รักหรือไม่รัก_คงไม่หนักหัวใจใคร

เหล้า

"ผมอยากให้แม่เลิกคิดถึงผู้ชายคนนั้นสักที..."เด็กหนุ่มตอบคำถามชายวัยกลางคนผู้ร่วมกิจการประมงหาปลาด้วยความคาดหวัง

"ทำไม?...นี่คือความหวังสูงสุดในชีวิตเอ็งแล้วหรอวะไอ้หรั่ง?"ชายวัยกลางคนนั้นยิ้มมุมปากอย่างใจเย็น เขาอาจจะรู้สึกขำกับคำพูดของเด็กชายกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังไม่เกิดคนนี้แต่แววตาจริงจังเอาเรื่องทำให้เขาสงวนท่าทีเอาไว้บ้าง

"ครับ...นอกนั้นผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกเลย..."เขาให้คำตอบอย่างมุ่งมั่น

"แต่มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว...ถึงเอ็งจะทำให้แม่เอ็งฟื้นคืนชีพมาได้เอ็งก็ยังเคี่ยวเข็ญให้แม่ของเอ็งเลิกคิดถึงพ่อของเอ็งไม่ได้หรอกว่ะ"คำพูดของชายชาวประมงทำให้เด็กหนุ่มแววตาแข็งกร้าวขึ้น เขากำลังไม่พอใจแต่เขาก็ทำได้แค่กัดฟันกรอดด้วยความโมโหให้กับตัวเองที่ไม่เลิกเคียดแค้นพ่อตัวเองเสียที

"เออ...พอขึ้นฝั่งไปแล้วเอ็งก็อย่าไปหาเรื่องเจ็บตัวอีกล่ะ...เลือดของเอ็งมันไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้นหรอกนะเลือดดีๆทั้งนั้น"เสียงชายชาวประมงที่เดินห่างออกไปถูกกลบด้วยเสียงคลื่นทะเลจนมิด

หรั่ง เป็นชื่อที่ชาวบ้านชาวประมงเรียกเขาจนติดปากด้วยเขาเป็นเด็กชายเลือดผสมแต่ผสมอะไรนั้นไม่มีใครรู้ที่มาเพราะนางพิมแม่ของเขาเป็นคนไม่พูดอะไรง่ายๆ ความลับทั้งหลายก็เลยตายไปกับนางพิมด้วย

หรั่งมีชื่อตามทะเบียนราษฎร์ว่า"เพทาย"มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียกเขาว่า "ไอ้ทาย"ยกเว้น....

"ไอ้ลูกหมา!...มึงกลับมาทำไม!?"ชายขี้เมาสภาพดูไม่ได้คนนี้เท่านั้นที่เรียกเพทายได้หยาบคายที่สุด

"ผมต้องกลับมาช่วยน้ามะลิทำงานหาเงินครับ..."เพทายตอบส่งๆก่อนจะเลี่ยงคนเมาไปหาน้าสาว

"น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะ!?"สมชายเป๋ไปตอแยหลานชาย

"ทำไมครับ?ผมหาเงินได้...ผมไม่เคยกินเหล้าเมายาเป็นภาระเป็นตัวถ่วงความเจริญครอบครัวใคร..."เพทายหันไปปรามาสน้าเขยตัวเองอย่างไม่ไว้หน้าด้วยหนุ่มวัยรุ่นเลือดร้อนมักจะหงุดหงิดได้ง่ายๆ

"มึ๊ง...."สมชายหวดขวดเหล้าในมือหมายหัวหลานชายแต่โดนผลักเซไปล้มกับพื้นทรายเสียก่อน

"ผมไม่ได้อยากทำร้ายคนเมานะครับ.."

"ไอ้ลูกหมาเอ๊ยยย!!"สมชายแหวเสียงด้วยความโมโห

"คำก็ลูกหมาสองคำก็ลูกหมา!ผมลูกคนนะครับแม่ผมเป็นคน!"เพทายฉุนจัดกระชากคอเสื้อคนเมา

"มึง...จะเนรคุณกูอย่างนั้นหรอ?"คำพูดเชือดเฉือนของน้าชายข่มให้แววตากร้าวที่กำลังโกรธจัดอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"เพล้ง!"ขวดในมือฟาดลงหัวเพทายไม่ยั้งมือและเพทายเองก็ไม่โต้ตอบอะไรนอกจากจะเดินกัดฟันทิ้งห่างน้าเขยไปซึงเสียงด่าทอก็ไม่ลดละลงแต่อย่างใด

เพทายโกรธจัดจนลืมว่าบาดแผลเลือดไหลอาบหน้าเขานั้นเจ็บปวดเพียงใด เขาเดินดุ่มๆให้เร็วเพื่อที่จะได้ไกลจากน้าเขยให้มากที่สุด

จากหาดทรายไกลออกไปนั้นมีรถหรูหนึ่งคันจอดตรงไหล่ทางและเจ้าของรถก็นั่งจิบเบียร์ทำหน้าอมทุกข์ทอดสายตามองทะเลไกล เลือดที่ไหลไม่หยุดนั้นกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญสำหรับเพทายไปเสียแล้ว เขาจึงพุ่งตรงไปหาคนนั่งจิบเบียร์ ขอยืมเบียร์หรือน้ำถ้าหากมีมาล้างหน้า

"เหวอออ!!"เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจสุดขีดนั้นทำให้เพทายรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น!ผู้ชายท่าทางแต่งตัวดีเป็นคุณหนูขวัญอ่อนที่น่าขยะแขยง!

"ผมเป็นคนครับ...."เพทายบอกเขาด้วยน้ำเสียงขุ่น

"......"เขาจึงใจเย็นลง

"หัวเธอไปโดนอะไรมาน่ะ?"เขาคงถามเพราะเป็นห่วงแต่เพทายกลับคิดว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของใคร

"มันเรื่องของคุณด้วยหรอคุณลุง?"เพทายพูดแค่นั้นเขาก็เลือดพุ่งปรี๊ด

"ไอ้เด็กไร้มารยาท!..."เขาด่า

"อ๋อ...ถ้าจะคิดบุญคุณเบียร์กระป๋องนึงเนี่ยย...ผมก็ขอบคุณละกันนะครับวันหลังผมจะซื้อมาแทน"เพทายปากระป๋องเบียร์ลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้มันแล้วเดินจากไป

เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นการพบเจอกันโดยบังเอิญของเพทาย เด็กหนุ่มชาวประมงไร้รักกับ เล่อ หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงที่เพิ่งผิดหวังจากความรัก

เล่อ เป็นหนุ่มนักธุรกิจที่รับช่วงต่อกิจการจากพ่อเขาเป็นลูกชายคนโตแต่กลับเป็นคนหัวอ่อนและอ่อนไหวไปกับเรื่องเหลาะแหละโดยเฉพาะเรื่องความรักหนุ่มสาวที่เห็นจะไร้ประโยชน์สำหรับการบริหารธุรกิจ เขามีน้องชายหัวดื้อหนึ่งคนและน้องชายที่เขารักนี้เองทำให้เขาต้องยอมรับกับความพ่ายแพ้ในเกมรัก...คนเป็นพี่ก็ต้องเสียสละ....แม้ว่าจะไม่ใช่ความถูกต้อง!

ความรักของเล่อนั้น...เป็นความรักที่มีต่อชายหนุ่มหน้าสวยคนหนึ่ง ใบหน้าแสนสวยไม่เคยจางไปไหนจากใจเขาสักวันจนกระทั่ง....ได้พบเพทาย!

ใบหน้าเปื้อนเลือดกับตาแดงก่ำนั้นรบกวนเขาจนหาคำอธิบายไม่ได้!

เด็กหนุ่มท่าทางป่าเถื่อนคล้ายสัตว์ป่ามีอะไรบางอย่างทำให้เล่อจะต้องออกไปที่เดิมเพื่อรอพบเจอกับเขา!

เล่อไม่ได้มานั่งจิบเบียร์ยามเย็นหลังเลิกงานเพื่อย้อมใจอีกแล้วแต่เขามาจิบเบียร์ด้วยอาการสอดส่ายสายตามองหาคน

ไร้วี่แววของเด็กหนุ่ม....เพทาย

วันต่อๆมา...เล่อก็ยังทำแบบเดิมอีกซึ่งด้วยสาเหตุใดก็ไม่ทราบ

วันที่สามเล่อก็ได้พบกับเพื่อนของเพทายซึ่งได้ฝากเบียร์มาคืน

วันที่สี่เล่อก็ยังคงมาอีก

"อ้าว!คุณลุงที่ไอ้ทายฝากเบยีร์มาคืนนี่นา"เด็กหนุ่มผอมแห้งเดินผ่านมาพอดีก็เลยทักทาย

"...."เล่อยิ้มทักทายเด็กหนุ่มที่เรียกเขาว่าลุงตามลูกพี่นั้นด้วยความไม่พอใจนัก....เขาเองไม่ได้แก่ขนาดนั้นและอายุก็ยังไม่มากพอที่จะเป็นลุงใครด้วยซ้ำแต่จะว่าไปน้องชายหัวดื้อของเขาก็มีเมียตั้งแต่อายุสิบเก้าและก็มีลูกเสียเเล้ว....- -"เขานึกแล้วก็แค้นอยู่ในใจ....น้องชายสุดที่รักของเขามีเมียทั้งผู้หญิงและผู้ชาย...

"ไอ้ทายมันนอนเล่นอยู่ริมหาดฟากโน้นแน่ะ....ถ้ามีธุระก็ไปหามันได้นะครับ"เด็กหนุ่มแนะนำมา

เล่อได้แค่พยักหน้า เมื่อเด็กหนุ่มไปพ้นหูพ้นตาเขาก็รีบออกตัวไปโดยที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนว่าว่าจะคุยธุระอะไรกับเด็กหนุ่มหน้าเปื้อนเลือดคนนั้นดี

เล่อเห็นร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนเล่นบนโขดหินยักษ์ก็คิดว่าใช่อย่างแน่นอน

ร่างสูงโปร่งนอนเหยียดยาวหันปลายเท้าไปทางพระอาทิตย์ตก ทีเเรกๆเล่อเข้าใจว่าเขานอนชมพระอาทิตย์ตกแต่ร่างนั้นกลับนอนนิ่งไม่ไหวติงก็พบว่าเขากำลังหลับอยู่

รอยยิ้มประหลาดปรากฏขึ้นบนดวงหน้าของเล่อจนเจ้าตัวก็แปลกใจ...เพทายเป็นเด็กหนุ่มที่มีรูปร่างดีและตัวโตกว่าเด็กละแวกเดียวกันอาจเป็นเพราะเขาทำงานใช้แรงอยู่ตลอด เพทายจึงเป็นเด็กหนุ่มที่มีกล้ามเนื้อสวยงามเหมือนหุ่นปูนปั้นเทพเจ้าของกรีก ก่อนที่ความคิดเพ้อเจ้อของเล่อจะเลยเถิดเกินไปเพทายก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเสียมารยาทให้ตรงคอนเซ็ปต์หล่อโหดร้าย

"อะไรลุง?? "น้ำเสียงไม่เป็นมิตรนั้นทำให้เล่อถึงกลับเจอทางตัน

"....เอ่อคือ..."เล่อสมองตื๊อไปหมดเมื่อได้เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างชัดเจนโดยไม่มีเลือดมาปกปิด....ใบหน้านั้นคมคายและฉายแววประกายแม้ว่าจะดูมอมแมมแต่ก็รู้ว่าเป็นเด็กหนุ่มทีี่มีผิวพรรณดี

"ติดใจอะไรผมหรอ?"น้ำเสียงเย้ยหยันของเด็กเมื่อวานซืนนั้นทำให้ภาพลักษณ์ที่เล่อเคยมองเห็นว่าเขาดูดีกลับดับวูบไปไม่เหลือความน่าสนใจในทันที

"ฮ่าๆๆ...ผมล้อเล่นน่ะ...ไม่ได้ตั้งใจพูดแทงใจดำใครเพราะผมรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่มีทางคิดแบบนั้นแน่...นอกเสียจากว่าคุณจะไม่ใช่ผู้ชายแมนๆ..."เพทายเดินเลี่ยงเล่อไปเหมือนครั้งแรกๆเขามักไม่หยุดอยู่คุยกับคนแปลกหน้าอย่างเล่อเสมอ

"ฉันก็แค่เป็นห่วง....เป็นเด็กมีปัญหามันจะเป็นภาระสังคมเปล่าๆ..."

"เป็นเจ้าของมูลนิธิช่วยเหลือเด็กหรือไง!?"

"เปล่า!...แต่คิดว่าน่าจะเป็น..."

"อย่ามาทำเป็นสมเพชพวกผมหน่อยเลย!ผมไม่ใช่เด็กมีปัญหาเกรงว่าคุณจะเสียเวลาเปล่า"

"คิดว่าต่อยตีจะทำให้ชีวิตเธอดีอย่างนั้นหรอ?"

"อย่าทำมาเป็นรู้ดีหน่อยเลยน่า!"เพทายตะคอกใส่หน้าเล่อตามอารมณ์ร้อนเขารีบเดินไปให้ไกล

"เดี๋ยวก่อน!...ฉันอยากจะช่วยจริงๆนะ..."

"......"เพทายกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เหล้า

เล่อคงอยู่ในสภาวะของคนสมองเบลอเพราะอกหักอย่างรุนแรง เขาจึงสนใจที่มาหาดแห่งนี้ทุกวันเท่าที่จะทำได้เพทายมักมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แยแสนักแต่เล่อก็เห็นว่าเขาเริ่มคุ้นแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่อยากมาข้องเกี่ยวนักแต่ก็เริ่มทักทายบ้าง

"มาทำไม?..."แต่เขาก็ไม่อยู่รอฟังคำตอบสักครั้ง

แต่คนที่สนิทสนมกับเล่อมากขึ้นนั้นกลับเป็นเพื่อนของเพทายที่ช่างจ้อไปเสียทุกเรื่องและปากโป้งเสียด้วย!

เล่อกำลังจะกลับอยู่แล้วก็มีชายสามคนขับรถมาจอดใกล้ๆ

"ท่าจะมีเงินซื้อเหล้าว่ะ....เอามาดิ๊"พวกมันไม่พูดเปล่าเดินไปล้อมหน้าหลังเล่อเอาไว้

"ใจเย็นๆพี่.."เล่อยิ้มปลอบใจตัวเองก่อนจะล้วงกระเป๋า

"กุญแจรถด้วยได้ไหม?..."พวกมันขู่จะเอามากกว่าของเล็กๆน้อยๆเกินคาดเสียแล้ว

"เอ่อ...."เล่อชะงักแล้วมองดูท่าทีของอีกฝ่ายซึ่งท่าทางโหดไม่เลวเลย ตัวโตอวบอ้วนและผิวดำเมี่ยมแบบชาวประมง

แสดงว่าสภาพแวดล้อมป่าเถื่อนนี้เองทำให้เพทายมีนิสัยกระด้างไปด้วย!

"เร็ว!..."พวกมันเร่งแต่เล่อก็ยังอิดออดเล่อไม่ได้กลัวพวกมันสักนิดเพราะเขาคิดถึงเรื่องราวชีวิตของเพทายอยู่

"ไม่ได้ยินหรือไงวะ?"

"ได้ยินแล้ว..."เล่อรีบขยับตัว

"จะมาทำไมก็ไม่รู้!"เพทายตรงดิ่งมาพร้อมกับเพื่อน

"อยู่ดีๆก็มาไถคนกันเองได้นะพี่ชาย..."เพทายออกหน้า

"เอ็งรู้จักไอ้อ่อนนี่ด้วยหรอวะ?"พวกมันถอย

"ผมไม่ได้เก่งนะครับ...กับพวกอื่นผมอาจจะช่วยคุณไม่ได้...เคยบอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่ใช่ใครอยากมาก็มา!"เพทายต่อว่าเล่อเป็นการหนัก

"ไม่ต้องมาสั่งสอนฉันหรอกนะ...สำหรับเมื่อกี๊ขอบใจมากนะ..."เล่อยัดแบงค์พันใส่มือเพทายแต่กลับถูกเขาโมโหใส่

"เงินมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น..."เพทายขยำแบงค์พวกนั้นแล้วทิ้งต่อหน้าเพื่อนของเขารีบก้มเก็บ

"เฮ้ยไอ้ทาย...เงินนี่จ่ายค่ายาให้น้ามะลิได้สบายๆเลยนะเว้ย"

เล่อได้ยินก็ตาเบิกโพลงก่อนจะรีบเก็บช่วย

"เอาไปให้เขาให้ได้นะ..."เล่อกำชับ

"คุณนี่ใจดีจัง....ถ้าไม่รวยทำไม่ได้นะเนี่ย..."

"เออ...ฉันโง่....."เล่อทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนเด็กมองอย่างทะลุปรุโปร่ง.....นี่เขาหวังจะใช้เงินล่อเด็กอย่างนั้นหรอ?

วันต่อมาเล่อก็ยังไปอีก...เพทายที่กำลังเดินมาก็รีบหันหลังกลับ

"เดี๋ยวๆ...."เล่อเรียกไว้ทัน

"อะไรอีก??"เพทายทำหน้ายุ่งใส่

"ฉันหางานให้พวกเธอสองคนได้แล้วนะ..."เล่อเสนอ

"ไม่ได้อยากได้...."เพทายทำเป็นเมิน

"อยากได้ที่สุด..."แต่เพื่อนกลับทำเสียฟอร์ม

"ตอนนี้น้ามะลิเข้าโรงบาลไอ้ทายมันต้องใช้เงินครับ"เขารายงานแทนเพื่่อน

"เอ๊ะ...หน้าเธอ...."เล่อทักเพทายที่เห็นใบหน้าช้ำ

"อ๋อ...โดนน้าสมชายซ้อมมาอีกแล้ว"เพื่อนตอบแทนได้ตลอดจนเพทายไม่อยากจะยืนให้เพื่อนแฉอีกแล้ว

".........."เล่อถอนหายใจ....เขาในเวลานี้เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ต้องมารับรู้เรื่องราวชีวิตของเพทายและต้อง....แคร์เขาทุกเรื่อง!

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย somkaite เมื่อ 2012-1-23 09:17
เรืืองกำลังสนุกจะมี่ต่อหรือเปล่าครับผมจะรอ ...

มีต่ออย่างแน่นนอนครับ

เหล้า

เพื่อนของเพทายระริกระรี้ที่จะได้งานทำในขณะที่คนที่เล่ออยากให้ดีใจมากที่สุดอย่างเพทายกลับแสดงสีหน้าเฉยเมยหนำซ้ำยังจับจ้องเล่อด้วยความระแวงระวัง

เล่อก็ได้คำตอบจากเพื่อนของเขามาอีกเช่นเคย...เพทายมักไม่ชื่นชอบคนที่มาทำดีกับเขานักเพราะไม่เคยมีใครไม่หวังอะไรจากเขาสักคน....

"ที่ร้านต้องการเด็กที่อยู่ละแวกนี้..."เล่อหมายถึงร้านกาแฟริมชายหาดที่เพิ่งสร้างเสร็จซึ่งเขาเป็นหุ้นส่วนด้วยเหมือนกัน

"....."เพทายจึงยอมรับปากเพราะเพื่อนกุ้งแห้งของเขารบเร้าเหลือเกิน

"ถ้าเธอทำงานที่นี่เธอจะมีเวลาดูแลน้ามากขึ้น..."เล่อเสริมก่อนที่จะกลับแสดงเป็นสัญญาณว่าเขาจะไม่วุ่นวายอะไรอีกแล้ว

เพทายกับเพื่อนทำงานที่ร้านกาแฟไปอย่างราบรื่น เผลอหน่อยเดียวเพทายก็รู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน...เล่อเองก็เงียบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"ไม่เจอกันตั้งนาน...นะ.."เล่อทักทายเพทายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นแต่กลับได้รับสายตาที่ว่างเปล่ามองอย่างไร้สัมมาคาราวะ

"ครับ..."เขาตอบอย่างอิดออด

เล่ออยู่ในชุดสูทดูสง่างามและเขาก็เดินพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆเจิดจรัสจนต้องเบี่ยงสายตาหลบ เล่อเป็นชายหนุ่มอายุน้อยที่ดูร่ำรวยและสุขสบายกว่าคนอีกเป็นล้าน ท่าทางถูกเลี้ยงมาอย่างดีกับผิวพรรณที่ยุงไม่มีสิทธิ์กัดทำให้เพทายยิ้มเยาะ...เล่อยิ่งกว่าผู้หญิง!

"ฉันไปสิงคโปร์มาก็เลยคิดว่าไอ้นี่มันเหมาะกับเธอดีนะ..."เล่อยื่นถุงกระดาษให้เพทายหวังเอาใจ

"ผมไม่.."

"ของผมมีไหมครับคุณเล่อ?"เพื่อนตัววุ่นของเพทายวิ่งมารับแทนเสียก่อน...เขารื้อออกมาดูเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสองตัว

"ของเธอสีน้ำตาลอ่อนส่วนของหมอนั่นสีชมพู^^"เล่อแจงก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเพื่อพบปะกับเพื่อนร่วมธุรกิจ

"แบร่...คุณเล่อไม่ได้คิดถึงแกคนเดียวหรอกเว้ย...เขาคิดถึงฉันด้วยเว้ยเขาซื้อมาให้ไม่เอาก็แสดงว่าป๊อดว่ะ"เพื่อนไซโคเพทายจนได้

"ใครจะไปอยากใส่เสื้อสีชมพูกันวะ..."เพทายบ่น

เล่อแอบอมยิ้มสมใจเมื่อพบว่าสุดท้ายเเล้วเด็กหัวดื้ออย่างเพทายก็ยอมรับของฝากนั้น

"ทีหลังไม่ต้องหรอกนะครับ...เกรงใจ"เพทายบอกเล่อก่อนกลับ

"อื้อ....ทำตัวน่ารักขึ้นนะ^^"เล่อตบไหล่เพทายแต่กลับถูกปัดราวกับว่าหวงเนื้อหวงตัว

"ผมรู้...ว่าเรามันคนละชั้นกันครับ...."เพทายเลี่ยงออกไปปล่อยให้เจ้านายอย่างเล่องุนงง

เพทายดูดีมากกับชุดพนักงานแต่ก็มาให้เล่อเห็นไม่กี่วันก็เงียบหายไปปล่อยให้เพื่อนมาทำงานอยู่คนเดียว

"ไม่รู้ครับ..."เพื่อนของเขาตอบคำนี้เป็นครั้งแรกทำให้เล่อประหลาดใจมากขึ้น

เขาไม่เคยตอบว่าไม่รู้สักเรื่อง....ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่....

"ฉันไปหาเขาทีี่บ้านได้ไหม?"เล่อลืมตัวไป

"เอ่อ....เผื่อว่ามีอะไรฉันจะช่วยได้..."เล่อแถไปจนได้

"อย่าดีกว่าครับ....ที่บ้านไม่มีอะไรหรอก...คุณจะเสียเวลาเปล่า"

"......"เล่อพอจะคาดเดาว่าเขาไม่ต้องการบอกความจริง......

เพทายกลับมาทำงานและดูร่าเริงดี...ยกเว้น.....เวลาที่ต้องพูดคุยกับเล่อ...เขายังคงหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเดิม

"เธอจะพูดดีๆทำหน้าดีๆกับฉันหน่อยไม่ได้รึไง?...."เล่อเหลืออด

"กวนตีนดีไหมล่ะ?....ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ..."เพทายยิ้มยกมุมปากก่อนจะขอตัวไปทำงาน

"ประสาทเอ๊ย!"เล่อสบถ

"เดี๋ยว....ขอม็อคค่ามาให้ฉันที.."เล่อสั่ง

"ได้ครับ..."เพทายยิ้มยวนก่อนจะเดินไปเคาน์เตอร์ได้ม็อคค่ามาเสิร์ฟ

"อย่างโหดอ่ะ...ดื่มม็อคค่า..."เพทายแซวหน้าตาย

เล่อเกือบจะหลงคารมโต้ตอบไปแล้วแต่ตาไวก็เห็นรอยฟกช้ำบนนิ้วทั้งสิบของลูกจ้าง

"มือไปทำอะไรมา?"เล่อถามเสียงเข้ม

"จะรู้ไปทำไม?..."เพทายปั้นหน้าเข้มไม่อยากให้ใครมาสอบสวนเขาโดยเด็ดขาด

เล่อหันไปสบตากับเพื่อนของเขาซึ่งก็ได้เห็นแต่อาการส่ายหัวแทนคำตอบ

เล่อจึงนิ่งเงียบ....บางครั้งเพทายก็ดูน่ารักน่าเข้าใกล้แต่ก็ดูอันตราย.....ยากเกินคาดเดา

เหล้า

เพทายยังคงมีบาดแผลตามเนื้อตัวเรื่อยๆ...ซึ่งไม่ใช่แค่การรับมือคนเมาอย่างสมชายผู้เป็นน้าเขยอย่างแน่นอน

"ฉันว่าเธอเลิกทำงานซะเถอะ...."เล่อเอ่ยขึ้นมา

"ทำไม?"เพทายรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่ก็แกล้งถาม

"ถ้าชอบเจ็บตัวนักก็ออกจากงานไปแล้วชกต่อยมันลูกเดียวไปเลย...อย่ามาทำควบเพราะดูไม่สุดๆเห็นแล้วรำคาญตา"เล่อเม้มปากแน่น เขารวบรวมความกล้าเพื่อที่จะเอ่ยปากอบรมสั่งสอนเด็กหัวดื้อมากเหลือเกิน

"ไล่ผมออกสิ..."เพทายท้าทาย

"เฮ้ย...บ้าน่า!"เพื่อนรีบมาปรามเพทายไม่ให้ใจร้อน

"ฉันไล่เธอออก...สมใจ"เล่อหันหลังให้

"แน่จริงคุณก็มองตาผมสิ!แล้วไล่ผมออกไปจากที่นี่!"เพทายกัดฟันจนเอ็นคอขึ้น

"ไป!!"เล่อออกปากไล่

"ครับ..."เพทายไม่ฟังเพื่อนรั้งเขารีบเดินออกไปจากร้านท่ามกลางความตะลึงของผู้คน

เล่อถึงกับหมดแรงที่จะยืน...เขาเอามือค้ำโต๊ะไว้

"ผมคิดว่าไอ้ทายมันอาจจะอารมณ์ไม่ดี..."เพื่อนแก้ตัวแทน

เล่อกลับโต้เถียงในใจ...เพราะเขาเองต่างหาก.....เขาเองที่อดทนไม่ไปเหน็บแนมเพทายไม่ได้....เขาทนไม่ได้เมื่อเห็นเด็กคนนั้นใช้ชีวิตเสี่ยงๆ

เพทายไม่โผล่หน้ามาให้เล่อเห็นอีกมันทำให้เล่อถึงกับต้องเดินตามหาบ้านของเพทายถึงหมู่บ้านชาวประมง

เล่อเดินตากแดดร้อนๆผ่านบ้านเรือนให้หมาเห่าแต่เขาก็ไม่ลดละ

"มาหาใครคะ?"สาวน้อยหน้าตาคมขำทักเล่อทันทีที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านเรือนไม้ทาสีขาวหลังเล็กๆนี้

"บ้านเพทายใช่ไหม?...ฉันมาหาเขา"เล่อส่งรอยยิ้มให้กับเธอ

"อ๋อ...มีธุระอะไรไหม?"

"ฉันจะบอกเขาเอง...."เล่อเองก็ยังคิดเรื่องธุระของเขาไม่ออก

"เขาอยู่ในสวนค่ะ..."สาวน้อยชี้ไปที่สวนผลไม้

"ครับ..."เล่อรีบยิ้มขอบคุณแล้วไม่รอช้า

"มาทำไม?"เพทายทักทายเล่อก่อนตามเคย

"มาตามพนักงานดีเด่นกลับไปทำงาน..."

"ไล่ผมออกแล้วจะมาตามทำไม?..."

"ฉัน...โมโห....ขอโทษก็แล้วกัน"เล่อพูดตามตรงเขาเป็นคนที่ไม่ถือตัวและเป็นฝ่ายง้อได้เสมอ

"ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลย...คุณมีเงินจะจ้างพนักงานอีกกี่สิบคนก็ได้...ทำไมต้องผม?ถ้าคุณไม่ยอมพูดมาตรงๆผมก็จะไม่ฟังคุณอีก"เพทายเอาจริง

"ก็แล้วทำไมเธอถึงจะกลับมาทำงานไม่ได้?"

"เสียเงินเสียเวลา เสียหน้าเสียอารมณ์....คุณเสียอะไรเท่าไหร่แล้วกับผม...หรือ...ยังอยากจะเสียตัว?"เพทายเหน็บจนได้

"หยาบคาย...."เล่อกำหมัด

"ผมจะถือว่าทุกอย่างที่คุณให้เป็นหนี้บุญคุณขอให้บอกสิ่งที่ผมจะตอบแทนให้มันหมดจบๆกันไปได้ไหม?"

"ไอ้ทุเรศเอ๊ย!!"เล่อเหวี่ยงหมัดออกไปแต่ก็ถูกหยุดไว้ได้

"มีแรงแค่นี้เอง..."เพทายยิ้มเยาะ

"งั้นฉันจะถือว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณฉันก็แล้วกัน!โอหังไปเถอะแล้วก็อย่าลืมชดใช้ให้หมดด้วยนะ"

"เริ่มเดี๋ยวนี้เลยก็ได้..."เพทายลากเล่อเข้าบ้าน

"จะทำอะไรวะ?"

"ใช้หนี้"เพทายตอบสั้นๆก่อนจะลากเล่อขึ้นเรือนชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของเขา

"ไม่ต้อง!"เล่อตาเหลือกเมื่อเห็นเตียงนอน

"ฉันยกหนี้ให้..."เล่อถูกเหวี่ยงลงเตียง

"ไม่ได้!"เพทายเดินคลึงเป้าเข้าไปถอดกางเกงเล่อ

"หยุด!"เล่อพยายามขัดขืนแต่ก็รู้สึกหมดแรงและโลกหมุนจนตาลายไปหมด

ความเจ็บประดาประดังจนร่างแบบบางทนไม่ไหวหมดสติไป

"เฮ้!..."เพทายเขย่าร่างของเล่อแต่ก็ไม่ทำให้เขาคืนสติ

..................................

เล่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบเพียงความมืด....ผ้าม่านสีขาวที่หน้าต่างพลิ้วลม....ไม่ใช่หน้าต่างที่บ้านของเขา....เตียงนอนเมื่อตอนหัวค่ำ.......กางเกงของเขาถูกสวมให้เรียบร้อย เขายังลุกไม่ไหวกับหัวที่หนักอึ้งกับความเจ็บปลาบแปลบที่กระจายไปทั่วร่าง

"ตื่นแล้วหรอ?"เพทายนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายริมหน้าต่างพูดขึ้นมาทำให้เล่อตกใจ

"ผมจะไปส่ง..."เขาพยุงเล่อ

"ผมไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะอ่อนแอขนาดนี้...เมาแดดก็ยังจะดันทุรังมายั่วผม"

"หุบปาก!"เล่อเป็นฝ่ายเครียดเอง เขาไม่มองหน้าเพทายและยังกำหมัดตลอดเวลา

"คุณเป็นเอามากนะ..."เพทายยิ้มเยาะ

"อย่ามาเล่นตลกกับฉัน...."เล่อพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธนั่นทำให้เพทายรู้สึกเป็นต่อ

"ผมคิดว่าที่ใช้หนี้นี้มันตรงกับความต้องการของเจ้าหนี้ที่สุดแล้วนะ..."

"....."เล่อข่มน้ำตาเอาไว้ คนที่เขาแคร์กลับเล่นสนุกกับเขาอย่างร้ายกาจ

"เธอดูถูกน้ำใจฉันนะ..."เล่อเม้มปากจนปากสั่นที่เพทายไม่สำนึกอะไรสักนิด

"พูดมากน่า!"เพทายทิ้งเล่อลงเบาะหลังก่อนจะเดินไปอีกฟากของรถแล้วขับรถไปส่งเจ้าของรถโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรอีกพอเขาขับมาส่งถึงบ้านเขาก็รีบลงจากรถแล้วเดินออกไป

เล่อไม่ได้สนใจแคร์ว่าเขาจะกลับยังไง....เพราะเล่อกำลังผิดหวังซ้ำๆกับเขาอยู่.......เพทายเป็นเด็กร้ายกาจกว่าที่คิด!
เพทายกลับไปที่บ้าน....ห้องนอนของแม่เขาไม่อยากเข้าไปนัก...แต่เพราะเวลานี้เขาคิดถึงแม่เหลือเกิน เขาจึงดึงกุญแจที่ห้อยคอเปิดห้องเล็กๆนี้เข้าไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของแม่....

"ทาย...ลูก...ทาย...."

"แม่!.."เพทายดีดตัวลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่พบแม่...เป็นน้ามะลิแทน

"น้ามะลิ..."เพทายโพล่งอย่างเสียดาย

"น้าเอาเงินมาคืนทายจ้ะ..."น้ามะลิยัดเงินใส่มือหลานชายด้วยน้ำตา เธอสงสารหลานชายคนนี้ที่สุด...เงินที่เขาหามาได้อย่างยากลำบากก็จะต้องมาถูกขี้เมาอย่างน้าเขยแย่งเงินไปเข้าบ่อน

"เงินเดือนผมตั้งใจจะให้น้าอยู่แล้วครับ...เอากลับคืนมาให้ผมทำไม?"เพทายเองก็เห็นใจน้าสาว

"แล้ว...เงินนี่...น้ามะลิได้มายังไงครับ?"เพทายถามแผ่วเบาแต่มะลิกลับสะดุ้งและตื่นกลัว

"มันเมาหลับ....มันไม่รู้หรอก...ทายลูกรีบเอาไปฝากธนาคารนะลูกเอาไว้จ่ายค่าเทอม"น้ามะลิคะยั้นคะยอให้

"เดี๋ยวน้าก็ถูกซ้อมหรอก.."เพทายไม่ยอมรับเงิน

"ไอ้อีไม่น่าไว้ใจพวกนี้!วอนซะแล้ว..."สมชายตามมาจนได้

"อย่าให้มัน!"น้ามะลิออกหน้าขวางผัวตัวเองเอาไว้

"ให้ไปเถอะ...ผมมีจ่ายค่าเทอมอยู่แล้ว...จะได้จบๆ..."เพทายกลับเดินเอางินไปให้สมชายง่ายๆ

แทนที่เรื่องจะจบดีๆเพทายกลับถูกสมชายกดหัวลงกับพื้นแล้วเอาเท้าเหยียบ

"อย่าทำหลาน!"มะลิปรามยิ่งทำให้สมชายกระทืบหนักเข้าอีก

"อย่านะ!ออกไป!"มะลิทุบตีผัวจึงถูกตบฉาดใหญ่

"ผมทนไม่ไหวแล้วนะ!"เพทายลุกขึ้นมาทุ่มสมชายบ้าง

การโต้ตอบเพียงเล็กน้อยทำให้เพทายได้รับผลตอบแทนที่เจ็บปวดเมื่ออีกฝ่ายตั้งใจจะฆ่าเขาให้ได้และเขาเองก็ไม่กล้าที่จะทำร้ายใครเพื่อปกป้องตัวเอง

เล่อร้อนใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อทราบข่าวว่าเพทายบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลจนลืมว่าเขากำลังโกรธอยู่

เล่อทำดีเหมือนเดิมแต่เพทายกลับไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น ความเข้าใจว่าน้ามะลิของเขาจะต้องเข้าคุก...มันทำให้เขาอยู่ในภาวะกดดันจนบางครั้งเขาก็ทำในสิ่งที่ทุกคนหวาดกลัว

เพทายกรีดข้อมือตัวเองและโมโหร้ายจนหมอไม่อนุญาตให้เยี่ยม...เรื่องนี้ทำให้เล่อถึงกับร้องไห้อย่างเหลืออด...เขาแคร์เด็กคนนี้เกินความจำเป็น!

"น้ามะลิเป็นยังไงบ้าง?"เสียงปลายสายของเพทายส่งถึงเพื่อนซึ่งเล่อก็ได้รับฟังด้วย

"น้ามะลิไม่เป็นอะไร...ตอนนี้ทุกคนรอเยี่ยมแกอยู่รู้ไหม?"

"ฉันอยากกลับบ้าน..."เสียงเด็กหนุ่มสะอื้น....แต่ทุกคนก็คิดว่าน่าจะเป็นสัญญาณที่ดี

"ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไง....สำหรับการช่วยเหลือเราครั้งนี้...เรื่องตาทาย...พ่อของเขาติดต่อมาแล้ว...ฉันเองก็คิดจะหนีความวุ่นวายเช่นกัน..."มะลิเอ่ยกับเล่อ

"พ่อ...."

"ค่ะ...ฉันจะส่งหลานคืนให้พ่อของเขาเพราะฉันดูแลลูกเขาได้ไม่ดีพอ...ฉันต้องคืนสิทธิ์ให้เขาก่อนที่เขาจะฟ้องฉันแย่กว่านี้"มะลิพูดติดตลกแต่ก็พอดูออกว่าเธอคิดถึงหลานมากกว่าใคร  แต่เธอก็ตั้งใจที่จะบวชชีตลอดชีวิตเผื่อบุญที่เธอสร้างจะส่งให้ผัวของเธอได้ขึ้นสวรรค์บ้าง

"เขาจะอยู่ที่นี่นานได้แค่ไหนครับ?"เล่อถามด้วยความอยากรู้

"เดือนเดียวค่ะ...แต่เขาก็ได้ส่งคนดูแลมาแล้วพรุ่งนี้ก็คงถึงค่ะ"มะลิตอบเท่าที่ได้ เธอพอมองชายหนุ่มคนนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง...เขาห่วงใยหลานชายของเธอเหลือเกิน

"...."เล่อรู้สึกไม่ยินดีสักนิดทั้งๆที่น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเพทาย

เพทายยังอยู่ในสภาพรักษาตัวแต่ก็สามารถเดินทางไปส่งน้าสาวที่วัดต่างจังหวัดได้ ผู้ติดตามด้านหลังเขาตลอดเวลาเป็นคนของพ่อของเขา เพทายไม่แม้แต่จะเหลียวมองให้เสียตา

"แกอยู่ไหน?"เพทายโทรหาเพื่อนที่เงียบหายไปหลายวันตั้งแต่คนชุดดำมาติดตามเขา

"......"ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากจะวางสายหนีดื้อๆ

ความอึดอัดใจที่มีทำให้เพทายเลือกที่จะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน

เขาคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาคิดถึงเล่อ!

เหล้า

เพทายถึงกับถอนหายใจเมื่อเขามองลอดหน้าต่างชั้นบนของบ้านเห็นคนของพ่อเขานั่งเฝ้าบ้านของเขาอยู่ตลอดเวลา...ไม่ต่างจากนักโทษ!

เขาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเซ็งๆ.....หากน้ามะลิไม่ปกป้องเขาด้วยการคว้าไม้หน้าสามไปฟาดหัวผัวตัวเองจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย....เรื่องวุ่นวายมันคงไม่เกิด.....

แม้แต่แม่ตายพ่อของเขาก็ยังไม่มาแวะเวียน.....แล้ว......แล้วจะมาเปิดตัวอะไรตอนนี้!?

"พวกเขาไม่เผลอเลยเฝ้าพี่อยู่ตลอดเลยนะ"สาวน้อยยกสำรับข้าวมาเสิร์ฟ

"คอยดูเถอะ....ฉันหายดีเมื่อไหร่..."เพทายโพล่งก่อนจะรับสำรับข้าวมากินอย่างรวดเร็ว

สาวน้อยนั่งส่งยิ้มมองดูคนกินอาหารฝีมืออย่างเอร็ดอร่อยนั้นด้วยความปลาบปลื้ม

"ยิ้มอะไร?"เพทายปั้นหน้าบึ้ง

"พี่หรั่งของสาคูเนี่ยยยก็หล่อดีนะ...ทำไมพี่ฟาตีมะถึงยอมแต่งงานกับเถ้าแก่ตลาดคนจีนนะ?"สาวน้อยแก่แดด

"เขาไม่ชอบฝรั่งขี้นก..."เพทายเริ่มอิ่มเสียแล้ว

"ใครว่าล่ะ....ท่าทางพ่อพี่หรั่งจะรวยมากนะ...เป็นเจ้าชายหรือเปล่าเนี่ย??น้าพิมถึงไม่ยอมบอกแม้กระทั่งน้ามะลิน้องสาวแก"

"เพ้อเจ้อน่า.....คนเห็นแก่ตัวพรรค์นั้นไม่อยากวุ่นวาย"เพทายลุกไปล้างมือริมหน้าต่าง

คนเฝ้าอยู่หน้าบ้านก็แหงนหน้ามามองดูลูกชายของเจ้านาย

เพทายยิ้มมุมปากก่อนจะสาดน้ำที่เหลือใส่ก่อความไม่สงบแต่ก็ใช้ไม่ได้ผลเพราะคนเหล่านั้นไม่บุ่มบ่ามเหมือนนักเลงทั่วๆไป

"สาคู...พี่ไม่อยากอยู่แล้วไปบอกป๊ะให้พาพี่หนีไอ้พวกนี้ที..."เพทายสั่งการสาวน้อย

"ค่ะ"เธอรับปากมั่นเหมาะ

เมื่อกลับไปสาคูก็รายงานพ่อของเธอให้มาช่วยเพทายหลบหนีทันที

"หนีไปไหนวะ?หนีลงทะเลไปกับเรือตังเกถึงจะรอดนะ...คนพวกนี้เคยถูกส่งมานานแล้วเขาคุ้นถิ่นนี้ดี"

"ป๊ะรู้ได้ยังไง?...."สาคูหน้ายุ่ง

"ข้าเป็นพี่ชายนังพิมกะนังมะลินี่หว่า"

"ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเล้ยยยย"สาคูแลบลิ้นให้พ่อก่อนจะตึงตังออกไป

"จะหนีไปหาชู้รักเอ็งหรอไอ้หรั่ง...ข้าไม่ปล่อยเอ็งหรอก..."ชายชาวประมงเปรยขึ้นมาหน้าเครียด....ในฐานะของคนที่รู้อะไรทุกอย่างเป็นอย่างดี

เพทายเริ่มเข้าสู่ภาวะกดดันขึ้นมาอีกเมื่อเขาเก็บตัวมันทำให้เขาคิดฟุ้งซ่าน เรื่องเลวร้ายและความเครียดบีบให้เขาต้องหาทางออก เพื่อนทิ้งเขากลางคันโดยไม่มีสาเหตุ เล่อก็ไม่มาย่างกราย ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยว

เสียงดังในบ้านแต่กลับไม่มีใครเข้าไปดู...เพทายทำลายข้าวของในบ้านจนหมด

น้ำตาของเด็กชายผู้เสียสติไหลออกมาพรั่งพรู เขาโกรธแม่ที่ทำให้คนๆนั้นกลับมาหาเขา เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นฆาตกรที่มีส่วนทำให้น้าเขยต้องตาย เขารู้สึกผิดที่เนรคุณคนที่ดีต่อเขาอย่างเล่อ เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนไม่รู้จะเป็นอย่างไร เขาคร่ำครวญกับความรัก.....

เล่อไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเขาจึงหลบมานั่งเหม่อลอยที่บ้านเป็นเวลาหลายวัน....

"ทาย!...."เล่ออุทานเมื่อพบว่าเพทายตัวเป็นๆมาในสภาพมอมแมมและบาดแผลเก่ามีเลือดไหล

"เจอผมกับเลือดเสมอเลยนะครับ..."เพทายยิ้มอย่างละอายใจ

"รีบไปหาหมอก่อนเร็ว..."เล่อรีบเข้าไปพยุง

"ของพรรค์นี้ไม่ตาย....ผมชินแล้ว....หัวใจสิเจ็บปวดกว่าร้อยเท่า...!"เพทายเอ่ยขึ้นมา เขาไม่ยอมไปหาหมอ

"ไปทำอะไรมา?..."

"ผมเผาบ้านมา..."

"เผาบ้าน?..."

"ครับ...ทีแรกอยากจะตายไปพร้อมกับบ้านด้วยซ้ำ...แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าผมยังมีกิเลสอยู่...ทำไมกลัวตายขึ้นมาก็ไม่รู้..."

"เด็กบ้าเอ๊ย"เล่อสบถก่อนจะรับร่างเพทายที่ทรุดลง เล่อออกแรงแบกเพทายเข้าบ้านอย่างทุลัทุเล

เนื้อตัวของเขามีแต่เขม่าควันไฟเขาจึงรีบถอดเสื้อผ้าของเพทายออกเพื่อทำความสะอาดแผล

"......."เล่อกลับรู้สึกอายราวกับตนเป็นสาวน้อย

"บ้าเอ๊ย....ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย...."เล่อบ่นก่อนจะรีบห่าง....อย่างละอายใจ

เมื่อก่อนเขาเคยชอบหนุ่มน้อยอ้อนแอ้นซะด้วยซ้ำ.....แล้ว......แล้ว.....จู่ๆเขาจะกลายเป็นสาวน้อยหลงใหลหนุ่มน้อยร่างบึ้กเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้!

"คุณทำอะไรผมหรือเปล่า?"เพทายลุกขึ้นมาปากเสีย

"ฉันจะไปทำอะไรเธอห๊ะ??"เล่อปั้นหน้าเครียด

"เปล่าๆ...ผมแค่หมายความว่าให้ผมเป็นฝ่ายทำดีกว่า..."

"พูดจาทุเรศ..."เล่อหน้าเครียด

"มันคือความจริง..."

"........"เล่อยังหน้าเครียด

"ไม่เอาน่า....ผมล้อเล่น"เพทายยิ้มชื่น

"ป่านนี้บ้านคงจะวอดทั้งหลัง....ผมขอติดหนี้บุญคุณคุณต่ออีกได้ไหม?"เพทายเอาแต่ได้

"......."เล่อเผลอกอดตัวเอง

"ผมไม่ทำอีก....ถ้าคุณสบายใจ"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร......ไม่ถือสา"เล่อทำหน้าเฉย เขาต้องใช้พลังมากในการเก็บความรู้สึกที่มีล้นหัวใจที่ดิ้นด่าวและเปราะบาง......

เหล้า

เพทายมักใช้สายตาคมจับจ้องเล่ออยู่ตลอด....มันทำให้เล่อวางท่าลำบาก!

เล่อเองก็รู้สึกหวั่นกับสายตาที่จับจ้องนั้น....มันเป็นแววตาที่นิ่งและดูมีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไปมันทำให้เล่อรู้สึกตกเป็นรอง....

"ถ้าคุณลำบากใจขนาดนั้น...ผมจะกลับก็ได้ครับ..."จู่ๆเพทายก็พูดขึ้นมา

"เปล่า!...ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น..."เล่อเผลอตัวออกอาการอีกแล้ว

"....คุณใจดีเกินไป...."เพทายระบายยิ้มแต่นั่นกลับไม่ใช่ยิ้มที่ดีนัก ใบหน้าของเขาเศร้าทั้งๆที่ยิ้มอยู่ เล่อตีความเอาเองว่ายิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มที่สมเพชตัวเอง

"ก็....ก็ฉันแคร์เธอนี่..."เล่อพึมพัมเบาๆ ใจจริงของเขาอยากจะบอกว่าชอบเสียด้วยซ้ำแต่มันก็ติดอยู่ที่เพทาย...ไม่ใช่ทุกคนที่จะรับได้กับคำสารภาพรักจากคนเพศเดียวกัน!

"คุณชอบผมก็บอกมาเถอะ..."เพทายตอกย้ำ

"จะคิดอย่างนั้นก็ตามใจนะ...ฉันมีงานที่บริษัทจะต้องไปสะสาง...เฝ้าบ้านดีๆล่ะ..."เล่อเลี่ยงออกไป

"เดี๋ยวๆๆ....คุณจะไม่แต่งตัวใหม่หน่อยหรอ?"เพทายทักท้วงที่เล่อจะไปทำงานทั้งๆที่อยู่ในชุดสบายๆ

"อ้อ...นึกขึ้นได้ว่าต้องไปซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อน"เล่อแถไปหน้าด้านๆ

เมื่อรถแล่นออกไปแล้วเพทายถึงกับระบายยิ้มออกมา

"น่ารักดีนะ...ตอนเขินเนี่ย"

เพทายหัวเราะเสียงใส ซึ่งเขาเองก็แปลกใจตัวเองว่าทำไมหัวใจมันถึงได้พองโตขนาดนี้  ทั้งๆที่มีคนมากมายแสดงออกถึงความรักต่อเขาแต่มันก็ไม่ได้ตื่นเต้นและดีใจเท่าที่เขาได้รับจากเล่อสักนิด หรือเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย??

เล่อขับรถออกมาพ้นประตูบ้านก็จอดปรามหัวใจที่เต้นโครมครามปานวัยรุ่นเริ่มรักเป็น เขาด่าทอตัวเองเบาๆที่ชักจะไม่เป็นตัวเองทุกทีที่อยู่ใกล้กับเพทาย....แล้ว....เขามาอยู่ที่บ้านด้วยกันแบบนี้....เล่อไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะทำตัวเปิ่นๆให้เด็กเห็นมากแค่ไหน

Ifoot-ballZ

มาต่อด้วยนะคับ สนุกดีคับ
ว่าแต่แต่งเองป่าวคับ....?

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-28 03:05
มาต่อด้วยนะคับ สนุกดีคับ
ว่าแต่แต่งเองป่าวคับ....? ...

ขอบคุณครับ ....แต่งเองครับ...แต่งเองร่ำเองชงเอง - -"เลี่ยนๆไปเนอะ....ฮ่าๆๆผมฝึกเขียนอยู่....ขอบคุณที่เป็นกำลังใจครับ

harry1234

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย เหล้า เมื่อ 2012-1-28 21:53
ขอบคุณครับ ....แต่งเองครับ...แต่งเองร่ำเองชงเอง - -"เลี ...

อ่ะนะคับ สนุกดีคับเราชอบแบบตัวเอกร้ายๆปากไม่ตรงกับใจไงงี้ ที่จริงเราก็ฝึกแต่งอยู่นะ ได้หลายตอนละแต่ยังไม่ได้เอาลง ยังไงฝากผลงาน(ล่วงหน้า)เอาไว้ด้วยนะ เราจะติดตามผลงานนายเหมือนกัน  ปล.. ชื่อบอลนะ ยินดีที่ได้รุจัก อิอิ...

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-29 02:21
อ่ะนะคับ สนุกดีคับเราชอบแบบตัวเอกร้ายๆปากไม่ตรงกั ...

ครับ ผม ไมค์ครับ  เรียกว่าเหล้าสนิทกว่าเยอะครับ^^

ตอนไปเจอนักเขียนรางวัลก็ถามๆมาเหมือนกัน...เขาบอกว่าเอาอะไรใกล้ๆตัวมาเขียนจะง่ายกว่า....ผมก็เลย...เอาตัวผมเป็นพระเอกส่วนนางเอกก็เอาสเปคที่ตัวเองชอบมา......- -"......เกิดอะไรขึ้น?.....ก็....น้ำเน่าสิครับ.....ผมเองก็อยากรู้จักคุณผ่านงานเขียนเหมือนกันว่าคุณจะรักสไตล์ไหน....ยินดีครับ^^

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย เหล้า เมื่อ 2012-1-29 02:28
ครับ ผม ไมค์ครับ  เรียกว่าเหล้าสนิทกว่าเยอะครับ^^

ตอ ...

คับพี่เหล้า..
แนวคิดเราก็คล้ายๆกันนะคับ ต่างกันตรงที่ว่าของเราพระเอกคือคนที่เราอยากได้มาเป็นแฟนอ่ะ ส่วนเราคือนายเอกอ่ะ อิอิ

เหล้า

เล่อกลับมาจากซุปเปอร์มาเก็ตก็ไม่เห็นเพทายอยู่แล้ว....แต่ก็อุตส่าห์ทิ้งโน๊ตเอาไว้ว่าไปธุระที่ร้านกาแฟ

เขาอาจจะไปพบเพื่อนของเขาตามประสา....

"หลบหน้าฉันทำไม?..."เพทายขวางทางเพื่อน

"เปล่า..."

"มึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเว้ยไอ้ชิด!"เพทายเอาจริงจัง

"กู....เอ่อ....ฉันคิดว่ามีงานต้องทำเยอะแยะ"เขาพยายามเลี่ยงจากเพทายแต่ก็ถูกเพทายซัดลงไปกองด้วยกำปั้นหนักๆ

"มึงต่อยกูทำไม?"ชิดทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แต่เพทายก็ยังหน้าบึ้งด้วยความโกรธอยู่

"ทำตัวยังกะผู้หญิง!กูหงุดหงิด...กูรำคาญ!มึงมีอะไรทำไมไม่พูดมาตรงๆวะ?กูคิดมากเรื่องมึงตั้งเท่าไหร่กว่าจะออกมาหามึงเพื่อถามมึงได้เนี่ย....กลัวหมดความอดทนสิบรอบแล้วรู้มั๊ย!?"

"กูขอโทษก็ได้..."ชิดลุกปัดเนื้อปัดตัวฉวยจังหวะที่เพทายเผลอก็ซัดเอาคืนบ้าง

"ไอ้ชิด!...."เพทายกุมปากที่แตกเลือดไหลซิบๆ เขาตกตะลึงกับการกระทำของชิดก็เลยยืนมองนิ่งอึ้งเฉยๆ

"มึงกล้าต่อยกูหรอ?.."เพทายคำราม ชิดรีบถอยด้วยความกลัว

"เออ....กูกล้าต่อยมึง...."ชิดถอยหลังเรื่อยๆทั้งๆที่เพทายไม่ได้ขยับไล่เขาเลย

"กูไม่นับถือมึงเป็นลูกพี่กูแล้ว!...ถ้าจะถามว่าเพราะอะไรมึงก็ไปถามตัวเองว่ามึงไปทำอะไรผิดศีลธรรมมา....ก็แล้วกัน..."ชิดถอยไปจนติดมุมแล้วเขาก็รีบวิ่งหนีไป

"........"เพทายได้ยินถึงกับอึ้งรอบสอง ตาของเขาเบิกโพลงมองเห็นอย่างแจ่มแจ้งว่าชิดหมายถึงอะไร....

ตกดึกเล่อมาที่ร้านกาแฟ...แต่เขาไม่พบใครเลย จึงกลับไปอย่างเหงาหงอย ความคิดแง่ดีของเล่อบังตาเขาเสมอ เขาคิดว่าเพทายอาจจะอยากไปเที่ยวดื่มกินกับเพื่อน.....จึงไม่ยอมกลับบ้านแต่....มันไม่ใช่เลย

เพทายกลับไปที่หมู่บ้านอีกครั้ง...คนติดตามนั้นถูกเรียกตัวกลับไปชั่วคราว เขาจึงอยู่เพิงในสวนโดยไม่ได้บอกเล่อเลยนั่นทำให้เล่อรอและเป็นห่วงจนต้องตามหา....

"คุณ...มาทำไมครับ?"ชายชาวประมงทักทายเล่อก่อน

"อ๋อ...ทายเขามาที่ไหมไหมครับ?"เล่อถามโต้งๆ

"มาครับ....อยู่ในเพิงกลางสวนนั่นแหละครับ....ผมเกรงว่าคุณจะมาทำเสียเรื่องเปล่าๆ....รายนั้นเขาหัวดื้อและไม่ชอบให้ใครไปยุ่มย่ามชีวิตเขานักหรอกนะครับ"

"ครับ....ผมแค่จะไปถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้นแหละครับ..."เล่อโค้งตัวให้ชายอาวุโสกว่าก่อนจะเดินลุยพงหญ้าไปตามร่องสวน

ความมืดเริ่มปกคลุมจนสวนไม้ใบหนานั้นมืดไปหมด....แต่งภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของเล่อนั้นกลับสว่างราวกับตั้งใจเผยให้เห็น....เพิงเล็กๆที่แขวนที่นอนหมอนมุ้งสำหรับพักแรมนั้น มีกายสองคนพลอดรักบรรเลงอารมณ์ปรารถนาไม่อายฟ้าดินอยู่!!

ร่างหญิงสาวเอวกลมกลึงถูกมือชายหนุ่มขย้ำ!

เล่อยืนตัวแข็งทื่อ...เขาควรจะดีใจไหม?

เพทายที่บาดเจ็บอยู่ยังสบายดี....แข็งแรง.....และดูท่าทางร้อนแรงกว่าที่คิด!ไม่มีอาการใดให้น่าเป็นห่วงเลยสักนิด....

สองร่างกอดรัดกันอย่างแนบแน่น เพทายกัดกลืนกินรสหวานของหญิงสาวอย่างตะกละตะกลาม เขาโถมทั้งตัวและหัวใจให้ผู้หญิงคนนั้น....จนเล่อจุกลิ้นปี่

ใบหน้าสุขสมของเด็กหนุ่มตัวร้ายทำให้เล่อถึงกับเอามือขึ้นมาปิดปากไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

แต่เพทายก็มองเห็นเล่อจนได้!

เขาเก็บความรู้สึกที่แว่บขึ้นมาไว้ทันแล้วเมินเฉยต่อสายตาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเล่อ...สุขสันต์กับหญิงสาวใต้ร่างของเขาต่อไป...เย้ยสายตาของเล่อ

เล่อรีบกลับโดยเร็วเขาไม่ใช่เด็กๆที่จะต้องมาคร่ำครวญกับความผิดหวังในรัก....

เล่อขับรถร่อแร่มาตลอดทางแม้แต่คันอื่นบีบแตรใส่ก็ไม่สนใจ....

"........."สายเข้ามือถือของเล่อ

"ก้อ"น้องชายของเล่อเข้ามารบกวนเวลาเศร้าจนได้

"โหลๆ...เฮียเล่อ!ผมจะไปพักที่บ้านพี่นะ...มีติดต่อธุระกับบริษัทแถวนั้น"น้ำเสียงของก้อยังเป็นเสียงของชายหนุ่มที่ช่างมีความสุขเหลือเกิน

"อืม...."เล่อพยายามควบคุมระดับเสียง

"เออ...ผมพาเพชรไปด้วยนะ...เฮียสบายใจนะ?"

"อืม"เล่อตอบส่งๆ แต่เขาก็เริ่มทำใจสบายๆกับคนรักเก่าอย่างเพชรแล้ว....

"โธ่เว้ย!"เล่อวางมือถือแล้วใช้มือทุบเบาะรถระบายอารมณ์ทันทีที่ก้อวางสาย

เล่อชักจะรู้สึกว่าตัวเองซวยซ้ำซวยซ้อนบ้างแล้ว

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-29 02:55
คับพี่เหล้า..
แนวคิดเราก็คล้ายๆกันนะคับ ต่างกันตรงท ...

อ่อ.....ผมเป็นไบครับ- -"......ยังแยกแยะระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายอ้อนแอ้นออกจากกันไม่ได้- -"...........มองผู้หญิงเป็นชายมองผู้ชายเป็นหญิง...มั่วดะเลยครับ.........ต้องหาเวลาไปเข้าคอร์สเรียนใหม่แล้ว^^

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย เหล้า เมื่อ 2012-1-29 03:32
อ่อ.....ผมเป็นไบครับ- -"......ยังแยกแยะระหว่างผู้หญิงกับ ...

ผมยังไม่รู้ว่าเป็นประเภทไหนเหมือนกันเพราะยังไม่เคยลอง อิอิ แต่ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงแน่นอน อิอิ
แต่อย่างว่านะ ผมไม่ได้ต้องการเซ็กนะ แค่อยากลองรักซักครั้งมากกว่า อิอิ น้ำเน่าโน๊ะ ^^ เอาไว้เรามาแลกเปลี่ยนความเห็นเรื่องนิยายกันนะคับ

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-29 06:26
ผมยังไม่รู้ว่าเป็นประเภทไหนเหมือนกันเพราะยังไม่เค ...

ความรักไม่มีเพศไม่มีสาเหตุไม่มีเหตุผลครับ....รู้สึกว่ารักก็รักเลยเรื่องเซ็กส์เป็นของพ่วงแถมเฉยๆครับจะมีหรือไม่มีก็ได้นี่หละความรัก....แบบฉบับผมละ- -"ติสท์ไปหน่อยเหอะๆ

เหล้า

ก้อ...น้องชายของเล่อยิ้มหน้าแฉล้มเดินจับมือมากับเพชร....อดีตคนรักเก่าของเล่อ!!

ซึ่งก่อนหน้านี้เคยมีเรื่องปัญญาอ่อนระหว่างพี่กับน้องแย่งคนๆเดียวกันมาแล้ว....เล่อเป็นฝ่ายได้คบเป็นแฟนแต่ก้อกลับเป็นฝ่ายได้ตัว!!.....งานนี้เล่อพ่ายแพ้ยับเยิน....

ก้อ ผู้สมหวังทุกอย่างกำลังคบหากับเพชรโดยไม่สนใจสายตาใครจะมอง เขาเป็นพวกโจ่งแจ้งในเรื่องการแสดงออกถึงความรัก และเซ็กส์ก็เป็นสิ่งเขาปราถนา ครอบครัวใหญ่ที่มีอาม่าอยู่ด้วยนั้นต่อต้านเพชรอย่างรุนแรงเพราะก้อ...มีเมียที่ตบแต่งกันแล้ว!และเมียที่ว่านี้...กำลังท้องโย้ให้ลูกคนที่สองแก่เขาอยู่.....

ก้อไม่ฟังคำทัดทานจากใครๆนั่นเพราะเขารักเพชรมาตั้งแต่เรียนมัธยมมาด้วยกันแล้ว....ก้อสานต่อความรักกับเพชรมายาวนานและพลาดพลั้งได้เสียเป็นผัวเมียกับแฟนเพื่อนรักเข้า.....นั่นเป็นชะตาของพ่อหนุ่มรูปหล่อผู้หลงตัวเอง!

ก้อมีเมียก็ยังไม่เลิกราดึงดันจะคบหาเพชรให้ได้...แต่พ่อหนุ่มน้อยเพชรแท้ของเขากลับเป็นคนคิดมากและยอมรับอะไรไม่ได้ง่ายๆเอาแต่หนีเขามาโดยตลอด หนีไปหนีมา......ก็ป๊ะกับเล่อเข้าให้........รู้จักกันและโลกมันก็กลมๆๆๆๆ

ก้อกับเพชรตอนนี้ลงเอยกันบ้างแล้ว...แต่เพชรก็ยังไม่สนิทใจเพราะก้อมีทั้งเมียและลูกแล้ว....เมียหึงโหดเสียด้วย!

เล่อเท่านั้นที่มีส่วนรู้เห็นและเอื้อเฟื้อสถานที่ให้ทั้งสองคนมาฮันนีมูนกัน!!!

"สวัสดีครับ...."เพชรมายืนอยู่ตรงหน้าเล่ออีกครั้งหนึ่ง.....หนุ่มน้อยแววตาช่างฝันคนนี้ยังติดตรึงในหัวใจของเล่ออยู่!

ก้อดูร่าเริงดี....แต่เพชรกลับเศร้าอย่างบอกไม่ถูก....

"....!"ไม่ทันเล่อจะตอบกลับเพชรก็สวมกอดเล่อแล้ว

ก้อหันขวับกลับมาและหยุดเริงร่าในทันที....

"พี่ผอมลงมากเลยรู้มั๊ย?....ดูเเลสุขภาพด้วยซี..."เพชรกระซิบบอกเล่อเขายังคงกอดเล่ออยู่...แต่เป็นกอดที่สุภาพและแบ่งแยกความสัมพันธ์ชัดเจนส่วนไอ้ที่หึงไม่ดูตาม้าคาเรือก็เห็นจะเป็นก้อ!.....เขาช่างเป็นหมอที่ขาดความฉลาดทางอารมณ์เสียจริง!

"เพชร...."ก้อรีบดึงตัวเพชรออกห่างเล่อ

"ฉันก็แค่คิดถึงพี่เล่อ...ผิดตรงไหน?"เพชรเป็นฝ่ายหน้าบึ้งใส่บ้าง

"....ไม่ผิดครับ...."ก้อหน้าหราก่อนจะตามเอาใจเพชรที่ท่าทางอารมณ์ไม่ดีนัก

ดูท่าทางก็รู้เลยว่าก้อรักแบบถวายหัว...และเพชรที่ชอบวางท่าเฉยๆให้กับก้อนั้น...จริงๆก็รักก้อหมดหัวใจเช่นกัน!

คนรักกันต่อหน้าเล่อ...มันทำให้เล่อปวดใจ......เขาไม่ได้อิจฉา...ไม่ได้รู้สึกพ่ายแพ้เหมือนแต่ก่อน......แต่เขารู้สึกผิดหวังในตัวเพทายแทน....

เล่อเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไมเขาถึงคิดถึงแต่เด็กหนุ่มคนนั้น.....

ก้อฝากเพชรไว้กับเล่อ....เขากำชับว่าห้ามพาเพชรไปเที่ยวไหนเดี๋ยวเขาจะพาไปเอง- -"......แต่เล่อก็กลัวว่าแขกคนสำคัญจะเบื่อที่บ้านก็เลยพาไปที่ร้านกาแฟ.....และเขาอาจจะได้พบกับชายหาด.....ที่มีเพทายเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น....

"ทายมันเป็นชู้กะเมียชาวบ้าน....คุณรู้แล้วใช่ไหม?"ชิดกระซิบถามระหว่างที่เสิร์ฟกาแฟ

"......!"เล่อเองก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าหญิงสาว....นั้นไม่ใช่สาวโสด

"มันฝากมาขอโทษทุกอย่าง...."ชิดเอ่ยทำให้เล่อเลือดขึ้นหน้า

"แล้วทำไมเขาไม่มาพูดเอง!?"

"ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว...."ชิดก้มหน้า

"เขาไปไหน?...."

"ตายไปจากโลกนี้แล้ว...."ชิดพูดขึ้นมาแผ่วๆแต่มีผลต่อจิตใจของเล่อ

เล่อไม่พูดอะไรนอกจากน้ำตาจะพรั่งพรูออกมาเอง

"พี่เล่อ..."เพชรรีบคว้าทิชชู่มาซับน้ำตา....เสียงเพชรพูดมันแผ่วเบาและภาพที่ปรากฏอยู่นั้นเลือนลาง......

"พี่เล่อ..."เพชรเขย่าตัวเล่อ

"อ๋อ...."เล่อรีบยกมือปาดน้ำตาก่อนจะรีบกลบเกลื่อนแต่ก็ไม่ทันแล้ว....น้ำตามันไหลลงมาเรื่อยๆราวกับควบคุมไม่อยู่....

"ชิด....งานศพจัดที่ไหน...?"เล่อรีบเดินตามตัวชิดไปถึงครัว

"เอ่อ....."ชิดกำลังคุยโทรศัพท์ค้างอยู่

"เอ่ออะไร??"เล่อเสียงเข้ม

"จัดที่บ้านพ่อเขาครับ...กำลังจะขึ้นเครื่องไปสวิสแล้ว..."ชิดอึกอักตอบอย่างมีพิรุธและเสียงปลายสายนั้นก็สั่งให้เขาพูด...

"ใคร?....ไอ้เด็กบ้านั่นพูดใช่มั๊ย??"เล่อแย่งมือถือของชิดไป

"ตู๊ด....."วางสายไปแล้ว

"ชิดบอกฉันมา!!"เล่อคว้าคอเสื้อของชิดมาขู่

"บอกๆ....ครับ....."ชิดทำหน้าหมดหวังแทนเล่อมากกว่า.....เพราะยังไงก็ตามตัวเพทายไม่ทันอย่างแน่นอน....

"ไอ้ทายมันอยู่ที่หมู่บ้านไม่ได้แล้ว...ไม่งั้นสักวันคงโดนฆ่าตาย....ลุงก็เลยส่งมันกลับประเทศพ่อของมันซะ...ตอนนี้กำลังขึ้นเครื่อง"

"แล้วทำไมต้องบอกฉันแบบนั้น...รู้มั๊ยว่าฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นพวกเธอ..."

"ก็มันบอกว่า...ให้คิดซะว่ามันตายไปจากโลกนี้แล้ว...คุณก็จะลืมมันได้เอง...คุณรักมันไม่ใช่หรอ?ผมว่าคิดว่ามันตายไปแล้วก็แค่เจ็บครั้งเดียว...ดีกว่ารักมันไปเจ็บไป...."

"ไอ้เด็กบ้า!!!"เล่อตะคอกใส่หน้าชิดด้วยความโมโหแทน...แต่หัวใจของเขามันแช่มชื่นขึ้นมาเพราะการมีชีวิตอยู่ของเขา....เป็นเรื่องจริง

"ด่าผมทำไม?..."ชิดหดคอ

"ฉันแค่ฝากไปด่าเขา....ถ้าเขาติดต่อกลับมาน่ะ...."เล่อรีบกลับไปที่นั่งของตน

"พี่เล่อ...โอเคอยู่มั๊ย?"เพชรถามเมื่อเห็นเล่อร้องไห้แล้วมาโมโห

"อ่อ...."เล่อยิ้มให้เพชรโดยไม่รู้ตัว.....บ้าเอ๊ย......แค่ได้ยินว่าเขายังมีชีวิตอยู่แค่นี้....เขาก็มีความสุขได้เเล้ว!

ก้อกับเพชรอยู่เที่ยวสองสามวันก็กลับ.....ทั้งคู่ทะเลาะกันตลอดแต่เล่อก็เห็นว่าพวกเขารักกันมากทะเลาะแค่นอกห้อง....ส่วนในห้อง.....- -"ช่างเถอะ....เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว....เล่อเห็นก้อมีความสุขก็ถือว่าหน้าที่พี่ชายที่ยิ่งใหญ่นั้นประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี

เล่อพยายามหาอะไรๆที่มันปลอบใจให้เขามองโลกสวยงามเข้าไว้.......ใจของเขาเข้มแข็งพอ!

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย เหล้า เมื่อ 2012-1-29 12:58
ความรักไม่มีเพศไม่มีสาเหตุไม่มีเหตุผลครับ....รู้สึก ...

อ่ะนะคับ ผมดีใจนะที่ได้เจอพี่อย่างน้อยก็รู้ว่าในโลกนี้ยังมีคนคล้ายๆกันอ่ะนะ

รีบมาอัปต่อนะคับผมรออ่านอยู่นะ

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย somkaite เมื่อ 2012-1-29 16:31
เพทายทำร้ายจิตใจเล่อมากครับผม

เข้าข้างใครดี?.....อย่าไปต่อว่าคนไม่รู้จักโตเลย- -"แต่อีกหน่อยเขาก็คงคิดได้เองแหละนะ...ฮะๆ- -"