกรธแค้นไอ้เดนนรกนั่น ถ้าจำไม่ผิด ก็น่าจะชื่อแมนอะไรนี่แหละ ผมระงับความโกรธไว้โดยการกัดฟันดังกรอดเป็นระยะๆ
“วอ1 เรียกวอ2 ถึงหมอจ่า มีผู้ป่วยอาการหนัก มาด่วนค่ะ” พยาบาลสาวใช้วอเรียกหมอที่จะรักษาต้น “ข้างในเลยค่ะ เตียง3 เดี๋ยวอีกสักครู่หมอจะมานะคะ” พยาบาลพูดขึ้นหลังจากจบการสนทนาทางวอ ผมไม่รอช้าที่จะอุ้มร่างต้นซึ่งกำลังสั่นจากพิษไข้ไปที่เตียง3
เมื่อถึงเตียง3 ผมวางต้นลงที่เตียง พลางลูบหัวอันร้อนระอุ ต้นตอนนี้ดูน่าสงสารมาก กอดตัวเองและดูเหมือนว่าจะรู้สึกหนาว ทั้งยังเหงื่อแตกเต็มตัว แต่อีกมุมนึง ก็ดูน่ารักเหมือนกันนะ เฮ้ย!!! จะมาคิดอกุศลอะไรตอนนี้นี่กู
ไม่นานนัก หมอจ่าก็มาถึง เป็นหมอผู้ชายอายุประมาณ 30 ปี ตัวอวบอ้วนใส่แว่นไว้ผมเกรียนติดหนังหัว ตัวสูงประมาณระดับถึงหน้าอกของผม สวมชุดกราวน์และชุดเครื่องแบบแพทย์อย่างเต็มยศ
“ไม่ทราบว่า ผู้ป่วยรายนี้ชื่ออะไรครับ” หมอจ่าถามกับผม
“ชื่อต้นครับ” ผมตอบกับหมอจ่า จริงสิ ตอนนี้ผมก็ยังไม่ทราบชื่อจริงของต้นเลยตอนนี้
“ขอเป็นชื่อจริงครับ” หมอจ่าถามผมต่อ
“ชื่อจริงผมยังไม่ทราบครับ คือผม...ผมไปช่วยเขามาจากที่แห่งหนึ่ง” ผมตอบหมอจ่าไปตามตรง แต่หมอจ่าก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก หมอจ่าปฐมพยาบาลโดยการเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่นเพื่อให้อาการดีขึ้น
“เดี๋ยวคุณช่วยรอหน้าห้องฉุกเฉินก่อนนะครับ เพราะตอนนี้จะมีการฆ่าเชื้อ และตรวจใหญ่ เพราะดูจากอาการแล้วคงไม่ใช่แค่ป่วยธรรมดาเลยแค่” หมอจ่าสั่งผม ซึ่งผมก็ทำตามแต่โดยดี ถ้ามันจะป็นหนทางสู่การที่ทำให้ต้นอาการดีขึ้นและพ้นจากช่วงเวลาที่ทรมาน
ผมเดินออกมาหน้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งทุกคน พี่โคย เจ๊แต๋ว เจ๊การ์ตูน เจ๊เฌอมาลย์ เล็ก รวมถึงเพื่อนๆของผม คือริค ฟูจิ ไมโล มิลค์และฮาร์ตได้มาคอยผมอยู่
“มึง!!! ต้นเป็นไงมั่งวะ” ไมโลเอ่ยปากถามผม
“ตอนนี้ยังอาการไม่ดีเลย หมอกำลังตรวจอยู่ แล้วก็ไล่กูออกมา” ผมเล่าเหตุการณ์
“ไอ้แมนนี่มันโหดร้ายเหลือเกิน นี่เค้าป่วยแล้วยังมาทำร้ายเค้า นี่ถ้าพวกเราไม่ไปช่วยสงสัยหนูต้นคงทรมานกว่านี้” เจ๊การ์ตูนวิจารณ์เหตุการณ์
“อีแมน นู๋ขอเรียกมันแบบนี้ละกัน เลวมาก หน้าหี แค้นอะไรต้นนักหนาถึงได้ทำแบบนี้ นี่ถ้าต้นตายไปจะว่ายังไง จะรับผิดชอบมั้ย หีๆๆๆๆๆๆ หียยยยย์” เล็กวิจารณ์อีกเสียงด้วยเสียงแหลม
“สงสัยเป็นคนพ่อแม่ไม่รัก” เจ๊แต๋วก็วิจารณ์เหตุการณ์สั้นๆ
“ใจเย็นๆก่อนครับ ทุกคนเลย เดี๋ยวทำตามแผนนี้นะ” พี่โคยห้ามทัพก่อนเสียงวิจารณ์เหตุการณ์จะดังมากกว่านี้จนรบกวนสถานที่อันสงบสุขของโรงพยาบาล “……(บอกแผนการแก้แค้นไอ้แมน บอกตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไม่ลุ้น)……” ทุกคนรวมทั้งผมพยักหน้าเป็นเสียงเดียวกันและยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

แต่ทันใดนั้นเอง!!! หมอจ่าก็เดินออกมาจากห้อง และเดินตรงมาที่กลุ่มผมทันที
“อาการของคุณต้นเนี่ย เท่าที่ผมตรวจดู....เอ่อ...” หมอจ่าหยุดพูดสักพัก แล้วหันซ้ายแลขวาดูรอบๆ ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้งด้วยเสียงที่เบาลง “คุณต้นน่าจะเป็นไข้เพราะความเครียดร่วมด้วย โดยคุณต้นได้อาเจียนออกมาในระหว่างที่ผมกำลังตรวจด้วย และจากการที่อวัยวะเพศของคุณต้นมีร่องรอยที่เหมือนจะถูกอะไรบีบอัดมาก่อนหน้า โดยเมื่อผมตรวจดูตรงนั้นเนี่ย... คุณต้นก็เพ้อว่าอยากจะ....อยากจะ....อยากจะหลั่งอสุจิ และจากการที่ผมสอบถามถึงสาเหตุ คุณต้นเล่าว่า...เล่าว่าถูกให้ยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศในช่วงก่อนหน้า โดยใครคนหนึ่ง ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันเพราะก่อนที่คุณต้นจะพูดชื่อ คุณต้นก็ร้องไห้ออกมา ซึ่งตามมารยาทแล้ว ผมคงซักถามเรื่องราวจากคุณต้นได้เพียงเท่านี้ ที่เหลือต้องให้เป็นหน้าที่ของญาติผู้ป่วยอย่างพวกคุณแล้วล่ะครับ ส่วนคุณต้นตอนนี้ ก็อาการดีขึ้นแล้ว แต่คงต้องอยู่ดูอาการก่อน 1 คืนครับ เดี๋ยวจะย้ายไปห้องรวมชั้น3 ในไม่นานนี้” ผมกล่าวขอบคุณ หมอจ่ารับคำขอบคุณแล้วเดินจากไป ความโมโหผมตอนนี้พุ่งขึ้นถึงขีดสุดโดยไม่ทราบสาเหตุ ไม่น่าเชื่อเลยว่า มนุษย์ด้วยกันจะทำอะไรที่รุนแรงต่อกันขนาดนี้
“ไอ้แมน!!! มึงต้องได้รับกรรม กูจะเล่นมึงให้เดี้ยงเลย” ผมพูดด้วยเสียงกึ่งตะโกน โดยพยายามระงับอารมณ์โกรธให้ได้มากที่สุด
“ใจเย็นก่อนมึง...ตอนนี้โมโหไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ กูว่าเดี๋ยวก่อนกลับเข้าไปดูต้นซักหน่อยมั้ย อย่างน้อย ต้นก็ปลอดภัยแล้วตอนนี้” ฟูจิพูดแก้สถานการณ์ ซึ่งก็ช่วยให้ผมใจเย็นลงมาได้บ้าง
“เออจริง เค้าไปดูต้นก่อน เห็นหมอเล่าว่าต้นกำลังร้องไห้เลยนี่” ริคพูดเสริม
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปดูต้นก่อนนะครับ” ผมบอกกับทุกคน
แล้วผมก็เดินเข้ามายังห้องฉุกเฉิน ซึ่งสว่างไปด้วยแสงไฟ และภายในโถงยังมีเตียงเรียงรายทั่วไป ผมเดินไปยังเตียง3 ซึ่งเป็นเตียงที่ต้นนอนอยู่ ตอนนี้ต้นกำลังกอดเข่าร้องไห้ แม้ว่าจะเพิ่งเจอกัน ยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ แต่หัวใจผมก็รู้สึกแหลกสลายไม่ต่างจากต้นในตอนนี้เลย
อาจจะเพราะผมเคยผ่านจุดที่เคยถูกทำร้ายหนักๆ โดยการถูกรังแกสมัยเด็กจนมานั่งร้องไห้แบบนี้ ตอนนั้นยอมรับว่ามันเป็นอะไรที่รุนแรงมาก ผมไม่ได้หล่อล่ำ หรือตัวสูงกำยำตั้งแต่เริ่มต้นหรอกครับ ตอนประถมผมเป็นเพียงเด็กที่อ่อนแอตัวเล็กๆคนหนึ่ง ซ้ำยังขี้โรคอีกด้วย ผมโดนสารพัด ทั้งโดนขโมยของ โดนทำลายผลงานที่ทำส่งครูโดยพวกชั่วๆในห้อง โดนจับขังห้องน้ำจนมาเข้าสอบไม่ทันในหลายๆครั้ง และอื่นๆอีกมาก ผมไม่ได้อยากไปโรงเรียนเลยซักวัน ซ้ำพวกที่รังแกยังเป็นพวกลูกคนใหญ่คนโต ไม่มีใครกล้าช่วยเหลือผมสักคน เพราะทุกคนกลัวมัน กลัวอำนาจผู้ปกครองมัน ประกอบกับการที่บางคนเป็นผู้หญิง ซึ่งสังคมนี้มักชอบเข้าข้างผู้หญิงทุกเรื่อง การที่ผู้ชายโดนผู้หญิงกระทำมักมีแต่คนสมน้ำหน้า จนกระทั่งช่วงประถมผมต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆ แต่ไม่วายเพราะบางคนที่รังแกผมคนรู้จักเยอะ ย้ายไปก็ยังโดนรังแกเหมือนเดินเพราะถูกยุแบบข้ามโรงเรียน
ตอนขึ้น ม.1 ผมรู้จักกับฟูจิ เป็นคนเหนือ จังหวัดเชียงใหม่ ริคเป็นคนอีสาน จังหวัดหนองคาย และไมโลเป็นคนอีสานแช่นเดียวกับริค แต่มาจากจังหวัดอุบลราชธานี(ลืมบอกไป ว่าผมเป็นคนใต้ จังหวัดชุมพรครับ แถมมีชื่อจริงว่าทัตพรซะด้วย 555ชื่อลงท้ายด้วยพรเหมือนชื่อจังหวัดเดิมที่อยู่เลย) พวกนั้นก็ผ่านชะตากรรมแบบเดียวกับผม ที่เป็นเด็กที่โดนคนที่ตัวโตกว่ารังแก และในคราวนั้นพวกเรายังมีร่างกายคล้ายกัน คือตัวเล็กและบอบบางมาก เมื่อพวกผมรวมกลุ่มกัน ก็เริ่มรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น และรู้สึกเริ่มมีที่พึ่งกันมากขึ้นไปด้วย ผมจึงต้องปรับแก้ไขตัวเองให้เป็นผู้นำกลุ่มที่ดี เพื่อที่จะได้ลดแรงเสียดทานต่อการโดนรังแก และเป็นการตอบแทนพวกนี้ที่เข้ามาใยชีวิต มาเป็นคู่ทุกข์คู่ยาก แต่ผมก็ป่วยบ่อย จนครั้งหนึ่งผมรู้สึกน้อยใจในชะตาชีวิต จู่ๆฟูจิ ซึ่งเป็นคนที่น่าจะความคิดดีที่สุดในกลุ่มผมก็พูดบางอย่างที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเราเลยทีเดียว “ที่จริง ถ้าออกกำลังกาย เล่นกีฬา จะเป็นการทำให้ไม่ป่วยบ่อยนะ เห็นอาจารย์วิชาพละย้ำบ่อยๆ” ถึงจะดูธรรมดามากๆ แต่นั่น มันทำให้ผมคิดหนักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมถึงขั้นคิดย้อนตั้งคำถามให้ตัวผมเองซ้ำๆหลายครั้งมาก ว่าที่ผ่านมาทำไมผมถึงมองข้ามสิ่งนี้ไป ทำไมผมไม่ลุกขึ้นสู้ ทำไมไม่เฟริ์มร่างกายตัวเองให้มีศักยภาพพอที่จะสู้กับพวกอมนุษย์ คืนนั้นผมตอนไม่หลับเลยทีเดียว เพราะความคิดเห็นที่ฟูจิแสดงออกมาตอนนั้นมันวนอยู่ในหัวผมตลอดราวกับกำลังถูกล้างสมอง แม้เวลาผ่านมาจนเกือบตี3 แล้วผมก็ยังนอนไม่ได้ ผมจึงลองซิตอัพดู ช่วงแรกๆ ทำแค่ 10 ทีผมก็ใจแทบขาดแล้ว จนผมทำทุกวัน มีวิ่ง เล่นกีฬากับพวกฟูจิ ริคและไมโล แรกๆเล่นเสร็จทีเหมือนจะเป็นลมเลยก็มี บางทีเป็นลมกลางเกมส์อีกตะหาก แต่พอเล่นไปเล่นมาทุกวันเข้า ประกอบกับนอกรอบ ผมและพวกจึงเริ่มเล่นกีฬาด้นานขึ้น เริ่มมีกล้าม โรคที่ผมเป็นบ่อยๆ เช่นโรดหวัดที่เป็นอยู่ทุกๆเดือนที่เป็นบ่อยยิ่งกว่าการเป็นประจำเดือนของผู้หญิงก็เริ่มลดลง จนไม่เป็นอีกเลยถ้าไม่เข้าสู่ปีที่หนาวเต็มพิกัดแล้วเตรียมตัวผิดจังหวะไปหน่อย ผมแบะพวกได้เป็นนักกีฬษประจำโรงเรียนตั้งแต่ตอน ม.4 โดยผมเป็นนักกีฬาบาส ฟูจิได้เป็นนักกีฬายกน้ำหนัก ริคได้เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ และไมโลได้เป็นนักกีฬาฟุตบอล เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย พวกผมก็เข้าคณะวิทยาศาสตร์สาขาพละศึกษาด้วยกัน ในสาขาเดียวกันและในมหาวิทยาลัยเดียวกัน แม้พวกผมจะแข็งแกร่ง มีรูปกายหล่อล่ำกำยำแล้ว กระนั้น ลึกๆผมก็ยังต้องการอยู่ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่น อยากเป็นแมวน้อยของใครบางคนอยู่เหมือนกัน
.
.
.
ตัดมาที่ปัจจุบัน
ตอนนี้ต้นกำลังร้องไห้อย่างหนักมาก ผมเดินเข้าไปเพื่อที่จะทำวิ่งที่ควรทำ ลำพังจะไปกอดเขาเลยแลดูจะไม่เหมาะสม ผมได้แต่ลูบหลังปลอบเขาเท่านั้น แต่ก็ยังไม่พูดอะไร เพราะผมรู้ว่า การพูดขัดคนร้องไห้นั้นมันเป็นอะไรที่แย่มาก เพราะครั้งหนึ่ง ผมก็เคยเป็นเด็กที่ขี้แย แต่เมื่อร้องไห้ ก็จะมีคนดุเสมอ จากการที่สังคมมองเพศชายเป็นเพศที่แข็งแกร่ง การร้องไห้เป็นสิ่งไม่ควร แต่กระนั้นผู้ชายก็คน ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะร้องไห้ไม่ได้เมื่อมีเรื่องอยากร้องไห้ แต่พวกแก่กระโหลกกระลาแบบนั้นผมไม่เสียเวลาถียงด้วยหรอก เสียสุขภาพจิต
ผมลูบหลังต้นไปเรื่อยๆ ผ่านไปร่วมๆ 2-3 นาทีต้นก็ร้องไห้น้อยลง และในที่สุด ต้นก็เงยหน้ามามองผมด้วยตาแดงก่ำ ผมเลยลองถือโอกาสคุยกับเขาครั้งแรก
“สวัสดีนะ เราชื่อเท็ปนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมบอกชื่อเขา พลางยิ้มให้กับเขาแบบอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผะ...ผม” ต้นพูดคำแรกออกมา แล้วหยุดไปชั่วครู่ “ผมชะ...ชื่อ...ชื่อต้นฮะ” เขาแนะนำชื่อผมกลับ แม้ผมจะทราบอยู่แล้วว่าเขาชื่อนี้ แต่ผมก็อดดีใจไม่ได้เหมือนกัน ผมรู้สึกหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาเริ่มพูดกับผม
“น้องต้น ไม่ต้องกลัวนะ นี่เราช่วยต้นจากที่ที่ต้นไม่ชอบมาแล้ว ต้นไม่ต้องเป็นทาสใครแล้วนะ” ผมพูดกับเขาอย่างอ่อนโยน เมื่อมาประเด็นนี้ ในใจผมเดือดดาลมาก อยากจะไปทำร้ายไอ้แมนมันตั้งแต่ตอนนี้เลย แต่ตอนนี้ ต้นสำคัญกว่ามาก
“ว่าแต่บ้านนายอยู่ไหนล่ะ” ผมลองถามเขาดู
“ผม...ผมพักอยู่หอครับ แต่ถูก....” ต้นหยุดพูดไป แล้วตัวก็เริ่มสั่น และเริ่มสะอื้นอีกครั้ง ผมดึงต้นมาไว้ในอ้อมกอด แล้วต้นก็ระเบิดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แสดงถึงการที่ถูกกระทำอย่างทารุนมาก่อน
“ไม่พร้อมที่จะเล่าตอนนี้ก็ไม่เป็นไรนะ ทำใจให้สบาย ตอนนี้ต้นก็ปลอดภัยแล้วนะ” ผมปลอบต้นพลางลูบหลังต้น ร่างกายของต้นเล็กมากเมื่อเทียบกับร่างกายของผม ผมคาดเดาว่าต้นคงเจออะไรที่หนักหนามามากอย่างที่ผีของแพนเค้กเล่ามาจริงๆ ผมเกือบจะร้องไห้ตาม แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้
แล้วทันใดนั้นเอง หมอจ่าก็เดินเข้ามา
“ตอนนี้ได้เวลาแล้วครับ ที่จะต้องย้ายคนไข้ไปห้องรวมแล้วนะครับ เดี๋ยวเชิญญาติกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้มาใหม่ เปิดให้เข้าเยี่ยมไข้ได้ตั้งแต่ 8 โมงเช้าครับ” หมอจ่าบอกกล่าว
“งั้นเรากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะมารับ รักษาตัวดีๆ ฝันดีในคืนนี้นะ” ผมกล่าวอำลาต้น พร้อมเอามือจับหัวไหล่ และยิ้มให้ต้น แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
เมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งทุกคนก็รวมตัวกันรอผมอยู่
“น้องต้นเป็นไงมั่งวะ” ไมโลถามผม
“ก็ดีขึ้นละ เค้าให้นอนห้องรวมคืนนึง แต่กูว่าต้นเหมือนมีอะไรในใจ น่าจะโดนไอ้แมนมันทำร้ายแบบหนักแน่ๆ แต่กูว่าต้องลองให้มีหลักฐานกว่านี้ว่ะ ลองดูคลิปพวกนั้น เผื่อมีมากกว่านี้ที่พวกเรายังไม่รู้ไม่เห็น” ผมตอบไมโล เปลี่ยนจากโหมดสุภาพเมื่อกี้มาโหมดเกรียนนิดๆ
“เออจริง คืนนี้พวกเราดูกัน อย่างน้อยก็เพิ่มแรงอัดไอ้แมนด้วย ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้กูต้องมาแต่งหญิงแต๋วแตกแบบนี้” ริคพูดกึ่งบ่น โถๆๆ ยังไม่หายเคืองเรื่องโดนจับแต่งหญิงรึไงวะไอ้นี่
“ใจเย็นๆ พวกเราได้เล่นมันแน่ๆ พนึกถึงแผนพี่เอาไว้สิ” พี่โคยร่วมวงสนธนา เออใช่ แผนพี่โคยนี่ก็เด็ดใช้ได้ หึๆๆ ไอ้แมนเอ้ย
“ดูแล้วอย่าชักว่าวละกัน อย่าลืม นี่เป็นงานเป็นการ” ฟูจิแซว
“เออ กูแยกออก คลิปโหดคลิปโป๊ที่วิตถารเกิน โรคจิตเกินกูไม่มีอารมณ์หรอกมึง” ผมอธิบายมันไป จริงๆผมเป็นพวกที่ชอบดูคลิปโป๊อยู่นะ ร่วมดูกับพวกมัน แถมยังชักว่าวแข่งกันอีกด้วย แต่ก็ชอบแนวพอดี วิตถาร SMเกินก็ไม่ดูหรอก เพราะสยองเกิน
“เดี๋ยวเจ๊ดูด้วย เจ๊อยากรู้เหลือเกิน ว่าไอ้เดนนี่มันเลวขนาดไหน เจ๊จะได้ทำตามแผนอย่างที่โคยเสนอมาอย่างเต็มที่” เจ๊แต๋วกล่าวอย่างตื่นเต้นพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องห่วงครับ คืนนี้ พวกเราจะได้ดูกันอย่างเต็มตาแน่ๆ” ฟูจิพูดกับทุกคน
“กรี๊ด.....นู๋อยากดูวววว์” เล็กกรี๊ดออกมาเบาๆด้วยอาการที่ตื่นเต้นอย่างเป็นที่สุด
“ใช่ๆ เจ๊ก็อยากรู้ม้ากกกกกก” เจ๊เฌอมาลย์กับเจ๊การ์ตูนพูดเกือบจะพร้อมกัน 55555 อยากบอกว่า ได้ดูกันทุกคนแน่ๆไม่ต้องห่วง ไอ้แมนเอ้ย มึงงงงง ผมเองก็กระหายใคร่รู้ถึงความเหี้ยของมันเต็มทนแล้วเหมือนกัน มีอะไรอีกบ้างที่ผมยังไม่รู้ ช่างเป็นเงื่อนงำที่น่าฉงนสงสัยจริงๆ

มุมของต้น
ตอนนี้ผมก็ได้หลุดจากนรกที่คฤหาสน์แมนมาแล้วครับ เพราะผมเองก็ไม่ทันระวังว่ามันจะแอบถ่ายคลิป เพราะความเงี่ยนชีวิตจึงเปลี่ยนแท้ๆเลย เพราะผมแอบชักว่าวในห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่ ตอนนั้นผมเองก็ว่าดูดีแล้วนะ ว่าไม่มีใครเห็น ผมต้องแลกกับการเป็นทาสของมัน ให้มันกดขี่สารพัด เช่น อมควยให้มัน กินฉี่มัน ใส่ที่ล็อคควยพร้อมกินไวอากร้าโดยไม่ให้ผมว่าวออก เป็นอะไรที่ทรมานมาก เพราะเงี่ยนมากๆแต่ไม่ได้เอาออกเพราะโดนล็อกไว้อยู่ ซึ่งผมเองก็ป่วยหนักจนร่างกายไม่ไหว คือไข้ขึ้น รู้สึกหนาวทั้งๆที่ยังไม่น่าจะหนาว แล้วจู่ๆร่างกายก็ร้อนขึ้นจนเหงื่อเต็มตัว ซ้ำยังรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวเหมือนเส้นเอ็นพันกันไปหมด แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งมัน ผมถูกมันล็อกไว้กับเตียงโดยกุญแจมือ สนองความใคร่ของมันที่มาตลอดเวลาแลกกับไม่ให้มันเผยคลิปลับของผมออกไป เพราะผมไม่อยากอยู่อย่างตายทั้งเป็นจากการเป็นดาราหนังโป๊ ผมไม่รู้ว่ามันแค้นอะไรผมนักหนา ที่มาทรมานร่างกายผม มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม และเกือบจะเปิดซิงตูดผมด้วยแท่งควยของมัน แต่ก็ยังโชคดี เพราะ เรียกได้ว่าถ้าไม่เกิดเหตุไฟดับกะทันหัน จนแมนลงไปหาสาเหตุ แล้วมีพี่คนหนึ่งมาช่วย แรกๆ ผมก็มองไม่ชัดว่าเขาเป็นใคร รู้แต่ว่าแต่งชุดคล้ายๆสตรีชั้นสูงของฝรั่งเศสยุคพระเจ้าหลุยส์(รู้เพราะผมเคยเห็นผ่านตาในช่วงเรียนประวัติศาสตร์สากลครับ) เขาอุ้มผมออกไปจากขุมนรกนี่ ถอดที่ล็อกควยออก และพาผมมาโรงพยาบาลนี้ ตอนนั้นอาการของผมมันแสดงออกมามากจนผมทรมานร่างกายเกินกว่าจะรับรู้สิ่งใดๆ แต่พอผมนึกถึงว่าได้ออกมาจากที่ตรงนั้นแล้ว ผมก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็แค่ระดับหนึ่ง ที่พอจะจับใจความสิ่งรอบข้างได้บ้าง ผมเห็นภาพลางๆจากการที่พี่ชุดมาดาม(ขอเรียกย่อๆนะครับ เพราะถ้าเรียกจริงๆชื่อจะยาว) คุยอะไรบางอย่างกับหมอที่จะมารักษาผม แล้วก็เดินออกไป แล้วหมอคนนั้นก็เองผ้าที่ชุบน้ำอุ่นๆมาวางไว้ตามหน้าผากผม และตามร่างกายผมที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
แต่แล้ว!!!
ผมรู้สึกวิงเวียนกะทันหัน จากการที่ภาพตอนที่จำต้องกินฉี่แมนโดยมันเอาควยยัดปากผม ซ้ำยังน้ำแตกในปาก โดยรสชาติน้ำกามของมันนั้นคาวและชวนสะอีดสะเอียนมาก ผมมีความอยากอาเจียนอย่างมาก จึงเอามือมากุมที่ปากตัวเอง ซึ่งหมอคนที่กำลังเช็ดตัวผมก็ไอกระโถนใบหนึ่งมา
“อ้วกใส่นี่ได้ครับคุณ” หมอบอกกับผม ผมจึงปล่อยอาเจียนออกใส่กระโถนใบนี้อย่างเต็มพิกัด ซึ่งหมอก็ได้ลูบหลังผมเพื่อให้ได้อาเจียนออกให้หมด เมื่อผมอาเจียนออกหมด หมอก็ให้ผมอมน้ำและบ้วนปาก เมื่อบ้วนปากเสร็จ ผมก็กินน้ำ แล้วหมอก็ตรวจร่างกายต่อ ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่เปลือยกายทั้งตัว ผมรู้สึกว่าที่ควยของผมโล่งมาก จากการที่ไม่มีที่ล็อกควยอีกแล้ว แต่ควยผมก็ยังคงแข็งไม่หยุด เพราะฤทธิ์ที่ไวอากร้าที่แมนบังคับให้ผมกินช่วงก่อนหน้านั้น เมื่อหมอสัมผัสที่ควยของผม เพราะเหมือนสังเกตุอะไรบางอย่าง เหมือนจะเป็นรอยแดงๆ จากการที่ถูกบีบอัดโดยที่ล็อกควยที่มันล็อกควยผมก่อนหน้านี้นานหลายวัน
“เอาน้ำออกให้หน่อย” ผมเผลอหลุดประโยคนั้นออกมาเนื่องจากตอนนี้ผมเกิดความเสียวขึ้นมาจากการที่หมอสัมผัสควยของผมเพื่อการตรวจ ผมรู้สึกอายจนรีบเอามือปิดปากทันที
“คุณครับ คือผมมีจัญยาบัญมากพอนะครับ” หมอพูดตำหนิผม ซึ่งนั่นก็สมควรจริงๆที่ความเงี่ยนมันทำให้ผมเผลอหลุดคำที่ไม่สมควรไป
“ขอโทษครับ เพราะว่าผม....ผมโดนบังคับให้กินยา...เอ่อ...ยาที่ทำให้เป็น...แบบ...แบบนี้ครับ” ผมกล่าวขอโทษหมอและอธิบายเหตุผล แม้ว่าจะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่อยากถูกมองแบบผิดๆเช่นกัน
“ยาปลุกเซกซ์หรือครับ??? โดนบังคับให้กิน....โดย....” ผมกำลังจะพยายามเล่าเหตุการณ์ที่ผมถูกแมนขืนใจ แต่ความกลัว ทั้งความกลัวที่จะถูกแมนเอาคลิปลง ความกลัวที่แมนจะเล่นงาน และบังคับผมหนักขึ้นมันพลั่งพลูเข้ามาในใจ น้ำตาผมไหล และผมได้ร้องไห้ออกมา
“ถ้าไม่สบายใจที่จะให้รายละเอียดเพิ่มเติม ก็ยังไม่เป็นไรครับ” หมอพูดพลางลูบหัวลูบหลังผมสักพัก แล้วก็เดินจากไป
จากนั้นสักพัก ก็มีพี่คนหนึ่งที่ตัวสูงมากๆ ผมยังไม่แน่ใจว่าเขาหรือเธอจะเป็นเพศอะไร คนคนนี้แต่งชุดเดิม คือชุดมาดาม(เครื่องแต่งกายผู้หญิงชั้นสูงของฝรั่งเศสช่วงสมัยพระเจ้าหลุยส์) ผมทรงสูงสีขาวและประดับเรือใบไว้ข้างบน แต่งหน้าโดยการทาเปลือกตาสีฟ้า ลิปสติกสีฟ้า เขียนคิ้วอย่างปราณีต
“สวัสดีนะ เราชื่อเท็ปนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาบอกชื่อพร้อมยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ฟังจากเสียงแล้ว ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่แต่งหญิงแน่ๆ
“ผะ...ผม” ต้นพูดคำแรกออกมา แล้วหยุดไปชั่วครู่ “ผมชะ...ชื่อ...ชื่อต้นฮะ” ผมแนะนำตัว
“น้องต้น ไม่ต้องกลัวนะ นี่เราช่วยต้นจากที่ที่ต้นไม่ชอบมาแล้ว ต้นไม่ต้องเป็นทาสใครแล้วนะ” เขาพูดกับผมอย่างอ่อนโยน ตอนนี้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงความอบอุ่น ความอ่อนโยนที่เขามีให้แก่ผม
“ว่าแต่บ้านนายอยู่ไหนล่ะ” เขาถามผม
“ผม...ผมพักอยู่หอครับ แต่ถูก....” ผมหยุดพูดไป แล้วตัวก็เริ่มสั่น และเริ่มสะอื้นอีกครั้ง เขาดึงต้นมาไว้ในอ้อมกอด แล้วผมก็ระเบิดร้องไห้ออกมา การร้องไห้ครั้งนี้ไม่ใช่ความเศร้าแต่อย่างใด แต่เป็นความซาบซึ้ง ซาบซึ้งที่เขาคนนี้ช่วยเหลือผมอกมาจากขุมนรก และมีท่าทีอ่อนโยนกับผมมาก
“ไม่พร้อมที่จะเล่าตอนนี้ก็ไม่เป็นไรนะ ทำใจให้สบาย ตอนนี้ต้นก็ปลอดภัยแล้วนะ” เขาปลอบผมพลางลูบหลังผม ร่างกายของเขานั้นใหญ่โตและดูกำยำมากมากเท่าที่สัมผัส ผมนึกสงสัยเหมือนกัน ทำไมเขาถึงต้องมาแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้ ไม่เสียดายเรือนร่างของตัวเองรึไงนะ แต่ก็นะ ยังไง เขาก็มีบุญคุณกับผม เขาดีเกินกว่าที่ผมจะแสดงทัศนะดังกล่าวให้เขาฟัง
แล้วทันใดนั้นเอง หมอคนที่รักษาผมเมื่อสักครู่ก็เข้ามา
“ตอนนี้ได้เวลาแล้วครับ ที่จะต้องย้ายคนไข้ไปห้องรวมแล้วนะครับ เดี๋ยวเชิญญาติกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้มาใหม่ เปิดให้เข้าเยี่ยมไข้ได้ตั้งแต่ 8 โมงเช้าครับ” หมอบอกกับพี่ชุดมาดาม
“งั้นเรากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะมารับ รักษาตัวดีๆ ฝันดีในคืนนี้นะ” เขากล่าวอำลาผม พร้อมยิ้มให้ผมอีกครั้ง ผมยิ้มตอบ มันเป็นอะไรที่อบอุ่นมาก เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้รับมาตลอด 7-8 วันนับแต่ผมเผลอเงี่ยนชักว่าวในห้องเรียนจนชีวิตเปลี่ยนเพราะโดนถ่ายคลิป
“เอาล่ะครับ คุณต้น คุณต้องนอนพักที่นี่ 1 คืนนะครับ หมอชื่อจ่าครับ จะเป็นหมอที่จะเป็นเจ้าของไข้ของคุณตลอดคืนนี้ ตอนนี้ ก็ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวนอนห้องรวมนะครับ” หมอคุยกับผมก่อนที่จะมีพยาบาล 2-3 คนลากเตียงที่ผมนอนไปยังห้องรวม ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ดีมาก เหมือนผมได้ออกมาจากฝันร้ายเลยทีเดียว

minone

ขอบคุณครับผม

mcga

ขอบคุณมากครับ

ttahgayu

ขอบคุณครับ

joeygotbaso

great

love-w

ขอบคุณครับผม{:4_112:}

MissA

ขอบคุณครับ

cake_dong

ขอบคุณ​ครับ​

cake_dong

ขอบคุณ​ครับ​

cake_dong

ขอบคุณ​ครับ​

Soyu

ขอบคุณนะครับ

flukypupe

ขอบคุณมากครับ

nuangnut1996

ขอบคุณมากครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

asdzxc001

ขอบคุณครับ

game99game