รักหรือไม่รัก_คงไม่หนักหัวใจใคร

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-30 04:54
อ่ะนะคับ ผมดีใจนะที่ได้เจอพี่อย่างน้อยก็รู้ว่าในโ ...

พูด...ใครก็พูดได้ครับ....แต่ทำ- -.....มันก็แล้วแต่.....มันเป็นอีกเรื่องนึง.....โลกเรานี้ทุกคนมีความดีเหมือนกันหมดแต่ทำไม่ทำอีกเรื่อง- -"รักให้ดีก็รักได้...แต่ไม่รัก..................อ่าว...นี่ผมพูดอะไรอยู่???.....

เหล้า

เพทายจำยอมต้องบากหน้าไปพบพ่อเพราะที่หมู่บ้านนั้นชายชาวประมงไม่ยอมรับการกระทำของเขาอีกต่อไป....เขาทั้งเจ็บใจตัวเองที่จะต้องไปหาพ่อทั้งๆที่ปากบอกว่าเกลียดมากมาย.....

เคด ชายชาวดัทช์ที่มีรูปร่างหน้าตาดีแต่ท่าทางเปิ่นๆนั้นแนะนำตัวเองให้เพทายรู้จักเพราะต่อไปในอนาคตหากเพทายได้รับช่วงต่อจากพ่อแล้วเคดก็จะได้เป็นข้ารับใช้คนสนิท.....ซึ่งเพทายก็หมางเมินต่อทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพ่อของเขา

เคด พยายามพูดคุยกับเพทายอยู่ตลอดระยะเวลาการเดินทางแต่เพทายกลับหูทวนลมและนอนหลับไปดื้อๆ

"นายน้อยของเราฟังภาษาดัทช์ไม่ออกหรอ?"เคดหันไปถามคนติดตามทั้งสอง ซึ่งก็ได้คำตอบว่า

"นายน้อยฟังรู้เรื่องทั้งหมด แต่ไม่ฟังเป็นอีกเรื่องนึง..."

"...."เคดเกาหัวแกรกๆ....เขาเป็นนักฆ่านะ....ไม่ใช่นักจิตวิทยาเด็ก

เพทายได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพี่ชายชาวดัทช์ด้วยระเบิดปลอม

เคดจับสัญญาณระเบิดได้ก่อนใครและรีบหอบเพทายลงจากรถเพื่อหลบหนีระเบิดที่เดินเวลาอย่างรวดเร็ว....ซึ่ง....มันก็ไม่ได้ระเบิดจริง

"คุณเป็นอะไรของคุณ??"เพทายหัวเสียกับท่าทางหวาดระแวงภัยของเคด

"ทานโทษครับ...."เคดเกาหัวแกรกๆ เขารู้สึกว่าการเล่นตลกครั้งนี้...มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก...อย่างไรก็ตาม...การมาของเพทายไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนจะยินดีนัก

"บอกเรื่องนี้กับนายใหญ่ไหม?"คนติดตามถามความเห็นจากเคดก่อนนั่นแสดงให้เห็นว่าเคดมีตำแหน่งที่สูงกว่า

"ไม่...ไม่สมควรบอก....ถ้าบอก...นายน้อยของเราก็เป็นลูกแหง่น่ะสิ....ฉันไม่อยากให้ใครมาดูถูกนายน้อยของฉัน"เคดพูดวางท่า...ท่าทางเพ้อฝันน่ะนะ

"ผมหรอ?....ไม่จำเป็นน่ะ....อย่ามายุ่งกะผมก็พอแล้ว"เพทายไม่ได้ใส่ใจเคดเลย...

"จริงสินะ....ที่เมืองไทยนายน้อยของเราชกต่อยเก่งมาก...."เคดทำท่าชม

"แต่...ที่นี่เขาไม่มีการชกต่อยตัวต่อตัวแฟร์ๆหรอกนะครับ...เล่นสกปรกทั้งนั้น....เพราะฉะนั้นฝีมือใช้ที่นี่ไม่ได้ผลครับนายน้อยต้องเชื่อฟังผม...เท่านั้น"เคดเริ่มพูดจริงจังขึ้นมาบ้างแต่ท่าทางประกอบการพูดที่ดูเพี้ยนๆนั้นดูไม่ได้สักเท่าไหร่

"ทำไม?ทำไมผมต้องเชื่อฟังคุณ?"เพทายยังยึดถือตัวเองเป็นหลัก

"เชื่อใจและเชื่อฟังผมได้คนเดียวเท่านั้น...นายน้อยจึงจะมีชีวิตอยู่ในสวิสเซอร์แลนด์และกลับเมืองไทยได้อย่างปลอดภัย..."เคดถึงคราวจริงจังเสียที

"แล้วสองคนนี่?...."เพทายหันไป

"สองคนไหนครับ?..."เคดทำหน้าตากวนประสาท เพราะสองคนที่ว่านั้นอันตรธานหายไปแล้ว

"......"เพทายหน้าบึ้งแต่เขาจะไม่กระโตกกระตากอะไร

"ไปกันเถอะไอ้น้องชายที่น่ารักของพี่...เราไปเหล่สาวๆสักคืน"เคดเปลี่ยนบทใหม่ในทันที...เขาพาเพทายเดินเท้าไปตามถนนสายเล็กของเมืองพลางชี้นกชี้ไม้ให้เพทายดู ซึ่งมันก็ทำให้เพทายดูผ่อนคลายลง

ที่แห่งใหม่นี้....เขาดูตัวเล็กลงจนมองเห็นอะไรๆได้ไกลมากขึ้น!(นั่น....คำคมหรอนั่น?)

วันคืนผ่านไป.....เหมือนฝัน....แต่สำหรับเล่อมันคือวันคืนที่ผ่านไปอย่างทรมาน....

ก้อจับได้ว่าพี่ชายช่างอ่อนไหวของเขามีพิรุธ....งานนี้หมอก้อหมอเลือดร้อนได้โล่แห่งปีบินตรงไปเค้นคำตอบจากพี่ชาย

เล่อแค่ต้องการให้ก้อเป็นเพื่อนปลอบใจเท่านั้นก็เลยต้องบอก.........รักและแคร์อยู่ข้างเดียว

"ไม่ต้องไปคิดถึงมัน!....เดี๋ยวมันก็ตายไปจากโลกนี้เอง....ถ้ามันไม่ตายไอ้ก้อคนนี้แหละจะฆ่ามัน!"

"ขอบใจแกมากนะที่รู้สึกแค้นแทน....แต่...ฆ่าคนมันผิดกฏหมายนะ..."เล่อพยายามเย็นลงเพราะมีคนร้อนกว่า

"ผมมีแผนฆ่าคนที่แนบเนียน...."ก้อยังคงต่อไปได้อีก

"เออๆ..."เล่อเริ่มรู้สึกเศร้าไม่ลง

"พี่ห้ามสงสารมันนะ...ผมจะทรมานมันช้าๆให้มันสาสมไปเลย...ฮ่าๆๆตาย!"ก้อชักเพี้ยนไปแล้ว

"เพ้อเจ้อน่า....ฉันพูดเรื่องเครียดนะ...แกก็เล่นเป็นเด็กๆ...ใช่สิมันไม่ใช่ปัญหาของแกนี่..."เล่อเบื่อหน่ายแล้วกับน้องชายที่พึ่งพาไม่ค่อยได้

"อ้าวเฮี้ย...เอ้ยเฮีย....ผมรู้แล้วไง...เฮียเจ็บปวดแล้วไง....งานออกเยอะไม่รีบสะสางบริษัทเจ๊งไม่บอกให้ป๊าช่วยนะ"ก้อขู่

"เออ...เจ๊งไปเลย!"เล่อตะโกน

"โหยยย....เฮียไม่นึกถึงอนาคตของหลานๆหรือไง....เนี่ย...เฮียกำลังจะได้หลานแฝดเพิ่มแล้วนะ.."ก้อเอาแต่ได้

"- -"เล่อเถียงไม่ออก

"เอาน่า....ทีหลังเฮียจะรักใครก็ดูก่อนว่าเขาชอบผู้ชายอย่างเฮียมั๊ย?...เรามีเงินก็เอาเงินล่อมาเลย..."ก้อแนะนำพี่ชาย

"ไอ้ก้อ!.."เล่อชักหมดความอดทน

"จ๋าเจ้..."ก้อทำหน้าตากวนประสาท

"แกตาย!!"เล่อเหวี่ยงขาหวังจะเตะก้อสักป้าบแต่ก้อไหวตัวได้ทัน

"เอางี้....ผมเคลียร์งานช่วยเจ้สองสามวันนะ...แล้วเจ้ต้องไปเที่ยวเชียงใหม่กับผม...ผมกับเพชรเปิดร้านกาแฟที่นั่น...ไปนะโอนะ....ปะเราไปบริษัทกัน"ก้อรีบโอบไหล่เล่อให้ไปด้วยกัน

"......"เล่อยิ้มออกมา....น้องชายของเขาอุตส่าห์มาดูดำดูดี....เขาเองก็จะมัวเศร้าไปทำไม....แม้ว่ามันจะลืมได้ไม่ง่ายเลยก็เถอะ!....

เหล้า

ต้นฉบับโพสต์โดย somkaite เมื่อ 2012-2-7 18:36
ขอบคุณครับผมจะมีต่อไมครับผมจะรอ

มีครับ....ขอบคุณครับที่สนับสนุนกันเรื่อยมา^^

เหล้า

เพทายเป็นที่รู้จักในชื่อว่า มาร์คัส ลูกเจ้าพ่อธุรกิจอสังหาริมทรัพย์(มั่วครับ.....หน่วยข่าวกรองบอกมามั่ว)

ชีวิตของเขากับการมีชื่อเสียงและราคาค่าหัวอยู่อย่างดิ้นรน มีเพียงเคดเท่านั้นที่นำทางเขารอดชีวิตได้จริงๆ

มือสังหารและนักฆ่าจำนวนมากออกล่าลูกชายคนสุดท้องของราชสีห์  

มาร์คัสรู้ตัวดีว่าตนได้ยื่นเท้าก้าวเข้าสู่วงการที่เดิมพันด้วยชีวิต พี่ชายทั้งหลายของเขาล้วนเป็นหมาป่าล่าเนื้อที่ไล่ต้อนล่าเขาอย่างไม่ปราณี

เขาต้องการถิ่นที่อยู่ที่มั่นคงจึงตัดสินใจขาดทุกอย่างเข้าตลาด

"แกจะกลับไปเมืองไทยไม่ได้...ถ้าแกไปแกตายแน่"เคดเตือนเขาแล้ว

"อยู่นี่ก็ตายได้เหมือนกัน..."มาร์คัสโต้ตอบเคดสุขุมขึ้นมาก

"แกไม่ไว้ใจฉันหรอไอ้เจ้านายน้อยเมื่อวานซืน....ฉันนักฆ่ามือหนึ่งเชียวนะ"

"ไม่เห็นจะได้เรื่อง!...ไอ้เฒ่าสมิธนั่นมันให้ทุกคนมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเพื่ออะไรเล่า?ถ้าไม่ใช่ความคิดแผลงๆ..."มาร์คัสเข้าใจตรงกันกับเคดทุกอย่างจนทำให้เคดผู้ที่รู้ทุกอย่างถึงกับสะอึก....เด็กคนนี้มีลางสังหรณ์ที่แม่นยำสมกับคำชมที่ว่าไม่ธรรมดา!...สิงโตเจ้าป่าจะผลักลูกของตนเองให้ตกลงเหวเพื่อจะให้ความโหดร้ายของธรรมชาติอบรมสั่งสอนให้ลูกน้อยของมันเติบโตอย่างแข็งแกร่ง..........มีเพียงมาร์คัสเท่านั้นที่เป็นลูกผู้ถูกพ่อผลักให้ตกลงสู่ก้นเหว..........พ่อของเขาให้ความคาดหวังในตัวลูกชายคนสุดท้องมากกว่าใครๆ

มาร์คัสรู้เพียงแค่ว่า....พ่อของเขาต้องการเห็นลูกชายทั้งหลายห้ำหั่นกันเองเพื่อเหลือคนที่รอด....เพียงหนึ่งเดียวที่จะได้ครอบครองทุกอย่าง

มาร์คัสเคยถูกบรรดาพี่ชายหลอกไปที่งานเลี้ยงเพื่อลอบกัดแต่ดวงแข็งรอดมาได้เสมอเขาไม่มีอะไรที่จะไปทำสงครามกับใครที่ไหน...ได้แต่เอาตัวรอดไปวันๆ

มาร์คัสสูญเสียพี่น้องไปถึงสามคน คงเหลือพี่ชายคนโตกับเขาเท่านั้น.....สมิธออกปากเชิญให้ทั้งสองตัดสินแพ้ชนะเด็ดขาด

ก่อนถึงวันงานเคดพามาร์คัสไปที่สุสานพี่น้องซึ่งมาร์คัสไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด...

"ต้องมีชีวิตรอดต่อไปรู้ไหม?..."เคดยิ้มบางๆเขาไม่มีวี่แววกวนประสาทอีกเลย

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว...ใครๆก็รักชีวิตของตัวเอง....ผมมีเรื่องมากมายที่ยังไม่สะสางตายก็คงตายตาไม่หลับ..."

สมิธส่งโยนปืนกระบอกเดียวให้ลูกทั้งสองแย่งกัน มาร์คัสเล่นสกปรกก่อนจะได้ครองปืนมาจ่อที่หัวของพี่ชาย

"ระเบิดแน่!"มาร์คัสเหนี่ยวไกปืน แต่ปืนไม่มีลูกทำให้เขาถูกพี่ชายซัดหน้าคว่ำล้มลงไป

มาร์คัสรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องนอนแล้ว.....สมิธไม่ได้บอกให้พี่น้องฆ่ากันเอง....มาร์คัสถูกโหวตให้เป็นผู้รับใช้พี่ชายแทนผู้สืบทอดแม้ว่าจะมีคุณสมบัติที่พิเศษกว่าพี่ชายก็ตามแต่มีสิ่งหนึ่งที่คนเป็นพ่อรับไม่ได้ก็คือ....ความเลือดเย็น!

มาร์คัสอันตรายเกินไปที่จะมอบอำนาจให้ครอบครอง...สุดท้ายแล้วก็ได้ลูกชายบ้าอำนาจสืบทอดต่อมาร์คัสถูกฝากฝังให้ช่วยเหลืองานพี่ชายต่อไป

"เพราะเราทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจ..."สมิธบ่นกับคนสนิท

"ต้องสอนให้เขามีความรัก...ครับ"เคดยิ้มเจ้าเล่ห์

"แกทำได้หรือ?"

"ได้สิ...ท่านก็แค่ยกสัมปทานที่เมืองไทยให้ผมทั้งหมดแล้วผมจะจัดการให้...ผมพอรู้มาอยู่บ้างว่ามาร์คัสลูกชายท่านชอบพอกับใครอยู่..."

"ฉันเบื่อความโลภมากของแกจริงๆ..."สมิธบ่ายหน้ามองคนสนิท ซึ่งทุกคนล้วนแต่ส่ายหัวไม่อนุญาตให้สมิธยกผลประโยชน์ทั้งหมดให้แก่เคด

"มันมีอยู่ในชือของแม่เจ้านายแกแล้ว....ฉันยกให้แกเป็นผู้ดูแลก็แล้วกัน"สมิธตัดสินใจได้พอใจทุกฝ่าย

เคดพอได้รับข่าวดีก็วิ่งโร่ไปบอกเจ้านายน้อยที่สนิทกันเหมือนพี่ชายน้องชายให้รีบเก็บกระเป๋าบินกลับเมืองไทย

"แกนั่งยิ้มอะไรวะ?"เคดถามเจ้านายของตัวเอง

"ฮ่าๆๆเปล่า...แค่รู้สึกดีนิดหน่อย...."มาร์คัสยังคงยิ้ม

เหล้า

มาร์คัสกลับมาในมาดของนักธุรกิจ...ในหัวของเขาไม่เคยมีการบริหารอะไรอยู่...วันๆนั่งนึกถึงแต่อริเก่าของเขาที่ทำงานในแวดล้อมนักธุรกิจ

มิน่า....เล่อถึงไม่ค่อยแข็งแรง........วันๆดื่มแต่ชากาแฟ........นั่งๆนอนๆในออฟฟิศ

มาร์คัสนั่งได้ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ขอตัวออกไปข้างนอก

เคดเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจพยายามสืบประวัติและรายละเอียดของผู้หญิงที่เคยพัวพันกับมาร์คัส......

ส่วนใหญ่เป็นเมียชาวบ้านหรือไม่ก็ผู้หญิงกลางคืนทั้งนั้น- -ทำให้เคดผิดหวังในตัวเจ้านายที่สุด

สมกับเป็นเจ้าชายไร้รัก- -

มาร์คัสขับรถไปจอดหน้าบ้านของเล่อ....เขาเห็นหนุ่มน้อยหน้าสวยอยู่กับเล่อ....

เพชรนั่นเอง.........เพชรกับก้อทะเลาะกันทำให้เล่อต้องคอยเอาใจเพชรให้หายโกรธน้องชายของเขา

ภาพความสนิทสนมทำให้มาร์คัสยิ้มเยือกเย็นก่อนจะบ่ายหน้าเข้าสู่สถานเริงรมย์

ในใจของเขามีแต่ความโกรธเคือง

ส่วนเล่อก็ไม่ได้เอะใจอะไรนอกจากจะรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาดื้อๆก็เท่านั้นเอง...........เขาก็เริ่มจะลืมนึกถึงเด็กชายก้าวร้าวคนนั้นไปแล้วบ้าง

เล่อพบกับมาร์คัสในที่ประชุมหุ้นส่วน...เขาตกใจจนขาสั่นและนั่งก้มหน้าจนประชุมเลิก

มาร์คัสดักพบเล่อหน้าห้องประชุมเขาลากเล่อไปคุยกันตรงบันไดหนีไฟ

"จำผมได้ไหมครับ?"มาร์คัสยิ้มขู่

"ทะทาย...."

"ผมชื่อมาร์คัส..."

"ไม่เคยรู้...."เล่อส่ายหัว ในเวลานี้เองเขาตัวสั่นจนดูน่าสงสารทุกความรู้สึกประดังประดามาที่เขาจนไม่รู้จะแสดงอารมณ์ไหนออกมาดี

"กลัวผมหรอ?"มาร์คัสยิ้มเย็น เขาเองก็เจ็บปวดใจที่การกลับมาของเขาไม่ได้ทำให้เล่อดีใจเหมือนอย่างเคย...กลับตรงกันข้ามมันทำให้เล่อกลัวจนตัวสั่นด้วยซ้ำ

"ผมจะใช้หนี้คุณทั้งหมด..."

"ชะใช้หนี้!"เล่อตาเหลือก

"ไม่ต้องห่วงครับ...ผมไม่ใช้หนี้คุณแบบนั้นแน่...ผมรู้ว่ามันทำให้คุณเจ็บปวด...."มาร์คัสอยากจะหัวเราะตัวเองด้วยความสมเพช...

"ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อชดใช้คุณ..."

"ไม่...ไม่เป็นไร....ฉันลืมไปหมดแล้ว"เล่อบอกอย่างนั้นทำให้มาร์คัสเริ่มไม่พอใจเขารู้ดี....

"คนดูแลสวนก็ได้...พนักงานร้านกาแฟก็ได้...ผมทำให้ได้"

"จะทำทำไม?...ตอนนี้เธอก็รวยมีเงินไม่ใช่หรอ?...แต่รวยยังไงฉันไม่ถามหรอกนะ..."เล่อเอาแต่จะหนีหน้าท่าเดียว

"คุณเกลียดผมไหม?..."มาร์คัสรั้งเอาไว้

"ไม่...ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ...ฉันรีบ"

"จะรีบไปหาชู้รักหรอ?..ไม่ให้ไป!"มาร์คัสยังคงรั้งตัวเล่อเอาไว้

"ไอ้เด็กบ้า!...ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ..."เล่อสะบัดแฟ้มฟาดหน้ามาร์คัสเต็มแรงแต่เขายังจับจ้องเล่อด้วยแววตาแข็ง

"ผมก็ไม่ได้เล่นกับคุณ!...รู้ตัวบ้างรึเปล่า?"มาร์คัสจับไหล่ทั้งสองข้างของเล่อเขย่าเรียกสติ

"แล้วไง....จะมาบอกว่ารักงั้นหรอ?...ไปตายซะ!"เล่อผลักอกมาร์คัสออกไป

"ไปตาย....."มาร์คัสย้ำแล้วหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า

เหล้า

มาร์คัสแอบปีนเข้าบ้านของเล่อในยามวิกาล....แต่ทันทีที่เขากระโดดลงมาถึงพื้นก็มีสัตว์ร่างใหญ่กระโจนตะครุบเขาลงไปล้มคลุกฝุ่น

หมาพันธุ์ลาบาดอร์ตัวโตที่เคยเป็นคู่กัดกับมาร์คัสนั่นเอง

มันเหยียบอกของมาร์คัสแล้วใช้ลิ้นเลียหน้าอย่างยินดี มาร์คัสก็เลยนอนนิ่งจรอจนกว่ามันจะพอใจ

แล้วเขาก็เดินลูบหลังมันเลียบเคียงตัวบ้าน มันคงดีใจมากไปหน่อยจึงเห่าเรียกให้เจ้านายของมันมาดูว่ามีแขกมาหา

"บ้าเอ๊ย..."มาร์คัสจับปากมันประกบกันไว้แต่มันก็ไม่ฟังเห่าขึ้นอีก มาร์คัสจึงรีบเข้าไปหลบ

เพชรกับเล่อตามหาต้นตอของเสียงเห่าก็ไม่พบว่าหมาของเขาเห่าอะไร.....มาร์คัสยังคงหลบอยู่ในมุมมืด...สายตาของเขาจับจ้องเล่อเป็นประกายดุจหมาล่าเนื้อ

daisuke338

ขอบคุณครับ